Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Γιατί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἀλήθεια»
«Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες» (Ἰω 20,29). Εἶναι μία διδαχή τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, ἑνός Ρώσου Ἁγίου, Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας, νηπτικοῦ καί καθηγητοῦ τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἔχει γράψει κι ἕνα ὡραιότατο βιβλίο «Υἱέ μου δός μοι σήν καρδίαν», τό ὁποῖο ὁμιλεῖ γιά τήν νοερά προσευχή. Ἡ διδαχή πού θά μελετήσουμε σήμερα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι διδαχή τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀντίπασχα γιά τόν χριστιανισμό. Δηλαδή γιά τήν σημερινή Κυριακή, πού εἶναι ὀχτώ ἡμέρες μετά τό Πάσχα καί εἶναι πάλι Πάσχα. Εἶναι καί ἡ ἀρχή ὅλων τῶν Κυριακῶν ὅλου τοῦ ἐνιαυτοῦ, ὅπου κάθε φορά γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση.
Μακάριοι, λοιπόν, οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες, λέγει ὁ Κύριος. «Μακάριοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν χωρίς νά Μέ ἔχουν δεῖ. Αὐτά τά λόγια εἶπε ὁ Κύριος στόν μαθητή Του, πού ἀρνήθηκε νά πιστέψει στήν Ἀνάστασή Του, ὅταν οἱ ἀδελφοί του, οἱ Ἀπόστολοι, τοῦ τήν γνωστοποίησαν». Ἐκεῖνος ἦταν ἀπών καί τούς εἶπε ὅτι δέν θά πιστέψω, ἐάν δέν βάλω τά δάχτυλά μου στόν τύπο τῶν ἥλων καί τό χέρι μου στήν πλευρά Του (Ἰω. 20,25). Τά εἶπε αὐτά τά λόγια ὁ Κύριος στόν μαθητή Του πού εἶχε δηλώσει ὅτι δέν θά πίστευε στήν Ἀνάστασή Του, ὥσπου θά βεβαιωνόταν μέ τίς αἰσθήσεις του γιά αὐτό τό τόσο θαυμαστό καί τό τόσο σημαντικό γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα γεγονός.
«Εἴδαμε τόν Κύριο μέ τά μάτια μας» (Ἰω. 20,25), τοῦ εἶπαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μέ χαρά. «Ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ μαθητές σ’ ἕνα σπίτι μέ κλειδωμένες τίς πόρτες, ἐπειδή φοβόντουσαν τούς Ἰουδαίους πού μόλις εἶχαν διαπράξει τήν θεοκτονία καί ἔπαιρναν ἤδη μέτρα ἐναντίον τῆς προαναγγελμένης Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ». Εἶχαν δώσει ὁδηγίες νά σφραγίσουν καί νά φυλᾶνε τόν τάφο. Πράγματι οἱ Ρωμαῖοι ὑπήκουσαν σ’ αὐτό καί συνεργάστηκαν μέ τούς Ἰουδαίους, γιά νά μήν πᾶνε οἱ Ἀπόστολοι καί κλέψουν τό Σῶμα καί ποῦνε ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος.
«Ὁ Κύριος εἶχε μπεῖ στό σπίτι χωρίς ν΄ ἀνοίξει τίς πόρτες». Εἶχε βγεῖ καί ἀπό τόν τάφο χωρίς νά μετακινηθεῖ ὁ λίθος. Ὁ λίθος δέν μετακινήθηκε, γιά νά διευκολυνθεῖ ὁ Κύριος νά ἀναστηθεῖ… ἀλοίμονο! Ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, ἐνῶ ὁ τάφος εἶναι σφραγισμένος, «ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος». Μετακινήθηκε ὁ λίθος γιά τίς Μυροφόρες καί γιά τούς Ἀποστόλους, γιά νά δοῦνε ὅτι πλέον τό μνῆμα ἦταν κενό.
Ὁ Θωμᾶς λοιπόν, ὅταν τοῦ ἔλεγαν οἱ Ἀπόστολοι ὅτι εἴδαμε τόν Κύριο κ.λ.π., ἀποκρίθηκε, λέει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, μέ ἀμηχανία. «Ἄν δέν δῶ στά χέρια Του τά σημάδια ἀπ’ τά καρφιά κι ἄν δέν βάλω τό δάχτυλό μου στά σημάδια ἀπ’ τά καρφιά κι ἄν δέν βάλω τό χέρι μου στήν λογχισμένη πλευρά Του, δέν θά πιστέψω». Κοιτάξτε μιά ὡραία ἑρμηνεία πού δίνει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος. «Μέ τά λόγια αὐτά, λέει, δέν ἐκφράστηκε ἀπιστία, πού εἶναι ἐναντίωση στόν Θεό». Ἄλλωστε κι αὐτός ἦταν Ἀπόστολος, εἶχε Χάρη ἀπό τόν Θεό καί εἶχε ἀκούσει γιά τρία χρόνια τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου, εἶχε ἀκούσει γιά τήν Ἀνάσταση, πού ἐπρόκειτο νά συμβεῖ. Ἀλλά, λέει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, ὅτι «μέ τά λόγια αὐτά ἐκφράζει μιά ἄφατη χαρά». Μιά χαρά, ὅπως λέμε κι ἐμεῖς σήμερα, «δέν μπορῶ νά τό πιστέψω!»… Ὅταν μᾶς ἔρχεται μιά πολύ μεγάλη χαρά, λέμε «ἀπίστευτο!». Ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Θωμᾶς. Δέν εἶναι ἐναντίωση στόν Θεό. «Μέ τά λόγια αὐτά ἐκφράστηκε ἡ ἀπορία μιᾶς ψυχῆς μπροστά στό μεγαλεῖο ἑνός γεγονότος πού ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη νόηση». Ἦταν κάτι πρωτάκουστο.. ἀνήκουστο.. πρωτοφανές.. ἕνας νεκρός νά νικήσει τόν θάνατο καί νά ἀναστηθεῖ μόνος του. Γνώριζαν περιπτώσεις ἀναστάσεως, ἀλλά ὄχι οἱ ἴδιοι νά ἀναστήσουν τόν ἑαυτό τους. Ἀναστήθηκαν κάποιοι ἀπό τόν προφήτη Ἠλία, τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, ἀπό τόν Κύριο εἴχαμε τέτοιες νεκραναστάσεις. Ἀλλά δέν ὑπῆρχε κανείς ἄνθρωπος ἕως τότε πού νά ἀναστήσει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του.
Ἐκφράζει, λοιπόν, ὁ Ἅγιος τήν ἀπορία του καί τήν μεγάλη του χαρά βέβαια μπροστά σ’ αὐτό τό γεγονός πού ἄλλαξε καί τήν κατάσταση ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Γιατί μέχρι τότε ὁ Ἅδης καί ὁ διάβολος ἦταν ἀνίκητος. Ὅλοι, καί οἱ δίκαιοι, πήγαιναν στόν Ἅδη.
«Ὁ πανάγαθος Κύριος δέν ἄργησε νά δώσει στόν μαθητή Του τήν ἐπιβεβαίωση πού τόσο ποθοῦσε». Ὅτι ναί, εἶναι ἀλήθεια αὐτό τό πρωτάκουστο γεγονός τό τόσο χαρούμενο. Δέν μποροῦσε νά ὑπάρξει κάτι πιό χαρούμενο ἀπό τό νά νικηθεῖ ὁ θάνατος, ἀφοῦ ὁ θάνατος εἶναι τό ἔσχατο κακό, ὁ ἔσχατος ἐχθρός, ἡ φοβερότερη συνέπεια τῆς ἁμαρτίας πού ταλαιπωροῦσε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.
«Μία ἑβδομάδα μετά τήν πρώτη ἐμφάνισή Του στούς Ἀποστόλους, ἐμφανίστηκε πάλι σ’ αὐτούς ἐκεῖ πού ἦταν συγκεντρωμένοι. Μαζί τους βρισκόταν τώρα κι ὁ Θωμᾶς». Ξαφνικά, λοιπόν, μολονότι οἱ πόρτες ἦταν κι αὐτή τή φορά κλειδωμένες, εἶδαν τόν Κύριο νά παρουσιάζεται καί νά στέκεται ἀνάμεσά τους. «Εἰρήνη σ’ ἐσᾶς» (Ἰω. 20,26), τούς εἶπε. Ἔπειτα γυρίζει στόν Θωμᾶ καί τοῦ λέει: «Φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ καί δές τά χέρια Μου. Φέρε καί τό χέρι σου καί βάλ’ το στήν πλευρά Μου. Μήν ἀμφιβάλλεις· πίστεψε!» (Ἰω. 20,27). Ἔτσι ὁ Κύριος ἔδειξε ὅτι, ὡς «πανταχού παρών», βρισκόταν ἐκεῖ, ἀνάμεσα στούς μαθητές Του, καί τότε πού ὁ Θωμᾶς, θεωρῶντας Τον ἀπόντα, εἶχε ἀμφισβητήσει τήν Ἀνάστασή Του». Δέν μποροῦσε νά πιστέψει τό τόσο μεγάλο καί χαρμόσυνο γεγονός. Τοῦ λέει λοιπόν ὁ Χριστός τά ἴδια λόγια πού εἶχε πεῖ ὁ Θωμᾶς πρίν ὀχτώ ἡμέρες ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι τόν ἄκουγε τότε πού τά ἔλεγε, ἦταν κι Ἐκεῖνος παρών ἀοράτως.
«Ὁ Θωμᾶς ἤθελε νά βεβαιωθεῖ γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά τώρα, παίρνοντας μιάν ἀσύγκριτα ἀνώτερη διαβεβαίωση, τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός ἄκουσε τά λόγια του πρίν ὀχτώ μέρες καί τά ἐπαναλαμβάνει, δέν χρειάζεται ἄλλη ἐπιβεβαίωση τῆς Ἀναστάσεως. «Εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!» (Ἰω. 20,28), ἀναφωνεῖ. Σάν νά ἔλεγε: “Αφοῦ βεβαιώθηκα γιά τή θεότητά Σου, δέν ζητῶ νά διαπιστώσω τήν Ἀνάστασή Σου. Σ’ Ἐσένα, τόν παντοδύναμο Θεό, εἶναι ὅλα δυνατά, ἀκόμα κι ἐκεῖνα πού ὑπερβαίνουν τήν ἀνθρώπινη ἀντίληψη”». Ἀνθρωπίνως δέν μπορεῖ νά γίνει αὐτό, κάποιος νά μᾶς ἀκούει, ἐνῶ δέν τόν βλέπουμε καί νά ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια τά λόγια μας. Μόνο ὁ Θεός τό κάνει.
«Ἀπαντῶντας στήν ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου, ὁ Κύριος μακάρισε ἐκείνους πού πιστεύουν χωρίς νά Τόν ἔχουν δεῖ». Τοῦ λέει «ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας». Πίστεψες, βεβαιώθηκες, ἐπειδή μέ εἶδες. «Μακάριοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν χωρίς νά μέ δοῦν. Μακάρισε κι ἐμᾶς -τούς πιστούς- ὁ Κύριος μαζί μ’ ὅλους ὅσοι δέν Τόν εἶδαν μέ τά σωματικά τους μάτια. Μακάρισε κι ἐμᾶς, πού βρισκόμαστε τόσο μακριά Του χρονικά και τοπικά. Μᾶς μακάρισε τότε πού στεκόταν ἀνάμεσα στούς Ἁγίους Ἀποστόλους Του μέ τήν ἀνθρώπινη φύση πού τήν εἶχε προσλάβει, τήν εἶχε προσφέρει θυσία γιά τήν ἀνθρωπότητα καί, τελικά, τήν εἶχε δοξάσει, ἀνασταίνοντάς την». Γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀνέστησε τόν ἑαυτό Του, ἀνέστησε τό σῶμα Του δηλαδή, τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν δόξασε. Καί ἀπό φθαρτή καί παθητή, τήν ἔκανε ἄφθαρτη.
«Δέν ξέχασε ὁ Κύριος κι ἐμᾶς, ὅσους βρισκόμαστε ἐδῶ, στόν Ἱερό ναό Του, ἀναπολῶντας τό γεγονός, ἀπό τό ὁποῖο μᾶς χωρίζουν δεκαοκτώ αἰῶνες». Δεκαοκτώ αἰῶνες λέει ὁ Ἅγιος, ἐμεῖς θά ποῦμε εἴκοσι αἰῶνες, γιατί εἴμαστε στόν εἰκοστό πρῶτο αἰῶνα. «Μακάριοι κι ἐμεῖς, πού δέν Τόν εἴδαμε, ἀλλά πιστεύουμε σ’ Αὐτόν. Μακάριοι ὅσοι ἀπό μᾶς πιστεύουν σ’ Αὐτόν. Ἡ οὐσία βρίσκεται στήν πίστη. Αὐτή φέρνει τόν ἄνθρωπο κοντά στόν Θεό καί τόν κάνει παιδί τοῦ Θεοῦ». Γιατί καί τότε πολλοί ἔβλεπαν τόν Χριστό ἀλλά δέν Τόν πίστευαν. Ἄρα ἔβλεπαν καί δέν ἔβλεπαν. Καί σήμερα πολλοί δέν βλέπουν τόν Χριστό. Ἀλλά κάποιοι πιστεύουν καί βλέπουν, ἐνῶ δέν βλέπουν μέ τά σωματικά μάτια.
«Αὐτή θά παρουσιάσει τόν ἄνθρωπο στόν Θεό». Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος προλέγει «Ὅταν θά ξαναρθῶ ἄραγε, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, θά βρῶ τήν πίστη στήν γῆ;» (Λουκ. 18,8). Γιατί βλέπει κανείς στήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος ὅτι ὅσο περνοῦν τά χρόνια καί πλησιάζουμε στήν Δευτέρα Παρουσία, τόσο λιγοστεύουν οἱ πιστοί ἄνθρωποι. Καί σήμερα στήν ἀνθρωπότητα πόσοι πιστεύουν στόν Χριστό; Οἱ Ὀρθόδοξοι φυσικά εἶναι αὐτοί πού πιστεύουν. Ἀλλά κι ἀπό τούς ὀρθοδόξους πόσοι; Ἐλάχιστοι πραγματικά πιστεύουν, δηλαδή ἐμπιστεύονται τήν ζωή τους στόν Χριστό.
