Ἡ δῆθεν προσπάθεια ἀπομυθοποιήσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς.Τό ἀνοικτό παράθυρο τοῦ Παύλου πρός τήν Ἐκκλησία

 

  Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

 πρ. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου  

Μετατροπή από την καθαρεύουσα στη νεοελληνική (Ρωμαίικη) γλώσσα από τον Θ.Φ.Δ.

Πηγή Πρωτότυπου κειμένου: http://www.romanity.org/htm/rom.e.02.i_thriskeia_einai_neurobiologiki_astheneia.01.htm

2. Ἡ δῆθεν προσπάθεια ἀπομυθοποιήσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς

Το δήθεν αυτό πρόβλημα απασχολεί τους Προτεστάντες και Παπικούς, αλλά και φωτισμένους απ’ αυτούς Ορθοδόξους δήθεν ειδικούς της ερμηνείας της Βίβλου. Μάλιστα σηκώνουν ψηλά την μύτη άμα ακούσουν για πατερική ερμηνεία. Προέρχεται το δήθεν πρόβλημα από τον Νεο-Πλατωνικό Αυγουστίνο και αυτούς που τον ακολουθούν, κυρίως από τους Καρλοβιγκίους Φράγκους. Ο επίσκοπος Ιππώνος εξέλαβε την άκτιστη και πανταχού παρούσα δόξα του Θεού ως γινόμενο και απογινόμενο κτίσμα. Δεν γνώριζε ότι την βλέπει κανείς μέσω του δοξασμού. Ως εκ τούτου παραδέχετο την διαίρεση του σύμπαντος σε τρεις ορόφους με τον παράδεισο στον ουρανό, την κόλαση κάτω από την γη και την επιφάνεια της γης ως τόπο δοκιμασίας.

3. Τό ἀνοικτό παράθυρο τοῦ Παύλου πρός τήν Ἐκκλησία[1]

Τα κεφάλαια 12 έως 15 της Α’ προς Κορινθίους είναι μοναδικό παράθυρο, μέσω του οποίου δύναται κανείς να θεωρήσει την πραγματικότητα της Εκκλησίας ως σώματος του Χριστού. Οι μετέχοντες στην Εκκλησία εντάσσονται σε δύο ομάδες ως προς τον βαθμό της θεραπείας και της τελειώσεως: τους φωτισμένους και τους δοξασμένους. Τα μέλη του σώματος του Χριστού αναγράφονται σαφώς στην Α’ Κορ. 12:28.[2]
Αρχίζει να γίνεται ιδιώτης[3] αυτός ο οποίος  λέει ‘’αμήν’’ σύμφωνα με την λογική λατρεία σε αντιπαραβολή με την νοερή λατρεία που γεννιέται στην καρδιά. Σε αυτό το στάδιο ο ιδιώτης ασχολείται με την μετάβασή του από την κάθαρση της καρδιάς στον φωτισμό της υπό την καθοδήγηση εκείνων που είναι ναοί του Αγίου Πνεύματος και μέλη του σώματος του Χριστού και αποτελούν το «βασίλειον ιεράτευμα.»
Οι βαθμίδες του φωτισμού αρχίζουν με τα «γένη γλωσσών», το κατώτερο των χαρισμάτων, στην 8η θέση και φθάνουν μέχρι το χάρισμα του «διδασκάλου» στην 3ην θέση.
Επί κεφαλής της τοπικής Εκκλησίας είναι οι «προφήτες» (στην 2η θέση), οι οποίοι έλαβαν την ίδια αποκάλυψη με τους αποστόλους (Εφ. 3:5) στην 1η θέση και μαζί με αυτούς αποτελούν «το θεμέλιο» της Εκκλησίας (Εφ. 2:20). Οι απόστολοι και προφήτες είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας κατά παρόμοιο τρόπο που οι γιατροί είναι το θεμέλιο των νοσοκομείων.
Τα «γένη γλωσσών» είναι το θεμέλιο, επάνω στο οποίο οικοδομούνται όλα τα άλλα χαρίσματα, που αναστέλλονται προσωρινά μόνο κατά την διάρκεια του δοξασμού (Α’ Κορ. 13:8). Ως απόστολος ο Παύλος κατατάσσει τον εαυτό του στην κορυφή του καταλόγου των μελών, που «έθετο ο Θεός εν τη Εκκλησία». Όμως διατηρεί ακόμη «τα γένη γλωσσών,» δηλαδή το κατώτερο των χαρισμάτων. Γράφει: «Ευχαριστώ τω Θεώ, πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλώ,» (Α’ Κορ. 14:18). Αυτό σημαίνει, ότι τα «γένη γλωσσών» ανήκουν σε όλα τα επίπεδα των χαρισμάτων εντός του σώματος του Χριστού. Με το «μη πάντες γλώσσαις λαλούσι;» ο Παύλος εννοεί τους «ιδιώτες,» οι οποίοι δεν αριθμούνται μεταξύ των ναών του Αγίου Πνεύματος και των μελών του σώματος του Χριστού (1 Κορ. 12:28). 
Ο φωτισμός και ο δοξασμός των μελών του σώματος του Χριστού δεν είναι βαθμοί αυθεντίας προερχόμενοι από ανθρώπινη υπόδειξη ή εκλογή. Είναι χαρίσματα από τον Θεό προς εκείνους που συνεργάσθηκαν με φωτισμένους και θεουμένους, για να τους διαδεχθούν ως θεραπευμένοι και τελειοποιημένοι για να  διατηρήσουν έτσι την αποστολική παράδοση και διαδοχή από γενιά σε γενιά. Το ότι ο Παύλος καλεί τα μέλη των κατωτέρων βαθμίδων θεραπείας και τελειότητας να αναζητήσουν τα ανώτερα χαρίσματα σημαίνει σαφώς, ότι όλοι οφείλουν και μπορούν να γίνουν προφήτες, δηλαδή να φθάσουν τον δοξασμό. «Θέλω δε πάντας υμάς λαλείν γλώσσαις, μάλλον δε ίνα προφητεύητε»(Α’ Κορ. 14:5).

