Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Τί εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου»
Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, συνεχίζουμε τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή καί βρισκόμαστε στό 3ο κεφάλαιο, στόν 19οστίχο, ὅπου λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἐφεσίους ὅτι παρακαλεῖ τόν Θεό «γνῶναί τε τήν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ». Νά γνωρίσουν δηλαδή οἱ Ἐφέσιοι τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τήν γνώση, κάθε γνώση. «Ἵνα πληρωθῆτε εἰς πᾶν τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ», γιά νά γεμίσετε μέ ὅλο τό πλήρωμα τῆς χάριτος τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Εἴχαμε πεῖ τήν προηγούμενη φορά πάνω σ’ αὐτόν τόν στίχο ὅτι ἡ γνώση αὐτή πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός, ἡ πνευματική γνώση, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, δίνεται στόν ἄνθρωπο πού ἀγαπάει τόν Θεό. Εἶναι ἀρχή τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου ὅτι: ὅποιος άγαπάει τόν Θεό, αὐτός γνωρίζει τόν Θεό.
– Καί πῶς ὁ ἄνθρωπος ἀγαπάει, πῶς ἀποκτᾶ αὐτή τήν ἀγάπη;
Μόνο ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία μέ ὅλους τούς ἁγίους διαμέσου τῶν ἁγίων ἀρετῶν καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων, μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς στήν ἑρμηνεία πού ἔχει στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή. Αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, εἶναι μία ἀγάπη πού ἀποκτάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζήσει σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία παίρνει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί προχωρεῖ στήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί στήν γνώση τῆς ἀγάπης πού ἔχει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο.
Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος μετά διευκολύνεται, χαριτώνεται, ὥστε κι αὐτός ν’ ἀγαπήσει τόν Θεό ἀνταποκρινόμενος στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τήν ὁποία αἰσθάνεται. Καί ὅσο περισσότερο κανείς ἀγαπάει τόν Θεό, τόσο περισσότερο αἰσθάνεται καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὁποία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη, εἶναι ἀπροσπέλαστη, ἀκατανόητη, ἀνερμήνευτη, δέν μποροῦμε νά τήν βάλουμε στό μικροσκόπιο νά τήν ἀναλύσουμε, γιατί εἶναι ἄκτιστη θεία ἐνέργεια. Δηλαδή εἶναι κάτι τό θεϊκό καί τόν Θεό δέν μπορεῖ κανείς νά Τόν ἐξετάσει μέ τήν λογική καί νά Τόν καταλάβει μέ τήν λογική, μπορεῖ μόνο λίγο νά μπεῖ μέσα στήν ἐνέργεια αὐτή τοῦ Θεοῦ καί νά τήν αἰσθανθεῖ μέ τήν πίστη.
Ζώντας λοιπόν σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται, λέει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος, ἀπό τήν φιλαμαρτία, ἀπό τήν ἀγάπη δηλαδή πού ἔχουμε ὅλοι οἱ ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι -δυστυχῶς- πρός τήν ἁμαρτία. Ὅπως γεννιόμαστε, γεννιόμαστε ἄρρωστοι πνευματικά, φίλοι τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν. Ζώντας σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, προχωροῦμε στήν κάθαρση καί στόν φωτισμό. Ἀπαλλασσόμαστε ἀπό τήν ἀγάπη τῆς ψυχῆς πρός τά πάθη, τά πάθη τοῦ νοῦ, τά πάθη τῆς καρδιᾶς. Ὁ ἄνθρωπος ἐξυγιαίνεται, μέ τήν ἀγάπη, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί προχωρεῖ στήν θεϊκή ὑγεία. Ἔτσι γίνεται κανείς ἱκανός γιά τήν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ, γιά νά γνωρίσει τόν Θεό, νά γνωρίσει τό ὑπέρ φύσιν καί ζεῖ αὐτή τήν κάθαρση, αὐτό τόν φωτισμό καί τήν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους. Δέν εἴμαστε μόνοι μας μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους. Γεμίζει ὁ ἄνθρωπος μέ αὐτή τήν θεϊκή ἀγάπη, πληροῦται μέ κάθε πλήρωμα τοῦ Θεοῦ καί ὅ,τι εἶναι τοῦ Χριστοῦ γίνεται καί δικό του. Οἱ Ἅγιοι εἶναι βοηθοί μας σ’ αὐτή τήν προσπάθεια, σ’ αὐτόν τόν ἀγῶνα νά οἰκειωθοῦμε τόν Θεό, ὄχι βέβαια τήν οὐσία ἀλλά τίς θεῖες ἐνέργειες.
Ὁ Χριστός εἶναι Θεάνθρωπος καί σ’ Αὐτόν κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς, ὅπως λέει πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κολοσσαεῖς ἐπιστολή. Κι αὐτό τό πλήρωμα τῆς Θεότητος γίνεται καί τοῦ ἀνθρωπου. Γίνεται καί ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, στήν Β΄καθολική ἐπιστολή, κοινωνός Θείας φύσεως. Ὄχι βέβαια μέ τήν ἔννοια τῆς οὐσίας, ἀλλά τῶν ἐνεργειῶν. Γιατί καί οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκ τῆς φύσεως, εἶναι φυσικές ἐνέργειες, εἶναι ἐκ τῆς οὐσίας. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γνωρίσει στήν οὐσία Του τόν Θεό, οὔτε ὁ Ἄγγελος, παρά μόνο ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γνωρίζουμε ὅμως τόν Θεό μέσω τῶν ἐνεργειῶν Του. Γι’ αὐτό λέμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, ὁ Θεός εἶναι φῶς, ὁ Θεός εἶναι ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀνάστασις, ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή. Ὅλα αὐτά εἶναι θεῖες ἐνέργειες. Οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρες. Διά τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γνωρίζουμε τόν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία γεμίζει μέ τόν Θεό, γεμίζει μέ τίς θεῖες ἐνέργειες, βοηθούμενος καί ἀπό τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων καί γίνεται ἕνα μέ τόν Χριστό καί μέ τούς Ἁγίους. Σάν, λέει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος, νά ἐνσαρκώνεται σ’ αὐτόν ὅλος ὁ θαυμαστός Θεάνθρωπος. Σάν νά παίρνει σάρκα ὁ Θεάνθρωπος μέσα στόν κάθε ἄνθρωπο. Αὐτό βέβαια μᾶς τό λένε καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὅτι καλούμαστε νά γίνουμε ὅπως ἡ Θεοτόκος. Ἡ Θεοτόκος συνέλαβε μέσα στά ἄχραντα σπλάχνα της τόν Χριστό, Τόν κυοφόρησε καί Τόν ἐγέννησε. Πνευματικῷ τῷ τρόπῳ συλλαμβάνει κάθε πιστός μέσα του τόν Χριστό καί ἔτσι γίνεται κι αὐτός ὅπως ἡ Θεοτόκος. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος προχωράει στήν πνευματική ζωή καί ὡριμάζει, μορφώνεται μέσα του ὁ Χριστός καί φτάνει «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4,13).
Πραγματικά, Αὐτός ὁ Θεάνθρωπος ἐνσαρκώνεται σ’ αὐτόν, στόν ἄνθρωπο, διαμέσου τῆς Θείας Κοινωνίας, Αὐτός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὅλος μέσα στό θεανθρώπινο σῶμα, τήν Ἐκκλησία. Ὁ ὅλος Χριστός λοιπόν κατοικεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας τό εἶπε ὅτι «ἐκεῖνος πού Μέ ἀγαπάει, θά τηρήσει τίς ἐντολές Μου καί ἐκεῖνος πού θά τηρήσει τίς ἐντολές Μου, θά ἔρθω καί Ἐγώ καί ὁ Πατέρας καί θά κατοικήσουμε μέσα του» (Ἰω. 14,10).
Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ βιώνει τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας σάν κάτι δικό του. Ὅλη ἡ Ἐκκλησία γίνεται δική του. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὁ κατά Θεόν, ὁ κατά Χριστόν, ὁ ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένος ἄνθρωπος, ὁ ἀληθινά ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ζεῖ μέ ὅλη τήν Ἐκκλησία, αἰσθάνεται μέσα στήν καρδιά του ὅλη τήν Ἐκκλησία καί ἔχει μέσα στήν καρδιά του ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅλους τούς πιστούς, ὅλους τούς ἁγίους. Γιατί στήν Ἐκκλησία ἀνήκουν οἱ Ἅγιοι. Κι ἐμεῖς, νά μή μᾶς φαίνεται ἐξωπραγματικό καί ὑπερβολικό, ὀφείλουμε νά γίνουμε ἅγιοι. Οἱ κάτοικοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ θά εἶναι οἱ Ἅγιοι, ὄχι μόνο οἱ ἐπώνυμοι, ἀλλά καί οἱ ἀνώνυμοι. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ὀφείλει νά γίνει ἅγιος, ἄν θέλει νά σωθεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ βιώνει μέσα του τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας σάν κάτι δικό του, γιατί μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους κατέστη μέρος τῆς Ἐκκλησίας σύσσωμος, ἕνα σῶμα μέ τόν Χριστό καί στό σῶμα αὐτό κάθε μέλος αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του σάν ὁλόκληρο σῶμα. Αἰσθάνεται ἕνα μέ ὅλη τήν Ἐκκλησία καί ὁ ἑαυτός του γίνεται μία Ἐκκλησία καί περιλαμβάνει μέσα ὅλο τόν Χριστό. Ἔτσι καί στόν ἀσκητή τῆς ἀγάπης, ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δικό του καί ὅλος αὐτός εἶναι δικός της. Ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀνήκει σ’ αὐτόν καί αὐτός ὅλος ἀνήκει σ’ αὐτήν. Γίνεται ὁ πιστός ἕνα μέ τήν Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία ἕνα μέ αὐτόν. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, αὐτός προσωπικά, ἀληθινά βιώνει «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις» τήν πραγματοποίηση τοῦ αἰώνιου σχεδίου καί τοῦ σκοποῦ τοῦ Θεοῦ περί τοῦ κόσμου.
– Ποιός εἶναι ὁ σκοπός καί ποιό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο;
Εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σάν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό σῶμα Του, πλήρωμά Του. Ὁ Κύριος πού τά πάντα πληροῖ, πού εἶναι «τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου» (Ἐφ. 1,23). Ὁ σκοπός, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο εἶναι ὅλα νά ἀνακεφαλαιωθοῦν ἐν τῷ Χριστῷ. Ὅλα δηλαδή νά γίνουν ἕνα μέ τόν Χριστό, ὅλα νά μποῦν μέσα στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἔχει κεφαλή τόν Χριστό καί ἑπομένως νά ἀφθαρτιστοῦν, νά γίνουν ἄφθαρτα. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ, ὁ προκαθορισμένος σκοπός γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, κυρίως γιά τούς χριστιανούς, «γνῶναί τε τήν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ ἵνα πληρωθῆτε εἰς πᾶν τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ». Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ χριστιανοί νά γνωρίσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πόσο μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός. Γιατί; Γιά νά γεμίσουμε μέ τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ, νά γεμίσουμε μέ τόν Θεό, νά γίνουμε θεοί, νά σωθοῦμε, τουτέστι νά θεωθοῦμε. Αὐτός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους τούς χριστιανούς, νά γίνουν κι αὐτοί θεοί ὅπως ὁ Ἴδιος ἀλλά κατά χάριν,.
Ζώντας μέσα στό θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δεχόμαστε αὐτό τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ καί γεμίζουμε μέ αὐτό. Γεμίζουμε μέ τόν Θεό. Γιατί ὁ ἐνσαρκωμένος τήν ἀνθρώπινη φύση Θεός – Λόγος τήν ἔλαβε στόν ἑαυτό Του καί ἡ φύση αὐτή τοῦ ἀνθρώπου πληρώθηκε μέ κάθε πλήρωμα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη φύση πού προσελήφθη ἀπό τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν Χριστό μας, αὐτή ἡ φύσις ἡ ἀνθρώπινη γέμισε, πληρώθηκε, μέ κάθε πλήρωμα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι τώρα ἡ ἀνθρώπινη φύση στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔχει θεωθεῖ. Καί ὁ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς πλέον μπορεῖ ἑνούμενος μέ τόν Χριστό καί προσωπικά νά μετέχει σ’ αὐτή τήν δόξα τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του, νά μετέχει στήν θέωση. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ, ὅλοι νά μποῦμε σ’ αὐτή τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό, ὥστε ὅλοι νά γίνουμε θεοί, νά θεωθοῦμε. Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου. Πόσο φτωχά σκέφτονται οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ὅταν βάζουν ὡς σκοπό τῆς ζωῆς τους πολύ χαμηλά πράγματα, τό νά κάνουν περιουσία, τό νά κάνουν οἰκογένεια, τό νά πάρουν ἕνα πτυχίο κ.λ.π… Ἐνῶ ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά γίνει θεός! Αὐτό τόν σκοπό ἔχει βάλει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο.
Ὁ Κύριος ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία καί μένει διαπαντός σ’ αὐτήν, στό θεανθρώπινο σῶμα Του, τοῦ ὁποίου εἶναι κεφαλή. Γι’ αὐτό ὅταν κανείς πηγαίνει στήν Ἐκκλησία καί ζεῖ σωστά, σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, αὐτός ζεῖ μέσα στόν Χριστό, ζεῖ μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό εἶναι ἀναγκαιότατο καί εἶναι ἀπόλυτο αὐτό πού λέμε ὅτι δέν μπορεῖς νά σωθεῖς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν μπορεῖς νά σωθεῖς ἔξω ἀπό τόν Χριστό. Δέν μπορεῖς νά σωθεῖς, ἄν δέν ἐνταχθεῖς σ’ αὐτό τό σωτηριῶδες θεανθρώπινο σῶμα.
