Πατρικὲς νουθεσίες Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Ἀπὸ πατρικὲς νουθεσίες του

– Μία θρησκεία μόνον εἶναι, ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Θρησκεία. Καὶ τὸ πνεῦμα αὐτὸ τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές. Τὰ ἄλλα πνεύματα, εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες εἶναι μπερδεμένες.

– Καί διάβολος ὑπάρχει καὶ ὅλα ὅπως τὰ γράφει ἡ Γραφὴ ὑπάρχουνε. Καὶ διάβολος καὶ κόλαση καὶ ὅλα.

– Ὁ ἄνθρωπος ἔχει φτιάξει πολλοὺς θεούς, καὶ οἱ θεοὶ εἶναι πάρα πολλοί. Ἀκόμη καὶ αὐτοὶ οἱ ἄσωτοι, οἱ ἄθεοι πιστεύουνε στὸν Θεό, ὄχι στὸν ἀληθινό, ἀλλὰ εἰς τὴν σάρκα, εἰς τὰ πάθη, στὴν ὕλη…, ὅλοι κάτι λατρεύουνε… Σ’ αὐτὸ ποὺ λατρεύει κανεὶς σ’ αὐτὸ δουλεύει. Δηλαδὴ εἶσαι πόρνος, εἶσαι ἄνθρωπος τῆς σαρκός, δουλεύεις γιὰ τὴν σάρκα, γιὰ τὴν ὕλη.

– …ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία… Ὑπάρχουν πολλὰ φῶτα, ποὺ βλέπει κανεὶς καὶ ἐντυπωσιάζεται, μὰ ἕνα εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν… ἀξίζει νὰ λατρέψει κανεὶς τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν… Οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὶς ἔχει πεῖ, ἀπὸ τὴν ἀρχή, αὐτὲς εἶναι. Δὲν ὑπάρχουνε ἄλλες ἀλήθειες, νέες, ἐπειδὴ ὁ κόσμος προόδεψε καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ οἱ ἄνθρωποι πήγανε στὰ ἄστρα…

–  Μόνο ἡ Θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει καὶ ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε νὰ ἔρθουνε σ’ αὐτή. Ἔτσι θὰ γίνει ἕνωσις, ὄχι μὲ τὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο… προσεύχομαι ὁ Θεὸς νὰ σᾶς δώσει φώτιση νὰ καταλάβετε ὅτι δὲν ἔχει σχέση ἡ Θρησκεία, ἡ Ὀρθοδοξία μας, μὲ ἄλλες θρησκεῖες.

– …Ἂν ἀρνηθεῖς (σημ. τὴν ὕπαρξη) τὸ σατανᾶ, θὰ πεῖ ὅτι δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος… Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίσει ὅλους, νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσουμε.

–  «…Τί νὰ σοῦ κάνη ἡ μόρφωση; Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινὴ…

ἀγάπη μας, ποὺ θυσιάζεται μυστικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ σώση καὶ τοὺς ἄλλους καὶ ἐμᾶς».

–  «…Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ κάνετε πολλὴ προσευχή… Μὲ τὴν προσευχὴ θὰ τοὺς μιλήση ὁ Θεός».

– «Νὰ εἴμαστε ταπεινοί, ἀλλὰ νὰ μὴν ταπεινολογοῦμε. Ἡ ταπεινολογία εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ποὺ φέρνει τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀδράνεια, ἐνῶ ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση φέρνει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ».

