«Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία
τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3,2). Ξέρουμε ὅλοι ὅτι αὐτό ἦταν τό κήρυγμα τοῦ
Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τό ἴδιο ἦταν καί τό κήρυγμα τοῦ Ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἔτσι, σκέφτηκα σήμερα, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν
εὐχή τοῦ π. Κωνσταντίνου καί τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου μας κ.κ.
Ἰωήλ, νά ποῦμε δυό λόγια γιά τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση, ἐνόψει
βεβαίως καί τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού εἶναι κατεξοχήν στάδιο
μετανοίας.
Λίγο – πολύ ὅλοι γνωρίζετε τί θά
πεῖ μετάνοια καί τί θά πεῖ ἐξομολόγηση, ἐφόσον μάλιστα ἔχετε πολύ καλούς
πατέρες καί πνευματικούς. Δέν νοεῖται βέβαια χριστιανός, ὀρθόδοξος,
βαφτισμένος, πού νά θέλει νά πάει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο
καί νά μήν ἔχει πνευματικό ὁδηγό. Ὅπως κανείς, ἄν θέλει νά περάσει μιά
ζούγκλα, θά πρέπει νά πάρει ἕναν ὁδηγό πού νά γνωρίζει τά μονοπάτια,
ἀλλιῶς θά χαθεῖ καί θά τόν φᾶνε τά ἄγρια θηρία, ἔτσι καί κάποιος πού
θέλει νά περάσει μέσα ἀπό τήν ‘ζούγκλα’ αὐτή τοῦ σύγχρονου κόσμου καί
προπάντων μέσα ἀπό τίς δαιμονικές παγίδες καί νά μήν πιαστεῖ ἀπό καμιά,
χρειάζεται ἕναν πνευματικό ὁδηγό, ὁ ὁποῖος θά τόν πάρει ἀπό τό χέρι καί
θά τόν περάσει μέ ἀσφάλεια μέσα ἀπό ὅλα αὐτά τά θηρία καί τίς παγίδες.
– Τί ὅμως ἄραγε εἶναι μετάνοια καί
τί ἐξομολόγηση;Μερικοί λένε ὅτι δέν χρειάζεται νά πᾶνε σέ ἱερέα διότι τά
λένε στίς εἰκόνες. Θά τό ἔχετε ἀκούσει μᾶλλον… Ὁ Θεός δέν εἶπε νά
ἐνεργοῦμε ἔτσι, ἀλλά ἔδωσε ἐξουσία στούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί στούς
διαδόχους τους, πού εἶναι οἱ ἅγιοι ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς-πνευματικοί
νά τελοῦν αὐτό τό μυστήριο. Δηλαδή, ὁ Χριστός μας ἔδωσε τήν Χάρη του
στούς Ἀποστόλους Του καί αὐτοί στή συνέχεια στούς ἀρχιερεῖς πού
χειροτόνησαν, ἐκεῖνοι στούς ἑπόμενους καί ἔτσι ἔφτασε μέχρι τούς
σημερινούς ἱερεῖς μας-πνευματικούς καί θά συνεχιστεῖ αὐτή ἡ μετάδοση τῆς
Χάρης μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας.
– Πῶς ἔγινε αὐτή ἡ μετάδοση τῆς Χάρης καί τῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Κύριο στούς Ἁγίους Ἀποστόλους;
Λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο ὅτι ὁ Κύριος
μετά τήν Ἀνάσταση, σέ μία ἀπό τίς ἐμφανίσεις Του στούς Ἀποστόλους, τούς
φύσησε στό πρόσωπο καί τούς ἔδωσε τό Ἅγιο Πνεῦμα λέγοντάς τους: «λάβετε
Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων
κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. 20,22-23). Δηλαδή, λέει ὁ Κύριος στούς
Ἀποστόλους, σέ ὅποιους συγχωρέσετε τίς ἁμαρτίες, τούς συγχωροῦνται αὐτές
καί ἀπό τόν Θεό, σέ ὅποιους τίς κρατεῖτε ἀσυγχώρητες, θά μείνουν γιά
πάντα κρατημένες.
– Ποιές ἁμαρτίες κρατοῦνται ἀσυγχώρητες;
Αὐτές πού ὁ ἄνθρωπος δέν
ἐξομολογεῖται. Πρέπει βέβαια νά διευκρινίσουμε τό ἑξῆς, ὅτι ὁ ἄνθρωπος
πρέπει νά πεῖ ὅλες του τίς ἁμαρτίες. Γιατί, μερικοί, λόγω ντροπῆς, λένε
κάποιες ἁμαρτίες καί κάποιες ἄλλες δέν τίς λένε. Θά σᾶς πῶ πάνω σ’ αὐτό
μιά ἱστορία, πού εἶναι πολύ διδακτική. Ἕνας ἅγιος, διορατικός -ἔβλεπε
δηλαδή τί γίνεται στόν πνευματικό κόσμο- κάποτε παρακολουθοῦσε ἀπό
μακριά κάποιον πού ἐξομολογεῖτο σέ ἕναν πνευματικό. Δέν ἄκουγε, μόνο
ἔβλεπε. Ἔβλεπε λοιπόν, κάθε φορά πού ὁ ἐξομολογούμενος ἔλεγε μία ἁμαρτία
του, ἕνα φίδι νά βγαίνει ἀπό τό στόμα του καί νά φεύγει. Στήν ἑπόμενη
ἁμαρτία ἄλλο ἕνα φιδάκι ἔβγαινε κ.λπ. Βγῆκαν ἀρκετά φιδάκια, ἀλλά ἔβλεπε
αὐτός ὁ ἅγιος καί ἕνα φίδι μέ μεγάλο κεφάλι, τό ὁποῖο δέν ἔβγαινε. Ἦρθε
ἡ ὥρα νά τοῦ διαβάσει τήν συγχωρητική εὐχή ὁ πνευματικός, σηκώθηκε ὁ
ἐξομολογούμενος, ἀλλά τό μεγάλο φίδι δέν εἶχε βγεῖ, ἦταν μέσα του. Τί
ἦταν αὐτό τό μεγάλο φίδι; Προφανέστατα ἦταν μία πολύ μεγάλη ἁμαρτία, γιά
τήν ὁποία ὅμως ντρεπόταν καί δέν τήν ἐξομολογήθηκε. Ὁπότε, ὅταν
σηκώθηκε, τί συνέβη; Καί τά ἄλλα φίδια πού εἶχαν βγεῖ, ξαναμπῆκαν ὅλα
μέσα του. Δηλαδή ὄχι μόνο δέν ἐλευθερώθηκε ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά καί αὐτά τά
φίδια πού εἶχε διώξει μέ τήν μερική ἐξομολόγηση ξαναγύρισαν, γιατί οἱ
ἁμαρτίες δέν συγχωρήθηκαν. Αὐτό τό περιστατικό τό ἀποκάλυψε σκόπιμα ὁ
Θεός. Τίποτα δέν κάνει ὁ Θεός ἄσκοπα. Θέλει λοιπόν νά μᾶς διδάξει ὅτι
δέν ἐπιτρέπεται νά πηγαίνουμε μέ πονηρία στόν Θεό καί νά ντρεπόμαστε νά
ἐξομολογηθοῦμε τίς ἁμαρτίες ἤ νά ἀρκούμαστε νά ποῦμε μερικές ἀπό αὐτές.
Ἔρχονται κάποιοι ἄνθρωποι μεγάλης
ἡλικίας καί γιαγιάδες καί παπποῦδες πού λένε: «πάτερ, ἔχω μιά ἁμαρτία
πολλά χρόνια πού ντρέπομαι νά τήν πῶ» καί ἀποφάσισε νά τήν πεῖ μετά ἀπό
τόσο καιρό! Καί σκέφτομαι, τί κρίμα μιά ζωή νά περάσει ἔτσι, νά εἶσαι
ἀσυγχώρητος. Γιατί, εἴπαμε ὅτι μπαίνουν ὅλες οἱ ἁμαρτίες μέσα, ἄν δέν
κάνεις εἰλικρινή ἐξομολόγηση. Καί βέβαια, ὅταν μένεις ἀμετανόητος,
στερεῖσαι τήν χαρά τοῦ Θεοῦ, στερεῖσαι τήν χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Μπορεῖ νά νομίζεις ὅτι ἔχεις πνευματικό, νά νομίζεις ὅτι ἐξομολογεῖσαι,
νά νομίζεις ὅτι ἔχεις τήν Χάρη. Ἀλλά δέν τήν ἔχεις. Δέν μπορεῖς νά
κοροϊδεύεις τόν Θεό.
– Ὁ Θεός δέν γνωρίζει ὅλες μας τίς ἁμαρτίες; Λοιπόν γιατί ντρέπεσαι;
Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: ὁ
διάβολος κάνει τό ἑξῆς: ὅταν κάνουμε τήν ἁμαρτία, μᾶς λέει «δέν πειράζει
κάντο, δέν εἶναι τίποτα» καί μᾶς παίρνει τήν ντροπή. Καί μᾶς τήν
ξαναφέρνει τήν ντροπή, ὅταν ἀρχίζουμε νά μετανοοῦμε καί θέλουμε νά
ἐξομολογηθοῦμε, γιά νά μήν μᾶς ἀφήσει νά ἐξομολογηθοῦμε. Καταλάβατε ποιά
εἶναι ἡ σατανική τέχνη; Ἐνῶ κανονικά πρέπει κανείς νά ντρέπεται, ὅταν
κάνει τό κακό, τήν ἁμαρτία, ντρέπεται ὅταν πάει στόν πνευματικό γιατρό,
τό ὁποῖο εἶναι σατανικό, γιά νά μήν ἀποκαλύψουμε τό τραῦμα μας καί νά
μήν δέσει ὁ γιατρός τό τραῦμα μας μέ τούς ἐπιδέσμους τούς πνευματικούς
καί τά φάρμακα πού ἔχει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν Χάρη
τοῦ Θεοῦ καί τά Ἅγια Μυστήρια. Σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἴσως πεῖ ὁ
πνευματικός νά κοινωνήσει κιόλας. Μέ ἀνεξομολόγητες ὅμως ἁμαρτίες δέν θά
πάρει εὐλογία, ἀλλά κρίμα καί κατάκριμα. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς
Κορίνθιους: «γι’ αὐτό πολλοί ἀπό σᾶς ἀρρωσταίνουν καί κοιμῶνται ἱκανοί»
(Α΄Κορ. 11,30). Δηλαδή ἀσθενοῦν καί κάποιοι πεθαίνουν, γιατί κοινωνοῦν
ἀπροετοίμαστοι, χωρίς τίς σωστές προϋποθέσεις, χωρίς πραγματική
μετάνοια. Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, πρέπει νά τό προσέξουμε αὐτό.
Συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες, ὅταν ἐξομολογούμαστε καί εἰλικρινά ἔχουμε
μετανοήσει. Ἕνας πού ντρέπεται καί φοβᾶται νά πεῖ μιά ἁμαρτία σημαίνει
ὅτι δέν ἔχει μετανοήσει πραγματικά καί δέν ἔχει μισήσει τήν ἁμαρτία.
Αὐτός πού τήν ἔχει μισήσει, θά μποροῦσε νά τήν πεῖ καί δημόσια ἀκόμα.
Ἀναφέρεται ἕνα τέτοιο περιστατικό
στήν Κλίμακα, στό πνευματικό αὐτό βιβλίο πού διαβάζουμε κατά τήν Μεγάλη
Σαρακοστή, συνήθως στά μοναστήρια πού τηροῦν ἀκριβῶς τό τυπικό. Λέγεται
‘Κλίμαξ’, δηλαδή Σκάλα, γιατί ἔχει τριάντα σκαλοπάτια, τά ὁποῖα μᾶς
ἀνεβάζουν ἀπό τό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί μᾶς φτάνουν
στό τελευταῖο, τό πιό ψηλό πού εἶναι ἠ ἀγάπη. Σᾶς συνιστῶ, ἄν θέλετε, νά
τό διαβάσετε, γιατί θά ὠφεληθεῖτε πάρα πολύ. Λέει, λοιπόν, ἐκεῖ γιά
κάποιον πού εἶχε κάνει ὅλες τίς ἁμαρτίες, ὅ,τι χειρότερο, καί ἀφοῦ
μετανόησε, πῆγε σ’ ἕνα μοναστήρι γιά νά γίνει μοναχός. Ὁ γέροντας, ὅταν
ἄκουσε τήν ἐξομολόγηση, γιά νά τόν δοκιμάσει, ἄν ἔχει ἀληθινή μετάνοια
καί γιά νά τόν ταπεινώσει, τόν ἔβαλε αὐτά πού τοῦ εἶπε στήν ἐξομολόγηση
νά τά πεῖ μπροστά σέ ὅλη τήν ἀδελφότητα, πού μπορεῖ νά ἦταν καί
διακόσιοι μοναχοί. Χτύπησε τό σήμαντρο, τούς κάλεσε ὅλους καί τοῦ εἶπε
νά ἀρχίσει νά λέει. Τότε αὐτός χωρίς καμία ντροπή εἶπε ὅλα αὐτά τά
φρικτά πράγματα μπροστά σέ ὅλους. Ἀφοῦ τά εἶπε ὅλα μέ μετάνοια, μέ
συντριβή, μέ δάκρυα καί μέ θάρρος, τοῦ λέει ὁ γέροντας «ἀμέσως τώρα θά
σέ κάνω μοναχό». Ἐνῶ κανονικά, γιά νά γίνει κανείς μοναχός, πρέπει νά
περάσουν τουλάχιστον τρία χρόνια καί ἕξι χρόνια μερικές φορές. Ἀλλά
ἐπειδή αὐτός εἶχε τόσο μεγάλη μετάνοια, τόσο μεγάλη εἰλικρίνεια καί
ἀποφασιστικότητα, ὁ διορατικός αὐτός γέροντας τόν ἔκανε ἀμέσως μοναχό.
Κατ’ ἀρχάς λοιπόν δέν πρέπει νά
ἀκοῦμε τόν διάβολο πού μᾶς βάζει ντροπή. Δεύτερον δέν πρέπει νά
πηγαίνουμε μέ τήν κακή αὐτή πονηρία, ἡ ὁποία λέει: «ἀφοῦ θά ἐξομολογηθῶ,
δέν κάνω ἀκόμα μερικές ἁμαρτίες;». Δυστυχῶς, ὑπάρχουν κάποιοι πού τό
σκέφτονται αὐτό. Γιά παράδειγμα, ἔχει κάποιος ἕνα πάθος. Πέφτει σ’ αὐτό
τό πάθος καί μετά ἀποφασίζει νά ἐξομολογηθεῖ. Δέν τό ἔχει ὅμως μισήσει
τό πάθος, δέν ἔχει μετανοήσει τελείως καί ὁλοκληρωτικά καί λέει: «ἄς
κάνω μερικές φορές ἀκόμα αὐτό τό πάθος καί μετά νά πάω». Ἀναβάλλει τήν
ἐξομολόγηση. Τήν καθυστερεῖ γιά νά κάνει περισσότερο τό πάθος του. Εἶναι
σωστό αὐτό; Ὄχι, βέβαια. Εἶναι σάν νά ἔχει σπάσει κάποιος τό χέρι του
καί νά πρέπει νά πάει στό νοσοκομεῖο καί νά λέει: «ἔ, ἀφοῦ θά πάω στόν
γιατρό, στό νοσοκομεῖο, δέν σπάζω καί τό ἄλλο χέρι;». Ἀφοῦ θά πάω στό
νοσοκομεῖο, θά μέ φτιάξουν ἐκεῖ. Εἶναι λογική αὐτή; Δέν εἶναι λογική.
Κάθε ἁμαρτία πού κάνει κανείς, εἶναι ἕνα μεγάλο τραῦμα στήν ψυχή. Ὅταν
λοιπόν τήν ἴδια ἁμαρτία τήν κάνεις πολλές-πολλές φορές, κάνεις τήν ψυχή
σου λιῶμα. Δέν εἶναι τό ἴδιο νά σπάσεις μία φορά τό χέρι σου καί νά τό
σπάσεις καί πενήντα. Τότε δέν θά μείνει τίποτα ἀπό τό χέρι.
Ὑπάρχει καί μία πραγματική σχετική
ἱστορία. Ἕνας νέος κάποτε πῆγε νά ἐξομολογηθεῖ. Στό δρόμο του περνοῦσε
ἀπό ἕνα ἐργαστήριο τῆς ἀνομίας καί λέει «ἀφοῦ πηγαίνω νά ἐξομολογηθῶ,
δέν πάω νά κάνω μία φορά ἀκόμα τήν ἁμαρτία σ’ αὐτό τό κακόφημο σπίτι καί
μετά θά ἐξομολογηθῶ καί θά εἶμαι ἐντάξει». Μπῆκε λοιπόν μέσα σ’ αὐτό τό
σπίτι, ἀλλά δέν βγῆκε… Ἔπαθε ἀνακοπή καί πέθανε ἐκεῖ μέσα στόν οἶκο τῆς
ἀνομίας. Μᾶς δείχνει δηλαδή ὁ Θεός ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού πάει μέ τέτοια
πονηρή σκέψη στόν Θεό πολλές φορές πεθαίνει μέ αἰφνίδιο θάνατο, πού δέν
εἶναι καλό πράγμα. Διότι δέν μπορεῖς νά κοροϊδεύεις τόν Θεό.
– Δέν γνωρίζει ὁ Θεός τί ἔχεις στήν καρδιά σου; Ἤ μήπως ὁ Θεός ἔχει μία νομική σχέση μαζί μας καί κοιτάει τά τυπικά;
Ὁ Θεός κοιτάει ἄν ἔχουμε μετανοήσει κι ἄν ἔχουμε ἀλλάξει τρόπο ζωῆς καί ὄχι μόνο ἄν ἐξομολογηθήκαμε γιά νά πάρουμε ἄφεση.