Γιά νά μπορέσει καθένας ἀπό μᾶς νά πληρωθεῖ μέ τό πλήρωμα τῆς Θεότητος, νά γίνει θεός κατά χάρη, ἀπαραίτητο εἶναι νά ζεῖ μέ τόν Χριστό, νά ζεῖ μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἀπαραίτητο νά πιστεύει μέ Αὐτόν, νά ἀγαπᾶ μέ Αὐτόν, νά προσεύχεται μέ Αὐτόν, νά σκέπτεται μέ Αὐτόν, νά αἰσθάνεται μέ Αὐτόν, νά θέλει μέ Αὐτόν, νά ὑπάρχει μέ Αὐτόν. Ὅλα νά τά κάνει μέ τόν Χριστό. Νά ἐνανθρωπίζεται μέ Αὐτόν, νά ἀθανατίζεται μέ Αὐτόν -νά γίνεται ἀθάνατος μέ τόν Χριστό, νά γίνεται αἰώνιος μέ Αὐτόν. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα προσπαθοῦν νά τά κάνουν ὅλα αὐτά ἀλλά χωρίς Αὐτόν, χωρίς τόν Χριστό, μόνοι τους. Καί ἀκοῦς συμβουλές τοῦ τύπου: – Εἶναι καλό πράγμα νά πιστεύεις… – Ποῦ νά πιστεύεις; – Ἔ, κάπου νά πιστεύεις, στόν Θεό… ἔτσι ἀφηρημένα. Ὄχι, δέν εἶναι καλό πράγμα αὐτό! Εἶναι καλό πράγμα νά πιστεύεις μέ τόν Χριστό στόν Χριστό. Ἤ σοῦ λέει εἶναι καλό πράγμα νά προσεύχεσαι. Ποῦ νά προσεύχεσαι; Ἔ, γενικά…
Ἄν πάρετε τά καινούρια βιβλία τῶν θρησκευτικῶν, ἔχουν φωτογραφίες πού δείχνουν τούς χριστιανούς νά προσεύχονται καί δίπλα ἀκριβῶς δείχνουν ἕναν μουσουλμάνο πού προσεύχεται, ἕναν Ἑβραῖο πού προσεύχεται…
– Τί μήνυμα περνάει στά παιδιά;
Ὅτι καί οἱ μέν καί οἱ δέ, ὅλοι κάνουν τό ἴδιο πράγμα. Δέν ἔχει σημασία σέ ποιόν προσεύχεσαι… Ὄχι! Ἔχει σημασία, γιατί ὅλοι δέν ἔχουν τόν ἴδιο Θεό. Ἄς λένε οἱ Οἰκουμενιστές ὅτι ὅλες οἱ μονοθεϊστικές θρησκεῖες ἔχουν τόν ἴδιο Θεό. Δηλαδή οἱ μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ χριστιανοί. Δέν ἔχουμε τόν ἴδιο Θεό. Δέν ἔχουν τόν Χριστό οὔτε οἱ μουσουλμάνοι οὔτε οἱ Ἑβραῖοι. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός. Ἄν δέν εἶσαι μέ τόν Χριστό καί ἄν δέν προσεύχεσαι μέ τόν Χριστό, δέν προσεύχεσαι στόν Θεό, προσεύχεσαι στά εἴδωλα, στούς δαίμονες. Ἄν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος δέν κάνει ὅ,τι κάνει μέ τόν Χριστό, δέν μπορεῖ νά θεωθεῖ, δέν μπορεῖ νά σωθεῖ. Γι’ αὐτό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). Ἐκεῖνος, λέει, δέν ζεῖ μέ τόν ἑαυτό του, ζεῖ μέ τόν Χριστό, πιστεύει μέ τόν Χριστό, προσεύχεται μέ τόν Χριστό, σκέπτεται μέ τόν Χριστό! Γι’ αὐτό λέει πάλι ὁ Ἀπόστολος «ἡμεῖς δέ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» (Α΄Κορ. 2,16). Δέν ἔχουμε δικό μας νοῦ. Ἔχουμε τόν νοῦ τοῦ Χριστοῦ. Θέλει μέ τόν Χριστό ὁ πιστός. Δηλαδή δέν ἔχει δική του θέληση, ἀλλά ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός, αὐτό θέλει καί ὁ πιστός. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός μας μᾶς δίδαξε νά λέμε καί νά τό ζητᾶμε, «γενηθήτω το θέλημά Σου». Κάθε στιγμή νά μή θέλουμε αὐτό πού ἐμεῖς νομίζουμε γιά καλό, ἀλλά αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός. Ἔτσι γεμίζουμε μέ τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ.
Μ’ αὐτό τόν τρόπο σώζεται ὁ ἄνθρωπος, γιατί τό θέμα τῆς σημερινῆς ὁμιλίας αὐτό εἶναι «Τί εἶναι ἡ σωτηρία».
– Τί εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου;
Ἀκοῦμε πολλές φορές: Θέλουμε νά σωθοῦμε. Τό εὐχόμαστε. «Σωθίεις» ἦταν μία εὐχή πού λέγανε οἱ παλαιότεροι. Σωθίεις – εἴθε νά σωθεῖς. Σήμερα λέμε «γειά, ἄντε γειά», δηλαδή νά ἔχεις ὑγεία. Πόσο ξεφτίσαμε καί οἱ χριστιανοί! Ἀντί νά εὐχόμαστε τήν σωτηρία ὁ ἕνας στόν ἄλλο, τοῦ λέμε ἁπλῶς νά ἔχεις ὑγεία. Καί φυσικά ἐννοοῦν σωματική ὑγεία, δέν ἐννοοῦν ψυχική ὑγεία. Μακάρι νά τό ἐννοοῦν αὐτό.. Ἀλλά αὐτή ἡ σωτηρία τί εἶναι ἄραγε; Δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἡ ζωή μέ τόν Χριστό, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀρχίσει ἀπό ἐδῶ, ἀπό αὐτή τήν ζωή τήν πρό θανάτου, τήν πρό τοῦ βιολογικοῦ θανάτου. Ἡ σωτηρία εἶναι μιά ἀδιάκοπη διαβίωση μέ τόν Σωτῆρα. Ὁ Σωτήρας εἶναι ὁ Χριστός. Καί γιατί εἶναι ἡ σωτηρία αὐτή; Διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ «ἀεί Ὤν» καί ὁ ὄντως Ὤν. Αὐτός πού ὑπάρχει πάντοτε καί ὄντως ὑπάρχει, ἀληθινά ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἄν θέλεις κι ἐσύ νά σωθεῖς, δηλαδή νά ὑπάρχεις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί νά μήν χαθεῖς, θά πρέπει νά ἑνωθεῖς μ’ Αὐτόν πού ὑπάρχει πάντα. Ὑπῆρχε καί ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος παρά ὁ Ὤν. Ὁ Ὤν εἶναι ὁ Χριστός. Θά ἔχετε δεῖ στίς ἁγιογραφίες πού γράφουν αὐτά τά τρία γράμματα Ὁ-Ὤ-Ν. Ρώτησε ὁ Μωϋσῆς τόν Θεό: – Ποιό εἶναι τό ὄνομά Σου; καί εἶπε: – Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν (Ἐξοδ. 3,14). Αὐτός πού ὑπάρχει πάντα.
Ὅποιος λοιπόν θέλει νά σωθεῖ, θά πρέπει νά ἑνωθεῖ μέ τόν Ὄντα, τόν ὄντως Ὄντα καί τόν ἀεί Ὄντα. Αὐτή εἶναι ἡ σωτηρία, ἡ ἀδιάκοπη ζωή μέ τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί σωτηρία δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, λέει καί ὁ π. Ἰουστίνος, ἀπό τήν χριστοποίησή μας. Δηλαδή τό νά γίνουμε χριστοί, μικροί χριστοί μέ τόν Χριστό- Σωτῆρα, ἡ θέωσή μας μαζί Του, ὄχι αὐτονομημένα. Προσπάθησαν νά γίνουν θεοί οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά χωρίς τόν Χριστό. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή αὐτή εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό τή στιγμή τῆς πτώσης καί μετά οἱ πρωτόπλαστοι μέ τή συμβουλή τοῦ διαβόλου προσπάθησαν νά γίνουν θεοί χωρίς τόν Θεό. Καί μέχρι σήμερα μέσω τῆς τεχνολογίας, μέσω τοῦ πολιτισμοῦ, μέσω τῆς μάταιης δόξας, τοῦ χρήματος κ.λ.π. προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γίνει θεός καί νά πάρει τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Μέχρι καί κάποιοι ἀπό αὐτούς τούς διεθνεῖς ἀστέρες τῆς ρόκ λέγανε μέ μιά ἀσέβεια ὅτι «Χριστέ, ἐμεῖς εἴμαστε πάνω ἀπό Σένα καί θά σοῦ πάρουμε τήν δόξα, ἐμεῖς εἴμαστε πιό δοξασμένοι ἀπό Σένα». Ἀνόητα φληναφήματα ἀνθρώπων πού δέν ξέρουν τίποτε οὔτε γιά τόν Θεό οὔτε γιά τόν ἑαυτό τους!
Ἡ θέωση, λοιπόν, μέ τόν Χριστό εἶναι αὐτό πού σώζει καί ὄχι ἡ αὐτονομημένη θέωση πού δέν εἶναι παρά ἕνα ψέμα, γιατί δέν μπορεῖς νά γίνεις θεός χωρίς τόν Θεό. Ὁ ἁγιασμός μας μαζί Του. Ἡ μεταμόρφωσή μας μαζί Του. Ἡ ἀνάπαυσή μας μαζί Του. Μή ζητᾶς ἀνάπαυση ἐκτός Χριστοῦ. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά βροῦν ἀνάπαυση, ἀλλά μακριά ἀπ’ τήν Ἐκκλησία. Μακριά σοῦ λέει ἀπό τούς παπάδες, μακριά ἀπό τήν θρησκεία.. ἔ, ἄν θέλεις, μπορεῖς νά πηγαίνεις λίγο στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἄν θέλεις νά ζήσεις εὐτυχισμένος νά εἶσαι σέ ἀπόσταση, νά κρατᾶς ἀπόσταση. Κι ὅμως ὁ Χριστός τί λέει; «Μάθετε ἀπό μένα ὅτι εἶμαι πρᾶος καί ταπεινός τῆ καρδία· καί εὑρήσετε ἀναπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11,29). Θέλεις νά βρεῖς ἀνάπαυση; Ἀπό τόν Χριστό θά τό μάθεις. Καί πῶς θά τό μάθεις; Ὄχι ἁπλῶς νά ἀκούσεις ἤ νά διαβάσεις γιά τόν Χριστό. Ἀλλά νά ζήσεις μαζί μέ τόν Χριστό, ὁπότε ἐμπειρικά θά μάθεις. Γιατί τό ρῆμα μανθάνω στήν Ἁγία Γραφή σημαίνει βιώνω, ζῶ. Ἄν λοιπόν μάθεις, δηλαδή ζήσεις μαζί μέ τόν Χριστό, τότε θά ἔρθει ἡ ἀνάπαυση. Ἀνάπαυση χωρίς Χριστό, δέν εἶναι ἀνάπαυση. Ἡ θέωσή μας λοιπόν μαζί Του, ἠ ἀνάπαυσή μας μαζί Του, ὁ ἁγιασμός μας μαζί Του, ἡ ἐντριάδωσή μας μαζί Του! Κοιτάξτε ὡραῖες λέξεις πού χρησιμοποιεῖ ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος! Ἐντριάδωση τί θά πεῖ; Τό νά μποῦμε μέσα στήν Τριάδα, μέσα στήν Ἁγία Τριάδα. Νά γίνουμε δηλαδή κι ἐμεῖς θεοί κατά χάριν, ὅπως εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα Θεός κατά φύση.
Ἡ πλήρωσή μας μαζί Του, τό νά γεμίσουμε μέ τήν χάρη Του, μέ τό πλήρωμά Του τό θεῖο, μέ ὅλες τίς δικές Του θεοδοτικές δυνάμεις αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία μας. Αὐτή εἶναι ἡ σωτηρία. Δέν εἶναι λοιπόν κάτι τυχαῖο… ἔτσι κι ἐμεῖς νά καταφέρουμε νά πᾶμε σέ μιά γωνίτσα στόν Παράδεισο… Ὄχι, εἶναι μία σοβαρότατη, ἡ πιό σοβαρή καί σπουδαία ἐργασία πού καλούμαστε νά κάνουμε ἐδῶ καί τώρα. Νά ζήσουμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις τίς ψυχικές καί τίς σωματικές μέ τόν Χριστό.
Ἡ σωτηρία εἶναι, λέει πάλι ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος, μιά ἀμφοτεροβαρής διαδικασία. Κι αὐτή ἡ λέξη εἶναι πολύ ὡραία. Τί σημαίνει ἀμφοτεροβαρής; Σημαίνει, πρῶτον, ἀπελευθέρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο, τόν διάβολο, ἀπό τό κακό, τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά γίνει παρά μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει μέσα στήν Ἐκκλησία καί πάρει τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ γιά νά τό κάνει, νά διώξει τόν διάβολο. Γιατί μόνο μέ τόν Χριστό φεύγει ὁ διάβολος. Πρῶτον λοιπόν αὐτό, νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο καί τό δεύτερο στοιχεῖο τῆς διαδικασίας τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ πλήρωσή μας μέ τόν Χριστό καί Θεό. Ἡ πλήρωσή μας μέ τόν Σωτῆρα, τό νά γεμίσει ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό. Ἀφενός μέν ἕνα ἄδειασμα, ἀφετέρου ἕνα γέμισμα. Ἄδειασμα ἀπό τό κακό, γέμισμα μέ τό ἀγαθό καί ἀγαθός εἶναι μόνο ὁ Θεός.
Ἐπιτυγχάνονται, δηλαδή, δύο σκοποί ταυτόχρονα μέ τήν εἴσοδο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Σωτῆρα στήν ψυχή μας. Πρῶτον, ἡ πλήρωσή μας ἀπό Αὐτόν. Γεμίζουμε μέ τόν Χριστό διαμέσου τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. Πῶς γεμίζουμε μέ τόν Χριστό; Ὅταν ἀφενός μέν μετέχουμε στά ἅγια Μυστήρια, τό Ἅγιο Βάπτισμα, τό Ἅγιο Χρίσμα, τήν ἱερά ἐξομολόγηση, τήν μετάνοια καί τήν Θεία Εὐχαριστία-Θεία Κοινωνία. Ἔτσι γεμίζει ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό. Καί ἀφετέρου εἶναι ἠ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο, ἀφοῦ καταστρέφει ὅλες αὐτές τίς ἀντίθετες δυνάμεις ὁ Χριστός πού ἔρχεται μέσα μας μέ τήν δύναμη τῆς Θεότητάς Του. Ποῦ μπορεῖ νά σταθεῖ ὁ διάβολος μπροστά στόν Χριστό;! Τό Φῶς διαλύει τό σκοτάδι. Ἔτσι, σωτηρία δέν εἶναι μόνο ἄφεση ἁμαρτιῶν ἀλλά καί θέωση, πού σημαίνει τήν πληρότητα τῆς ὑπάρξεώς μας μέ τόν Χριστό Θεό καί Σωτῆρα. Καί ἐδῶ κάτι πού μποροῦμε νά σχολιάσουμε εἶναι ὅτι δέν εἶναι ἀρκετή ἡ ἐξομολόγηση, γιά νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Μέ τήν ἐξομολόγηση τί γίνεται; Παίρνεις τήν ἄφεση, τήν συγχώρεση τῶν ἁμαρτημάτων σου, ὡραῖα! Μετά τί κάνεις ὅμως; Προχωρᾶς στήν διαδικασία τῆς κάθαρσης μέ τόν Χριστό; Προχωρᾶς στήν διαδικασία νά ἀπαλλαγεῖς ἀπό αὐτά πού ἐξομολογήθηκες καί νά μήν τά ξανακάνεις; Ἤ μέ τό πού βγαίνεις ἀπό τό ἐξομολογητήριο πάλι κάνεις τά ἴδια; Ὁπότε θέλεις πάλι ἐξομολόγηση, πάλι ἄφεση; Δέν εἶναι λοιπόν, ἡ σωτηρία μόνο ἄφεση ἀλλά καί θέωση. Δηλαδή ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά προσέξει πολύ καί μετά τήν ἐξομολόγηση νά μήν ξανακάνει τά ἴδια, νά ἀδειάσει ἀπό τό κακό μόνιμα καί νά γεμίσει μέ τόν Χριστό, νά θεωθεῖ, νά πληρωθεῖ. Αὐτό θά πεῖ πλήρωμα, γέμισμα. Νά πληρωθεῖ ἡ ὕπαρξή του μέ τόν Χριστό τόν Θεό καί Σωτῆρα μας.
