«Ἀληθινές ἐμπειρίες Παραδείσου καί κολάσεως» (π. Σεραφείμ Ρόουζ),Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Ἀληθινές ἐμπειρίες Παραδείσου καί κολάσεως»

(π. Σεραφείμ Ρόουζ)

Ὁμιλία στίς 11-11-2017

Τό θέμα μας σήμερα, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχει τόν τίτλο «Ἐμπειρίες Παραδείσου» καί σκέφτηκα νά ποῦμε μερικά λόγια γιά τό ποῦ εἶναι αὐτός ὁ Παράδεισος, τόν ὁποῖο πολλοί ἀναφέρουν ὅτι εἶδαν καί ὅτι ἐπισκέφτηκαν. Διαβάζουμε καί στούς βίους τῶν Ἁγίων τέτοιες ἐμπειρίες. Λόγου χάρη, στόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ καταγράφεται μία πολύ ἐντυπωσιακή ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου στόν Παράδεισο.

- Ἄραγε ποῦ εἶναι αὐτός ὁ Παράδεισος, στόν ὁποῖο πήγανε ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί ὅσοι μαρτυροῦν γι’ αὐτόν;

Ὅπως γνωρίζουμε καί ἔχουμε πεῖ μέχρι τώρα, ὑπάρχουν πάρα πολλές ἀναφορές στούς Ἁγίους, στά κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, στούς βίους τῶν Ἁγίων, πού μᾶς διδάσκουν ὅτι «ἡ ψυχή» μετά τόν χωρισμό ἀπό τό σῶμα, καί αὐτό εἶναι ὁ θάνατος, «εἰσέρχεται ἀμέσως στόν ὑπο-οὐράνιο», σ’ αὐτόν πού εἶναι κάτω ἀπό τόν οὐρανό, «ἐναέριο κόσμο» καί προχωράει μέσα σ’ αὐτόν τόν ἀέρα, μέσα στήν ἀτμόσφαιρα δηλαδή. Ὑπάρχουν πολλές τέτοιες μαρτυρίες, καί μάλιστα μᾶς λένε γι’ αὐτό τό θέμα ὄχι μόνο πιστοί, ἀλλά καί ἄπιστοι, καί ἄσχετοι, καί ἀπό ἄλλες θρησκεῖες, καί μᾶς διευκρινίζουν ὅτι ἔχουν συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ τους αὐτοί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἐνῶ ἔχουν ἀφήσει τό σῶμα τους, μέ τήν ψυχή τους ὅμως ἔχουν αὐτή, ὅπως τήν λέμε, τήν αὐτοσυνειδησία καί συνεχίζουν νά εἶναι ὅπως ἐδῶ στήν γῆ, ὅπως ἐδῶ καί ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι εἴμαστε αὐτοί πού εἴμαστε. Ἐγώ εἶμαι ὁ τάδε, ἐσεῖς εἶστε οἱ τάδε κ.λ.π. Κρατοῦμε αὐτή τήν αὐτοσυνειδησία καί μετά τόν χωρισμό ἀπό τό σῶμα καί ὅπως μᾶς λένε οἱ διάφορες ἐμπειρίες, προχωρώντας ἡ ψυχή μέσα σ’ αὐτόν τόν ἐναέριο κόσμο συναντιέται μέ τά τελώνια, δηλαδή μέ δαίμονες, μέ πονηρά πνεύματα, τά ὁποῖα σάν τούς τελῶνες ἐξετάζουν τήν ψυχή. Τήν σταματοῦν, τήν κατηγοροῦν καί ἄν ἔχει ὑποπέσει στά ἀντίστοιχα ἁμαρτήματα, στά ὁποῖα τήν ἐξετάζουν, τήν παίρνουν, τήν ἁρπάζουν τήν ψυχή αὐτή τά τελώνια, οἱ δαίμονες δηλαδή, εἰς τόν Ἅδη, εἰς τήν κόλαση. Γίνεται δηλαδή μία πρώτη, ὅπως λέμε, «Μερική Κρίση».

Ἡ τελική Κρίση θά γίνει στήν Δευτέρα Παρουσία. Ἀλλά καί ὅταν βγαίνει ἡ ψυχή, χωρίζεται καί προχωράει μέσα σ’ αὐτόν τόν ἐναέριο κόσμο ὑπόκειται σέ μία μερική Κρίση. Οἱ ψυχές πού ἔχουν μείνει ἀμετανόητες σ’ αὐτή τή ζωή, δηλαδή ὅσο ἦταν μέ τό σῶμα δέν μετανόησαν, δέν ὁμολόγησαν ὅτι εἶναι ἔνοχες καί δέν ἐξομολογήθηκαν, δέν προσπάθησαν νά ζήσουν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, δέν σταμάτησαν τήν ἁμαρτία, δέν ἔκοψαν τά πάθη τους, αὐτές οἱ ψυχές «καταποντίζονται ἀπό τά πεπτωκότα πνεύματα», ἀπό τούς δαίμονες δηλαδή, «στήν κόλαση, ἐνῶ ἐκεῖνες πού τελικά νικοῦν τίς δοκιμασίες τῶν τελωνίων ἀνέρχονται ἀνεμπόδιστα, ὁδηγούμενες ἀπό ἀγγέλους, στόν Παράδεισο»¹.

- «Τί εἶναι ὅμως αὐτός ὁ Παράδεισος; Ποῦ βρίσκεται; Εἶναι κάποιος τόπος; Εἶναι «ἐπάνω»;² Ποῦ ἐπάνω;

Δέν πρέπει νά ἔχουμε ἁπλή περιέργεια, ἀλλά νά ἔχουμε ἕνα ἀληθινό ἐνδιαφέρον ἀσχολούμενοι μ’ αὐτά τά θέματα, ἐξετάζοντας τί μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Βέβαια τό νά ἐντοπίσουμε χωρικά, σέ ποιό χῶρο εἶναι ὁ Παράδεισος, ἔχει παρεξηγηθεῖ ἀπό κάποιους καί ἔχει λίγο λοιδορηθεῖ αὐτή ἡ προσπάθεια. Πρίν ἀπό κάποια χρόνια ὑπῆρχε ἕνας «Σοβιετικός δικτάτορας, ὁ Χρουστσόφ», θά τόν εἴχατε ἴσως ἀκούσει οἱ παλαιότεροι. Αὐτός «χλεύαζε τούς θρησκευόμενους ἀνθρώπους πού πίστευαν ἀκόμα στόν Παράδεισο - εἶχε στείλει «κοσμοναῦτες» στό διάστημα καί δέν τόν εἶχαν δεῖ»³! Δέν βρῆκαν τίποτα! Ἄρα, τί μᾶς λέτε ἐσεῖς οἱ χριστιανοί ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος;… Δέν ὑπάρχει. Γιατί, αὐτός νόμιζε ὅτι κάπου στό διάστημα θά βρεῖ τόν Παράδεισο!

Ἀπό τήν ἄλλη, κάποιοι Προτεστάντες, αὐτοί πού λέμε «εὐαγγελικοί», εἶναι πολλές παραφυάδες, αἱρετικοί δηλαδή χριστιανοί ἀφελεῖς, λένε ὅτι ὁ Παράδεισος εἶναι «σέ κάποιο μακρινό γαλαξία ἤ ἀστερισμό», μακριά ἀπό τή γῆ. «Ὅλη ἡ ὁρατή δημιουργία εἶναι πεπτωκυία καί διεφθαρμένη καί δέν ὑπάρχει κανένας τόπος ὁπουδήποτε ἐντός αὐτῆς γιά τόν ἀόρατο παράδεισο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος συνιστᾶ πνευματική καί ὄχι ὑλική πραγματικότητα»⁴. Αὐτό εἶναι πού πρέπει κι ἐμεῖς νά τό καταλάβουμε. Δέν πρέπει νά ἀναζητήσουμε δηλαδή τόν Παράδεισο σέ μία κατάσταση ὅπως ἔχουμε ἐδῶ στή γῆ, νά εἶναι ἕνας ὡραῖος κῆπος ἄς ποῦμε. Ἀλλά οὔτε καί νά ἀπορρίψουμε τήν ἔννοια τοῦ Παραδείσου, ὅπως κάνουν κάποιοι χριστιανοί καί λένε «ὄχι, δέν ὑπάρχει Παράδεισος, ἐδῶ τελειώνουν ὅλα».

Ὑπάχουν καί κάποιοι ἄλλοι Ρωμαιοκαθολικοί καί Προτεστάντες πού «προσεγγίζουν διανοητικά τό θέμα τοῦ παραδείσου καί τῆς κόλασης καί διακηρύσσουν ὅτι ὁ παράδεισος εἶναι «κατάσταση, ὄχι τόπος». Μάλιστα φτάνουν νά ποῦν «ὅτι ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν στήν πραγματικότητα ἀνάληψη ἀλλά μόνο μιά ἀλλαγή κατάστασης»⁵, ἁπλῶς ὅτι ἄλλαξε κάποια κατάσταση στόν Χριστό. Καί βέβαια τότε ἐπέρχεται μία μεγάλη σύγχυση καί ἕνα μπέρδεμα γιά τό τί εἶναι ὁ Παράδεισος καί τί εἶναι ἡ κόλαση.

Ἀλλά ὑπάρχει καί ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία πού εἶναι ἡ ἀληθινή καί τήν βρίσκουμε στούς ἁγίους Πατέρες. Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Ἰγνάτιος ὁ Μπριαντσιανίνωφ λέει, ὅτι οἱ Παπικοί πού ἔχουν γράψει τέτοια βιβλία, ὅπως σᾶς εἶπα, πού λένε ὅτι ὁ Παράδεισος εἶναι μιά κατάσταση δέν εἶναι τόπος, ἔχουν ἐπηρεαστεῖ ἀπό αὐτή τήν ἰδέα τήν φιλοσοφική τοῦ Καρτέσιου, τοῦ «Ντεκάρτ, ὅτι ὁτιδήποτε μή ὑλικό εἶναι «ἀμιγές πνεῦμα» καί δέν περιορίζεται ἀπό χρόνο καί χῶρο», εἶναι παντοῦ. «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν διδάσκει κάτι τέτοιο». Δηλαδή, λέει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, ὅτι αὐτό εἶναι μιά «φαντασίωση τοῦ Ντεκάρτ»⁶. Δηλαδή, δέν ἰσχύει πώς «ὅ,τι δέν ὕλη εἶναι πνεῦμα καί εἶναι κάτι πού εἶναι παντοῦ». Ὄχι, δέν εἶναι παντοῦ. Ὁ ἄγγελος εἶναι πνεῦμα. Οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα. Ἀλλά δέν εἶναι πανταχοῦ παρόντες. Δέν εἶναι καθαρά πνεύματα, ἔχουν καί μία ὑλικότητα, ἔχουν καί μία ὑπόσταση, ἔχουν καί ἕνα αἰθέριο-λεπτό σῶμα καί οἱ ἄγγελοι καί οἱ δαίμονες. Γι’ αὐτό καί εἶναι σέ ἕναν ὁρισμένο τόπο καί χῶρο κάθε στιγμή. Ὅταν ὁ ἄγγελος δηλαδή εἶναι ἐδῶ στή γῆ, δέν εἶναι στόν οὐρανό. Ὅταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἦταν στήν Παναγία μας, δέν ἦταν στόν οὐρανό. Ἦταν στήν Παναγία μας καί τῆς ἔλεγε αὐτά πού γνωρίζουμε περί τῆς ἐνανθρωπήσεως.

Καθετί πού εἶναι περιορισμένο, πού ἔχει ὅρια, ὅπως εἶναι οἱ ἄγγελοι, ὁπωσδήποτε «ἐξαρτᾶται ἀναγκαστικά ἀπό τόν χῶρο». Ὑπάρχουν πάρα πολλά «χωρία ἀπό λειτουργικά βιβλία καί ἔργα Πατέρων πού ὁρίζουν ἀπολύτως ἱκανοποιητικά τό ποῦ βρίσκονται ὁ παράδεισος καί ἡ κόλαση»⁷, λέει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος.

- Τί διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;

«Διδάσκει», λέει, «μέ εὐκρίνεια ὅτι ὁ παράδεισος βρίσκεται στούς οὐρανούς καί ἡ κόλαση στά ἔγκατα τῆς γῆς»⁸.

- Πῶς, ὅμως, πρέπει νά τό καταλάβουμε αὐτό, νά τό ἐξηγήσουμε;

Γιατί εἴπαμε ὅτι ὅλη ἡ κτίση εἶναι διεφθαρμένη, εἶναι σέ κατάσταση πτώσης, λόγω τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Μαζί μέ τόν ἄνθρωπο συμπαρασύρθηκε στήν φθορά καί ὅλη ἡ κτίση, καί τά ζῶα καί τά φυτά, ὅλη ἡ κτίση.

- Ἑπομένως, σ’ ἕναν πεσμένο κόσμο μπορεῖ νά ὑπάρχει αὐτός ὁ Παράδεισος; Καί τί ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία μας, ὅταν λέει ὅτι ὁ Παράδεισος εἶναι στούς οὐρανούς καί ἡ κόλαση εἶναι στή γῆ;

Λοιπόν, ἐκεῖνο πού ἔχουμε νά ποῦμε, λέει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, εἶναι σύμφωνα μέ τούς Πατέρες, ὅτι «ὁ Παράδεισος εἶναι στούς οὐρανούς «ἐπάνω» καί ἡ κόλαση «κάτω» ἀπό τή γῆ. Καί ὅτι οἱ ἄγγελοι καί οἱ ψυχές περιορίζονται στόν χῶρο»⁹, δέν εἶναι παντοῦ. Οἱ ψυχές, ὅταν χωρίζονται ἀπό τά σώματα, δέν εἶναι πανταχοῦ παροῦσες. Εἶναι κάπου, ὅπου θέλει ὁ Θεός, ἀνάλογα μέ τό πῶς ἔζησε ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ στή γῆ, σ’ ἕναν ὁρισμένο χῶρο μέσα στήν Δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ πού θέλει ὁ Θεός.

«Ὁ παράδεισος, ἑπομένως, εἶναι σίγουρα τόπος, καί εἶναι σίγουρα ἐπάνω ἀπό ὁποιοδήποτε σημεῖο τῆς γῆς, ὅπως καί ἡ κόλαση εἶναι σίγουρα κάτω, στά ἔγκατα τῆς γῆς. Ὅμως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι», ὅπως εἴμαστε τώρα, «δέν μποροῦμε νά τούς δοῦμε αὐτούς τούς τόπους μέχρι νά ἀνοιχθοῦν τά πνευματικά μας μάτια». Οἱ Ἅγιοι πῆγαν σ’ αὐτούς τούς τόπους καί τούς εἶδαν καί μᾶς τούς περιέγραψαν, γιατί θέλησε ὁ Θεός καί ἄνοιξε τά πνευματικά τους μάτια. Τώρα τί πρέπει νά ποῦμε; Αὐτό πρέπει νά τό προσέξετε, ὅτι «αὐτοί οἱ τόποι δέν εἶναι μέσα στίς «συντεταγμένες» τοῦ δικοῦ μας χωρο-χρονικοῦ συστήματος». Δηλαδή, ἐμεῖς τώρα ζοῦμε μέσα σ΄ ἕναν χῶρο καί μέσα σ’ αὐτόν τόν χῶρο ἔχουμε κι ἕναν χρόνο. Δέν εἶναι μέσα σ’ αὐτό τό σύστημα ὁ Παράδεισος καί ἡ κόλαση πού πᾶνε οἱ ψυχές ἀντίστοιχα, ἄν εἶναι μέ σωστή ζωή - μετανοημένες ἤ ὄχι. Εἶναι σέ κάποιο ἄλλο σύστημα. «Δέν μπορεῖ», ἄς ποῦμε, «ἕνα ἀεροπλάνο νά περάσει μέσα ἀπό τόν παράδεισο «ἀόρατα», οὔτε ἕνας δορυφόρος νά περάσει μέσα ἀπό τόν τρίτο οὐρανό, οὔτε μέ τρυπάνι μπορεῖ νά σκάβεις βαθιά τή γῆ» καί κάπου νά πέσεις μέσα στήν κόλαση, νά βρεῖς τήν κόλαση! «Δέν εἶναι ἐκεῖ, ἀλλά σέ ἕνα διαφορετικό εἶδος χώρου πού ξεκινάει ἀπό δῶ ἀλλά «ἐκτείνεται» πρός μία διαφορετική κατεύθυνση.

Ὑπάρχουν ἐνδείξεις, ἤ τουλάχιστον κάποια στοιχεῖα, πού ὑποδηλώνουν αὐτήν τήν ἄλλου εἴδους πραγματικότητα, ἀκόμα καί στήν καθημερινή ἐμπειρία, στόν γήινο κόσμο μας. Γιά παράδειγμα -κοιτάξτε τί λένε οἱ Ἅγιοι- τά ἡφαίστεια καί ἡ τεράστια θερμοκρασία πού ὑπάρχει στό κέντρο τῆς γῆς θεωρεῖται ἀπό πολλούς ἁγίους καί Πατέρες ὡς ἄμεση ἔνδειξη περί τῆς ὕπαρξης κόλασης μέσα στά ἔγκατα τοῦ πλανήτη μας. Φυσικά, ἡ κόλαση δέν εἶναι «ὑλική» μέ τήν ἔννοια τῆς ὑλικῆς λάβας πού ξεπηδᾶ κάτω ἀπό τόν φλοιό τῆς γῆς κατευθυνόμενη πρός τά πάνω, ὅμως φαίνεται ὅτι ὑπάρχει ἕνα εἶδος ἀλληλοεπικάλυψης τῶν δύο πραγματικοτήτων»¹⁰, ἀφενός μέν τῆς κόλασης καί ἀφετέρου αὐτῆς τῆς λάβας τῆς πύρινης πού βγαίνει ἀπό τά ἔγκατα τῆς γῆς. Μία «ἀλληλοεπικάλυψη», πού μπορεῖ νά γίνει ἀντιληπτή ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὑπάρχουν καί σύγχρονα ἐπιστημονικά δεδομένα πλέον πού μᾶς λένε πώς δέν γνωρίζουμε ἀκριβῶς τό τί εἶναι ὕλη, ποῦ σταματάει ἡ ὕλη καί ποῦ ἀρχίζει ἄς τό ποῦμε ἡ «ψυχική» πραγματικότητα, ἕνα ἄλλο σύστημα χωροχρονικό, αὐτό πού λέμε πνευματικό. Τό τί εἶναι ἀκριβῶς ἡ ὕλη, δέν ξέρουμε. Καί αὐτό τό βλέπουμε στήν ἀντιστοιχία ὕλης καί ἐνέργειας. Οἱ ἐπιστήμονες μᾶς λένε ὅτι τό ἄτομο εἶναι ἕνα τεράστιο κενό. Ὑπάρχει τό ἡλεκτρόνιο, τά ἠλεκτρόνια γύρω-γύρω, ὁ πυρήνας στό κέντρο, οἱ ἀποστάσεις εἶναι τεράστιες. Κάτι, ὅπως εἶναι ἡ ἀντιστοιχία γῆ μέ ἥλιος, κάπως ἔτσι εἶναι ἡ ἀπόσταση ἠλεκτρόνιο μέ πυρήνα, δηλαδή οὐσιαστικά ἡ ὕλη εἶναι ἕνα τεράστιο κενό καί ἔνα μεγάλο μυστήριο, γι’ αὐτό καί αὐτά τά δύο ἀλληλοεπικαλύπτονται, ἡ ὕλη καί τό πνεῦμα, ἡ ψυχική πραγματικότητα, λέει ἐδῶ ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ.