«Αὐτή, τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς τοῦ πρόσκαιρου τούτου κόσμου καί κατά τήν ἀπαρχή τῆς αἰώνιας ἡμέρας, θά βάλει τόν ἄνθρωπο στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, γιά ν’ ἀτενίζει αἰώνια τόν Θεό, γιά νά εὐφραίνεται αἰώνια μέ τόν Θεό, γιά νά βασιλεύει αἰώνια μαζί μέ τόν Θεό». «Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ ̓ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου» (Ἀποκ. 3,21), λέει στήν Ἀποκάλυψη. Ποῦ εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Χριστοῦ; Στά δεξιά τοῦ Πατρός. Ἐκεῖ θά καθίσει καί ὁ πιστός.
«»Μακάριοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν χωρίς νά μ’ ἔχουν δεῖ». Μ’ αὐτά τά λόγια ὁ Κύριος συνένωσε τούς πιστούς ὅλης τῆς γῆς καί ὅλων τῶν ἐποχῶν μέ τούς Ἀποστόλους. Τό ἴδιο εἶχε κάνει, ὅταν προσευχήθηκε στόν Πατέρα Του, λίγο πρίν ὁδηγηθεῖ στά παθήματα καί τόν θάνατο γιά τή σωτηρία μας». Εἶναι ἡ γνωστή ἀρχιερατική προσευχή λίγο πρίν συλληφθεῖ καί σταυρωθεῖ. Τί εἶπε τότε; «Δέν προσεύχομαι μόνο γι’ αὐτούς (δηλαδή τούς Ἀποστόλους)», εἶχε πεῖ τότε, «ἀλλά καί γιά ἐκείνους πού μέ τό κήρυγμα αὐτῶν θά πιστεύουν σ’ Ἐμένα» (Ἰω. 17,20). Γιά ὅλους ἐμᾶς δηλαδή προσευχήθηκε τότε ὁ Κύριος. «Ἔτσι κι ἐδῶ, λοιπόν, κάνει μετόχους τοῦ μακαρισμοῦ τῶν Ἀποστόλων ὅλους τούς πιστούς, ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας». Εἶναι μακάριοι οἱ Ἀπόστολοι, γιατί εἶδαν τόν Χριστό καί Τόν πίστεψαν, ἀλλά ἐπίσης μακάριοι καί ὅλοι αὐτοί πού θά πιστέψουν χωρίς νά δοῦν διά τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων. «Εἶχε πεῖ στούς μαθητές Του σέ μιάν ἄλλη περίσταση, «Μακάρια εἶναι τά μάτια σας γιατί βλέπουν καί τ’ αὐτιά σας γιατί ἀκοῦνε! Σᾶς βεβαιώνω ὅτι πολλοί προφῆτες καί δίκαιοι -τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης- ἐπιθύμησαν νά δοῦν καί ν’ ἀκούσουν αὐτά πού βλέπετε καί ἀκοῦτε ἐσεῖς, ἀλλά δέν τά εἶδαν καί δέν τά ἄκουσαν» (Ματθ. 13,16-17)». Δηλαδή σωματικά δέν εἶδαν καί δέν ἄκουσαν τόν Χριστό, ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἀλλά καί αὐτοί πού δέν εἶδαν καί δέν ἄκουσαν, ὅσοι πίστεψαν διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, εἶναι μακάριοι.
«Οἱ μακάριοι αὐτόπτες καί ὑπηρέτες τοῦ Λόγου μᾶς παρέδωσαν μέ ἀκρίβεια ὅ,τι εἶδαν καί ἄκουσαν ὅταν, ὄπως λέει ἕνας ἀπ’ αὐτούς, «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο, ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος, καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, κι ἔστησε τή σκηνή Του ἀνάμεσά μας, καί εἴδαμε τή θεϊκή Του δόξα, τή δόξα πού ὁ μονογενής (Υἱός) ἔχει ἀπό τόν Πατέρα, καί ἦρθε γεμάτος θεία χάρη καί ἀλήθεια γιά μᾶς» (Ἰω. 1,14). Ἡ σαφής ἀφήγηση τῶν Ἀποστόλων μᾶς κάνει νοερούς θεατές τῶν γεγονότων, τῶν ὁποίων ἐκεῖνοι ὑπῆρξαν αὐτόπτες».
«Μέσω τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας βρισκόμαστε σέ διαρκή κοινωνία μέ τόν Κύριο. Ἡ ζωντανή πίστη κάνει τόν Θεό, πού εἶναι ἀόρατος μέ τά μάτια τοῦ σώματος, ὁρατό μέ τό μάτι τῆς ψυχῆς, τόν νοῦ». Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ», οἱ καθαροί τῷ νοΐ. Νοῦς καί καρδιά κατά τούς Πατέρες ταυτίζονται, «γιατί αὐτοί βλέπουν τόν Θεό» (Ματθ. 5,8). Ἕνας λοιπόν πού ἔχει καθαρότητα νοός, πού ἔχει καθαρότητα ψυχῆς, καθαρότητα βίου, αὐτός βλέπει τόν Θεό νοερῶς, διά τῆς πίστεως.
«Μυστικά μᾶς ἀποκαλύπτει τόν Κύριο ἡ ζωή ἡ σύμφωνη μέ τίς ἐντολές Του». Θέλεις νά δεῖς τόν Χριστό; Ζῆσε ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές Του, ὁπότε καθαρίζεις τόν νοῦ σου καί βλέπεις τόν Θεό. «Ὅταν οἱ “μαθητές” τοῦ Κυρίου, δηλαδή οἱ ἰδέες πού ἔχει προσλάβει ὁ νοῦς ἀπό τό Εὐαγγέλιο, συγκεντρωθοῦν στό “ὑπερῶο”, δηλαδή στήν καρδιά καί κλειδώσουν τίς πόρτες της γιά νά μήν εἰσχωρήσουν ἐκεῖ οἱ “Ἰουδαῖοι”, δηλαδή οἱ λογισμοί πού ἐναντιώνονται στόν Κύριο καί τήν πανάγια διδασκαλία Του, τότε Ἐκεῖνος ἐμφανίζεται πνευματικά ἐκεῖ, στόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο». Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν κυριαρχήσει στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ὀνομάζεται ἐδῶ ἀπό τόν Ἅγιο ὑπερῶο, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό κήρυγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ “μαθητές” τοῦ Κυρίου, ὅπως τούς ὀνομάζει ἐδῶ, συγκεντρωθοῦν καί πληρώσουν τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί δέν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο ξένο, τίποτε ἰουδαϊκό, τίποτε βλάσφημο, τίποτε ἀντίχριστο στήν καρδιά, καμιά ἐπιθυμία, κανένας λογισμός, καμιά σκέψη πού δέν θέλει ὁ Κύριος, τότε σ’ αὐτή τήν καρδιά πού ἔχει γεμίσει μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου, ἔρχεται ὁ Χριστός, ὅπως ἦρθε καί στό ὑπερῶο ἀνάμεσα στούς μαθητές πού ἦταν κλειδωμένοι. Δέν ὑπῆρχε ἄλλος ἰουδαῖος, ἀντίχριστος, ἦταν μόνο οἱ δικοί Του. Ἐκεῖ ἐμφανίζεται ὁ Κύριος. Κάνει ἐντύπωση ὅτι μετά τήν Ἀνάσταση ὁ Κύριος δέν ἐμφανίζεται δημόσια, σέ ὅλους, ἐμφανίζεται μόνο στούς δικούς Του, στούς μαθητές Του. Ἦρθε ὁ Χριστός μας, γιά νά μᾶς φτιάξει καί νά μᾶς δώσει τήν Ἐκκλησία Του ἐδῶ στήν γῆ καί νά μᾶς κάνει μιά καινούρια γενιά, ἕνα καινούριο σῶμα, τό δικό Του σῶμα, στό ὁποῖο πλέον δέν χωράει τίποτε τό ἀκάθαρτο, τίποτε τό βέβηλο, τίποτε τό ἀντίθεο.
Γι’ αὐτό βλέπετε ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἦταν σάν ἕνα «γκέτο», μέ τήν καλή ἔννοια ὅμως, δηλαδή δέν ἐπιτρεπόταν νά μπεῖ κάποιος μέσα, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε ὀρθή πίστη, δέν εἶχε κἄν ὁμολογήσει τήν πίστη του στόν Χριστό ἤ εἶχε πέσει σέ μία κακοδοξία. Γι’ αὐτό στή Θεία Λειτουργία ὅλοι οἱ χριστιανοί παρατηροῦσαν καί κοιτοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Κυρίως μετά ἀπό τό σημεῖο «Τάς θύρας, τάς θύρας· ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν». Ἐν σοφίᾳ θά πεῖ μέ προσοχή. Νά προσέξουμε τίς πόρτες, μή τυχόν καί μπεῖ κάποιος ἄγνωστος, πού δέν εἶναι πιστός, εἶναι ἀντίθεος, εἶναι βέβηλος. Αὐτή ἡ «ἀπομόνωση», ὁ περιορισμός, ἡ μή συγκοινωνία μέ τό κακό, μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ κακοῦ, μᾶς ζητιέται ἀπό τόν Χριστό. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν θά ἀγαπᾶμε ὅλους. Θά τούς ἀγαπᾶμε ὅλους, ἀλλά βλέπετε πώς λέει ὁ Ἀπόστολος «μή συναναμίγνυσθαι πόρνοις, μή συναναμίγνυσθαι πλεονέκταις, ὑπερηφάνοις» (Α΄Κορ. 5,10). Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν θά πᾶμε νά ψωνίσουμε. Γιατί δέν πᾶμε ἐκεῖ γιά νά συναναστραφοῦμε, ἀλλά ἁπλῶς γιά νά πάρουμε αὐτά πού χρειάζονται γιά τήν συντήρησή μας. Ἀπό κεῖ καί μετά ὅμως δέν μποροῦμε νά ἔχουμε συναναστροφές καί πολύ περισσότερο νά ἀφήνουμε ἀνοιχτές πόρτες στόν ὁποιοδήποτε.
Σήμερα, δυστυχῶς, συμβαίνει αὐτό καί δέν ξέρει κανείς, ποιός μπαίνει, ποιός βγαίνει, ἄν εἶναι φίλος, ἄν εἶναι ἐχθρός καί ἔχουμε ὅλο αὐτό τό φαινόμενο τῆς ἐκκοσμίκευσης στήν Ἐκκλησία μας. Ἔχουμε τόσο πολύ μπερδευτεῖ, πού προσπαθοῦν κάποιοι χριστιανοί νά συμβιβάσουν τόν κόσμο καί δυσκολεύονται, γιατί στήν πράξη αὐτό δέν γίνεται, ἐκτός ἐάν χάσεις τόν χριστιανισμό… Τότε βέβαια θά εἶσαι ἕνας κοσμικός ἄνθρωπος καί ὄχι ἕνας χριστιανός. Δέν πρέπει νά νιώθουμε ἐνοχή γιά αὐτή τήν «ἀπομόνωση». Ὁ Χριστός μᾶς τό ζητάει. Καί σ’ ἐκεῖνον τόν ὑποψήφιο μαθητή Του, πού Τοῦ λέει «ἄφησέ με νά πάω νά θάψω τόν πατέρα μου», τοῦ εἶπε «ἄφησε τούς νεκρούς νά θάψουν τούς νεκρούς τους» (Ματθ. 8,22). Μήν ἀναμιγνύεσαι μέ νεκρούς -ἐννοοῦσε πνευματικά νεκρούς- πού θάβουν τούς βιολογικά νεκρούς. Ἐσύ θέλεις νά ἔρθεις μαζί Μου. Λοιπόν, πρέπει νά ξεχωριστεῖς ἀπό τόν κόσμο. Γι’ αὐτό ὁ χριστιανός, ἄν θέλει νά παραμείνει χριστιανός, δέν μπορεῖ νά συνυπάρχει μέ τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, νά ἔχει καί φρονήματα κοσμικά καί νά υἱοθετεῖ τήν ζωή τοῦ κόσμου. Βεβαίως θά κατοικεῖ στίς πόλεις, ὅπως οἱ ἄλλοι, ἀλλά δέν θά υἱοθετεῖ τήν συμπεριφορά καί τόν τρόπο ζωῆς τῶν ἄλλων, ἔστω καί λίγο, γιατί αὐτό τό λίγο τόν κάνει νά χάνει τόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ἀπόλυτος, θέλει 100% νά εἴμαστε δικοί Του, ὄχι γιά Ἐκεῖνον, ἀλλά γιά μᾶς.
Ὅταν λοιπόν δέν ὑπάρχει κανένας ἰουδαῖος, τίποτα τό ἀντίθεο, τίποτα τό βέβηλο, μέσα στόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στήν καρδιά, τότε ἔρχεται ὁ Κύριος. Ὅταν δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια, γίνει αὐτό πού λέει ὁ Χριστός μας, νά ἔρθει ἡ Βασιλεία Του καί νά βασιλέψει μέσα μας, νά γίνει αὐτός βασιλιάς καί κυρίαρχος στήν καρδιά μας. Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος «ζητεῖτε πρῶτα τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 6,33) καί ὅλα τά ἄλλα θά ἔρθουν μετά. Δέν χρειάζεται νά ἀγωνιᾶτε τί θά φᾶτε, τί θά πιεῖτε, πῶς θά ζήσετε, ἄν θά σᾶς βάλουν φυλακή, ἄν θά σᾶς δώσουν τόν μισθό σας ἤ ὄχι κ.λ.π. ἀλλά νά ζητᾶτε Ἐμένα καί τήν Βασιλεία Μου, δηλαδή τό νά κυριαρχήσω Ἐγώ στή ζωή σας. Τότε δέν θά σᾶς λείψει τίποτε καί ἀπό αὐτά τά ἀναγκαῖα πού χρειάζεστε.