Ἕνα τρίτο, πού ἀκυρώνει τήν
ἐξομολόγησή μας, εἶναι ὅταν κανείς κρατάει στήν καρδιά του ἔχθρα καί
μίσος. Μπορεῖ νά πεῖς ὅλες τίς ἁμαρτίες, ἀκόμα καί σελίδες γραμμένες,
ὅμως ἄν ἔστω μέ ἕναν ἄνθρωπο δέν θέλεις νά πεῖς καλημέρα, νά
συνδιαλλαγεῖς, δέν θέλεις νά ταπεινωθεῖς, νά πεῖς συγγνώμη ἤ νά δεχτεῖς
τήν συγγνώμη τοῦ ἄλλου, τότε συμβαίνει αὐτό πού λέει ὁ Χριστός μας στήν
παραβολή τοῦ χρεώστου τῶν μυρίων ταλάντων. Ἦταν κάποιος πού χρωστοῦσε
στόν ἄρχοντα ἕνα τεράστιο ποσό καί πῆγε νά ζητήσει λίγη κατανόηση, ὅπως
λένε συνήθως αὐτοί πού ἔχουν δάνεια «θά στά φέρω». Ὁ ἄρχοντας, πού ἦταν
σπλαχνικός, ἐνῶ ἔπρεπε νά τούς βάλει ὅλους φυλακή, αὐτόν καί τήν
οἰκογένειά του, τούς χάρισε τό μεγάλο χρέος. Μέ τό πού ἔφυγε αὐτός
παίρνοντας διαγραφή τοῦ δανείου του, συνάντησε ἔξω ἕναν ταλαίπωρο στόν
ὁποῖο εἶχε κάποτε δανείσει ἕνα εὐτελέστατο ποσό, θά λέγαμε σήμερα ἕνα
εὐρώ, τίποτα! Αὐτός λοιπόν πού πρίν λίγο χρωστοῦσε τά μύρια τάλαντα καί
τώρα τίποτε, ἔπιασε τόν ἄλλον ἀπό τόν λαιμό καί ἀπαιτοῦσε τά
χρωστούμενα. Ἐκεῖνος ὁ φουκαράς λέει: – Κάνε λίγο ὑπομονή, δεῖξε λίγη
κατανόηση, θά στά δώσω», ὅ,τι εἶχε πεῖ προηγουμένως κι αὐτός στόν
ἄρχοντα. Δέν φέρθηκε ὅμως ὅπως ὁ ἄρχοντας καί τόν ἔβαλε στήν φυλακή γιά
αὐτό τό ἐλαχιστότατο ποσό. Τότε, ὅταν τό ἔμαθαν οἱ ἄλλοι, λένε στόν
ἄρχοντα: – Κύριε, ξέρεις τί ἔκανε αὐτός πού τοῦ χάρισες τά μύρια
τάλαντα; Γιά ἕνα εὐτελέστατο ποσό ἔβαλε ἕναν φουκαρά μέσα στήν φυλακή. –
Ἀλήθεια; λέει, φωνάξτε τον. Δέν σοῦ χαρίζω τίποτα, τοῦ λέει. Τοῦ τά
ζήτησε πίσω ὅλα αὐτά πού τοῦ εἶχε χαρίσει! Λέει ὁ Χριστός: «ἄν δέν
συγχωρήσετε αὐτούς πού σᾶς βλάπτουν καί σᾶς ἀδικοῦν, οὔτε καί Ἐγώ θά σᾶς
συγχωρήσω» (Ματθ. 18,35).
Μά θά πεῖ κανείς: – Ἐγώ
ἐξομολογήθηκα. Ἄς ἐξομολογήθηκες. Ἄν δέν συγχωρέσεις, δέν συγχωρεῖσαι.
Κρατᾶνε μερικοί ἔχθρα μέ τόν γείτονα ἤ μέ κληρονομικά κ.λ.π. Μοῦ ἔλεγαν
γιά κάποιον γέρο, ἡλικιωμένο, νομίζω στά Γιαννιτσά ἔμενε καί πέθανε πρίν
λίγο καιρό, πού τοῦ ἔλεγε ὁ ἱερέας «παππού, νά φωνάξουμε τόν ἀδελφό σου
νά συμφιλιωθεῖτε», γιατί δέν μιλοῦσαν γιά χρόνια καί ἐνῶ πέθαινε, δέν
δεχόταν μέ τίποτα. Ἔλεγε: «ὅ,τι ἄλλο θέλεις, παπά, πές μου, αὐτό
ἀποκλείεται!» καί πέθανε ἀσυγχώρητος. Αὐτό κι ἄν δέν εἶναι σατανικό
πράγμα! Φοβερό! Νά μήν θέλουμε νά συγχωρήσουμε καί νά ἀγαπηθοῦμε μέ ἕναν
ἄνθρωπο.
– Ἄν δέν ἀγαπᾶς ἔστω καί ἕναν ἄνθρωπο στήν γῆ καί δέν τόν συγχωρεῖς, πῶς θά πεῖς μετά ὅτι ἀγαπᾶς τόν Θεό;
Δέν ἀγαπᾶς οὔτε τόν Θεό. Κι ἄν δέν
ἀγαπᾶς τόν Θεό, πῶς θά πᾶς στόν Παράδεισο; Δέν μπορεῖς νά πᾶς στόν
Παράδεισο. Ὁ Παράδεισος εἶναι ὁ Χριστός. Χωρίς ἀγάπη στόν Χριστό, δέν θά
βρεῖς καί Παράδεισο. Ὁ Χριστός μας λοιπόν μᾶς δίδαξε τήν ἀληθινή
μετάνοια, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀποστρέφεται τό κακό καί κάνει τό καλό. Αὐτή ἡ
μετάνοια ὁδηγεῖ στήν σωστή ἐξομολόγηση, γιατί πολλοί ἐξομολογοῦνται
ἀλλά λίγοι μετανοοῦν, ὅπως ἔλεγε ἕνας μεγάλος πνευματικός. Γι’ αὐτό νά
προσέχουμε νά μήν κάνουμε μιά τυπική ἐξομολόγηση ἀλλά νά γίνεται ἡ
ἐξομολόγηση σταθμός ζωῆς καί νά λέμε: ἀπό δῶ καί ἐμπρός αὐτό πού ἔκανα
δέν θά τό ξανακάνω ποτέ, καλύτερα νά πεθάνω παρά νά ξαναπέσω στίς ἴδιες
ἁμαρτίες πού ἐξομολογήθηκα ἀλλά καί σέ καμιά ἄλλη, πού ἐνδεχομένως ὡς
τώρα δέν ἔχω κάνει. Αὐτό εἶναι πού ἀρέσει στόν Θεό.
Ἄν κανείς δέν προσέρχεται σ’ αὐτό
τό Μυστήριο, δέν ἐξομολογεῖται, βεβαίως δέν μπορεῖ νά ἔχει καί σωτηρία.
Λέει ὁ Κύριος: «ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε» (Λουκ.
13,3). Στήν ἐποχή τοῦ Κυρίου ὑπῆρχαν κάποιοι σ’ ἕναν πύργο καί ἔπεσε ὁ
πύργος καί πέθαναν. Καί τούς ρωτάει ὁ Χριστός μας: «Τί νομίζετε ὅτι
ἐκεῖνοι πού τούς πλάκωσε ὁ πύργος τοῦ Σιλωάμ ἦταν πιό ἁμαρτωλοί ἀπό
ἐσᾶς;» (Λουκ. 13,4). Ὄχι, λέει. Ἁπλῶς αὐτοί ἦταν τό μέσο γιά νά σᾶς πεῖ ὁ
Θεός ὅτι καί ἐσεῖς, ἄν δέν μετανοήσετε, θά πάθετε τά ἴδια, δηλαδή θά
ἐξαφανιστεῖτε, θά πεθάνετε ξαφνικά. Κι αὐτό μᾶς τό λέει ὁ Θεός, ὄχι γιά
νά μᾶς ἐξαφανίσει, οὔτε γιά νά μᾶς τρομοκρατήσει, ἀλλά γιά νά μᾶς
ὁδηγήσει στήν μετάνοια.
Τήν Κυριακή τῆς Κρίσεως ἀκούσαμε
ὅτι: «ἀπελεύσονται οἱ ἁμαρτωλοί εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς
ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. 25,46), δηλαδή καί ἡ κόλαση εἶναι αἰώνιος, ὄχι μόνο
ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν ἰσχύει μιά θεωρία πού λέει ὅτι ἡ κόλαση κάποτε
θά πάψει νά ὑπάρχει καί ὅλοι θά πᾶνε στόν Παράδεισο. Βέβαια ἡ κόλαση
δέν ἑτοιμάστηκε γιά τούς ἀνθρώπους ἀλλά γιά τόν διάβολο. Θά πᾶνε ὅμως
ἐκεῖ καί κάποιοι ἄνθρωποι διότι ἀγάπησαν τόν διάβολο καί τά ἔργα τοῦ
διαβόλου. Καί αὐτό δέν ἀλλάζει μετά θάνατον. «Ἐν τῷ Ἅδη οὐκ ἔστι
μετάνοια». Ἐδῶ πρέπει νά μετανοήσουμε, νά ἀλλάξουμε καί νά πάρουμε ἐδῶ,
σ’ αὐτή τήν ζωή, μιά πρώτη γεύση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή ἡ πρόγευση γίνεται μέ τήν
μετάνοια. Ὅταν κανείς μετανοεῖ, ἐπισκιάζεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Πολλές
φορές οἱ πνευματικοί τό βλέπουν αὐτό στήν ἐξομολόγηση. Ἔρχονται οἱ
ἄνθρωποι καταθλιμμένοι, σκοτεινιασμένοι, ἀγέλαστοι, μέ μαῦρο σχεδόν
πρόσωπο καί ὅταν ἐξομολογηθοῦν μέ εἰλικρίνεια, μέ συντριβή, μέ
ταπείνωση, μέ δάκρυα καί τούς διαβάζεται ἡ συγχωρητική εὐχή, ἀλλάζει τό
πρόσωπό τους, φωτίζεται, χαίρονται καί σ’ εὐχαριστοῦν. Ὁ Θεός βέβαια
εἶναι ἡ αἰτία. Αὐτή εἶναι μία πρόγευση τῆς Βασιλείας, εἶναι ἕνα πρῶτο
ἄκτιστο φῶς. Τό πρῶτο ἄκτιστο φῶς πού βλέπει ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό φῶς τῆς
μετάνοιας. Αὐτό τό φῶς πρέπει ὅλοι νά τό δοῦμε, ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε,
γιατί ἡ ἐλάχιστη ἀπαίτηση τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ μετάνοια. Δέν μπορεῖ νά
εἶσαι ἀμετανόητος καί νά θέλεις νά πᾶς στόν Παράδεισο. Δέν θά ἀντέξεις.
– Ξέρετε τί εἶναι ὁ Παράδεισος;
Εἶναι μία συνεχής Θεία Λειτουργία,
μιά διαρκής ἀγρυπνία. Σκεφτεῖτε μία Θεία Λειτουργία πού κρατάει μία-δύο
ὧρες νά κρατάει αἰώνια! Ἕνας ἄνθρωπος πού δέν ἀγαπάει τόν Θεό, θά
ἀντέξει; Βλέπετε οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἀγαποῦν τόν Θεό, οὔτε πέντε λεπτά
δέν ἀντέχουν μέσα στήν Λειτουργία, βγαίνουν ἔξω, τούς βγάζει ὁ διάβολος
δηλαδή. Τούς πειράζει τό λιβάνι… χίλιες δυό δικαιολογίες λένε, ἀλλά στό
βάθος εἶναι ὅτι ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία, ὑπάρχει τό πονηρό πνεῦμα καί δέν τούς
ἀφήνει νά ζήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Θεία Λειτουργία. Γιατί
ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
– Πῶς ἀρχίζουμε τήν Θεία Λειτουργία;
«Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός
καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Πρέπει νά ζοῦμε δηλαδή τόν
Παράδεισο μέσα στήν Θεία Λειτουργία. Τόν ζοῦμε; Ἅμα τόν ζοῦμε ἔχουμε
κάποιες βάσιμες ἐλπίδες νά πᾶμε στόν Παράδεισο, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά γιά νά ἔχουμε αὐτή τήν πρόγευση, νά «περνᾶμε καλά» μέσα στήν Θεία
Λειτουργία, χρειάζεται μετάνοια, χρειάζεται ἀποστροφή τοῦ κακοῦ. Ἀλλιῶς ὁ
διάβολος δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο. Ὁ διάβολος, ὅσο ἁμαρτάνουμε, ἀποκτάει
δικαιώματα καί ἐπηρεάζει τόν ἄνθρωπο. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι σήμερα
οἱ ἄνθρωποι χρειάζονται πάνω ἀπ’ ὅλα ἕναν πνευματικό. Τό πιό ἀπαραίτητο
εἶναι νά βροῦν ἕναν πνευματικό, νά τοῦ ἔχουν ἐμπιστοσύνη, νά
ἐξομολογοῦνται καί νά τόν συμβουλεύονται. Ἄν ἔχουν πνευματικό καί βάλουν
ἕνα πρόγραμμα μέ προσευχή καί λίγη μελέτη, ἐκκλησιάζονται, κοινωνοῦν,
τότε δέν ἔχουν τίποτα νά φοβηθοῦν, οὔτε κρίσεις, οὔτε ΕΝΦΙΑ, οὔτε ΔΝΤ,
οὔτε τρόικες, οὔτε ὅποιον μᾶς καταδυναστεύει… οὔτε λαθρομετανάστες…
Ὅλα αὐτά πού μᾶς τά παρουσιάζουν ὡς
ἀπειλές, δέν εἶναι ἀπειλές στήν πραγματικότητα. Ἡ μόνη ἀληθινή ἀπειλή
εἶναι ἡ αἰώνια κόλαση πού ἔρχεται σ’ αὐτούς πού εἶναι ἀμετανόητοι.
Δηλαδή ἡ ἁμαρτία εἶναι τό κακό. Τό μόνο πού πρέπει νά φοβόμαστε καί νά
προσέχουμε εἶναι τό νά μήν προσκρούσουμε στόν Θεό, νά μήν κάνουμε κάτι
πού δέν Τοῦ ἀρέσει. Λέει ὁ Χριστός: «μήν φοβᾶστε αὐτούς πού ἔχουν
ἐξουσία νά σᾶς σκοτώσουν» (Λουκ. 12,5), νά σᾶς ἀφαιρέσουν τήν βιολογική
ζωή. Ὅλοι κάποια στιγμή θά πεθάνουμε μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο.
Κανένας δέν θά ζήσει ἐδῶ αἰώνια. Ἤρθαμε νά προετοιμαστοῦμε γιά νά πᾶμε
ἐκεῖ πού πρέπει, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Νά φοβᾶστε», λέει ὁ Χριστός,
«Αὐτόν πού ἔχει ἐξουσία νά σᾶς βάλει στόν παράδεισο ἤ στήν κόλαση». Καί
αὐτός εἶναι μόνο ὁ Θεός. Κανέναν ἄλλον λοιπόν δέν πρέπει νά φοβόμαστε.
Ἀφοῦ μιλᾶμε γιά πλάνες καί λάθη
στήν ἐξομολόγηση, νά ποῦμε κι ἕνα ἄλλο βασικό λάθος πού γίνεται σήμερα.
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος: τό ἔργο τοῦ πνευματικοῦ σήμερα στόν πολύ κόσμο τό
κάνουν οἱ ψυχολόγοι καί οἱ ψυχίατροι. Εἶναι αὐτή ἡ νέα μόδα πού μᾶς
ἦρθε ἀπ’ ἔξω. Στήν Ἀμερική ὁ καθένας ἔχει καί τόν ψυχολόγο ἤ τόν
ψυχίατρό του. Ὅλοι παίρνουν ψυχοφάρμακα. Κατά τά ἄλλα εἶναι προοδευμένο
κράτος…. καί εἶναι ὅλοι ἄρρωστοι! Καί μάλιστα πρόσφατα -ἐξ ἰδίας
ἀντιλήψεως σᾶς τό λέω αὐτό- μοῦ εἶπε μητέρα πού ζεῖ ἐκεῖ ὅτι σέ ὅλα τά
παιδάκια τοῦ δημοτικοῦ σχολείου δίνουν ψυχοφάρμακα, ἠρεμιστικά… Γιά
ποιόν λόγο; Γιά νά κάθονται ἥσυχα! Ὑποχρεωτικά, ὄχι προαιρετικά. Σ’ αὐτό
τό σημεῖο ἔχουν φτάσει αὐτοί οἱ «προοδευμένοι» μέ τά πολλά χρήματα καί
τίς πολλές ἀνέσεις. Ἔχουν ἀρρωστήσει καί ἀρρωσταίνουν καί τά παιδιά. Γιά
σκεφτεῖτε ἕνα παιδάκι δημοτικοῦ νά παίρνει ἠρεμιστικά! Μέ νόμο κιόλας…
γιά νά κάθεται ἥσυχα.
Αὐτή ἡ μόδα δυστυχῶς φτάνει καί
ἐδῶ. Καί ἔχουμε ἀκόμα καί ἱερεῖς πού ὑποστηρίζουν ὅτι ἄλλα εἶναι τά
ψυχολογικά καί ἄλλα τά πνευματικά, «γιά τά πνευματικά θά πᾶς στόν
πνευματικό, γιά τά ψυχολογικά θά πᾶς στόν ψυχολόγο». Δηλαδή ὁ Χριστός
δέν μπορεῖ νά σοῦ θεραπεύσει πλήρως τήν ψυχή, χρειάζεται καί τήν βοήθεια
τοῦ ψυχιάτρου ἤ τοῦ ψυχολόγου. Ἄν εἶναι δυνατόν! Κι ὅμως ὑπάρχει αὐτή ἡ
ἀντίληψη σέ κάποιους, ἡ ὁποία εἶναι φοβερή πλάνη. Φοβερό λάθος.. Γι’
αὐτό, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, τήν μεγαλύτερη ζημιά στήν Ἐκκλησία τήν
κάνουν τέτοιοι ἱερεῖς, πού σπούδασαν ψυχολογία καί περνᾶνε τέτοια
μηνύματα στούς ἀνθρώπους. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὅλοι οἱ
σύγχρονοι Ἅγιοι, ἦταν ἐναντίον ὄχι τῶν ψυχιάτρων καί τῶν ψυχολόγων,
γιατί ὡς ἀνθρώπους τούς ἀγαποῦσαν, ἀλλά ἐναντίον τῆς ψυχιατρικῆς καί τῆς
ψυχολογίας. Σᾶς τά λέω, γιατί μᾶς τά προβάλλουν ὡς ἐπιστήμη καί ὅταν
ἀκοῦμε τήν λέξη ἐπιστήμη καί ἐπιστήμονας, στεκόμαστε προσοχή.
