Δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς οὔτε θάνατος οὔτε κόλαση οὔτε διάβολος…

Ἔρχεται (ὅταν διαβάσεις τὴν Γραφή) καὶ λέει ὅτι: «παιδιά μου, προσέχετε. Πρέπει νὰ φροντίσουμε νὰ προσκολληθοῦμε στὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνουμε ἅγιοι. Καὶ νὰ μποῦμε μέσα στὴν Ἐκ­κλησία Του καὶ ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία Του νὰ γίνουμε ἕνα σῶμα. Ὅλοι δηλαδὴ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Καὶ ὅταν αὐτὸ κατορθώσουμε, τότε γιὰ μᾶς ποὺ θὰ κατορθώσουμε νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς οὔτε θάνατος οὔτε κόλαση οὔτε διάβολος…».

Ἡ κοινοκτημοσύνη

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ κοινοκτημοσύνη

 Ἡ ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν ἦταν κοινή, κοινή ἡ πολιτεία. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό χωρίο «πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά»¹⁷ λέγει: «Βλέπεις πόσο ἄμεση καί μεγάλη ἦταν ἡ ἀνταπόκριση καί ἡ πρόοδος καί ἡ ἐπίδοση στίς ἀρετές; Δέν εἶχαν μόνον κοινωνία στήν προσευχή καί στήν διδασκαλία, ἀλλά καί στόν τρόπο ζωῆς («πολιτεία») καί στήν περιουσία»¹⁸.

Ἡ κοινοκτημοσύνη καί ἡ κοινή ζωή εἶναι ἡ αὐθεντική χριστιανική ζωή. Σχολιάζει μάλιστα καί ὁ πρεσβύτερος Ἀμμώνιος: «Σημειωτέον ὅτι ὡς ἐπὶ μιᾶς ψυχῆς καὶ ἐπὶ ἑνὸς σώματος οὕτω δεῖ φρονεῖν περὶ παντὸς πιστοῦ· καὶ ὁ τῆς Ἐκκλησίας θεσμὸς κοινὸν βίον θέλει ἔχειν ἅπαντας μεθ’ ἑαυτῶν»¹⁹. Δηλαδή: «Ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας θέλει ὅλοι νά ἔχουν κοινό τόν βίο, δηλ. καί τά «ὑπάρχοντα» καί τήν ζωή».

Δέν πετοῦσαν, δεν σκορποῦσαν οὔτε σπαταλοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί τά χρήματα, ὅπως κάποιοι εἰδωλολάτρες πού τά ἀπαξίωναν, ἀλλά ὅλοι τά εἶχαν ὅλα κοινά. Τά μοιράζονταν ἐξ ἴσου· τά δέ περισσεύματα τά πήγαιναν στούς φτωχούς. Ἡ ἀγάπη κυριαρχοῦσε ἀνάμεσά τους. «Ἡ ἀγάπη γέννησε τήν ἀκτημοσύνη» σχολιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος²⁰.

Ὁ Μωαμεθανισμός εἶναι δημιούργημα τῶν Ἐβραίων!

Κατά τον 6ον αιώνα βλέπουν οι Εβραίοι τον Χριστιανισμό να ξαπλώνεται καί ν’ αγκαλιάζει όλη τη γη. Θέλουν όμως, με κάθε τρόπο να αναχαιτίσουν την εξάπλωση αυτή. Τους ανησυχεί η ραγδαία πορεία της πίστεως και της Διδασκαλίας του Χριστού. Συνέρχεται τότε το αόρατο Εβραϊκό Επιτελείο Σανχεντρίν (Συνέδριο) και δημιουργεί μια χριστιανομάχο θρησκεία, τον Μωαμεθανισμό.
Ελάχιστοι, ίσως γνωρίζουν, ότι η θρησκεία του Ισλάμ δεν ήταν έργο του αγραμμάτου καί αγροίκου Μωάμεθ, αλλά των Εβραίων…