«Πολυάριθμα περιστατικά στούς βίους τῶν Ἁγίων δείχνουν τό πῶς αὐτό τό ἄλλο εἶδος χώρου εἰσέρχεται στόν «φυσιολογικό» χῶρο τοῦ κόσμου τούτου. Γιά παράδειγμα, ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου πού μόλις ἔχει πεθάνει», μπορεῖ νά τήν βλέπουν κάποιοι «νά ἀνέρχεται στούς οὐρανούς, ὅπως ὅταν ὁ Ἅγιος Βενέδικτος εἶδε τήν ψυχή του Ἁγίου Γερμανοῦ, ἐπισκόπου Καπούης, νά μεταφέρεται ἀπό ἀγγέλους στούς οὐρανούς μέσα σέ μία πύρινη σφαίρα, ἤ ὅταν οἱ κάτοικοι τοῦ Ἄφονιακ εἶδαν τήν ψυχή τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ νά ἀνέρχεται μέσα σέ μία πύρινη στήλη, ἤ ὅταν ὁ Πρεσβύτερος Φιλάρετος τοῦ Γκλίνσκ εἶδε νά ἀνέρχεται ἡ ψυχή τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Ὁ Προφήτης Ἐλισαῖος ἀντίκρυσε τόν Προφήτη Ἠλία νά ἀνυψώνεται στούς οὐρανούς μέσα σέ ἕνα πύρινο ἅρμα: «καί ἰδού ἅρμα πυρός καί ἵπποι πυρός καί διέστειλαν ἀνά μέσον ἀμφοτέρων, καί ἀνελήφθη Ἠλιού ἐν συσσεισμῷ ὡς εἰς τόν οὐρανόν»¹¹. Σάν στόν οὐρανό ἀνέβηκε. «Συχνά ἐπίσης, στούς βίους Ἁγίων συναντοῦμε περιστατικά κατά τά ὁποῖα οἱ Ἅγιοι βλέπουν τίς ψυχές νά διέρχονται ἀπό τά τελώνια. Πολλά τέτοια περιστατικά ἀναφέρονται στόν βίο τοῦ Ἁγίου Νήφωνος Κωνσταντίας καί τοῦ Ἁγίου Κολούμβα ἀπό τήν νῆσο τῆς Ἀϊόνας»¹². Αὐτή ἡ νῆσος εἶναι στή Σκοτία. Ὁ ἅγιος Κολούμβας ἔζησε τό 597, δηλαδή 6^ος αἰῶνας. Εἶναι οἱ ἅγιοι τῆς Εὐρώπης ὅταν ἡ Εὐρώπη ἦταν ὀρθόδοξη.

«Στόν βίο τοῦ Ὁσίου Θεοφίλου τοῦ Κιέβου, περιγράφεται ἡ ἐμπειρία τοῦ Ντιμίτρι, τοῦ ἀνθρώπου πού ἔστεκε δίπλα του τή στιγμή πού ξεψυχοῦσε μέσα στό κελί του: «κάτι ἄστραψε μπροστά στά μάτια του καί ἕνα ρεῦμα ψυχροῦ ἀέρα χτύπησε τό πρόσωπό του. Ὁ Ντιμίτρι κοίταξε κατάπληκτος πρός τά ἐπάνω καί ἔμεινε ἀποσβολωμένος. Τό ταβάνι τοῦ κελιοῦ ἄρχισε νά σηκώνεται καί ὁ κυανός οὐρανός, σάν νά ἄνοιγε τίς ἀγκάλες του, ἑτοιμαζόταν νά ὑποδεχθεῖ τήν ἅγια ψυχή τοῦ ἀποθνήσκοντος δικαίου Θεοφίλου».

Πέραν τῆς γενικῆς γνώσης ὅτι ὁ παράδεισος καί ἡ κόλαση εἶναι ὄντως «τόποι», ἀλλά ὄχι τόποι τοῦ κόσμου αὐτοῦ», ὅπως ἔλεγε ὁ Χρουστσόφ «δέν Τόν βρῆκα στό σύμπαν…», μά δέν εἶναι σ’ αὐτόν τόν κόσμο ὁ Παράδεισος, ἀλλά εἶναι ἕνας τόπος, δέν εἶναι «στό δικό μας χωρο-χρονικό σύστημα» δηλαδή, «δέν χρειάζεται νά ἐπιζητοῦμε ἀπό περιέργεια νά γνωρίζουμε κάτι περισσότερο. Σέ μερικούς βίους Ἁγίων δηλώνεται σαφῶς ὅτι οἱ «οὐρανοί» εἶναι πάνω ἀπό τόν «παράδεισο», καί σέ ἄλλους ὅτι ὑπάρχουν τουλάχιστον «τρεῖς οὐρανοί». Θυμηθεῖτε καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο πού λέει ὅτι ἀνέβηκα μέχρι τρίτου οὐρανοῦ. Ἀλλά τί θά πεῖ αὐτό; Λέει ὁ π. Σεραφείμ «δέν εἶναι ὅμως στή δικαιοδοσία μας νά καθορίσουμε τά «σύνορα» αὐτῶν τῶν τόπων ἤ νά διακρίνουμε τά χαρακτηριστικά τους». Ὅλα αὐτά μᾶς τά δίνει ἡ «Θεία Πρόνοια μέ σκοπό νά μᾶς ἐμπνεύσουν νά ἀγωνιστοῦμε, ὥστε νά εἰσέλθουμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ζώντας καί πεθαίνοντας χριστιανικά»¹³ καί ὄχι γιά νά προσπαθήσουμε ἀπό ἁπλή περιέργεια νά ἐξιχνιάσουμε αὐτά τά μυστήρια.

Κοιτάξτε τί ὡραῖα λέει «ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μέ ποιό φρόνημα πρέπει νά μελετοῦμε τά σχετικά μέ τόν παράδεισο καί τήν κόλαση: «Καί ποῦ, λέγει, καί σέ ποιό τόπο θά εἶναι αὐτή ἡ γέεννα;», ρωτάει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Λέει ὁ Χριστός ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ κόλαση καί εἶναι ἑτοιμασμένη γιά τόν διάβολο, ὄχι γιά τούς ἀνθρώπους. Καί ποῦ εἶναι; Λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος «Τί σ’ ἐνδιαφέρει αὐτό;», ποῦ εἶναι ἡ κόλαση; «Τό ζητούμενο εἶναι ν’ ἀποδειχθεῖ ὅτι ὑπάρχει, ὄχι ποῦ ὁρίσθηκε καί σέ ποιό τόπο... Κάπου ἔξω, ὅπως ἐγώ βέβαια νομίζω, ἀπ’ ὅλο αὐτόν τόν κόσμο...». Δέν εἶναι μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο, κάπου ἀλλοῦ εἶναι. «Ἄς μή ζητοῦμε λοιπόν ποῦ βρίσκεται ἡ γέεννα, ἀλλά πῶς μποροῦμε νά τήν ἀποφύγουμε»¹⁴. Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο καί αὐτό πρέπει νά ψάχνουμε. Ἀφοῦ μᾶς τό λέει ὁ Κύριος ὅτι ὑπάρχει, ὑπάρχει, κάπου ἔξω ἀπό αὐτόν τόν κόσμο πού ξέρουμε.

Δέν ἔχουμε «πλήρη κατανόηση τῆς ὑπερκόσμιας πραγματικότητας» τοῦ παραδείσου, εἴμαστε ὅμως βέβαιοι ὅτι ὑπάρχει. Τό ἴδιο καί γιά τήν κόλαση. Δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν ὑπάρχουν, ὅπως λένε οἱ ἄπιστοι, ὅτι εἶναι στό πουθενά. «Πράγματι, αὐτοί οἱ τόποι βρίσκονται «κάπου» καί μερικοί ἄνθρωποι πού ζοῦν στή γῆ ἔχουν βρεθεῖ ἐκεῖ». Κάποιοι καί στόν παράδεισο καί στήν κόλαση ἤ κάποιοι μόνο στήν κόλαση, πῆγαν γιά λίγο καί γύρισαν. Ἐπειδή εἴμαστε μέσα σ’ αὐτό τό σῶμα, τό σαρκικό σῶμα, βλέπουμε «αὐτούς τούς τόπους περισσότερο μέ τήν πίστη παρά μέ τή γνώση». Εἶναι αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «βλέπομεν γάρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι»¹⁵. Βλέπουμε αἰνιγματικά δηλαδή, ὄχι ξεκάθαρα, σάν σέ καθρέφτη τώρα. «Τότε δέ», ὅταν θά ἔρθει ἡ Δευτέρα Παρουσία, ὁ Κύριος θά φανερωθεῖ «πρόσωπον πρός πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους», τώρα ξέρουμε κατά ἕνα μέρος τήν πνευματική πραγματικότητα, «τότε δέ ἐπιγνώσομαι καθώς καί ἐπεγνώσθην»¹⁶»¹⁷.

Ἄς δοῦμε κάποιες «Χριστιανικές ἐμπειρίες τοῦ Παραδείσου». Αὐτές «οἱ ἐμπειρίες πάντοτε φέρουν τήν πανομοιότυπη σφραγίδα τῆς ὑπερκόσμιας ἐμπειρίας. Ἐκεῖνοι πού ἔχουν δεῖ τόν παράδεισο, δέν ταξίδεψαν ἁπλῶς σέ ἕναν διαφορετικό τόπο»¹⁸, πᾶμε ἀπό δῶ ἄς ποῦμε στήν Θεσσαλονίκη… δέν εἶναι αὐτό μόνο, «ἀλλά ἐπίσης εἰσῆλθαν σέ μία τελείως διαφορετική πνευματική κατάσταση.

Σέ πολλούς βίους Ἁγίων περιγράφεται ἡ εἴσοδος τῶν ψυχῶν στόν οὐρανό, ὅπως θεᾶται ἀπό τή γῆ. Στόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου διαβάζουμε: «ἐκεῖ πού ἀσκήτευε στό ὄρος, σήκωσε τό βλέμμα του ψηλά καί εἶδε στόν ἀέρα κάποιον ν’ ἀνεβαίνει καί νά γίνεται μεγάλη χαρά στούς Ἀγγέλους πού τόν συναπαντοῦσαν. Ἔπειτα, ἐνῶ θαύμαζε καί μακάριζε τόν τέτοιο χορό, προσηύχετο νά μάθει τί ἦταν αὐτό. Καί ἀμέσως τοῦ ἦλθε φωνή, ὅτι αὐτή ἦταν ἡ ψυχή τοῦ Ἀμμοῦν, τοῦ μοναχοῦ τῆς Νιτρίας. Αὐτός ἔμεινε ἀσκητής ὡς τά γεράματα»¹⁹. Πάρα πολλά χρόνια ἔκανε στήν ἔρημο ὁ ἀββάς Ἀμμοῦν.

«Μέ τόν ἴδιο τρόπο περιγράφει καί ὁ ἀββάς Σεραπίων τόν θάνατο τοῦ Ἁγίου Μάρκου Θράκης». Λέει ὁ ἀββάς Σεραπίων: «Σηκώνοντας τά μάτια μου πρός τόν οὐρανό, εἶδα τήν ψυχή τοῦ Ἁγίου νά ἔχει ἤδη ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τά δεσμά τοῦ σώματος. Οἱ ἄγγελοι τήν εἶχαν καλύψει -τήν ψυχή- μέ ἕνα λαμπρό, λευκό ἔνδυμα καί τήν ἀνέβαζαν στούς οὐρανούς. Εἶδα τόν δρόμο πρός τούς οὐρανούς πού ἀνοιγόταν μέσα ἀπό τόν ἀέρα, καθώς καί τούς ἀνοιγμένους ουρανούς». Εἶδε τόν παράδεισο δηλαδή. Ἐνῶ ἦταν στή γῆ, ἔβλεπε πῶς ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου ἔμπαινε στόν παράδεισο. «Μετά εἶδα τίς ὀρδές τῶν δαιμόνων»²⁰, πρίν μπεῖ στόν παράδεισο, ὅπως ἀνέβαινε μέ τήν συνοδία αὐτή τήν λαμπρή τῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ντύσει καί τήν ψυχή του μέ ἕνα λαμπρό, λέει, λευκό ροῦχο… Ἐδῶ νά κάνω μία παρένθεση, ξέρετε ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, ὅπως μᾶς τήν ἔχουν περιγράψει οἱ Ἅγιοι μοιάζει μ’ ἕνα ἀνθρωπάκι. Γι’ αὐτό βλέπετε καί ἡ ψυχή τῆς Παναγίας μας, πού κρατιέται στά χέρια τοῦ Χριστοῦ στήν εἰκόνα τῆς κοιμήσεως, εἶναι σάν ἕνα μικρό ἀνθρωπάκι.

Αὐτή, λοιπόν, τήν ψυχή τοῦ Ἁγίου τήν εἶχαν ντύσει οἱ ἄγγελοι μ’ ἕνα ὁλόφωτο ἔνδυμα, ἀλλά… νά καί οἱ δαίμονες! «Οἱ ὀρδές τῶν δαιμόνων ἔφραζαν τόν δρόμο». Εἶναι αὐτά τά τελώνια πού εἴπαμε, τά ὁποῖα περνοῦνε ὅλες οἱ ψυχές καί ἐξετάζονται. Τούς ἐμπόδιζαν οἱ δαίμονες δηλαδή νά προχωρήσουν τούς ἀγγέλους καί τήν ψυχή τοῦ ἁγίου. «Καί ἄκουσα», τότε λέει, «φωνή ἀγγέλου νά λέει στούς δαίμονες: «Υἱοί τοῦ σκότους! Ἐξαφανιστεῖτε ἀπό δῶ καί κρυφτεῖτε ἀπό τό πρόσωπο τοῦ φωτός τῆς εὐσέβειας!». Οἱ δαίμονες κρατοῦσαν τήν ἅγια ψυχή τοῦ Μάρκου στόν ἀέρα γιά μία ὥρα περίπου». Βλέπετε πῶς σέ κρατᾶνε στό τελωνεῖο… δέν σέ ἀφήνουνε… σέ ἐξετάζουνε. Θά πεῖτε: γιά μιά ὥρα, πῶς; Ἔ, ἔχουνε ἐξουσία, τούς ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Θεό. Ζητᾶνε κι αὐτοί τά δικαιώματά τους, ἄν ὑπάρχουν. Πολλές φορές κατηγοροῦν καί ψεύτικα τίς ψυχές. «Καί τότε μία φωνή ἀκούσθηκε ἀπό τούς οὐρανούς πού εἶπε στούς ἀγγέλους: «Πάρτε τον καί φέρτε τον ἐδῶ αὐτόν πού ντρόπιασε τούς δαίμονες». Προχωρῆστε!... Ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ! «Ἀφοῦ ἡ ψυχή τοῦ Ἁγίου διάβηκε τίς ὀρδές τῶν δαιμόνων χωρίς νά πάθει κανένα κακό καί ὁδηγήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους κοντά στούς ἀνοιγμένους οὐρανούς, εἶδα κάτι πού ἔμοιαζε μέ χέρι νά ξεπροβάλλει καί νά παίρνει μαζί του τήν ἄμωμη ψυχή. Μετά, αὐτό τό ὅραμα ἀποκρύφτηκε ἀπό τά μάτια μου καί δέν εἶδα πιά τίποτα ἄλλο»²¹. Βλέπετε; Μία ὅραση ἀφενός μέν τῆς πορείας τῆς ψυχῆς πρός τόν Παράδεισο, ἀφετέρου τῶν δαιμόνων, τῶν τελωνίων. Γιατί λένε μερικοί δέν ὑπάρχουν αὐτά τά πράγματα. Νά πού ὑπάρχουν καί πάρα πολλοί τά ἔχουνε δεῖ.

«Ἀπό τίς παραπάνω ἀναφορές ἤδη γίνονται φανερά τρία χαρακτηριστικά τῆς ἀληθινῆς Χριστιανικῆς ἐμπειρίας παραδείσου»²², γιατί ὑπάρχουν καί ψεύτικες ἐμπειρίες. Κάποιοι πού ἁπλῶς βγῆκαν γιά λίγο ἤ τούς φάνηκε πώς βγῆκαν καί εἶδαν κάποιο παράδεισο πού ὅμως ἦταν δαιμονική κατάσταση, ψεύτικο, καί μετά ξαναγύρισαν. Κάνει καί τέτοια ὁ διάβολος, μετασχηματίζεται καί σέ ἄγγελο φωτός καί νομίζεις πώς μπαίνεις στόν Παράδεισο ἀλλά εἶναι δαιμονική ἀπάτη.