– «Ἂν ἔρθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅλοι καὶ ὅλα ἀλλάζουν, ἔλα ὅμως πού, γιὰ νὰ ἔρθει, χρειάζεται πρῶτα νὰ ταπεινωθοῦμε;»

–  «…Μπορεῖ κάποιος νὰ μιλᾶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ εἶναι ὑπερήφανος κι ἄλλος νὰ μιλᾶ γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ νὰ εἶναι ταπεινός».
– «Νὰ μὴ κατηγορῆς τὸν ἄλλον γιὰ τὰ σφάλματά του καὶ νὰ μὴν τοῦ τὰ ὑπενθυμίζης. Τότε τὸν καθίζει στὸ σκαμνὶ ἡ ἴδια ἡ συνείδησή του καὶ τὸν δικάζει. Μόνον ἔτσι διορθώνεται τὸ κακό. Διαφορετικά, ὅταν ἐσὺ τὸν κατακρίνεις, ἀμύνεται, δικαιολογεῖ τὸν ἑαυτό του, ρίχνει τὶς εὐθύνες του σὲ σένα καὶ σὲ ἄλλους, γίνεται σκληρὸς καὶ τὸ κακὸ ἀντὶ νὰ διορθωθεῖ, χειροτερεύει».

– «Ὅταν ὁ ἀδελφός μας σφάλλει, ἐμεῖς πρέπει νὰ βαστάξουμε τὸν πειρασμό του. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, μᾶς ἐμπνέει νὰ κάνουμε θυσίες χάριν τοῦ πλησίον… Χωρὶς θυσία, μὲ τὴν κατάκρισή μας, σπρώχνουμε τὸν ἀδελφό μας, ποὺ ἁμάρτησε, νὰ πέση πιὸ χαμηλά, ἐνῶ μὲ τὴν σιωπηλὴ θυσία τῆς ἀγάπης μας καὶ τὴν μυστικὴ προσευχή μας γιὰ ἐκεῖνον, ξυπνᾶμε τὴν συνείδησή του, ποὺ σηκώνεται καὶ τὸν κατηγορεῖ κι ἔτσι μετανοεῖ καὶ διορθώνεται. Μὲ τὴν σιωπή σου βοήθησες τὸ παιδί».

– « … Τὸ ἂν θὰ πᾶμε στὸν παράδεισο ἢ στὴν κόλαση δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἐὰν ἔχουμε λίγα ἢ πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ θὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὰ ποὺ ἔχουμε. Τὰ χρήματα, τὰ κτήματα καὶ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά μας δὲν εἶναι δικά μας, τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἐμεῖς ἔχουμε μόνο τὴν διαχείρησή τους. Πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ζητήσει λογαριασμὸ καὶ γιὰ τὴν τελευταία δραχμή μας, ἂν τὴν διαθέσαμε σύμφωνα μὲ τὸ θελημά Του ἢ ὄχι».

– «…Τὸ πᾶν εἶναι νὰ ἀγαπήση ὁ ἄνθρωπος τὸν Χριστὸ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα τακτοποιοῦνται».

– «Νὰ προσέχης ἰδιαίτερα τὸν δαίμονα τῆς ἀκηδίας. Μὴν τὸν ὑποτιμᾶς. Ὅταν ὑποτάξει τὴν ψυχή, τὴν ναρκώνει καὶ τὴν παραλύει. Εἶναι μεγάλος δαίμονας, ὅταν μπαίνει μέσα στὸν ἄνθρωπο, δὲν μπαίνει μόνος του, ἀλλὰ ἀκολουθεῖται ἀπὸ πλῆθος ἄλλων δαιμόνων…».

– «Ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι, ἂς ποῦμε: Ἐδῶ νερό, ἐκεῖ φωτιά. Εἶμαι ἐλεύθερος νὰ διαλέξω, βάζω τὸ χέρι μου στὸ νερό, δροσίζομαι, τὸ βάζω στὴ φωτιά, καίγομαι».

–  «Ὁ Θεὸς σέβεται τὸ θέλημά μας. Ὅ,τι κάνεις νὰ τὸ κάνεις ἐπειδὴ τὸ θέλεις, ἐλεύθερα, ὑπεύθυνα καὶ μὲ εὐχαρίστηση».

–  «Ἀπαιτεῖται θυσία ἀγάπης γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν πλησίον».

