Πατερική Θεολογία
Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)
Καθηγητού Πανεπιστημίου
Επιμέλεια – Σχόλια: Μοναχού Δαμασκηνού Αγιορείτου
53. Δυτική Θεολογία και μοντέρνα επιστήμη
Στον Μεσαίωνα οι Ευρωπαίοι είχαν μία γεωκεντρική αντίληψι περί του
σύμπαντος. Πίστευαν δηλαδή ότι η γη είναι το κέντρον του σύμπαντος και
ότι τα άστρα περιστρέφονται γύρω από την γη. Έρχονται κατόπιν οι πρώτοι
αστρονόμοι της μοντέρνας εποχής, συγκεκριμένα ο Γαλιλαίος και
αποδεικνύει ότι δεν περιστρέφεται ο ήλιος γύρω από την γη, αλλά η γη
γύρω από τον ήλιο. Αυτό το συμπέρασμα το έβγαλε από παρατηρήσεις που
έκανε με το τηλεσκόπιό του. Απέδειξε δηλαδή εκείνο που υπεστήριζε με την παρατήρηση. Δεν το απέδειξε με φιλοσοφικά επιχειρήματα.
Οι
τότε εκκλησιαστικές αρχές δεν επείσθησαν (παρ’ ό,τι ο ίδιος παρωτρύνε
και αυτούς τους επισκόπους να κοιτάξουν μέσα από το τηλεσκόπιό του και
τους εξηγούσε τι έβλεπαν) και κόντεψε να καή επάνω στην πυρά ως
αιρετικός από την Ιερά Εξέτασι! Αναγκάσθηκε να δηλώση μετάνοια (!) για
να αποφύγει τον θάνατο.
Έκτοτε δημιουργήθηκε η υποψία ότι τα γνωστά περί του φυσικού κόσμου δεν
ήσαν όπως τα περιέγραφαν οι θεολόγοι (οι οποίοι τότε στην Δύσι, ήταν οι
γραμματισμένοι, οι σπουδασμένοι της κοινωνίας και οι διανοούμενοι της
εποχής), αλλά αλλοιώς ήταν ο κόσμος και αλλοιώς περιεγράφετο μέχρι τότε.Στον Μεσαίωνα ο Αριστοτέλης απέκτησε τόσο μεγάλο κύρος, ώστε η αυθεντία του ήταν ισάξια εκείνης της Αγίας Γραφής99.
Τότε η Αγία Γραφή ερμηνευόταν υποχρεωτικά βάσει των αντιλήψεων του
Αριστοτέλους. Όποιος διαφωνούσε με τον Αριστοτέλη, όπως τον ερμήνευαν οι
Φράγκοι, κινδύνευε να χάση την ζωή του!
Για
τον λόγο αυτό μεταξύ των θετικών επιστημόνων της Δύσεως υπάρχει μία
υποσυνείδητη εμπάθεια προς το πρόσωπο του Αριστοτέλους, όχι διότι ο
ίδιος δεν ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και ερευνητής περί των φυσικών
πραγμάτων, αλλά επειδή ο Φραγκικός Μεσαίωνας βασίσθηκε τόσο πολύ στον
Αριστοτέλη. Ένας λόγος που σήμερα έχομε αυτήν την σπουδαία εξέλιξι στις
θετικές επιστήμες στην Δύσι είναι ότι οι θετικοί επιστήμονες για μεγάλο
χρονικό διάστημα, ήσκησαν αυστηρή κριτική στο λογικό σύστημα του
Αριστοτέλους για να φθάσουν εκεί που έφθασαν. Σκοπός τους βέβαια ήταν να
ρίξουν την αυθεντία της Εκκλησίας επάνω στα θέματα των θετικών
επιστημών.
Αυτό βέβαια δημιούργησε προβλήματα στην Δυτική Παράδοσι όχι μόνο για
τους Παπικούς, αλλά και για τους Προτεστάντες, οι οποίοι τώρα μας κάνουν
και τους μοντέρνους οι περισσότεροι και ξεχνούν ότι και οι ίδιοι οι
Μεταρρυθμισταί (Λούθηρος κλπ.), ήσαν επίσης αφοσιωμένοι στην παλαιά
αντίληψι περί του κόσμου.