Δέν πρέπει ὅμως νά στεκόμαστε
προσοχή, γιατί δέν εἶναι ὅλα αὐτά ἐπιστῆμες. Εἶναι θεωρίες πού δέν
μποροῦν νά σταθοῦν πουθενά ἤ εἶναι καί δαιμονικές διδασκαλίες, γιατί ὅσο
ἐρευνοῦν τούς θεμελιωτές τῆς ψυχιατρικῆς, τόν Φρόυντ καί τόν Γιούνγκ,
βρίσκουν ὅτι εἶχαν σχέση μέ ἀποκρυφισμό καί μέ μαγεία, μέ δαιμόνια
δηλαδή. Συμβουλευόντουσαν μέντιουμ καί αὐτά πού τούς ἔλεγε ὁ διάβολος
μέσω τῶν μέντιουμ τά ἔφτιαξαν θεωρίες καί ἔκαναν ἕνα ἀντι-εὐαγγέλιο.
Αὐτά πού λένε εἶναι ἀντίθετα μέ αὐτά πού λέει τό Εὐαγγέλιο. Νά ποῦμε ἕνα
παράδειγμα. Τί λένε ὁ Φρόυντ κι αὐτοί ὅλοι; «Νά προσέχεις τά ὄνειρα πού
βλέπεις. Εἶδες αὐτό τό ὄνειρο; Ἄ, ἔχεις αὐτή τήν ψύχωση, αὐτή τήν
ἐξάρτηση, κ.λ.π.». Τί λέει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία; Καμία προσοχή, ποτέ, σέ
κανένα ὄνειρο! Δέν πρέπει νά προσέχουμε ποτέ σέ κανένα ὄνειρο, γιατί τά
ὄνειρα κατά βάση εἶναι προϊόντα εἴτε τῆς φύσεως, εἴτε τῶν δαιμόνων. Ὁ
διάβολος μᾶς ἐξαπατᾶ μέ τά ὄνειρα καί πολλοί-πολλές πλανήθηκαν μέ τά
ὄνειρα.
Λένε, ἐπίσης, οἰ ψυχολόγοι: γιά νά
ἀγαπήσεις τούς ἄλλους, πρέπει πρῶτα ν’ ἀγαπήσεις τόν ἑαυτό σου. Τί λέει
τό Εὐαγγέλιο; «Νά μισήσεις τόν ἑαυτό σου». Λέει ὁ Χριστός: «Ὅποιος θέλει
νά μέ ἀκολουθήσει, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ
καί ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Αὐτοί λένε «ὄχι, νά ἀγαπήσεις τόν
ἑαυτό σου, νά ἀγαπήσεις τά πάθη σου, νά μάθεις νά ζεῖς μέ τό ἄγχος».
– Εἶναι θεραπεία αὐτό; Νά μάθεις νά ζεῖς μέ τόν καρκίνο; Νά μάθεις νά ζεῖς μέ τήν κόλαση καί μέ τόν διάβολο;
Ἡ θεραπεία εἶναι νά διώξεις τό
ἄγχος. Νοεῖται χριστιανός νά ἔχει ἄγχος; Δέν εἶναι τό ἄγχος δαιμονική
ἐνέργεια; Φυσικά εἶναι. Δέν εἶναι καθόλου φυσιολογικό νά ἔχεις ἄγχος. Κι
ὅμως αὐτοί λένε θά σοῦ διδάξουμε τόν τρόπο νά μάθεις νά ζεῖς μ’ αὐτό.
Γι’ αὐτούς δηλαδή δέν ὑπάρχει θεραπεία, ἀλλά ἕνας συμβιβασμός μέ τήν
ἁμαρτία καί μέ τόν διάβολο.
Λέει ὁ Στάρετς Σέργιος, ἕνας
σπουδαῖος καί φωτισμένος Γέροντας: «Στή βάση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν
βρίσκεται ἡ ὑπερηφάνεια». Ὄχι ἡ σεξουαλικότητα, ὅπως ἔλεγε ὁ Φρόυντ καί
νά ἀφήσουν οἱ ἄνθρωποι τά ἔνστικτά τους ἐλεύθερα. Τέτοια πράγματα
συμβουλεύουν καί οἱ ψυχολόγοι σήμερα, γι’ αὐτό ἔχουμε αὐτήν τήν ἔξαρση
στίς προγαμιαῖες σχέσεις, δηλαδή στήν πορνεία. Τάχατες ἔτσι ὁ νέος δέν
καταπιέζεται, ἐλευθερώνεται, ἀλλά στήν οὐσία σκλαβώνεται, στήν χειρότερη
σκλαβιά πού εἶναι ἡ σάρκα καί τά πάθη τῆς σάρκας. Ὁπότε ἡ αἰτία ὅλων
τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν δέν εἶναι ἡ καταπίεση τῆς σάρκας καί τοῦ
σεξουαλικοῦ συναισθήματος ἀλλά εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἐγωισμός. Καί ὁ
Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγαν ἀκριβῶς τό ἴδιο, ὅτι αἰτία
τῆς κατάθλιψης καί ὅλων τῶν ψυχολογικῶν εἶναι ὁ ἐγωισμός. Ὁ μεγάλος
ἐγωισμός!
Πάρα πολλοί ἄνθρωποι σήμερα ἔχουν
κατάθλιψη καί ψυχολογικά. Ἑρμηνεύεται αὐτή ἡ κατάσταση, γιατί δέν πᾶνε
νά ἐξομολογηθοῦν στόν παπά, ἀλλά καταφεύγουν στόν ψυχίατρο καί στόν
ψυχολόγο, μέ ἀποτέλεσμα ἀντί νά τούς φύγει ἡ κατάθλιψη, βουλιάζουν ἀκόμα
περισσότερο σ’ αὐτή.
«Θεμέλιο τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν
εἶναι ἡ θεώρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κέντρου τῶν πραγμάτων», λέει ὁ Στάρετς
Σέργιος. Ἔχουμε κάνει κέντρο τοῦ σύμπαντος τόν ἑαυτό μας. Ἔχουμε βάλει
δηλαδή στήν θέση τοῦ Θεοῦ τόν ἑαυτό μας, ἔχουμε αὐτοθεωθεῖ. «Ὅλοι οἱ
ψυχικά ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τόν ἑαυτό τους». Ὁ μεγάλος ἐγωισμός,
ἔλεγε καί ὁ Γέροντας Πορφύριος, αὐτός ἀρρωσταίνει τόν ἄνθρωπο.
– Πῶς θά ἐλευθερωθεῖ κανείς ἀπό τόν ἐγωισμό;
Μέ τήν μετάνοια, μέ τήν
ἐξομολόγηση, μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τήν προσευχή τήν ἀδιάλειπτη καί μέ
τήν μετοχή στά Μυστήρια κατόπιν βέβαια εὐλογίας τοῦ πνευματικοῦ μας.
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος: οἱ
ψυχίατροι ἔχουν ἀλλάξει τήν ὁρολογία καί ἀντί νά μᾶς μιλήσουν γιά
δαίμονες καί γιά δαιμονικές ἐνέργειες, ἐπειδή δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει
διάβολος, λένε ἔχεις ἀνασφάλεια, ἔχεις φοβίες, ἔχεις στρές, ἀντί νά
ποῦνε ὅτι σέ ἐπηρεάζει ὁ δαίμονας τῆς ἀκηδίας.
– Ξέρετε ὅτι ὑπάρχει δαίμονας πού φέρνει στόν ἄνθρωπο ἀκηδία;
Τί θά πεῖ ἀκηδία; Μία κατάσταση
βαρεμάρας καί ἀπραξίας. Ὁ ἄνθρωπος βουλιάζει μέσα σέ μία ἀκινησία ψυχική
καί σωματική, ἀχρηστεύεται. Ὑπάρχει ὁ δαίμονας τῆς λύπης.
– Ξέρετε ὅτι ἡ λύπη εἶναι ἁμαρτία;
Καί μεγάλη ἁμαρτία μάλιστα! Καί ἀπό
πίσω κρύβεται ἕνας δαίμονας. Αὐτά δέν τά λένε οἱ ψυχίατροι, γιατί δέν
πιστεύουν στούς δαίμονες καί δίνουν χαπάκια.
– Τί θά κάνει τό χαπάκι; Θά διώξει τόν διάβολο;
Δέν καταλαβαίνει ὁ διάβολος ἀπό χαπάκια…
– Ἡ μήπως θά σοῦ θεραπεύσει τήν ψυχή μέ τά χάπια;
Ἡ ψυχή δέν θεραπεύεται μέ χάπια. Τό
πολύ-πολύ τό χάπι νά σέ ναρκώσει λίγο, ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος. Καί
βλέπουμε πολλούς ναρκωμένους γύρω μας… καί λίγο εὐτραφεῖς, γιατί τά
χάπια αὐτά ἀνοίγουν καί τήν ὄρεξη καί οἱ ἄνθρωποι γίνονται παχύσαρκοι.
Θεραπεία ὅμως δέν ὑπάρχει μέ αὐτά.
Βέβαια, ὅταν σέ κάποιον ἔχει
βλαφτεῖ τό νευρικό του σύστημα, χρειάζεται νά πάει στόν ψυχίατρο. Δέν
μιλᾶμε γιά αὐτήν τήν περίπτωση. Μιλᾶμε γιά κάποιους πού νομίζουν ὅτι θά
βροῦν τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς τους στόν ψυχίατρο. Αὐτό δέν γίνεται. Κακῶς
τούς λέμε ψυχιάτρους. Εἶναι παραπλανητική ἡ ὁρολογία. Οὐσιαστικά εἶναι
γιατροί τοῦ νευρικοῦ συστήματος καί βοηθᾶνε κάπως γιά νά ἠρεμήσει λίγο ὁ
ἄνθρωπος καί νά μήν πηδήσει ἀπό κανένα μπαλκόνι, ὅταν ἔχει νοσήσει
βαριά στήν ψυχή καί ἐξαιτίας αὐτοῦ ἔχει νοσήσει καί τό νευρικό του
σύστημα. Ἀλλά, ἄν δέν μετανοήσει καί δέν πάει νά ἐξομολογηθεῖ, δέν
θεραπεύεται, δέν φεύγει ἡ αἰτία τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ψυχοπάθειας.
«Ἡ ψυχή», λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος,
«πρέπει νά παρακολουθεῖται ἀπό τόν πνευματικό, γιά νά μήν λαθέψει τόν
δρόμο της». Λέει ὁ Χριστός μας: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός» (Ἰω. 14,6). Λέει «Ἐγώ
εἶμαι ὁ δρόμος». Δέν λέει εἶμαι ἁπλῶς ἕνας δρόμος, ὅπως λένε οἱ
Οἰκουμενιστές, ὅτι «ὅλοι οἱ δρόμοι, ὅλες οἱ θρησκεῖες τό ἴδιο εἶναι».
Δέν εἶναι τό ἴδιο! Μερικοί λένε: «καί μέ τόν Πάπα δέν ἔχουμε διαφορές».
Σέ ὅλα διαφέρουμε μέ τόν Πάπα! Καί μέ τούς Προτεστάντες! Τεράστιες
διαφορές… Ἄσπρο-μαῦρο. Ἐδῶ εἶναι τό φῶς καί ἐκεῖ εἶναι τό σκοτάδι.
Ἔρχονται ὅμως οἱ Οἰκουμενιστές καί λένε κι ἐκεῖνοι στόν Χριστό
πιστεύουν. Δέν πιστεύουν στόν Χριστό τόν ἀληθινό. Πιστεύουν σ’ ἕναν
Χριστό δικῆς τους κατασκευῆς, οὐσιαστικά στόν Ἀντίχριστο.
Λέει ὁ Χριστός: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδος.
Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος». Ποῦ πάει αὐτός ὁ δρόμος; Στόν Θεό-Πατέρα. Ἄν δέν
βρεῖς αὐτόν τόν δρόμο καί δέν τόν περπατήσεις, ποτέ δέν θά φτάσεις στόν
προορισμό σου. Ὁπότε, ὅπως ἕνας ὁδηγός δέν μπορεῖ νά κάθεται, ὅπου θέλει
ἀλλά στήν θέση τοῦ ὁδηγοῦ, ὥστε νά στρίψει τό τιμόνι μόλις ἀλλάξει
κατεύθυνση τό αὐτοκίνητο, νά προσαρμόσει τό ὄχημά του στόν δρόμο, ἔτσι
πρέπει καί ὁ χριστιανός νά προσαρμόζεται γιά νά μένει πάντα στόν δρόμο,
πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἄν δέν κάνει συνέχεια αὐτές τίς διορθωτικές
κινήσεις, θά φύγει ἀπό τόν δρόμο, ὅπως καί ἕνα αὐτοκίνητο θά πάει στά
χωράφια, ἄν δέν στρίβει κατάλληλα κάθε φορά τό τιμόνι ὁ ὁδηγός καί
ἐνδεχομένως νά τραυματιστεῖ ἤ νά σκοτωθεῖ καί ὁ ἴδιος. Αὐτό κάνει καί ὁ
καπετάνιος στό πιλοτήριο τοῦ καραβιοῦ πού ἔχει μπροστά του μιά ρόδα
μεγάλη, τό τιμόνι, τό πηδάλιο καί κάνει μερικές ἀνεπαίσθητες κινήσεις,
μία πάνω, μία κάτω. Ἄν δέν κάνει αὐτές τίς διορθωτικές κινήσεις τό
καράβι θά πάει ἤ στά βράχια ἤ θά χαθεῖ μέσα στό πέλαγος, γιατί, ὅπως
προχωράει, ἔρχονται τά κύματα καί ὁ ἀέρας καί τό σπρώχνουν, μέ
ἀποτέλεσμα νά φεύγει ἀπό τήν πορεία. Ἔτσι εἶναι καί ἡ ζωή μας. Ἔρχονται
οἱ πειρασμοί, ἔρχεται ὁ δαίμονας καί συνεχῶς μᾶς σπρώχνει νά μᾶς βγάλει
ἀπό τόν δρόμο, τόν Χριστό. Γι’ αὐτό πρέπει διαρκῶς νά διορθωνόμαστε, νά
μετανοοῦμε.
– Τί σημαίνει μετάνοια;
Μετά καί νοῦς: ἀλλάζω νοῦ. Ἀλλάζω
μυαλά, νά τό ποῦμε ἁπλά. Ἀλλάζω τρόπο θέασης τῶν πραγμάτων, τῶν
προσώπων, τῆς ζωῆς μου. Ἀλλάζω προοπτική, ἀλλάζω προσδοκίες, ἀλλάζω
θελήματα προπάντων καί ἔχω μόνο ἕνα θέλημα, τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ.
– Γιατί εἴμαστε δυστυχισμένοι, γιατί θυμώνουμε, γιατί στενοχωριόμαστε;
Γιατί, δέν ἔχουμε τό θέλημα τοῦ
Χριστοῦ, ἔχουμε δικά μας θελήματα καί τρομάζουμε μή τυχόν καί δέν μᾶς
ἱκανοποιήσει ὁ Θεός τά θελήματά μας. Καλά κάνει καί δέν μᾶς τά
ἱκανοποιεῖ, γιατί τά θελήματά μας εἶναι σχεδόν ὅλα αὐτοκαταστροφικά, μᾶς
πᾶνε στόν γκρεμό. Καί ὁ Θεός ἐπειδή εἶναι Πατέρας δέν μᾶς τά
ἱκανοποιεῖ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ταπεινός, τό βλέπει καί λέει: «ἐπειδή
εἶμαι ἐγωιστής καί ἁμαρτωλός, μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός αὐτό τό ἀτύχημα καί
κάθομαι ἕξι μῆνες στό κρεβάτι». Ἔρχεται δηλαδή μέ αὐτό τόν τρόπο σέ
συναίσθηση καί καταλαβαίνει ὅτι εἶχε πάρει λάθος πορεία καί πήγαινε γιά
τήν κόλαση. Ὁ ὑπερήφανος ὅμως τά βάζει μέ τόν Θεό καί λέει: «γιατί Θεέ
μου, τί Σοῦ ἔκανα;». λόγω τοῦ πολύ ἐγωισμοῦ καί τῆς ὑπερηφάνειας πού
ἔχει, δέν ὠφελεῖται ἀπό τήν διόρθωση πού τοῦ κάνει ὁ Θεός.
Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, νά κόβουμε
τό θέλημά μας καί νά λέμε, ὅπως στό Πάτερ ἡμῶν: Γεννηθήτω τό θέλημά Σου.
Τό λέμε κάθε μέρα, ἀλλά στήν πράξη θέλουμε νά γίνει τό θέλημά μας, γι’
αὐτό καί βασανιζόμαστε καί ὑποφέρουμε. Ἐνῶ, ἄν λέγαμε «Θέε μου, Σοῦ δίνω
μιά κόλλα χαρτί ἄδεια καί ἀπό ἐμένα ὐπογεγραμμένη καί γράψε ὅ,τι
θέλεις». Ἡ κόλλα τό χαρτί εἶναι ἡ ζωή μας. Ἀντίθετα ἐμεῖς παίρνουμε τήν
κόλλα γράφουμε, τήν γεμίζουμε μέ τά θελήματά μας καί τήν πετᾶμε στόν Θεό
μέ τήν ἀπαίτηση νά τήν ὑπογράψει. Ὁ Θεός, ὅμως, πού μᾶς ἀγαπάει, δέν
ὑπογράφει, γιατί αὐτά πού Τοῦ ζητᾶμε εἶναι ἡ καταδίκη μας, καί ἐμεῖς
δυστυχοῦμε.