Οἱ γνήσιες ἐμπειρίες Παραδείσου ἔχουν αὐτά τά χαρακτηριστικά: πρῶτον, ὅτι «ἡ πορεία πρός τόν παράδεισο εἶναι ἄνοδος», ἀνεβαίνει ἡ ψυχή. Δέν εἶναι ἁπλῶς ὅτι βγῆκε ἔξω ἀπό τό σῶμα καί εἶναι κάπου ἐδῶ. Δεύτερον, «ἡ ψυχή ὁδηγεῖται ἀπό ἀγγέλους» καί τρίτον, «τή χαιρετίζουν καί τήν ὑποδέχονται στή συντροφιά τους οἱ κάτοικοι τοῦ παραδείσου»²³. Οἱ Ἅγιοι δηλαδή ὑποδέχονται τήν ψυχή αὐτοῦ πού πηγαίνει στόν Παράδεισο.

«Οἱ ἐμπειρίες παραδείσου εἶναι διαφόρων εἰδῶν. Μερικές φορές ἡ ψυχή ὁδηγεῖται στόν παράδεισο πρίν τόν θάνατο, ὥστε νά τῆς φανερωθοῦν τά θαυμαστά του ἤ ἡ θέση πού ἔχει προετοιμαστεῖ ἐκεῖ γι’ αὐτήν», γιά νά πάρει θάρρος. Κοιτάξτε ἕνα περιστατικό «ἡ Ἁγία Μαύρα», μεγάλη μάρτυς, «κατάφερε νά μήν ὑποκύψει στά δύο ψευδή ὁράματα τῶν πεπτωκότων πνευμάτων». Τῆς ἔκαναν ψεύτικες φαντασίες οἱ δαίμονες. Ἐνῶ αὐτή ἦταν πάνω στόν σταυρό καί μαρτυροῦσε γιά τόν Χριστό, προσπαθοῦσαν οἱ δαίμονες νά τήν παραπλανήσουν καί τῆς δείχνανε ψεύτικα ὁράματα, ψεύτικες ἀπολαύσεις, ψεύτικους παράδεισους, γιά νά τήν παραπλανήσουν ἀπό τήν ὁμολογία, νά τήν κάνουν ν’ ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Ἀφοῦ τούς νίκησε τούς πειρασμούς αὐτούς, μετά εἶχε μία ἐμπειρία ἀπό τόν Θεό. Κοιτάξτε πῶς τό διηγεῖται ἡ ἴδια: «Μετά τήν ἀπομάκρυνση τῶν δαιμόνων, μέ κοντοζύγωσε ἕνας τρίτος. Ἦταν σεμνά ντυμένος, τό πρόσωπό του ἔλαμπε σάν ἥλιος. Μέ πῆρε ἀπό τό χέρι καί μέ ταξίδεψε. Μέ ἀνέβαζε, μέ ἀνέβαζε συνέχεια». Εἴπαμε ἕνα πρῶτο χαρακτηριστικό εἶναι ἡ ἀνοδική πορεία πρός τόν παράδεισο, γιατί ὁ παράδεισος εἶναι πάνω, εἶναι στόν οὐρανό. «Φτάσαμε σέ τοποθεσία μέ ἀζωγράφιστη θέα, μέ ἀπερίγραπτο κάλλος... Μοῦ ἔδειξε ἕναν θρόνο μέ ἀπαστράπτουσες κουρτίνες. Κάποιο στεφάνι πού τόξευε ἀνταύγειες ἀπό πολύτιμους λίθους, στεκόταν μετέωρο ἀνάμεσα στίς κουρτίνες... Συμμάζεψα τή δύναμη πού μοῦ ἀπόμενε στή γλώσσα καί εἶπα: «Σέ ποιόν ἀνήκουν αὐτές οἱ καταπληκτικές ὀμορφιές, Κύριε;», στόν ἄγγελο πού τήν συνόδευε. «Χαμογέλασε ἁπαλά. Κίνησε τά χείλη καί ἀποκρίθηκε: «Ἐκέρδισες τόν θρόνο μαζί μέ τό στεφάνι πού βλέπεις». Δηλαδή, αὐτά εἶναι δικά σου. Ὁ Θεός στά ἔχει ἕτοιμα ἐξαιτίας τοῦ ἀγώνα σου, τοῦ πνευματικοῦ σου ἀγώνα καί τοῦ μαρτυρίου. «Ἑτοιμάσθηκαν σάν βραβεῖο τῆς νίκης σου». Βλέπετε; Δηλαδή, λέει ἐδῶ ὁ π. Σεραφείμ, ὅτι ὁ Θεός δείχνει τόν παράδεισο σέ κάποιον πρίν πεθάνει γιά νά τοῦ δώσει θάρρος, νά μήν ὀλιγοψυχήσει στόν πνευματικό ἀγῶνα. «Ἀναχώρησε λοιπόν τώρα ἀπό δῶ, ξαναγύρισε στό κρεμασμένο ἐκεῖ στό σταυρό σῶμα σου, καί κάνε λίγη ὑπομονή», τῆς λέει ὁ ἄγγελος. Εἶδες τί σοῦ ἔχει ἑτοιμαστεῖ, ἀκόμα δέν εἶναι ἡ ὥρα σου, ἡ ψυχή της δηλαδή πού εἶχε βγεῖ καί εἶχε πάει στόν παράδεισο. Σέ λίγο θά ἔρθεις ἐδῶ, «ὅπου νά ’ναι, μόλις ξημερώσει, θά κατέβουν ἄγγελοι, ἀποσταλμένοι τοῦ Κυρίου γιά νά παραλάβουν τίς ψυχές σας»²⁴. Λίγο ἀκόμα… τό πρωί, τό ξημέρωμα θά κοιμηθεῖς καί θά ’ρθεῖς ἐδῶ. Βλέπετε; Τήν ἐνθαρρύνει, τῆς δείχνει τόν τόπο πού ἔχει ἑτοιμαστεῖ γι’ αὐτή καί τῆς προλέγει καί τήν κοίμησή της, τό πρωί θά φύγεις. Σέ πολλούς Ἁγίους τό ἔχουμε αὐτό. Τούς πληροφορεῖ ὁ Θεός, σέ τρεῖς μέρες θά φύγεις… τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας θά φύγεις. Αὐτό εἶναι μιά ἰδιαίτερη εὐλογία νά ξέρεις πότε θά φύγεις, γιά νά προετοιμαστεῖς. Μποροῦμε κι ἐμεῖς νά τό ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό στήν προσευχή μας. Νά ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς πληροφορήσει λίγο πρίν τήν κοίμησή μας, ὥστε νά ἑτοιμαστοῦμε, νά μή μᾶς βρεῖ ὁ θάνατος ἀπροετοίμαστους.

Ἔχουμε πάλι τήν ἐμπειρία τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ Πρωτομάρτυρος, ὁ ὁποῖος κι αὐτός εἶδε τόν παράδεισο, ὅπως λέει στίς Πράξεις, στό 7^ο Κεφάλαιο, στόν 56^ο στίχο «τούς οὐρανούς ἀνεῳγμένους καί τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου -τόν Χριστό- ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα»²⁵, νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχει ἕνας Ἅγιος τοῦ 6^ου αἰῶνα ἀπό τήν Εὐρώπη, πού λέγεται «Σάλβιος ἀπό τήν πόλη Ἀλμπί τῆς Ν. Γαλλίας, ἐπίσκοπος Γαλατίας», ἐκεῖ ἦταν ἡ Γαλατία στή σημερινή Γαλλία. «Ἀφοῦ», λοιπόν αὐτός «πέθανε γιά τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἡμέρας», γιά μιά ὁλόκληρη μέρα σχεδόν ἦταν νεκρός, στήν συνέχεια «ἐπέστρεψε στή ζωή καί διηγήθηκε στόν φίλο του Ἅγιο Γρηγόριο τῆς Τουρώνης -ὀρθόδοξοι ἅγιοι τοῦ 6^ου αἰῶνος στή Γαλλία- τά ἑξῆς: «Ὅταν σειόταν τό κελλί μου πρίν τέσσερις ἡμέρες, καί μέ εἴδατε νά κείτομαι νεκρός, δύο ἄγγελοι μέ ἀνύψωσαν καί μέ μετέφεραν στό πιό ψηλό σημεῖο τοῦ οὐρανοῦ, τόσο ψηλά πού ἔμοιαζε νά ἔχω κάτω ἀπό τά πόδια μου ὄχι μόνον αὐτήν τήν ἄθλια γῆ, ἀλλά καί τόν ἥλιο καί τό φεγγάρι, τά σύννεφα καί τά ἄστρα. Κατόπιν πέρασα μαζί μέ τούς ἀγγέλους μέσα ἀπό μία πύλη ἡ ὁποία ἔλαμπε πιό πολύ κι ἀπ’ τό φῶς τοῦ ἥλιου καί μπῆκα σέ ἕνα κτίριο πού τό πάτωμά του ἦταν καμωμένο ἀπό λαμπερό ἀσήμι καί χρυσό. Τό φῶς πού ὑπῆρχε ἦταν ἀδύνατο νά περιγραφεῖ. Βρισκόταν ἐκεῖ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων, πού δέν ἦταν οὔτε ἄνδρες οὔτε γυναῖκες, καί κινοῦνταν πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις καί σέ τέτοια ἔκταση πού δέν μποροῦσες νά δεῖς μέχρι ποῦ ἔφτανε. Οἱ ἄγγελοί μου ἄνοιξαν δρόμο γιά νά περάσω μέσα ἀπό αὐτό τό πλῆθος πού ἦταν μπροστά μου καί φτάσαμε στό μέρος ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἀτενίζαμε ἀπ’ ὅταν ἀκόμα βρισκόμαστε πολύ μακριά. Πάνω ἀπό ἐκεῖνο τό μέρος ἔστεκε ἕνα σύννεφο λαμπρότερο ἀπό ὁποιοδήποτε φῶς, κι ὅμως δέν ὐπῆρχε οὔτε ἥλιος οὔτε φεγγάρι οὔτε κανένα ἀστέρι, καί μάλιστα, τό σύννεφο ἔλαμπε πιό πολύ ἀπ’ ὅσο θά μποροῦσε νά λάμπει ἀπό μόνο του τό καθένα ἀπό αὐτά. Μία φωνή ἀκούστηκε μέσα ἀπό τό σύννεφο, πού θύμιζε τόν ἦχο ἀπό πολλά νερά πού ἔπεφταν»²⁶, ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἦταν οὔτε ἄντρες οὔτε γυναῖκες, μᾶς θυμίζουν τήν κατάσταση τῶν ἁγίων στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅπου πλέον «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ»²⁷. Αὐτό τό σχῆμα, ἀρσενικό - θηλυκό, τό ἔδωσε ὁ Θεός γιά τόν παρόντα αἰῶνα. Θά καταργηθεῖ αὐτό, καί στόν παράδεισο, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν θά ὑπάρχει γάμος. Θά καταργηθεῖ καί ὁ γάμος καί θά ἐπιστρέψουμε στήν παρθενία, σ’ αὐτό πού μᾶς ἔδειξε καί ὁ Χριστός μας μέ τή ζωή Του.

«Ἐμένα τόν ἁμαρτωλό μέ ὑποδέχθηκαν», λέει ὁ Ἅγιος Σάλβιος, «μέ μεγάλο σεβασμό κάποια ὄντα, μερικά ἀπό τά ὁποῖα φοροῦσαν ἄμφια καί ἄλλα κανονικά ροῦχα», προφανῶς Ἅγιοι. «Οἱ ἄγγελοι πού μέ ὁδηγοῦσαν μοῦ ἐξήγησαν ὅτι αὐτά τά ὄντα ἦταν οἱ μάρτυρες καί ἄλλοι ἅγιοι τούς ὁποίους τιμοῦμε ἐδῶ στή γῆ καί στούς ὁποίους προσευχόμαστε μέ μεγάλη ευλάβεια»²⁸. Νά ἕνα χαρακτηριστικό πού εἴπαμε προηγουμένως, στίς γνήσιες ἐμπειρίες τοῦ Παραδείσου, τούς ὑποδέχονται οἱ Ἅγιοι πού ἤδη εἶναι ἐκεῖ, γιατί ὑπάρχει ἡ πνευματική συγγένεια. Καί ἐμεῖς ἀδελφοί μου, ἐδῶ στή γῆ πού εἴμαστε, ποτέ δέν πρέπει νά νιώθουμε μόνοι μας, γιατί εἶναι μαζί μας ὅλοι οἱ ἅγιοι καί μᾶς συμπαρίστανται. Ἀκόμα κι ἄν κανένας ἄνθρωπος δέν μᾶς συμπαραστέκεται, ποτέ δέν δικαιολογεῖται ἕνας χριστιανός νά νιώθει μόνος του, γιατί ὅλοι αὐτοί οἱ Ἅγιοι μᾶς ἐνισχύουν μέ τίς προσευχές τους καί μᾶς περιμένουν νά μᾶς ὑποδεχτοῦν. Ἁπλῶς, χρειάζεται λίγο ἀκόμα νά κάνουμε ὑπομονή.

«Καί ἐνῶ στεκόμουν ἐκεῖ, ἄρχισε νά μέ τυλίγει ἁπαλά μιά εὐωδία τόσο γλυκιά πού, νιώθοντας νά «τρέφομαι» ἀπό αὐτήν, δέν αἰσθανόμουν καμμιά ἀνάγκη νά φάω ἤ νά πιῶ τίποτα μέχρι αὐτή τή στιγμή πού σοῦ μιλάω»²⁹. Εὐωδία εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ὁ Θεός, εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ πού ἐκδηλώνεται μέ εὐωδία. Γι’ αὐτό βλέπουμε καί τά ἅγια λείψανα εὐωδιάζουν. Γιατί; Ἀπό μόνα τους τά ὀστᾶ, τά κόκκαλα δέν εὐωδιάζουν. Ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτά τά λείψανα τῶν ἁγίων ἔχουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία εἶναι εὐωδία, γι’ αὐτό εὐωδιάζουν. Καί ὅταν ἐμεῖς τά προσκυνοῦμε, δέν προσκυνοῦμε αὐτά καθεαυτά, ἀλλά τή Χάρη πού ὑπάρχει καί ἔχει ποτίσει καί αὐτά τά ἅγια λείψανα. Αὐτό εἶναι καί πραγματικά πού τρέφει τόν ἄνθρωπο, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος ὅτι «δέν θά ζήσει ὁ ἄνθρωπος μόνο μέ ψωμί, χρειάζεται ἡ τροφή ἡ πνευματική»³⁰, ἡ Θεία Χάρις.

«Μετά ἄκουσα μία φωνή πού εἶπε: «Ἀφῆστε αὐτόν τόν ἄνθρωπο νά γυρίσει πίσω στόν κόσμο, γιατί οἱ ἐκκλησίες μας τόν ἔχουν ἀνάγκη». Ὁ Θεός δίνει ἐντολή νά γυρίσει πίσω. Ἤτανε ἐπίσκοπος καί τόν χρειαζόντουσαν τά πνευματικά του παιδιά. Δέν ἦταν ἀκόμα ἡ ὥρα του νά φύγει. Ὡστόσο, ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε αὐτή τήν ἐμπειρία τοῦ παραδείσου, προφανῶς γιά νά διδάξει καί ἐμᾶς. Ὅλα αὐτά γιά μᾶς γίνονται καί εἶναι καί μιά ἀπάντηση σ’ αὐτούς πού λένε ὅτι δέν ὑπάρχει παράδεισος καί κόλαση. Παρότι ἄκουγα τήν φωνή, λέει ὁ Ἅγιος Σάλβιος, δέν μποροῦσα νά δῶ ποιός μιλοῦσε καί τότε «ἔπεσα μπρούμυτα στό ἔδαφος συντετριμμένος, κλαίγοντας. «Ἀλίμονο, ἀλίμονο, Θεέ μου!» εἶπα. Γιατί μοῦ ἀποκάλυψες ὅλα αὐτά πού εἶδα μόνο καί μόνο γιά νά μοῦ τά ξαναπάρεις πίσω;... Ἡ φωνή πού μοῦ εἶχε μιλήσει εἶπε: «Πορεύσου ἐν εἰρήνη». Ἡσύχασε… πήγαινε πίσω… «Ἐγώ θά σέ προστατεύω μέχρι νά σέ ξαναφέρω καί πάλι σ’ αὐτό τό μέρος». Τοῦ ἔδειξε τόν παράδεισο πού ἔχει ἑτοιμαστεῖ καί γι’ αὐτόν. «Τότε οἱ ὁδηγοί μου ἄγγελοι μέ ἄφησαν καί ἐγώ ἐπέστρεψα περνώντας καί πάλι μέσα ἀπό τήν πύλη ἀπό τήν ὁποία εἶχα εἰσέλθει, κλαίγοντας καθώς ἔφευγα»³¹. Αὐτό εἶναι στό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Τουρώνης πού λέγεται «Ἱστορία τῶν Φράγκων».

Ἔχουμε ἐδῶ «ἐπιπλέον σημαντικά χαρακτηριστικά σέ αὐτήν τήν ἐμπειρία» τοῦ παραδείσου. Εἴπαμε τρία καί συνεχίζουμε «ἡ λαμπρότητα τοῦ φωτός τοῦ παραδείσου». Ὅλα εἶναι μέσα στό φῶς, ἕνα πανυπέρλαμπρο φῶς. Πέμπτο, «ἡ ἀόρατη παρουσία τοῦ Κυρίου, τοῦ Ὁποίου ἡ φωνή ἀκούγεται, -ἕκτο- τό δέος καί ὁ φόβος τοῦ ἁγίου μπροστά στόν Θεό». Ποιός στέκεται ἄφοβα μπροστά στόν Θεό; Καί ἕβδομο, «μία ἁπτή αἴσθηση τῆς Θείας Χάρης, μέ τή μορφή ἀπερίγραπτης εὐωδίας». Κάτι χειροπιαστό, μία εὐωδία. «Ἀκόμα», ὄγδοο, «τό πλῆθος τῶν «ἀνθρώπων» πού ἀπαντῶνται στόν παράδεισο εἶναι -πέραν τῶν ἀγγέλων πού ὁδηγοῦν τίς ψυχές- οἱ ψυχές τῶν μαρτύρων καί τῶν ἁγίων»³². Αὐτοί εἶναι οἱ κάτοικοι τοῦ Παραδείσου. Λένε μερικοί: - Ἅγιοι θά γίνουμε; Ἅμα θέλεις νά πᾶς στόν Παράδεισο, ναί! Ἀπό ἁγίους ἀποτελεῖται ὁ παράδεισος καί ἀπό μάρτυρες πού εἶναι κι αὐτοί ἅγιοι καί ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους. Ὀφείλουμε νά γίνουμε ἅγιοι, εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ πού λέει «Ἅγιοι γίνεσθε»³³.