Ἄν κανείς δέν εἶναι μέ τόν Χριστό, ἄν δέν γεμίσει ἀπό τόν Χριστό, ἀκόμα κι ἄν ἔχει ἀδειάσει ἀπό τό κακό -ἄν μπορεῖ νά γίνει αὐτό… καί πόσο θά κρατήσει…- δέν εἶναι μέ τόν Χριστό, ἀλλά εἶναι ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Βλέπετε, οἱ Ἀνατολικοί, αὐτοί πού κάνουν τόν διαλογισμό, τήν γιόγκα κ.λ.π. καταφέρνουν μέ αὐτή τήν τεχνική μέχρι ἑνός σημείου νά ἀδειάσουν τόν νοῦ τους ἀπό κάθε λογισμό. Ἀλλά μέ τί γεμίζουν μετά; Ἐκεῖ εἶναι τό ζητούμενο. Ἄν δέν βάλεις ἐκεῖ μέσα τόν Χριστό, θά ἔρθει ὁ διάβολος καί θά γίνουν τά ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου χειρότερα ἀπό τά πρῶτα. Ἑπομένως, ἡ διαδικασία τῆς θέωσης εἶναι διπλή. Ἄδειασμα ἀπό τόν διάβολο καί καθετί κακό καί γέμισμα μέ τόν Χριστό. Εἶναι πλέον σεσωσμένος ὁ χριστιανός, ὅταν λειτουργήσει ἔτσι, ὅταν ἔχει μαζί του, μέσα του, τόν Χριστό. Ζεῖ μέ τόν Σωτῆρα Χριστό, γι’ αὐτό εἶναι σεσωσμένος. Ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας εἶναι ὁ μοναδικός Κύριος καί ἔχει τήν δύναμη νά καταστρέψει καί νά ἐξαλείψει ὅλες τίς ἀντίθεες δυνάμεις. Μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἄνθρωπος πλέον, ὁ χριστιανός, γίνεται ἱκανός νά διώξει τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο. Γι’ αὐτό οἱ Ἅγιοι εἶναι τρομεροί στόν διάβολο. Τόν τρέμουν τόν Ἅγιο οἱ δαίμονες. «Μέ καῖς, μέ καῖς», φωνάζουν οἱ δαιμονισμένοι, ὅταν συναντηθοῦν μ’ ἕναν Ἅγιο. Καί μόνο πού τούς πλησιάζει…
Αὐτή ἡ κατάσταση τῆς λύτρωσης, τῆς ἀπολύτρωσης καί τῆς σωτηρίας ἐμφανίζεται πάντοτε σάν αἰώνια ζωή. Ἡ σωτηρία εἶναι καί ἡ αἰώνια ζωή. Λέμε νά κερδίσουμε τήν αἰώνια ζωή… Αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τό νά εἶσαι μέ τόν Χριστό. Καί αὐτός εἶναι ὁ Παράδεισος, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἡ ζωή μέσα στόν Χριστό, μέ τόν Χριστό. Ἡ κατάσταση λοιπόν τῆς λύτρωσης, τῆς σωτηρίας, εἶναι ἡ αἰώνια ζωή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, εἶναι ἡ αἰώνια ζωή ἐν Ἁγίω Πνεύματι. Πεπληρωμένος ὁ ἄνθρωπος χριστιανός μέ τίς ἔνθεες καί κεχαριτωμένες δυνάμεις διαμέσου τῶν ἁγίων μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν ζεῖ μέ τήν ἅγια ζωή. Δέν ἀρκοῦν μόνο τά μυστήρια. Χρειάζεται γιά νά γεμίσεις μέ τόν Χριστό νά ἔχεις καί τήν ἀνάλογη ζωή, τήν ἐνάρετη ζωή, τήν ζωή, ὅπως λέμε στήν γλώσσα τήν πατερική, τήν ἀσκητική. Ἡ ἄσκησις, ἡ ἡσυχία, εἶναι αὐτός ὁ ὅρος πού περιλαμβάνει μέσα τήν πράξη τῶν ἀρετῶν. Ὅταν κανείς ζεῖ μέ μετάνοια, ζεῖ μέ νηστεία, ζεῖ μέ προσευχή, ζεῖ μέ ταπείνωση, ζεῖ μέ πραότητα, ζεῖ μέ συγχωρητικότητα, μέ πτωχεία, αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀσκεῖ τίς ἀρετές. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τήν λεγόμενη ἀσκητική, τήν λεγόμενη ἡσυχαστική ζωή, πού πρέπει νά ζήσουν ὅλοι οἱ χριστιανοί, τήν ὁποία ἔζησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Κι αὐτός ο ἄνθρωπος μετά ἔχει τέτοια σωστή, καλή κατάσταση, ἔτσι ὥστε ὅταν θά πάει νά κοινωνήσει, νά πάρει τήν Χάρη καί νά μή λειτουργήσει ἡ Χάρις εἰς κρίμα ἤ εἰς κατάκριμα, ἀλλ᾿ εἰς καθαρισμόν καί ἁγιασμόν καί ζωήν αἰώνιον, ὅπως λέμε καί στίς εὐχές τῆς Θείας Μεταλήψεως.
Ὁπότε, δέν παίρνουμε τήν Χάρη μαγικά. Ἐπειδή κοινωνήσαμε, γίναμε ἀμέσως καί θεοί κατά χάριν.. ἄν δέν ἔχουμε κάνει τήν ἀνάλογη προεργασία στόν ἑαυτό μας μέσω τῶν ἀρετῶν, ὥστε νά ἔχουμε τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Δέν ἔρχεται ἡ Χάρις χωρίς τίς προϋποθέσεις. Γι’ αὐτό καί ὁ ἱερέας, ὅταν βγαίνει νά μᾶς κοινωνήσει, λέει: «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, προσέλθετε». Ὄχι ὅπως θέλετε, ὅπως εἶστε… «Ἐλάτε ὅπως εἶστε»… Δέν εἶναι σωστό αὐτό. Πηγαίνουμε στόν Χριστό καί παίρνουμε τόν Χριστό μέ φόβο Θεοῦ, μέ πίστη καί μέ ἀγάπη. Ὄχι ὅπως εἴμαστε ἀκάθαρτοι, βρώμικοι, τσακωμένοι μεταξύ μας, μέ χίλια δυό πάθη καί κακίες μέσα μας. Τότε δέν θά πάρουμε εὐλογία, ἀλλά θά πάρουμε καταδίκη καί θά λειτουργήσει τό Φῶς τοῦ Θεοῦ ὡς κολαστικό καί ὄχι ὡς ζωοποιό.
Βλέπουμε νά ἐπαληθεύεται στήν πράξη αὐτή ἡ ρύση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Μοῦ ἔλεγαν γιά κάποιο πρόσωπο πού πῆγε καί κοινώνησε χωρίς εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ του. Πῆγε σέ κάποιον ἄλλο Πνευματικό ὑποτίθεται, ἀλλά δυστυχῶς ὑπάρχουν καί Πνευματικοί χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἔδωσε εὐλογία γιά νά κοινωνήσει καί τώρα αὐτό τό πρόσωπο εἶναι πολύ ἄρρωστο, πάρα πολύ ἄρρωστο! Ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου πού λέει «ἀρρωσταίνετε πολλοί καί κοιμῶνται ἱκανοί» (Α΄Κορ. 11,30), γιατί κοινωνᾶτε ἀνάξια. Κοιμῶνται θά πεῖ πεθαίνουν. Πεθαίνετε, λέει, καί ἀρρωσταίνετε πολλοί, ἐσεῖς οἱ Κορίνθιοι, διότι κοινωνᾶτε ἀνάξια. Ἑπομένως, δέν παίρνουμε τήν Χάρη ἀπροϋπόθετα, ἀλλά μέ τίς σωστές προϋποθέσεις, μέ τήν ἀσκητική καί τήν ἡσυχαστική ζωή πού πρέπει νά κάνουμε, τήν ζωή τῆς μετανοίας. Ἔτσι γεμίζει ὁ ἄνθρωπος μέ τή Χάρη, μετέχοντας στά ἅγια Μυστήρια ἀξίως, ὅσο γίνεται, καί ὄχι ἀπρόσεκτα, μέ αὐθάδεια καί ἀπροϋπόθετα.
Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν, ὁ χριστιανός, γεμάτος μέ τίς ἔνθεες καί κεχαριτωμένες δυνάμεις, ζεῖ μέ τήν ἅγια ζωή προσβλέποντας πάντα στή μίμηση τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ παίρνοντας τήν Χάρη, ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία νά μοιάζει ὅλο καί περισσότερο μέ τό πρωτότυπό του. Γιατί ὅλοι ξέρουμε ὅτι εἴμαστε εἰκόνες. Ἡ εἰκόνα ἔχει πάντοτε ἕνα πρωτότυπο. Τό πρωτότυπό μας εἶναι πάντοτε ὁ Χριστός.
– Ὁ χριστιανός, λοιπόν, ποιός εἶναι;
Αὐτός πού μιμεῖται τό πρωτότυπο καί ὅσο περισσότερο προχωρεῖ στήν πνευματική ζωή, τόσο περισσότερο μοιάζει μέ τόν Χριστό. Γι’ αὐτό βλέπετε, ὅταν συναντᾶμε ἕναν ἅγιο, εἶναι σάν νά συναντᾶμε τόν Χριστό καί τό αἰσθανόμαστε! Ἄν ἔχουμε κι ἐμεῖς μιά ἀνάλογη προσπάθεια, αἰσθανόμαστε ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μέ τόν Χριστό.
Ὁ Χριστός εἶναι ὁλόκληρος μέσα στήν Ἐκκλησία καί διαμέσου αὐτῆς σέ κάθε μέλος της. Εἶναι πάντοτε ὁ ἕνας καί ὁ Αὐτός. «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Καί βλέπετε μετά πῶς γίνεται αὐτό τό ὑπέροχο μυστήριο μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ὅλοι μοιάζουμε μέ τόν Χριστό, ἀφοῦ ὅλοι ἀγωνιζόμαστε νά θέλουμε μέ τόν Χριστό, ἄρα νά θέλουμε ὅλοι τό ἴδιο πράγμα. Ἀφοῦ ὅλοι ἀγαπᾶμε τόν Χριστό μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπιόμαστε καί γινόμαστε ἔνα καί μεταξύ μας. Γι’ αὐτό δέν νοεῖται χριστιανός ὁ ὁποῖος νά μήν ἀγαπάει ὅλους τούς ἄλλους, νά ἔχει μίσος ἔστω καί μέ κάποιον. Δέν μπορεῖ νά εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία τότε, χωρίζεται ἀπό τόν Χριστό.
Ἔτσι γλυκά, ἀθόρυβα καί εὔκολα ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Χριστό Σωτῆρα γίνεται ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Χωρίς ὅμως τόν Χριστό Σωτῆρα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἕνα κατορθώνουμε: γεμίζουμε τόν ἑαυτό μας μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη καί ἔτσι ἀόρατα γεμίζουμε τόν ἑαυτό μας μόνο μέ τόν διάβολο, μέ τό πλήρωμα τοῦ διαβόλου. Γιατί, ἄν δέν γεμίσεις μέ τόν Χριστό, θά γεμίσεις μέ τόν διάβολο. Δέν ὑπάρχει μέση ὁδός, μέση λύση, μέση κατάσταση, νά μήν εἶσαι δηλαδή οὔτε μέ τόν Χριστό οὔτε μέ τόν διάβολο. Προσέξτε! Ὁ Χριστός εἶναι ἀπόλυτος. Καί τί λέει; «Ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι» (Ματθ. 12,30). Αὐτός πού δέν εἶναι μαζί Μου, εἶναι ἐναντίον Μου.
– Τί σημαίνει ἐναντίον Μου;
Εἶναι μέ τόν ἐχθρό Μου, εἶναι ἐχθρός Μου.
– Ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ;
Ὁ διάβολος.
– Δέν εἶσαι μέ τόν Χριστό;
Εἶσαι μέ τόν διάβολο. Καί δέν εἶσαι ἔτσι θεωρητικά ἀλλά ὁ διάβολος ἔρχεται μέσα σου.
– Ἄδειασες ἀπό Χριστό; Δέν φρόντισες νά γεμίσεις τήν ψυχή σου μέ Χριστό;
Θα ἔρθει ὁ διάβολος. Θά σοῦ γεμίσει τήν ψυχή ἐκεῖνος. Δέν μπορεῖ ἡ ψυχή νά μείνει κενή, ἄδεια, κάπου στή μέση. Σήμερα, δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά κάνει τήν ζωή του εὐτυχισμένη, χαρούμενη, χωρίς τόν Χριστό καί νομίζει ὅτι μπορεῖ νά τά καταφέρει μέσω τοῦ πολιτισμοῦ, μέσω τῆς τεχνολογίας, μέσω τῶν χρημάτων, μέσω τοῦ ἐπαγγέλματος, μέσω τῆς ἐπιστήμης, μέσω τῆς γνώσης, μέσω τῆς τέχνης. Ἔχουμε χίλια δυό μέσα πού νομίζουμε ὅτι χρησιμοποιώντας αὐτά θά γίνουμε εὐτυχισμένοι, θά γίνουμε πλήρεις, θά νιώθουμε γεμάτοι, δέν θά μᾶς λείπει τίποτε… Εἶναι ὅλο αὐτό μία οὐτοπία, ἕνα ψέμα τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἡ τέχνη τοῦ διαβόλου, γιά νά μήν γεμίσεις μέ Χριστό. Αὐτό θέλει ὁ διάβολος, νά μήν γεμίσεις μέ Χριστό. Ἔ, σοῦ λέει, νά πηγαίνεις καί καμιά φορά στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι κακό… ἀλλά πρόσεξε μήν πᾶς πολύ, μήν γεμίσεις μέ Χριστό! Γιατί; Γιατί θέλει χῶρο γιά κεῖνον. Καί λίγο χῶρο νά τοῦ δώσεις, τοῦ ἀρκεῖ, γιατί αὐτό τό λίγο τόν διώχνει τόν Χριστό. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει μαζί καί Χριστός καί διάβολος μέσα στήν ψυχή σου.