Ἑπομένως, κόβουμε τό θέλημά μας,
μετανοοῦμε καί ταυτίζουμε τό θέλημά μας μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁπότε
μετά ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα φέρνει μαζί καί τόν
καρπό. Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι
«ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη..» (Γαλ. 5,22). Αὐτά δέν ψάχνουμε; Τήν χαρά δέν
ψάχνουμε ὅλοι; Εὐτυχία τό λέμε. Τό ἴδιο εἶναι. Τήν εἰρήνη δέν ψάχνουμε;
Λένε: «θέλω νά ἠρεμήσω, νά εἰρηνεύσω». Πῶς θά ἠρεμήσεις; Θά ἀνοίξεις τό
χαζοκούτι καί θά δεῖς ὅλη αὐτή τήν βρωμιά πού ἐκπέμπει; Ἤ μέ τό νά
διασκεδάσεις, μέ τό νά διασκορπιστεῖς, νά σκορπίσεις δηλαδή τήν ψυχή σου
ἐδῶ κι ἐκεῖ, ὅπως ὁ ἄσωτος; Ὄχι, θά ἠρεμήσεις μόνο ἄν ἔχεις αὐτόν τόν
καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πουθενά ἀλλοῦ δέν πρόκειται νά βροῦμε χαρά,
μόνο στό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλά, γιά νά ἔρθει τό Ἅγιο Πνεῦμα, πρέπει νά
καθαρίσουμε τήν καρδιά μας. Γιατί, τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀναπαύεται στήν καρδιά
τοῦ ἀνθρώπου. Πρέπει, ὅμως, νά εἶναι καθαρή γιά νά ἔρθει. Ἄν ὑπάρχει
ἔστω καί ἡ ἐλάχιστη βρωμιά, εἶναι ἀμετανόητος ὁ ἄνθρωπος, δέν ἔρχεται
καί μαζί μ’ Αὐτό δέν ἔρχεται καί ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη καί ὁ ἄνθρωπος
γεμίζει μέ ἄγχος. Ἀκριβῶς, ὅπως εἶναι σήμερα οἱ ἄνθρωποι, γεμάτοι ἄγχος,
ἀνασφάλειες, φοβίες, ἀπελπισία καί κενό, ἰδίως οἱ νέοι ἄνθρωποι πού δέν
ἔχουν νόημα ζωῆς. Οἱ σημερινοί φιλόσοφοι αὐτό λένε ὅτι εἶναι τό
μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ὅτι δέν βρίσκει νόημα στήν
ζωή του.
– Γιατί δέν ἔχει νόημα στή ζωή του ὁ ἄνθρωπος;
Διότι τό νόημα τῆς ζωῆς εἶναι τό
καθ’ ὁμοίωσιν, τό νά γίνεις ὅμοιος μέ τόν Θεό. Μᾶς τό ἔχει βάλει μέσα
μας ὁ Θεός τό νόημα, τόν προορισμό μας δηλαδή. Ἀλλά, ἄν δέν πιστεύεις
στόν Θεό, αὐτά πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή, αὐτά πού μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός μας,
φυσικά μετά δέν θά βρεῖς νόημα. Καί θά ψάχνεις νά βρεῖς νόημα στά
ναρκωτικά, στά βιβλία, στό ἐπάγγελμα… Καί ἔρχεται ὁ ψυχολόγος καί σοῦ
λέει: νά ἀγαπᾶς αὐτό πού κάνεις καί θά βρεῖς τήν εὐτυχία. Ἀποκλείεται!
Καμία εὐτυχία δέν πρόκειται νά βρεῖς, ἄν ἀγαπήσεις λ.χ. τήν δουλειά σου.
Μόνο ἄν ἀγαπήσεις τόν Θεό καί τόν πλησίον σου, θά βρεῖς νόημα καί χαρά.
Μόνο τότε.
– Βλέπετε πῶς ὅλοι αὐτοί διδάσκουν ἕνα ἀντι-εὐαγγέλιο;
Ὁπότε στό ἐρώτημα: ψυχολόγος ἤ
πνευματικός, ἡ ἀπάντηση εἶναι πνευματικός. Οὔτε ψυχολόγος, οὔτε
ψυχίατρος. Σήμερα, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν νά πιστεύουν στήν λεγόμενη
«ἐπιστήμη» καί ὄχι στόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ταλαιπωροῦνται καί
βασανίζονται. Νομίζουν ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἔχει τήν λύση γιά ὅλα. Οὐσιαστικά
καμία λύση δέν ἔχει ἡ ἐπιστήμη. Ἡ ἐπιστήμη ἀναζητάει τήν λύση καί θά τήν
ἀναζητάει μέχρι τέλους. Ὁ Θεός μᾶς ἔχει δώσει ἕτοιμη τήν λύση καί εἶναι
Αὐτός ὁ ἴδιος.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ἐρ. : ………………
Ἀπ. : Ὑπάρχει περίπτωση νά
μήν εἶναι πάντα κακός ὁ αἰφνίδιος θάνατος. Ἀλλά τόν ἀπευχόμαστε, ὥστε νά
μπορέσουμε νά κάνουμε κάποια προετοιμασία, γιατί ὁ αἰφνίδιος θάνατος
δέν σοῦ δίνει χρόνο νά προετοιμαστεῖς. Γι’ αὐτό τό λέμε καί στίς εὐχές
τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, λέμε γιά τόν καρκίνο,
ἐπάρατος νόσος, ἀντί νά λέμε εὐλογημένη νόσος. Γιατί εἶναι εὐλογημένη;
Γιατί προετοιμάζει τόν ἄνθρωπο. Σιγά-σιγά, μπορεῖ καί σέ διάστημα ἐτῶν,
τό συνειδητοποιεῖ, καθαρίζεται, μαλακώνει, ἐξομολογεῖται, κοινωνεῖ…
αὐτός, ἀλλά καί οἱ δικοί του. Ἔχω ὑπόψιν μου ἕνα περιστατικό ἑνός
μοναχοῦ μέ καρκίνο στόν ἐγκέφαλο γιά 2,5 χρόνια. Εἶναι πνευματικά
ἕτοιμος νά φύγει αὐτός, ἀλλά καί ὅλο τό περιβάλλον του ὠφελήθηκε, ἡ
μητέρα του, ἡ ἀδελφή του, καί ἐκεῖ πού ἦταν χλιαροί ἤ καί μακριά ἀπό τόν
Χριστό, τώρα ἔγιναν θερμοί χριστιανοί. Βλέπετε πόσα καλά κάνει ὁ Θεός
μέσα ἀπό μία ἀρρώστια; Ἡ ἀρρώστια δίνει στόν ἄνθρωπο τόν χρόνο νά
προετοιμαστεῖ. Γι’ αὐτό τό θεωροῦμε πιό καλό αὐτό. Ἀλλά πάλι μέσα στήν
πανσοφία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα! Τό τέλειο εἶναι νά λέμε νά γίνει τό θέλημα
τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας. Τό λέμε στό Πάτερ ἡμῶν ἀλλά νά τό ἐννοοῦμε
κιόλας, νά τό πιστεύουμε καί νά τό θέλουμε πραγματικά, νά μήν τό κάνουμε
μόνο ἐπειδή τό εἶπε ὁ Κύριος.
Ὁπότε μετά, ὄχι μόνο δέν
στενοχωριόμαστε μέ τίποτα, ἀφοῦ λέμε ὅτι ὅλα εἶναι θέλημα Θεοῦ, ἀλλά καί
δέν μποροῦμε νά στενοχωρεθοῦμε. Ἄν στενοχωριόμαστε, λέμε ἐμμέσως πλήν
σαφῶς ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς δίνει καλά πράγματα. «Ἄρα εἶναι κακός ὁ Θεός».
Εἶναι μιά βλασφημία καί μιά ἀχαριστία. Ἐνῶ, τί μᾶς εἶπε ὁ Χριστός μας
γιά τίς θλίψεις; «Ὅν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν
παραδέχεται» (Παρ. 3,12). Δηλαδή αὐτόν πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόν
παιδαγωγεῖ. Δέν τόν βασανίζει, τόν παιδαγωγεῖ. Ὅπως ὁ πατέρας πού
ἀγαπάει τό παιδάκι του, ἀσκεῖ μιά ἀγωγή. Δέν τό ἀφήνει ἀνεξέλεγκτο. Τοῦ
τραβάει καί τό αὐτί, τοῦ κάνει παρατηρήσεις, τό διορθώνει κ.λ.π. Οἱ
θλίψεις εἶναι ἡ παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τό κλάδεμα, πού λέει πάλι ὁ
Κύριος, πού κάνει ὁ ἀμπελουργός στό ἀμπέλι του γιά νά φέρει πολύ καρπό.
Ἄν δέν ἔχουμε θλίψεις, δέν θά ἔχουμε καί καρπούς καί δέν θά ἔχουμε καί
τήν αἰώνια ζωή, γιατί «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν
βασιλείαν τοῦ θεοῦ» (Πράξ. 4,22). Ἄρα οἱ θλίψεις εἶναι σημάδι εὔνοιας
τοῦ Θεοῦ καί ὄχι σημάδι μίσους τοῦ Θεοῦ. Γιατί μερικοί, λόγω τοῦ
ἐγωισμοῦ τους, τό παίρνουν ἀνάποδα καί λένε ὅτι ὁ Θεός τούς δίνει
θλίψεις, γιατί δέν τούς ἀγαπάει. Ἴσα-ἴσα ἐπειδή σέ ἀγαπάει σοῦ δίνει
θλίψεις καί εἶναι ἐπίσκεψη Θεοῦ ἡ θλίψη. Ὁπότε, βλέπετε, μέσα στήν
Ἐκκλησία, μέσω τῆς πίστης, ἀλλάζουν ὄλα καί ὅλα εἶναι χαρούμενα, ὡραῖα
καί εὐχάριστα.
Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία χαρᾶς
καί ὁ Χριστός μας εἶναι Θεός χαρᾶς καί εἰρήνης. Ὅλο γιά χαρά μιλᾶμε.
Ἀκόμα καί μέσα στήν Σαρακοστή καί μέσα στό Πάθος καί τήν Μεγάλη
Παρασκευή γιά χαρά μιλᾶμε, περιμένουμε τήν Ἀνάσταση. Ἡ Σταύρωση μᾶς πάει
στήν Ἀνάσταση. Δέν μπορεῖς νά πᾶς κατευθείαν στήν Ἀνάσταση. Πρέπει
πρῶτα νά σταυρωθεῖς, νά πεθάνει ὁ παλαιός ἄνθρωπος, νά ταπεινωθεῖς, νά
ταφεῖς δηλαδή μαζί τόν Χριστό καί μαζί μέ τόν Χριστό θά ἀναστηθεῖς
κιόλας. Κηρύσσουν ἕνα ἀντί-εὐαγγέλιο αὐτοί πού λένε μόνο γιά Ἀνάσταση
καί ὄχι γιά Σταύρωση καί θέλουν νά καταργήσουν τήν νηστεία ἤ τουλάχιστον
νά τήν λιγοστέψουν -ἐκτός βέβαια ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν λόγους ὑγείας…
Νά ἔχουμε ὅμως τήν διάθεση νά κακοπαθήσουμε λίγο γιά τόν Χριστό, γιατί
μέσα ἀπό τήν κακοπάθεια χαλιναγωγοῦνται τά σαρκικά πάθη, ταπεινώνεται τό
σῶμα καί, ὅταν ταπεινωθεῖ τό σῶμα, ταπεινώνεται καί ἡ ψυχή καί ὁ
ἄνθρωπος μετά δέχεται τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ Θεός «στούς ταπεινούς
δίδει Χάρη, ἐνῶ στούς ὐπερηφάνους ἀντιτάσσεται» (Παρ. 3,34).
Ἄς ἀγαπήσουμε λοιπόν τήν μετάνοια, τήν κακοπάθεια, ἄς ἐργαζόμαστε τήν σωτηρία μας καί ἄς μή φοβόμαστε τίποτε.
Ἐρ. : Μέ ἀφορμή αὐτό πού
εἴπατε γιά τήν δημόσια ἐξομολόγηση, πού τόν ἔβαλε ὁ Γέροντας, πρέπει νά
τό κάνουμε κι ἐμεῖς; Ἄν π.χ. ἔχουμε κάνει μιά κακή σκέψη γιά κάποιον
πρέπει νά πᾶμε νά τοῦ ζητήσουμε συγγνώμη;
Ἀπ. : Ὅταν ἔχουμε κάνει μόνο
κακή σκέψη, δέν χρειάζεται νά τοῦ τό ποῦμε, γιατί θά τοῦ βάλουμε
λογισμούς. Ἄν ὅμως ἔχουμε κάνει κάτι ἐμφανές καί τό ἔχει καταλάβει κι
ἐκεῖνος, ἔχει πειραχτεῖ, ἔχει μέσα του μία πικρία, μιά βαριά καρδιά,
ὅπως λέμε, θά πᾶμε νά τοῦ ζητήσουμε συγγνώμη. Ἄν πάλι δέν ἔχει
ἀντιληφθεῖ τίποτα, νά μήν πᾶμε καί τόν ταράξουμε, ἀρκεῖ πού τό εἴπαμε
στήν ἐξομολόγηση.
Ἐρ. : Π. Σάββα, εἴπατε γιά
ψυχολόγο καί ψυχίατρο. Καταλαβαίνω ὅτι ὁ ψυχολόγος πάει νά
ἀντικαταστήσει τόν πνευματικό. Ὁ ψυχίατρος ὅμως δέν εἶναι γιά κάποια
βλάβη σωματική – ἐγκεφαλική;
Ἀπ. : Ναί, τό εἴπαμε. Ὑπάρχει
αὐτή ἡ διαφορά, δέν εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Ὁ ὅρος ψυχίατρος εἶναι, ὅπως
σᾶς εἶπα, παραπλανητικός. Οὐσιαστικά εἶναι γιατρός τοῦ νευρικοῦ
συστήματος. Δίνει φάρμακα τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν τίς νευρικές συνάψεις κλπ.
Ὁπότε, ὁ ψυχίατρος χρειάζεται, ὅταν πάσχει τό νευρικό σύστημα, γιατί
μπορεῖ νά τό διορθώσει. Τίποτα ἄλλο. Κακῶς τόν λέμε ὅμως ψυχίατρο.
Ἔπρεπε νά τόν λέμε γιατρό τοῦ νευρικοῦ συστήματος. Στό ἐξωτερικό ἔχουν
ἀρχίσει νά ἀλλάζουν τό ὄνομα καί νά τούς ἀποκαλοῦν γιατρούς τοῦ νευρικοῦ
συστήματος. Οὔτε ὁ ψυχολόγος θεραπεύει τήν ψυχή. Ἀφήνω πού πολλοί ἀπό
αὐτούς δέν πιστεύουν κἄν στήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς. Τώρα πῶς λέγονται
ψυχολόγοι…. ἄς μᾶς ποῦν οἱ ἴδιοι. Ἤ τήν πιστεύουν μέ ἕναν δικό τους
τρόπο, σάν μιά ἐκδήλωση τοῦ ἐγκεφάλου καί τοῦ νευρικοῦ συστήματος… κάπως
ἔτσι. Ὁ ψυχολόγος προσπαθεῖ νά διορθώσει κάποιες συμπεριφορές καί
προτείνει κάποιες μεθόδους, μέ σκοπό λίγο νά συμμαζέψει αὐτές τίς
λανθασμένες συμπεριφορές.
Ἀλλα ἀκόμα κι αὐτό γίνεται μέ
κοσμικά κριτήρια. Λένε, γιά παράδειγμα, γιά κάποιο παιδί ὅτι εἶναι
ἀντικοινωνικό. Μέ ποιά κριτήρια τό βγάζεις ἀντικοινωνικό τό παιδί;
Ἐπειδή δέν συμπεριφέρεται ὅπως ἡ συνριπτική πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ.
Ἐπειδή διαφέρει. Σήμερα ὅμως ὑπάρχει μιά σχιζοφρένεια στόν κόσμο, οἱ
ἄνθρωποι ἔχουν τρελαθεῖ. Καί ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τό εἶχε προφητέψει αὐτό.
Ἔλεγε: «θά ἔρθει ἐποχή πού ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά τρελαθοῦν καί βλέποντας
κανέναν γνωστικό θά τόν ἀποκαλοῦν τρελό!». Ἐνῶ δηλαδή ὅλοι αὐτοί θά
εἶναι τρελοί, θά ὀνομάζουν τρελό τόν γνωστικό. Αὐτό ἔχει γίνει σήμερα
καί νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ἄν ἕνας νέος ἤ μία νέα στίς μέρες μας
φυλάει τήν ἁγνότητά του, τήν παρθενία, ξέρετε τί θά τοῦ ποῦν οἱ
συμμαθητές του καί οἱ φίλοι του; Ὅτι «ἔχεις πρόβλημα, εἶσαι ἀνώμαλος,
πρέπει νά πᾶς νά σέ δεῖ γιατρός». Μέ συγχωρεῖτε πού τά λέω ἔτσι ὠμά.
«Δέν μπορεῖ νά εἶσαι ἔτσι, διαφορετικός….». Νομίζουν ὅτι εἶναι
ὁμοφυλόφιλος. Ἔχουμε φτάσει σ’ αὐτή τήν σχιζοφρένεια, γιατί πλέον δέν
νοεῖται ἁγνός νέος. Ἤ θά εἶσαι ὁμοφυλόφιλος ἤ θά κάνεις ἐλεύθερες
σχέσεις. Δέν ὑπάρχει ἄλλη κατάσταση… Καταλαβαίνετε ποῦ φτάσαμε; Κι ἄν
ὑπάρχει κάποιος πού κάνει αὐτά πού λέει ὁ Θεός, γιά τόν κόσμο εἶναι
τρελός, θέλει γιατρό.
Ὑπάρχει ἕνα ὡραῖο θεατρικό ἔργο,
πού ἔχει γράψει ἕνας Ρουμάνος, μέ τίτλο ‘Ρινόκεροι’. Κοσμικός ἄνθρωπος
εἶναι αὐτός, ἀλλά ἔχει νόημα καί ταιριάζει μέ τήν ἐποχή μας. Ζοῦσαν σέ
ἕνα χωριό πολύ καλοί ἄνθρωποι καί πιστοί, πού τηροῦσαν τόν νόμο τοῦ
Θεοῦ. Κάποια στιγμή βγῆκε ἕνας, ὁ ὁποῖος δέν ἔκανε καλή ζωή ἀλλά
ἁμαρτωλή καί στόν ὁποῖο συνέβη ἕνα παράξενο πράγμα. Ἀνάμεσα στά δυό του
μάτια ἔβγαλε ἕνα καρούμπαλο πού ἄρχισε νά φουσκώνει καί ἔγινε κέρατο.
Ὅλοι τόν ἔδειχναν καί ἔλεγαν: «κοίταξε αὐτός, μοιάζει μέ ρινόκερο, τό
ἔπαθε αὐτό γιατί κάνει ἄτακτη ζωή». Μετά ἀπό λίγο καιρό ὅμως τό ἴδιο
φαινόμενο συνέβη καί μέ ἕναν δεύτερο. Τόν ἔδειχναν κι ἐκεῖνον καί
ἔλεγαν: «κοίταξε κι αὐτός γιά νά μήν κάνει σωστή ζωή, ἔβγαλε κέρατο».