Ἀκοῦστε κι ἄλλο περιστατικό: «Ὁ μοναχός τοῦ Οὐένλοκ, ἀφοῦ ἀνυψώθηκε στόν ἀέρα ἀπό ἀγγέλους, πέρασε μέσα ἀπό τά τελώνια». Ὑπάρχει ἕνας Ἅγιος Γερμανός, ὁ ἀπόστολος τῶν Γερμανῶν. Καί οἱ Γερμανοί, πού μᾶς φέρονται ὅπως μᾶς φέρονται σήμερα, ἦταν ὀρθόδοξοι καί ἔχουν τόν ἱεραπόστολό τους. Εἶναι ὁ Ἅγιος Βονιφάτιος, τοῦ 8^ου αἰῶνος, Ἀγγλοσάξωνας στήν καταγωγή, ἀπόστολος τῶν Γερμανῶν. Αὐτός ἀναφέρει σέ μία ἀπό τίς ἐπιστολές του σχετική διήγηση, ὅπως τοῦ τή μετέφερε προσωπικά κάποιος μοναχός τῆς μονῆς Οὐένλοκ, αὐτός πού εἴπαμε προηγουμένως, ὁ ὁποῖος πέθανε καί ξαναγύρισε στή ζωή μετά ἀπό λίγες ὧρες. Καί τί λέει αὐτός; «Καθώς χωριζόταν ἀπό τό σῶμα του, ἐμφανίστηκαν μπροστά του ἄγγελοι πού τόν σήκωσαν ψηλά καί οἱ ὁποῖοι εἶχαν μιά τέτοια ἀπόλυτη λαμπρότητα, πού δέν ἄντεχε νά τούς ἀντικρίσει. Μέ μετέφεραν ψηλά, εἶπε, ψηλά στόν ἀέρα. Εἶπε ἐπίσης ὅτι ὅση ὥρα βρισκόταν ἔξω ἀπό τό σῶμα του μαζεύτηκαν στό μέρος πού βρίσκονταν ἀμέτρητες ψυχές πού ὁ ἀριθμός τους ξεπερνοῦσε ἀκόμα καί τόν ἀριθμό τῶν ἀνθρώπων πού φανταζόταν ὅτι κατοικοῦσαν στή γῆ. Εἶπε ἀκόμα ὅτι ὑπῆρχε καί ἕνα πλῆθος πονηρῶν πνευμάτων καί μία ὑπέροχη χορωδία ἀπό τούς ἀνώτερους ἀγγέλους. Τά ἄθλια πνεύματα καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι εἶχαν μία βίαιη λογομαχία μεταξύ τους σχετικά μέ τίς ψυχές πού εἶχαν χωριστεῖ ἀπ’ τά σώματά τους καί εἶχαν μεταφερθεῖ ἐκεῖ». Βλέπετε πῶς οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μάχονται μέ τούς δαίμονες γιά τίς ψυχές. «Οἱ δαίμονες παρουσίαζαν κατηγορίες ἐναντίον τους, βαρύνοντας τό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἐνῶ οἱ ἄγγελοι τό ἔκαναν ἐλαφρύτερο δικαιολογώντας τους.

Ὁ μοναχός -αὐτός τοῦ Οὐένλοκ- ἄκουσε ὅλες τίς ἁμαρτίες του, τίς ὁποῖες εἶχε διαπράξει ἀπό τά νιάτα του καί τίς ὁποῖες εἴτε δέν εἶχε ἐξομολογηθεῖ εἴτε τίς εἶχε ξεχάσει, ἤ δέν τίς θεωροῦσε ὡς ἁμαρτίες». Δυστυχῶς ὑπάρχει κι αὐτό, σοῦ λέει αὐτό δέν εἶναι ἁμαρτία δέν τό ἐξομολογοῦμαι. Ἐνῶ εἶναι ἁμαρτία καί ὀφείλουμε νά ξέρουμε ποιές εἶναι ἁμαρτίες καί ὅλες νά τίς ἐξομολογούμαστε. Λένε μερικοί ἤ μερικές, αὐτό δέν μπορῶ νά τό πῶ, δέν θά τό πῶ ποτέ! Τότε τί ἐξομολόγηση κάνεις; Ἔχω κι ἐγώ ἔτσι περιστατικά γιαγιάδες πού λένε, πάτερ αὐτό τό ἔχω ἀπό τά νιάτα μου καί δέν τό ἔχω πεῖ ποτέ, ντρεπόμουνα. Γιατί ντρέπεσαι καί ἀφήνεις νά σέ κρατάει ὁ διάβολος; Γιατί καί μιά ἁμαρτία νά μήν πεῖς σ’ ἔχει δεμένο - κρατημένο ὁ διάβολος καί αὐτή ἡ μία ἁμαρτία εἶναι ἀρκετή γιά νά σέ κολάσει. Βλέπετε ἐδῶ αὐτός ὁ μοναχός λέει ἀκούει ὅλες τίς ἁμαρτίες πού δέν εἶχε ἐξομολογηθεῖ καί αὐτές πού εἶχε ξεχάσει καί αὐτές πού δέν θεωροῦσε ἁμαρτίες. Καί ὅλες αὐτές οἱ ἁμαρτίες «κραύγαζαν ἐναντίον του» ἐξαιτίας τοῦ ὅτι δέν ἦταν ὡς πρός αὐτές τακτοποιημένος. «Κατά τόν ἴδιο τρόπο τά πονηρά πνεύματα μπῆκαν στόν χορό τῶν κατηγοριῶν φωνάζοντας δυνατά καί ἐπιβεβαιώνοντας τίς ἁμαρτίες καί ἀποκαλύπτοντας τόν χρόνο καί τόν τόπο πού διαπράχθηκε ἡ καθεμιά. Παρουσίαζαν ἀποδείξεις. Ἔτσι, ἔχοντας συσσωρεύσει μπροστά του καί «λογαριάσει» ὅλες τίς ἁμαρτίες του, ἐκεῖνοι οἱ πανάρχαιοι ἐχθροί τόν κήρυξαν ἔνοχο καί, ὡς ἐκ τούτου, ὑπαγόμενο στή δικαιοδοσία τους»³⁴, λέγανε εἶναι δικός μας, ὀρίστε ὅλα αὐτά ἔχει κάνει...

«Ἀπό τήν ἄλλη, διηγοῦνταν ὁ μοναχός, ἐκεῖνες οἱ ἀσήμαντες μικρές ἀρετές πού εἶχα ἐπιδείξει στή ζωή μου ἐλλιπῶς καί ἀναξίως μίλησαν ἄφοβα ὑπερασπίζοντάς με». Καί τό παραμικρό καλό πού ἔχεις κάνει θά σέ ὑπερασπιστεῖ. «Καί ἐκεῖνα τά ἀγγελικά πνεύματα μέ τήν ἀπέραντη ἀγάπη τους μέ ὑπεράσπιζαν καί μέ στήριζαν, ἐνῶ οἱ ἀρετές, σημαντικά μεγαλοποιημένες, μοῦ φαίνονταν πολύ πιό σπουδαῖες καί ἐξαιρετικές ἀπ’ ὅσο θά μποροῦσαν ποτέ νά εἶναι στήν πράξη μέ τή δική μου δύναμη»³⁵. Βλέπετε; Μερική κρίσις γίνεται καί ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀντιδικία-λογομαχία τῶν ἀρετῶν, τῶν καλῶν πού κάναμε μέ τά κακά.

Ἀλλά αὐτός ὁ μοναχός δέν εἶχε μόνο αὐτή τήν ἐμπειρία τῶν τελωνίων καί αὐτῆς τῆς κρίσης, ἀφοῦ πέρασε τελικά ἀπό τά τελώνια. «Εἶδε ἐπίσης ἕνα μέρος ἀπίστευτης ὀμορφιᾶς, ὅπου πλῆθος ἀνθρώπων μέ πολύ ὄμορφη ἐμφάνιση ζοῦσαν μία σπάνια εὐτυχία». Βλέπετε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ… Ἀφενός μέν τοῦ δείχνει τίς ἁμαρτίες καί τί τόν περιμένει, ὁπότε εἶναι σάν νά τοῦ λέει, κοίταξε τώρα πού θά γυρίσεις πίσω -γιατί τόν γύρισε πίσω- νά τακτοποιηθεῖς, νά ἐξομολογηθεῖς. Ἀλλά δέν τόν ἀφήνει ἔτσι, τοῦ δείχνει μετά καί τόν παράδεισο. Εἶδε λοιπόν ἕνα μέρος πανέμορφο, μέ πλῆθος ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἦταν πάρα πολύ ὡραῖοι. Καί πότε εἶναι ὡραῖος ὁ ἄνθρωπος; Ὄχι ὅταν βάζει αὐτά τά ψεύτικα πράγματα, τά στολίδια τά ψεύτικα καί τίς μπογιές, ἀλλά ὅταν ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ ὡραῖος ἄνθρωπος, ὁ ὄμορφος ἄνθρωπος. Οἱ πιό ὡραῖοι ἄνθρωποι εἶναι οἱ Ἅγιοι, λάμπουν ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό λέει, ἦταν μιᾶς ἀπίστευτης ὀμορφιᾶς οἱ ἄνθρωποι, ζοῦσαν μιά σπάνια εὐτυχία «καί τόν προσκάλεσαν νά ἔρθει κοντά τους καί νά μοιραστεῖ τήν εὐτυχία τους ἐάν αὐτό τοῦ ἐπιτρεπόταν», ἐάν ἦταν καί θέλημα Θεοῦ. «Τότε τόν τύλιξε ἁπαλά μιά εὐωδία θαυμάσιας γλυκύτητας, προερχόμενη ἀπό τήν πνοή τῶν ἁγίων ψυχῶν πού ἀγαλλιοῦσαν ὅλες μαζί». Ἡ ἀγαλλίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἐκπέμποταν καί σ’ αὐτόν. «Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι τοῦ εἶπαν ὅτι αὐτός ἦταν ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ὁποῖο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀκούσει. Ἀκόμα, εἶδε μεγαλοπρεπή τείχη πού ἄστραφταν κι ἔλαμπαν, μέ ἀπίστευτο μῆκος καί τεράστιο ὕψος. Καί τότε οἱ ἅγιοι ἄγγελοι εἶπαν: «Αὐτή εἶναι ἡ ἱερή καί ὀνομαστή πόλη, ἡ οὐράνια Ἱερουσαλήμ, ὅπου οἱ ἅγιες ψυχές ζοῦν μέσα σέ αἰώνια ἀγαλλίαση». Τί μᾶς θυμίζει αὐτό; Τήν Ἀποκάλυψη, πού περιγράφεται ἡ οὐράνια Ἱερουσαλήμ μέ πανέμορφα τείχη κ.λ.π. καί μέ τό Φῶς τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει ἥλιος σ’ αὐτή τήν πόλη, εἶναι τό ἄκτιστο Φῶς πού φωτίζει συνεχῶς αὐτή τήν οὐράνια Ἱερουσαλήμ καί οἱ ἅγιες ψυχές ζοῦνε σέ αἰώνια ἀγαλλίαση. «Ὁ μοναχός εἶπε ὅτι ἐκεῖνες οἱ ψυχές καί τά τείχη ἐκείνης τῆς ἔνδοξης πόλης... εἶχαν μιά τέτοια ἐκτυφλωτική λαμπρότητα πού ἦταν τελείως ἀδύνατο νά τήν ἀντέξουν τά μάτια του.

Ἡ πληρέστερη καί πιό ἐντυπωσιακή ἐμπειρία παραδείσου πού ἔχει καταχωρηθεῖ στήν χριστιανική γραμματεία εἶναι αὐτή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 9ο αἰῶνα»³⁶ καί τόν θυμηθήκαμε στίς 28 Ὀκτωβρίου, πού ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας εἶδε τήν Ἁγία Σκέπη τῆς Θεοτόκου. Αὐτός εἶχε πάρα πολλές ἀποκαλύψεις καί εἶναι ἀπό τούς πολύ μεγάλους Ἁγίους. Μάλιστα δέν βρέθηκε καί τό σῶμα του. Ὄχι μόνο τῆς Παναγίας τό σῶμα δέν ὑπάρχει καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀλλά καί τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα καί ἄλλων Ἁγίων. Ὁ Θεός κάνει αὐτή τή χάρη σέ μερικούς καί παίρνει καί τό σῶμα τους καί δέν ἔχουμε ἄγια λείψανα οὔτε τοῦ Ἁγίου Ίωάννου τοῦ Θεολόγου οὔτε τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα.

«Ἐδῶ θά παραθέσουμε μόνο μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τήν ἐμπειρία αὐτή, τήν ὁποία κατέγραψε ὁ φίλος του Νικηφόρος ἔτσι ὅπως τοῦ τή διηγήθηκε ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος: Κάποτε, κατά τή διάρκεια ἑνός φοβεροῦ χειμώνα ὅταν ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας κειτόταν παγωμένος σέ κάποιο δρόμο τῆς πόλης»³⁷, τῆς Κωνσταντινούπολης… Ζοῦσε σάν τόν σκύλο, πάρα πολύ φτωχικά.. ἔκανε τόν τρελό… Δέν ἦταν τρελός, ἔκανε τόν τρελό ἐπίτηδες -εἶχε αὐτή τήν εὐλογία ἀπό τόν πνευματικό του- γιά μεγαλύτερη ταπείνωση. Τόν χλεύαζαν, τόν κορόιδευαν, τόν χτυποῦσαν κ.λ.π. οἱ ἄνθρωποι καί αὐτός προσευχόταν γι’ αὐτούς χωρίς ἴχνος κακίας μέσα στήν ψυχή του. Εἶναι ἕνα πολύ μεγάλο ἀγώνισμα καί πολύ ὑψηλό γιά μία ἄκρα ταπείνωση.

«Κειτόταν», λοιπόν, «παγωμένος σέ κάποιο δρόμο τῆς πόλης κοντεύοντας νά πεθάνει. Ἔνιωσε ξαφνικά μία θέρμη μέσα του καί εἶδε ἕνα ἐκθαμβωτικό νέο μέ πρόσωπο πού ἔλαμπε σάν τόν ἥλιο, ὁ ὁποῖος τόν ὁδήγησε στόν παράδεισο καί στόν τρίτο οὐρανό». Κοιτάξτε μία γνήσια ἐμπειρία παραδείσου. «Μέ τή θέληση τοῦ Θεοῦ βυθίστηκα γιά δυό ἑβδομάδες -γιά δύο ἑβδομάδες γιά σκεφτεῖτε!- σέ ἕνα τερπνό ὅραμα... εἶδα ὅτι βρισκόμουν μέσα σέ ἕνα θαυμάσιο καί μεγαλοπρεπή παράδεισο... Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μου εἶχαν συγκλονιστεῖ ἀπό τήν ἀνείπωτη ὀμορφιά τοῦ θεϊκοῦ παραδείσου, καί ἔνιωθα μιά γλυκιά ἀπόλαυση περπατώντας μέσα σέ αὐτόν. Ὑπῆρχαν πολλοί κῆποι, γεμάτοι μέ ψηλά δένδρα, τά κλαδιά τους ἀνέδιδαν μία ὑπέροχη εὐωδία καί τά μάτια μου ἀγαλλίαζαν βλέποντας τίς ἄκρες τους νά λικνίζονται... Κανένα δένδρο στή γῆ δέν εἶναι τόσο ὄμορφο ὅσο αὐτά τά δένδρα. Στούς κήπους ὑπῆρχαν ἐπίσης ἀμέτρητα πουλιά μέ φτερά χρυσά, χιονάτα ἤ πολύχρωμα. Κάθονταν πάνω στά κλαδιά τῶν δένδρων τοῦ παραδείσου, καί τό μαγευτικό τους κελάηδημα μέ εἶχε συνεπάρει. Μπροστά μου περπατοῦσε ἕνας νέος, μέ πρόσωπο λαμπρό σάν τόν ἥλιο καί ντυμένος μέ μανδύα πορφυρό... Ἀκολουθώντας τον εἶδα ἕνα μεγάλο ὑπέροχο Σταυρό, σάν φωτεινή νεφέλη, πού γύρω του στέκονταν μελωδιστές -ψάλτες θά λέγαμε- μέ μάτια πού ἄστραφταν σάν πύρινες ἀκτίνες, πού ἔψαλλαν θεσπέσιους ὕμνους, δοξάζοντας τόν Σταυρωθέντα Κύριο». Βλέπετε; Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Σταυρός. Καί βασιλεύει καί στόν παράδεισο ὁ Σταυρός. «Ὁ νέος πού μέ ὁδηγοῦσε, περνώντας μπροστά ἀπό τόν Σταυρό, τόν ἀσπάσθηκε καί μοῦ ἔνευσε νά τόν ἀσπασθῶ κι ἐγώ... Καθώς τόν ἀσπαζόμουν πλημμύρισα ἀπό ἄφατη», ἀνείπωτη δηλαδή, «πνευματική γλυκύτητα καί μία εὐωδία πού ὄμοιά της οὔτε στόν παράδεισο δέν εἶχα ὀσφρανθεῖ. Προχωρώντας μπροστά ἀπό τόν Σταυρό, κοίταξα κάτω καί ἀντίκρισα ἄβυσσο θαλάσσης... Τότε ὁ ὁδηγός μου, γυρνώντας πρός τό μέρος μου, μοῦ εἶπε: «Μή φοβᾶσαι, χρειάζεται νά ἀνεβοῦμε ἀκόμα ψηλότερα» καί μοῦ ἔδωσε τό χέρι. Καί τότε βρεθήκαμε ἀμέσως στό δεύτερο στερέωμα», στόν δεύτερο οὐρανό θά λέγαμε. «Ἐκεῖ εἶδα ὡραιότατους ἀνθρώπους σέ μία τέτοια ἀνάπαυση καί ἀγαλλίαση πού δέν μπορεῖ νά ἐκφράσει ἡ ἀνθρώπινη γλώσσα». Βλέπουμε καί ἐπίπεδα -θά λέγαμε- παραδείσου. «Καί νά, μετά ἀνεβήκαμε στό τρίτο στερέωμα, ὅπου πλῆθος οὐράνιες δυνάμεις ὑμνοῦσαν καί δοξολογοῦσαν τόν Θεό. Φτάσαμε σέ ἕνα ὑπέρλαμπρο παραπέτασμα, μπροστά ἀπό τό ὁποῖο στέκονταν μεγαλόσωμοι καί φοβεροί νέοι, πού ἔμοιαζαν μέ πύρινες φλόγες. Ὁ νέος πού μέ ὁδηγοῦσε μοῦ εἶπε: «Ὅταν σηκωθεῖ τό παραπέτασμα, θά δεῖς τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό». Ἔφθασε μπροστά στόν Χριστό. «Ὑποκλίσου βαθιά ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς δόξης Του». Ἀκούγοντάς τον, ἔνιωσα ἀνείπωτη ἀγαλλίαση, ἀλλά καί τρόμο»... μπροστά στόν Θεό! «Καί τότε, ἕνα πύρινο χέρι σήκωσε τό παραπέτασμα, καί ὅπως ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, «εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπῃρμένου, καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ. καί Σεραφίμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ»³⁸»³⁹. Εἶχε ἐμπειρία παρόμοια μέ τοῦ Προφήτη Ἡσαΐα ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, τόν Κύριο νά κάθεται πάνω σ’ ἕναν ψηλό θρόνο, μετέωρο καί νά εἶναι γεμάτος ἀπό ἀπερίγραπτη δόξα ὁ ναός Του καί γύρω ἀπό αὐτόν τόν ἔνδοξο θρόνο στεκόντουσαν τά Σεραφείμ, τά ἀγγελικά τάγματα.

