ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ SAINT ISAAK THE SYRIAN 2: Θεόπτης. Ἡ δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Θεόπτης. Ἡ δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄

ΕΝΟΤΗΤΑ Γ΄: ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ

Θεόπτης. Ἡ δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς.
Ἀλλά ὁ Γέροντας ἐκτός ἀπό χαρισματοῦχος ἦταν πράγματι καί θεόπτης. Στόν Ἅγιο Νικόλαο, στα Καλλίσια, τίς πιό πολλές ὧρες τίς διέθετε γιά ἐξομολόγηση καί βέβαια γιά προσευχή. Ὁἴδιος διηγεῖται πώς ἕνα βράδυ προσευχότανε μαζί μέ τήν ἀδελφή του στήν ἐκκλησία τοῦἉγίου Νικολάου. Καθώς λέγανε τήν προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…» τούς πλημμύρισε Θεῖο Φῶς. Το Φῶς αὐτό, πού ἔλουζε τήν Ἐκκλησία, τό εἶχε δεῖ καί ἡ μητέρα τους, πού τούς παρακολουθοῦσε ἄγρυπνη.
Ὁ π. Πορφύριος συνεργοῦσε μέ τίς προσευχές του ὥστε καί τά πνευματικά του παιδιά, νά ἔχουν παρόμοιες ἐμπειρίες, ὅταν συνομιλοῦσαν μέ τόν «Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων»^¹.
Πίστευε πολύ στή δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς. Πίστευε ἀπόλυτα στό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»^².

Σχετικά διηγεῖται πνευματικό του παιδί :«Ὁ Παππούλης προσηύχετο πολύ. Καί ἤθελε καί τά δικά του πνευματικά παιδιά νά κάνουν το ἴδιο. Ἰδιαίτερα σέ ἐμένα ἤθελε, μέ κάθε τρόπο, νά μέ πείσει νά τό κάνω. Γι’ αὐτό συνεχῶς μοῦ μιλοῦσε γιά τή δύναμη τῆς προσευχῆς.
Προσευχή, παιδί μου, Ἀνάργυρε, ἔλεγε, σημαίνει συνομιλία μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, πού εἶναι ὁ Πλάστης, εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος! Εἶναι Ἐκεῖνος πού ἔπλασε τόν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσή Του. Εἶναι Ἐκεῖνος, πού ἔφτιαξε αὐτά πού βλέπουμε, ἀλλά καί ἐκεῖνα πού δέν βλέπουμε μέ τά ἀνθρώπινα μάτια μας. Τέλος εἶναι Ἐκεῖνος πού δέν ἀρνιέται ποτέ νά συνομιλήσει μαζί μας, ἀρκεῖ νά τοῦ τό ζητήσουμε ἐμεῖς, ὅποτε θέλουμε καί ὅσες φορές θέλουμε. Δέν πρόκειται νά μᾶς πεῖ ποτέ ὄχι. Ἀντίθετα, εἶναι πάντα πρόθυμος νά μᾶς ἀκούσει μέ προσοχή καί μέ ἀγάπη ὅπως κάνει κάθε καλός Πατέρας, ὅταν τοῦ τό ζητᾶ τό παιδί του. Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί νά μᾶς δώσει ὅ,τι τοῦ ζητήσουμε, ἀρκεῖ νά εἶναι αὐτό, πού τοῦ ζητᾶμε πρός τό συμφέρον της ψυχῆς μας. Ἀλήθεια ἀναλογίστηκες ποτέ παιδί μου νά συνομιλήσεις ἔστω καί μιά φορά μέ κάποιον ἀπό τούς σημερινούς ἄρχοντές της Πατρίδας μας καί νά ἔγινε ἡἐπιθυμία σου; ἄν ὄχι σοῦ συνιστῶ νά τό τολμήσεις. Θά διαπιστώσεις ὅτι ἡἐπιθυμία σου θά παραμείνει ἁπλῶς ἐπιθυμία! Οὐδέποτε θά δεχτοῦν νά μιλήσουν μαζί σου. Τό πολύ-πολύ νά σέ παραπέμψουν σέ κανένα παρακατιανό, γιά νά σέ ξεφορτωθοῦν… Ἀντίθετα ὁ Κύριος μας, πού εἶναι ὁ Βασιλεύς των Βασιλέων, δέν πρόκειται ποτέ νά σέ παραπέμψει σέ κανέναν καί δέν πρόκειται ποτέ νά ἀρνηθεῖ νά συνομιλήσει μαζί σου, διά τῆς προσευχῆς καί πρόσθεσε: τά καταλαβαίνεις αὐτά πού σοῦ τά λέω;
- Ἀσφαλῶς ναί, Παππούλη μου, τοῦἀπάντησα.