Ἀργότερα ἐμφανίστηκε καί τρίτος καί τέταρτος… καί δέκατος καί
ἑκατοστός.. καί τελικά ὅλο τό χωριό σχεδόν γέμισε μέ ρινόκερους! Ἔμειναν
μόνο δυό-τρεῖς πού δέν εἶχαν κέρατο. Τότε λοιπόν ξέρετε τί ἔγινε; Ὅλο
τό χωριό ἄρχισε νά δείχνει καί νά ἐπιτίθεται σ’ αὐτούς τούς δυό-τρεῖς
καί ἔλεγαν: «Γιατί ἐσεῖς δέν βγάλατε κέρατο; Δέν εἶστε φυσιολογικοί!».
Καταλάβατε; Αὐτό ἔχει γίνει στήν
ἐποχή μας. Ὅλοι ἔχουν βγάλει κέρατα -ἁμαρτίες δηλαδή- κι ἄν ὑπάρχει ἕνας
φυσιολογικός τόν περνᾶνε γιά τρελό. Καί τοῦ λένε: «καλά δέν θά κάνεις
σχέσεις; Δέν θά ζεῖς ὅπως ὅλοι, φυσιολογικά..;». Ἐκεῖ ἔχουμε φτάσει
σήμερα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει ὅλοι ρινόκεροι κι ἄν εἶναι ἕνας
φυσιολογικός τοῦ ἐπιτίθενται. Γιατί, πρέπει κι αὐτός νά γίνει σάν κι
αὐτούς. Δέν πρέπει νά γίνουμε ὅμως σάν κι αὐτούς. Καί αὐτό νά τό λέτε
καί στά παιδιά σας καί στά ἐγγόνια σας… μέ ὁποιοδήποτε κόστος. Δέν μᾶς
ἐνδιαφέρει τό κόστος.
Τό Εὐαγγέλιο λέει: «ὁ πρῶτος πού θά
σοῦ ἐπιτεθεῖ, ὅταν θά πᾶς στόν Χριστό, θά εἶναι ὁ οἰκιακός σου» (πρβλ.
Ματθ. 10,36). Οἱ πρῶτοι μας ἐχθροί θά εἶναι οἱ συγγενεῖς μας. Μή σᾶς
παραξενεύει! Ὁ σύζυγος, ἡ σύζυγος, τά παιδιά, θά σοῦ ἐπιτεθοῦν μόλις σέ
δοῦν νά κάνεις μετάνοια, μεταστροφή δηλαδή. Ἀληθινή μετάνοια! Θά σοῦ
ποῦν: – Τρελάθηκες; Εἴπαμε νά πᾶς στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι νά γίνεις κι
ἔτσι! Καλόγρια θά γίνεις; Νά πᾶς μέ μέτρο.. Τά γνωστά… Μέ μέτρο θά πᾶμε
στόν Χριστό; Ὄχι. στόν Χριστό πρέπει νά πᾶς: «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί
ἐξ ὅλης τῆς καρδιάς καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου» (Μαρκ. 12,30) καί νά
Τόν ἀγαπήσεις. Ὄχι μέ μέτρο, ὄχι μέ ποσοστά. Ἄν πᾶς μέ ποσοστά, λίγο
στόν Χριστό καί λίγο στόν κόσμο, εἶσαι στόν κόσμο, δηλαδή στόν διάβολο.
Δέν εἶσαι στόν Χριστό. Καί δέν ζεῖς τόν Χριστό, ζεῖς τόν πονηρό. Καί
αὐτή εἶναι ἡ χειρότερη κατάσταση, τῆς χλιαρότητας, γιά τήν ὁποία μίλησε ὁ
Κύριος στήν Ἀποκάλυψη καί εἶπε: «τούς χλιαρούς θά τούς κάνω ἐμετό»
(Ἀποκ. 3,16), αὐτούς δηλαδή πού δέν πᾶνε μέ ὅλη τους τήν καρδιά στόν
Χριστό ἀλλά ἀλληθωρίζουν καί πρός τόν κόσμο. Λίγο κόσμος καί λίγο Θεός.
Καί κοσμικές διασκεδάσεις καί καρναβάλια καί ὁτιδήποτε ἄλλο καί νά πᾶμε
καί στήν Ἐκκλησία… καλό πράγμα ἡ Ἐκκλησία…
Δέν θέλει ὅμως ἔτσι ὁ Χριστός. Ὁ
Χριστός μᾶς θέλει 100%, μᾶς θέλει ὁλόκληρους καί ὄχι διχασμένους. Μετά
ἀρχίζουν τά ψυχολογικά. Ἡ σχιζοφρένεια. Δέν μπορεῖς νά περπατᾶς
ταυτόχρονα σέ δύο ἀντίθετους δρόμους. Θά σκιστεῖς στή μέση. Αὐτό
προσπαθοῦν νά κάνουν κάποιοι -πού δέν γίνεται- νά ζοῦν καί Χριστό καί
κόσμο. Λέει ὁ Χριστός μας: «ὁ κόσμος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ίω. 5,19).
Ὁ κόσμος, δηλαδή τό κοσμικό φρόνημα καί πνεῦμα, εἶναι στόν πονηρό καί
ὄχι στόν Θεό. Τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ποιό εἶναι; Νά κάνεις λεφτά, νά ἔχεις
σαρκικές ἡδονές καί νά ἔχεις καί τά μπράβο-μπράβο τοῦ κόσμου. Νά μήν σέ
εἰρωνεύονται, νά σέ θεωροῦν μέσα σέ ὅλα, νά σέ ἐπαινοῦν. Ἐνῶ τούς
ἀνθρώπους πού πᾶνε στήν Ἐκκλησία, τούς λένε ‘τοῦ κατηχητικοῦ’,
κολλημένους καί φανατικούς. Ἐμεῖς ὅμως χαιρόμαστε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί
ζοῦμε τόν Παράδεισο ἀπό τώρα καί θέλουμε νά ἔρθουν ὅλοι.
Πρέπει νά ἔχουμε τέτοια
ἀποφασιστικότητα καί ἄς συγκρουστοῦμε. Τό εἶπε ὁ Κύριος: «θά γίνει
ἐχθρός ὁ πατέρας μέ τόν γιό, ἡ μάνα μέ τήν κόρη, ἡ νύφη μέ τήν πεθερά»
(Ματθ. 10,35). Γιατί λέει ὁ Χριστός ἦλθε νά βάλει μάχαιρα! Μά θά πεῖς: –
Νά διαλύσω τήν οἰκογένειά μου; Ναί, ἄν χρειαστεῖ, θά τήν διαλύσεις.
Ὅταν σοῦ λέει ὁ ἄνδρας σου νά κάνεις κάτι πού δέν θέλει ὁ Χριστός, δέν
θά τό κάνεις. Καί ὁ ἄνδρας τό ἴδιο. Γιατί πρέπει πάνω ἀπ’ ὅλα νά
ὑπακοῦμε στόν Χριστό.
Ἐρ. : Σχετικά μέ τίς καινούριες ταυτότητες καί τά τσιπάκια… τί νά κάνουμε;
Ἀπ. : Νά ἔχουμε τόν Χριστό
στήν καρδιά μας. Τόν ἔχουμε; Αὐτό εἶναι τό πρῶτο, γιατί ἄν Τόν ἔχουμε
στήν καρδιά μας, μετά θά μᾶς φωτίσει ὁ Θεός καί γιά τά ὑπόλοιπα. Ὁ Ἅγιος
Παΐσιος ἔλεγε ὅτι τό νά πάρεις ταυτότητα μέ τό 666 καί νά ὑπογράφεις
ἀπό κάτω εἶναι πτώση. Τό ἔλεγε ξεκάθαρα. Κι ἐμεῖς μέ τόν Ἅγιο Παΐσιο
εἴμαστε. Μέ τούς Ἁγίους εἴμαστε. Κι ἄν ἔχετε ἀμφιβολία γιά κάτι, ἄν
εἶναι σωστό ἤ λάθος, θά ρωτᾶτε καί θά ψάχνετε τί λένε οἱ σύγχρονοι
Ἅγιοι. Ἔχουμε τίς ἀπαντήσεις. Μᾶς τά λένε ὅλα οἱ Ἅγιοι. Εἶχε πεῖ λοιπόν
ὅτι αὐτό εἶναι πτώση. Εἶχε πεῖ ὅμως ἀκόμα, ὅτι μπορεῖ νά μήν προλάβουν.
Βέβαια αὐτοί ξέρουμε ποῦ θέλουν νά καταλήξουν. Δέν θέλουν ἁπλῶς τήν
κάρτα, ἀλλά νά τό κολλήσουν πάνω μας. Ἡ κάρτα εἶναι ἕνα προστάδιο.
Ἄς ποῦμε ὅτι ἔρχονται οἱ
Παγκοσμιοποιητές αὐτοί καί λένε: – Ἄν δέν πάρεις τό τσιπάκι, ψωμί δέν
ἔχει, λεφτά δέν ἔχει, βενζίνη δέν ἔχει…. Τί θά κάνεις; Θά πεῖς ‘νά τό
πάρω γιά χάρη τοῦ παιδιοῦ μου;’. Ὅπως ἔλεγε κάποιος: «Θά τό πάρω, γιατί
ἔχω παιδιά». Τά παιδιά δηλαδή δέν ἔχουν Θεό; Δέν θά φροντίσει ὁ Θεός γιά
τά παιδιά σου; Ἐσύ θά φροντίσεις; Αὐτός δηλαδή εἶχε μέσα του ἀπιστία,
δέν ἐμπιστευόταν τόν Θεό, καί μέ ἕναν εὔσχημο τρόπο, μέ μιά τέτοια
δικαιολογία, ἔλεγε θά τό πάρω γιά τά παιδιά, γιά νά μήν πεῖ ὅτι δέν
πιστεύει στόν Θεό. Ἐνῶ οὐσιαστικά αὐτό κρύβεται ἀπό πίσω. Αὐτός ὅμως πού
πιστεύει, θά πεῖ: ‘Δέν μπορεῖ ὁ Θεός καί μ’ ἕνα φυλλαράκι τόν μήνα νά
μᾶς τρέφει;’. Μπορεῖ. Νά τρῶς ἕνα φυλλαράκι καί νά μήν πεινᾶς γιά ἕναν
μήνα. Εἶναι δύσκολο αὐτό γιά τόν Θεό; Ὄχι, βέβαια!
Πῶς ἔθρεψε 2.000.000 κόσμο μέσα
στήν ἔρημο τοῦ Σινᾶ; Ἄμμο, πέτρες καί βράχια ἔχει ἐκεῖ. Δύσκολα νά δεῖς
κανένα χορταράκι. Πῶς ἔζησαν ἐκεῖ 2.000.000 ἄνθρωποι γιά σαράντα χρόνια;
Ποιός τούς ἔτρεφε; Ὁ Θεός τούς ἔτρεφε. Κάθε μέρα τούς ἔδινε τό μάννα.
Τό μάννα ἦταν οὐράνια τροφή. Μάλιστα γινόταν στό στόμα τοῦ καθενός ἡ
γεύση πού ἐπιθυμοῦσε! Κάποιος ἤθελε νά φάει μέλι, τέτοια γεύση εἶχε στό
στόμα του τρώγοντας τό μάννα. Ὅ,τι ἄρεσε στόν καθένα. Βλέπετε πόση εἶναι
ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Κάποτε πού θέλησαν νά φᾶνε καί λίγο κρέας, τούς
ἔστειλε ὁ Θεός ὀρτύκια καί ἔπεφταν δίπλα στίς σκηνές τους. Τά ἔπιαναν μέ
τά χέρια τους. Γίνεται νά πιάνει κανείς τά πουλιά μέ τά χέρια του; Κι
ὅμως τό ἔκανε ὁ Θεός! Τόση εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!
Καί ἐμεῖς λέμε: – Τί θά γίνει στόν
καιρό τοῦ Ἀντιχρίστου; Ἔ, καλά δέν πιστεύεις στόν Θεό; Διάβασε τήν
ἱστορία τήν ἐκκλησιαστική νά δεῖς πόσα τέτοια θαύματα ἔχει κάνει ὁ Θεός…
Ὁπότε τό πρόβλημα εἶναι ἄν πιστεύουμε ἤ ὄχι, ἄν ἐμπιστευόμαστε τόν Θεό.
Ἄν Τόν ἐμπιστευόμαστε, δέν φοβόμαστε οὔτε κάρτες, οὔτε χαράγματα, οὔτε
ἀντιχρίστους, τίποτα.
Ἐρ. : Ἕνας ἄνθρωπος ἀκολουθεῖ
ὅλα τά τῆς Ἐκκλησίας: ἐκκλησιάζεται, ἐξομολογεῖται κ.λ.π., τό νά πάει
σέ ἕνα θέατρο ἤ κινηματογράφο ἐπιτρέπεται; Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία;
Ἀπ. : Ἅμα εἶναι μικρή
ἐπιτρέπεται…; Οὔτε μικρή ἐπιτρέπεται, οὔτε μεγάλη, γιατί καί ἡ μικρή
εἶναι μεγάλη. Ξέρετε πότε εἶναι μεγάλη; Ὅταν δέν μετανοοῦμε. Νά
προσέξουμε τά ‘μικρά’! Τά ‘μικρά’ δέν εἶναι μικρά, ὅταν δέν μετανοοῦμε
καί πολλά μικρά, βουλιάζουν τό καράβι. Ὅπως ἔνα καράβι δηλαδή πού ἔχει
πολλές μικρές τρύπες, μπορεῖ νά μήν ἔχει μεγάλο ρῆμγα, ἀλλά ἀπό αὐτές
τίς μικρές τρυποῦλες βάζει νερό καί σιγά-σιγά βουλιάζει. Ἔτσι γίνεται
καί μέ μᾶς. Λένε: – Ἔ, τί πειράζει νά ποῦμε καί μιά κατάκριση, ἕνα
κουτσομπολιό – κοινωνικό σχόλιο; Ἕνα, δύο, τρία, ὅλα αὐτά βουλιάζουν τό
καράβι. Ὁ Κύριος εἶπε: «Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε» (Ματθ. 7,1). Ἤ λένε
ἐπίσης: – Τί πειράζει ἄν δῶ καί λίγο πονηρά; (συγγνώμη πού τό λέω ἔτσι).
Ἐπιτρέπεται; Δέν εἴμαστε καί καλόγεροι. Νά κοιτάξουμε καί λίγο… Τί λέει
ὀ Χριστός; «Ἄν δεῖ κάποιος πονηρά, μέ σκοπό νά ἐπιθυμήσει, ἤδη
ἐμοίχευσε στήν καρδιά του» (Ματθ. 5,27). Ξέρετε τί εἶναι ἡ μοιχεία;
Θανάσιμη ἁμαρτία. Τί ἐπιτίμιο ἔχει; Δεκατέσσερα χρόνια. Ἀπό τήν στιγμή
πού θά μετανοήσεις, πρέπει νά περάσουν δεκατέσσερα χρόνια γιά νά
κοινωνήσεις, ἄν μοιχεύσεις. Καί ἀπό ποῦ ξεκίνησε; Ἀπό μιά ματιά, ἐμπαθή,
πονηρή. Γιά σκεφτεῖτε ὅλοι αὐτοί πού στήνονται μπροστά σέ μιά τηλεόραση
ἤ στό διαδίκτυο, πόση ζημιά κάνουν στήν ψυχή τους;
Καθώς ἐπίσης καί οἱ ἐλεύθερες
σχέσεις, τίς ὁποῖες θεωροῦμε σήμερα κάτι φυσικό, ἀκόμα καί οἱ γονεῖς καί
σπρώχνουν τήν κόρη λ.χ. νά κάνει μέ κάποιο νέο γιά νά παντρευτεῖ. Ἔτσι
ὅμως θά τῆς μείνει καί ἡ κόρη μέ κανένα παιδί καί μέ διαζύγιο… Γιατί τά
δεκατέσσερα χρόνια γιά τήν μοιχεία ἤ τά ἑφτά χρόνια γιά τήν πορνεία, τίς
ἐλεύθερες σχέσεις, τά ἐπιτίμια πού βάζει ἡ Ἐκκλησία, δέν εἶναι τιμωρία
ἀλλά ἡ παιδαγωγία τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεοῦ δηλαδή, γιά νά ὁδηγηθοῦμε σέ
μιά ὁλοκληρωμένη μετάνοια, νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς συμφορᾶς πού
προξενήσαμε στήν ψυχή μας. Ὅσο πιό μεγάλο εἶναι τό ἐπιτίμιο,
καταλαβαίνει ὁ πιστός ὅτι ἔκανε καί πολύ μεγάλη ἁμαρτία. Ἀλλιῶς δέν
καταλαβαίνει, ἔχει γίνει ἀναίσθητος. Εἶναι σάν νά τοῦ λέει ἡ Ἐκκλησία
ὅτι θέλεις τόσο καιρό, γιά νά μπορέσεις νά κοινωνήσεις καί νά μήν πάθεις
διάτρηση στομάχου -πνευματικοῦ- καί σοῦ γίνει εἰς κρίμα καί εἰς
κατάκριμα, χρειάζεται τόσο χρόνο ἡ ψυχή σου.
Ὅπως, ὅταν ἕνας πάθει γαστρορραγία,
τρυπήσει τό στομάχι του, ὁ καλός γιατρός θά τοῦ πεῖ: φάε κρέας δέν
πειράζει; Ὄχι. Θά τοῦ πεῖ: ξέχνα τά κρέατα, ξέχνα τίς πίτες, γιατί ἄν
τρῶς τέτοια θά πᾶς εἰς τάς αἰωνίους Μονάς, στήν ἄλλη ζωή! Ὁ καλός
γιατρός λοιπόν τώρα θά τοῦ πεῖ νά τρώει καμιά σουπίτσα κλπ. Ἔτσι καί ὁ
καλός πνευματικός, πού σ’ ἀγαπάει, θά σοῦ πεῖ «παιδί μου ἔκανες αὐτό,
τώρα ἔχει αὐτό τό ἐπιτίμιο». Δέν στό λέει γιά νά σέ τιμωρήσει, ἀλλά γιά
νά καταλάβεις τί ζημιά ἔπαθες καί γιά νά μήν πάθεις ἀκόμα μεγαλύτερη
ζημιά. Γιατί, δυστυχῶς, ὑπάρχουν καί πνευματικοί χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα – τό
λέει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος – οἱ ὁποῖοι λένε «δέν πειράζει ἀφοῦ
τά παιδιά ἀγαπιοῦνται… ἄς κοινωνήσουν… ἀφοῦ θά παντρευτοῦν…». Ἔτσι εἶπε ὁ
Χριστός; Οὔτε μετάνοια ἔχει, οὔτε σταματάει τήν ἁμαρτία καί θά..