Ἡ ἐργασία

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ ἐργασία

Διαβάζουμε πάλι στίς Διαταγές τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διά Κλήμεντος Ρώμης στά κεφάλαιο ξ΄-ξα΄ (60-61) πού φέρει τόν τίτλο: «Ὅτι δέν εἶναι Ὅσιο νά προτιμᾶ κανείς τά βιωτικά ἀντί τά θεῖα», τά ἑξῆς: «Ἐάν κάποιος ὀλιγωρεῖ, προφασιζόμενος τά δικά του ἔργα, «προφασιζόμενος προφάσεις μέσα σέ ἁμαρτίες», ἄς γνωρίζει ὁ τοιοῦτος ὅτι οἱ τέχνες τῶν πιστῶν εἶναι ἐπέργια, δηλ. πάρεργα, ἐνῶ (τό κύριο) ἔργο εἶναι ἡ θεοσέβεια. Τίς τέχνες σας λοιπόν νά τίς κάνετε ὡς πάρεργο μέ σκοπό τήν διατροφή σας. Ὡς κύριο ἔργο δέ νά ἀσκεῖτε τήν θεοσέβεια. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ Κύριος: ‘’Μήν ἐργάζεσθε τήν τροφή πού χάνεται, ἀλλά αὐτήν πού μένει καί συντελεῖ στήν αἰώνια ζωή’’. Καί πάλι: ‘’Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, νά πιστεύσετε σ’ Αὐτόν πού ἀπέστειλε Ἐκεῖνος’’. Ἄς προσπαθεῖτε λοιπόν μέ προθυμία νά μήν ἐγκαταλείπετε ποτέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ»¹⁵.

Ἀκριβῶς ἡ ἴδια ἀντίληψη γιά τό ἐργόχειρο ἐπικρατεῖ σήμερα –ὅπως καί πάντοτε– στόν μοναχισμό.

Ἡ ἐργασία ἀποτελεῖ πάρεργο, ἐνῶ τό κύριο ἔργο τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ προσευχή.

Περί πονηρῆς συνείδησης

Πονηρή συνείδηση είναι η συνείδηση του ανθρώπου που παραβαίνει τον θείο ηθικό νόμο, ζητώντας πάντα την επικράτηση του δικού του θελήματος, το οποίο του υπαγορεύει το ίδιο του το εγώ. Η συνείδηση αυτού του ανθρώπου έχει πλέον διαστραφεί από την εσκοτισμένη του διάνοια και την επικράτηση μέσα του του νόμου της αμαρτίας, και δεν ξεσηκώνεται πια, ούτε διαμαρτύρεται για τις παραβάσεις του ηθικού νόμου, διότι αθέτησε και νόμο και Νομοθέτη, και η αμαρτία σκοτείνιασε τα μάτια της ψυχής του, ώστε να μη βλέπει το φως του ηθικού νόμου, το φως της αλήθειας.

Ἡ ἀνόρθωσις

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8^ο. Η ανόρθωσις

 1. Το Πρωτευαγγέλιον

Καθώς είδομεν, ως αποτέλεσμα της πτώσεως επήλθε διαφοροποίησις της ιδίας της φύσεως του ανθρώπου. Συνεπώς, βαρεία ήτο η κληρονομιά των απογόνων του πεσμένου Αδάμ. Η κληρονομιά μιας αρρωστημένης φύσεως, μιας παλαιάς, γηρασμένης ρίζης, της οποίας η μοίρα ήτο ο θάνατος και η φθορά.

Πώς, λοιπόν, ημπορούσε να σωθή ο απόγονος του Αδάμ, η ανθρωπότης ολόκληρος;

Δια να επιτύχη την σωτηρίαν εχρειάζετο νέα «ρίζα», την ρίζα ενός νέου Αδάμ, όχι εκείνην του παλαιού Αδάμ. Είχεν ανάγκην ενός νέου γενάρχου, ο οποίος θα επανέφερε την φύσιν του εις τον σύνδεσμον με τον Θεόν και θα έκαμνε και πάλιν τον άνθρωπον μέτοχον της ζωής του Θεού. Τούτο δεν ημπορούσεν ο άνθρωπος να το επιτύχη δια της καταγωγής του από την παλαιάν ρίζαν του Αδάμ, η οποία τον κατεδίκαζεν εις την φθοράν και τον θάνατον (Σοφ. Σολ. 2,23). Έπρεπε να θεραπευθή η ιδία η φύσις του ανθρώπου, ώστε δια της συμμετοχής εις την αναγεννημένην αυτήν φύσιν, να η μπόρεση να συνδεθή και πάλιν με την πηγήν της ζωής του, με τον Θεόν και να ζήση (Ιωάννης 3,36. 14,6. Α’ Ιωάννης 5,12. 20).