«Ἐφόσον ἐξομοιωνόμαστε», λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, «μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους, τολμοῦμε νά ἰσχυριστοῦμε πώς εἴμαστε πιό μακάριοι ἀπό τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης», τόν Ἀβραάμ, τόν Ἰσαάκ, τόν Ἰακώβ… «Ἐκεῖνοι πίστευαν σέ Λυτρωτή πού θά ἐρχόταν, ἐμεῖς πιστεύουμε στόν Λυτρωτή πού ἦρθε καί πραγματοποίησε τή λύτρωση». Ζοῦμε στά εὐλογημένα χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης μετά τήν Θεία Οἰκονομία. Αὐτοί ζοῦσαν πρό Χριστοῦ καί προσδοκοῦσαν καί περίμεναν. «Σ’ ἐκείνους εἶχε δοθεῖ ἡ ὑπόσχεση τῶν δωρεῶν τῆς χάριτος· σ’ ἐμᾶς ἔχουν δοθεῖ ἄφθονες οἱ ἴδιες οἱ δωρεές, ἀπό τίς ὁποῖες ὠφελούμαστε ἀνάλογα μέ τήν προαίρεσή μας. Ὁ Δωρητής εἶναι ἀπείρως πλούσιος καί ἀπείρως ἐλεήμων. Ἄν αἰσθανόμαστε ἔλλειψη τῶν δωρεῶν Του, ὑπαίτιοι γι’ αὐτό εἴμαστε ἐμεῖς, μόνο ἐμεῖς». Αἰσθάνονται πολλοί ἐγκαταλελειμμένοι ἀπό τόν Θεό. Δέν φταίει ὁ Θεός. Ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει ποτέ κανέναν, «οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω» (Ἑβρ. 13,5). Ἐκεῖνοι πού αἰσθάνονται ἔτσι, ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν Θεό, γιατί δέν βάζουν ἀρκετή προαίρεση νά τηρήσουν αὐτά πού λέει ὁ Θεός, ὁπότε νά γίνουν μέτοχοι καί τῆς ἄπειρης χάρης πού δίνει ὁ Θεός. «Δέν τίς αἰσθανόμαστε, ἐπειδή ἔχουμε ἀδύναμη πίστη, ἤ μᾶλλον -θά τό πῶ ἀπροκάλυπτα- ἐπειδή δέν ἔχουμε πίστη». Δέν ἐμπιστευόμαστε στόν Χριστό. Ἐμπιστευόμαστε στήν λογική μας, στό κράτος, στούς πολιτικούς, στούς ἄλλους ἀνθρώπους, στά μπράτσα μας, στήν ἐξυπνάδα μας, ἀλλά αὐτά ὅλα εἶναι στηρίγματα τά ὁποῖα εἶναι κούφια, εἶναι ἕωλα, εἶναι ἀνύπαρκτα οὐσιαστικά.
«Γιατί δέν ἔχουμε πίστη; Ἐπειδή δέν καταβάλαμε, δέν θελήσαμε νά καταβάλουμε κανέναν κόπο γιά νά διδαχθοῦμε τόν Χριστιανισμό, ὥστε ν’ ἀποκτήσουμε τήν πίστη ἀπό τήν ἀκρόαση τοῦ κηρύγματος καί τήν πίστη ἀπό τήν ἐκτέλεση τῶν ἔργων τῆς ἀρετῆς». Μᾶς δίνει τώρα τούς δύο παράγοντες, οἱ ὁποῖοι δίνουν στόν χριστιανό τήν δυνατότητα νά πιστέψει. Ὁ ἕνας παράγων εἶναι τό κήρυγμα καί ὁ δεύτερος εἶναι τά ἔργα. Ἄν θέλεις νά πιστέψεις, πρέπει πρῶτον ν’ ἀκοῦς κήρυγμα. Πολύ σημαντικό! Πολλές φορές λέω στά πνευματικά μου παιδιά κυρίως, ἀλλά καί σέ ὅλους, νά ἀκοῦτε κηρύγματα, νά ἔρχεστε στίς συνάξεις. Ἡ Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς, ἀλλά καί κάθε Θεία Λειτουργία, πρέπει νά ἔχει κήρυγμα, γιατί εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς λειτουργίας ἡ ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Πῶς θά πιστέψει κανείς, λέει ὁ Ἀπόστολος, ὁ λαός ἄν δέν ὑπάρχει κήρυκας, δέν ὑπάρχει κήρυγμα; Ἀλλά νά πού προσφέρεται τό κήρυγμα καί ὁ λαός δέν ἔρχεται. Ὁπότε τό πρῶτο εἶναι αὐτό, νά μετέχουμε στίς συνάξεις, ν’ ἀκοῦμε λόγο Θεοῦ καί ἀφοῦ γνωρίσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τό κήρυγμα, ἔχουμε τό πρῶτο μέσο γιά νά πιστέψουμε, γιά νά ἐνισχύσουμε τήν ἀσθενική μας πίστη. Τό δεύτερο εἶναι τά ἔργα. Ὅταν κανείς, ὄχι ἁπλῶς ἀκούει, ἀλλά πράττει αὐτά πού μαθαίνει στό κήρυγμα.
«Ἡ πίστη ἀπό τήν ἀκρόαση τοῦ κηρύγματος παρέχει τή θεωρητική γνώση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐνῶ ἡ πίστη ἀπό τά ἔργα παρέχει τήν πρακτική γνώση τοῦ Χριστιανισμοῦ». Δέν εἶναι ἀρκετό νά ξέρεις θεωρητικά τί ζητάει ὁ Θεός ἀπό σένα, ἀλλά πρέπει νά μπεῖς στή διαδικασία νά τά ἐφαρμόσεις, ὁπότε μετά στήν πράξη βεβαιώνεσαι γιά τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός. Γιατί ὁ Χριστός εἶπε «Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀλήθεια» (Ἰω. 14,6). Δέν εἶπε ὅτι εἶμαι μιά ἀλήθεια καί ὑπάρχουν κι ἄλλες ἀλήθειες κάπου ἀλλοῦ, οὔτε ὅτι εἶμαι μέρος τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ἡ ὑποστατική ἀλήθεια. Βεβαιώνεσαι, ἑπομένως, ὅταν ἀκοῦς κήρυγμα καί ἐφαρμόζεις αὐτά πού ἀκοῦς, ὅτι ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ἕνα ἀντικείμενο, ἀλλά εἶναι ἕνα ὑποκείμενο. Εἶναι ὑπόσταση, εἶναι ζωντανός. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ὁπότε ἀποκτᾶς μιά ζωντανή πίστη καί κάνεις μιά ζωντανή σχέση, μιά προσωπική σχέση, μέ τήν ὑποστατική Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός.
«Ὁ χριστιανός πού ἐπιθυμεῖ μέ εἰλικρίνεια νά γνωρίσει βαθύτερα τόν Θεό, ὁδηγεῖται ἀπ’ αὐτές τίς δύο γνώσεις, ὁδηγεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, στή μυστική καί οὐσιαστική γνώση, τήν πνευματική». Ἀκούγοντας κήρυγμα λοιπόν, ἐφαρμόζοντας αὐτά πού ἀκοῦς, μετά προχωρᾶς στό τρίτο ἐπιπεδο, στήν μυστική γνώση. Μυστικά πλέον μέσα στήν καρδιά σου ζεῖς, βλέπεις, γνωρίζεις, συνομιλεῖς μέ τόν Χριστό, αἰσθάνεσαι τήν παρουσία Του.
«Ἡ πνευματική γνώση εἶναι πάντα συνυφασμένη μέ τή ζωή τῆς πίστεως. «Ἐκεῖνος πού ἔχει τίς ἐντολές μου καί τίς ἐκτελεῖ», εἶπε ὁ Κύριος, «αὐτός μέ ἀγαπᾶ· κι αὐτός πού μέ ἀγαπᾶ, θ’ ἀγαπηθεῖ ἀπό τόν Πατέρα μου, κι ἐγώ θά τόν ἀγαπήσω καί θά τοῦ φανερώσω τόν ἑαυτό μου» (Ἰω. 14,21)». Μυστικά, μέσα στήν καρδιά λοιπόν φανερώνεται ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο πού πρῶτον τόν γνωρίζει θεωρητικά καί δεύτερον τηρεῖ τίς ἐντολές Του. Ἄν δέν ἔχεις κἄν τίς ἐντολές, δηλαδή δέν γνωρίζεις ποιές εἶναι οἱ ἐντολές, πῶς θά δεῖς τόν Χριστό; Καί ἄν τίς γνωρίζεις μόνο θεωρητικά καί δέν τίς ἐφαρμόζεις, πάλι δέν μπορεῖς νά Τόν γνωρίσεις.
«Τόν Χριστιανισμό μποροῦμε νά τόν παρομοιάσουμε μ’ ἕνα θαυμάσιο καί μεγάλο λιμάνι, στό ὁποῖο μποροῦν ἐλεύθερα νά πιάσουν πλοῖα ὅλων τῶν τύπων καί ὅλων τῶν μεγεθῶν. Σ’ αὐτό τό λιμάνι βρίσκουν καταφύγιο καί μιά ταπεινή ψαρόβαρκα κι ἕνα τεράστιο φορτηγό πλοῖο γεμάτο ἐμπορεύματα κι ἕνα γιγάντιο θωρηκτό ὁπλισμένο μέ πολυάριθμα μέσα καταστροφῆς καί μιά πολυτελής βασιλική θαλαμηγός προορισμένη γιά ταξίδια ἀναψυχῆς. Ὁ Χριστιανισμός δέχεται τόν ἄνθρωπο σέ ὁποιαδήποτε ἡλικία καί σέ ὁποιαδήποτε κατάσταση, μέ ὁποιαδήποτε μόρφωση καί μέ ὁποιεσδήποτε ἱκανότητες· τόν δέχεται καί τόν σώζει. «Ἄν ὁμολογήσεις μέ τό στόμα σου πώς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καί πιστέψεις μέ τήν καρδιά σου…, θά βρεῖς τή σωτηρία»». Νά πιστέψεις, ὄχι θεωρητικά, ἀλλά νά ἐμπιστευτεῖς τόν Θεό. «»Πραγματικά, ὅποιος πιστεύει μέ τήν καρδιά του, ὁδηγεῖται στή δικαίωση, καί ὅποιος ὁμολογεῖ μέ τό στόμα, ὁδηγεῖται στή σωτηρία». (Ρωμ. 10,9-10)». Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθέν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32). Αὐτό τό «ἐν ἐμοί» εἶναι πολύ σημαντικό. Σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλέον μέσα στόν Χριστό καί μόνο ἔτσι μπορεῖ νά ὁμολογήσει Χριστό, νά ὁμολογήσει ὅτι εἶναι πιστός. Τότε καί μέσα του ἀκούει τήν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού λέει ὅτι ‘εἶσαι δικός Μου’.
«Ὅποιος δεχθεῖ τόν Χριστιανισμό καί ἐνταχθεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία -γιατί μόνο σ’ αὐτήν διαφυλάσσεται ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός-, θά σωθεῖ». Βλέπετε ἀπό τόν 18οαἰῶνα ὁ Ἅγιος τό κάνει ξεκάθαρο: Μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διασώζεται ὁ ἀληθινός χριστιανισμός. Ὅλα τά ἄλλα δέν εἶναι ὁ ἀληθινός χριστιανισμός, εἶναι ἁπλά αἱρέσεις.
«Σέ κάθε ἐξαγορά ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι τό τίμημά της. Τό τίμημα, μέ τό ὁποῖο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι λυτρώνονται ἀπό τήν ἁμαρτία, εἶναι ὁ Χριστός». Δέν εἶναι ἕνα ποσό, ἄς ποῦμε, χρηματικό. Μᾶς ἐξαγόρασε ὁ Χριστός μέ ὅ,τι πιό πολύτιμο ὑπάρχει, μέ τόν ἴδιο Του τόν ἑαυτό, μέ τό ἴδιο Του τό αἷμα. «Αὐτό τό τίμημα καταβάλλεται χωρίς διακρίσεις καί χωρίς μεροληψίες γιά ὅλους ὅσοι θέλουν νά λυτρωθοῦν, γιά ὅλους ὅσοι πιστεύουν στήν ἀξία τῆς λυτρώσεως καί τήν ὁμολογοῦν. Ἡ ὁμολογία τῆς ἀξίας τῆς λυτρώσεως εἶναι συγχρόνως ἀπόρριψη κάθε δικῆς μας ἀξίας. Τό τίμημα τῆς λυτρώσεως καταβάλλεται μέ τήν προϋπόθεση τῆς αὐταπαρνήσεως». Τί μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ; Ποιά ἀξία ἔχουμε ἐμεῖς ἀπό μόνοι μας; Μπροστά στήν ἀξία πού ἔχει καταβάλλει ὁ Χριστός γιά μᾶς, τό τίμιο αἷμα Του, ἡ δική μας ἀξία εἶναι τίποτα. Ἑπομένως, δέν κοστίζει καί τίποτα ἐπιτέλους νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας! Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἔχει πληρώσει μέ τόν ἴδιο Του τόν ἑαυτό γιά μᾶς. Δέν ἀξίζει λοιπόν ἐμεῖς νά ἀπορρίψουμε καθετί δικό μας γιά χάρη Αὐτοῦ;
«Ἕνας ἁπλοϊκός ἄνθρωπος, πού δέν ἔχει καμιά κοσμική παιδεία, σώζεται διά τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως ἕνας μορφωμένος καί σοφός. Ὁ Χριστιανισμός, ὡς δωρεά τοῦ ὑπερτέλειου Θεοῦ, τούς ἱκανοποιεῖ ὅλους πλήρως. Ὁ ἁπλοϊκός καί ἀπαίδευτος ἄνθρωπος πού θά πιστέψει μέ εἰλικρίνεια, ἀναπληρώνει μέ τόν τρόπο αὐτόν τήν ἀπαιδευσία του, ἐνῶ ὁ σοφός πού θά ἔρθει στόν Χριστιανισμό χωρίς ἔπαρση καί νομικιστικό πνεῦμα», σάν κι αὐτό πού ὑπάρχει στή Δύση, «θά βρεῖ σ’ αὐτόν ἀπύθμενο βάθος καί ἄφθαρτο ὕψος σοφίας».