παντρευτεῖ. Θά πάθει πολύ χειρότερη ζημιά. Ὅπως εἴπαμε ὅτι λέει ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορίνθιους ὅτι «γι’ αὐτό ἀρρωσταίνετε καί
πεθαίνετε» καί ψυχικά καί σωματικά.
Ὁπότε τά ἐπιτίμια εἶναι τά φάρμακα
πού μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας, γιά νά ὁδηγηθοῦμε στήν μετάνοια, στήν
συντριβή, στά δάκρυα, στόν πόνο καί νά μήν ξανακάνουμε τήν ἁμαρτία.
Γιατί, αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ὅλης διαδικασίας, νά σταματήσει ὁ
ἄνθρωπος τήν ἁμαρτία. Ὅταν ὁ πνευματικός, χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα, λέει «δέν
πειράζει, ἤ ἐντάξει σταματῆστε τρεῖς μέρες νά κοινωνήσετε καί μετά
συνεχίζετε», εἶναι μετάνοια αὐτό; Ὄχι, βέβαια. Εἶναι ἐμπαιγμός τοῦ Θεοῦ.
Σάν νά ἔχει πάθει κάποιος ἕνα τρομερό ἀτύχημα, νά βρίσκεται στήν
ἐντατική καί πάει ἕνας τρελός γιατρός κάνοντάς του ὁρμόνες καί δέν ξέρω
τί ἄλλο καί τόν σηκώνει πάνω καί τοῦ λέει «ἄντε τώρα νά τρέξεις κι ἕνα
κατοστάρι!». Μπορεῖ μέ σπασμένα χέρια καί πόδια; Τόν διέλυσε τόν
ἄνθρωπο. Ἔτσι γίνεται καί στά πνευματικά. Γι’ αὐτό νά προσέχουμε πολύ
καί σέ ποιούς πνευματικούς πᾶμε. Δέν σημαίνει ὅτι ὅποιος φοράει ἄσπρη
μπλούζα εἶναι καί καλός γιατρός. Ὅπως διαλέγεις τόν καλό γιατρό, θά
πρέπει νά διαλέξεις καί τόν καλό πνευματικό. Ὑπάρχουν κριτήρια. Νά
κάνετε πολύ προσευχή καί ὁ Θεός θά σᾶς δίνει καλούς πνευματικούς. Εἶναι
ὅμως ἀπαραίτητη καί ἡ δική μας βούληση, νά θέλουμε νά θεραπευτοῦμε.
Τώρα νά ἀπαντήσω στό ἐρώτημα πού
κάνατε γιά τά θέατρα καί τούς κινηματογράφους. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος,
πολλές φορές πᾶμε στόν Θεό μέ ἕναν τρόπο λίγο ‘γύφτικο’. Ἀλλά τί θέλει
νά πεῖ ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Λέει πᾶμε νά βροῦμε τό σημεῖο μέχρι ἐκεῖ πού δέν
κολάζει. Γιά παράδειγμα, τώρα ἔρχεται ἡ Μεγάλη Σαρακοστή. Πότε ἀρχίζει ἡ
νηστεία; 12:01 τό βράδυ. Λοιπόν… μέχρι 12 παρά 1 νά τρῶμε τά πάντα… Δέν
κολάζει… ἀλλά εἶναι λίγο γύφτικο! Σάν νά λέμε στόν Θεό: «τώρα θά μοῦ
στερήσεις ὅλα τά καλά, νά ἀπολαύσω τά δικαιώματά μου». Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος
πού πάει στόν Θεό μέ λεβεντιά, λέει «Θέε μου, ἕνα θέλεις; Δέκα θά κάνω
γιά Σένα»! Καί ἀρχίζει τήν νηστεία καί ἀπό νωρίτερα! Καί κόβει καί αὐτά
πού μπορεῖ καί νά μήν εἶναι ἁμαρτωλά: ἕνα θέατρο.
Ὡστόσο τό θέατρο εἶναι ἐπικίνδυνο.
Μπορεῖ νά μήν ἁμαρτήσεις ἀλλά μπορεῖ καί νά ἁμαρτήσεις. Ὅπως εἶναι
σήμερα τό θέατρο κατά 99% θά ἁμαρτήσεις. Εἴπαμε πρίν γιά τά μάτια. Τί
δείχνουν σήμερα τά θέατρα; Δέν δείχνουν σαρκικές ἁμαρτίες; Αὐτά δείχνουν
καί μάλιστα τελείως ἀδιάντροπα. Τό ἴδιο καί οἱ κινηματογράφοι.
Ἐρ. : Νά κάνεις τήν ἐπιλογή σου…
Ἀπ. : Ὡραῖα, τό δέχομαι. Καί
μέσα στήν ἐπιλογή πού θά κάνεις, θά διαπιστώσεις ὅτι ὑπάρχει τό κοσμικό
πνεῦμα. Τό κοσμικό πνεῦμα τί κάνει; Σέ ὁδηγεῖ στόν Θεό ἤ στήν γῆ; Στήν
γῆ. Σέ κολλάει στήν γῆ. Σέ βοηθάει νά πᾶς στόν Θεό; Ὄχι, τό ἀντίθετο.
Ἄρα πάλι πέφτεις, ἁμαρτάνεις. Ὁπότε παίρνουμε τά μέτρα μας καί κάνουμε
μέ λεβεντιά αὐτά πού λέει ὁ Θεός.
Ξέρετε ὅτι ὑπάρχει Κανόνας τῆς
Ἐκκλησίας πού λέει ὅτι οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά χορεύουν; Ὑπάρχει
τέτοιος Κανόνας καί ἔχει φοβερά ἐπιτίμια γιά τούς χορευτές. Ὅτι ὑπάρχει
Κανόνας ὅτι οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά τρώγουν ἀκούγοντας τραγούδια
σατανικά; Ὑπάρχει κι αὐτός ὁ Κανόνας μέ ἐπιτίμια. Θά πεῖτε: – Πολύ
αὐστηρή εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὄχι, εἶναι πολύ φιλάνθρωπη, γιατί θέλει νά μᾶς
προφυλάξει ἀπό τήν ἁμαρτία πού εἶναι ἡ μεγαλύτερη καταστροφή γιά τήν
ψυχή μας. Ἀλλά σήμερα ἐπικρατεῖ αὐτό τό πνεῦμα, νά τά συμβιβάσουμε, νά
τά βροῦμε μέ τόν κόσμο. Καί προσπαθώντας νά τά συμβιβάσεις μέ τόν κόσμο,
δέν ζεῖς τίποτα. Οὔτε τόν κόσμο, οὔτε τόν Θεό. Ζεῖς οὐσιαστικά τόν
διάβολο, αὐτή τήν χλιαρότητα, αὐτό πού ζοῦσαν καί οἱ Φαρισαῖοι. Ὁ
Χριστός μας δέν καταδίκασε τούς ἁμαρτωλούς, τούς φανερά ἁμαρτωλούς, πού
μετανοοῦσαν, ἀλλά τούς Φαρισαίους πού ἦταν κρυφοί ἁμαρτωλοί καί
ἐμφανιζόντουσαν ὡς καλοί, ὡς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό πίσω ἔκαναν
ὅλες τίς ἁμαρτίες. Νά μήν εἴμαστε τέτοιοι. Δυστυχῶς συμβαίνει κι αὐτό.
Γι’ αὐτό δικαίως κάποιοι μᾶς λένε ὑποκριτές. Ὑπάρχει πολλή ὑποκρισία καί
μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄλλο εἴμαστε καί ἄλλο δείχνουμε ὅτι εἴμαστε. Ὄχι,
νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς. Πρῶτα-πρῶτα μέ τόν ἑαυτό μας. Νά δοῦμε κατάματα
τόν ἑαυτό μας καί νά τόν καθρεφτίσουμε στόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Τί λέει ὁ
Θεός; Ἄν δέν ξέρω, νά ρωτήσω. Ὄχι ὅμως τόν τυχόντα, ἀλλά τόν σωστό
πνευματικό πατέρα πού γνωρίζει καί θά μοῦ πεῖ μέ ἀσφάλεια τήν ἀλήθεια,
αὐτό πού λέει ὁ Θεός γιά τό καθετί. Τό νά βροῦμε ἕναν τσαρλατάνο εἶναι
εὔκολο… μετά ὅμως δέν θά ἔχουμε θεραπεία.
Ἐρ. : Οὔτε παραδοσιακούς χορούς;
Ἀπ. : Ὁ Κανόνας λέει γιά
ὅλους τούς χορούς, δέν κάνει ἐξαιρέσεις. Ὑπάρχει ἕνας χορός πού
ἐπιτρέπεται, ὁ χορός τοῦ Ἡσαΐα καί ὁ χορός γύρω ἀπό τήν κολυμβήθρα, ὅταν
κάποιος βαφτίζεται. Ἄν θέλετε κι ἕνας τρίτος χορός μπροστά στίς εἰκόνες
μας, ὅταν κάνουμε τίς μετάνοιές μας. Νά μετανοοῦμε καί ἀντί νά κάνουμε
ὅλα αὐτά τά γιόγκα κ.λ.π. πού δέν ἐπιτρέπονται ἤ νά τρέχουν οἱ ἄνρθωποι
στά γυμναστήρια καί δίνουν ἕνα σωρό λεφτά, νά κάνουμε τίς μετάνοιές μας,
τίς γονυκλισίες μας καί θά εἴμαστε μιά χαρά σωματικά καί πνευματικά.
Ἐρ. : Τόν τελευταῖο καιρό
ὑπάρχει στούς ἀνθρώπους τῆς πατρίδας μας μία ἀνησυχία καί μία ἀναστάτωση
μεγαλύτερη ἀπό τίς ἄλλες φορές λόγω τῶν ἐξελίξεων πού βλέπουμε. Βέβαια
αὐτοί στίς τηλεοράσεις ἔχουν τήν δύναμη νά μᾶς ἀγχώνουν, νά μᾶς
ἀρρωσταίνουν, νά περνοῦν τά μηνύματά τους. Μᾶς βρίσκουν πνευματικά
ἀπροετοίμαστους καί μᾶς «ἁλωνίζουν». Ὁ κόσμος φοβᾶται γιά τήν περιουσία
του, γιά τίς ἀπολαύσεις του… Στήν πατρίδα μας βρίσκονται, ἄν δέν κάνω
λάθος, 1.000.000 – 2.000.000 μουσουλμάνοι, ἀλλόθρησκοι. Ὁ κόσμος θέλει
νά μάθει ἀπό τήν Ἐκκλησία σάν νά ρωτάει τό μέντιουμ: – Τί θά γίνει μ’
αὐτό πού εἶπε ὁ π. Παΐσιος; Ἦρθε ἡ ὥρα; Θά γίνει; Θά κάνουμε ἐπανάσταση;
Θά πάρουμε τά τσεκούρια; Δέν λέει ὅτι καλούμαστε σέ μετάνοια αὐτή τήν
στιγμή καί σέ διόρθωση, γιά ἀγῶνα στήν πνευματική ζωή. Κάποιοι ἄκουσαν
ὅτι θά ἔρθει ἕνας παππούλης νά μᾶς μιλήσει γιά τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί
ἴσως ἤθελαν νά ἀκούσουν γιά τήν μοίρα τῆς πατρίδος καί τῆς ἀνθρωπότητος,
γιατί πιστεύουν ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος ἔχει πολλά τέτοια μυστικά καί θά τά
πεῖ. «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν μιλάει… εἶναι μέ τό σύστημα», λένε. Ἔχουν
ἀπαιτήσεις ἀπό τήν Ἐκκλησία νά διορθώσει τά ὑλικά γιά νά ζοῦμε καλύτερα.
Ἔχουν ἀπαιτήσεις ἀπό τήν Ἐκκλησία νά μιλήσει, γιά νά μποροῦμε τό
καλοκαίρι νά εἴμαστε τρεῖς μῆνες στήν θάλασσα καί νά ἔχουμε τά χρήματά
μας… Θέλουν νά εἴμαστε ὀρθόδοξοι… Δέν καλούμαστε σέ μετάνοια. Περιμένει
αὐτός ὁ κόσμος ἀπό τήν Ἐκκλησία τί θά γίνει μέ τούς πρόσφυγες. Θά
ἀλλοιωθοῦν μαζί μας; Ἀπό τρεῖς γυναῖκες ὁ ἕνας, θά κάνει μιά διμοιρία
ἀπό τριάντα παιδιά; Τί ἀπαντοῦμε σ’ αὐτόν τόν κόσμο γιά τόν νέο
πειρασμό;
Ἀπ. : Ἀπαντοῦμε πρῶτον ὅτι
Ἐκκλησία ὅλοι εἴμαστε. Δηλαδή δέν εἶναι ἄλλο ἡ Ἐκκλησία καί ἄλλο ἐμεῖς.
Νά ξεκαθαρίσουμε πρῶτα αὐτό. Δέν εἶναι οἱ παπάδες καί οἱ δεσποτάδες
Ἐκκλησία. Οἱ ἐπίσκοποι πιό σωστά. Δέν πρέπει νά τούς λέμε δεσποτάδες
γιατί ὁ δεσπότης εἶναι ὁ κυρίαρχος, ὁ ἐξουσιαστής. Ἐκκλησία εἴμαστε
ὅλοι. Οἱ Ἐπίσκοποι ἤ οἱ Πατριάρχες εἶναι μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία
εἶναι: ὁ Χριστός, ἡ Ἁγία Τριάδα, οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὅλοι
οἱ δίκαιοι καί μετά Ἀρχιερεῖς, Πατριάρχες, ἱερεῖς, διάκονοι καί ὅλοι
ἐσεῖς πού εἶστε βαφτισμένοι καί εἶστε -προσέξτε ὅμως- ἐνεργά μέλη τῆς
Ἐκκλησίας, ζεῖτε δηλαδή μέ ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή. Ἑπομένως δέν
ἀπευθυνόμαστε στήν Ἐκκλησία, εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία.
Αὐτό εἶναι τό πρῶτο λάθος. Λένε:
«νά μᾶς πεῖ ἡ Ἐκκλησία». Ποιά Ἐκκλησία; Ἐσύ εἶσαι Ἐκκλησία. Ὄφειλες νά
ξέρεις τήν ἀπάντηση. Ζῶντας δηλαδή μέσα στήν Ἐκκλησία, ὄφειλες νά ἔχεις
τήν ἀπάντηση. Δέν τήν ἔχεις; Θά ρωτήσεις τόν πνευματικό σου, ἀλλά μέ τήν
συνείδηση ὅτι εἶσαι κι ἐσύ Ἐκκλησία.
Δεύτερον, λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι ὁ
διάβολος ἔχει δικαιώματα στόν ἄνθρωπο, ὅταν ἁμαρτάνει. Εἶπε ὁ π.
Κωνσταντίνος ὅτι οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν ζητοῦν μετάνοια, ζητοῦν ἁπλῶς
μιά πρόγνωση, γιά νά ἡσυχάσουν, νά ἠρεμήσουν. Γιατί, ἅμα ξέρεις τί θά
γίνει σέ ἕνα μήνα κάπως ἠρεμεῖς.. Καί ὁ Θεός δέν μᾶς τήν δίνει τήν
πρόγνωση. Δέν μᾶς ἀποκαλύπτει τό μέλλον. Ξέρετε γιατί; Γιατί δέν μᾶς
ἀποκαλύπτει ὀ Θεός πότε θά πεθάνουμε; Δέν θά ἦταν καλύτερα; Ἐνδεχομένως
γιά κάποιους θά ἦταν… γιατί θά ἔκαναν κι ἄλλες ἁμαρτίες. Ἄν ἤξεραν λ.χ.
ὅτι θά πέθαιναν 15 του μηνός, μέχρι τίς 14 θά ἁμάρταναν καί τήν 15η
θά πήγαιναν νά ἐξομολογηθοῦν! Τόσο πονηροί εἴμαστε. Αὐτή ὅμως ἡ
μετάνοια δέν θά ἦταν ἀληθινή μετάνοια. Ὁ Θεός λοιπόν δέν μᾶς ἀποκαλύπτει
τό μέλλον ἀπό φιλανθρωπία. Καί νά μάθουμε τό μέλλον, τίς προφητεῖες καί
ὅλα αὐτά, δέν θά ἠρεμήσουμε πάλι. Γιατί εἴπαμε ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς εἶναι
στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄν δέν ἔχεις ἐνεργό τό Ἅγιο
Πνεῦμα, εἰρήνη δέν θά ἔχεις ποτέ. Ἄν δέν ἔχεις καθαρίσει τήν καρδιά σου,
ὥστε νά ἔρθει μέσα τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἄν δέν ἔχεις δηλαδή μετανοήσει,
γιατί ἔτσι καθαρίζει ἡ καρδιά. Γι’ αὐτό ὁ Θεός δέν μᾶς λέει τό μέλλον.
Γιατί χτυπᾶμε σέ λάθος πόρτα. Ἀντί νά χτυπήσουμε τήν πόρτα τῆς
μετάνοιας, χτυπᾶμε τήν πόρτα τῶν μέντιουμ, τῶν μελλοντολόγων καί τῶν
προφητολόγων καί διάφορα τέτοια νομίζοντας λανθασμένα πώς ἄν μάθουμε τό
μέλλον θά ἠρεμήσουμε.
Θά ἠρεμήσουμε, ὅταν τακτοποιηθοῦμε
μέ τόν ἀντίδικό μας. Ξέρετε ποιός εἶναι ὁ ἀντίδικός μας; Ἡ συνείδησή
μας. Μ’ αὐτόν τόν ἀντίδικο πρέπει νά εἰρηνεύσουμε. Γι’ αὐτό λέει ὁ
Χριστός μας: «στόν δρόμο πού πηγαίνεις γιά τό δικαστήριο, συνδιαλλάγηθι
μέ τόν ἀντίδικό σου» (πρβλ. Ματθ. 5,25). Ποιό εἶναι τό δικαστήριο; Ἡ ὥρα
τοῦ θανάτου μας καί ἡ Δευτέρα Παρουσία. Πρίν φτάσεις σ’ αὐτή τήν ὥρα
λοιπόν, λέει, βρές τά μέ τήν συνείδησή σου. Τακτοποίησε τήν συνείδησή
σου, μήν ἔχεις ἔλεγχο μέσα σου γιά κάτι πού κάνεις ὅτι δέν εἶναι σωστό.