Κυριακή Β’ Λουκᾶ: Ἡ τέλεια ἀγάπη (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Λουκ. στ’ 31-36)

Όταν οι άνθρωποι έχουν παντοτινή επίγνωση της φιλανθρωπίας του Θεού προς αυτούς, θα είναι φιλάνθρωποι κι ο ένας προς τον άλλον. Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο που να κάνει τους ανθρώπους άσπλαχνους προς τους άλλους, όσο η πεποίθηση πως κανένας δε θέλει να δώσει και στους ίδιους. Κανένας; Και πού είναι ο Θεός τότε; Δε μας αποζημιώνει κάθε μέρα και κάθε νύχτα ο Θεός με την ευσπλαχνία Του, σε αντίθεση μ’ εμάς που είμαστε άσπλαχνοι; Δεν είναι πιο σπουδαίο για μας να μας ευεργετήσει ο Βασιλιάς στην αυλή Του με την ευσπλαχνία Του, αντί να μας ευεργετούν οι δούλοι Του; Τί μας ωφελεί αν μας ευεργετούν όλοι οι δούλοι Του, αλλά ο Βασιλιάς είναι συγκρατημένος απέναντι μας;

Οι άνθρωποι γίνονται ανελεήμονες όταν περιμένουν από τους άλλους να τους ελεήσουν, ενώ οι άλλοι περιμένουν το ίδιο απ’ αυτούς. Σ’ αυτήν την αμοιβαία αναμονή, στο να περιμένει δηλαδή ο ένας από τον άλλον να τον ελεήσει, όλοι οι άνθρωποι, σαν ένας γενικός κανόνας, γίνονται άσπλαχνοι κι ανελεήμονες. Η ελεημοσύνη όμως δεν είναι παθητική αρετή, αλλά ενεργητική.

Ἡ ἀδιάλειπτη λατρεία.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ ἀδιάλειπτη λατρεία. 

Στίς Διαταγές τῶν Ἀποστόλων διά Κλήμεντος Ρώμης (βιβλίο 2^ο, κεφ. ΝΘ’), διαβάζουμε γιά τό «ὅτι πρέπει ὁ κάθε χριστιανός νά εἶναι πρόθυμος καί νά φροντίζει νά παρίσταται στίς συνάξεις τοῦ ὄρθρου καί τοῦ ἑσπερινοῦ». Θά πρέπει ὁ λαός «εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐνδελεχίζειν (ἒνδελεχίζω σημαίνει πράττω συνεχῶς, διαρκῶς, ἐξακολουθητικά) ὄρθρου καί ἑσπέρας ἑκάστης ἡμέρας»¹².

«Ὅταν διδάσκεις, ὦ ἐπίσκοπε», γράφεται στίς Διαταγές, «δίνε ἐντολή καί παραίνεση στόν λαό, ὥστε νά παρευρίσκεται συνεχῶς στήν Ἐκκλησία κατά τόν ὄρθρο καί τόν ἑσπερινό τῆς κάθε ἡμέρας καί νά μήν λείπουν ποτέ, ἀλλά συνεχῶς νά συνέρχονται, ἔτσι ὥστε καί τήν Ἐκκλησία νά μήν Τήν καθιστοῦν λειψή ἀπουσιάζοντας, κάνοντας νά ἀπουσιάζει ἕνα μέλος ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Διότι δέν ἔχει εἰπωθεῖ μόνον γιά τούς ἱερεῖς, ἀλλά καί καθένας ἀπό τούς λαϊκούς ἄς τό ἀκούει θεωρώντας ὅτι ἔχει λεχθεῖ ἀπό τόν Κύριο γι’ αὐτόν τόν ἴδιο: ‘’Αὐτός πού δέν εἶναι μαζί μου, εἶναι ἐναντίον μου, καί αὐτός πού δέν συγκεντρώνει μαζί μου, σκορπίζει’’. Μήν λοιπόν σκορπίζετε τούς ἑαυτούς σας, πού εἶναι μέλη τοῦ Χριστοῦ, μέ τό νά μήν συναθροίζεσθε.