«Στόν Χριστιανισμό ὑπάρχουν ἡ ἀληθινή θεολογία καί ἡ γνήσια ψυχολογία. Μόνο ὁ χριστιανός μπορεῖ ν’ ἀποκτήσει τήν ὀρθή γνώση γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τά ἀγαθά καί τά πονηρά πνεύματα, γιά τόν ἀόρατο στά σωματικά μάτια κόσμο». Ἕνας πού δέν πιστεύει εἶναι μέσα στό σκοτάδι. Οὔτε ποιός εἶναι ὁ ἴδιος γνωρίζει, οὔτε ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του, οὔτε ὅτι ὑπάρχουν τά πονηρά πνεύματα, οἱ δαίμονες, οὔτε ὅτι ὑπάρχουν τά ἀγαθά πνεύματα, οἱ ἄγγελοι καί ὁ ἀόρατος κόσμος.
«Μέ τόν φωτισμό πού παρέχει ὁ Χριστιανισμός, ὁ ἄνθρωπος κατανοεῖ τή θέση τοῦ Θεοῦ γιά τήν κοσμική σοφία: «ἡ σοφία τοῦ κόσμου μωρία παρά τῷ θεῷ ἐστιν, ὅ,τι ὁ κόσμος αὐτός θεωρεῖ σοφία, εἶναι μωρία στά μάτια τοῦ Θεοῦ… Ξέρει ὁ Κύριος πώς οἱ σκέψεις τῶν σοφῶν τίποτα δέν ἀξίζουν» (Ἃ’ Κορ. 3, 19-20)». Ἀνοησίες εἶναι γιά τόν Θεό οἱ φιλοσοφίες τοῦ κόσμου. «Αὐτές οι σκέψεις, πού ἀναφέρονται μόνο στά πρόσκαιρα καί μάταια, ὁδηγοῦν στήν κενοδοξία καί τήν ὑπερηφάνεια, στήν αὐταπάτη καί τήν πλάνη, στήν ἀπορρόφηση ἀπό τίς ἐγκόσμιες μέριμνες, στήν ἁμαρτωλή ζωή, στή λήθη καί τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς αἰωνιότητας». Ποῦ μᾶς ὁδήγησε ἡ φιλοσοφία; Ἡ ἀρχαία ἑλληνική φιλοσοφία καί ἡ σύγχρονη εὐρωπαϊκή φιλοσοφία; Στό ἀδιέξοδο. Δέν ὑπάρχει διέξοδος. Ὁ σύγχρονος δυτικός ἄνθρωπος εἶναι ὑπαρξιακά τελείως ἀπροσανατόλιστος. Τό μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στόν ἄνθρωπο τῆς Δύσης εἶναι ὅτι δέν γνωρίζει γιατί ὑπάρχει. Δέν μπορεῖ νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τίς δικές του δυνάμεις τήν ἀλήθεια ἀρχικά γιά τόν ἑαυτό του καί στή συνέχεια γιά τόν κόσμο καί γιά τόν Θεό. Ὁδηγεῖται ἁπλῶς μέ τίς μάταιες αὐτές φιλοσοφίες στήν κενοδοξία, στήν ὑπερηφάνεια, στήν αὐταπάτη, στήν πλάνη καί τελικά στήν ἀπώλεια.
«Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν ἔχει καταυγαστεῖ ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀποτολμᾶ ν’ ἀσχοληθεῖ μέ τήν ἐξέταση πνευματικῶν θεμάτων, τότε πλανιέται σάν σέ ἀπέραντη καί σκοτεινή ἔρημο. Ἔτσι, ἀποκομίζει, ἀντί γιά ἀληθινές γνώσεις, τίς ὁποῖες δέν ἔχει καμιά δυνατότητα ν’ ἀποκτήσει, ἰδεολογήματα καί φαντασιοκοπήματα. Αὐτά τά ντύνει μ’ ἕναν πολύπλοκο καί δυσνόητο λόγο, μέ τόν ὁποῖο ξεγελᾶ καί τόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους, ἀναγνωρίζοντας σοφία ἐκεῖ ὅπου, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, πρέπει ν’ ἀναγνωρίσει κανείς παράνοια». Προσέξτε αὐτό τό φαινόμενο σήμερα ἔχει μπεῖ καί μέσα σέ κάποιους ἀνθρώπους που ἐμφανίζονται ὡς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καί σέ κάποιους θεολόγους καί σέ κάποιους κληρικούς ἱερωμένους. Ἀκοῦς κάτι κηρύγματα, θολολογήματα οὐσιαστικά, πού δέν μπορεῖς νά βγάλεις συμπέρασμα, φιλοσοφήματα… καί ἔχει καταντήσει ἡ Θεολογία, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, μιά συζήτηση, ἕνας στοχασμός, μιά φιλοσοφία. Ἀλλά αὐτό βέβαια εἶναι ἡ μωρία τοῦ κόσμου τούτου καί ὄχι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ. Τό κήρυγμα τοῦ Θεοῦ, τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἁπλό, ἁπλούστατο. Τό καταλαβαίνουν οἱ πάντες καί εἶναι φωτεινό, ὁλοφώτεινο, ὅπως εἶναι ἡ μία καί μοναδική ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός.
«Περίεργη εἶναι ἡ τυφλότητα καί ἀκατανόητη ἡ σκληρότητα τῶν συγχρόνων του Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι, μολονότι ἄκουγαν τήν πανάγια διδασκαλία Του καί ἔβλεπαν τά ἐκπληκτικά θαύματά Του, δέν πίστευαν σ’ Αὐτόν. Ἑπτά αἰῶνες πρίν», πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, «ἀνεβασμένος, θαρρεῖς, στήν κορυφή ἑνός μακρινοῦ βουνοῦ καί κατάπληκτος ἀπό τή θέα τῆς ἀνθρώπινης ἀναισθησίας, ὁ προφήτης Ἡσαΐας κραύγαζε στό πολυάριθμο πλῆθος τῶν ζωντανῶν νεκρῶν: «ἀκούσετε καί οὐ μή συνῆτε, θά ἀκούσετε μέ τ’ αὐτιά σας, μά δέν θά καταλάβετε· θά δεῖτε μέ τά μάτια, μά δέν θ’ ἀντιληφθεῖτε» (Ἡσ. 6,9)». Εἶναι αὐτό πού ἔλεγε καί ὁ Κύριος «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Ἔχετε αὐτιά; Ἐννοοῦσε πνευματικά αὐτιά ἀνοιχτά. Ἄν ἔχετε, θά καταλάβετε. Ἄν δέν ἔχετε, καί δέν θέλετε νά ἔχετε γι’ αὐτό δέν ἔχετε, δέν θά καταλάβετε. Αὐτό λοιπόν συνέβαινε καί μέ τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἤθελαν νά πιστέψουν.
«Τό ἴδιο περίεργη εἶναι καί ἡ σημερινή ἀπιστία πολλῶν ἀνθρώπων στόν Χριστιανισμό, πού λάμπει μέ τίς ἀκτῖνες τῆς ὁλοκάθαρης ἀλήθειάς του. Ἀλλά ἡ Γραφή αἰτιολογεῖ τήν ἀπιστία τους». Λέει ὁ προφήτης Ἡσαΐας: γιατί δέν πιστεύουν; Καί στά χρόνια τοῦ προφήτου δέν πίστευαν καί στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ δέν πίστευαν καί σήμερα δέν πιστεύουν. «Γιατί ἔγινε ἀναίσθητη ἡ καρδιά αὐτοῦ τοῦ λαοῦ» (Ἡσ. 6,10), ἔγινε σκληρή ἀπό τή σαρκική ζωή, ἔγινε τυφλή καί κουφή, ἔγινε νεκρή γιά καθετί τό πνευματικό, τό αἰώνιο, τό θεῖο». Καί σήμερα δέν τό ἀκοῦμε; Λέμε μιά κουβέντα γιά τόν Χριστό, γιά τόν Θεό, γιά τήν Ἐκκλησία… «τί εἶναι αὐτά τά πράγματα; Ποῦ ζεῖς; Ξύπνα!..». Δέν θέλουν ν’ ἀκούσουν τίποτα γιά πνεῦμα, γιά Θεό, ἔχει σκληρύνει ἡ καρδιά ἀπό τίς πολλές ἁμαρτίες. Οἱ ἁμαρτίες καί τά πάθη εἶναι πού τυφλώνουν τήν καρδιά, τυφλώνουν τόν νοῦ καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀναίσθητος πνευματικά.
«Ἡ ὀρθή σπουδή τοῦ Χριστιανισμοῦ δείχνει μέ σαφήνεια καί κατηγορηματικότητα τήν ἀλήθειά του». Ἄν κανείς, θά λέγαμε, ἀπροκατάληπτα μελετήσει τήν Ὀρθοδοξία, θά διαπιστώσει ὅτι ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια. «Ἡ ὀρθή σπουδή τοῦ Χριστιανισμοῦ ἑδραιώνει στήν ψυχή τήν πεποίθηση γιά τήν ὕπαρξη ὅλων τῶν ἀοράτων πού κηρύσσονται ἀπ’ αὐτόν, πεποίθηση πολύ ἰσχυρότερη ἀπό τή γνώση τῆς ὑπάρξεως τῶν ὁρατῶν, πού παρέχεται ἀπό τίς αἰσθήσεις». Πιό πολύ θά πιστεύει μετά ὁ ἄνθρωπος αὐτός στήν ὕπαρξη τοῦ ἀοράτου κόσμου παρά σ’ αὐτά πού βλέπει καί ἀκούει μέ τίς αἰσθήσεις του. «Ἡ ἀξιοπιστία καί ἡ δύναμη αὐτῆς τῆς πεποιθήσεως ἀποδεικνύονται ἀπό τό ὅτι ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἄφησαν τά ὁρατά γιά ν’ ἀποκτήσουν τά ἀόρατα, περιφρονῶντας τά βασανιστήρια, μέ τά ὁποῖα ἡ ἄλογη κακότητα προσπαθοῦσε νά τούς κερδίσει, καί ἐπισφραγίζοντας τήν πίστη τους μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου». Τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἔχουμε 11.000.000 γνωστούς μάρτυρες. Ὅλοι αὐτοί ἦταν ἀνόητοι; Ἦταν ἀνεγκέφαλοι; Ἦταν πλανεμένοι; Ὄχι. Αὐτό τό γεγονός ἀποδεικνύει τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τόσα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι… εἶναι πολύ περισσότεροι ἀπό 11 ἑκ., ἀλλά μιλᾶμε γιά τούς γνωστούς, πού ἄφησαν τά ὁρατά γιά χάρη τῶν ἀοράτων. Γιατί ἔβλεπαν τά ἀόρατα μέ τά μάτια τῆς πίστεως. Ἡ ἄλογη κακότητα τῶν εἰδωλολατρῶν… ἄλογη… χωρίς λογική… Γιατί τούς ἔσφαζαν; Γιατί τούς τηγάνιζαν; Γιατί τούς ἔκοβαν μέ τούς τροχούς καί τά μαχαίρια; Ἄλογα! Δέν ὑπῆρχε λόγος καί λογική σ’ ὅλο αὐτό. Ἦταν ἀπό πίσω ἡ διαβολική μανία. Ὅσο κι ἄν προσπάθησε, ὅμως, αὐτή ἡ ἄλογη κακότητα, τίποτα δέν κατάφερε. Ἀντίθετα, ἑδραιώθηκε ἡ Ὀρθοδοξία καί πολύ γρήγορα ἐξαπλώθηκε σ’ ὅλο τόν κόσμο.
«Ἀκόμα καί μιά ἐπιφανειακή ματιά στήν ἐμφάνιση, τή στερέωση καί τήν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ μᾶς προκαλεῖ ἔκπληξη, ἀλλά καί μᾶς πείθει ὅτι αὐτός δέν προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους· προέρχεται ἀπό τόν Θεό». Ἀνθρωπίνως ἦταν ἀδύνατο νά ἐξαπλωθεῖ ὁ Χριστιανισμός, ἡ Ὀρθοδοξία, στή γῆ ἀπό δώδεκα ἀγράμματους, φτωχούς, ταλαιπωρημένους, φοβισμένους ψαράδες… τί θά μποροῦσε νά ἑδραιωθεῖ; Τίποτα. Ἐδῶ βλέπετε ὑπάρχουν σύλλογοι, ὀργανώσεις, κράτη ὁλόκληρα, συνασπισμοί, πού προσπαθοῦν νά ἑδραιωθοῦν καί δέν τά καταφέρνουν. Πῶς δώδεκα ἄνθρωποι θά μποροῦσαν νά ἐπικρατήσουν καί νά γίνει αὐτό τό κήρυγμα κυρίαρχο σ’ ὅλη τήν τότε οἰκουμένη. Αὐτό ἔγινε σίγουρα μέ τήν βοήθεια καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατόρθωμα.
«Ὁ Κύριος, προσλαμβάνοντας τήν ἀνθρώπινη φύση, εὐδόκησε νά φανερωθεῖ στή γῆ ὄχι ἔνδοξος, λαμπρός καί μεγαλειώδης, ἀλλά ἄδοξος, ἀσήμαντος καί ταπεινός. Ὡς ἄνθρωπος προερχόταν ἀπό βασιλική γενιά. Ἀλλά ἡ γενιά αὐτή εἶχε ἀπό καιρό ξεπέσει». Εἶναι ἀπό τή γενιά τοῦ Δαυΐδ ἀλλά πλέον δέν ὑπῆρχε τό κράτος τῶν Ἑβραίων. Ἦταν ἤδη χαμένο καί εἶχε κυριαρχήσει ὁ Ρωμαῖος στό κράτος τό ἰουδαϊκό. Οὔτε ὑπῆρχε πλέον ἡ δόξα τοῦ βασιλείου τοῦ Δαυΐδ..