–Καί, ὅμως ἐμένα κάτι μου λεει, πώς δέν θέλεις νά τά καταλάβεις. Γιατί, ἐάν τά καταλάβαινες, θά ἔκανες πιό πολύ προσευχή.
– Μά, προσεύχεστε ἐσεῖς γιά μένα, προσέθεσα.
–Και ὅταν τρώγω ἐγώ, χορταίνεις ἐσύ; μέ ρώτησε. Ὁπότε μέ ἀφόπλισε τελείως!
– Ἄκουσε Ἀνάργυρε, μοῦ λέει. Θά σοῦ κάνω μιά πρόταση, ἀλλά θέλω ἐξ ἀρχῆς νά μοῦὑποσχεθεῖς, ὅτι θά τήν δεχτεῖς, καί θά τήν τηρήσεις.
–Σᾶς τό ὑπόσχομαι, Παππούλη. Εἶμαι ἕτοιμος νά κάνω ὅ,τι μοῦ πεῖτε.
–Ε! τότε σοῦ προτείνω νά προσευχόμεθα τήν ἴδια ὥρα ἀκριβῶς, καί οἱ δυό μαζί. Καί ὁἕνας θά προσεύχεται γιά τόν ἄλλο. Συμφωνήσαμε καί ὑποσχεθήκαμε.
Καθορίσαμε, μάλιστα καί τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Ἦταν ἡ 10 μ.μ.
Ὁ Παππούλης, ὅπως μοῦἐξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ’ αὐτό τό εἶδος τῆς προσευχῆς. Τά ἀποτελέσματα, μοῦἔλεγε, τῆς κοινῆς προσευχῆς, εἶναι καταπληκτικά. Θά τό διαπιστώσεις καί μόνος σου. Θέλω ὅμως, ἀκριβῶς στίς 10 μμ. νά εἶσαι πιστός στό ραντεβού μας. Νά μήν παραλείψεις, οὔτε μία φορά νά τηρήσεις τήν ὑπόσχεσή σου. Καί ἐγώ θά κάνω τό ἴδιο. Προχωρώντας μέ τόν Παππούλη, φτάσαμε στήν ἀφετηρία τῶν λεωφορείων τοῦ Πολυγώνου. Αὐτήν τήν φορά δέν μέ ἄφησε νά τόν ἀκολουθήσω μέχρι τό σπίτι του, ὅπως συνήθως ἔκανα.
Ὄχι, μοῦ λέει, δέν θά ἔρθεις μαζί μου. Θά πᾶς σπίτι σου. Πρό ὀλίγου ὑποσχεθήκαμε κάτι. Πρέπει νά ἀρχίσεις ἀμέσως. Ἀπό ἀπόψε. Τό γοργόν καί χάριν ἔχει. Ὑπάκουσα. Ὁ Παππούλης ἐπιβιβάστηκε στό λεωφορεῖο καί ἐγώ περίμενα τήν ἀναχώρησή του. Μόλις ξεκίνησε τό λεωφορεῖο, θυμᾶμαι καλά, μοῦ χτύπησε τό τζάμι καί μοῦ εἶπε: Στίς 10 ἀκριβῶς!