Ὁ Κύριος «φοροῦσε μανδύα πορφυρό, τό πρόσωπό Του ἦταν ἀπίστευτα λαμπρό καί τά μάτια Του μέ κοίταζαν μέ ἀγάπη». «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν»⁴⁰. «Ἔπεσα καί Τόν προσκύνησα ἐνώπιον τοῦ ὁλόλαμπρου καί φοβεροῦ θρόνου τῆς δόξας Του. Ἡ χαρά πού μέ κατέκλυσε ὅταν ἀντίκρισα τό πρόσωπό Του δέν μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ μέ λόγια. Ἀκόμα καί τώρα, φέρνοντας στό μυαλό μου ἐκεῖνο τό ὅραμα, ἡ ἴδια ἄφατη χαρά μέ κυριεύει». Τί φοβερή δωρεά τοῦ ἔκανε ὁ Θεός γιά τήν ἄκρα του ταπείνωση! «Τρέμοντας, ἔμεινα πεσμένος ἐνώπιόν Του... Τότε, οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων ἄρχισαν νά ψάλλουν ἕναν ἐξαίσιο, ἀπερίγραπτο ὕμνο καί τή στιγμή ἐκείνη, ἐγώ ὁ ἴδιος, δέν ξέρω πῶς, βρέθηκα πάλι νά περπατῶ μέσα στόν παράδεισο»⁴¹.

«Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας συλλογίστηκε ὅτι δέν εἶχε δεῖ τήν Παναγία στόν οὐρανό ἕνας ἄγγελος τοῦ εἶπε: «Εὐχήθηκες νά δεῖς ἐδῶ τή Βασίλισσα, ἡ Ὁποία εἶναι λαμπρότερη κι ἀπ’ αὐτές τίς ἐπουράνιες δυνάμεις;». Ἔπιασε ὁ ἄγγελος τόν λογισμό του. «Δέν εἶναι ἐδῶ, ἐπισκέπτεται τόν ἐπίγειο κόσμο πού βρίσκεται σέ μεγάλα δεινά, γιά νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους καί νά ἀνακουφίσει τή θλίψη τους». Βλέπετε ἡ Παναγία μας δέν εἶναι στόν οὐρανό, τρέχει ἐδῶ στή γῆ γιά νά μᾶς βοηθήσει. «Θά σοῦ ἔδειχνα τήν οὐράνια κατοικία Της», λέει ὁ ἄγγελος, «τώρα ὅμως δέν ἔχουμε χρόνο, ἀφοῦ πρέπει καί πάλι νά γυρίσεις στή γῆ». Ἐδῶ καί πάλι ἐπιβεβαιώνεται ὅτι οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἅγιοι μποροῦν νά βρίσκονται σέ ἕνα μόνο τόπο κάθε φορά»⁴². Δέν εἶναι πανταχοῦ παρόντες καί ὁ ἄγγελος αὐτός τοῦ λέει, πρέπει νά σέ γυρίσω στή γῆ, δέν ἔχουμε χρόνο. Αὐτή εἶναι ἡ πιό συγκλονιστική ἐμπειρία παραδείσου.

Ἐπειδή βλέπω ὅτι συμπληρώθηκε ὁ χρόνος μας, ἄς σταματήσουμε ἐδῶ. Ἔχει καί κάποιες ἀκόμα ἐμπειρίες… Νομίζω πώς ὅλα αὐτά μᾶς πείθουν ὅτι ὄντως ὑπάρχει ὁ παράδεισος ἀλλά δέν εἶναι σ’ αὐτόν τόν κόσμο πού ζοῦμε ἐμεῖς, τόν πεπτωκότα, τόν διεφθαρμένο. Εἶναι κάπου ἀλλοῦ, δέν ξέρουμε ἀκριβῶς. Δέν πρέπει καί νά τό πολυεξετάζουμε αὐτό, οὔτε καί τό ποῦ εἶναι ἡ κόλαση, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀλλά τί νά μᾶς νοιάζει; Νά ἐξετάζουμε πῶς δέν θά πᾶμε στήν κόλαση καί πῶς θά πᾶμε στόν παράδεισο. Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο.

Ὁ Κύριος ἔκανε αὐτές τίς ἀποκαλύψεις στούς ἁγίους, γιά νά μᾶς παρακινήσει νά ἀγωνιστοῦμε, γιατί αὐτά πού εἶδαν οἱ Ἅγιοι τά εἶδαν βέβαια καί γιά τούς ἴδιους γιά νά ἐνισχυθοῦν στόν πνευματικό τους ἀγῶνα, ἀλλά τά εἶδαν καί γιά μᾶς καί δέν πρέπει νά ἔχουμε τήν ἀπαίτηση νά τά δοῦμε καί ὁ καθένας χωριστά. Τά εἶδαν κάποιοι, τά εἶδε ἡ Ἐκκλησία, τά μάτια τῶν Ἁγίων καί εἶναι ἀρκετό καί γιά μᾶς καί πρέπει νά πειθόμεθα σ’ αὐτά καί νά ἀγωνιζόμαστε. Αὐτά ἤθελα νά πῶ στήν ἀγάπη σας γιά τίς ἐμπειρίες Παραδείσου, ὅπως τό εἴπαμε αὐτό τό θέμα.

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε εἶναι καί ἀπολογητικό θέμα, δηλαδή νά δείχνουμε καί σ’ αὐτούς πού δέν πιστεύουν, ὀρίστε αὐτά εἶναι ντοκουμέντα, τά ὁποῖα εἶναι μέσα στήν παράδοσή μας καί δέν τά λένε τυχαῖοι ἄνθρωποι, τά λένε Ἅγιοι. Βεβαίως, εἶναι καί διδακτικά ὅλα αὐτά πού εἴπαμε σήμερα καί γιά μᾶς, γιά τό τί μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὀ Θεός. Καί βέβαια ὅλα αὐτά εἶναι εἰκόνες. Τά πράγματα εἶναι πολύ ἀνώτερα σέ μακαριότητα, σέ χαρά, σέ ἀγαλλίαση, ἀλλά δέν ἔχουμε λέξεις γιά νά περιγράψουμε τό πόσο ὡραῖα εἶναι ἐκεῖ, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν»⁴³. Οὔτε μάτι μπορεῖ νά τά περιγράψει καί νά τά δεῖ καί νά τά φανταστεῖ… Μπορεῖ νά τά εἶδε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀλλά δέν μποροῦσε νά μᾶς πεῖ τί εἶδε. Μπορεῖ νά ἄκουσε ἀλλά δέν μποροῦσε νά πεῖ τί ἄκουσε… Δέν ὑπάρχουν λέξεις, γιατί οἱ λέξεις εἶναι δημιουργημένες, εἶναι κτίσματα καί οἱ λέξεις, καί δέν περιγράφεται ὁ Θεός καί ἡ ἀγαλλίαση καί οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ὁ Παράδεισος, γιατί αὐτά εἶναι ἄκτιστα. Ὡστόσο παίρνουμε μιά εἰκόνα… καί τό κέρδος τῆς ὁμιλίας θά εἶναι αὐτό, νά παρακινηθοῦμε νά μποῦμε σ’ αὐτή τήν κατάσταση, νά μποῦμε στόν παράδεισο. Καί μή νομίζετε ὅτι εἴμαστε πολύ μακριά. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι πολύ λίγος καί πολύ σύντομος καί αὐτό μᾶς τό διδάσκουν καθημερινά οἱ κεκοιμημένοι. Ἐκεῖ πού τόν ἔχεις δίπλα σου καί μιλᾶς σάν νά μήν πρόκειται νά τελειώσει ποτέ αὐτή ἡ ζωή, ξαφνικά μαθαίνεις πέθανε, κοιμήθηκε ὁ τάδε, ὁ τάδε… Ἀπό αὐτό νά διδασκόμαστε ὅτι κι ἐμεῖς πολύ γρήγορα θά εἴμαστε σ’ αὐτή τήν κατάσταση καί θά ἔχουμε νά περάσουμε καί ἀπό τά τελώνια, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι καί, ἐφόσον εἴμαστε ἐν μετανοίᾳ, νά γευτοῦμε αὐτή τή χαρά τοῦ Παραδείσου.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Ἐρ. : Ἐμεῖς ὅλοι πού εἴμαστε ἐδῶ φαντάζομαι ὅτι θέλουμε νά πᾶμε στόν Παράδεισο, ἀλλά, ἄν πάρω ἀπό τόν ἑαυτό μου, εἴμαστε λίγο φυγόπονοι, δηλαδή νά πᾶμε καί στόν Παράδεισο ἀλλά νά περάσουμε καλά κι ἐδῶ στή γῆ. Λένε, ὅμως, πώς ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τόν Παράδεισο ἀπό δῶ, ἀπό τή γῆ. Ἄραγε μέ πόνο τόν ζεῖ τόν Παράδεισο ἀπό δῶ ἤ μέ χαρά; Τί πόνος εἶναι αὐτός πού ἔχεις χαρά κι ἐδῶ στή γῆ καί πηγαίνεις καί στήν χαρά τοῦ Παραδείσου; Πῶς γίνεται αὐτό;

Ἀπ. : Εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν ἐρώτηση. Μᾶς λέει ὁ π. Θεόδωρος ὅτι ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ καί ἔτσι εἶναι. Προγευόμαστε ἀπό αὐτή τή ζωή τήν μέλλουσα. Βέβαια, ἐδῶ σ’ αὐτή τή ζωή ὑπάρχει καί ὁ πόνος, γιατί εἴμαστε συμπεπλεγμένοι μέ τό σῶμα καί τίς αἰσθήσεις καί ἔχουμε πολλούς πειρασμούς καί ἀπό τούς δαίμονες καί ἀπό τόν κακό ἑαυτό μας καί ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τό κοσμικό περιβάλλον καί ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Βέβαια, δέν εἶναι σωστό αὐτό πού λένε «θέλω ν’ ἁγιάσω καί δέν μ’ ἀφήνουν». Δέν εἶναι σωστό. Ἄν θέλεις ν’ ἁγιάσεις, μπορεῖς ν’ ἁγιάσεις, γιατί ὑπάρχει τό ἁγιαστήριο πού εἶναι ὁ Θεός, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί προσφέρεται στόν χῶρο πού λέγεται Ἐκκλησία. Ἄν μπεῖς κι ἐσύ σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, θά ἁγιάσεις. Καί ὅλοι μποροῦμε ν’ ἁγιάσουμε, ὅσο κι ἄν ἔχουμε πειρασμούς καί πόνους καί δυσκολίες.

Ἀλλά ὄντως ἔχουμε. Καί ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε, ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»⁴⁴. Θά περάσουμε πολλές θλίψεις καί πρέπει νά περάσουμε. Γιατί; Γιά νά ἀποβάλλουμε σιγά-σιγά αὐτή τήν κατάσταση, πού καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς τό λέει «δερμάτινοι χιτῶνες». Οἱ δερμάτινοι χιτῶνες εἶναι ἡ θνητότητα καί αὐτή ἡ παχύτητα τῆς σάρκας καί ἀπό τήν ἄλλη νά ξεπεράσουμε τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Καί δέν μπορεῖ κανείς νά καθαριστεῖ ἀπό ὅλα αὐτά, ἐάν δέν μπεῖ μέσα σέ μιά διαδικασία πόνου, κόπου, ἄσκησης, νηστείας, ἐγκράτειας, κακοπάθειας γενικότερα σωματικῆς, ὥστε νά ἀποδιωχθεῖ τό θεμελιῶδες πάθος πού λέγεται φιλαυτία. Φιλαυτία εἶναι ἡ ἀγάπη πού ἔχουμε στό σῶμα καί ἡ ἐπιδίωξη τῶν σωματικῶν ἀνέσεων καί ἀπολαύσεων. Ἄν δέν κοπιάσει ὁ ἄνθρωπος, ἄν δέν πονέσει ἑκούσια καί ἀκούσια, κι ἄν δέν πονᾶμε ἑκούσια ἀρκετά, ἔρχεται ὁ Θεός νά μᾶς βοηθήσει μέ διάφορες δυσκολίες, μέ ἀρρώστιες, μέ πείνα ἀκόμα, ἔτσι ὥστε ἀποδεχόμενοι καί τόν ἀκούσιο πόνο, ἀφοῦ δέν βρίσκουμε τό θάρρος ἑκούσια νά πονέσουμε γιά τόν Χριστό – δέν θέλουμε νά κάνουμε τήν ἄσκηση πού μᾶς λέει ἡ Ἐκκλησία, ἔστω κάνοντας ὑπομονή στούς ἀκούσιους πόνους, νά καθαριστοῦμε ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, ἀπό τή φιλαυτία καί ὅλα τά πάθη, γιά νά μπορέσουμε νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἑπομένως, ναί, προγευόμαστε τή Βασιλεία ἄν ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία σωστά, ζοῦμε ἀπό τώρα στόν Παράδεισο. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος καί ὅταν κανείς ζεῖ σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, ζεῖ ἀπό τώρα μέσα στόν Παράδεισο. Βέβαια ὄχι στήν πλήρη του μακαριότητα, ἀλλά προγευόμενος, ἔχει μιά πρώτη γεύση. Ὅπως ἔχεις ἕνα πολύ καλό φαγητό καί κάνεις μιά δοκιμή. Δέν εἶναι ὁλόκληρο τό φαγητό πού ἀπολαμβάνεις, ἀλλά παίρνεις μιά γεύση. Ἔτσι καί ὁ Θεός μᾶς δίνει μιά γεύση ἐδῶ… εἶναι αὐτό πού λέει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος καί εἶναι συγκλονιστικό, ἄν δέν δεῖς, λέει, ἀπό δῶ τόν Θεό, μήν περιμένεις νά Τόν δεῖς στήν ἄλλη ζωή, τυχαῖα… Δέν εἶναι τυχαῖο γεγονός ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Τί σημαίνει νά δεῖς τόν Θεό ἀπό δῶ; Μερικοί μπορεῖ νά ἀπογοητευτοῦνε ἀκούγοντας αὐτό τό πράγμα ἤ μερικοί νά ποῦνε ἐγώ δέν ἔχω δεῖ τό ἄκτιστο Φῶς, ἄρα δέν ὑπάρχει ἐλπίδα γιά μένα… Ὄχι, δέν ἐννοεῖ αὐτό ὁ Ἅγιος. Ἐννοεῖ νά ἔχεις μιά πρώτη γεύση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔρχεται ἀμέσως ἀπό τή στιγμή πού θά ἀρχίσει κανείς νά μετανοεῖ. Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἀρχίζεις καί βλέπεις τό Φῶς τοῦ Θεοῦ. Τό πρῶτο ἄκτιστο φῶς εἶναι ἡ μετάνοια καί ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού θά μετανοήσεις, ἔρχεται μέσα σου ἡ χαρά, ἔρχεται ἡ εἰρήνη, ἔρχεται αὐτό πού λέμε καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό θέλει ὁ Θεός καί αὐτό ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος, νά δεῖς τόν Θεό ἀπό δῶ, ν’ ἀρχίσεις νά μετανοεῖς. Καί αὐτή ἡ διαδικασία συνεχίζεται στό ἄπειρο, καί μετά θάνατον, καί σιγά-σιγά ἔρχεσαι σέ μία κατάσταση τελειότητας, τελειοποίησης ἐν Χριστῷ. Ἄν ὅμως κανείς δέν ἀρχίσει αὐτή τή διαδικασία τῆς μετάνοιας, ὅσο εἶναι μέ τό σῶμα του ἐδῶ στή γῆ, αὐτό θέλουν νά μᾶς διδάξουν οἱ Ἅγιοι λέγοντας «ἐν τῷ ἅδη οὐκ ἔστι μετάνοια», μήν περιμένει νά μπεῖ στόν Παράδεισο, γιατί ὁ Παράδεισος ἀκριβῶς εἶναι αὐτή ἡ ἕνωση μέ τόν Χριστό καί δέν μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἑνωθεῖ μέ ἕναν ἀκάθαρτο. Αὐτό, λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, εἶναι ἀδύνατο γιά τόν Θεό νά ἑνωθεῖ μέ ἕναν νοῦ ἀκάθαρτο. Καί ποιός εἶναι ὁ ἀκάθαρτος νοῦς; Ὁ ἀμετανόητος. Πόσοι ἄνθρωποι σήμερα δέν ἔχουν κἄν τήν αἴσθηση ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί, γι’ αὐτό λένε, τί νά πάω νά ἐξομολογηθῶ;… δέν ἔχω τίποτα νά πῶ… πολύ καλός ἄνθρωπος εἶμαι… Αὐτό εἶναι ὀλέθριο, νά μήν ἔχεις συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς σου. Εἶναι σάν ἕναν ἄρρωστο, βαριά ἄρρωστο, ὁ ὁποῖος σοῦ λέει, δέν ἔχω τίποτα, γιατί νά πάω στό νοσοκομεῖο καί στόν γιατρό;.. καί πεθαίνει ἀθεράπευτος. Αὐτός εἶναι ὁ ἀμετανόητος. Τραγικό καί ὅμως ἀληθινό! Καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δυστυχῶς σ’ αὐτή τήν κατηγορία εἶναι, δέν θέλουν νά παραδεχτοῦν ὅτι εἶναι ἄρρωστοι. Γι’ αὐτό δέν πᾶνε καί στό ἰατρεῖο, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Ὁπότε, εὐχαριστοῦμε τόν π. Θεόδωρο γιά τήν ἐρώτηση. Ἔτσι εἶναι, ἀρχίζει ἀπό δῶ ἡ πρόγευση τοῦ Παραδείσου καί μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ τόν Παράδεισο μέσα στόν πειρασμό, μέσα στόν πόνο, μέσα στή δυσκολία. Ἀλλά μετά ξέρετε τί γίνεται; Ἀλλάζει ὁ τρόπος ἀντιμετώπισης τῆς δυσκολίας καί ἰσχύει αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος «θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι»⁴⁵. Θά ἔχουμε θλίψεις, δέν θά σταματήσουν ποτέ οἱ θλίψεις. Σκέφτομαι πολλές φορές καί λέω στόν ἑαυτό μου, μή βαρυγκομᾶς, γιατί αὐτό;… γιατί μοῦ ἦρθε αὐτό;… Γιατί ἄν δέν ἔχεις αὐτό, θά ἔχεις κάτι ἄλλο. Πάντα κάτι θά ἔχουμε, νά ξέρετε. Μήν περιμένετε κάποια στιγμή νά μήν ἔχουμε τίποτα θλιβερό, ἐξωτερικά πού νά μᾶς θλίβει. Ὁπότε λές, αὐτό πού μοῦ δίνει ὁ Θεός εἶναι τό καλύτερο, νά πῶ «δόξα σοι ὁ Θεός», νά κάνω ὑπομονή σ’ αὐτό πού μοῦ δίνει ὁ Θεός καί νά μή στενοχωρηθῶ.