– Ἔδωσες λίγο τόπο στόν διάβολο;
Ὅλη ἡ ψυχή σου γίνεται ὑποχείριό του. Γι’ αὐτό λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «μή δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ» (Ἐφ. 4,27). Μή δίνεις τόπο, καθόλου. Πρέπει ὅλη σου ἡ ψυχή νά γεμίσει, ὅλη. Ὄχι ἕνα μέρος. Ἄν δέν τό κάνεις αὐτό, γεμίζεις ἀόρατα τόν ἑαυτό σου μέ τόν διάβολο διαμέσου τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ πάθους, καί τῶν ποικίλων παθῶν, ὁ διάβολος κρυφά καί ἀόρατα, ἐν τῷ κρυπτῷ, ζεῖ μέσα μας. Ἀόρατα καί κρυφά συμμετέχει στίς σκέψεις μας. Οἱ σκέψεις μας γίνονται διαβολεμένες, γίνονται ἐμπνευσμένες ἀπό τόν διάβολο. Ἀόρατα καί κρυφά ὁ διάβολος ἐνεργεῖ στίς αἰσθήσεις μας καί οἱ αἰσθήσεις μας λειτουργοῦν γιά αὐτόν. Λέει: «δέν μπορῶ νά μαζέψω τά μάτια μου». Ἔ, βέβαια δέν μπορεῖς. Ἄν εἶναι ὁ διάβολος μέσα σου, θά σέ ἀφήσει; Ἀμέσως θά σέ βάζει νά δεῖς τά κακά πράγματα, τά ἄσχημα, τά αἰσχρά, τά πονηρά. Γιά διῶξε τόν διάβολο, γιά γέμισε τήν ψυχή σου μέ τόν Χριστό γιά νά φύγει ὁ διάβολος καί νά δεῖς πῶς θά μπορέσεις νά ἐλέγξεις τίς αἰσθήσεις σου. Στά αἰσθήματά μας ἐπίσης βασιλεύει ὁ διάβολος καί λέει ὁ ἄλλος δέν μπορῶ, ἔχω μέσα μου κακία, θέλω νά κάνω φόνο… δέν ἀντέχω, γίνεται ἔξαλλος ὁ ἄνθρωπος. Ναί, γιατί μέσα στά αἰσθήματά του ὑπάρχει ὁ διάβολος.
Στίς ψυχικές μας διαθέσεις, στά ἔργα μας, σέ ὅλες τίς βαθμίδες καί τίς φάσεις τῆς ζωῆς μας κρυφά συμμετέχει ὁ διάβολος. Ἀόρατα καί κρυφά αὐτός ἀδικεῖ μέ τίς ἀδικίες μας. Δέν ἀδικοῦμε ἐμεῖς ἀπό μόνοι μας, ἀλλά κρυφά συμμετέχει καί ὁ διάβολος καί χαίρεται πάρα πολύ. Διαφθείρει μέ τά πάθη μας. Ψεύδεται μέ τά ψέματά μας. Ἀπληστεῖ μέ τήν ἀπληστία μας. Προξενεῖ κακό μέ τίς κακίες μας. Μισεῖ μέ τά μίση μας, κακίζει μέ τήν κακότητά μας. Ἁμαρτάνει μέ τίς ἁμαρτίες μας καί τρέφεται ὁ διάβολος μέ αὐτά. Κατεξοχήν μάλιστα χαίρεται ὁ διάβολος μέ τά σαρκικά πάθη, τά ὁποῖα εἶναι σέ τεράστια ἔξαρση στήν ἐποχή μας. Γι’ αὐτό ἡ ἐποχή μας εἶναι δαιμονοκρατούμενη καί οἱ ἄνθρωποι εἶναι δαιμονοκρατούμενοι.
Ἔτσι, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γινόμαστε ψυχικά τέκνα τοῦ διαβόλου. Ὅπως ὑπάρχουν τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται ζώντας ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή νά γεμίσει μέ Χριστό καί γίνεται σιγά-σιγά τέκνο Θεοῦ, ἔτσι ἄν δέν ἀγωνίζεται γίνεται τέκνο τοῦ διαβόλου καί ὁ διάβολος γίνεται ψυχικά πατέρας μας. Φοβερό πράγμα! Ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τό εἶπε στούς Ἰουδαίους ἐκείνους, τούς ὑποκριτές, τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους πού ἤθελαν νά Τόν φονεύσουν. «Δέν εἶναι πατέρας σας ὁ Ἀβραάμ, ὅπως λέτε, πατέρας σας εἶναι ὁ διάβολος, γιατί τά ἔργα σας εἶναι τοῦ διαβόλου» (Ἰω. 8,44).
Καί βασιλεύει ὁ διάβολος σέ ὅλους τούς θρόνους τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί στόν θρόνο τοῦ μυαλοῦ καί στόν θρόνο τῆς καρδιᾶς καί στόν θρόνο τῆς συνείδησης καί στόν θρόνο τῆς θέλησης καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἔχει δαιμονικό νοῦ, δαιμονική καρδιά, δαιμονική συνείδηση, δαιμονική θέληση. Θέλει ὅ,τι θέλει ὁ διάβολος, σκέπτεται ὅ,τι σκέπτεται ὁ διάβολος, ἔχει συνείδηση δαιμονική καί καρδιά δαιμονική. Αἰσθάνεται ὅπως ὁ διάβολος… φοβερό πράγμα! Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καί πρέπει νά τό βάλουμε καλά μέσα μας: ἤ Χριστός ἤ διάβολος. Δέν ἔχει κάτι ἄλλο.
Διαμέσου τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ πάθους ὁ διάβολος ψυχικά ὅλος ἐνσαρκώνεται στό ἀνθρώπινο ὄν. Ἄν καί ὁ διάβολος εἶναι ἄγγελος ξεπεσμένος, ὅπως καί οἱ δαίμονες εἶναι ἐκπεσόντες ἄγγελοι, δέν μποροῦν νά πάρουν σάρκα, ὅπως πῆρε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι μ’ αὐτή τήν ἔννοια. Δέν τό λέει ἔτσι ὁ Ἅγιος ἐδῶ, ἀλλά μέσα στόν κάθε ἄνθρωπο πού κάνει τά ἔργα τοῦ διαβόλου καί δέν φροντίζει νά γεμίσει μέ τόν Χριστό, νά ζεῖ σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, σαρκώνεται ὁ διάβολος καί λειτουργεῖ μέσω τοῦ ἀνθρώπου καί χρησιμοποιεῖ ὅλα τά τοῦ ἀνθρώπου. Τίς δυνάμεις τίς ψυχικές καί τίς σωματικές τίς χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος καί εἶναι σάν νά βλέπεις ἕναν σαρκωμένο διάβολο.
Ἄν δέν ἦταν ὅλος ὁ διάβολος στό γήινο καί ἀνθρώπινο ὄν, τότε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δέν θά ἐρχόταν μέ τήν ἐνσάρκωσή Του στόν κόσμο μας. Δέν θά χρειαζόταν νά γίνει ἄνθρωπος, νά πάρει τήν ἀνθρώπινη φύση καί ὅλα τά τοῦ ἀνθρώπου.
– Γιατί τά πῆρε ὅλα τά τοῦ ἀνθρώπου;
Γιατί ὅλα εἶχαν καταληφθεῖ ἀπό τόν διάβολο καί ἔπρεπε νά διώξει ὁ Θεός τόν διάβολο ἀπό ὅλα τά τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν νοῦ, ἀπό τήν καρδιά, ἀπό τήν θέληση, ἀπό τή συνείδηση, ἀπό τό σῶμα.. Γι΄ αὐτό τά πῆρε ὅλα ἐκτός ἁμαρτίας, γιά νά τά ἁγιάσει. Ἐξαιτίας αὐτοῦ κανένας, ἐκτός ἀπό τόν μοναδικό καί ἀληθινό Θεό, δέν θά μποροῦσε καί δέν μπορεῖ νά νικήσει τόν διάβολο. Ἐπειδή ὁ διάβολος εἶχε κάνει στόν ἄνθρωπο ὁλοκληρωτική κατάληψη. Θά ἔπρεπε νά ἐξωστρακιστεῖ ὁ διάβολος ἀπό ὅλο τόν ἄνθρωπο καί αὐτό ἔγινε μέ τήν Ἐνσάρκωση, μέ τήν πρόσληψη ὅλης τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπό τόν Θεό. Ἀλλιῶς δέν θά μποροῦσε νά νικηθεῖ ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Αὐτό μποροῦσε νά τό πράξει καί πραγματικά τό ἔπραξε καί πάντοτε τό πράττει μόνο Αὐτός ὁ Κύριος καί Θεός ὡς Χριστός. Γι’ αὐτό μήν ψάχνουμε νά νικήσουμε τίς ἀδυναμίες μας, τά πάθη μας, χωρίς τόν Χριστό. Δέν γίνεται! Ὑπάρχουν ἕνα σωρό ἀνθρωποκεντρικά συστήματα καί σέ ἄλλες θρησκεῖες πού λένε νά ἰσχυροποιήσεις τήν θέλησή σου, νά κάνεις νηστεῖες, νά κάνεις προσπάθειες αὐτοβλελτίωσης, αὐτοελέγχου κ.λ.π. Ὑπάρχουν διάφορες τεχνικές, γιά νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά κυριαρχήσει στόν ἑαυτό του. Δέν μπορεῖς. Δέν γίνεται νά γίνεις καλός χωρίς τόν Θεό, χωρίς τόν Χριστό. Μόνο ὁ Χριστός ἔχει τήν δύναμη νά διώξει τόν διάβολο ἀπό τόν ἄνθρωπο. Αὐτός -ὁ Χριστός- τό ἔπραξε αὐτό δίνοντας στήν ὕπαρξή μας ὅλο τό πλήρωμα τῆς Θεότητος, πού δίδεται στήν Ἐκκλησία Του διαμέσου τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. Πρέπει νά γεμίσεις μέ ὅλο τό πλήρωμα τῆς Θεότητος πού σοῦ δίνει ὁ Χριστός γιά νά νικήσεις τόν διάβολο καί τόν θάνατο. Βλέπετε σήμερα πόσο οἱ χριστιανοί, οἱ λεγόμενοι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, τρέμουν τόν θάνατο! Φοβοῦνται νά πεθάνουν, φοβοῦνται τόν θάνατο. Μά τότε τί λέμε «Χριστός Ἀνέστη» καί νικήθηκε ὁ θάνατος καί χαιρόμαστε; Ἐνῶ οἱ πρῶτοι χριστιανοί, πού τά ζούσανε αὐτά, χαιρόντουσαν νά πεθάνουν καί θέλανε νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό, νά γίνουν μάρτυρες. Καί ἔχουμε ἑκατομμύρια πού ἔδωσαν τήν ζωή τους, ὄχι ἁπλῶς ἀναγκαστικά, ἀλλά χαρούμενα, γιά νά πᾶνε στόν Χριστό.
– Σήμερα γιατί δειλιάζουμε;
Δέν τίθεται θέμα νά δώσουμε τήν ζωή μας. Ντρεπόμαστε ἀκόμα καί νά φανοῦμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί, μή μᾶς ποῦνε μία εἰρωνική κουβέντα. Γιατί ἀκριβῶς δέν ἔχουμε ξεπεράσει τόν διάβολο καί τόν θάνατο. Δέν ἔχει μπεῖ μέσα σ’ ὅλη μας τήν ὔπαρξη ὁ Χριστός. Δέν ἔχουμε τό πλήρωμα τῆς Θεότητος, τό ὁποῖο κάνει τόν ἄνθρωπο νά γίνεται σάν λέοντας πῦρ πνέων!