Νομίζω πώς αὐτή τήν στιγμή βλέπω τήν μορφή του καί ἀκούω τήν φωνή του! Τό πρόσωπό του ἔλαμπε καί ὁμοίαζε μέ ἀγγελικό! Ἦταν βέβαια, καί κατά 30 χρόνια νεώτερος. Στήν πιό δημιουργική ἡλικία. Περίμενα στήν ἀφετηρία μέχρι τήν στιγμή, πού τό λεωφορεῖο χάθηκε μέσα στό χάος τῆς ἀπέραντης Ἀθήνας κουβαλώντας μαζί του καί ἕναν ἄγνωστο, μέχρι τότε, Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί ἀμέσως μετά ἔφυγα τροχάδην γιά τό σπίτι μου, προκειμένου νά εἶμαι ἀπόλυτα συνεπής στό ραντεβού της προσευχῆς.
Πράγματι! Στίς 10 μ.μ. κλείστηκα στό δωμάτιό μου καί ἄρχισα νά προσεύχομαι. Ὅμως, ἀπό τό πρῶτο κιόλας λεπτό, ἄρχισαν νά διαπερνοῦν το σῶμα μου ἔντονα ρεύματα, πού ἄρχιζαν ἀπό τά κάτω ἄκρα καί ἔφθαναν μέχρι τήν κεφαλή μου καί τανάπαλιν(!), ἐνῶἕνα ἰσχυρό ἄπλετο φῶς πλημμύρισε ὅλο το δωμάτιό μου καί μοῦἔδινε τήν ἐντύπωση ὅτι βρισκόμουν μέσα σέ φλόγες, οἱὁποῖες, ὅμως δέν μέ ἔκαιγαν! Στήν ἀρχή τρόμαξα πολύ καί λίγο ἔλειψε νά καταληφθῶἀπό πανικό! Ἀμέσως ὅμως συνειδητοποίησα ὅτι ὅλα αὐτά τά φαινόμενα ἀπέρρεαν ἀπό τήν δύναμη τῆς προσευχῆς τοῦ Παππούλη καί ὄχι μόνο ἡρέμησα, ἀλλά καταλήφθηκα ἀπό μιά πρωτοφανή ἀγαλλίαση, πού μοῦἔδινε τήν ἐντύπωση ὅτι δέν πατοῦσα καθόλου στήν γῆ! Ὅλα αὐτά συνεχίστηκαν μέχρι τό τέλος τῆς προσευχῆς.
Τήν ἄλλη μέρα ἡ πρώτη μου δουλειά ἦταν νά ἐπικοινωνήσω μέ τόν Παππούλη. Ἤμουν ἀποφασισμένος νά μήν τοῦ πῶ τίποτα. Ἤθελα πρῶτα νά μιλήσει ὁ παππούλης. Καί ἔτσι ἔγινε.
Μόλις ζήτησα τήν εὐχή του, ὁ παππούλης μέ ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση καί μέ τρανταχτά γέλια, μοῦ εἶπε: Τρόμαξες ἔ! Καί λίγο ἔλειψε νά τό βάλεις στά πόδια… Ὅμως ἐγώ σέ ἔβλεπα μέσα σέ ἔντονο φῶς, πού πλημμύριζε ὅλο τό δωμάτιό σου καί ἐσύ περιχαρής ἀνέβαινες –ἀνέβαινες σάν νά ἤθελες νά φτάσεις στό Θρόνο τοῦ Κυρίου! Βλέπεις τί δύναμη ἔχει αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ προσευχή; Συνέχισε καί θά μέ θυμηθεῖς.
Πράγματι! Τόν θυμᾶμαι. Καί θά τόν θυμᾶμαι ὄχι μόνον σ’ αὐτή, ἀλλά καί στήν ἄλλη ζωή. Γιατί τά φαινόμενα αὐτά προϊόντος τοῦ χρόνου, ἔγιναν τόσο ἔντονα ὥστε νά μήν μπορῶ νά τά περιγράψω!»^³.
Τό περιστατικό καταδεικνύει τήν ἁγιότητα τοῦ γέροντα, τήν πλούσια Χάρη, πού εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό καί τήν ἱκανότητά του νά Τήν διαχειρίζεται. Μποροῦσε νά στέλνει πακέττα-δῶρα Θείας Χάρης ἐκεῖ πού ἤθελε. Τώρα βέβαια ἀκόμη περισσότερο πρεσβεύει καί χαριτώνει ὅσους τόν παρακαλοῦν.