ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ SAINT ISAAK THE SYRIAN 2: Ἡ μεγάλη του ἀσκητικότητα-φιλοπονία-ἐργατικότητα ἦταν καρπός τῆς μεγάλης του ἀγάπης γιά τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.Ἡ διακριτική ποιμαντική του

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Ἡ μεγάλη του ἀσκητικότητα-φιλοπονία-ἐργατικότητα ἦταν καρπός τῆς μεγάλης του ἀγάπης γιά τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.Ἡ διακριτική ποιμαντική του

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄

Β΄ΕΝΟΤΗΤΑ : Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ , Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ, Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, Η ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ.

Ἡ μεγάλη του ἀσκητικότητα-φιλοπονία-ἐργατικότητα ἦταν καρπός τῆς μεγάλης του ἀγάπης γιά τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.
Ὁ Γέροντας εἶχε σ’ ὅλη του τή ζωή, τήν ἄκρα ὑπακοή, τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Αὐτή ἡ ἀγάπη του ἐκφραζόταν μέ μία ἄκρα ἐργατικότητα, πού ἔφθανε ὥς τήν αὐτοθυσία. Ἦταν ὑπερβαλλόντως ἐργατικός καί θυσιαστικός.
Περιγράφοντας τή ζωή του στά Καυσοκαλύβια ἔλεγε ὅτι οὔτε τί εἶναι τεμπελιά ἐγνώριζε, οὔτε τό σῶμα του λυπόταν. Ὅσο περισσότερο διαμαρτυρόταν τό σῶμα του ἀπό τήν καταπόνηση, τόσο περισσότερο τό παίδευε μέ τίς ἐργασίες, ὅπως περιγράφεται στίς σελίδες τοῦ βιβλίου «Βίος καί Λόγοι». Πολλές φορές κουβαλοῦσε βάρος ἑβδομῆντα ὀκάδων (δηλ. πάνω ἀπό 80 κιλά) σέ μία ἀπόσταση ἀντίστοιχη μέ τήν ἀπόσταση: Πλατεία Ὁμόνοιας – κορυφή Λυκαβητοῦ.

Ἔλεγε χαρακτηριστά ὅτι δέ γίνεται κανείς χριστιανός μέ τήν τεμπελιά καί ὅτι χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά^¹. Συμπλήρωνε ἐπίσης, πώς ἡἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νά θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, πού στήν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ^².Ὅλα αὐτά μᾶς θυμίζουν τόν ἅγιο Διάδοχο Φωτικῆς, ὁ ὁποῖος διδάσκει τά ἑξῆς: «Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν ἑαυτό του δέν μπορεῖ νά ἀγαπᾶ τόν Θεό. Ἐκεῖνος πού δέν ἀγαπᾶ τόν ἑαυτό του, ἐξαιτίας τοῦὑπερβολικοῦ πλούτου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, αὐτός ἀγαπᾶ τόν Θεό»^³.
Τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στό νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό εἶναι ἡ φιλαυτία. Ἡ καταπολέμησή της γίνεται μέ τήν ἄσκηση, τήν φιλοπονία, τήν ἀγάπη γιά τήν κακοπάθεια καί τόν κόπο.
Ἡ διακριτική ποιμαντική του
Ὁ διακριτικός Γέροντας συμβούλευε ἄριστα σέ κάθε περίπτωση, ἀνάλογα μέ τόν χαρακτήρα τοῦ ἐξομολογουμένου. Ἦταν ποιμένας καί καθοδηγητής, πνευματικός πατέρας, γεμάτος ἀγάπη. Ὑπῆρξε ὁ πνευματικός, στόν ὁποῖον προσέτρεχαν πολλές πονεμένες ψυχές. Ἐξομολογοῦσε μέ τίς ὧρες ἤ καί ὁλόκληρα εἰκοσιτετράωρα.
Ἄφηνε τόν ἐξομολογούμενο ἐλεύθερο, νά μιλήσει ἄνετα, καί νά πεῖὅ,τι τόν ἀπασχολοῦσε. Πρόσεχε τά πάντα, ὅλα, ὅσα τοῦἔλεγε ὁἐξομολογούμενος καί συγχρόνως «ἔβλεπε τήν ψυχή του διά τῆς προσευχῆς». Δέν τόνιζε ἰδιαίτερα τά σοβαρά παραπτώματα, ἀλλά ἐνεργοῦσε μέ πολλή διάκριση καί ἀνάλογα μέ τό πρόσωπο. Ἔκανε «ἐξατομικευμένη» ἀγωγή. Τόνιζε στόν ἐξομολογούμενο τό γεγονός ὅτι συγχωρέθηκε, καί ὅτι πρέπει νά προσεύχεται. Τοῦὅριζε τέλος, μετά ἀπό πόσες ἡμέρες νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, χωρίς νά τόν κατακεραυνώνει γιά τά σοβαρά του ἁμαρτήματα. Αὐτό φανερώνει τήν διάκριση καί τό «θεοδίδακτον» τοῦ Γέροντα.
Ὁ πνευματικός, σύμφωνα μέ τόν Μέγα Βασίλειο ἔχει τό δικαίωμα νά συντομεύει τόν χρόνο τῶν ἐπιτιμίων, ἄν βλέπει στόν μετανοοῦντα ἄνθρωπο ἔντονη καί βαθειά μετάνοια. Αὐτόν τόν κανόνα χρησιμοποιοῦσε ὁ διακριτικός Πνευματικός π. Πορφύριος.