Ἡ ἀνθρώπινη ζωή μας εἶναι ἕνα ἀπό τά δύο. Κοιτάξτε τί ὡραῖα τό λέει ὁ Ἅγιος! Ἤ ἀγώνας διαβολοενσάρκωσης ἤ ἀγώνας Θεοενσάρκωσης. Αὐτό εἶναι ἡ ζωή μας ἀνάλογα πῶς θά λειτουργήσουμε. Ἄν λειτουργήσεις ὡς ἄνθρωπος πραγματικά τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζει μέσα σου αὐτός ὁ ἀγώνας τῆς Θεοενσάρκωσης. Μπαίνει καί σαρκώνεται ὁ Χριστός μέσα σου καί ἐσύ φαίνεσαι σάν ἕνας σαρκωμένος Χριστός πού κυκλοφορεῖς ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ἄν δέν τό κάνεις αὐτό, γίνεται αὐτός ὁ ἀγώνας ὁ ἀντίστροφος τῆς διαβολοενσάρκωσης. Ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ἐμεῖς, ὅλοι ἐνσαρκώνουμε στόν ἑαυτό μας, στήν ὕπαρξή μας τόν διάβολο μέ τήν βοήθεια τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν, μέ τή βοήθεια τῆς φιληδονίας καί τῆς φιλαμαρτίας. Γενικά, ἤ ἐνσαρκώνουμε στόν ἑαυτό μας, στήν ὕπαρξή μας, τόν Θεό καί Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μέ τή βοήθεια τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν, ἤ τόν διάβολο μέ τή βοήθεια τῶν παθῶν, τῆς φιλαυτίας καί τῶν ποικίλων ἁμαρτιῶν. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἐκδιώξει τόν διάβολο ἀπό τόν ἄνθρωπο καί μόνο Αὐτός νά κατοικήσει σ’ αὐτόν. Δέν μπορεῖ νά κατοικεῖ καί Χριστός καί διάβολος. Γι’ αὐτό καί ἡ εὐαγγελική ἐντολή εἶναι σαφής, φυσική καί ἀπαραίτητη: «ἵνα πληρωθῆτε εἰς πᾶν τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 3,19). Μέ κάθε πλήρωμα τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά γεμίσουμε μέ ὅλο τόν Θεό. Γι’ αὐτό καί ἡ καθημερινή μας ἔννοια καί φροντίδα, τό καθημερινό μας καθῆκον πρέπει νά εἶναι αὐτός ὁ ἀγώνας. Ποιός; Ἀσταμάτητα νά κάνουμε στήν ψυχή μας καί στό σῶμα μας ὅ,τι διατάσσει ὁ Κύριος μέ τίς θεϊκές δυνάμεις τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά κάνουμε αὐτό πού διατάσσει ὁ Κύριος, τίς ἐντολές δηλαδή, ἀλλά μέ τή δύναμη πού δίνει ἡ ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή. Καί πρίν ἀπό ὅλα καί πάνω ἀπό ὅλα θά τό καταφέρουμε πρῶτον μέ τήν προσευχή καί δεύτερον μέ τήν νηστεία. Γιατί μέ τή βοήθεια αὐτῶν ἐκδιώκεται κάθε εἶδος διαβολικῆς μή καθαρότητος, κάθε εἶδος διαβολικῆς ἀκαθαρσίας, κάθε διάβολος καί ὅλοι οἱ διάβολοι. «Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ» (Ματθ. 17,21), εἶπε ὁ Κύριος. Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά τηρήσουμε τόν λόγο τοῦ Κυρίου πού εἶπε: «μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν» (Ἰω. 15,4), μείνατε μέσα Μου καί Ἐγώ μέσα σας, θά πρέπει νά κάνουμε προσευχή καί νηστεία καί νά ζήσουμε σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τά ἅγια Μυστήρια καί τίς ἅγιες ἀρετές. Τί εἶναι ὅλο αὐτό; Δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό ἕνας ἀδιάκοπος ἅγιος ἀγώνας γιά τήν θέωση, γιά τή σωτηρία, γιά τήν θέωση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Τήν ἐπιφορά, τήν συγκέντρωση σ’ αὐτήν τῶν θεϊκῶν δυνάμεων καί διαβίωση σ’ αὐτές καί μέ τή βοήθεια αὐτῶν καί διαμέσου αὐτῶν διαβίωση στόν Θεό. Καί πλέον ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἕνα κέντρο θεϊκῶν δυνάμεων καί ζεῖ μέ τόν Χριστό. Γιατί, ἡμεῖς σ’ αὐτό εἴμαστε κεκλημένοι ἀπό τόν θαυμαστό Κύριο καί Σωτῆρα, νά καταστοῦμε Θείας κοινωνοί φύσεως, νά κοινωνήσουμε μέ τόν Θεό, νά ἔχουμε μέσα μας τόν Θεό, νά γίνουμε θεοί κατά χάρη. Καί ἐσύ καί ἐγώ καί αὐτός καί ὅλοι μας γινόμαστε Θείας κοινωνοί φύσεως καί πληρωνόμαστε μέ κάθε πλήρωμα τῆς θεότητος, ὅταν ζοῦμε, πρῶτον, μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, γιατί σ’ αὐτήν εἶναι ὅλος αὐτός ὁ ἀληθινός Θεός καί Κύριος. Πρέπει νά πιστεύεις σωστά, νά ἔχεις τήν ἀλήθεια στόν νοῦ, στόν ἐγκέφαλο, στήν καρδιά, σ’ ὅλη σου τή ζωή καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Τό πρῶτο λοιπόν γιά νά γεμίσεις μέ Θεό καί νά σωθεῖς εἶναι τό ὀρθό δόγμα, νά πιστεύεις σωστά, ὀρθόδοξα. Τό δεύτερο, νά ζοῦμε μέ τήν δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, γιατί σ’ αὐτήν εἶναι ὅλος Αὐτός ὀ ἀληθινός Θεός καί Κύριος. Καί, ὅταν λέμε δικαιοσύνη, ἐννοοῦμε τή σύνολη ἀρετή. Ὅλες τίς ἀρετές πού λέγει καί μᾶς διδάσκει ὁ Θεός ὅτι πρέπει νά ἔχουμε. Καί τρίτο, ὅταν ζοῦμε μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιατί σ’ αὐτήν εἶναι ὅλος Αὐτός ὁ ἀληθινός Θεός καί Κύριος. Μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅλος ὁ Χριστός. Διαμέσου αὐτῶν σέ σένα, σέ μένα, σέ μᾶς τούς χριστιανούς ζεῖ ὄλο τό πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς δίνεται διά τίς ἅγιες ἀρετές στά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Τῆς Ἐκκλησίας καί μόνο τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος σώζεται. Αὐτή εἶναι ἡ σωτηρία μας καί τίποτε ἄλλο. Ἑπομένως ἀδελφοί μου, ἄς κρατήσουμε αὐτά γιά σήμερα καί ἄς θυμόμαστε πάντα ὁ συνεχής μας ἀγώνας εἶναι νά γεμίσουμε μέ τό πλήρωμα τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ καί αὐτό γίνεται μέ τίς ἅγιες ἀρετές καί τά ἅγια μυστήρια μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὄχι μόνοι μας. Ἄν δέν τό κάνουμε αὐτό, θά γεμίσουμε μέ τό ἀντίθετο. Δυστυχῶς, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια, γεμίζουμε μέ τό πονηρό πνεῦμα καί ὅσο προχωρᾶνε τά χρόνια ὁ ἄνθρωπος ἤ θεοποιεῖται ἤ διαβολοποιεῖται. Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια γιά αὐτούς πού ζοῦνε ἀμετανόητοι καί αὐτή εἶναι ἡ ὑπέροχη καί χαρούμενη πραγματικότητα γιά αὐτούς πού ζοῦν κατά Θεόν. Ὅσο προχωρᾶνε τά χρόνια, ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος. Μπορεῖ τό σῶμα νά καταπίπτει, ἀλλά ἡ ψυχή γίνεται ὅλο καί πιό νέα, πιό φωτεινή, γεμάτη ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό νά εὐχόμαστε εἰς ἑαυτούς καί ἀλλήλους νά ἀξιωνόμαστε νά ζοῦμε αὐτή τήν σωτηρία ἀπό αὐτή τή ζωή καί μετά βέβαια θά συνεχιστεῖ καί στούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Σταματῶ ἐδῶ… ἄν θέλετε νά συζητήσουμε κάτι πάνω σ’ αὐτά, πολύ εὐχαρίστως.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ἐρ. : Ἡ δύναμη πού δίνουμε στή ζωή μας καί πνευματικά καί σωματικά γιά νά ἐπιβιώσουμε, νά δώσουμε τό βάρος ὅλο στό πῶς θά ζήσουμε καί δέν δίνουμε δύναμη στό νά εἴμαστε κοντά στόν Χριστό ἀπό μικροί εἶναι ἀπό κακή προαίρεση, εἶναι ἀπό λάθος ζωή τῆς οἰκογένειας; Πού δέν δίνουμε προτεραιότητα νά παλεύουμε καθημερινά γιά τήν πνευματική ζωή…
Ἀπ. : Νομίζω εἶναι λάθος -νά τό πῶ ἔτσι- φιλοσοφία πού ἔχει ἐπικρατήσει. Ἔχει ἐπικρατήσει διάχυτα στόν κόσμο ὅτι, γιά νά ζήσουμε, πρέπει νά δουλεύουμε! Κι ἄν δέν δουλεύεις, πῶς θά ζήσεις;.. Καί εἶσαι γεμάτος ἀγωνία… Ἔρχονται καί λένε: – Πάτερ, τό παιδί μου δέν ἔχει δουλειά… τί θά κάνουμε; Καί ὅταν τούς ρωτάω: – Τό παιδί σου πηγαίνει σέ πνευματικό; – Ὄχι, πάτερ, δέν ἔχει σχέση μ΄ αὐτά. Δουλειά, ὅμως, θέλει. Γιατί; Γιατί θεωρεῖ τήν δουλειά σπουδαιότερη ἀπό τήν ἐξομολόγηση, ἀπό τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. Δηλαδή ἔχουμε βάλει λάθος πράγματα ὡς προτεραιότητες. Προτεραιότητά μας εἶναι νά ἔχουμε δουλειά, νά ζήσουμε βιολογικά. Καί νομίζουμε ὅτι, μέσω τῆς δουλειᾶς, θά ζήσουμε βιολογικά. Ὄχι!
Καί σήμερα καί παλαιότερα λέγανε νά ἔχεις μιά θέση στό δημόσιο, γιά νά ἔχεις ἐξασφάλιση. Τώρα πού οἱ μισθοί πέφτουν κατακόρυφα καί στό δημόσιο, ἀνατρέπεται καί αὐτό. Καί βλέπεις ὅτι τίποτα δέν εἶναι σίγουρο. Ἀλλά ἄν σκεφτόμαστε μέ βάση τόν Χριστό καί διαβάζαμε τό Εὐαγγέλιο, τί θά βλέπαμε; Ὅτι ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἡ δουλειά. Ἡ ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός. «Ἐγώ εἰμι ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6), λέει ὁ Χριστός. Καί «ἄν δέν μέ φᾶτε ἐμένα καί δέν μέ πιεῖτε, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. 6,35). Δέν ἔχετε μέσα σας ζωή. Βλέπετε πῶς ὁ Χριστός μᾶς ἀλλάζει ὅλη αὐτή τήν φιλοσοφία, τόν τρόπο σκέψης πού ἔχει ἐπικρατήσει στόν κόσμο! Μά θά πεῖς: – Δέν θά ἐργαστοῦμε; Θά ἐργαστοῦμε, καί πρέπει νά ἐργαστοῦμε, γιατί εἶναι ἁμαρτία νά μήν ἐργαζόμαστε. Ἀλλά δέν ἐργαζόμαστε γιά νά ζήσουμε, ἐργαζόμαστε γιά νά προσφέρουμε ἀγάπη στούς ἄλλους. Ἐργαζόμαστε, γιατί εἶναι καθῆκον ἀγάπης. Γιατί ζοῦμε, πρῶτον, γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός καί μετά γιά νά προσφέρουμε καί στόν πλησίον καί αὐτό πάλι γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλάζει ὅλο τό μοντέλο τῆς σκέψης, ὁ τρόπος σκέψης, ὅταν ζοῦμε σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὁπότε, μπαίνεις μέσα σ’ αὐτή τήν διαδικασία, σ’ αὐτή τήν κατά Θεόν φιλοσοφία καί φεύγει τό ἄγχος, φεύγει ἡ ἀγωνία καί μπαίνουν ὅλα τά πράγματα στή σωστή θέση. Πρῶτα εἶναι ὁ Θεός, μετά εἶναι ὁ πλησίον καί ζώντας γιά τόν Θεό καί γιά τόν πλησίον, ζεῖς κι ἐσύ. Γιατί τί λέει πάλι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; «Μηδείς ζητείτω τό ἑαυτοῦ, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος (Α΄Κορ. 10,24). Καθένας νά ζητάει τό συμφέρον τοῦ ἄλλου καί κανένας νά μή ζητάει τό δικό του συμφέρον. Ὅταν λειτουργήσεις ἔτσι, τότε θά δεῖς ὅτι ζεῖς κι ἐσύ μιά χαρά, παρόλο πού δέν σκέφτεσαι καθόλου τόν ἑαυτό σου καί σκέφτεσαι μόνιμα τόν Θεό καί τούς ἄλλους. Τότε εἶναι πού βρίσκεις κι ἐσύ τήν ζωή σου τήν ἀληθινή, τήν σωτηρία σου, ὅταν λειτουργήσεις ἔτσι. Καί ὅποιο ἐπάγγελμα ἤ ὅποια ἐργασία κάνεις γίνεται ὄχι γιά νά ζήσεις ἐσύ βιολογικά, ἀλλά γιά νά δοξαστεῖ ὁ Θεός.
Σήμερα στό Εὐαγγέλιο, ὁ Χριστός ζητάει τήν βάρκα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί ὁ Ἀπόστολος Τοῦ τή δίνει!… Μπές μέσα γιά νά κάνεις κήρυγμα!… Καί ἀπό ἐργαλεῖο γιά νά πιάνει ψάρια, γίνεται ἱεραποστολικό ἐργαλεῖο γιά νά πιάνει λογικά ψάρια, τούς ἀνθρώπους. Αὐτό κάνει ὁ Χριστός μας μέσα ἀπό τή βάρκα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἄν λοιπόν δεῖς κι ἐσύ ἔτσι τήν ἐργασία σου, ὡς ἕνα ἱεραποστολικό ἐργαλεῖο γιά νά δοξαστεῖ ὁ Θεός, ξέρετε πῶς ἀλλάζουν τά πράγματα; Ὅλα ἀλλάζουν μετά. Τό ἐπάγγελμά σου νά εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, στά χέρια τοῦ Χριστοῦ, γιά νά δοξαστεῖ ὁ Χριστός, γιά νά διαδωθεῖ τό Εὐαγγέλιο.
Ὅταν πῆγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή Ρώμη, βρῆκε χριστιανούς. Ἀπό ποῦ ὑπῆρχαν χριστιανοί στή Ρώμη; Δέν εἶχε πάει ἄλλος Ἀπόστολος πρίν τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Εἴχανε πάει ἔμποροι. Ἁπλοί χριστιανοί ἔμποροι οἱ ὁποῖοι εἶχαν μιλήσει στούς Ρωμαίους γιά τόν Χριστό καί ἦταν γνωστός ὁ Χριστός ἐκεῖ πρίν κἄν πάει κάποιος Ἀπόστολος. Πού σημαίνει τί; Ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοί τότε ἔκαναν ἱεραποστολή. Καί δέν ἔκαναν τό ἐπάγγελμά τους γιά νά ζήσουν, ἀλλά τό ἔκαναν κι αὐτό ἕνα ἐργαλεῖο ἱεραποστολῆς. Σήμερα ὅλοι αὐτοί οἱ μπίζνεσμεν πού κυκλοφοροῦν μέ τά ἀεροπλάνα κάθε τόσο… ἄν ἦταν χριστιανοί καί λειτουργοῦσαν ὅπως ἐκεῖνοι οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἔμποροι πού πῆγαν στήν Ρώμη, θά ἔπρεπε ὅλος ὁ κόσμος νά ἔχει γίνει χριστιανικός. Ἀλλά δέν εἴμαστε γεμάτοι μ’ αὐτό τό πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ πού λέει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος, ὁπότε αὐτό νά ξεχειλίζει σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας! Καί λέμε τώρα θά δουλέψω γιά τό μεροκάματο. Ὄχι! Κάθε στιγμή πρέπει νά δουλεύεις γιά τόν Χριστό. Ποιό μεροκάματο…; Ὁ Χριστός θά σοῦ δώσει καί τήν τροφή τήν γήινη, ὅπως τήν ἔδωσε στόν Ἀπόστολο Πέτρο μετά, καί γέμισαν τά δίχτυα ψάρια, μέχρι πού σκιζόντουσαν, λέει, τά δίχτυα! Καί μάλιστα μέρα μεσημέρι(!) πού δέν πιάνονται ψάρια τήν ἡμέρα… Ἀλλά ἄν κάνεις τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, τό βάλεις πρῶτο, μετά ὁ Χριστός θά σοῦ δώσει καί νά ζήσεις. Θά στά δώσει καί μάλιστα ἄφθονα, μέχρι πού νά σκίζονται τά δίχτυα καί οἱ ἀποθῆκες σου νά μή χωρᾶνε. Δέν θά ἔχεις κανένα πρόβλημα, γιά νά ζήσεις βιολογικά. Ἀλλά δέν λειτουργοῦμε ἔτσι, δέν βάζουμε τή σωστή προτεραιότητα.