Μήν καλύπτεις τήν φωνή τῆς συνειδήσεώς σου. Καί πῶς γίνεται αὐτό; Μέ τήν
μετάνοια. Μετανόησε καί ἔτσι θά ἡσυχάσει ἡ συνείδηση. Κι ἄν ἡσυχάσει ἡ
συνείδηση, ἡσύχασε ὁ ἄνθρωπος, ἠρέμησε.
– Μά γύρω του γίνεται χαμός, Σόδομα
καί Γόμορρα, κόλαση..; Ἄς εἶναι. Αὐτός περνάει χωρίς νά βραχεῖ καθόλου,
χωρίς νά τόν ἀγγίξει καθόλου τό πῦρ τῶν πειρασμῶν καί τῆς καταστροφῆς.
Ὅπως ὁ Λώτ. Ποῦ ζοῦσε ὁ Λώτ; Στά Σόδομα καί στά Γόμορρα. Τό ξέρετε ὅτι ὁ
Λώτ εἶναι Ἅγιος; Εἶναι ὁ Ἅγιος Λώτ. Μέσα στά Σόδομα καί στά Γόμορρα
ὑπῆρχε Ἅγιος; Ναί, ὑπῆρχε ἕνας Ἅγιος, ὁ Λώτ. Καί τοῦ ἔκανε τέτοια τιμή ὁ
Θεός, πού ἔστειλε ἀγγέλους νά τόν βγάλουν, μέ συνοδεία δηλαδή τιμητική,
πρίν καταστρέψει τά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Τά ὁποῖα ξέρετε γιατί
καταστράφηκαν ; Γιά τήν ὁμοφυλοφιλία, πού σήμερα τήν νομιμοποιήσαμε! Καί
σήμερα εἴμαστε χειρότερα ἀπό τά Σόδομα καί τά Γόμορρα… ἀλλά μποροῦμε νά
εἴμαστε ἅγιοι; Μποροῦμε. Ὅπως μποροῦσε ὁ Λώτ. Μποροῦμε νά ἔχουμε εἰρήνη
μέσα σ’ αὐτήν ὅλη τήν καταστροφολογία καί ὅλες αὐτές τίς ἀπειλές; Ναί,
μποροῦμε, ἄν μοιάσουμε στόν Λώτ. Μποροῦμε νά ἔχουμε τούς Ἀγγέλους τοῦ
Θεοῦ δίπλα μας; Μποροῦμε καί ὅταν ἔρθει ἡ πλήρης καταστροφή, θά μᾶς
βγάλει ὁ Θεός καί δέν θά πάθουμε τίποτα. Ἐδῶ εἶναι, θά λέγαμε, τό μεγάλο
στοίχημα. Νά στοχεύσουμε στόν Χριστό, στήν Ἁγιότητα. Νά κάνουμε ἰδανικό
τῆς ζωῆς μας τόν Χριστό. Κλεῖστε τίς τηλεοράσεις. Κλεῖστε τα ὅλα αὐτά
καί πιάστε σύνδεση μέ τόν οὐρανό. Γιατί, ὅλα αὐτά, ὅπως εἶπε ὁ
παππούλης, εἶναι μεθοδευμένα, στοχευμένα, σχεδιασμένα ἀπό χρόνια καί
ὅλοι αὐτοί πού τά φτιάχνουν εἶναι ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου μέ σκοπό νά μᾶς
περάσουν τελικά τήν βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅσο, ὅμως, ἐμεῖς εἴμαστε
κολλημένοι στόν Χριστό καί στόν οὐρανό, οὔτε ὁ Ἀντίχριστος θά ἔρθει,
οὔτε τό χάραγμα, οὔτε ἡ μεγάλη καταστροφή.
– Πότε θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, ξέρετε;
Ὅταν ὅλοι θά διαστραφοῦμε ἤ σχεδόν
ὅλοι. Γιατί ὁ Ἀντίχριστος δέν θά ἔρθει ἐκβιαστικά, θά τόν ζητήσουν οἱ
ἄνθρωποι. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θά τόν ζητήσουμε ὡς λυτρωτή. Γι’ αὐτό τώρα μᾶς
κλείνουν ἀπό ὅλες τίς πλευρές, ὥστε νά ποῦμε κάποια στιγμή: «ναί,
ἐπιτέλους κάντε ὅ,τι θέλετε, φέρτε μας ὅ,τι θέλετε, μόνο νά γλιτώσουμε
ἀπό τό ἀφόρητο φορτίο στό ὁποῖο μᾶς βάλατε». Ὁ χριστιανός ὅμως δέν θά τό
πεῖ ποτέ αὐτό, γιατί ὁ χριστιανός ὅπου κι ἄν εἶναι, εἶναι μέ τόν
Χριστό, εἶναι μέ τήν χαρά, δέν ἔχει πρόβλημα. Ὅσο λοιπόν μένουμε
πραγματικά χριστιανοί, δέν ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος. Μή φοβᾶστε. Οὔτε καμιά
καταστροφή θά ἔρθει. Τί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Ἕνα-δυό νησάκια θά μᾶς
πάρουν… τίποτα δέν θά πάθουμε… Πότε ὅμως; Ὅταν ζήσουμε ἐν μετανοία. Τό
μήνυμα εἶναι αὐτό: νά μετανοοῦμε καί δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε καμιά
κινδυνολογία, καμιά καταστροφή. Ἡ ἀπάντηση εἶναι μετάνοια. Καί σ’ ὅλους
αὐτό νά λέτε, πού ἀναρωτιοῦνται καί ἀνησυχοῦν τί θά γίνει. Δέν μέ
ἐνδιαφέρει τί θά γίνει. Τί θά γίνει μέ μένα; Ἄν ἐγώ αὔριο πεθάνω, ποῦ θά
πάω; Τό ἔχουμε σκεφτεῖ αὐτό; Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔλεγε: κάθε μέρα νά λές
ὅτι εἶναι ἡ τελευταῖα μέρα τῆς ζωῆς σου. Εἴμαστε ἕτοιμοι ἀδελφοί μου;
Ἔχουμε τακτοποιημένη τήν συνείδησή μας ἤ ἀκόμα μέσα μας μᾶς ἐλέγχει;
Νά σᾶς πῶ καί μιά ἱστορία. Ἕνας
σύγχρονος Ἅγιος εἶδε ἕνα ὅραμα: ἕνα συνέδριο δαιμόνων. Ὁ ἀρχηγός, ὁ
Ἑωσφόρος, εἶχε μαζέψει ὅλους τούς δαίμονες καί τούς ρωτοῦσε: – Τί πρέπει
νά λέμε στούς ἀνθρώπους; Γιά νά μᾶς κολάζουν φυσικά, γιατί ὁ διάβολος
θέλει νά κολάσει τόν ἄνθρωπο. Ἔλεγε ὁ ἕνας νά τούς βάζουμε νά κάνουν
ἁμαρτίες, τόν ἔδιωχνε. Ἄλλος ἔλεγε νά τούς βάζουμε σέ πειρασμούς, νά
τούς κάνουμε ἀτυχήματα, «φύγε κι ἐσύ», ἔλεγε. Καί στό τέλος βγῆκε ἕνας
διαβολάκος ἀσήμαντος καί λέει: «δέν θά λέμε στούς ἀνθρώπους νά μήν
πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία, θά λέμε νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία. Οὔτε θά
τούς λέμε μήν ἐξομολογεῖστε, θά τούς λέμε νά ἐξομολογοῦνται. Οὔτε νά μῆν
κοινωνᾶτε, νά κοινωνᾶτε, ἀλλά θά τούς λέμε: ὄχι τώρα, ἔχεις καιρό, κάνε
τώρα αὐτά πού εἶναι ἐπείγοντα καί μετά ἔχεις καιρό γιά ἐξομολόγηση,
ἔχει καιρό γιά νά πᾶς στήν Ἐκκλησία καί γιά νά κοινωνήσεις. Μέ τό ἔχεις
καιρό, ἔχεις καιρό, θά περνάει ὅλη τους ἡ ζωή καί θά τούς κολάζουμε».
«Μπράβο», τοῦ λέει, «αὐτό εἶναι, αὐτό θά κάνουμε». Αὐτό εἶναι ἀληθινό
γεγονός, δέν εἶναι ἱστορία. Τό εἶδε ὁ Ἅγιος καί μᾶς τό ἀποκάλυψε. Ἔτσι
δουλεύει ὁ διάβολος, μέ τήν ἀναβολή. Μέ τήν ἀναβολή πού σημαίνει
ματαίωση. Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, νά μήν ἀναβάλουμε. Ἐδῶ καί τώρα.
Κατάλαβες ὅτι ἔκανες σφάλμα; Μήν ἀναβάλεις. Γιατί, ὅσο ἀφήνεις τό τραῦμα
σου ἄδετο, τόσο αὐτό κινδυνεύει νά μολυνθεῖ, νά βρωμίσει καί νά σέ
καταστρέψει τελείως. Στά σωματικά τραύματα ἀμέσως τρέχουμε στόν γιατρό.
Γιατί δέν φροντίζουμε τό ἴδιο καί γιά τήν ψυχή μας καί ἀφήνουμε τό
τραῦμα τῆς ψυχῆς μας νά πυορροεῖ, νά μολύνεται καί νά μᾶς ρίχνει στήν
πλήρη καταστροφή τῆς ψυχῆς; Προσοχή, λοιπόν, στήν ἀναβολή. Εἶναι πολύ
μεγάλη δαιμονική παγίδα κι αὐτή. Ἐδῶ καί τώρα θά ἐξομολογηθῶ, θά
μετανοήσω, θά ἀλλάξω. Ἐδῶ καί τώρα, ὄχι αὔριο.
Ἐρ. : Σχετικά μέ τούς
ψευδομάρτυρες πού ἔρχονται στά σπίτια μας καί ἀφήνουν τά περιοδικά τους,
τί τούς ἀπαντᾶμε, νά ἔχουμε διάλογο μαζί τους;
Ἀπ. : Δέν πρέπει νά ἔχουμε
διάλογο καί οὔτε καλημέρα νά λέμε σ’αὐτούς, οἱ ὁποῖοι κάνουν
προσηλυτισμό καί εἶναι αἱρετικοί. Τό λέει τό Εὐαγγέλιο «χαίρειν αὐτῷ μή
λέγετε» (Β΄ Ἰω. 1,10). Οὔτε χαίρετε νά μήν τούς λέτε, καθόλου. Καμία
σχέση μέ αἱρετικούς. Ἡ αἵρεση εἶναι ἡ χειρότερη ἁμαρτία, γιατί μᾶς
βγάζει ἐκτός Ἐκκλησίας. Κι ἕνας πού πάει σέ τέτοιες ὁμάδες ἤ πηγαίνει
στήν Ἰνδία πού κάνουν τελετές, γιόγκα καί ὅλα αὐτά, μετά πρέπει νά τοῦ
ξανακάνουμε χρίσμα. Χάνει τό χρίσμα, χάνει τό Ἅγιο Πνεῦμα δηλαδή καί
πρέπει νά τοῦ τό ξαναδώσουμε. Μακριά ἀπό ὅλους αὐτούς. Νά τούς κλείνετε
κατευθείαν τήν πόρτα.
Ἐρ. : Κι ἄν εἶναι συγγενής;
Ἀπ. : Ὁ Χριστός τί εἶπε; «ἄν
τό μάτι σου σέ σκανδαλίζει, βγάλ’ το» (Ματθ. 5,29). Ὁ συγγενής μας εἶναι
σάν τό μάτι, πολύτιμος γιά μᾶς, τόν ἀγαπᾶμε. Ἄν ὅμως σέ ρίχνει σέ
ἁμαρτία -πού δέν ὑπάρχει πιό βαριά ἁμαρτία ἀπό τήν αἵρεση- πού σέ
ξεκόβει ἀπ’ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, βγἀλ’ το, γιατί «σέ συμφέρει νά
πᾶς μέ ἕνα μάτι στόν παράδεισο, παρά καί μέ τά δυό στήν κόλαση». Κόβεις
κάθε σχέση. Καί ἔχουμε ὡραιότατα παραδείγματα στήν ζωή τῶν Ἁγίων. Νομίζω
Ἰάκωβος ἦταν τό ὄνομά του, χριστιανός, καί πῶς τόν κατάφερε ὁ Πέρσης
βασιλιάς, τοῦ ἔταξε πράγματα καί τοῦ μετέστρεψε τήν πίστη, τόν ἔκανε
εἰδωλολάτρη. Αὐτός σάν νά μήν συμβαίνει τίποτα, πῆγε καί χτύπησε τήν
πόρτα γιά νά μπεῖ στό σπίτι του. Ἡ γυναίκα του, πού τό εἶχε μάθει, τοῦ
λέει: «φύγε ἀπό δῶ, ἀρνήθηκες τόν Χριστό καί θέλεις νά μπεῖς στό σπίτι;
Φύγε, τελειώσαμε, δέν ἔχεις θέση ἐδῶ μέσα. Ἐδῶ μέσα εἶναι ὁ Χριστός».
Τόν ἔδιωξε τόν ἄντρα της. Δέν τόν ἄφησε νά μπεῖ στό σπίτι. Καί τότε τί
ἔγινε; Ἦρθε σέ συναίσθηση ὁ ἄνθρωπος καί λέει: «καλά μοῦ ἔκανε, Θεέ μου
συγχώρεσέ με». Ἄρχισε νά κλαίει, νά μετανοεῖ, δήλωσε ὅτι ἀρνεῖται τήν
εἰδωλολατρία καί σώθηκε ὁ ἄνθρωπος καί ἔγινε καί μάρτυρας.
Γι’ αὐτό λέει ὁ Χριστός «νά βγάζεις
τό μάτι σου», νά κόβεις δηλαδή τίς σχέσεις σου καί μέ τούς συγγενεῖς
σου καί μέ τούς πολύ φίλους σου, ὅταν αὐτοί σέ σπρώχνουν στήν ἁμαρτία.
Γιατί, ὑπάρχει μιά πιθανότητα μέ αὐτό τόν τρόπο νά τούς βοηθήσεις νά
μετανοήσουν. Δέν πρέπει νά τούς ἀγκαλιάζεις τάχατες ἀπό ἀγάπη, γιατί δέν
εἶναι ἀγάπη νά ἀγκαλιάζεις τήν ἁμαρτία. Δηλαδή, ἄν κάποιον, ἐνῶ δέν
μετανοεῖ, τόν ἔχεις φίλο καί ἔχει ὅλα τά συγγενικά πλεονεκτήματα, δέν
πρόκειται νά τόν βοηθήσεις ποτέ νά ἀλλάξει. Γιατί θά σκέφεται: «ἔ, κι
αὐτή πού πάει στήν Ἐκκλησία, δέν μοῦ εἶπε καί τίποτα, κάτι ἔτσι χλιαρό,
ἀλλά τίποτα..». Καί δέν ἀλλάζει. Ἐνῶ, ἄν τόν ταρακουνήσεις «ἔκανες αὐτό
τό πράγμα, κόβουμε σχέσεις, τελείωσε», τότε ὑπάρχει μιά ἐλπίδα νά τόν
βοηθήσεις νά σωθεῖ. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μας μᾶς λέει: «σέ σκανδαλίζει τό
χέρι σου, κόψ’ το, τό πόδι σου, κόψ’ το, νά πᾶς μέ ἕνα χέρι ἤ μέ ἕνα
πόδι στόν Παράδεισο, παρά καί μέ τά δυό στήν κόλαση». Μερικοί ἔρχονται
καί μοῦ λένε: «τό ξέρω, πάτερ, ἀλλά αὐτόν τόν ἔχω φίλο ἀπ’ τό
νηπιαγωγεῖο». Καί ἐπειδή τόν ἔχεις ἀπ’ τό νηπιαγωγεῖο; Ἀφοῦ σέ σπρώχνει
στήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖς νά τόν ἔχεις φίλο. Ἄν θέλεις νά τόν βοηθήσεις,
πρέπει νά ξεκόψεις. Τότε ὑπάρχει μιά πιθανότητα νά πεῖ κι αὐτός: «γιά
στάσου, τόσο σοβαρό εἶναι αὐτό πού κάνω, πού καί ὁ καλύτερός μου φίλος
μέ διώχνει;». Ἔτσι μπορεῖ νά τόν κερδίσεις. Ἐνῶ, ἄν τάχατες ἀπό ἀγάπη,
μείνεις μαζί του, τόν κατέστρεψες καί θά καταστραφεῖς κι ἐσύ μαζί του.
Θά πάρει καί σένα στόν δικό του δρόμο.
Ἐρ. : …….. Ἡ θέση ἡ δική μας σέ σχέση μ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ποιά εἶναι;…. εἶναι μουσουλμάνοι…..
Ἀπ. : Εἶναι ἡ θέση πού μᾶς
δίδαξε ὁ Χριστός μας. Τί μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός μας; «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»
(Ἰω. 15,17). Δέν μᾶς εἶπε νά ἀγαπᾶμε μόνο τούς χριστιανούς. Καί τούς
μουσουλμάνους θά τούς ἀγαπᾶμε καί τούς μασόνους καί τούς ἄθεους καί τούς
ἀντίχριστους, ὅλους θά τούς ἀγαπᾶμε. Δέν θά ἀγαπᾶμε τήν ἁμαρτία. Τόν
ἁμαρτωλό πρέπει νά τόν ἀγαπᾶμε. Κι αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἔτσι πρέπει νά
τούς δοῦμε. Μᾶς τούς ἔφερε ὁ Θεός ἐδῶ… Τώρα μᾶς τούς φέρανε…; Τό πιό
πιθανό εἶναι νά μᾶς τούς φέρανε…
Καί δέν εἶναι πρόσφυγες, ἔτσι; Κακά
τά ψέματα, αὐτοί εἶναι στρατός, σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία εἶναι. Ἕνας
δημοσιογράφος πού εἶχε πάει, χριστιανός δημοσιογράφος, τό ἀποκάλυψε αὐτό
καί νομίζω τόν φιμώσανε. Ἐρχόντουσαν 60 βάρκες στήν Μυτιλήνη γεμάτες
ἄνδρες κάτω τῶν 30 ἐτῶν, καί μία βάρκα μέ γυναικόπαιδα καί ὅλα τά ΜΜΕ
πήγαιναν στήν μία βάρκα… Γιατί αὐτή εἶναι ἡ γραμμή.… Καί τίς 60 βάρκες μέ τούς νέους, τόν στρατό δηλαδή -ὅλοι ἄνδρες κάτω τῶν 30 ἐτῶν- δέν τίς ἔδειχναν… Καταλάβατε; Λοιπόν μᾶς κοροϊδεύουν καί δέν εἶναι καθόλου Σύριοι!