Αυτή η παλαιά αντίληψις περί του κόσμου φαίνεται σαφώς και στις
αντιλήψεις των Δυτικών του Μεσαίωνα γύρω από τα θέματα Παραδείσου –
Κολάσεως ως και της σχέσεως της γης με τον Παράδεισο και την Κόλασι. Και
εδώ έχομε τα ποιήματα του Dante (Δάντη) ο οποίος, στην πραγματικότητα
ήταν ένας δεισιδαίμων και στενοκέφαλος, ο οποίος δεν είχε ιδέα περί
Πατερικής Παραδόσεως, όπως την γνωρίζομε εμείς. Από Ορθοδόξου πλευράς
ήταν απλώς ένας σκοταδιστής, και δη του Μεσαίωνος. Ο Dante ήταν ο
πατέρας της Αναγεννήσεως στην Δύσι και ήταν ένα παιδί αφοσιωμένο στην
θεολογική και θρησκευτική παράδοσι των Φράγκων και τίποτε άλλο.
Το
ίδιο ισχύει και για τον Boccacio (Βοκκάκιο) και για τον Petrarch
(Πετράρχη), οι οποίοι θεωρούνται και αυτοί συμπατέρες της Ευρωπαϊκής
Αναγεννήσεως. Η Ευρωπαϊκή Αναγέννησις (Renaissance) και ο λεγόμενος Ανθρωπισμός δεν
είναι τίποτε άλλο παρά μία επιστροφή στις αρχαίες Ελληνικές κλασσικές
σπουδές. Είναι δηλαδή μία επιστροφή στην Κλασσική εποχή και μία
αναγέννησις της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας γενικώτερα, αλλά και της
φιλοσοφίας. Αυτήν την αναγέννησι της αρχαίας Ελληνικής κλασσικής
φιλοσοφίας δεν την προκάλεσε ο ίδιος ο Dante, διότι αυτή είχε αρχίσει
τουλάχιστον δύο αιώνες πριν. Ο Dante είναι αποδεδειγμένο ότι ήταν οπαδός
του Θωμά του Ακινάτου, το δε έργο του με τίτλο Θεία Κωμωδία (Divina
Commedia) είναι μία ποιητική απόδοσις της θεολογίας του Θωμά του
Ακινάτου. Όμως άρχισε να αποδεικνύεται ότι η ερμηνεία του Θωμά Ακινάτου
επάνω στον Αριστοτέλη δεν ήταν σωστή, ότι δηλαδή ήταν μία παρερμηνεία.
Συνέβη όμως μετά την εξέλιξι των θετικών επιστημών στην Δύσι, κυρίως
όμως με τις επαναστατικές μελέτες που αρχίζουν με την Αστρονομία, με το
αστρονομικό σύστημα που αρχίζει να καθιερώνεται από τον Γαλιλαίο και
εντεύθεν, να κλονίζεται σοβαρά η αυθεντία του Αριστοτέλους100.
Έτσι φθάνουμε σήμερα στο σημείο να μην υπάρχη, νομίζω, σοβαρός άνθρωπος
– εκτός βέβαια από κάποιους που ζουν στην Ελλάδα! – που να είναι οπαδός
του Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα. Δεν υπάρχουν πλέον οπαδοί τους. Υπάρχουν
βέβαια μελετητές που μελετούν οποιονδήποτε διανοούμενο της ιστορίας.
Αυτή όμως η διάκρισις μεταξύ φιλοσόφου και ιστορικού της φιλοσοφίας δεν
είναι αντιληπτή εδώ στην Ελλάδα, διότι εκείνο που παρετήρησα από τότε
που ήλθα εδώ101,
είναι ότι οι Νεοέλληνες μελετούν με μεγάλη αγάπη μόνο ανθρώπους του
παρελθόντος, με τους οποίους συμφωνούν. Δηλαδή έχομε εδώ το καλός και το
κακός. Αν κάποιος είναι καλός, μας αρέσει και όλα όσα λέγει είναι
σωστά! Ενώ, αν είναι κακός, όλα όσα λέγει δεν είναι σωστά! Δηλαδή ή
μαύρο θα είναι ή άσπρο. Γίνεται δηλαδή μία απλοποίησις, μία διαστροφή
της ιστορικής πραγματικότητος.