«Χάνοντας τόν βασιλικό θρόνο καί τήν ἡγεμονική ἀξία, εἶχε μετοικήσει ἀπό τά μεγαλόπρεπα ἀνάκτορα σέ φτωχικές καλύβες καί εἶχε ἐξομοιωθεῖ μέ τούς ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, πού κέρδιζαν τό ψωμί τους μέ τόν κόπο τῶν χεριῶν τους. Μήν ἔχοντας πάρει τίποτε ἀπό τήν ἀνθρώπινη δόξα καί δύναμη, ὁ Θεάνθρωπος δέν πῆρε τίποτε καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη σοφία». Τίποτε τό ἀνθρώπινο, τό μεγαλειῶδες. «Δέν εἶχε σπουδάσει. Ὅταν ἄρχισε νά κηρύσσει, σέ ἡλικία τριάντα χρονῶν, διάλεξε δώδεκα μαθητές ἀπό τήν τάξη στήν ὁποία ἀνῆκε καί ὁ Ἴδιος», φτωχούς, ἀγράμματους. «Οἱ μαθητές, μέ τά κριτήρια τῆς πεσμένης φύσεως, ἦταν ἐπίσης «ἀγράμματοι καί ἁπλοϊκοί» (Πράξ. 4,13). Τέτοια, λοιπόν, ἦταν τά πρόσωπα πού θά γίνονταν οἱ θεμελιωτές τοῦ Χριστιανισμοῦ».
«Τί παραγγέλλει καί τί προαναγγέλλει αὐτός ὁ ἄσημος Διδάσκαλος σ’ αὐτούς τούς ἄσημους μαθητές Του; Τούς παραγγέλνει νά Τόν ἀναγνωρίσουν ὡς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, νά τό κηρύξουν αὐτό σ’ ὅλον τόν κόσμο καί νά ὁδηγήσουν ὅλη τήν ἀνθρωπότητα στήν ὑπηρεσία καί τήν προσκύνησή Του, καταλύοντας τίς ἄλλες θρησκεῖες», τήν εἰδωλολατρία πού ἦταν κραταιά. «Τούς παραγγέλλει ν’ ἀπαρνηθοῦν τίς ἐπίγειες ἀπολαύσεις, ν’ ἀπαρνηθοῦν τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό γιά τήν πίστη σ’ Αὐτόν καί τήν ἕνωση μ’ Αὐτόν. Προαναγγέλλει ὅτι ὁ Ἴδιος θά καταδικαστεῖ στόν ἀτιμωτικό σταυρικό θάνατο τῶν κακούργων καί τότε θά τούς ἑλκύσει ὅλους κοντά Του. Τούς προειδοποιεῖ ὅτι θά μισηθοῦν, θά καταδιωχθοῦν, θά θανατωθοῦν, ἀλλά καί ὅτι μέ τή διδαχή τους θά σαγηνεύσουν τήν ἀνθρωπότητα. Σταλμένοι «σάν πρόβατα ἀνάμεσα στούς λύκους» (Ματθ. 10,16), αὐτοί, τά πρόβατα, θά καταβάλουν τούς λύκους, τούς ἰσχυρούς καί τούς σοφούς τῆς γῆς». Ἕνα κήρυγμα θά λέγαμε τελείως ἀντιλαϊκό! Νά βγεῖ ἕνας πολιτικός σήμερα καί νά πεῖ: θά σᾶς κάνω ὅλους φτωχούς, θά σᾶς κάνω ὅλους καταδιωκόμενους. Πῶς θά μποροῦσε νά περάσει ἕνα τέτοιο κήρυγμα; Κι ὅμως αὐτό τό κήρυγμα ἔκανε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους. Τούς στέλνει σάν πρόβατα ἀνάμεσα στούς λύκους καί τούς λέει: θά νικήσετε τούς λύκους!
«Σύμφωνα μέ τή λογική τοῦ κόσμου, ὁ Χριστιανισμός δέν μποροῦσε νά ἐπιβιώσει. Ἡ πρόθεση τοῦ Θεμελιωτῆ του ἦταν ἕνα οὐτοπικό ὄνειρο τῆς φαντασίας καί τῆς φιλοδοξίας Του. Τά μέσα γιά τήν πραγματοποίησή του ἦταν ἀσήμαντα, παράδοξα, ἀστεῖα. Τό ὅλο ἐγχείρημα φαινόταν ἐξαρχῆς παράλογο, ἐπιπόλαιο, καταδικασμένο σέ ἀποτυχία. Τρία μόνο χρόνια δίδαξε ὁ Διδάσκαλος τούς μαθητές Του. Δέν φρόντισε οὔτε λίγα γράμματα νά τούς μάθει, ὥστε νά διαβάζουν τουλάχιστον τή Γραφή, οὔτε τή συντήρησή τους νά ἐξασφαλίσει». Δέν εἶχαν οὔτε μισθό οὔτε συντάξεις οὔτε κάτι γιά νά βιοπορίζονται. «Ἀπεναντίας, μάλιστα, τούς ἔδωσε τήν ἐντολὴ τῆς ἀκτημοσύνης», νά μήν ἔχουν τίποτε, «καί τούς ὑποσχέθηκε πώς ἡ θεία πρόνοια θά τούς ἔδινε ὅλα ὅσα χρειάζονταν γιά τήν πρόσκαιρη ἐπίγεια ζωή».
«Ἀνεξήγητη, λοιπόν, ἀπό τήν ἀνθρώπινη λογική εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἵδρυση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐξίσου ἀνεξήγητα, ὅμως, εἶναι καί τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν τήν ἵδρυσή του τόσο στά Ἱεροσόλυμα ὅσο, στή συνέχεια, καί σ’ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη».
« Ὁ Θεάνθρωπος καρφώθηκε στόν Σταυρό. Ἡ καταδίκη σέ σταυρικό θάνατο ἦταν ἐκείνη τήν ἐποχή ὅ,τι εἶναι σήμερα ἡ καταδίκη σέ ἀπαγχονισμό. Στό ἰκρίωμα ἀνεβάζουν τούς ποινικούς ἐγκληματίες πού θέλουν νά τούς ἀτιμάσουν ἀκόμα καί μέ τόν τρόπο τῆς ἐκτελέσεώς τους. Καρφωμένος, λοιπόν, στόν Σταυρό, γυμνός καί ἐξευτελισμένος, ὁ Θεάνθρωπος ἄρχισε ἤδη νά κατακτᾶ τήν ἀνθρωπότητα, ὅπως τό εἶχε προαναγγείλει: «Ὅταν ἐγώ θά ὑψωθῶ ἀπό τή γῆ, ὅλους τούς ἀνθρώπους θά τούς τραβήξω κοντά μου» (Ἰω. 12,32). Στόν Σταυρό ἦταν ἀκόμα, καί ὁ σταυρωμένος σάν κι Αὐτόν ληστής Τόν ὁμολόγησε Κύριο – Θεό. Στόν Σταυρό ἦταν ἀκόμα, καί ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος», ὁ μετέπειτα ἅγιος Λογγίνος, «πού Τόν φρουροῦσε, Τόν ὁμολόγησε Υἱό τοῦ Θεοῦ». Εἶναι τό παράδοξο. Ὁ Χριστός μας δέν νικάει μέ ἀνθρώπινη δύναμη καί δόξα, ἀλλά μέ τήν ἄκρα Του ταπείνωση, μέ τήν θυσία Του. Τό ἴδιο καί ὁ χριστιανός. Δέν ἐπιβάλλεται ἡ Ὀρθοδοξία μέ τά ὅπλα ἤ μέ τά χρήματα ἤ μέ τίς κοσμικές ἐξουσίες ἀλλά μέ τήν ταπείνωση, μέ τήν ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.
«Δέκα μέρες μετά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου στόν οὐρανό, ἦρθε τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς Ἀποστόλους καί τούς φώτισε, δίνοντάς τους σοφία καί ἱκανότητες θαυμαστές. Ἐκεῖνοι πού δέν μιλοῦσαν σωστά οὔτε στή δική τους γλώσσα, ὄντας ἀγράμματοι, ἄρχισαν τώρα νά μιλοῦν ἄπταιστα σέ διάφορες γλῶσσες, ἄρχισαν νά ἑρμηνεύουν ὀρθά τίς Γραφές πού ποτέ δέν τίς εἶχαν διαβάσει, ἄρχισαν νά ἐπιτελοῦν ἐξαίσια θαύματα. Τά μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, πού τό ἀποτελοῦσαν ἱερεῖς, γραμματεῖς, πρεσβύτεροι καί ἄλλοι ἐπιφανεῖς Ἰουδαῖοι, ἄνθρωποι μορφωμένοι καί σεβαστοί, ἐπειδή θορυβήθηκαν ἀπ’ ὅλα αὐτά, κάλεσαν τούς ἁπλοϊκούς, ὅπως τούς θεωροῦσαν, Ἀποστόλους καί τούς ἀνέκριναν, γιά νά πάρουν ἀπαντήσεις ἀποστομωτικές καί ν’ ἀκούσουν κήρυγμα πρωτάκουστο». Τούς ἀπάντησαν ἔτσι οἱ Ἀπόστολοι «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). «Μή βρίσκοντας λόγια ν’ ἀντιπαραθέσουν στήν ἀλήθεια, κατέφυγαν σέ ἀπειλές καί ξυλοδαρμούς, σέ φυλακίσεις καί λιθοβολισμούς». Τόν Ἅγιο Στέφανο τόν λιθοβόλησαν. «Δείχνοντας ἔτσι τήν ἀδυναμία τους καί τή δύναμη τῶν ἀντιπάλων τους». Γιατί, ὅταν κανείς δέν ἔχει νά ἀντιπαραθέσει ἐπιχειρήματα, καταφεύγει στή βία.
«Μετά τό Συνέδριο καί ὁ βασιλιάς Ἡρώδης ἄρχισε νά κατατρέχει τούς Ἀποστόλους, ἀποκεφαλίζοντας μάλιστα ἕναν ἀπ’ αὐτούς». Λέει στίς Πράξεις ὅτι ἀποκεφάλισε τόν Ἰάκωβο τόν ἀδελφό τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί αὐτό ἄρεσε στούς Ἰουδαίους. «Ὁ διωγμός πού ξέσπασε στά Ἱεροσόλυμα, ἀνάγκασε πολλούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ νά φύγουν. Διασκορπίστηκαν στήν οἰκουμένη κι ἔριξαν παντοῦ τούς σπόρους τοῦ Χριστιανισμοῦ, τούς ὁποίους πότισαν μέ τό ἴδιο τους τό αἷμα». Βλέπετε πῶς λειτουργεῖ ὁ Θεός; Διαμέσου τῆς ἀδοξίας, τῶν διωγμῶν, τοῦ κατατρεγμοῦ, ἐνεργεῖ ἡ Χάρις καί διαδίδεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους καί σέ ἄλλα πρόσωπα. Ἐκεῖ πού φαίνεται ὅτι νικοῦν οἱ ἐχθροί καί κυριαρχοῦν, αὐτό εἶναι ἡ ἥττα τους.
«Μέσα σέ εἴκοσι χρόνια ὁ Χριστιανισμός εἶχε ἀγκαλιάσει ὅλον τόν γνωστό τότε κόσμο. Μέσα σέ πενήντα χρόνια οἱ χριστιανοί εἶχαν αὐξηθεῖ τόσο, πού, στόν καιρό τοῦ αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98 – 117 μ.Χ.), βρέθηκε στήν Ἀνατολή ἕνα στρατιωτικό σῶμα τοῦ ὁποίου καί οἱ ἕντεκα χιλιάδες ἄνδρες ἦταν χριστιανοί». Πότε πρόλαβαν μέσα σέ τόσα λίγα χρόνια; «Ὁ αὐτοκράτορας πρόσταξε πρῶτα νά ἐξοριστοῦν στήν Ἀρμενία». Ὅλοι μαζί ἕντεκα χιλιάδες, «καί μετά νά θανατωθοῦν». Πόση ἦταν ἡ μανία τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του! «Δέκα χιλιάδες σταυρώθηκαν σ’ ἕναν ἐρημικό τόπο, κοντά στό βουνό Ἀραράτ. Οἱ ὑπόλοιποι χίλιοι ἐκτελέστηκαν μέ διάφορους ἄλλους τρόπους. Ὁ Ρωμύλος, χριστιανός ἀξιωματοῦχος τοῦ παλατιοῦ, πού διαμαρτυρήθηκε γιά τήν ἀπάνθρωπη ἀλλά καί ἄκριτη αὐτή ἐξολόθρευση ὁλόκληρου στρατεύματος, ἀφοῦ, μέ ἐντολή τοῦ Τραϊανοῦ, ξυλοκοπήθηκε ἄγρια, ἀποκεφαλίστηκε».
«Τόν Τραϊανό μιμήθηκαν κι ἄλλοι Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, κυρίαρχοι τότε τῆς οἰκουμένης, οἱ ὁποῖοι ἔτρεφαν ἄσβεστο μίσος ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Οὔτε οἱ Κέλτες καί οἱ Μαρκομάνοι, οὔτε ὁ Ἀττίλας καί ὁ Γκιζέριχος ἐξόντωσαν τόσα πλήθη στή Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὅσα οἱ διῶκτες τῶν χριστιανῶν αὐτοκράτορες».
«Τρεῖς αἰῶνες κράτησε ὁ αἱματηρός ἀγώνας ἀνάμεσα στούς λύκους καί τά πρόβατα. Οἱ λύκοι χρησιμοποιοῦσαν τό σπαθί, τή φωτιά, τά θηρία -τούς ἔριχναν στά θηρία τούς χριστιανούς γιά νά ἔχουν καί θέαμα-, τίς σκοτεινές φυλακές, ὅλα τά μέσα βασανιστηρίων καί φόνων. Τά πρόβατα ἀγωνίζονταν μέ τή δύναμη τῆς πίστεως, τή δύναμη τοῦ Πνεύματος, τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὑπομένοντας ὡς τό τέλος τίς πιό φρικτές κακοποιήσεις καί πεθαίνοντας γενναῖα γιά τόν Κύριο. Μέ νίκη τους ἔληξε αὐτός ὁ παράδοξος πόλεμος τῶν τριῶν αἰώνων». Ἦρθε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἔγινε πλέον εἰρήνη, ἰσονομία καί μετά ἀπό τόν Μέγα Θεοδόσιο ὁ Χριστιανισμός, ἡ Ὀρθοδοξία, ἔγινε ἡ ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους.