Ἡ πτώσις

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7^ο. Η πτώσις

 1. Πτώσις των δαιμόνων

Τα δημιουργήματα του Θεού διεκρίνοντο δια την εσωτερικήν των ενότητα και αρμονίαν. Η θεία αγάπη ήτο η ζωοποιός δύναμις δι’ ολόκληρον τον κόσμον.

Όμως, ο άνθρωπος δεν έμεινε πιστός εις την κοινωνίαν της θείας αγάπης και εζήτησε να χειραφετηθή από τον Δημιουργόν του.

Αλλά πριν από την πτώσιν του ανθρώπου, συνετελέσθη άλλη πτώσις μεταξύ των αγγέλων οι οποίοι εδημιουργήθησαν προ του ορατού κόσμου.

«Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων;», έρωτα ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας 14,12) και άπαντα ότι τούτο οφείλεται εις την υπερβολικήν του έπαρσιν:

«Θα αναβώ», διενοήθη, «εις τον ουρανόν, επάνω εις τα αστέρια του ουρανού, θα στήσω τον θρόνον μου… Θα αναβώ επάνω από τα σύννεφα, θα γίνω όμοιος προς τον Ύψιστον. Τώρα ιδού, θα καταβής εις τον Άδην και εις τα θεμέλια της γης!» (Ησαΐας 14,13-15).

Ο ίδιος ο Κύριος ανέφερεν εις τους μαθητάς Του: «Έβλεπα τον Σατανάν να πέφτη ως αστραπή από τον ουρανόν» (Λουκάς 10,18).

Ἡ θαυμαστή ἐμφάνιση τῆς Ἁγίας Τριάδος

Η θαυμαστή εμφάνιση τής Αγίας Τριάδος

στον Ρώσο άγιο Αλέξανδρο τού Σβιρ

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ’ ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αντοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ’ τον Όσιο και καταλαβαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ’ αυτόν, προσπάθησαν απ’ την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια που έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.

Μια νύχτα ο όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν να ‘ταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ’ το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:

Ἡ Θεία Εὐχαριστία

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ 

Ἡ Θεία Εὐχαριστία

Οἱ πρῶτες Χριστιανικές Ἐνορίες εἶχαν ὡς κέντρο καί σημεῖο ἀναφορᾶς τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Στίς Πράξεις 2, 42, διαβάζουμε ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί«ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς»⁸. Ἡ «κλάσις τοῦ ἄρτου» εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τό ρῆμα «προσκαρτερῶ» σημαίνει παραμένω ἐξακολουθητικά καί ὑπομονητικά.

Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί λοιπόν, σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τῶν Πράξεων, παρέμεναν συνεχῶς, σταθερά καί ἐξακολουθητικά στήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, στήν προσευχή, στήν ἀκρόαση τοῦ Θείου Κηρύγματος καί στήν μεταξύ τους ἐν Χριστῷ ἀγαπητική κοινωνία καί ἑνότητα. Κέντρο τῆς ζωῆς τους ἦταν ὁ Χριστός καί ἡ λατρεία Του.

Ἡ εἰκών τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6^ο. Η εικών του Τριαδικού Θεού

 

1. Εικών και πρωτότυπον

«Και είπεν ο Θεός* ας δημιουργήσωμεν τον άνθρωπον σύμφωνος προς την ιδικήν μας εικόνα και να έχη την δυνατότητα να ομοιάση με ημάς. Και ας είναι (ο άνδρας και η γυναίκα) άρχοντες και κύριοι… Όλης της γης. Και εδημιούργησεν ο Θεός τον άνθρωπον, τον εδημιούργησε κατ’ εικόνα Θεού, άνδρα και γυναίκα, τον εδημιούργησεν απ’ αρχής» (Γεν. 1,26-27. Παράβαλλε Γεν. 5,1. 9,6. Σοφ. Σολ. 2,23).