Στό σημερινό Εὐαγγέλιο πάλι τί γίνεται πρῶτο καί τί δεύτερο; Πρῶτο γίνεται τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, τό κήρυγμα. Μπαίνει ὁ Χριστός στή βάρκα τοῦ Ἀποστόλου, κηρύττει, τελειώνουν ὅλα καί μετά οἱ βιολογικές ἀνάγκες. Τώρα ρίξε τά δίχτυα σου καί θά πάρεις καί τό ὑλικό πού χρειάζεσαι γιά νά φᾶς. Πρῶτα εἶναι τό πνεῦμα, πρῶτα θά κάνουμε τά πνευματικά μας, πρῶτα θά κάνουμε τήν προσευχή μας, θά κάνουμε τόν ἐκκλησιασμό μας τήν Κυριακή, τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς, θά κάνουμε τήν ἐλεημοσύνη μας ὅπως πρέπει, θά φροντίσουμε νά ἔχουμε ἐξομολογηθεῖ, γιά νά μπορέσουμε νά κοινωνήσουμε κιόλας, γιά νά ζήσουμε τό μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας. Γιατί, γι’ αὐτό γίνεται ἡ Θεία Λειτουργία, γιά νά κοινωνήσουμε. Δέν γίνεται γιά νά πᾶμε νά δοῦμε καί νά ἀκούσουμε… Μετά θά κάνεις καί τά ἄλλα, πάλι μέ τόν Χριστό ὅμως. Θά ἔχεις εὐλογία καί στά ἔργα σου τά καθημερινά. Χωρίς τόν Χριστός οἱ Ἀπόστολοι τί πιάσανε; Τίποτα.. Μέ τόν Χριστό, βυθιζόντουσαν οἱ βάρκες ἀπό τά ψάρια. Δύο βάρκες μάλιστα, γιατί δέν χωροῦσαν τά ψάρια στήν μία βάρκα καί, ἄν δέν ἦταν ὁ Χριστός, μπορεῖ νά εἶχαν βουλιάξει ἀπό τά πολλά ψάρια… Ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει εὐλογία.
Καί στά καθημερινά μας ἔργα, λοιπόν, πρέπει νά ἔχουμε τόν Χριστό καί νά ἁγιάζεται ὅλη μας ἡ ζωή μέ τόν Χριστό. Μέ ἕναν λόγο: πρέπει νά γίνουν ὅλα Χριστός, νά μήν ὑπάρχει κάτι ἔξω ἀπό τόν Χριστό. Σήμερα ἔχουμε βάλει τή ζωή μας σέ κουτάκια. Λέμε, σήμερα Κυριακή δύο ὧρες θά πάω στήν Ἐκκλησία. Μετά τί θά κάνεις…; Μετά θά εἶσαι ἐκτός Ἐκκλησίας; Ἐκτός Χριστοῦ δηλαδή; Ὅλη σου ἡ ζωή πρέπει νά εἶναι Χριστός, ὅλη σου ἡ ἡμέρα καί ὅλη σου ἡ ἑβδομάδα. Κάθε δευτερόλεπτο νά εἶναι Χριστός, κάθε πράξη νά εἶναι Χριστός. Ὁπότε μετά θά ἔχεις καί ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ Χριστοῦ, γιά νά κάνεις μέ ἄνεση τίς ἐντολές καί νά προχωρᾶς σ’ αὐτή τήν θεανθρωποποίηση, πού μᾶς εἶπε ὁ ἅγιος Ἰουστίνος, σ’ αὐτή τήν θεοενσάρκωση. Ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι μιά πορεία θεοενσάρκωσης καί ὄχι διαβολοενσάρκωσης. Σήμερα, κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δυστυχῶς ζοῦμε μιά ζωή διχασμένη. Λίγο Ἐκκλησία καί μετά ἡ ὑπόλοιπη ἑβδομάδα ποῦ εἶναι; Εἶναι μέ τόν Χριστό; Κι αὐτό στήν καλύτερη περίπτωση. Οἱ πιό πολλοί χριστιανοί δέν πᾶνε κἄν στήν Ἐκκλησία… Ὁπότε γίνεται πλήρως διαβολεμένη -νά τό ποῦμε λίγο ὠμά- ἡ ζωή μας, χωρίς καθόλου μετοχή στήν ἀνάπαυση πού δίνει ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό καί ζοῦμε ὅλες αὐτές τίς τραγικές καταστάσεις καί ἔχουμε καί τήν κρίση… καί ὅλα αὐτά τά προβλήματα, τά ὁποῖα ὅλο καί θά χειροτερεύουν νά ξέρετε, ἐάν δέν μετανοήσουμε. Δέν εἶναι προφητικός ὁ λόγος, εἶναι μέσα ἀπό τά πράγματα βγαλμένος. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος δέν μετανοεῖ, δέν μπαίνει στήν διαδικασία αὐτῆς τῆς σωτηρίας τῆς θεοενσάρκωσης, ὅλο καί θά διαβολοποιεῖται, ὅλο καί περισσότερο δηλαδή θά μπαίνει στήν περιοχή τῆς καταστροφῆς, τῶν αἱμάτων, τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Γιατί ὁ διάβολος χαίρεται μέ τήν καταστροφή τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀνθρωπότητας. Ἄν δεῖτε στήν ἱστορία, ὅσο ὁ ἄνθρωπος μένει στήν ἀμετανοησία, συσσωρεύεται τό κακό καί κάποια στιγμή ἔχουμε μιά ἔκρηξη, ἕναν παγκόσμιο πόλεμο, μιά παγκόσμια καταστροφή. Ὅλη ἡ ἱστορία θά δεῖτε εἶναι μιά τέτοια πορεία. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀμετανόητος, συσσωρεύει ὅλο καί περισσότερο κακό καί κάποια στιγμή ξεχειλίζει τό ποτήρι καί ἔρχεται ἡ καταστροφή. Ἔτσι ἔχουμε αὐτούς τούς φοβερούς πολέμους. Καί ὅπως λένε οἱ ἅγιοι, ἔτσι ὅπως πᾶμε καί μέ αὐτή τήν κορύφωση τῶν διαστροφικῶν παθῶν, τῆς ὁμοφυλοφιλίας κ.λ.π. εἶναι ἀναμενόμενο ὅτι θά γίνει ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μή γίνει. Ἡ συσσώρευση αὐτοῦ τοῦ κακοῦ πού ὑπάρχει στόν κόσμο, θά ξεσπάσει κάποια στιγμή. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος μετανοεῖ, ἔστω καί λίγοι ἄν μετανοοῦμε, θά πηγαίνει πίσω αὐτό, θά ἀναβάλλεται. Γι’ αὐτό ἔχει σημασία, καί ἐδῶ στήν πατρίδα μας, ἔστω κάποιοι, νά πάρουμε τό μήνυμα νά μετανοήσουμε γιά νά λειτουργήσουμε σωστικά γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ὑπόλοιπους. Στά Σόδομα καί τά Γόμορρα ἄν ὑπῆρχαν δέκα δίκαιοι, δέν θά καταστρεφόντουσαν. Ἄν ἔβρισκε δέκα καλούς ἀνθρώπους ὁ Θεός… Ἀλλά δέν ὑπῆρχαν!
Ἐρ. : Γέροντα εὐλογεῖτε. Τελικά μόνοι μας δίνουμε μεγάλη ἀξία στόν πονηρό, ἔτσι δέν εἶναι; Ἀλλά ἐνῶ θέλουμε καί λέμε θά ἀγωνιστοῦμε, ξεχνᾶμε… Φταίει ἡ δειλία μας; Ἡ ὀλιγοπιστία μας; Ἡ ἀμέλειά μας; Ἡ ραθυμία; Ὅλα αὐτά… Γιατί τοῦ δίνουμε ἐμεῖς τελικά πολύ μεγάλη ἀξία καί τοῦ κάνουμε τά χατίρια. Ἐνῶ νομίζουμε ὅτι δέν τοῦ κάνουμε τά χατίρια, ὅτι κάνουμε κάτι ἄλλο, τελικά εἴμαστε ὑπηρέτες δικοί του. Φταίει ἡ δειλία μας καί ἡ ὀλιγοπιστία μας πάτερ γιά ὅλα αὐτά; Πού σάν τόν Πέτρο, δέν κοιτᾶμε τόν Κύριο καί χανόμαστε ὅπως αὐτός;
Ἀπ. : «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Ματθ. 26,41), εἶπε ὁ Κύριος στούς Ἀποστόλους. Καί πάλι λέει στήν Ἁγία Γραφή «νήψατε, γρηγορήσατε, γιατί ὁ διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τινα καταπιεῖν» (Α΄Πέτρ. 5,8). Σκεφτεῖτε ἐδῶ μέσα τώρα νά ἔμπαινε ἕνα λιοντάρι καί νά βρυχιόταν.. δέν θά εἴμαστε ὅλοι σέ μία ὑπερένταση; Νά γλιτώσουμε ἀπό τό λιοντάρι; Νά μήν μᾶς ἁρπάξει; Ἔτσι πρέπει νά εἴμαστε κάθε στιγμή σέ ὑπερένταση, σέ νήψη. Αὐτή εἶναι ἡ νήψη, νά εἴμαστε σέ μιά ἐγρήγορση πνευματική νά μήν μᾶς ἁρπάξει τό λιοντάρι, ὁ διάβολος. Ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τινα καταπιεῖν… Δέν μπορεῖς νά κοιμᾶσαι πνευματικά. Ὅσο ἀδρανοῦμε, αὐτή ἡ ἀδράνεια εἶναι ἀφορμή νά πληρωθοῦμε μέ τόν διάβολο, μέ τό πονηρό πνεῦμα. Κάθε στιγμή πρέπει νά γεμίζεις μέ Ἅγιο Πνεῦμα. Τί θά κάνεις; Κάθε στιγμή θά προσεύχεσαι, θά διαβάζεις, θά μελετᾶς πνευματικά, θά κάνεις μετάνοιες, θά κάνεις νηστεία. Ὅλα αὐτά σέ κρατᾶνε σέ ἐγρήγορση. Ἄν πεῖς γιά λίγο δέν θά κάνω τίποτε, θά ξεκουραστῶ. Δέν θά ξεκουραστεῖς, θά ἀρχίσεις νά γεμίζεις μέ τό πονηρό πνεῦμα, θά ἀρχίσει νά σέ δαγκώνει τό λιοντάρι μέχρι νά σοῦ φάει ὅλες τίς σάρκες. Αὐτό γίνεται. Ἐκεῖνο πού παθαίνουμε λοιπόν εἶναι ὅτι δέν νήφουμε, δέν εἴμαστε σέ ἐγρήγορση. Τό παθαίνουμε ὅπως οἱ μωρές παρθένες πού τούς τέλειωσε τό λάδι.. τίς ἔπιασε καί ὁ ὕπνος καί μετά μείνανε ἐκτός νημφῶνος. Δηλαδή, ἡ πνευματική ζωή εἶναι μιά συνεχής δράση, δέν εἶναι μιά ἀπραξία. Ἄν μείνεις ἄπρακτος, ἔστω καί λίγο, ἔρχεται ἀμέσως τό πονηρό πνεῦμα. Σκεφτεῖτε πάλι, ὅπως εἴμαστε, ἀπ΄ ἔξω νά ἔχουν ἔρθει οἱ ἐχθροί καί νά θέλουν νά μποῦνε μέσα. Κι ἐμεῖς νά βάζουμε τήν πλάτη μας στήν πόρτα καί νά κρατᾶμε κόντρα, ὅπως λέμε, νά μήν ἀνοίξει ἡ πόρτα. Ἄν λίγο χαλαρώσεις τί θά γίνει; Αὐτοί πού σπρώχνουν ἀπ’ ἔξω, θά μποῦνε μέσα, θά μᾶς φᾶνε οἱ ἐχθροί. Ἔτσι εἶναι καί μέ τήν ψυχή μας. Ὁ διάβολος συνεχῶς πιέζει νά μπεῖ μέσα. Πρέπει ἐσύ νά κρατᾶς ἀντίσταση συνεχῶς μέ τήν προσευχή. Γιατί εἶπε ὁ Κύριος «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ. 5,17); Δέν εἶπε ἄν καμιά φορά θυμᾶστε νά προσεύχεστε… πέντε λεπτά τό πρωί καί ἄλλα πέντε τό βράδυ καί φτάνει… Ὄχι, δέν εἶπε ἔτσι, εἶπε κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή πρέπει νά κρατᾶς ἀντίσταση, γιά νά ἀπωθήσεις τόν ἐχθρό, ὁ ὁποῖος ζητᾶ νά σέ καταπιεῖ. Ὅσο λοιπόν ἐσύ εἶσαι σ’ αὐτή τήν κατάσταση καί διαδικασία καί ὄχι μόνο κρατᾶς ἀντίσταση, ἀλλά καί προάγεσαι καί δυναμώνεις μέ τόν Χριστό καί προχωράει μέσα σου ἡ θεοενσάρκωση, ὅπως μᾶς εἶπε ἐδῶ ὁ ἅγιος, τόσο ἀπωθεῖς τόν διάβολο, τόσο ἔρχεσαι σέ μία κατάσταση μεγαλύτερης πνευματικῆς ἀσφάλειας. Ἀλλά πάλι μέχρι τέλους δέν πρέπει νά ἀμελήσεις. Γιατί πολλοί ξέρετε, ξεκίνησαν καλά στήν πνευματική ζωή μέ ὄρεξη καί πολύ χαρά γιατί νίκησαν τόν διάβολο στήν ἀρχή… ἀλλά ὁ διάβολος δέν ἔφυγε! Τούς παρακολουθοῦσε. Καί μόλις λίγο ραθύμησαν… ὤπ, πήδησε πάλι μέσα τους καί γίνανε τά ἔσχατα, τά τελευταῖα τους, χειρότερα ἀπό τά πρῶτα. Προσοχή, λοιπόν, νά μήν ἀμελήσουμε, νά μήν ραθυμήσουμε, νά μή διώξουμε τήν νήψη, τήν ἐγρήγορση τήν πνευματική. Αὐτό δέν σέ κρατάει, προσέξτε, σέ μιά κατάσταση ἄγχους. Δέν εἶναι ἄγχος αὐτό, ἀλλά εἶναι μιά καλή ἀγωνία μαζί μέ τόν Χριστό, πού τήν γλυκαίνει ὁ Χριστός καί μᾶς παρηγορεῖ ὁ Χριστός στόν ἀγῶνα μας καί μᾶς χαροποιεῖ καί μᾶς παρακαλεῖ, ἐξ οὗ καί Παράκλητος. Ἔτσι χαίρεται πραγματικά ὁ ἄνθρωπος τή ζωή του, μένοντας ὅμως σταθερά σ’ αὐτή τήν ἀγωνιστική προσπάθεια.