[1] Η κάτωθι ερμηνεία του Αποστόλου Παύλου βασίζεται στην πατερική παράδοση, αλλά καθώς και σε πληροφορίες που δόθηκαν από τους Εβραίους θεολόγους κατά την την διάρκεια διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Εβραίων τον Οκτώβριο 1979 στο Βουκουρέστι. Οι τελευταίοι σημείωσαν το γεγονός ότι η περιγραφή που δόθηκε σχετικά με την πατερική παράδοση περί φωτισμού της καρδιάς και του δοξασμού ταυτίζεται με την παράδοση των Χασιδίμ. Προφανώς οι απόστολοι και οι Φαρισαίοι του αποστόλου Παύλου ανήκουν σε αυτή την παράδοση.

[2] Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος συνοψίζει την Πατερική ερμηνευτική περί της Α’ Κορ. 12:27-28. «Ίνα δε και τας διαφοράς των μελών και τίνα ταύτα και τίνες εισίν αποδείξη, έφη Υμείς δε εστε σώμα Χριστού… γένη γλωσσών.’ Είδες τας διαφοράς των μελών του Χριστού; Έμαθες τίνες εισί μέλη αυτού;» Βίβλος των Ηθικών στο πως ενούται τω Χριστώ και Θεώ και εν γίνονται μετ’ αυτού πάντες οι άγιοι.

[3] Πιστός με το βάπτισμα του ύδατος χωρίς να έχει  ακόμη εισέλθει στην κατάσταση του φωτισμού, δηλαδή στο βάπτισμα του Πνεύματος, και ως εκ τούτου δεν έχει γίνει ακόμη μέλος του σώματος του Χριστού και του «βασιλείου ιερατεύματος.» Για αυτό και λέγεται ιδιώτης, αφού ιδιωτεύει.

http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/nevrobiolog1.htm#IIb
http://www.hristospanagia.gr/?p=11864#more-11864