Συνεχίζουμε
μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν Ἅγιο Σιλουανό.
Λέγαμε χθές γιά τήν βαθιά ἀλλαγή πού
ἔγινε στόν Ἅγιο μετά τήν ἀποκάλυψη
πού πῆρε ἀπό τόν Θεό καί τήν ὁδηγία
«κράτα τόν νοῦ στόν Ἅδη καί μήν
ἀπελπίζεσαι». Μιά ἀλλαγή πού τόν ἔκανε
πλέον νά ἀγωνίζεται γιά νά ἀποκτήσει
ταπείνωση καί νά ἔχει σταθερή τήν Χάρη.
Ὅταν ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο ταπεινό
φρόνημα, τότε παραμένει σταθερά κοινωνός
τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως ἀφήνει
τόν λογισμό του καί δέχεται ὑπερήφανες
σκέψεις, τότε χάνει ὁ ἄνθρωπος τήν
Χάρη, δηλαδή, ὅπως λέγαμε, χτίζει ἕνα
τεῖχος μονωτικό γύρω του καί ἡ Χάρις
τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσει.
Ὅταν γεύτηκε αὐτή τήν Χάρη καί κοινώνησε
καί παρέμεινε στήν κοινωνία μέ τόν Θεό,
τότε ἄλλαξε καί ἡ προσευχή του καί
πλέον δέν προσευχότανε μόνο γιά τόν
ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅλο τόν κόσμο,
γιατί κατάλαβε ὅτι μέσα στόν Θεό εἶναι
ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί γι’ αὐτό
παρακαλοῦσε τόν Θεό νά γνωρίσει ὅλος
ὁ κόσμος τόν Ἴδιο, τόν Θεό.
Ἔλεγε
λοιπόν «ὁ ἀδελφός μας εἶναι ἡ ζωή μας»
καί μέ τήν ἀγάπη πού εἶχε, πού ἄναψε
μέσα στήν καρδιά του, αἰσθανότανε ὅλους
τούς ἀνθρώπους σάν μέλος τῆς δικῆς
του ὑποστατικῆς αἰώνιας ὕπαρξης.
Κατάλαβε καί τήν ἐντολή «ἀγαπήσεις
τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν ὄχι σάν ἕναν
ἠθικό κανόνα, ἀλλά σάν κάτι πού εἶναι
ἀναγκαῖο λόγω τῆς κοινῆς φύσεως, τῆς
ὀντολογικῆς κοινότητας πού ὑπάρχει
μεταξύ ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
«Ὁ
πατήρ κρίνει οὐδένα, ἀλλά τήν κρίσιν
πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ, … ὅτι υἱός
ἀνθρώπου ἐστί» (Ἰω. 5,22 και 27), λέει
στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο. Ὁ Πατέρας
δέν κρίνει κανέναν, ἀλλά ὅλη τήν κρίση
τήν ἔχει δώσει στόν Υἱό, πού εἶναι υἱός
ἀνθρώπου, εἶναι δηλαδή τέλειος ἄνθρωπος.