Γι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος, στό πολύ ὡραῖο βιβλίο «Ἀόρατος Πόλεμος», στήν ἀρχή κιόλας τοῦ βιβλίου λέει πρέπει νά ἔχεις τέσσερα ὅπλα καί νά τά χρησιμοποιεῖς συνεχῶς. Τό πρῶτο ὅπλο εἶναι νά ἔχεις τελεία ἀπελπισία ἀπό τόν ἑαυτό σου, νά μήν ἔχεις καμία ἰδέα ὅτι μπορεῖς νά κάνεις κάτι μόνος σου, αὐτό πού μᾶς εἶπε καί σήμερα ὁ Ἅγιος «χωρίς Χριστό». Ὅ,τι κάνεις, γιά νά κάνεις κάτι καλό, πρέπει νά εἶσαι μέ τόν Χριστό. Δεύτερο ὅπλο τελεία ἐλπίδα στόν Θεό. Μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ νά πιστεύεις ὅτι μπορεῖς νά κάνεις τά πάντα. Τρίτον, ὁ συνεχής ἀγώνας, ὅπως εἴπαμε, ἡ συνεχής ἐγρήγορση, νά πολεμᾶς συνεχῶς τά πάθη σου. Τέταρτο, νά προσεύχεσαι συνέχεια, ὥστε νά παίρνεις μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τίς δυνάμεις αὐτές πού χρειάζονται, γιά νά διώξεις τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο καί νά φωτιστεῖς μέ τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Πέμπτο καί τελευταῖο ὅπλο εἶναι τό ὅπλο τῆς Θείας Κοινωνίας πού τό δίνει ὁ Θεός μέ τήν Θεία Εὐχαριστία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει τά τέσσερα πρῶτα, ἀποκτάει τίς προϋποθέσεις, γιά νά πάρει μέσα του τόν Χριστό μυστηριακά διά τῆς Θείας Κοινωνίας. Ὁπότε μετά ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πολεμάει γιά λογαριασμό τοῦ πιστοῦ καί διώχνει τόν διάβολο.
Ἐρ. : Αὐτό πού εἴπατε ὅτι μέση ὁδός δέν ὑπάρχει ἤ μέ τόν Χριστό ἤ μέ τόν διάβολο… Κάποια πράγματα πού στήν πράξη βλέπουμε νά γίνονται, νά μᾶς πεῖτε, ἄν εἶναι σωστά. Ἄς ποῦμε, σέ μία βάφτιση βάζανε στόν καθένα πάνω σταυρουδάκι μέ ματάκι μαζί… Ἤ γιά τήν ἀποπεράτωση τοῦ ναοῦ συναυλία μέ τόν Χατζηγιάννη… Καί ἐγώ πού ἔχω κάνει βιοσυντονισμό, ὅπως σᾶς ἔχω πεῖ καί μοῦ εἴπατε νά σταματήσω καί πάνω στήν πόρτα εἶχε ἕναν μεγάλο σταυρό καί ἀπό πάνω ἕνα μεγάλο μάτι, ἔτσι σχεδόν κολλημένο.
Ἀπ. : Ὅλα αὐτά εἶναι μαγεῖες, εἶναι ὑποδούλωση στόν πονηρό. Γιατί, προσέξτε, Χριστός καί διάβολος ἴσον διάβολος. Ἄν βάλεις μαζί τόν σταυρό καί τό μάτι, ἡ ἐξίσωση βγάζει διάβολος. Φεύγει ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός δέν θέλει κανέναν ἄλλο συγκάτοικο στήν καρδιά μας. Θέλει νά εἶναι κυρίαρχος, Βασιλέας. Γι’ αὐτό λέει «ζητᾶτε τή βασιλεία Μου» (Ματθ. 6,33), δηλαδή νά βασιλεύσω Ἐγώ, νά ζητᾶτε νά Μέ κάνετε βασιλιά σας. Παλιά πού ὑπῆρχε ἡ βασιλεία, ὁ λαός ἀνακήρυσσε τόν αὐτοκράτορα καί ἔλεγε «θέλουμε ἐσένα βασιλέα». Καί ὁ χριστιανός πρέπει νά λέει κάθε στιγμή: Χριστέ μου ἐσένα θέλω βασιλιά στήν καρδιά μου. Καί βασιλιάς σημαίνει ἕνας καί μόνος κυρίαρχος. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει κι ἄλλος βασιλιάς. Γίνεται; Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά ὑπάρχει δυαρχία, γιατί τότε διαλύεται τό κράτος. Ἔτσι καί στήν καρδιά μας πρέπει νά ὑπάρχει μοναρχία. Μονοκράτορας ὁ Χριστός. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι δαιμονικά τερτίπια.
Σήμερα λανσάρεται ὅλη αὐτή ἡ σχετικοποίηση μέσω τῆς φιλοσοφίας πού λέγεται μετανεωτερικότητα. Τό δόγμα τῆς μετανεωτερικότητας εἶναι αὐτό, ὅτι ὅλα εἶναι σχετικά, δέν ὑπάρχει τίποτα ἀπόλυτο. «Μή λέτε ὅτι ὑπάρχουν ἀπόλυτες ἀλήθειες… ὅλες οἱ ἀλήθειες εἶναι σχετικές». Αὐτό εἶναι σήμερα τό δόγμα τῆς ἐποχῆς. Γι’ αὐτό καί ἕνας πού μιλάει, ὅπως μιλᾶμε ἐμεῖς ἐδῶ, ὅπως ὁ Χριστός, τόν λένε ἀπόλυτο, φανατικό, κολλημένο, χειρότερο ἀπό τούς μουσουλμάνους, μουτζαχεντίν κ.λ.π. γιατί δέν συνάδει μέ τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς πού ἔχει σχετικοποιήσει τά πάντα. Αὐτός εἶναι ὁ διάβολος, σχετικοποιεῖ τά πάντα! Ἀπό τήν πρώτη στιγμή…
Καί διαβάλλει τά πάντα. Εἶπε στήν Εὔα: «Τί σᾶς εἶπε ὁ Θεός νά μή φᾶτε ἀπό κανένα δέντρο;». Ὄχι, λέει, δέν μᾶς εἶπε νά μή φᾶμε ἀπό κανένα δέντρο… «Ἄ, ξέρεις γιατί σᾶς τό εἶπε;…». Ἀμέσως συκοφαντεῖ. Συκοφαντεῖ τόν Θεό. Μήν ἀκοῦς τόν Θεό… Λέμε σήμερα: ἡ Ἐκκλησία λέει αὐτό, ἀπαγορεύονται ἄς ποῦμε οἱ σχέσεις ἐκτός γάμου. Ἔ, τώρα… σχετικά εἶναι αὐτά… ἀνάλογα μέ τήν ἐποχή. Τώρα ἔχουν ἀλλάξει οἱ ἐποχές. Μέ αὐτό τό πνεῦμα σχετικοποιοῦμε τά πάντα, καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὅταν σχετικοποιήσεις τίς ἐντολές τί τίς κάνεις; Τίς ἀκυρώνεις. Τίς διαγράφεις, βάζεις Χ καί μετά βέβαια βάζεις Χ καί στή ζωή, γιατί οἱ ἐντολές ὁδηγοῦν στήν ζωή. Καί μετά πεθαίνεις. Χωρίς τίς ἐντολές, ποῦ ὁδηγεῖσαι; Χωρίς τίς ὁδηγίες δηλαδή χρήσεως τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς σου – γιατί αὐτό εἶναι οἱ ἐντολές, εἶναι οἱ ὁδηγίες τοῦ κατασκευαστοῦ μας, τοῦ Θεοῦ, γιά τό πῶς θά χρησιμοποιήσουμε τό σῶμα μας καί τήν ψυχή μας. Στήν αὐτοδιάλυση, στήν αὐτοκαταστροφή, στήν ἀπώλεια καί ὄχι στή σωτηρία, ὅπως σοῦ ὑπόσχεται ὁ διάβολος. Ἡ ἀπώλεια εἶναι τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σχετικοποίησης.
Ἑπομένως, ὑπάρχουν ἀπόλυτες ἀλήθειες. Ἡ μία ἀπόλυτη ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός καί χωρίς τόν Χριστό δέν ζοῦμε. Ὁ κόσμος εἶναι πού θέλει ὅλα νά τά σχετικοποιήσει καί ὅλα νά τά διαβάλλει γιατί «ἐν τῶ πονηρῶ κεῖται» (Α’ Ἰω. 5,19). Τό λέει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι ἡ βάση τοῦ κόσμου εἶναι ὁ πονηρός, εἶναι ὁ διάβολος καί ὁ διάβολος αὐτό ἀκριβῶς προσπαθεῖ νά κάνει, νά σοῦ περάσει τό μήνυμα ὅτι τίποτε δέν ὑπάρχει σταθερό καί ἀπόλυτο, ὅλα εἶναι σχετικά. Ἑπομένως, μπορεῖς νά βάζεις καί λίγο νερό στό κρασί σου… καί μήν ἀκοῦς αὐτά ὅλα πού λένε οἱ παπάδες, τό Εὐαγγέλιο κ.λ.π… εἶναι ὅλα σχετικά. Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ διαβόλου πού ὑπάρχει σήμερα καί κυριαρχεῖ δυστυχῶς καί στούς περισσότερους χριστιανούς. Γιατί καί οἱ περισσότεροι χριστιανοί σήμερα εἶναι ἐκκοσμικευμένοι. Ζοῦνε δηλαδή μία «σχετική» χριστιανική ζωή. Ζοῦνε τόν Χριστό σχετικοποιημένο καί λίγο Χριστός καί λίγο κόσμος. Ἀλλά ἡ ἐξίσωση Χριστός καί κόσμος ἴσον κόσμος. Καί εἶναι θέμα χρόνου νά ἀρνηθοῦν πλήρως τόν Χριστό.
Ἐρ. : ……………………….
Ἀπ. : Ἀκριβῶς… Βάζουμε τούς δικούς μας νόμους, τό δικό μας θέλημα μπροστά καί πάνω ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἐρ. : Ἄν ὁ Θεός συγχωρεῖ τόν διάβολο…
Ἀπ. : Ὁ διάβολος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δημιούργημα καί οἱ δαίμονες εἶναι ἄγγελοι… ἐκπεσόντες, ξεπεσμένοι ἄγγελοι. Ἔχουν χάσει τό φῶς τους, τό φῶς δηλαδή τό ὁποῖο παίρνουν ἀπ’ τόν Θεό. Ἔπεσαν ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός τόν λυπᾶται καί τόν διάβολο. Ὅλους μᾶς λυπᾶται καί μᾶς ἀγαπάει. Ἀκόμα καί στήν κόλαση, στήν ὁποία θά ριχτεῖ ὁ διάβολος, ἐπειδή τό θέλει ὁ ἴδιος, θά ὑπάρχει κι ἐκεῖ ὁ Θεός. Τό λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος ὅτι ἀκόμα καί στήν κόλαση ὑπάρχει ὁ Θεός. Ἀλλά σχετικά μέ τό ἄν συγχωρεῖ ὁ Θεός τόν διάβολο, δέν τόν συγχωρεῖ, γιατί δέν ζητάει συγχώρηση. Ἐξάλλου, συγχωρῶ τί θά πεῖ; Χωρῶ – σύν: χωράω μαζί. Χωράω καί προχωράω μαζί. Ὅταν ὁ ἄλλος δέν θέλει νά εἶναι μαζί σου, ὅταν σέ μισεῖ, δέν μπορεῖς νά προχωρήσεις μαζί του, νά εἶσαι μαζί του. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά τούς ἀγαπᾶμε ὅλους καί ὁ Θεός τούς ἀγαπάει ὅλους. Ἀλλά ὅλοι δέν μᾶς ἀγαπᾶνε. Οὔτε καί θά μᾶς ἀγαπήσουν νά ξέρετε. Οὔτε καί ὁ διάβολος θά μᾶς ἀγαπήσει, γιατί εἶναι ἀνθρωποκτόνος. Ἑπομένως, δέν μπορεῖ νά συγχωρηθεῖ ἀπό τόν Θεό, ἐφόσον δέν θέλει νά εἶναι μέ τόν Θεό, νά προχωρήσει μέ τόν Θεό, νά εἶναι στόν ἴδιο χῶρο μέ τόν Θεό. Ἄρα δέν παίρνει συγχώρηση. Ἄν ὑποθέσουμε πώς ὁ διάβολος ζητοῦσε συγχώρηση καί ἔλεγε ‘Θεέ μου, συγχώρεσέ με’, σίγουρα ὁ Θεός θά τόν συγχωροῦσε. Σιγουρότατα. Δέν ὑπάρχει περίπτωση.. Ἀλλά δέν θέλει.
Ξέρετε τήν ἱστορία μέ τόν Ἅγιο Παΐσιο πού ἔκανε μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα προσευχή καί νηστεία γιά νά σωθεῖ καί ὁ διάβολος! Τοῦ μπῆκε αὐτή ἡ ἰδέα τοῦ Ἁγίου… κι αὐτός πλάσμα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι; Ἄς κάνω μιά προσευχή καί γιά αὐτόν. Ἐδῶ κάνουμε καί γιά τούς κολασμένους καί γιά τόν Χίτλερ καί γιά τόν Ἄρειο, γιά ὅλους. Ἄς κάνουμε καί γιά τόν διάβολο. Ἄρχισε λοιπόν καί ὅταν τέλειωσε ἡ ἑβδομάδα, εἶδε τόν διάβολο μέ μία ἀπαίσια μορφή σκύλου πού τοῦ ἔβγαζε τήν γλώσσα καί τόν κορόιδευε. Καί τοῦ ἔλεγε: τί προσεύχεσαι γιά μένα; Ἐγώ δέν θέλω… καί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, κοίταξε ἔχασα καί μιά ἑβδομάδα γι’ αὐτόν.. Δέν θέλει τόν Θεό. Καί μάλιστα εἶπε τό ἑξῆς φοβερό: «Ἑγώ νά μετανοήσω;», γιατί ἔκανε προσευχή γιά τόν διάβολο νά μετανοήσει. «Ὁ Θεός νά μετανοήσει»… Βλέπετε, ἡ ἀναίδεια τοῦ διαβόλου; Ὁ Θεός νά μετανοήσει! Γιατί; Γιατί τό παίζει καί ἀδικημένος ὁ διάβολος! Σοῦ λέει, γιατί; Ἐγώ μιά μικρή ἁμαρτία ἔκανα καί μέ ἔριξε στήν κόλαση. Τί μικρή ἁμαρτία; Ὑπερηφανεύτηκε. Ἡ χειρότερη ἀκαθαρσία εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Ἔτσι ἀδικημένοι τό παίζουν καί οἱ διάφοροι διαβολοκρατούμενοι ἄνθρωποι σήμερα. Ὅλοι εἶναι θιγμένοι… Καί λένε: «Τί θά μᾶς πεῖς ἐσύ τώρα; Τό παίζεις καλός καί τῆς Ἐκκλησίας… καί ἐμεῖς πιστεύουμε» καί βγάζουν μία γλώσσα δέκα πήχεις…
Καί μέσα στό μοναστήρι ἔρχονται τέτοιοι ἄνθρωποι, πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν τό δικό τους μέ τό ἔτσι θέλω καί νά κάνουν καί ἐδῶ, ὅπως θέλουν αὐτοί (αὐτές). Ἀναιδέστατος, κορυφαῖος ἀναιδής εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος βλασφημεῖ συνεχῶς τόν Θεό. Καί αὐτή τήν ἀναίδεια τήν βλέπει κανείς καί στούς ἀνθρώπους πού τόν ἀκολουθοῦν. Τό χαρακτηριστικό τῶν πιό πολλῶν ἀνθρώπων σήμερα εἶναι ἡ ἀναίδεια, ἡ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί, ὅταν λέει ὁ διάβολος «ὁ Θεός φταίει καί ὄχι ἐγώ», αὐτό εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό ἴδιο κάνουν καί κάποιοι ἄνθρωποι σήμερα πού λένε «δέν φταίω ἐγώ, ὁ Θεός φταίει πού μέ ἔκανε ἔτσι… ὁ Θεός φταίει πού πεθαίνουν τά παιδιά στήν Ἀφρική… ὁ Θεός φταίει, γιατί δέν κάνει τίποτα, γιατί δέν μᾶς παίρνει τήν κρίση κ.λ.π.». Ἀντί νά μετανοήσουμε καί νά ποῦμε ὅτι ἐμεῖς φταῖμε, λέμε ὄτι φταίει ὁ Θεός.