Δέν εἶναι πρόσφυγες. Αὐτοί εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο… καί μέ τό πού ἔφταναν
στήν Μυτιλήνη, σκίζανε τά διαβατήρια τους καί δήλωναν ἀπώλεια
διαβατηρίου! Κοροϊδία δηλαδή. Καί ἔβγαζαν τό κινητό, τελευταίας
τεχνολογίας, καί τά μάτσα μέ τά εὐρώ. Ποῦ τά βρίσκουν ὅλα αὐτά;
Αὐτά ὅλα εἶναι σχεδιασμένα ἀπο τήν
Νέα Τάξη Πραγμάτων, γιά νά γίνει μιά ὁμογενοποίηση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς
γῆς. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τους, ἔτσι νά κάνουν ἕναν «χυλό», νά μήν
ὑπάρχουν πλέον τοπικές παραδόσεις, νά μήν ὑπάρχουν ἐθνότητες, νά γίνουν
ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἕνα «ἀνακάτεμα»… Δέν γίνεται αὐτό καί θά ἀποτύχουν.
Εἶναι σίγουρο αὐτό. Ἀλλά σᾶς τό λέω, γιά νά μήν κοιμόμαστε μέ τά
τσαρούχια… Τώρα ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνουμε; Αὐτοί οὕτως ἤ ἄλλως ἦρθαν
ἐδῶ, ἔτσι; Μᾶς τούς κλείσανε ἐδῶ…
Ἐμεῖς θά πρέπει νά τούς δοῦμε ὡς
εἰκόνες Χριστοῦ, ὅπως καί εἶναι. Ἔτσι δέν εἶναι; Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι
εἰκόνα Χριστοῦ. Εἶναι σάν νά βλέπεις τόν Χριστό, μά μουσουλμάνος εἶναι,
μά ἄθεος, μά βουδιστής, ὁτιδήποτε. Ἐκεῖνο πού θά πρέπει νά κάνουμε
ἐμεῖς, πρῶτον εἶναι νά κάνουμε πολύ-πολύ προσευχή.. πάρα πολύ… γιά
αὐτούς… Γιατί κι αὐτοί ἄνθρωποι εἶναι. Ὑποψήφιοι γιά τόν Παράδεισο εἶναι
κι αὐτοί. Καί γιά αὐτούς ἔχει σταυρωθεῖ ὁ Χριστός. Καί γιά αὐτούς
πονάει ὁ Χριστός. Καί γιά αὐτούς πόνεσε ὁ Χριστός… Γιά αὐτούς πέθανε ὁ
Χριστός. Ὅπως πέθανε καί γιά ἐμᾶς, πέθανε καί γιά αὐτούς. Ὁπότε, ἄν αγαπᾶμε τόν Χριστό, θά πρέπει νά πονᾶμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν Χριστό γιά αὐτούς, γιά αὐτό πού εἶναι. Γιατί
αὐτοί εἶναι στήν κόλαση οἱ καημένοι. Μουσουλμάνος αὐτό σημαίνει.
Ἀντίχριστος εἶναι ὁ μουσουλμάνος καί ὅλοι οἱ ἐκτός Ὀρθοδοξίας. Εἶναι
μέσα στήν κόλαση, ὑποψήφιοι γιά τήν κόλαση.
Πόσο τούς πονᾶμε; Βλέπετε σήμερα ἡ
ἀνθρωπότητα ἔχει 7,5 – 8 δισεκατομμύρια. Οἱ Ὀρθόδοξοι πόσοι εἶναι; 500
ἑκατομμύρια. Καί ἀπό αὐτούς πόσοι εἶναι πραγματικά μέσα στήν Ἐκκλησία;
Ἐλάχιστοι! Στήν Ἑλλάδα τό 3% ἐκκλησιάζεται, τό ξέρετε; Ἀπο τά 10
ἑκατομμύρια. Γιά νά λέμε καί τά δικά μας τά χάλια… Λοιπόν πόσο τά πονᾶμε
αὐτά τά παιδιά, πού εἶναι μακριά ἀπό τόν Χριστό; Τελείως μακριά εἶναι αὐτοί.
Καί τό δεύτερο, νά ἔχουμε τά κότσια
νά πᾶμε νά τούς μάθουμε τόν Χριστό, νά τούς μάθουμε τήν ἀλήθεια, νά
τούς διδάξουμε τήν πίστη. Μά θά πεῖτε: – Θά μᾶς σφάξουνε! Μπορεῖ νά
γίνει κι αὐτό. Ἀλλά πρέπει νά ἔχουμε τέτοιο πνεῦμα, ὅπως εἶχαν οἱ
Ἀπόστολοι. Ἄν ἔλεγαν καί οἱ Απόστολοι, αὐτό πού λένε κάποιοι μοντέρνοι
σήμερα – δυστυχῶς καί ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς τό λένε αὐτό – «εἰρηνική
συνύπαρξη» μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες… Ἔτσι εἶπε ὁ Χριστός; Εἰρηνική
συνύπαρξη εἶπε νά ἔχουμε; Δηλαδή νά τά «βροῦμε», νά μήν τσακωνόμαστε, νά
μήν μιλᾶμε, νά μήν τούς θίγουμε, νά μήν τούς λέμε ὅτι εἶναι στό
σκοτάδι, ὅτι κι αὐτοί καλά εἶναι, ὅτι κι αὐτός δρόμος εἶναι, ὅτι κι
αὐτοί στόν ἴδιο Θεό πιστεύουν… Αὐτά λένε οἱ Οἰκουμενιστές.
Δέν εἶπε ἔτσι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός
εἶπε «νά τούς διδάξετε τήν Ἀλήθεια». Δέν εἶπε νά πᾶς μέ τήν βία, μέ τό
μαχαίρι, νά τούς κάνεις χριστιανούς… Ἀλλά νά τούς πεῖς ὅτι εἶναι στήν πλάνη.
Νά τούς τό πεῖς, ὅτι εἶναι στό σκοτάδι, ὅτι ἡ κατάληξή τους θά εἶναι ἡ
κόλαση. Πρέπει νά τούς τό ποῦμε αὐτό μέ τό ὅποιο κόστος…
Ἄν καί οἱ Ἀπόστολοι ἔλεγαν:
«εἰρηνική συνύπαρξη μέ τούς εἰδωλολάτρες, μήν τούς λέτε τίποτα, θά μᾶς
σφάξουνε», θά ἤμαστε χριστιανοί ἐμεῖς σήμερα; Ὅλοι θά ἤμαστε
ἀνθρωποφάγοι… Οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι, ξέρετε ὅτι ἔκαναν ἀνθρωποθυσίες;
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες… πού τούς ἔχουμε περί πολλοῦ… Εἶχαν καί καλά
πράγματα, ἀλλά ἔκαναν καί τέτοια. Ἄν δέν ἐρχόντουσαν οἱ Ἀπόστολοι ἐδῶ, ὁ
Ἀπόστολος Ἀνδρέας… Πόσες φορές λιθοβολήθηκε, χτυπήθηκε; Θά ἤμασταν
χριστιανοί ἐμεῖς σήμερα; Μαῦρα χάλια θά εἴχαμε… Λοιπόν, αὐτό τό πνεῦμα
πρέπει νά τό ἀνακαινίσουμε μέσα μας, μποροῦμε. Γιατί αὐτό τό πνεῦμα
εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι τό ἴδιο πνεῦμα πού εἶχαν καί οἱ Ἀπόστολοι.
Μποροῦμε νά τό ἔχουμε ἐνεργό… καί μετά θά μᾶς φωτίσει ὁ Θεός τί να
κάνουμε καί μ’ αὐτούς.
Ξέρετε τό Βυζάντιο, τό λεγόμενο
«Βυζάντιο», δέν εἶναι σωστή αὐτή ἡ λέξη, Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἦταν, αὐτή
εἶναι ἡ σωστή ὁρολογία, ἡ ὁποία ἦταν ἐκχριστιανισμένη. Οἱ Εὐρωπαῖοι μᾶς
βάφτισαν «Βυζάντιο»… Λοιπόν, αὐτή ἡ Αὐτοκρατορία ἔζησε χίλια χρόνια!
Φαινόμενο! Πῶς ἔζησε χίλια χρόνια ξέρετε; Πῶς ἀμυνόντουσαν στούς ἐχθρούς
τους, πού εἶχαν γύρω-γύρω στά σύνορα; Ξέρετε πῶς; Μέ τά ὅπλα; Ἐντάξει
εἶχαν καί φρουρούς… ἀλλά κυρίως μέ τήν ἱεραποστολή. Τούς ἔκαναν
Χριστιανούς! Μέχρι καί στήν Κίνα εἶχαν φτάσει οἱ ἱεραπόστολοι!
Σήμερα ποιός σκέφτεται νά παει στήν Κίνα νά κάνει ἱεραποστολή; Ἐδῶ,
μέσα… δέν κάνουμε ἱεραποστολή στόν διπλανό μας, στό παιδί μας, ἔ;
Στούς συγγενεῖς μας δέν μιλᾶμε γιά
τόν Χριστό… ντρεπόμαστε… μή μᾶς εἰρωνευτοῦν. Ποῦ νά πᾶμε παραπέρα;
Καταλάβατε; Νά ἀποκτήσουμε πνεῦμα τέτοιο, γνήσιο, Ὀρθόδοξο, νά πονέσουμε
τόν ἄλλον πού εἶναι μακριά, πού εἶναι στήν πλάνη… καί μετά θά βροῦμε
τόν δρόμο καί γι’ αὐτούς…
Καί μπορεῖ κι αὐτοί ἀπό
τζιχαντιστές καί ἄγριοι, νά γίνουν οἱ καλύτεροι χριστιανοί! Δέν θά εἶναι
τό μέγιστο κέρδος αὐτό, ἔ; Τί ποιό ὡραῖο ἀπό αὐτό… Καί νά μᾶς βάλουν τά
γυαλιά..
Εἶχα γνωρίσει ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο.
Ἦταν ἀπό τό Ἰράκ καί ἦταν συμβολαιογράφος. Γιά νά δεῖτε πῶς ἐργάζεται ὁ
Θεός… Ὅταν ἔγινε ὁ πόλεμος τοῦ Κόλπου, αὐτός ἦταν στήν φυλακή. Γιατί
ἦταν στήν φυλακή τώρα; Διότι, ἐνῶ ἦταν συμβολαιογράφος, εἶχε -ἄς ποῦμε-
τιμιότητα, τόν πίεζαν νά κάνει μία ἀτιμία καί αὐτός ἔλεγε (μουσουλμάνος
τώρα ἔ;) «δέν μπορῶ νά τό κάνω αὐτό, εἶναι ἀντίθετο μέ τήν συνείδησή
μου». Ἄκουγε τήν συνείδησή του! Πόσοι ἀπο μᾶς ἀκοῦμε τήν συνείδησή μας,
τήν φωνή τοῦ Θεοῦ;
Τόν ἔβαλαν μέσα, ἔγινε ὁ πόλεμος
τοῦ Κόλπου, γιά λίγο τόν βγάλανε, ἀλλά πάλι θά τόν ἔπιαναν. Ὁπότε ὁ
καημένος τί νά κάνει; Πῆρε τα πόδια του καί μέ τά πόδια πέρασε Συρία,
Τουρκία καί ἦρθε στήν Θεσσαλονίκη! Μέ τό πού ἦρθε στήν Θεσσαλονίκη καί
εἶδε τήν Ὀρθοδοξία, βαφτίζεται ἀμέσως. Καί ἐγώ τόν γνώρισα βαφτισμένο,
μέ ἕνα κομποσχοίνι στό χέρι… καί τό πρόσωπό του ἔλαμπε! Ἦταν σάν νά
ἔβλεπες μιά εἰκόνα! Νά εἶχε κατεβεῖ ἀπό μιά εἰκόνα, ἀδύνατος κιόλας, σάν
ἀσκητής ἦταν… Τώρα δέν ξέρω, μπορεῖ νά ἔχει πάει καί στό Ἅγιο Ὄρος…
Πῶς αὐτός λοιπόν ἀπό μουσουλμάνος
ἔγινε χριστιανός καί βρῆκε τήν Ὀρθοδοξία; Ἀκριβῶς, γιατί ἄκουγε τήν
συνείδησή του. Καί με τό πού βρέθηκε στό κατάλληλο περιβάλλον, ἔγινε
ὀρθόδοξος. Λοιπόν, ποιός ξέρει; Μπορεῖ κι ἀπό αὐτούς πού ἦρθαν ἐδῶ,
κάποιοι νά εἶναι τέτοιοι… Νά τούς φέρνει ὁ Θεός ἐδῶ γιά νά βροῦνε τό
Φῶς, τήν Ἀλήθεια. Γιατί νά μήν τούς τό ποῦμε; Ὅτι ἐδῶ εἶναι τό Φῶς καί ἡ
Ἀλήθεια… Ἀλλά γιά νά τούς τό πεῖς, πρέπει νά τό ζεῖς… Νά τό ζεῖς μέσα
σου… Ὁπότε αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση γιά ἐμᾶς. Γιά νά μήν γίνουμε
ρεζίλι καί στούς ἄλλους δηλαδή… Βλέπετε οἱ πρῶτοι χριστιανοί, δώδεκα
Ἀπόστολοι, καί ἔφεραν ὅλο τόν τότε κόσμο ἄνω-κάτω! Καί ἔγινε ὅλος ὁ
κόσμος χριστιανικός… Σήμερα; Τείνει νά γίνει ὅλος ὁ κόσμος
εἰδωλολατρικός… κι ἐμεῖς πού ὑποτίθεται εἴμαστε χριστιανοί, κοντεύουμε
νά χάσουμε τήν πίστη μας… Βλέπετε πολλά νέα παιδάκια στήν Ἐκκλησία;
Ἐλάχιστα ἐγώ βλέπω. Σέ 30-40 χρόνια πόσοι ἄνθρωποι νομίζετε θά εἶναι
στήν Ἐκκλησία; Ἐλαχιστότατοι θά εἶναι. Θά χάσουμε τήν πίστη μας, ἔτσι
ὅπως πᾶμε…
Ὀφείλουμε λοιπόν νά ἀλλάξουμε ἐμεῖς
οἱ ἴδιοι πρῶτα, ὁ καθένας τόν ἑαυτό του. Νά ἔχουμε αὐτό τό πνεῦμα, καί
μετά αὐτό τό πνεῦμα θά τό περάσουμε καί στούς ἄλλους. Ἔτσι θά δώσουμε
τήν δάδα καί στούς ἑπόμενους. Αὐτή εἶναι ἡ παράδοση. Ἀλλιῶς τήν χάνουμε… Παράδοση τί σημαίνει; Παίρνω καί δίνω.
Ἄν δέν ζήσουμε κι ἐμεῖς αὐτό τό πνεῦμα, πού εἶχε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ
Ἅγιος Πορφύριος, οἱ Ἅγιοί μας, τί θά δώσουμε στούς ἑπόμενους; Τίποτα…
Ἔτσι χάνεται ἡ πίστη. Τί νομίζετε
εἶναι δύσκολο νά χαθεῖ ἡ πίστη; Φεύγει αὐτή ἡ γενιά, φεύγει ἡ ἑπόμενη,
τί θά μείνει στήν Ἐκκλησία; Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά βάζουμε νερό στό
κρασί μας… Γιατί μετά ξινίζει τό κρασί καί δέν πίνεται. Καί
δέν τό θέλει κανένας… Γι’ αὐτό καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι, δέν πᾶνε στόν
χριστιανισμό, γιατί οἱ χριστιανοί ἔχουν γίνει ἐκκοσμικευμένοι.
Προσπαθοῦν νά συμβιβάσουν κόσμο καί Χριστό. Καί αὐτό δέν λέει τίποτα σέ
κανέναν. Δέν ἑλκύει αὐτό. Ἐνῶ ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχει ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα… πῶς ἦταν ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἔ; Ὅσοι πήγαιναν στό Ἅγιον Ὄρος, 300 ἄνθρωποι ἄς ποῦμε, οἱ μισοί πήγαιναν στόν Ἅγιο Παΐσιο, ἐνῶ τό Ἅγιον Ὄρος εἶχε 1.500 μοναχούς. Γιατί δέν πήγαιναν στούς ἄλλους; Γιατί ἦταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκεῖ καί ἀνέπαυε ὁ Ἅγιος αὐτός… Σοῦ ἔλεγε μιά καλημέρα καί σέ ξεκούραζε! Λοιπόν,
ἔτσι μποροῦμε νά γίνουμε ὅλοι. Ὅπως ἔδωσε ὁ Θεός τό Πνεῦμα του ἐκεῖ, τό
δίνει στόν καθένα μας, δέν εἶναι τσιγγούνης ὁ Θεός, οὔτε κάνει
διακρίσεις… Ἀλλά θέλει νά βρεῖ ψυχές μετανοημένες… καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος
αὐτό ἔλεγε: «νά εὐχηθεῖτε νά ἔχω καλή μετάνοια».
Κι ἐσεῖς αὐτό νά εὐχηθεῖτε καί γιά μένα καί ὅλοι νά εὐχηθοῦμε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον νά ἔχουμε καλή μετάνοια καί καλή Σαρακοστή!
Ἐρώτηση σχετικά μέ τήν προφύλαξη καί τήν ἀποφυγή τεκνογονίας.
Ἀπάντηση:Τό ξέρετε ὅτι ἡ
ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας εἶναι μέγιστο ἁμάρτημα; Πόσοι χριστιανοί καί
χριστιανές τό ἐξομολογοῦνται αὐτό; Κανονικά δέν μπορεῖς νά κοινωνᾶς,
ὅταν τό κάνεις αὐτό. Δέν ἐπιτρέπεται. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος τό ἔλεγε
ἀπερίφραστα: εἶναι μέγιστο ἁμάρτημα, εἶναι δυνάμει φόνος, γιατί τό
γεννητικό ὑλικό πού σοῦ δίνει ὁ Θεός ἐσύ τό σπαταλᾶς γιά ἡδονή.
Ὁ Θεός νά μᾶς δώσει, ἀδελφοί μου, ἀληθινή μετάνοια καί ἀληθινή
ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς μας καί μετά ἄς μήν φοβόμαστε τίποτε γιά μᾶς
προσωπικά καί γιά τό ἔθνος μας. Ὅλα θά πᾶνε καλά μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