«Στήν ἀρχή τοῦ τέταρτου αἰῶνα ἡ χριστιανική πίστη εἶχε κυριαρχήσει στόν κόσμο. Μπροστά στή διδαχή τῶν ἀγράμματων ψαράδων ὑποκλίθηκαν τόσο οἱ ἰσχυροί ὅσο καί οἱ σοφοί τῆς γῆς, ὅπως καί ὅλοι οἱ λαοί της. Ὁ σταυρός, ὄργανο ὡς τότε ἀτιμωτικῆς τιμωρίας καί φρικτοῦ θανάτου, ἔγινε σημεῖο μέγιστης τιμῆς: Στολίζει τά κεφάλια καί τά στήθη βασιλέων καί ἀρχιερέων, ὑψώνεται στούς ναούς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ τό σημάδι κάθε ἀληθινοῦ χριστιανοῦ, τό σημάδι τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδας, τῆς ἀγάπης του. Ποιός δέν βλέπει τό θεῖο θέλημα, τή θεία δύναμη καί τή θεία ἐνέργεια, πού ὑπερβαίνουν τήν ἀνθρώπινη λογική καί τίς ἀνθρώπινες δυνατότητες, πίσω ἀπό τήν ἐμφάνιση καί τήν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ;». Ὅλα ἀνθρωπίνως ἦταν ἀντίθετα καί ἀντίξοα κι ὅμως ὁ Χριστιανισμός ἐπικράτησε, γιατί εἶχε τόν Θεό μαζί του καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. «Πραγματοποιήθηκε κάτι τό ὑπερφυσικό, πραγματοποιήθηκε ἕνα ἔργο θεϊκό».
«Αὐτά τά συμπεράσματα βγάζουμε μέ μιά γρήγορη ματιά στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ λεπτομερής σπουδή του διαμορφώνει μέσα μας πιό σαφή πεποίθηση γιά τή θεϊκή του προέλευση. Αὐτή ἡ πεποίθηση, πάντως, ὁλοκληρώνεται καί ἑδραιώνεται στήν ψυχή μας, ὅταν ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς εὐαγγελικές ἐντολές, καθώς βεβαιώνει καί ὁ προφήτης: «ἀπό τῶν ἐντολῶν Σου συνῆκα: ἀπό τίς ἐντολές Σου κατάλαβα…» (Ψαλμ. 118,104). Ἡ πεποίθηση πού γεννιέται καί ἐνεργεῖ ἄμεσα στήν ψυχή ἀπό τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, εἶναι ἰσχυρότερη ἀπό κάθε ἐξωτερικό πειστήριο». Ξεκινάει λοιπόν ὁ πιστός ἀπό τό κήρυγμα, ἀκούει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μετά πείθεται ἐφαρμόζοντας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. «Οἱ εὐαγγελικές ἐντολές εἰρηνεύουν, ζωογονοῦν, ἐνισχύουν τήν ψυχή. Ὅποιος αἰσθάνθηκε τήν ἐνέργειά τους, ἀπέκτησε ζωντανή πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, πίστη πού ἐκδηλώνεται μπροστά Του μέ τήν ξεκάθαρη καί ἀποφασιστική ὁμολογία: «Ἐσύ κατέχεις τά λόγια πού ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή. Κι ἐμεῖς ἔχουμε πιστέψει κι ἔχουμε καταλάβει πώς Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ» (Ἰω. 6, 68-69)» αὐτό πού εἶπαν οἱ Ἀπόστολοι στόν Κύριο.
«»Φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ», λέει ὁ Σωτήρας στόν μαθητή μέ τήν ἀσταθή πίστη, στόν μαθητή πού στεκόταν ἄφωνος ἀπό τήν ἀμηχανία μπροστά στό μεγαλεῖο τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ. «Φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ… Φέρε καί τό χέρι σου… Μήν ἀμφιβάλλεις – πίστεψε!» (Ἰω. 20,27). «Ψηλαφῆστε με καί δεῖτε» (Λουκ. 24,39). Ψηλαφῆστε με, ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές μου». Βλέπετε ὁ Κύριος δέν μᾶς στερεῖ καί αὐτή τήν δυνατότητα. Δέν μᾶς καλεῖ σέ μία -θά λέγαμε- a priori ἀποδοχή, μιά ἄκριτη ἀποδοχή. Μᾶς λέει: ἐλᾶτε, ψηλαφίστε Με, ἐξετάστε Με, ἐφαρμόστε ἔστω πειραματικά αὐτά πού σᾶς λέω γιά νά δεῖτε, ἄν ὄντως ἰσχύουν. Καί ἄν δέν ἰσχύουν, τότε νά τά ἀπορρίψετε. Τί πιό λογικό ἀπό αὐτό; Σήμερα πολλοί πού ἐμφανίζονται ἄθεοι, δέν μπαίνουν κἄν στήν διαδικασία νά πειραματιστοῦν λίγο: μήπως αὐτά πού λέει ὁ Χριστός, ἡ Ὀρθοδοξία, 2000 χρόνια, εἶναι ἀλήθεια; Τουλάχιστον ἄς τό ἐξετάσουμε. Ἀλλά εἶναι τόσο τυφλωμένη ἡ καρδιά καί ἡ ψυχή τους πού δέν θέλουν ἔστω λίγο νά ἐρευνήσουν. Ἄν λίγο ἐφαρμόζανε αὐτά πού λέει ὁ Χριστός, θά ἔβλεπαν ὅτι ἐκεῖ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ψηλαφῆστε Με καί δεῖτε, λέει ὁ Κύριος. Πῶς ψηλαφοῦμε τόν Κύριο; Ἐφαρμόζοντας αὐτά πού λέει.
«Ψηλαφῆστε με, ζῶντας σύμφωνα μέ τό θέλημά Μου». Προσπάθησε λίγο νά ταπεινωθεῖς νά δεῖς τί εἰρήνη ἔρχεται στήν ψυχή σου. Ἕναν ταπεινό λογισμό νά κάνει ὁ ἄνθρωπος, θά δεῖ ἀμέσως πόσο εἰρηνεύει μέσα του, πόσο ἡσυχάζει. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι γεμάτοι ἄγχος, γεμάτοι ταραχή, γεμάτοι σύγχυση, γιατί ὑπάρχει ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει ἐγωισμός, ὑπάρχει ἡ κακία πού ἐκτοξεύεται συνέχεια πρός τούς ἄλλους. Ἄν λίγο μπαίναμε στήν διαδικασία νά ταπεινωθοῦμε, ὅπως λέει ὁ Κύριος, νά ζήσουμε μέ πραότητα, τότε θά καταλαβαίναμε αὐτό πού λέει «μάθετε ἀπό μένα ὅτι πρᾶος εἰμι καί ταπεινός καί θά βρεῖτε ἀνάπαυση στίς ψυχές σας» (Ματθ. 11,29).
«Ψηλαφῆστε με ἔτσι, καί θά δεῖτε Ἐμένα, τόν Ἀόρατο· θά Μέ δεῖτε μέ τήν πνευματική σας αἴσθηση. Ὅποιος Μέ ψηλαφήσει μ’ αὐτόν τόν τρόπο, θά βεβαιωθεῖ γιά τή Θεότητά μου καί γεμάτος ἐνθουσιασμό θά ἀναφωνήσει μαζί μέ τόν ἀγαπημένο μου Ἀπόστολο: «Εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!» (Ἰω. 20,28). Ἀμήν». Ἑπομένως «ἔρχεσθε καί ἴδετε» (Ἰω. 1,40). Αὐτό λέμε καί στούς ἄλλους πού δέν εἶναι ἐδῶ. Καί πρέπει νά τό λέμε. Δοκιμάστε, ψηλαφίστε, ὅπως ὁ Θωμᾶς. Καί θά δεῖτε ὅτι ὄντως ὁ Κύριος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας ὁ ἀναμενόμενος. Ὁ προσωπικός Σωτήρας καθενός εἶναι ὁ Χριστός.
Αὐτό τό κείμενο βλέπετε εἶναι ὡραιότατο, ἀπό ἕναν Ἅγιο πού δέν εἶναι ἑλληνόφωνος, εἶναι Ρῶσος, ἀλλά ἔχει κατανοήσει τήν Ὀρθοδοξία καί τόσο ὡραῖα μᾶς διδάσκει. Γιατί τό Πνεῦμα τό Ἅγιο δέν περιορίζεται ἀπό τήν γλώσσα, οὔτε ἀπό τίς γνώσεις τίς ἀνθρώπινες, ἀλλά φωτίζει τόν κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο, ὅποια γλῶσσα κι ἄν μιλάει καί ὅποια προέλευση ἐθνική κι ἄν ἔχει. Τόν ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16,13). Δέν ὑπάρχει ἄλλη ἀλήθεια βέβαια παρά ὁ Χριστός.
Βλέπετε ὁ Ἅγιος μᾶς δίνει ἕνα πολύ σπουδαῖο ἐπιχείρημα γιά τήν ἀλήθεια, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀλήθεια. Τό γεγονός πῶς ἐξαπλώθηκε καί πῶς ἑδραιώθηκε μέ αὐτά τά τελείως ἄς ποῦμε φτωχά μέσα, πού ἦταν ὅλα, θά λέγαμε, ἀντίθετα μέ τίς ἀνθρώπινες προοπτικές καί τούς ἀνθρώπινους σχεδιασμούς. Κι ὅμως αὐτά τά μέσα τά πενιχρά, τά τιποτένια, ἀποδείχθηκαν πολύ ἀποτελεσματικά, ὄχι αὐτά βέβαια καθεαυτά, ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού ἦταν μέσα σ’ αὐτήν τήν ἄκρα ταπείνωση τῶν Ἀποστόλων, γιά νά ἑδραιωθεῖ ἡ πίστη μας καί ὁ χριστιανισμός μας. Θά πεῖτε: σήμερα πού βλέπουμε τό ἀντίθετο; Πρέπει νά μᾶς πιάσει ἡ ἀπιστία; Ὄχι, βέβαια. Ἐμεῖς θά μείνουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι. Ἔχει ἑρμηνεία, ὅπως ἀκούσαμε, τό γεγονός τῆς ἀπιστίας. Ἡ ἑρμηνεία εἶναι ἡ πληθώρα τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν τά ὁποῖα ἔχουν κυριαρχήσει στόν ἄνθρωπο καί ἔχουν τυφλώσει τόν ἄνθρωπο.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ἐρ. : ………………………
Ἀπ. : Τήν Μεγάλη Παρασκευή στήν προφητεία μόλις γυρνᾶμε ἀπό τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου διαβάζεται ἡ προφητεία τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ πού μᾶς ἀναπαριστᾶ τί θά γίνει στή Δευτέρα Παρουσία πού θά ἀναστηθοῦν τά σώματά μας.
Σήμερα ἔχουμε ψηφίσει πολλούς ἀντίχριστους νόμους, ὅπως τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, πού ἔχει κατοχυρωθεῖ ἀπό τον Μέγα Κωνσταντῖνο ἐδῶ καί 1700 χρόνια. Αὐτό εἶναι ἀνοσιούργημα γιά μᾶς, πού ὑποτίθεται εἴμαστε ὀρθόδοξοι καί βγάλαμε τέτοιους ἀνθρώπους, πού κατήργησαν οὐσιαστικά αὐτό πού εἶναι νόμος τοῦ Θεοῦ: ὄτι τίς ἕξι ἡμέρες θά ἐργάζεσαι. Ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἰσχύει. Προσέξτε κάτι, ἡ Παλαιά Διαθήκη ἰσχύει καί σήμερα. Δέν ἔχει καταργηθεῖ ἡ Παλαιά Διαθήκη. Ὅ,τι εἶπε ὁ Κύριος στήν Παλαιά Διαθήκη ἰσχύει καί εἶναι μάλιστα καί συμπληρωμένο. Ἔχει καί κάτι παραπάνω ἡ Καινή Διαθήκη. Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέει «οὐ φονεύσεις» (Ἐξοδ. 20,15), ἡ Καινή Διαθήκη λέει «οὐ ὀργισθεῖς» (Ματθ. 5,22), μήν ὀργισθεῖς κἄν. Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέει «οὐ μοιχεύσεις», ἡ Καινή λέει «οὔτε νά δεῖς πονηρά» κ.λ.π. Ἔτσι καί ὁ νόμος αὐτός, ὅτι εἶναι ἀργία ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἰσχύει καί σήμερα. Ὅπως καί αὐτό πού εἴπατε, γιά τήν καύση τῶν νεκρῶν, πού κι αὐτό νομίζω τό ψηφίσαμε. Ἔτσι δέν εἶναι; Τό ἀναγνωρίσαμε κι αὐτό.