–  «Ὁ σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε. Μὲ τὴν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ χαθεῖ, μὲ τὴν κατανόηση καὶ βοήθεια θὰ σωθεῖ. Τὸν ἁμαρτωλὸ πρέπει νὰ τὸν ἀντικρύζουμε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ σεβασμὸ στὴν ἐλευθερία του…».

– «Γιὰ ὁποιαδήποτε ἄδικη κατηγορία εἰς βάρος σου νὰ μὴν ἀγανακτεῖς, οὔτε ἀπὸ μέσα σου. Εἶναι κακό. Τὸ κακὸ ἀρχίζει ἀπὸ τὶς κακὲς σκέψεις. Ὅταν πικραίνεσαι καὶ ἀγανακτεῖς, ἔστω μόνον μὲ τὴ σκέψη, χαλᾶς τὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἐμποδίζεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργήσει καὶ ἐπιτρέπεις στὸ διάβολο νὰ μεγαλώσει τὸ κακό. Ἐσὺ πάντοτε νὰ προσεύχεσαι, νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ συγχωρεῖς, διώχνοντας ἀπὸ μέσα σου κάθε κακὸ λογισμό».

– «Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν νὰ τοὺς ἀγαπήσουν καὶ γι’ αὐτὸ ἀποτυγχάνουν. Τὸ σωστὸ εἶναι νὰ μὴν ἐνδιαφέρεσαι ἂν σὲ ἀγαποῦν, ἀλλὰ ἂν ἐσὺ ἀγαπᾶς τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ἔτσι γεμίζει ἡ ψυχή».

– «…Ὅταν ἀγαπᾶμε, νομίζουμε, ὅτι προσφέρουμε στοὺς ἄλλους, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα προσφέρουμε πρῶτα στὸν ἑαυτό μας. Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νὰ θυσιάζουμε ταπεινὰ κάτι δικό μας, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ».

–  «Πολλοὶ λένε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι δυσάρεστη καὶ δύσκολη, ἐγὼ λέω ὅτι εἶναι εὐχάριστη καὶ εὔκολη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση καὶ ἀγάπη».

– «…Ἔτσι καὶ στὴν ψυχή, ποὺ ὅλος ὁ χῶρος της εἶναι κατειλημμένος ἀπὸ τὸ Χριστό, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ νὰ κατοίκησει ὁ διάβολος, ὅσο καὶ ἂν προσπαθήσει, διότι δὲν χωράει, δὲν ὑπάρχει κενὴ θέση γι’ αὐτόν. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε τὴν ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή».

– «Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μὴν κουρασθεῖς νὰ προσεύχεσαι».

– «…Μὲ τὴν ἁγιότητα ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶναι, φεύγουν τὰ ψυχικὰ τραύματα. Σήμερα οἱ γιατροὶ τὰ λένε ψυχασθένειες, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι δαιμονικὴ ἐπίδραση καὶ ὀφείλεται στὶς ἁμαρτίες».

– «…Ἂν ἀφήσουμε τὸν Χριστὸ νὰ κατοίκηση σ’ ὁλόκληρη τὴν ψυχήν μας, τότε φεύγει ἡ ἁμαρτία, φεύγει ἡ στενοχώρια, φεύγει ἡ ἀρρώστεια καὶ πετᾶμε καὶ τὰ φάρμακα».

– «…Ἡ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ σας περνᾶ μέσα ἀπὸ τὸν ἐξαγιασμὸ τὸν δικό σας· ὄχι τὴν θεωρία, ἀλλὰ τὴν πράξη τοῦ ἐξαγιασμοῦ…».

– «Ὁ ἁγιασμὸς δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο πράγμα, εἶναι μάλιστα εὔκολος, φθάνει ἐσεῖς νὰ ἀποκτήσετε ταπείνωση καὶ ἀγάπη».

– «…Τὸ ἄγχος εἶναι ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ὑλικὲς ἐλλείψεις. Μπορεῖ ἕνας ὑγιὴς ἄνθρωπος νὰ ἔχη πολλὰ ἑκατομμύρια στὴν Τράπεζα καὶ νὰ ζῆ μέσα στὸ ἄγχος. Τὸ ἄγχος καταπολεμεῖται μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν καλὸν ἀγώνα».