Οπότε, αν πούμε ότι ο Πλάτων είναι σπουδαίος, αυτό σημαίνει ότι
οφείλουμε να δεχώμεθα ό,τι ο Πλάτων διδάσκει. Διότι, αν ο Πλάτων είναι
σπουδαίος, πρέπει να διδάσκη την αλήθεια! Αν κάποιος δεν διδάσκει την
αλήθεια, τότε είναι ένας άχρηστος. Έτσι, αν ο Πλάτων δεν διδάσκει την
αλήθεια, τότε είναι ένας άχρηστος! Έτσι όμως γίνεται μία σύγχυσις.
Αυτό τώρα σε συνδυασμό με τον Νεοελληνικό πατριωτισμό σημαίνει ότι όλοι
οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν σπουδαίοι. Και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ήσαν
σπουδαίοι. Έτσι, και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο, πρέπει και σήμερα να
υπάρχουν οπαδοί του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη! Δεν ξέρω βέβαια αν εδώ
στην Ελλάδα υπάρχει σήμερα κανένας οπαδός του Πλάτωνα, μεταξύ όμως των
θρησκευομένων ή εξ επόψεως της κουλτούρας των θρησκευομένων υπήρχε μία
αδυναμία για τον Πλάτωνα. Αλλά βλέπομε ότι μεταξύ των θεολογικώς
φιλοσοφούντων στους θεολογικούς κύκλους της Ελλάδος υπάρχει μία τάσις να
ρέπουν προς τον Αριστοτέλη. Τα τελευταία χρόνια όμως εμφανίζονται
μερικοί, οι οποίοι μάλλον αρέσκονται στον Υπαρξισμό.
Για
να αποδείξουμε λοιπόν ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι μοντέρνοι,
λέμε ότι οι Πατέρες είναι Πλατωνικοί, εάν η μόδα είναι ο Πλάτων. Αν όμως
η μόδα απαιτή, για να είναι κανείς μοντέρνος, να είναι Αριστοτελικός,
τότε ξεθάβουν τις Πατερικές αναφορές στον Αριστοτέλη για να δείξουν ότι
ένας π.χ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός έχει ασχοληθή με τον Αριστοτέλη και κάνει
ερμηνείες σχετικές· έτσι δημιουργούν και ένα Πατέρα Αριστοτελικό, ώστε
έτσι να διασώζεται η υπόληψις της Πατερική Παραδόσεως…
Όσοι όμως σπούδασαν στην Ευρώπη ή στην Αμερική, είδαν ότι δεν έχει και
πολλή πέρασι ούτε ο Πλάτων ούτε ο Αριστοτέλης και ότι στον μεν
Αγγλοσαξονικό κόσμο επικρατεί ο λογικό θετικισμός, ενώ στην Ευρώπη και
κυρίως στην Γαλλία επικρατεί ο υπαρξισμός. Οι υπαρξιστές διαιρούνται
στους άθεους υπαρξιστές και στους θρησκευομένους υπαρξιστές.
Οπότε αυτοί, για να στηρίξουν την Ορθοδοξία να μη πέση κάτω, διαβάζουν
τους θρησκευομένους υπαρξιστές! Βέβαια δεν ξέρω αν τους καταλαβαίνουν,
πάντως τουλάχιστον τους μιμούνται. Έρχονται λοιπόν στην Ελλάδα και
γράφουν βιβλία περί υπαρξισμού για να εισαγάγουν τα Ελληνικά νειάτα στα
νάματα του υπαρξισμού, ώστε να γίνουμε και εμείς μοντέρνοι. Έτσι όλο και
περισσότερο μοντέρνοι γινόμαστε και πιθηκίζουμε και αληθινά μοντέρνοι
ποτέ δεν γινόμαστε.
Σημειώσεις:
http://www.hristospanagia.gr/?p=14497#more-14497
