ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ SAINT ISAAK THE SYRIAN 2: Ἡ μεγάλη του εὐλάβεια

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Ἡ μεγάλη του εὐλάβεια

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄

ΕΝΟΤΗΤΑ Δ΄ : Η ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ

Ἡ μεγάλη του εὐλάβεια
Ἡἀγάπη του στον Θεό ἐκφραζόταν μέ τήν σεμνοπρεπή στάση του στή Θεία Λατρεία. Διακρίθηκε ὡς εὐλαβέστατος λειτουργός- ἱερεύς.
Γράφει πνευματικό του παιδί: «Προσπαθοῦσα, πάντοτε, κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας νά βρίσκομαι μέσα στό Ἱερό Βῆμα. Καί τοῦτο, διότι ἤθελα ἀπό πολύ κοντά νά παρακολουθῶ τόν π. Πορφύριο, πῶς τελοῦσε τήν ἀναίμακτη αὐτή θυσία. Καί δέν μετάνοιωσα γιά τήν προσπάθειά μου αὐτή.
Ἀντίθετα, καί σήμερα δηλώνω ἀπερίφραστα, πώς, ἐάν ζοῦσε ὁἀείμνηστος Γέροντας θά ἔκανα πάλι τό ἴδιο. Γιατί ἐκεί μέσα γνώρισα ὅλο τό μεγαλεῖο τῆς πίστεως! Ἐκεῖ μέσα ἔζησα στιγμές συγκινητικές καί ἀπερίγραπτες! Ἐκεῖ μέσα ἄκουσα νά συνομιλοῦν τά κάτω μέ τά ἄνω! Ἐκεῖ μέσα εἶδα ἔναν Παππούλη νά ὑψώνει τα ἅγια χεράκια του πρός τόν Ὕψιστον, ὅπως ἀκριβῶς τά μικρά καί ἁγνά παιδάκια κατά τήν ὥρα τῆς παιδικῆς τους προσευχῆς!
Ἐκεῖ μέσα παρακολούθησα μέ πόση εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦἔκανε ὅλη τήν προετοιμασία τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας κατά τήν ὥρα τῆς Προσκομιδῆς! Ἰδίως αὐτό το τελευταῖο μέ εἶχε κυριολεκτικά συγκλονίσει!
Γιατί ὁ π. Πορφύριος ὅλο αὐτό τό Θεῖο Μυστήριο τό ζοῦσε στήν πραγματικότητα. Καί αὐτό τό ἔδειχνε μέ τόν τρόπο πού χρησιμοποιοῦσε το πρόσφορο. Δέν τό θεωροῦσε σάν μιά προσφορά. Πίστευε ὅτι τήν ὥρα ἐκείνη κρατοῦσε τό ἴδιο τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί κάθε φορά πού τό ἔκοβε, πονοῦσε ἡ ψυχούλα του, γιατί ἦταν περισσότερο ἀπό βέβαιος, ὅτι τήν ὥρα ἐκείνη κόβει τό ἴδιο τό σῶμα τοῦἸησοῦ! Στίς δέ εὐχές πού ἔλεγε κατά τό χρόνο τῆς Προσκομιδῆς τῶν Θείων Δώρων ἔδινε τέτοια ἔμφαση καί τέτοιο πόνο καί χρῶμα, πού συγκλόνιζαν ἀκόμη καί τόν πλέον ἄπιστο καί βάρβαρο στήν ψυχή!
Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά λησμονήσω τόν τρόπο, πού ἐδέετο ὑπέρ τῶν ζώντων καί τεθνεώτων! Αὐτό τό ‘’μνήσθητι, Κύριε, τοῦ δούλου σου τάδε’’ τό ἔλεγε καί τό ζητοῦσε ἀπό τό Θεό μέ τόση γλυκύτητα καί μέ τέτοιο παρακλητικό τόνο, πού ἦταν ἀδύνατον νά τοῦ τό ἀρνηθεῖ, ὄχι ὁ Θεός πού εἶναι πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, μακρόθυμος καί γεμάτος ἀγάπη, ἀλλά καί ὁ μεγαλύτερος ἐγκληματίας ὁλοκλήρου της οἰκουμένης. Ἀκόμη, εἶχα παρατηρήσει ὅτι ὁ Παππούλης καθόλη τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ἔδινε τήν ἐντύπωση πώς οὔτε ἀκούει, οὔτε βλέπει, οὔτε ἔχει καμιά ἐπαφή μέ τόν ἔξω κόσμο. Ἐκεῖνος ζοῦσε στό δικό του κόσμο…

Ἐκεῖνο πού τόν ἐνδιέφερε, ἦταν νά προφέρει σωστά καί καθαρά ὅ,τι ἔψαλλε καί νά γίνεται αὐτό κατανοητό ἀπό τό ἐκκλησίασμα ἀφ΄ ἑνός καί νά ἔχει ἄμεση καί συνεχή ἐπαφή μέ τό θεῖο ἀφ’ ἑτέρου. Καί τά ἐπετύγχανε καί τά δυό! Γιατί εἶχε μεγάλη πίστη στόν Θεό καί τόν ἀγαποῦσε ὅσο τίποτε ἄλλο. Γι΄ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἐδόξασε ‘’ἔτι ζῶντα’’!»^¹.