Ἔχει διαφορά ἡ θλίψη ἀπ’ τή στενοχώρια. Θλίψη εἶναι κάτι πού ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, σέ πιέζει… τό ΕΝΦΙΑ, ἡ Τράπεζα, ὁ σύζυγος, ἡ σύζυγος, τά παιδιά, ὁτιδήποτε εἶναι αὐτό. Ἀλλά ἐσύ δέν θά στενοχωριέσαι, θά τά ἀφήνεις ὅλα στόν Θεό μέ πίστη ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία. Αὐτό εἶναι τό λεπτό σημεῖο πού μᾶς κάνει νά ξεχωρίζουμε ἀπό τούς ἄπιστους. Ὁ ἄπιστος τρελαίνεται… μέ πιέζουν οἱ τράπεζες!... στό τέλος μπορεῖ νά φτάσει νά αὐτοκτονήσει κιόλας. Ὁ πιστός ποτέ δέν θά τό πάθει αὐτό. Θλίβεται ἀλλά δέν στενοχωρεῖται, καί λέει, ἔχει ὁ Θεός. Εἶναι πολύ μεγάλη κουβέντα αὐτή «ἔχει ὁ Θεός». Καί μέσα ἀπό τήν θλίψη θά πορευτοῦμε, ἀλλά καί θά μᾶς βγάλει εἰς ἀναψυχή, εἴμαστε βέβαιοι γι’ αὐτό. Ἐπιτέλους… δέν θέλουμε νά πᾶμε στή φυλακή; Γιατί νά μή θέλουμε; Ἄς πᾶμε καί στή φυλακή! Ὁ Κύριος δέν πῆγε στή φυλακή; Δέν εἶναι τόσο φοβερό αὐτό. Ὅ,τι καί νά παραχωρήσει ὁ Θεός, ὅποια θλίψη μέ τόν Χριστό ὑπερβαίνεται.

Νά σᾶς πῶ κάτι φοβερό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τίς θλίψεις. Στά χρόνια του ὑπῆρχε ὁ θεσμός τῆς δουλείας. Σήμερα δέν ὑπάρχει θεωρητικά, στήν πράξη ὑπάρχει δυστυχῶς… μέ πολλούς τρόπους. Ἀλλά τότε ἦταν θεσμός καί οἱ δοῦλοι δέν εἶχαν κανένα δικαίωμα πολιτικό, οἰκονομικό κ.λ.π. ἦταν πάντοτε στἀ χέρια τῶν ἀφεντικῶν τους. Ὅ,τι ἤθελε ὁ ἀφέντης, ἔπρεπε νά τό ἐκτελέσει ὁ δοῦλος. Κάποιοι, λοιπόν, εἶχαν τή δυνατότητα νά ἐλευθερωθοῦν εἴτε γιατί τό ἀφεντικό ἤθελε νά τούς ἐλευθερώσει εἴτε γιατί ὁ ἀφέντης γινότανε χριστιανός ὁπότε μετά μαλάκωνε ἡ καρδιά του καί εἶχε αὐτή τήν καλή διάθεση καί στούς δούλους του νά τούς ἐλευθερώσει. Καί τί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Δέν εἶναι πρόβλημα ἡ δουλεία. Μπορεῖς καί μέσα στή δουλεία νά ἁγιάσεις. Ἀκόμα κι ἄν σοῦ δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖς «μᾶλλον χρῆσαι»⁴⁶, δηλαδή μᾶλλον κάτσε ἐκεῖ πού εἶσαι. Δέν σέ βλάπτει ἡ δουλεία αὐτή ἡ ἐξωτερική, γιατί εἶσαι ἐλεύθερος ἐν Χριστῷ, ζεῖς τήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ, προγεύεσαι τόν παράδεισο. Καί «τό σχῆμα τοῦ κόσμου παράγει»⁴⁷, λίγο ἀκόμα ὑπομονή καί θά φύγεις. Μήν πασχίζεις γιά αὐτά τά ἐξωτερικά. Άκόμα κι ἄν μπορεῖς, λέει, νά ἐλευθερωθεῖς, κάτσε ἐκεῖ πού εἶσαι. Κοίταξε τό «ἕνα οὗ ἐστι χρεία»⁴⁸, τήν σχέση σου μέ τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι. Καί δέν σ’ ἐμποδίζει εἴτε εἶσαι δοῦλος εἴτε εἶσαι ἐλεύθερος νά εἶσαι μέ τόν Χριστό. Δέν σέ ἐμποδίζει αὐτό. Μᾶλλον εἶναι καλύτερα νά εἶσαι ἔτσι ὅπως εἶσαι, γιατί εἶσαι σέ κατάσταση ταπείνωσης. Τί νά πεῖ; Νά κάνω ἐπανάσταση; Νά πάρω τό μαχαίρι νά σφάξω τό ἀφεντικό μου νά ἐλευθερωθῶ; Ὄχι, δέν τό θέλει αὐτό ὁ Θεός, δέν τό θέλει. Θέλει, ὅπου κι ἄν εἴμαστε, παντοῦ, ὅπου μᾶς βάζει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ νά γευόμαστε τόν παράδεισο, νά ἔχουμε αὐτή τήν πρόγευση. Καί αὐτό δέν χρειάζεται ἐξωτερική ἐλευθερία. Μπορεῖ νά εἴμαστε στή σκλαβιά, ὅπως οἱ πρόγονοί μας 400 χρόνια.

Καί τώρα σχεδόν στή σκλαβιά δέν εἴμαστε; Στούς Εὐρωπαίους. Καί σέ λίγο -πολύ τό φοβᾶμαι- θά ἔρθει καί πιό ἔντονη σκλαβιά.. ἴσως καί μουσουλμανική σκλαβιά... μέ ὅλους αὐτούς πού μᾶς φέρανε ἐδῶ. Σιγά-σιγά αὐτοί θά πάρουν τήν ἐξουσία. Ἔτσι δέν εἶναι; Εἶναι ἁπλά μαθηματικά. Οἱ Ἕλληνες δέν κάνουν παιδιά, αὐτοί σιγά-σιγά θά ἔχουν τήν πλειοψηφία, θά πάρουν καί τήν Κυβέρνηση. Οὐσιαστικά, θά ἔχουμε μιά νέα τουρκοκρατία. Αὐτό ἑτοιμάζεται στήν πατρίδα μας. Θά πεῖς τί θά κάνουμε; Ἐμᾶς θά μᾶς ἐμποδίσει αὐτό νά ἁγιάσουμε; Ὄχι, δέν θά μᾶς ἐμποδίσει, ὅπως δέν ἐμπόδισε καί τούς προγόνους μας. Θά πεῖς: εἶσαι ὑπέρ τῆς σκλαβιᾶς; Ὄχι! Ἀλλά εἶμαι ὑπέρ αὐτοῦ πού λέει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὅτι ὅπου κι ἄν εἶσαι καί μέσα στήν φυλακή καί μέσα στήν κόλαση νά εἶσαι.. ὅπου σέ βάλει ὁ Θεός, μπορεῖς νά εἶσαι ἅγιος καί νά ζεῖς τόν παράδεισο. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἅμα μοῦ πεῖ ὁ Θεός νά πᾶς στήν κόλαση, θά πάω καί στήν κόλαση! Γιατί ἐγώ ἀγαπάω τόν Θεό καί θέλω νά κάνω αὐτό πού λέει ὁ Θεός. Ἀκόμα κι ἐκεῖ, λέει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος (στήν κόλαση), εἶναι ὁ Θεός καί ἐγώ θά εἶμαι καλά. Ἄς μέ βάλει ὁ Θεός στήν κόλαση, ἐγώ θά λέω, Θεέ μου κι ἐδῶ πού εἶμαι, ἐγώ Σ’ ἀγαπάω, καί θά ζῶ τόν Θεό μέσα ἐκεῖ.

Ἑπομένως, τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀλλά ἐμεῖς. Οὔτε οἱ θλίψεις οὔτε ὁ ἐξωτερικός πόνος οὔτε οἱ ἀρρώστιες οὔτε οἱ σκλαβιές οὔτε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι οὔτε ἡ κοινωνία. Τό πρόβλημα εἴμαστε ἐμεῖς. Ἔχουμε μετανοήσει; Ἔχουμε σωστή προσωπική σχέση μέ τόν Χριστό; Δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε. Εἶναι αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός «ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζεται». Μήν ψάχνετε τίποτα ἄλλο. Ὅλα τά ἄλλα, λέει, ἄς σᾶς τά πάρουν. Καί τώρα μᾶς τά ἔχουν πάρει σχεδόν ὅλα οἱ Εὐρωπαῖοι «φίλοι» μας, ἔτσι δέν εἶναι; Δέν θά μείνει τίποτα.. σιγά-σιγά καί τά σπίτια μας θά τά πάρουν... Μή φοβάστε, λέει, μόνο τήν ψυχή καί τόν Χριστό νά μή σᾶς πάρουν, πού δέν μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν ἐκτός ἄν τά παραδώσετε μόνοι σας. Αὐτό νά μήν πάθουμε. Γιατί, δυστυχῶς, ἐκεῖ πᾶμε τώρα καί τά ξεπουλᾶμε ὅλα. Μ’ αὐτἀ τά ἄθεα νομοσχέδια πού ψηφίζουμε, παραδίδουμε τήν ψυχή καί τόν Χριστό μας. Καί σ’ αὐτά πρέπει νά ἀντιδράσουμε καί νά φωνάξουμε. Ὄχι γιά τά χωράφια καί γιά τά σπίτια, ἀλλά γι’ αὐτά πού παίρνουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας. Τώρα μέ τά Θρησκευτικά πού διδάσκουν στά σχολεῖα ἐπίσημα παίρνουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν, γιατί τά διδάσκουν ἐπίσημα τήν αἵρεση, τόν οἰκουμενισμό καί τήν πανθρησκεία. Δέν ξέρω, ἄν τό ἔχετε καταλάβει κι ἄν ξεφυλλίσατε λίγο τά βιβλία νά δεῖτε... Τό λέω πολλές φορές, πολύ καλά κάνουν οἱ γονεῖς καί τά γυρίζουν πίσω. Ὅλοι οἱ γονεῖς πρέπει νά τά γυρίσουν πίσω αὐτά τά ἄθεα Θρησκευτικά.

Ἐπιτρέπεται ὀρθόδοξο κράτος νά διδάσκει ἐπίσημα τήν αἵρεση – τήν παναίρεση, ὄχι ἁπλή αἵρεση, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στά παιδιά καί νά μή μιλᾶνε οἱ γονεῖς; Καί ὅλα τά ἄλλα περί ὁμοφυλοφιλίας πού ψηφίσαμε καί πού ψηφίζουμε.. γιά ἀλλαγή φύλου τώρα τελευταῖα... καί ἄλλα πού ἔρχονται καί τά ἔχουνε ἕτοιμα. Αὐτά εἶναι πού δέν πρέπει νά ἀφήνουμε νά περνᾶνε, γιατί αὐτά εἶναι πού προδίδουν τόν Χριστό καί τήν πίστη μας καί τήν ψυχή μας. Οἱ ἐξωτερικές δυσκολίες δέν μᾶς πτοοῦν. Νά μή χάσουμε τήν πίστη μας, τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ὀρθοπραξία, τήν ὀρθή ζωή.

Ἐρ. : Ὁ Παράδεισος εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;...

Ἀπ. : Κοιτάξτε, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό πού θά ἔρθει μετά τήν Δευτέρα Παρουσία, ἡ πλήρης δηλαδή τακτοποιήση καί τελική. Μέχρι τότε οἱ ψυχές προγεύονται αὐτή τή Βασιλεία καί αὐτό λέμε Παράδεισο. Ἡ τελική κατάσταση θά ἔρθει μετά. Ὅπως καί ἡ κόλαση δέν εἶναι τελική. Ἄς ποῦμε ὅσοι πεθαίνουν τώρα πᾶνε στόν Ἅδη. Εἶναι κάτι διαφορετικό ἀπό τήν τελική κατάσταση. Ἀκόμα στήν κόλαση δέν ἔχει πάει κανένας. Ὁ διάβολος θά ριχτεῖ μέσα καί ὅσοι τόν ἀκολουθοῦν, μετά τήν Δευτέρα Παρουσία.

Ἐρ. : .......................(γιά τίς ταυτότητες).

Ἀπ. : Εἶναι θλιβερό βέβαια κι αὐτό, ἀλλά πῶς νά ποῦμε; Αὐτό εἶναι ἐξωτερικό. Στήν καρδιά μας γράφει Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἐγώ ἀμφιβάλλω.. Οἱ πλεῖστοι δέν τόν ἔχουν τόν Χριστό στήν καρδιά τους, ὁπότε τί; Νά Τόν ἔχεις στήν ταυτότητα; Ἀφοῦ δέν Τόν ἔχεις στήν καρδιά σου καί δέν Τόν ἀγαπᾶς καί δέν Τόν ἔχεις κέντρο, πού νά σοῦ ρυθμίζει τήν ζωή δηλαδή...

Ἐρ. : ..................

Ἀπ. : Ἡ πίστη μας δέν ἀλλοιώνεται. Αὐτό εἶναι ἕνα ἁπλό χαρτί, τό ὁποῖο εἶναι καί τοῦ κράτους. Τό κράτος τείνει νά γίνει ἄθεο ἐπίσημα, ἐκεῖ πᾶμε.. Καί θέλουν ν’ ἀλλάξουν καί τό Σύνταγμα, ὅπως ξέρετε, νά γίνουμε καί ἐπίσημα ἄθρησκο κράτος... τό ὁποῖο βέβαια εἶναι ντροπή γιά μᾶς πού τό ἀφήνουμε καί γίνεται. Ἀλλά τό παθαίνουμε αὐτό προσέξτε, γιατί; Γιατί ἀφήσαμε νά ἀλλοιωθεῖ ἡ ζωή μας, ὁπότε ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων δέν νοιάζεται γι΄ αὐτό. Σοῦ λέει, θά ἀλλάξει τό Σύνταγμα, θά ἀλλάξει τήν προμετωπίδα πού λέει «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καί τί ἔγινε;... Ἐγώ θά παίρνω τά 420€ πού μοῦ δίνουν; Θά τά παίρνω! Αὐτό μέ νοιάζει ἐμένα. Καταλάβατε; Γίναμε ὑλιστές καί ζοῦμε ὅπως τά ζῶα τά βοσκηματώδη. Δηλαδή ἁπλῶς βόσκουμε, νά ἔχουμε χόρτο νά φᾶμε, αὐτό μᾶς νοιάζει. Τά λέω λίγο ὠμά, ἀλλά δυστυχῶς αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια... ὅταν σκεφτεῖτε ὅτι τό 3% μόνο τῶν Ἑλλήνων πηγαίνει τήν Κυριακή στήν ἐκκλησία. Σηκώνονται... καί πότε σηκώνονται δηλαδή ὅσοι πᾶνε; Ἄν φτάσουν στό Πιστεύω... οἱ περισσότεροι κάπου ἐκεῖ πᾶνε. Εἶναι τραγικό! Δέν θέλεις οὔτε μιά ὥρα τήν ἑβδομάδα νά δώσεις στόν Θεό! Μετά πῶς νά ὑπάρξει αὐτή ἡ ἀντίδραση πού λέτε νά τό ἔχουμε στήν ταυτότητα; Δέν ὑπάρχει τό περιεχόμενο τῆς ζωῆς, τό ὁποῖο θά μᾶς δώσει μετά καί τήν ἐπιφάνεια, πού λέτε.

Καί πολλά πολλά ἄλλα... Βλέπετε πόσο οἱ γονεῖς σήμερα ἀνέχονται τά παιδιά τους καί ὄχι μόνο τά ἀνέχονται, τά βοηθᾶνε, νά κάνουν πολιτικό γάμο, νά μοιχεύουν, νά πορνεύουν... οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τά ἐνισχύουν. Εἶναι ψέμα αὐτό πού λέω; Ἀλήθεια εἶναι, δυστυχῶς. Ἔ, μετά, θά νοιαστεῖ αὐτός ὁ γονέας, ἄν στήν ταυτότητά του θά γράφει χριστιανός ὀρθόδοξος;

Ἐρ. : ..........................