– «Οἱ ἀσθένειες μᾶς βγάζουν σὲ καλό, ὅταν τὶς ὑπομένουμε ἀγόγγυστα, παρακαλώντας τὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχώρησει τὶς ἁμαρτίες καὶ δοξάζοντας τὸ ὄνομά Του».

– «…Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιά μᾶς. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ Του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει…».

– «Πρέπει νὰ ἀποκτήσουμε ἀπὸ τώρα τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ οἱ προσπάθειές μας δὲν θὰ φέρουν ἀποτέλεσμα καὶ δὲν θὰ πᾶμε στὸν Παράδεισο. Ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τὴ χάρη του, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε ταπεινοί».

– «…Ἡ ψυχὴ εἶναι ἕνας κῆπος χωρισμένος σὲ δύο μέρη. Στὸν μισὸ φυτρώνουν ἀγκάθια, στὸν ἄλλο μισὸ λουλούδια· καὶ ἔχουμε μία δεξαμενὴ νεροῦ (τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς) μὲ δύο βρύσες καὶ δύο αὐλάκια. Ἡ μία κατευθύνει τὸ νερὸ στὰ ἀγκάθια καὶ ἡ ἄλλη στὰ λουλούδια. Κάθε φορᾶ μόνο μία βρύση μπορῶ ν’ ἀνοίξω. Ἀφήνω ἀπότιστα τὰ ἀγκάθια καὶ μαραίνονται, ποτίζω τὰ λουλούδια καὶ ἀνθίζουν».

– «…Ὅταν ἔρθη μέσα μας ὁ Χριστός, τότε ζοῦμε μόνο τὸ καλό, τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία, τὸ μίσος ἐξαφανίζονται μόνα τους, δὲν μποροῦν, δὲν ἔχουν θέση νὰ μείνουν».

–  «Δὲν γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά».

– Ὁ πατὴρ Πορφύριος διὰ τὸν ἑαυτόν του· «…ἐγὼ εἶμαι ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλὸς καὶ προσεύχομαι ταπεινὰ στὸν Χριστό, νὰ μὲ ἐλεήσει».

– «Ὅταν ἀγαποῦμε τὸν Χριστό, τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη ὑποχωροῦν μόνα τους, χάνουν τὴν δύναμή τους, μπροστὰ στὴν δύναμη τῆς ἀγάπης. Ὅταν ξημερώση καὶ φωτίση τὸ δωμάτιό μας αὐτὸς ὁ ἥλιος, τὸ σκοτάδι φεύγει, δὲν μπορεῖ νὰ μείνει».

– «…Νὰ μὴν στενοχωριέσαι ποτέ. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε γιὰ νὰ μᾶς δώση πολλὴ ἀγάπη καὶ χαρά, ἀπὸ τώρα. Ἀπὸ τώρα, ν’ ἀρχίσουμε νὰ συμμετέχουμε, ὅλο καὶ πιὸ αἰσθητά, στὴν φωτεινὴ ἡμέρα τῆς βασιλείας τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅπου δὲν βραδυάζει ποτέ».

–  «Νὰ γίνης ἀθάνατος ἀπὸ τώρα, πεθαίνοντας γιὰ τὸν κακὸ ἑαυτό σου».

(Τὸ σταχυολόγημα τῶν πατρικῶν καὶ σωτηρίων αὐτῶν νουθεσιῶν ἔγινε ἀπὸ τὸ διδακτικώτατο βιβλίον «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ» τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου Κων/νου Γιαννιτσιώτη, ἐκδόσεως Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ», Ἀθῆναι 1995).

Ψυχοσωτήρια Διδάγματα Συγχρόνων Γερόντων

Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη

Ἱ.Μ.Παντοκράτορος

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/12/blog-post_2.html

http://www.hristospanagia.gr/?p=61663#more-61663