Δ. ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ
Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ἄσκησης καί τῆς ἐγκράτειας Ἡ ἀγρυπνία ἐπίσης μία ἀπό τίς ἀσκήσεις πού ἔνθερμα συνιστοῦσε ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος.
Τόνιζε ὅτι ὅταν κανείς ἀγρυπνεῖ τήν νύκτα ἑλκύει τήν Θεία Χάρη. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ ἄνθρωπος πού ἀγρύπνησε γιά τόν Κύριο μπορεῖ νά ἐργασθεῖ πολύ ἀποδοτικά, διότι ἡ Θεία Χάρη ἔχει ξεκουράσει καί ἔχει ἀνανεώσει τήν ψυχή καί τό σῶμα του. Ὁ λίγος κόπος τῆς νύκτας ἀνταμοίβεται πλούσια ἀπό τόν Πανάγαθο Κύριο. Ἡ Θεία Χάρη ξεκουράζει τήν ψυχή καί αὐτή ἀνανεωμένη ζωογονεῖ καί τό σῶμα.
Οἱ ἐργασίες τόσο οἱ πνευματικές,
ὅπως ἡ ἱεραποστολή, ὅσο καί αὐτές πού ἀφοροῦν στό σῶμα γίνονται πολύ πιό
εὔκολα καί τελειότερα τήν ἑπόμενη ἡμέρα, διότι ἡ συσσωρευμένη Χάρη τοῦ
Θεοῦ ἀπό τήν νυκτερινή ἀγρυπνία ἐμπνέει τόν πιστό καί τόν ἐνισχύει.
«Συνέβη μία ἡμέρα τοῦ 1985. Ὁ πατήρ
Πορφύριος εἶχε ἕνα πνευματικό του παιδί, ἱερέα στήν Ἀμερική, τόν πατέρα
Σπυρίδωνα. Τοῦ τηλεφώνησε λοιπόν καί τοῦ εἶπε: «Αὔριο στίς 3 ἡ ὥρα τήν
νύχτα (ὥρα Ἀμερικῆς = 10 τό πρωί, ὥρα Ἑλλάδος), θά σέ ἐπισκεφθῶ. Νά μήν
κοιμᾶσαι ὅμως. Νά μέ περιμένεις». Κάποια στιγμή, τό ἄλλοι βράδυ ὁ π.
Σπυρίδων κρύωνε καί ξύπνησε. Τότε χτύπησε τό τηλέφωνο. Ἦταν ὁ Γέροντας
ἀπό τόν Ὠρωπό, πού τοῦ εἶπε: «Πάτερ Σπυρίδωνα, γιατί κοιμόσουν; Δέν σοῦ
εἶπα ὅτι θά σέ ἐπισκεφθῶ; καί γιά νά μέ πιστέψης, κοίταξε: σοῦ ἔχω
ἀφήσει τήν πόρτα ἀνοιχτή». Ὁ πατήρ Σπυρίδων κοιτάζει. Πράγματι ἡ πόρτα
ἦταν ὀρθάνοιχτη, γι’ αὐτό καί κρύωνε τόσο πολύ!»[140].
Γενικά ἡ ἄσκηση συμβάλλει ἀποτελεσματικά στήν κάθαρση ἀπό τά πάθη καί τήν πνευματική ὑγεία.
Ἡ πνευματική ὑγεία φέρνει καί τήν σωματική ἴαση.
Ἀντίθετα ἡ πνευματική
ἀκαταστασία, ἡ ἀπουσία τῆς κατά Χριστόν ἄσκησης καί τῆς συμμετοχῆς στά
Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τό ἄγχος κ.λ.π. προκαλοῦν τά λεγόμενα
ψυχοσωματικά νοσήματα. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν ἰατρική ἐπιστήμη.
Ἡ ἄσκηση, βέβαια, δημιουργεῖ κόπωση στό σῶμα καί ὑπάρχει ἡ πιθανότητα τῆς «γκρίνιας», ὅπως τήν ὀνόμαζε ὁ Ὅσιος Γέροντας. Ἡ προσευχή ὅμως, δίδασκε, ἐξουδετερώνει τόν σωματικό κόπο.
Ὁ σωματικός κόπος γιά τόν Χριστό (ἀγρυπνία, μετάνοιες, νηστεία κ.λ.π.) φέρνει τήν χάρη στήν ψυχή, διότι ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο. Πρέπει κανείς, παρατηροῦσε, μιλώντας ἀπό τήν ἀσκητική ἐμπειρία του ὁ Ἅγιος Γέροντας, νά προλαβαίνει καί νά ἐξουδετερώνει τήν «γκρίνια» τοῦ κουρασμένου σώματος, ἀνεβάζοντας τήν ἔνταση τῆς προσευχῆς.
Ἀντιλαμβανόμαστε ἀπό ὅλα αὐτά τήν
τεράστια σημασία καί τό ἀναγκαῖο τῆς σωματικῆς κακοπάθειας. Ἡ νηστεία,
οἱ μετάνοιες, ἡ ἀγρυπνία καί γενικά ὅλη ἡ ἀσκητική σωματική ἀγωγή εἶναι
ἀναγκαία γιά τήν ψυχοσωματική ὑγεία καί σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου[141].
Ὁ Ὅσιος Γέροντας ἐπισημαίνει ὅτι ἀκόμη καί ὁ καρκίνος
μπορεῖ νά θεραπευθεῖ ὅταν ὁ ἄνθρωπος δοθεῖ στήν ἄσκηση καί μάλιστα στήν
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στόν Θεῖο Ἔρωτα, ὁπότε εἰρηνεύει ἡ ψυχή καί τό σῶμα
του[142]. Εἰδικά γιά τόν καρκίνο, καί τί δίδασκε ὁ Ὅσιος σχετικά, θά
ἀναφερθοῦμε σέ ἑπόμενη ὑποενότητα.
Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
[140] Γεωργίου Κρουσταλλάκη, Γέρων Πορφύριος, Ἐκδ. Ἐν Πλῷ, τόμος Α΄, σελ. 61.
[141] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 355-357.
[142] Ὅ. π. σελ. 382.
http://www.hristospanagia.gr/?p=41677