Ἀπ. : Μᾶς προετοιμάζει γιά νά ’ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος. Νά ξέρετε, τό ἔλεγε καί ὁ π. Ἀθανάσιος ὁ Μυτιληναῖος, ὅτι ζοῦμε σέ καιρούς Ἀντιχρίστου. Εἶναι πολύ κοντά τά χρόνια τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἤδη «πολλοί ἀντίχριστοι γεγόνασιν»⁴⁹, τό λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Ἀλλά καί ὁ τελικός Ἀντίχριστος ἔρχεται καλπάζοντας... καί ἡ καταστροφή ἔρχεται καλπάζοντας, νά ξέρετε, γιά τήν πατρίδα μας, ἄν δέν ὑπάρξει μετάνοια. Δέν μποροῦν νά μείνουν ὅλα αὐτά χωρίς συνέπειες, πού ψηφίζουμε πλέον καί θεσμοθετοῦμε ὡς Κράτος! Δέν τό κάνει κάποιος κρυφά... τήν ὁμοφυλοφιλία νά τήν κάνει κρυφά ἐκεῖ σ’ ἕνα καταγώγιο, νά ντρέπεται... τό κάνουμε δημόσια καί τό ψηφίζουμε ὡς νόμο καί τό ὀνομάζουμε καλό τό κακό, καί τό σκοτάδι φῶς, καί τό πικρό γλυκό. Αὐτό δέν θά περάσει χωρίς συνέπειες. Εἶναι φοβερά τά ἁμαρτήματά μας ὡς ἔθνος πλέον. Γι’ αὐτό μᾶς ἔρχεται σκλαβιά.

Θυμηθεῖτε τούς Ἑβραίους. Ὅταν ἁμάρταναν δημόσια καί ἔπεφταν στήν εἰδωλολατρία, ὅπως κι ἐμεῖς τώρα ἔχουμε γίνει εἰδωλολατρικό ἔθνος... στήν πραγματικότητα οἱ Ἕλληνες εἶναι εἰδωλολάτρες, δέν εἶναι χριστιανοί ὀρθόδοξοι, γι’ αὐτό βγῆκε καί ἀπό τήν ταυτότητα τό θρήσκευμα.. μετά τί γινότανε στούς Ἑβραίους; Παραχωροῦσε ὁ Θεός καί ὑποδουλωνόντουσαν... στούς Φιλισταίους.. στούς ἄλλους λαούς τούς ντόπιους ἐκεῖ, τούς εἰδωλολατρικούς λαούς. Ὁπότε μέσα στήν σκλαβιά, μέ τά βάσανα, τήν ἀναγκαστική ταπείνωση, πού τούς χρησιμοποιοῦσαν σάν ζῶα... Ὅπως κι ἐμᾶς οἱ Τοῦρκοι μᾶς χρησιμοποιοῦσαν σάν ζῶα καί ἀνέβαινε ὁ Τοῦρκος πάνω στήν πλάτη σου καί ἐσύ ἔπρεπε νά τόν κουβαλήσεις, σάν ζῶο! Ἅμα δέν ἤθελες, θά σοῦ ἔπαιρνε καί τό κεφάλι καί δέν θά εἶχε νά δώσει λόγο σέ κανέναν. Λοιπόν, μέσα σ’ αὐτή τήν ταπείνωση μετανοοῦσαν, ζητοῦσαν συγχώρεση ἀπό τόν ἀληθινό Θεό καί ἔτσι ἐλευθερωνόντουσαν. Αὐτός εἶναι νόμος, πνευματικός νόμος. Λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι, νά ξέρετε. Γι’ αὐτό εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη, τό λέω πολλές φορές, νά μετανοήσουμε ἔστω κάποιοι. Δέν μπορεῖς νά ἀναγκάσεις κανέναν νά μετανοήσει. Μπορεῖς ὅμως τόν ἑαυτό σου. Τόν ἑαυτό σου μπορεῖς νά τόν βάλεις στήν μετάνοια καί νά πεῖς Θεέ μου, ἀπό δῶ καί πέρα ἐγώ θά κάνω ξεκάθαρα καί τέλεια ὅ,τι θέλεις Ἐσύ. Καμιά ὑποχώρηση στόν κόσμο καί στό κακό. Ὄχι καί λίγο κόσμος καί λίγο ἁμαρτία καί λίγο ἐκκλησία... αὐτό δέν τό θέλει ὁ Θεός.

Ἐρ. : Βλέπουμε στά μαρτύρια τῶν Ἁγίων, ὅπως τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ἡ ὁποία εἶχε πεῖ στόν Ἅγιο Παΐσιο πώς ἄν ἤξερε τί τήν περιμένει, θά ἤθελε νά ὑποφέρει κι ἄλλα. Στόν βίο τῆς Ἁγίας Μαύρας, πού πρίν λίγο διαβάσατε, εἴπατε πώς ὁ ἄγγελος τῆς ἔδειξε τόν παράδεισο καί τῆς εἶπε αὐτό πού τήν περίμενε, γιά νά πάρει θάρρος καί νά ἀντέξει τό μαρτύριό της. Καταλαβαίνουμε γιά ποιό λόγο, ἀλλά αὐτό πού κινεῖ κάποια ἀπορία εἶναι ὅτι ἐδῶ φαίνεται πώς ὁ Κύριος ἀρέσκεται στό νά βασανίζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά κερδίσει κάτι... Λίγο ἕναν διαφωτισμό...

Ἀπ. : Σέ καμιά περίπτωση ὁ Θεός δέν εἶναι αἱμοβόρος, ὁ Θεός νά φυλάει. Αὐτά ἦταν ἀντιλήψεις εἰδωλολατρικές. Ὁ Θεός, ἄν μᾶς διδάσκει αὐτή τήν ἄκρα ὑπομονή καί στό μαρτύριο, δέν τό κάνει γιά τόν ἑαυτό Του. Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό μᾶς οὔτε ἀπό τό μαρτύριό μας ἔχει ἀνάγκη οὔτε ἀπό τό αἷμα μας οὔτε ἀπό τίς δοξολογίες μας οὔτε ἀπό τίς ψαλμωδίες μας οὔτε ἀπό τό θυμίαμά μας. Ὁ Θεός εἶναι αὐτοδόξαστος. Ἄν τά ζητάει, ἄν λέει νά τά κάνουμε, τά λέει γιά μᾶς. Ἐμεῖς ὠφελούμαστε. Καί οἱ Ἅγιοι νά ξέρετε δέν ἦταν ἀναμάρτητοι. Καί τό μαρτύριο τί ἦταν οὐσιαστικά; Ἦταν μιά διαδικασία τελειοποίησης, κάθαρσης, φωτισμοῦ καί θεώσεως. Θέλησε ὁ Θεός, καί αὐτοί τό θέλησαν, νά φτάσουν στήν θέωση μέσω αὐτοῦ τοῦ τρόπου. Δέν πέρασαν ὅλοι ἀπό τό μαρτύριο. Ἔχουμε ἀνθρώπους ἁγίους καί ἀσκητές πού κοιμήθηκαν εἰρηνικά. Ὁ Θεός θέλησε κάποιοι, καί αὐτοί εἶναι καί οἱ πιό μεγάλοι Ἅγιοι, νά δώσουν καί τή ζωή τους γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τιμή αὐτό τό πράγμα. Τιμή μας εἶναι νά δώσουμε τή ζωή μας γιά τόν Χριστό. Βλέπετε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας δέν μαρτύρησε; Γιά ποιόν μαρτύρησε ὁ Χριστός; Γιά τόν Θεό Πατέρα; Ἀλλοίμονο! Ἤθελε ὁ Θεός Πατέρας νά πάθει ἔτσι τό παιδί Του; Ὄχι! Αὐτά τά λένε οἱ αἱρετικοί. Οἱ Παπικοί ἔχουν μιά τέτοια θεολογία, ὅτι ὁ Θεός σάν ἕνα αἱμοβόρο θηρίο ἔψαχνε ἕνα ἐξιλαστήριο θύμα... καί τό βρῆκε στόν Υἱό Του γιά νά ἀποκατασταθεῖ ἡ θιγμένη Του ἀξιοπρέπεια ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε… Αὐτά εἶναι δαιμονική θεολογία. Δέν εἶχε καμιά ἀνάγκη ὁ Θεός ἀπό τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς εἴχαμε ἀνάγκη. Γιατί; Γιά νά δοῦμε στό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ τήν ἀγάπη πού ἔχει γιά μᾶς. Λέει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος πολύ ὄμορφα, δέν ὑπῆρχε κάτι πιό πολύτιμο στόν Θεό Πατέρα ἀπό τόν Υἱό Του. Ἄν ὑπῆρχε κάτι πιό πολύτιμο, θά τό θυσίαζε κι αὐτό γιά νά μᾶς δείξει πόσο μᾶς ἀγαπάει!

Αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Πέθανε ὁ Χριστός μας πάνω στόν Σταυρό γιά νά βλέπουμε ἐμεῖς τόν σταυρωμένο Λυτρωτή καί ἐνῶ μᾶς δαγκώνουν τά φίδια, οἱ δαίμονες δηλαδή, καί ἁμαρτάνουμε, νά μήν πεθαίνουμε. Νά μετανοοῦμε καί νά παίρνουμε κουράγιο ἀπό τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔδειξε καί μᾶς ἔχει ὁ Χριστός. Γιατί ὁ διάβολος τί κάνει; Μᾶς δαγκώνει καί μᾶς ρίχνει στήν ἁμαρτία καί μετά προσπαθεῖ νά μᾶς ρίξει στήν ἀπελπισία, ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίδα. Ὄχι, ὑπάρχει ἐλπίδα. Ποιά εἶναι; Ὁ Σταυρωμένος Χριστός. Βλέπεις τόν Χριστό, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι ἔβλεπαν τόν ὑψωμένο ὄφη στό μέσο τοῦ στρατοπέδου στήν ἔρημο -στήν Παλαιά Διαθήκη- καί ἐνῶ τούς τσιμποῦσαν τά φίδια, δέν πέθαιναν. Ἔτσι κι ἐμεῖς, μέ πίστη βλέπουμε στόν Χριστό, στό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ καί δέν πεθαίνουμε ἀπό τήν ἀπόγνωση τοῦ διαβόλου, πού πάει νά μᾶς ρίξει στήν ἀπόγνωση. Συγχρόνως, θέλουμε κι ἐμεῖς κάτι νά κάνουμε γιά τόν Χριστό καί χαιρόμαστε, ἄν μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά δώσουμε καί τή ζωή μας γι’ Αὐτόν.

Ὁ Θεός δέν τό ζητάει, ἀλλά εἶναι μεγάλη τιμή γιά τόν ἄνθρωπο νά γίνει μάρτυρας. Σήμερα βέβαια μέ τόν Οἰκουμενισμό καί ὅλες αὐτές τίς αἱρέσεις πού προωθοῦνται μέσω τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν μπορεῖς νά γίνεις μάρτυρας, δέν ἐπιτρέπεται. Γιατί; Γιατί σοῦ λέει, ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές... Μήν πεῖς τίποτα γιά τόν μουσουλμάνο... καλός κι αὐτός... γιά κανέναν. Εἰρηνική συνύπαρξη! Μέ ὅλους νά τά ἔχεις καλά, αὐτό εἶναι πού θέλει ὁ Θεός... Ἔτσι εἶπε ὁ Θεός; Δηλαδή ὅτι καί τό κοράνιο εἶναι ἱερό καί ἅγιο; Ποῦ τό λέει αὐτό; Ἤ νά λές ὅτι καί ὁ Μωάμεθ εἶναι κι αὐτός θεός καί ἁπλῶς εἶναι διαφορετικό τό ὄνομα; Ἀλλοίμονο! Ἄν ἔλεγαν ἔτσι οἱ Ἀπόστολοι, τότε δέν θά ὑπῆρχε λόγος νά κηρύξουν τόν Χριστό οὔτε θά ὑπῆρχε λόγος νά γίνει κανείς μάρτυρας. Γιατί νά ὑπάρχει μάρτυρας, ἄν ὅλοι οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν εἶναι ἀληθινοί θεοί, ἦταν ὁ ἀληθινός Θεός; Ὄχι, οἱ Ἅγιοι τά ἔλεγαν, ὅπως εἶναι. Ὁ θεός τῶν μουσουλμάνων εἶναι δαιμόνιο. Τό ἴδιο καί ὁ θεός ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Ἄν ἀνοίξετε τά Θρησκευτικά πού διδάσκονται σήμερα στά σχολεῖα αὐτό λένε, αὐτό τό πνεῦμα περνάει, ὅτι ἕνας εἶναι ὁ θεός καί ἁπλῶς ἔχει διαφορετικά ὀνόματα. Οἱ μουσουλμάνοι τόν λένε ἔτσι... κι αὐτοί προσευχή κάνουνε ὅπως κι ἐμεῖς... κι αὐτοί κάνουνε νηστεία ὅπως κι ἐμεῖς... δέν ὑπάρχει καμιά διαφορά οὐσιαστικά! Διαλέγεις καί παίρνεις! Ἄρα, ποιός ὁ λόγος τώρα νά δώσεις τή ζωή σου γιά τόν Χριστό, νά ἀφήσεις νά σέ σφάξει ὁ μουσουλμάνος; Ἀφοῦ τό ἴδιο εἴμαστε... καταλάβατε; Γι’ αὐτό λέω ὅτι δέν μπορεῖς νά γίνεις μάρτυρας σήμερα, ἐάν υἱοθετήσεις αὐτές τίς αἱρέσεις. Εἶναι πολλή μεγάλη ἡ πανουργία τοῦ διαβόλου σήμερα... πάρα πολύ πονηροί εἶναι οἱ καιροί μας... πάρα πάρα πολύ! Εἶναι μιά πολύ ἔντεχνη διαστροφή τῆς πίστεως καί τοῦ εὐαγγελίου, ἐν ὀνόματι τάχατες τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀνεκτικότητας καί τῆς φιλίας καί τῆς εἰρήνης. Ἀλλά μιά εἰρήνη καί μιά ἀγάπη πού δέν ἔχει ἀλήθεια, εἶναι ψεύτικη, εἶναι δαιμονική. Καί ἐκεῖ πρέπει νά διαλέγεις πόλεμο παρά μιά τέτοια εἰρήνη. Καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τί εἶπε; «Δέν ἦλθα νά βάλω εἰρήνη, ἀλλά μάχαιρα στή γῆ... νά χωρίσω γιό ἀπό πατέρα, θυγατέρα ἀπό μητέρα, νύφη ἀπό πεθερά..»⁵⁰. Τί ἐννοεῖ; Γιατί ἦρθε νά χωρίσει ὁ Χριστός; Γιατί πολύ ἁπλά δέν θέλουν ὅλοι τόν Χριστό. Καί δέν μπορεῖς νά συμφωνήσεις καί μέ τόν Χριστό καί μέ τόν ἐχθρό τοῦ Χριστοῦ. Καί μ’ αὐτόν πού βρίζει νά εἶσαι καλά καί μέ τόν ἄλλον πού λατρεύει τόν Χριστό. Ἀναγκαστικά θά ὑπάρξει ὁ χωρισμός. Ἀλλά ἔρχεται σήμερα ὁ Οἰκουμενισμός καί σοῦ λέει, ὄχι, μέ ὅλους νά τά ἔχεις καλά ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης. Μά μετά παύεις νά ὑπάρχεις ὡς πρόσωπο, μετά εἶσαι σχιζοφρενής.

Ἐρ. : Πρῶτον νά μᾶς πεῖτε ποιά νά εἶναι ἡ ὁμολογία μας... καί δεύτερον ἄν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ μᾶς πληροφορεῖ μέσα μας ὅτι ἔχουμε πάρει τόν σωστό δρόμο. Κάθε στιγμή πού περνάει μποροῦμε νά πέφτουμε συνεχῶς...

Ἀπ. : Νά ποῦμε γιά τό πρῶτο. Τό βασικό πού λένε οἱ Οἰκουμενιστές καί αὐτοί πού προωθοῦν τήν Πανθρησκεία, νά τό ἔχετε ὑπόψη σας, τό πρῶτο βῆμα εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός καί τό δεύτερο ἡ Πανθρησκεία. Οἰκουμενισμός εἶναι νά ἑνωθοῦν οἱ λεγόμενοι χριστιανοί μέ τούς Ὀρθοδόξους. Αὐτό εἶναι ἡ πρώτη ἐπιδίωξη. Δηλαδή νά ἑνωθοῦμε μέ τούς Παπικούς, πού ὀνομάζουν τόν ἑαυτό τους χριστιανούς ἀλλά δέν εἶναι χριστιανοί πραγματικοί, μέ τούς Προτεστάντες, πού κι αὐτοί εἶναι αἱρετικοί καί μέ τούς Μονοφυσίτες. Αὐτό εἶναι πού προσπαθεῖ ὁ Οἰκουμενισμός. Καί τό δεύτερο βῆμα εἶναι, ἀφοῦ ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ ὑποτιθέμενοι χριστιανοί μέ τούς ἀληθινούς χριστιανούς πού εἶναι μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι, μετά νά ἑνωθοῦν ὅλοι αὐτοί μέ ὅλες τίς ἄλλες θρησκεῖες. Αὐτό τό λέμε Πανθρησκεία. Καί νά ἑτοιμαστεῖ τό ἔδαφος γιά τόν Ἀντίχριστο, ὁ ὁποῖος ὅταν θά ἔρθει θά καταργήσει ὅλες τίς θρησκεῖες, κάθε σέβασμα καί θά ἀνακηρύξει τόν ἑαυτό του θεό⁵¹.