Καταργοῦμε, βλέπετε, σιγά-σιγά κάθε στοιχεῖο χριστιανικό. Θά πεῖτε: Ἐμᾶς ὡς χριστιανούς μᾶς ἐνοχλεῖ αὐτό; Γιά τήν σωτηρία μας δέν ἔχει νά κάνει κάτι, ἁπλῶς θά δυσκολεύει τήν κοινωνική μας ζωή καί τό ὅλο περιβάλλον, τό ὁποῖο πλέον ἀποχριστιανίζεται. Προχθές διάβαζα γιά κάποιον καθηγητή πού μοίραζε στό σχολεῖο του -τό αὐτονόητο- ἕνα φυλλάδιο γιά τήν ὁμοφυλοφιλία καί κάποιοι, γνωστοί καί μή ἐξαιρεταῖοι, τοῦ ἔχουν κάνει μήνυση καί τόν πᾶνε στά δικαστήρια τόν ἄνθρωπο! Ἐπειδή εἶπε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφή! Εἶπε τήν ἀλήθεια δηλαδή στούς μαθητές του… Καταλάβατε; Καί αὐτός τώρα θά ἀντιμετωπίσει ποινική δίωξη, φυλάκιση καί πρόστιμο πόσες χιλιάδες εὐρώ. Ὅλα αὐτά ὡς χριστιανούς, θά λέγαμε, καλό μᾶς κάνουν. Ὅπως ἔκαναν στούς πρώτους χριστιανούς τά μαρτύρια, στόν Ἅγιο Γεώργιο… Προσθέτουν δόξα. Ἀλλά ὁπωσδήποτε δέν εἶναι κάτι εὐνοϊκό γιά τήν πίστη γενικότερα καί γι’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀσθενεῖς στήν πίστη. Ἕνας ἄνθρωπος ἀσθενής στήν πίστη, θά χάσει τελείως τήν πίστη του, θά λουφάξει, θά γίνει κρυπτοχριστιανός -ἄν γίνει κι αὐτό- ἤ ἐνδεχομένως θά εἶναι ἕνας ὑποκριτής, ὅπως κάποιοι πού πηγαίνουν τό πρωί στό τζαμί καί τό βράδυ κάνουν λειτουργία στό σπίτι τους, πράγματα τά ὁποῖα δέν μᾶς εἶπε ὁ Χριστός νά κάνουμε, νά τό παίζεις ἐξωτερικά εἰδωλολάτρης καί μέσα σου νά εἶσαι χριστιανός. Ὁ Κύριος εἶπε νά εἴμαστε ὁμολογητές ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων. Ὄχι στά ὑπόγεια, μπροστά στούς ἀνθρώπους. Ἀλλά σήμερα, βλέπετε, ἔχει λιγοστέψει πολύ ἡ πίστη, γι’ αὐτό κι ἕνας διωγμός ὁ ὁποῖος ἔρχεται, κι ἐσεῖς τό αἰσθάνεστε, δέν ξέρω πόσους θ’ ἀφήσει νά εἶναι πραγματικά χριστιανοί. Σήμερα κατ’ ὄνομα εἶναι κάποιοι, δηλώνουν κάποιοι, ἀλλά οὐσιαστικά πόσοι θά μείνουν τελικά;
Ἐμεῖς πάντως θά πρέπει νά ἑδραιωνόμαστε, νά στερεωνόμαστε, νά ἐνθαρρύνουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά ἔχουμε κοινωνία μεταξύ μας, νά ἔχουμε σύνδεσμο μέ τόν Πνευματικό μας, νά συμμετέχουμε στίς συνάξεις ὅπως εἴπαμε, νά κατοικεῖ μέσα μας πλούσιος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μήν περιμένετε πλέον κατήχηση ἀπό τούς πολλούς. Δέν λέω ὅτι ὅλοι εἶναι ἀδιάφοροι, ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, ἀλλά οἱ πιό πολλοί πλέον καί ἀπό αὐτούς δέν ἀνήκουν στό λεῖμμα. Θυμᾶμαι πάλι, ἄκουγα αὐτό πού ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος ὁ Μυτιληναῖος, ἀπό τούς ἱερεῖς πού ὑπῆρχαν τότε στήν ἐποχή του, πρίν τριάντα χρόνια, 1000 τουλάχιστον, ἔλεγε τότε ὁ π. Ἀθανάσιος, δέν πιστεύουν! Ἱερεῖς! Δέν πιστεύουν κἄν ὅτι ὑπάρχει Χριστός… Σήμερα φοβᾶμαι ὅτι εἶναι πολλοί περισσότεροι ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς πού δέν πιστεύουν! Ἑπομένως, μήν παρασύρεστε καί λέτε: ὁ τάδε ἱερέας ἤ ὁ τάδε ἀρχιερέας εἶπε αὐτό. Σπανίζουν οἱ χριστιανοί, κληρικοί καί λαϊκοί. Καί θά πρέπει καθένας νά κάνει κατήχηση μόνος του στόν ἑαυτό του συστηματικά καί στά παιδιά του, ἄν ἔχει, ἤ στά ἐγγόνια του, ἄν θέλει κάτι νά σωθεῖ. Αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος ἰσχύει: «Ἄραγε, ὅταν ξανάρθω, θά βρῶ τήν πίστη;» (Λουκ. 18,8).
Σήμερα ἐλάχιστοι ἄνθρωποι πιστεύουν καί γι’ αὐτό περνᾶνε ὅλοι αὐτοί οἱ ἀντίχριστοι νόμοι. Εἶναι πλέον νομοτέλεια. Βλέπετε ν΄ ἀντιδράει κανείς; Κανένας δέν ἀντιδράει. Ἐλάχιστες φωνές… Καταργήθηκε ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς. Δέν σεβόμαστε τό σῶμα, τό ὁποῖο εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μπορεῖς νά κάψεις ἕναν ναό; Ἄν δέν πιστεύει σέ τίποτα ὁ ἄλλος, δέν τό ἔχει σέ τίποτα νά κάψει κι ἕναν ναό, μιά ἐκκλησία. Ἔτσι εὔκολα καίει καί τό σῶμα του, πού εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α´Κορ. 6,19), τό λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τό ξέρει; Οὔτε κἄν τό ξέρει ὅτι τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δέν ἐπιτρέπεται, ὄχι νά τό καῖς, οὔτε νά τό ἀλλοιώνεις, οὔτε νά τό ζωγραφίζεις, οὔτε νά τό βάφεις, οὔτε νά τοῦ κάνεις τατουάζ, τίποτα. Δέν ἐπιτρέπεται. Ὅπως δέν μπορεῖς νά κάνεις κάτι τέτοιο μέσα σ’ ἕναν ναό, σέ μιά ἐκκλησία. Ἀλλά ὅλοι αὐτοί οἱ ἀντίχριστοι νόμοι περνᾶνε ἀκριβῶς διότι ἔχουμε χάσει τήν πίστη μας.
Ἐρ. : Δικαιώθηκε ἀπό τό Συμβούλιο Ἐπικρατείας κάποιος πρόσφατα πού καταφέρθηκε ἐναντίον τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὅτι στήν πίστη μας δέν δεχόμαστε αὐτή τήν ἀνωμαλία, γιατί ἔχουν πρόβλημα. Μακάρι νά μετανοήσουν καί νά σωθοῦν. Τούς περιμένουμε βέβαια…
Ἀπ. : Ναί… ἀλλά νά ξέρετε ὅτι θά ’ρθεῖ ὀ διωγμός. Διάβαζα ὅτι στήν Ἀμερική, νομίζω κάποιοι ζαχαροπλάστες, ἀρνήθηκαν νά φτιάξουν τούρτα γιά ἕνα ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων καί τούς πῆγαν φυλακή τούς ἀνθρώπους. Καταλάβατε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀθεΐα; Αὐτό δέν ἦρθε ἀκόμα στήν Ἑλλάδα. Θά ἔρθει.. Δέν εἴμαστε ἀκόμα στό στάδιο αὐτό. Αὐτό νομίζω εἶναι τό πέμπτο στάδιο. Τό πρῶτο στάδιο εἶναι, τό ὁποῖο μᾶς τό ἔχουν ἤδη περάσει, νά τούς ἀνεχόμαστε. Συνύπαρξη… Μετά, σιγά-σιγά, θά μᾶς πᾶνε στήν νομική κατοχύρωση, ἤδη τό κάνουν καί μετά περνᾶνε στήν ἐπίθεση. Ἀκόμα δέν τολμοῦν ἔτσι φανερά… Κάποια σποραδικά κρούσματα ἴσως ἔχουμε. Καί κάποιους Μητροπολίτες τούς καταγγέλουν στά Δικαστήρια… Ἀλλά ἀκόμα φανερά δέν τό προχωρᾶνε, γιατί ὑπάρχει τό λεῖμμα τοῦ λαοῦ.
Ἀλλά γιά σκεφτεῖτε στήν ἑπόμενη γενιά μετά ἀπό τριάντα χρόνια, ποιός θά ἀντιδράει σ’ αὐτά; Πού ἤδη τά παιδιά στό δημοτικό σχολεῖο αὐτό τό θέμα συζητᾶνε τώρα, τό ξέρετε; Πᾶνε πλέον οἱ ἑτερόφυλες σχέσεις. Τώρα μιλᾶνε γιά ὁμοφυλοφιλία τά μικρά παιδάκια καί τά ὑπονοούμενα εἶναι ὁμοφυλοφιλικά στά παιδιά στά δημοτικά σχολεῖα. Αὐτό τί σημαίνει; Ὅτι ἔρχεται μιά γενιά ὁμοφυλοφίλων, ἡ ὁποία φυσικά μετά θά στραφεῖ ἐναντίον τοῦ χριστιανισμοῦ.
Ἤδη ἔχουν σχεδιάσει νά ἀφαιρέσουν ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό ὅλα τά λειτουργικά βιβλία ὅλες τίς ἀναφορές ἐναντίον τῆς ὁμοφυλοφιλίας καἰ ὑπάρχουν πάρα πολλές. Μάλιστα σ’ αὐτό θά πρωτοστατήσει -θά τό δεῖτε αὐτό- τό Βατικανό, πού εἶναι ἀντίχριστοι. Θά ποῦνε δηλαδή, ὅτι αὐτά τά χωρία πού μιλᾶνε κατά τῆς ὁμοφυλοφιλίας τά βάλανε οἱ χριστιανοί, δέν εἶναι ἀληθινά. Θά ἀρχίσουν νά ἀποκαθαίρουν -κατά τήν γνώμη τους- τήν Ἁγία Γραφή. Θά δεῖτε σέ λίγα χρόνια θά γίνει αὐτό τό πράγμα. Εἶναι ὅλα αὐτά σχεδιασμένα. Ἔρχεται μιά δικατατορία ὁμοφυλοφίλων. Νά μέ θυμηθεῖτε… Ἡ νέα τάξη πραγμάτων αὐτό εἶναι στήν οὐσία, μιά δικτατορία διεστραμμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι στήν ἀρχή θά τό περάσουν νομικά καί μετά καί μέ τήν βία.
Γι’ αὐτό ἡ καλύτερη ἀντίσταση εἶναι ὁ ἁγιασμός μας καί ὁ ἁγιασμός τῶν παιδιῶν μας. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτα. Ἴσα-ἴσα θά εἶναι καί τιμή μας, ἄν μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά μαρτυρήσουμε καί νά ὑποστοῦμε, ἔστω καί κάτι λίγο, γιά τόν Χριστό. Ἀλλά γενικότερα βέβαια ὅλο αὐτό δέν εἶναι εὐχάριστο. Μία χώρα, πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ὀρθόδοξη, χριστιανική, νά φτάνει νά ξεπέφτει τόσο πολύ καί νά σβήνει μιά Ἐκκλησία. Πόσες τοπικές Ἐκκλησίες ἔχουν ἤδη σβήσει, στήν Μικρά Ἀσία κ.λ.π. εἶναι μόνο ὑψηλοί τίτλοι, Ἐκκλησία τῆς Περγάμου, Ἐκκλησία τῆς Σμύρνης.. Δέν ὑπάρχουν πλέον αὐτές οἱ Ἐκκλησίες. Ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι χωρίς ποίμνιο.
Ἐρ. : ………………………
Ἀπ. : Βλέπετε σήμερα ταπείνωση στόν κόσμο; Καθόλου ταπείνωση. Ὑπερηφάνεια.. Καί τά νέα παιδιά, τά μικρά παιδιά, οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τά ἐκπαιδεύουν στήν ὑπερηφάνεια. Μοῦ ἔλεγε μιά μητέρα: ἄκουγα τούς ψυχολόγους καί ἔλεγα στήν κόρη μου ἀπό μικρή νά λέει συνέχεια ἐγώ, ἐγώ.. γιά νά ἔχει κραταιό ἐγώ, νά ἀποκτήσει μεγάλη αὐτοπεποίθηση. Καταλάβατε; Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού λέει ὁ Χριστός. Αὐτό εἶναι τό κήρυγμα τοῦ κόσμου σήμερα, τό ὁποῖο πλέον περνάει ὡς ἐπιστημονική ἀλήθεια. Προσέξτε! Ἡ ἐπιστήμη τελικά, ἡ ψυχολογία καί ἡ παιδαγωγική, παίζει τόν ρόλο τοῦ ἀντιχρίστου. Ἡ ἄθεη ἐπιστήμη… Γι’ αὐτό καί οἱ σύγχρονοι ἅγιοι, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος κ.λ.π. δέν ἤθελαν νά ἀκοῦνε γιά ψυχολογία καί γιά ψυχολόγους. Ὄχι ὅτι μισοῦσαν τούς ἀνθρώπους, τούς ἀγαποῦσαν, ἀλλά αὐτές τίς ἄθεες διδασκαλίες. Εἶναι ἀκριβῶς ἕνα ἀντι-εὐαγγέλιο.
Ἐρ. : ……. Ὁ πάπας πολλές φορές ἔχει ταχθεῖ ὐπέρ τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀλλά ἀκόμα καί οἱ δικοί μας πολιτικοί…
Ἀπ. : Θά σᾶς πῶ κάτι… μή σᾶς σοκάρει… δέν εἶναι οἱ πολιτικοί, εἶναι καί ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες πού τάσσονται! Δυστυχῶς… Πρόσφατα, στό Σαμπεζύ, λίγο πρίν γίνει αὐτή ἡ ψευδο-Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἑφτά ὧρες ἀγωνιζόντουσαν κάποιοι ἀπό τούς ἱεράρχες τούς ὀρθόδοξους νά περάσουν αὐτό τό θέμα καί νά ἐκφραστεῖ ἡ Σύνοδος εὐνοϊκά γιά τούς ὁμοφυλόφιλους. Εὐτυχῶς ἀντέδρασαν οἱ Σλάβοι. Οἱ Ἑλληνόφωνοι, ἐμεῖς, εἴμαστε ὑπέρ! Καταλάβατε; Πού ἔχουμε φτάσει! Ὑπάρχει μεγάλη διάβρωση… Γι’ αὐτό σᾶς μιλάω. Προσέχετε καί σέ ποιούς πνευματικούς πᾶτε καί σέ ποιούς παπᾶδες πᾶτε καί σέ ποιούς ἱεράρχες κολλᾶτε κ.λ.π.