Ἐρ. : Πάτερ, μιλήσατε γιά φιλοσοφία, γιά τό σχετικό καί τό ἀπόλυτο. Κάποτε ἕνας φιλόσοφος ὁ Ἀλμπέρ Καμύ, ὁ Γάλλος, εἶχε πεῖ -καί θέλω νά μοῦ πεῖτε ἄν εἶναι ἀλήθεια ἤ ἄν εἶναι ψέμα- ὅτι ἐδῶ καί εἴκοσι αἰῶνες τό συνολικό κακό στή γῆ δέν ἔχει μειωθεῖ, καμία παρέμβαση οὔτε ἐπαναστατική ἀλλά οὔτε καί θεϊκή δέν ἔχει γίνει.
Ἀπ. : Αὐτό ὁ ἴδιος νά μᾶς τό πεῖ πῶς τό κατοχυρώνει. Ἔκανε στατιστική; Μέτρησε τό κακό στόν 1ο αἰῶνα καί στόν 20ο; Εἶναι αὐθαίρετο αὐτό πού λέει. Ἄν μπορεῖ νά μᾶς τό τεκμηριώσει, ἄς μᾶς τό τεκμηριώσει. Ἀλλά δέν μπορεῖ νά τό τεκμηριώσει. Κατ’ ἀρχάς δέν ζοῦσε στούς εἴκοσι αἰῶνες, ὥστε νά μᾶς πεῖ τί γινόταν στόν κάθε αἰῶνα, ὅσον ἀφορᾶ τό κακό. Δεύτερον, τί θά πεῖ ἐπαναστατική παρέμβαση καί ἀπό ποιόν νά γίνει ἐπανάσταση; Καί τί ἐννοεῖ θεϊκή παρέμβαση; Ὅλα αὐτά εἶναι συζητήσιμα.
Νά σᾶς πῶ αὐτό πού ξέρουμε: Ὅτι τό κακό, ὅσο θά προχωρᾶνε οἱ αἰῶνες, θά αὐξάνεται. Ὄχι ἁπλῶς θά μειώνεται, ἀλλά θά αὐξάνεται καί θά αὐξάνεται μέχρι τά ἔσχατα, ὅπου θά φτάσει στήν κορύφωσή του, ὁπότε θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος. Αὐτό εἶναι τό ἀληθές. Αὐτό εἶναι πού μᾶς λέει ἡ πίστη μας. Στά ἔσχατα θά κορυφωθεῖ ἡ ἀποστασία. Προσέξτε! Ποιά ἀποστασία; Ὄχι τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Τῶν χριστιανῶν! Ἡ ἀποστασία τῶν χριστιανῶν θά κορυφωθεῖ. Σᾶς εἶπα γιά τούς πρώτους χριστιανούς πῶς ζοῦσαν. Λαχταροῦσαν νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό. Σήμερα ξέρετε κανέναν τέτοιο, πού νά θέλει νά πεθάνει γιά τόν Χριστό; Νά γίνει μάρτυρας; Στούς πρώτους αἰῶνες οἱ μητέρες λέγανε στά παιδιά τους: «παιδί μου κοίταξε, αὐτό εἶναι τό αἷμα τοῦ πατέρα σου πού ἔγινε μάρτυρας. Πάρτο νά τό φορᾶς πάνω σου καί νά τοῦ μοιάσεις». Δηλαδή νά γίνεις μάρτυρας. Οἱ ἴδιες οἱ μητέρες ἑτοίμαζαν τό παιδί νά θυσιαστεῖ γιά τόν Χριστό. Ξέρετε καμιά μητέρα σήμερα νά λέει αὐτά στό παιδί της; Τά ἀντίθετα λένε. Νά μή μιλᾶς πολύ…. Νά μή σέ κάνουν πέρα τά παιδιά στό σχολεῖο, νά ἔχεις παρέα… Νά μήν ἀκοῦς πολύ-πολύ τούς παπάδες καί τό κατηχητικό γιατί θά ἀπομονωθεῖς κ.λ.π. Τά ἀντίθετα λένε καί ἀκόμα χειρότερα κάνουν προκειμένου νά παντρέψουν τά παιδιά. Γιατί σήμερα ἔχει ἀπολυτοποιηθεῖ ὁ γάμος καί κάνουμε τό πᾶν, γιά νά παντρέψουμε τό παιδί μας. Ἄσχετα ἄν αὐτά πού κάνουμε εἶναι ἀντίθετα μ’ αὐτά πού λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἑπομένως, τό κακό, ὅσο θά περνᾶνε οἱ αἰῶνες, θά κορυφώνεται καί στό τέλος θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος.
Ἀφετέρου, ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ εἶναι συνεχής. Πῶς εἶναι συνεχής τώρα; Μέσω τῶν Ἁγίων, μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός εἶναι παρών. Κάθε Θεία Λειτουργία πού κάνουμε εἶναι μία παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στό κακό καί κάθε Θεία Λειτουργία πού κάνουμε εἶναι μία καταστροφή ὅλων τῶν δαιμονικῶν ἐνεργειῶν. Ἕνας ἄνθρωπος πού θά λειτουργηθεῖ, τήν ἡμέρα ἐκείνη καταστρέφει ὅλες τίς δαιμονικές ἐνέργειες, ὅλες τίς παγίδες πού τοῦ ἔχει στήσει ὁ διάβολος γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα. Γι’ αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό νά λειτουργούμαστε καθημερινά. Νά κάνουμε Θεία Λειτουργία καί νά κοινωνοῦμε, ἄν εἶναι δυνατόν. Καταστρέφονται ὅλες οἱ δαιμονικές ἐνέργειες. Νά ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο! Ἀλλά ὁ Θεός δέν ἔρχεται θορυβωδῶς. Ἔρχεται ἀψοφητί. Ψόφος εἶναι ὁ θόρυβος. Ἔρχεται ἀθόρυβα. Πῶς σαρκώθηκε ὁ Θεός; Ἀθόρυβα. Ὁ Θεός λειτουργεῖ μυστικά, κρυφά, στήν ψυχή τοῦ καθενός. Σοῦ βάζει ἕναν λογισμό. Αὐτό εἶναι παρέμβαση. Κάθε στιγμή παρεμβαίνει ὁ Θεός στό κακό, στήν ἁμαρτία, στόν ἄνθρωπο δηλαδή καί προσπαθεῖ νά τόν ἀνακαλέσει στήν μετάνοια, κάθε στιγμή.
Τώρα γιατί δέν μειώνεται τό κακό; Ἄς ποῦμε ὅτι ἰσχύει αὐτό πού λέει ὁ Καμύ καί ὄχι μόνο ἰσχύει, ἀλλά σᾶς εἶπα, ἐπαυξάνεται τό κακό, δέν μειώνεται. Γιατί, ἀκριβῶς, δέν θέλουμε ἐμεῖς νά δεχτοῦμε αὐτές τίς παρεμβάσεις τοῦ Θεοῦ. Γιατί δέν θέλουμε; Γιατί δέν θέλουμε! Εἶμαστε ἐλεύθεροι καί ἐπιλέγουμε δυστυχῶς τό κακό. Καί ὅσο προχωρᾶνε τά χρόνια, τόσο περισσότερο οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν τό κακό, τήν ἀποστασία. Γιατί ἔτσι θέλουν… γι’ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός αὐτά τά μελαγχολικά λόγια, ἀκούγονται πολύ μελαγχολικά, «ὅταν θά ξανάρθω θά βρῶ ἄραγε τήν πίστη στή γῆ;» (Λουκ. 18,8). Θά ξανάρθει ὁ Χριστός, στή Δευτέρα Παρουσία. Θά βρεῖ πίστη; Θά τήν βρεῖ ἀλλά σέ πολύ λίγους. Γιατί τό ξέρουμε ὅτι θά τήν βρεῖ; Γιατί μᾶς τό εἶπε ὅτι: «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ἡ Ἐκκλησία θά ὑπάρχει. Καί τότε θά ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά θά ὑπάρχει σέ πολύ λίγους. Πολύ λίγα θά εἶναι τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τότε, στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου. Γιατί οἱ πολλοί καί οἱ ἐπίσημοι καί τά κορυφαῖα στελέχη τῆς Ἐκκλησίας θά ἔχουν προσκυνήσει τόν Ἀντίχριστο. Ἐνῶ τά κορυφαῖα στελέχη τῆς πολιτείας ἀπό τώρα τόν ἔχουν προσκυνήσει καί τόν προσκυνοῦν… οἱ πλεῖστοι. Σπάνια νά βρεῖς πολιτικό ἡγέτη πού νά μήν ἔχει προσκυνήσει τόν Ἀντίχριστο, τά ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἀλλά στά ἔσχατα θά ἐμφανιστεῖ καί ὁ κυρίως Ἀντίχριστος. «Καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν» (Α’ Ίω. 2,18), λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἀπό τόν πρῶτο αἰῶνα. Ὑπάρχουν πολλοί ἀντίχριστοι καί τώρα. Καί αὐτό συνεχίζεται ἀνά τούς αἰῶνας. Πάντα ὑπάρχουν πολλά ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἀλλά ὁ κυρίως Ἀντίχριστος θά ἔρθει λίγο πρίν τήν Δευτέρα Παρουσία.
Ἑπομένως, τό κακό θά αὐξάνεται ἀλλά καί οἱ παρεμβάσεις τοῦ Θεοῦ εἶναι συνεχεῖς καί οἱ Ἅγιοι θά παρεμβαίνουν καί θά ἀντιστρατεύονται στόν Ἀντίχριστο καί θά ἔλεγα μιά κορυφαία ἀντιστράτευση, ἴσως ἡ πιό κορυφαία, εἶναι ἡ ἐμφάνιση τῶν δύο προφητῶν, οἱ ὁποῖοι θά μᾶς δείξουν τόν Ἀντίχριστο στά ἔσχατα, τοῦ προφήτη Ἠλία καί τοῦ προφήτη Ἐνώχ. Τά γράφει αὐτά στήν Ἀποκάλυψη. Νομίζω εἶναι γνωστά. Τούς ὁποίους θά πιάσει ὁ Ἀντίχριστος καί θά τούς φονεύσει καί θά κρεμάσει, λέει, τά πτώματά τους στήν πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ καί θά τούς βλέπει ὅλος ὁ κόσμος, μέσω τῆς δορυφορικῆς τηλεόρασης καί τῶν κομπιούτερ πού ἔχουμε σήμερα. Αὐτά ὅλα θά γίνουν σίγουρα. Ἀλλά ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἀφήσει χωρίς τή βοήθειά Του. Συνεχῶς μᾶς στέλνει Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι παρεμβαίνουν στήν ζωή μας, παρεμβαίνουν στό κακό, ἀντιστρατεύονται στήν ἁμαρτία καί μᾶς δίνουν κι ἐμᾶς δύναμη, θάρρος καί κουράγιο νά ἀντιστρατευόμαστε κι ἐμεῖς.
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι στίς μέρες μας -τουλάχιστον πρός τό παρόν- δέν μᾶς ζητάει ὁ Θεός νά δώσουμε τή ζωή μας, ἀλλά τί; Νά ὁμολογήσουμε. Τί; Ὅτι εἴμαστε χριστιανοί. Νά ζήσουμε ὅπως λέει. Μόνο πού ζεῖς καί κινεῖσαι χριστιανικά, τηρεῖς τίς ἐντολές, αὐτό εἶναι ὁμολογία σήμερα… Εἶναι ὁμολογία! Αὐτό ζητάει ἀπό μᾶς ὁ Θεός σήμερα. Γιατί νά ντρέπεσαι νά κάνεις τόν σταυρό σου στό ἐστιατόριο δηλαδή; Γιατί νά ντρέπεσαι νά τηρήσεις τήν νηστεία; Ἐπειδή ὅλοι γύρω σου καταλύουν, νά καταλύσεις κι ἐσύ… Ὄχι, νά μήν καταλύσεις, αὐτό εἶναι ὁμολογία. Αὐτό θέλει ὁ Χριστός ἀπό μᾶς. Γιατί ἡ γυναίκα νά φοράει ἀνδρικά ροῦχα; Ὄχι νά μήν φοράει. Νά φοράει τά κανονικά της ροῦχα. Αὐτό εἶναι ὁμολογία. Αὐτό θέλει ὁ Χριστός ἀπό μᾶς σήμερα. Κι αὐτό εἶναι ἀντιστράτευση στό κακό.
Ὁ Σάρτρ, ὑπαρξιστής σάν τόν Καμύ πού εἴπατε, ἔλεγε κάτι πολύ φοβερό καί εἶναι ἀληθινό. Ἔλεγε: «ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου». Καί εἶναι ἀληθινό αὐτό. Ὁ ἄλλος ἄνθρωπος δηλαδή, γιά τόν ἄνθρωπο πού δέν πιστεύει στόν Θεό, εἶναι κόλαση. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀντιπαλότητα λόγω τῶν παθῶν. Ἐνῶ γιά μᾶς, ὁ ἄλλος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ἄλλος εἶναι ὁ Παράδεισος, γιατί ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παράδεισος. Ὅταν βλέπεις τόν ἄλλο ὡς Χριστό, μπορεῖς μέ τόν ἄλλο καί διά τοῦ ἄλλου νά φτάσεις στόν Χριστό καί νά ζήσεις τόν Παράδεισο. Οὐσιαστικά ὁ Παράδεισος τί εἶναι; Νά γίνεις ἕνα μέ ὅλους τούς ἄλλους μέσα στήν Ἐκκλησία. Μόνο ἐκεῖ μπορεῖς νά γίνεις ἕνα μέ τούς ἄλλους καί μέ τόν Χριστό. Αὐτό δηλαδή πού εἶναι ἐργαλεῖο βασανισμοῦ γιά τούς ἄθεους, τό ἄλλο πρόσωπο, γιά μᾶς εἶναι ἐργαλεῖο σωτηρίας. Γιατί, τί λέει ὁ Κύριος; Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου εἶναι ἴδια ἐντολή μέ τόν ν’ ἀγαπήσεις τόν Χριστό. Κι ἔτσι καί ἀγαπήσεις τόν Χριστό, σώθηκες. Αὐτή εἶναι ἡ σωτηρία, νά ἀγαπήσεις τόν Χριστό.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