Ποιά εἶναι τά βασικά τους μότο, ἄς τό ποῦμε ἔτσι; Τί λένε αὐτοί; Δέν σᾶς λέμε νά ἀρνηθεῖτε τόν Χριστό -προσέξτε εἶναι πολύ ὕπουλο- ἀλλά νά μήν λέτε πώς μόνο ὁ Χριστός σώζει! Ὅτι σώζει καί ὁ μουσουλμανισμός.. σώζει καί ὁ ἰουδαϊσμός.. σώζει καί ὁ παπισμός. Ὄχι μόνο ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός.. καί ὁ παπικός σώζεται καί ὁ προτεστάντης σώζεται... μήν κάνεις κοινωνικό ἀποκλεισμό, μήν εἶσαι φανατικός, μήν εἶσαι ἀποκλειστικός, μήν εἶσαι φονταμενταλιστής. Νά εἶσαι ἀνοιχτός σέ ὅλους...! Βλέπετε πόσο ὡραῖα ἀκούγεται! Νά εἶσαι οἰκουμενικός, νά τούς βάλεις ὅλους μέσα. Δηλαδή καί τούς δαίμονες νά τούς βάλεις μαζί σου καί νά λές κι αὐτοί καλοί εἶναι.. ὅλοι καλοί εἶναι... Αὐτό εἶναι πολύ ὕπουλο. Δέν σοῦ λένε ὄχι στόν Χριστό. Νά τόν ἔχεις τόν Χριστό, ἀλλά μήν λές ὅτι καί οἱ ἄλλοι δέν σώζουν. Μήν λές ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει.

Αὐτή εἶναι ἡ ὁμολογία μας, μόνο ὁ Χριστός σώζει. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σώζει. Οὔτε ὁ Παπισμός σώζει οὔτε ὁ Προτεσταντισμός σώζει. Ναί, εἶναι ἀλήθεια αὐτό! Γιατί; Τό εἶπε ὁ Χριστός «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται»⁵². Αὐτός πού πιστεύει σωστά καί βαπτίζεται σωστά. Ὁ παπικός βαπτίζεται σωστά; Ὄχι. Πιστεύει σωστά; Ὄχι. Ἄρα, μπορεῖ νά σωθεῖ; Ὁ Χριστός τί εἶπε; Οἱ προϋποθέσεις γιά νά σωθεῖς εἶναι αὐτές. Βλέπετε; Εἶναι πολύ ὕπουλο, σοῦ λένε μήν λές μόνο ὁ Χριστός, μήν εἶσαι ἀποκλειστικός. Ὄχι, εἴματε ἀποκλειστικοί, γιατί εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτό καί ὀφείλουμε νά λέμε τήν ἀλήθεια σέ κάθε κατεύθυνση. Αὐτό εἶναι ὁμολογία. Σέ λίγο, νά ξερετε, ὅποιος λέει κάτι τέτοιο, θά διώκεται ὡς ρατσιστής. Θά τόν πιάνει ὁ ἀντιρατσιστικός νόμος. Σοῦ λέει γιατί; Καί ὁ ἄλλος δέν εἶναι καλός; Δέν σώζεται; Καί ἡ δική του ἐκκλησία δέν εἶναι καλή; Ἐκκλησία δέν λέγεται καί ὁ Παπισμός; Ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία. Καί οἱ Προτεστάντες ἐκκλησία δέν εἶναι κι αὐτοί; Γιατί λές ὅτι δέν σώζονται; Δέν σώζουν. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Αὐτή εἶναι ἡ ὁμολογία μας. Κρατῆστε το αὐτό νά τό θυμάστε, θά μᾶς χρειαστεῖ. Γιατί μᾶς μπερδεύουν μέ τέτοιες διδασκαλίες καί εἶναι διάχυτο αὐτό τό πνεῦμα. Στά νέα Θρησκευτικά, σέ ὅλα τά βιβλία ἀπό τό δημοτικό μέχρι τό λύκειο ἔχουν αὐτό τό πνεῦμα ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν. Δέν σώζουν. Μόνο ἡ Ὀρθοδοξία σώζει. Οὔτε ὁ Παπισμός σώζει οὔτε ὁ Προτεσταντισμός σώζει οὔτε οἱ Μουσουλμάνοι οὔτε καμιά ἄλλη θρησκεία.

Γιά τό δεύτερο ἐρώτημα τώρα πού εἴπατε, γιά τή συνείδησή μας, ἄν μᾶς πληροφορεῖ καί ἄν εἴμαστε σίγουροι ὅτι εἴμαστε στόν σωστό δρόμο, θά σᾶς ἔλεγα μαζί μέ τή συνείδησή σας νά ἔχετε καί ἕναν καλό πνευματικό ὁδηγό, ὁ ὁποῖος θά σᾶς βοηθήσει πῶς νά κρατηθεῖτε στόν σωστό δρόμο. Τό πῶς διαλέγουμε τόν πνευματικό μας εἶναι τεράστιο θέμα. Θά κάνουμε μιά ὁμιλία, ἄν θέλετε νά ἔρθετε νά τήν ἀκούσετε... εἶναι σπουδαιότατο θέμα! Σέ ποιόν γιατρό θά πᾶς δηλαδή! Ὅπως φροντίζεις νά βρεῖς καλό γιατρό γιά τό σῶμα, ἔτσι θά πρέπει νά φροντίζεις καί γιά τόν καλό πνευματικό, γιατί δέν εἶναι ὅλοι οἱ πνευματικοί καλοί. Καί δέν τό λέω ἐγώ, τό λέει ὁ Ἅγιος Συμεών 1000 χρόνια πρίν. Στήν ἐποχή του ὑπήρχανε, καί τό ἔλεγε ὁ Ἅγιος, πνευματικοί χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα. Γίνεται; Γίνεται. Ὅπως ὑπάρχουν καί γιατροί πού πήρανε τό πτυχίο μέ τρόπους ὄχι σωστούς, ὁπότε δέν ἔχουν καί σωστή ἰατρική κρίση καί σωστές προϋποθέσεις γιά νά σέ θεραπεύσουν.

Ἐρ. : Εἴπατε πώς στήν πορεία γιά τήν ἄλλη ζωή ἡ ψυχή συναντάει τελώνια πού πολλές φορές ψεύδονται.

Ἀπ. : Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί «πατέρας τοῦ ψεύδους»⁵³, δέν λέει ἡ Ἁγία Γραφή; Γι’ αὐτό λένε ψέματα. Καί ὄχι μόνο ἐκείνη τήν ὥρα λένε ψέματα -προσέξτε αὐτό εἶναι σημαντικό- καί τώρα πού εἴμαστε ἐδῶ στόν ἀγῶνα τόν πνευματικό μᾶς λένε ψέματα πολλές φορές, βάζουν τίς λεγόμενες ψευτοενοχές. Πολλοί ἄνθρωποι ταλαιπωροῦνται ἀπό αὐτό τό πράγμα, τά λεγόμενα μορμολύκεια. Τά μορμολύκεια ξέρετε τί εἶναι, εἶναι αὐτά τά σκιάχτρα πού βάζουμε στούς κήπους, πού ντύνεις μέ ροῦχα δύο ξύλα, ἕνα ὁριζόντιο καί ἕνα κάθετο γιά νά φοβοῦνται τά πουλιά, νά φεύγουν. Αὐτά εἶναι τά μορμολύκεια, τά σκιάχτρα. Ἔτσι καί ὁ διάβολος σοῦ βάζει ἕνα σκιάχτρο στήν ψυχή σου καί σοῦ λέει, μή, μή... μήπως τό ἔκανες αὐτό... μήπως.. τό ἔκανες! Ὄχι δέν τό ἔκανα... καί παλεύει ὁ ἄνθρωπος... Ὁλόκληρη μέρα μπορεῖ νά παλεύει μέ ἕναν λογισμό.. μήπως ἁμάρτησα; πόσο ἁμάρτησα;... Χάνει τόν καιρό του τό λιγότερο, καί χάνει ψυχικές δυνάμεις καί βασανίζεται μέ κάτι πού εἶναι ἀνυπόστατο. Γιατί; Γιατί δέν ἔχει σωστή πνευματική καθοδήγηση, ἴσως δέν ἔχει καί καθόλου πνευματικό καί βασανίζεται μ’ αὐτές τίς ψευτοενοχές, μ’ αὐτά τά ψέματα τοῦ διαβόλου. Προσέξτε το κι αὐτό. Ἔρχεται καί ἀπό δεξιά πολλές φορές καί εἶναι πιό φοβεροί οἱ πειρασμοί τοῦ διαβόλου ἀπό δεξιά, γιά νά μᾶς ἀπασχολεῖ, νά μήν προσευχόμαστε καί νά μήν τόν πολεμᾶμε ὅπως πρέπει, καί νά ἀσχολούμαστε μέ φαντάσματα, μέ σκιάχτρα. Ὅταν ἔχετε ἕναν λογισμό -νά τό ξέρετε καί νά μήν πλανάστε- πού σᾶς φέρνει ἄγχος καί ἀγωνία, αὐτός νά ξέρετε εἶναι ἀπό τόν διάβολο, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό. Τό ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Οἱ ψευτοενοχές αὐτές φέρνουν ἄγχος, φέρνουν ἀγωνία. Ἄν εἶναι πραγματική ἁμαρτία καί ἔχεις πραγματικά ἁμαρτήσει, θά ἔρθει ἡ συνείδησή σου καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ Θεός, καί θά σοῦ τό πεῖ ἤρεμα, ἔκανες λάθος, πρέπει νά ἐξομολογηθεῖς. Τό γράφεις, τρέχεις στά εἰκονίσματα… Ἀμέσως νά πᾶτε στόν Θεό νά ζητήσετε συγγνώμη, μήν κρατᾶτε ἐνοχές μέσα σας. Μετά τό γράφεις νά τό πεῖς καί στήν ἐξομολόγηση καί τελείωσε. Οὔτε ἄγχος οὔτε ἀγωνίες οὔτε τίποτα.

Ὁ Θεός δέν εἶναι τιμωρός καί ἀστυνομικός, νά μᾶς περιμένει στή γωνία νά μᾶς βασανίσει. Ὄχι, αὐτός εἶναι ὁ διάβολος. Ἀλλά βλέπετε χρειάζεται καί ὁ πνευματικός ὁδηγός νά σέ βοηθήσει νά τά ξεπεράσεις αὐτά. Οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι σήμερα βασανίζονται μ’ αὐτούς τούς λογισμούς. Τούς καρφώνεται μιά ἰδέα στό μυαλό πού τό καταλαβαίνουν καί οἱ ἴδιοι ὅτι εἶναι ἕνα τίποτα. Ἄλλοι ἔχουν αὐτές τίς λεγόμενες ψυχαναγκαστικές σκέψεις. Φοβοῦνται ἄς ποῦμε τά μικρόβια, καί μπορεῖ νά πλένουν τά χέρια τους πενήντα φορές τή μέρα. Τά ἔπλυνα;.. Δέν τά ἔπλυνα.. Ὄχι, τά ἔπλυνα... Δέν τά ἔπλυνα... ξανά καί ξανά.. Εἶναι τραγικό. Εἶναι οἱ λεγόμενες ψυχαναγκαστικές νευρώσεις, ἔτσι τίς λένε οἱ ψυχίατροι. Λοιπόν, αὐτός ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά βοηθηθεῖ πάρα πολύ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μέ τήν πνευματική ζωή, νά διώξει τόν διάβολο, ὅταν κάνει σωστή πνευματική ζωή καί μάλιστα νοερά προσευχή.

Ὁπότε, ὁ διάβολος ἐπειδή εἶναι ψεύτης, γι’ αὐτό μᾶς κατηγορεῖ μέ ψέματα καί τώρα, γιά νά μᾶς ταράζει, καί τότε περνώντας ἡ ψυχή μας ἀπό τά τελώνια. Ἀλλά φυσικά δέν περνάει τό ψέμα μπροστά στόν Θεό καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι θά μᾶς ὑπερασπιστοῦνε καί δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε ἀπό τά ψέματα τοῦ διαβόλου. Ἀπό τίς ἀλήθειες νά φοβηθοῦμε... νά μήν ἔχουμε τίποτε ἀνεξομολόγητο, ἀτακτοποίητο. Νά φροντίζουμε ὁτιδήποτε συμβαίνει, ἀμέσως νά φεύγει ἀπ’ τήν ψυχή μας, νά μή μένει μέσα μας, γιατί ὅσο μένει μία πληγή τόσο κινδυνεύει νά πάθει μόλυνση. Μιά πληγή πού εἶναι ἀνοιχτή, μπορεῖ νά μολυνθεῖ καί νά σαπίσει, νά γίνει μετά πολύ βαριά κατάσταση. Ἐνῶ, ἅμα τήν περιποιηθεῖς ἀμέσως, δένεις τό τραῦμα σου ἀμέσως καί σέ λίγο θά κλείσει.

Ἐρ. : ........................

Ἀπ. : Πρέπει νά ἐνημερώνουμε, καί ἐγώ τό λέω, γιά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά ὄχι νά φεύγουμε ἀπ’ τήν Ἐκκλησία, νά πᾶμε κάπου ἀλλοῦ. Θά παραμένουμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί θά φωνάζουμε, θά διαμαρτυρόμαστε. Καί νά μή φοβόμαστε, οὔτε μολυνόμαστε οὔτε παθαίνουμε κάτι κακό. Ἐφόσον ὁ ἱερέας καί ὁ ἀρχιερέας δέν ἔχει καθαιρεθεῖ ἀπό Σύνοδο ἐπίσημα, τά μυστήριά του εἶναι ἔγκυρα. Μήν τό φοβόμαστε αὐτό. Ἀπ’ τήν ἄλλη δέν πρέπει κι ἐμεῖς νά πάψουμε νά διαμαρτυρόμαστε. «Ὀρθόδοξοι καθολικῶς διαμαρτυρόμενοι», ἔλεγε κάποιος. Ὀρθόδοξοι καί διαμαρτυρόμενοι γιά καθετί τό ἄτοπο, οἰκουμενιστικό, πανθρησκειακό κ.λ.π.

Πρόσφατα εἴδατε στήν Ἀθήνα τί ἔγινε μ’ αὐτή τήν πανθρησκειακή συνάντηση;... Δυστυχῶς, δυστυχέστατα, ἔχουμε κι αὐτά τά πράγματα στήν πατρίδα μας. Πολύ ἄσχημα! Προετοιμάζεται ἀκριβῶς αὐτή ἡ Πανθρησκεία. Αὐτή εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος. Ὁ π. Σεραφείμ ἔχει γράψει ἕνα ὁλόκληρο βιβλίο γιά αὐτή τήν θρησκεία τοῦ μέλλοντος πού ἑτοιμάζεται, τήν Πανθρησκεία. Καί δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλα γίνονται στήν πατρίδα μας, γιατί ἡ μόνη δύναμη πού ἀντιστέκεται στά σχέδια τῶν Παγκοσμιοποιητῶν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί τό ξέρουν πολύ καλά αὐτό... Ὅλα τά ἄλλα εἶναι αἱρέσεις καί ὁ διάβολος τούς ἔχει ὅλους στό χέρι. Μόνο τήν Ὀρθοδοξία δέν ἔχει στό χέρι καί γι’ αὐτό ὅλα γίνονται ἐδῶ στήν Ἑλλάδα καί μᾶς πολεμᾶνε ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, γιατί οἱ Ἕλληνες ἀκόμα κρατᾶνε τήν Ὀρθοδοξία, τήν ὀρθή πίστη, καί κάποιοι ζοῦνε ἀκόμα σωστά. Καί αὐτό δέν τό θέλει ὁ διάβολος. Γι’ αὐτό πολεμάει τήν πατρίδα μας. Ἐμεῖς πρέπει νά κρατήσουμε γερά τήν πίστη. Καί τή ζωή ὅμως, ὄχι μόνο τήν πίστη. Ἄν χάσουμε τή ζωή, θά χάσουμε καί τήν πίστη. Νά φυλάξουμε τήν ὀρθή πίστη ἀλλά μαζί μ’ αὐτό καί τήν ὀρθή ζωή. Ἄν δέν προσέξουμε τήν ζωή μας, θά χάσουμε καί τήν πίστη μας. Καί ἀπό ἐκεῖνο πού κινδυνεύουμε πάρα πολύ εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση. Ἡ ζωή μας κινδυνεύει ἀπ’ τήν ἐκκοσμίκευση, δηλαδή τείνει ἡ ζωή τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά γίνει κοσμική ζωή καί ἡ πίστη τους νά γίνει οἰκουμενιστική. Αὐτοί εἶναι οἱ κίνδυνοι σήμερα στήν Ἐκκλησία. Ἀφενός μέν νά ἀλλοιωθεῖ ἡ ζωή μας καί ἀφετέρου ὁ Οἰκουμενισμός, νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη μας. Αὐτά τά δύο πρέπει νά προσέξουμε.

Νά σᾶς πῶ ἕνα πολύ ἁπλό. Πόσες γυναῖκες σήμερα φορᾶνε παντελόνι καί δέν τό ἔχουν γιά τίποτα; Εἶναι παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ πού λέει ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, δέν θά φοράει γυνακεῖα ροῦχα ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα ἀνδρικά ροῦχα. Καί σοῦ λέει δέν εἶναι τίποτα αὐτό. Δέν εἶναι τίποτα τό ἕνα, δέν εἶναι τίποτα τό ἄλλο... νά πῶς ἀλλοιώνεται ἡ ζωή μας! Καί μετά εἶναι θέμα χρόνου νά χάσουμε καί τήν πίστη μας...

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

https://hristospanagia3.blogspot.gr/

1 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο, Ρόουζ Σεραφείμ Ἱερομόναχος, ἐκδ. ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ, 2014, (στό ἑξῆς: Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο).

2 Ὅ.π.

3 Ὅ.π.

4 Ὅ.π.

5 Ὅ.π.

6 Ὅ.π.

7 Ὅ.π.

8 Ὅ.π.

9 Ὅ.π.

10 Ὅ.π.

11 Δ΄ Βασ. 2, 11.

12 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο.

13 Ὅ.π.

14 Ὅ.π.

15 Α΄Κορ. 13, 12.

16 Ὅ.π.

17 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο.

18 Ὅ.π.

19 Ὅ.π.

20 Ὅ.π.

21 Ὅ.π.

22 Ὅ.π.

23 Ὅ.π.

24 Ὅ.π.

25 Πράξ. 7, 56.

26 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο.

27 Γαλ. 3, 28.

28 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο.

29 Ὅ.π.

30 Ματθ. 4, 4.

31 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο.

32 Ὅ.π.

33 Α΄Πέτρ. 1, 16.

34 Ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο.

35 Ὅ.π.