Ἐρ. : ………………………
Ἀπ. : Γι΄ αὐτό καί ἐσεῖς οἱ γυναῖκες νά μήν φορᾶτε παντελόνια. Τό unisex ἐκεῖ παραπέμπει. Ἡ ὁμοιομορφία στήν ἐνδυμασία παραπέμπει στήν ἰδιαιτερότητα τῶν φύλων καί παρακαλῶ καί τούς γονεῖς: μή φορᾶνε στά κοριτσάκια τους παντελόνια. Ἔχει τεράστια σημασία αὐτό τό πράγμα. Οὔτε μέσα στό σπίτι. Παραπέμπουμε τά παιδιά στήν ὁμοφυλοφιλία. Εἶναι νόμος, ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἀκόμα, πού ἀπαγορεύει οἱ ἄνδρες νά φορᾶνε γυναικεῖα καί οἱ γυναῖκες ἀνδρικά, γιατί μετά ἐπέρχεται αὐτή ἡ ἰδιαιτερότητα τῶν φύλων πού λέτε, τό ὁποῖο ἤδη τό περνᾶνε ὡς θεματική ἑβδομάδα στά παιδιά στό σχολεῖο. Ἤδη τό διδάσκουν. Λένε στά παιδιά: μπορεῖς νά ἐπιλέγεις τό φύλο σου. Δηλαδή: – Μήπως νιώθεις πώς εἶσαι κορίτσι; Ἐνῶ εἶναι ἀγοράκι! Καί τά μπερδεύουν τά παιδιά. Δέν εἶναι γιά γέλια… γιά κλάματα εἶναι. Στό ἑξάχρονο τώρα, νά τοῦ λένε, μήπως εἶσαι κορίτσι;! Ὅταν φτιάχνεις ἔτσι τά παιδιά… μᾶλλον ὅταν τά διαλύεις, γιατί τά χτυπᾶς πλέον στή βιολογική τους ὑπόσταση, ὅταν ἀμφισβητεῖς τό φύλο τοῦ παιδιοῦ, τοῦ χτυπᾶς τήν οὐσία τῆς ὕπαρξής του, τήν βιολογική ρίζα. Μετά τό διαλύεις. Ἔχεις μιά διαλυμένη προσωπικότητα. Δέν ξέρει κι αὐτό τί εἶναι…
Κι αὐτό ξέρετε τί εἶναι; Εἶναι βούτυρο στό ψωμί τῆς νέας τάξης πραγμάτων. Τέτοιους ἀνθρώπους θέλουν. Διαλυμένες προσωπικότητες πού δέν θά ἔχουν σθένος νά ἀντισταθοῦν σέ τίποτε. Θά εἶναι ἁπλά εἵλωτες, δοῦλοι, σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε. Τέτοιους θέλουν… Γι’ αὐτό προωθοῦν τήν ὁμοφυλοφιλία. Ξέρετε πόσα «think tank», δεξαμενές σκέψης, συνιστοῦν στήν Ἀμερική στούς ἑκάστοτε Προέδρους νά προωθήσουν αὐτό τό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας παγκοσμίως; Καί δίνουν τεράστια ποσά γιά αὐτό. Γιατί; Γιατί, τούς λένε, θά ἔχετε τεράστια στρατηγικά ὀφέλη. Μέ τήν διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλίας παγκοσμίως θά ἔχετε νά παλέψετε πλέον μέ ἀνθρώπους διαλυμένους, ὁπότε πολύ εὔκολα θά κυριαρχήσετε, θά πραγματοποιήσετε τό Pax Americana. Ὅπως παλιά οἰ Ρωμαῖοι ἤθελαν νά κυριαρχήσουν παγκοσμίως, ἔτσι τώρα θέλουν οἱ Ἀμερικάνοι. Ἀλλά, ἄμα ἔχεις νά ἀντιμετωπίσεις ἰσχυρούς ἀνθρώπους, ἰσχυρές προσωπικότητες, δέν εἶναι καί εὔκολο. Ἄν ἔχεις ὅμως διαλυμένους ἀνθρώπους παγκοσμίως… Γι’ αὐτό δουλεύει συστηματικά καί ὁ κινηματογράφος καί ἡ τηλεόραση καί τό Hollywood. Τώρα, τά παιδικά λεγόμενα -μήν ἀφήνετε τά παιδιά σας νά βλέπουν παιδικά- πού φτιάχνονται στό Hollywood, προωθοῦν στά παιδιά αὐτές τίς ἰδέες τίς ὀμοφυλοφιλικές. Καί ἤδη ἔρχεται μιά τέτοια γενιά διαλυμένων ἀνθρώπων.
Ἄς ξυπνήσουμε, τουλάχιστον ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, νά κρατηθεῖ ἕνα λεῖμμα, κάποιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θά εἶναι σάν τή ζύμη πού θά ζυμώσει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὅτι θά ’ρθουν αὐτά, σίγουρα θά ’ρθουν κάποια στιγμή, ἀλλά τουλάχιστον δέν θά ’ρθουν στήν γενιά μας, ἄν ὐπάρχουν ἔστω κάποιοι λίγοι. Γι’ αὐτό τό λέμε, γιά νά ἀντισταθοῦμε καί νά γίνει αὐτό πού θά γινόταν καί στά Σόδομα καί στά Γόμορρα, ἄν ὑπῆρχαν ἔστω δέκα. Δέν ὑπῆρχαν οὔτε δέκα δίκαιοι! Εἶπε ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ: «ἄν ὑπῆρχαν δέκα δίκαιοι δέν θά τά κατέστρεφα» (Γεν. 18,32). Ἄν μετανοήσουμε, ἔστω λίγοι, στήν Ἑλλάδα δέν θά μᾶς ἔρθουν αὐτά πού ἔρχονται. Ἄν δέν μετανοήσουμε ὅμως, θά μᾶς ἔρθουν σίγουρα.
Ἐρ. : Πάτερ, εὐλογεῖτε. Τήν Σύνοδο πού ἔγινε στήν Κρήτη κάλυψε τό κρατικό κανάλι καί εἶχαν πάει σέ κάποιον ἱερωμένο πού ἔλεγε ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα σ’ αὐτή τή Σύνοδο πού θά περάσουμε τό διαφορετικό…
Ἀπ. : Βέβαια. Ἔτσι εἶναι. Ἀπό ποῦ καί ὡς ποῦ οἱ ἀριστεροί νά καλύπτουν ἐκκλησιαστικά γεγονότα! Δέν σᾶς προβληματίζει αὐτό; Τό κρατικό κανάλι εἶναι οἱ ἀριστεροί, οἱ ἄθεοι. Αὐτοί πού λένε ὅτι εἶναι ἄθεοι. Τούς πῆρε ὁ πόνος γιά τήν Ἐκκλησία;… Λίγο νά εἴμαστε ξύπνιοι…. Ὄχι. Καί ἡ Σύνοδος ἦταν δική τους. Ἡ Σύνοδος ἦταν Σύνοδος τῆς CIA, πρωτοστάτησαν οἱ μυστικές ὑπηρεσίες τῆς Ἀμερικῆς. Ἦταν μιά Σύνοδος πού προωθοῦσε τά σχέδια τῆς νέας τάξης πραγμάτων, ὅπως καί ἡ Κυβέρνησή μας. Καί οἱ ἑκάστοτε τελευταῖες Κυβερνήσεις. Γι’ αὐτό τήν πρόβαλαν τήν Σύνοδο.
Ἐρ. : Εὐλογεῖτε. Ψηφίστηκε καί νόμος στήν ΕΟΚ… νά ἀναλάβουν τά κρατικά νοσοκομεῖα νά κάνουν τήν ἀλλαγή φύλου.
Ἀπ. : Βέβαια! Θά πληρώνουμε κιόλας! Πολλά ἔρχονται…. Σιγά-σιγά θά ’ρθεῖ καιρός πού θά τρέμουμε νά πᾶμε στό νοσοκομεῖο νά ξέρετε, γιατί θά νομιμοποιηθεῖ καί ἡ εὐθανασία. Θά σοῦ κάνουν μιά ἐνεσούλα καί θά σέ ξαποστέλουν… νά μήν ἐπιβαρύνεις καί τά κρατικά ταμεῖα! Ὅπως ἤδη ἔχει γίνει στήν Ὁλλανδία. Εὐθανασία ξέρετε τί θά πεῖ: Ὑποβοηθούμενη αὐτοκτονία. Γιά νά μήν πονᾶς, σοῦ λένε, νά ἔχεις ἕναν ἀξιοπρεπή θάνατο, σοῦ κάνουμε τήν ἐνεσούλα καί πᾶς στόν ἄλλο κόσμο. Λοιπόν, ὅλα αὐτά εἶναι θλιβερά ἀλλά εἶναι καί ἀφυπνιστικά ,γιά νά μετανοήσουμε.
Ἐρ. : …………………
Ἀπ. : Δέν ἀντιδρᾶμε. Καί ὄχι μόνο δέν ἀντιδρᾶμε, δυστυχῶς, ξέρετε τί γίνεται; Καί ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία καί τά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο δέν ἀντιδροῦν, ἀλλά καταστέλλουν αὐτούς πού ἀντιδροῦν. Νά μήν πῶ συγκεκριμένα πρόσωπα καί ὀνόματα… ὅσοι ξέρουν, ξέρουν… Οἱ Μητροπολίτες οἱ ἴδιοι δέν προωθοῦν τήν ἀντίδραση. Τήν καταστέλλουν τήν ἀντίδραση. Γνώριζα Μητροπολίτη, πού γινόταν διαμαρτυρία καί ἔδωσε ἐντολή στούς κληρικούς του νά μήν πάει κανένας στήν διαμαρτυρία κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων! Καταλάβατε; Ἀπό κεῖ καί μετά ποιός νά ἀντιδράσει;… Γι’ αὐτό «ὁ σώζων ἑαυτόν σωθήτω». Τουλάχιστον νά ἀγωνιστοῦμε νά μή χαθοῦμε ἐμεῖς καί ὅσους ἄλλους μποροῦμε νά ἐνημερώνουμε καί νά σώζουμε, ἐάν θέλουν καί αὐτοί βέβαια νά σωθοῦν.
Ἐρ. : Εὐλογεῖτε. Ἀκούω συνέχεια ἡ νεολαία, ἡ νεολαία, ἡ νεολαία… Ἀλλά νομίζω ἡ σαπίλα ἔχει ἀρχίσει πολύ πρίν… Ἀκοῦς ὅτι εἶναι φυσιολογικό τά παιδιά τοῦ λυκείου νά ἔχουν ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις καί λυπᾶσαι… Θυμᾶμαι καί τόν Ἅγιο Παΐσιο πού ἔλεγε ὅτι αὐτή ἡ γενιά εἶναι ἀδικημένη γενιά καί θά βοηθήσει ὁ Θεός…. Καί ἐλπίζω πάτερ αὐτό νά συμβεῖ, γιατί τά ἔχουν βουλιάξει τά παιδιά…
Ἀπ. : Ἔ, ναί… γιατί τά παιδιά αὐτά ἔχουν πάρει τά πνευματικά μικρόβια αὐτά ἀπό τούς γονεῖς τους. Αὐτές οἱ διαστροφές ἔχουν ἐπικρατήσει στά ζευγάρια – συγγνώμη πού τό λέω ἔτσι ὠμά – καί θεωροῦνται φυσιολογικά. Ἔχει καταντήσει ὁ γάμος σήμερα ἕνας νόμιμος σοδομισμός. Αὐτές ὅλες οἱ διαστροφές ἔχουν κυριαρχήσει καί λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὅτι αὐτές οἱ ἐπιθυμίες τῶν γονέων περνᾶνε στά ἔμβρυα, περνᾶνε στά παιδιά καί τό παιδάκι μετά ἔχει ὠς κληρονομιά αὐτή τήν τάση ἀπό τούς γονεῖς. Δέν κληρονομεῖται μόνο τό βιολογικό DNA ἀλλά καί τό πνευματικό DNA. Ὅ,τι εἶναι δηλαδή ὁ γονιός, ἡ προσωπικότητα τοῦ γονιοῦ, ὅ,τι ἐπιθυμίες ἔχει καί ἄνομες καί διεστραμμένες, αὐτά περνοῦν στό παιδάκι. Αὐτοί, ὄχι γονεῖς, ἐγκληματίες εἶναι… πού φτιάχνουν τέτοια παιδιά. Χίλιες φορές νά μήν ἔκαναν παιδιά καί νά μήν ἔκαναν οἰκογένεια. Δέν εἶναι οἰκογένεια αὐτό τό πράγμα. Κι ἔχουμε δυστυχῶς καί πνευματικούς χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, πού λένε ὅτι: ‘ἐγώ δέν ἀσχολοῦμαι μέ τήν κρεβατοκάμαρα, κάνετε ὅ,τι θέλετε ἀφοῦ εἶστε παντρεμένοι’. Ἀπό ποῦ καί ὡς ποῦ… Πῶς μπορεῖς νά λές τέτοια πράγματα καί νά δίνεις δαιμονική κατεύθυνση στούς ἀνθρώπους; Ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ἀσχολεῖται καί βάζει ὅρια καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί οἱ ἱεροί Κανόνες. Ὑπάρχουν Κανόνες πού λένε ὅτι γιά τό σοδομιτικό ἁμάρτημα χρειάζονται ἑπτά χρόνια ἀποχή ἀπό τήν Θεία Κοινωνία. Τό ξέρετε αὐτό; Ἑπτά χρόνια… ἀπό τή στιγμή πού σταματᾶς νά ἁμαρτάνεις. Καί γιά ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα.
Ἑπομένως, ἐμεῖς βλέπουμε τώρα τούς καρπούς τῶν ἁμαρτιῶν μας. Γιατί κάθε ἁμαρτία ἔχει μέσα της κρυμμένο τόν θάνατο. Τά λέω αὐτά, ἄν καί «αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν» (Ἐφ. 5,12), ἀλλά σήμερα ἔχουν τόσο πολύ διαδοθεῖ καί τόσο πολύ πλέον συζητοῦνται καθημερινά δημοσίως, πού πρέπει νά τά ποῦμε, γιά νά ξυπνήσουμε ἐπιτέλους. Ὅσοι θέλουν νά ξυπνήσουν τουλάχιστον καί νά ἀφήσουν αὐτή τήν ἄνομη ζωή… καί νά δημιουργηθεῖ μιά ὑγιής γενιά.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