Ο άνθρωπος, λοιπόν, επλάσθη συμφώνως προς την εικόνα του Τριαδικού Θεού (κατ’ εικόνα). Αυτό σημαίνει ότι δια να γνωρίσωμεν πραγματικώς τι είναι ο άνθρωπος εις την ιδίαν την φύσιν του, πρέπει να γνωρίσωμεν τον ίδιον τον Θεόν, ο οποίος είναι το πρωτότυπον του ανθρώπου. Σημαίνει, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος δεν είναι το πρωτότυπον, αλλά η εικών του πρωτοτύπου.

Όσον περισσότερον εμβαθύνει ο άνθρωπος εις την ζωήν του Τριαδικού Θεού, όσον καλύτερον ανταποκρίνεται με την ζωήν του εις την ζωήν της Αγίας Τριάδος, τόσον περισσότερον γίνεται άνθρωπος, τόσον καλύτερον ανταποκρίνεται εις την ανθρωπίνην φύσιν του, η οποία είναι εικών του Θεού.

Ἡ πρωτοχριστιανική Ἐνορία

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ πρωτοχριστιανική Ἐνορία .

Νά πῶς ζωγραφίζει συνολικά τήν ζωή τῶν πρώτων Χριστιανῶν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, δίνοντάς μας μία καταπληκτική εἰκόνα:

«Μὲ ἐπιμονὴ καὶ ζῆλο μεγάλο (οἱ πρῶτοι χριστιανοί) ἄκουγαν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων, ἐπικοινωνοῦσαν μὲ ἀγάπη μεταξὺ τους, μετελάμβαναν στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ προσεύχονταν. Ἔπεσε δὲ φόβος μεγάλος σέ κάθε ψυχὴ καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν πίστευαν καὶ προηγουμένως περιγελοῦσαν τοὺς μαθητές· διότι πολλὰ καταπληκτικὰ θαύματα καὶ ὑπερφυσικὰ σημεῖα γίνονταν διὰ τῶν Ἀποστόλων. Ὅλοι δὲ αὐτοὶ ποὺ εἶχαν πιστέψει βρίσκονταν σέ συνεχῆ ἐπικοινωνία καὶ ἑνότητα μεταξὺ τους καὶ εἶχαν τὰ πάντα κοινά. Πωλοῦσαν δὲ τὰ κτήματα καὶ τὰ ἄλλα ὑπάρχοντά τους καὶ τὰ εἰσπραττόμενα χρήματα τὰ μοίραζαν στοὺς πτωχοὺς ἀδελφούς, ἀνάλογα μὲ τίς ἀνάγκες ποὺ εἶχε ὁ καθένας.

Τό ἔργον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐντός τοῦ χρόνου

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5^ο. Το έργον του Τριαδικού Θεού εντός του χρόνου

 

 1. Έργον ακτίστων θείων ενεργειών

Καθώς ανεφέρθη, εις την ζωήν του Τριαδικού Θεού δεν υπάρχουν χρονικαί η άλλαι μεταβολαί (Ιάκωβος 1,17. Ψαλμοί 101,28). Η εσωτερική ζωή των θείων προσώπων, η Θεία Ουσία, δεν γνωρίζει παρελθόν και μέλλον, αλλά μόνον αιώνιον παρόν.

Δι’ αυτόν τον λόγον, όταν κάμνωμεν λόγον δια το έργον του Θεού μέσα εις τον χρόνον, δεν εννοούμε την δημιουργίαν ως άμεσον έργον της ουσίας του Θεού.

Με λίγα λόγια, η δημιουργία εκ μέρους του Τριαδικού Θεού μέσα εις τον χρόνον δεν είναι αποτέλεσμα της Θείας Ουσίας. Είναι καρπός των ακτίστων ενεργειών του Θεού.

Χαρακτηριστικώς αναφέρει ο προφήτης Ιερεμίας, ότι ο Κύριος εδημιούργησε την γην με την ισχύν του, ανόρθωσε την οίκου μένην με την σοφίαν του και εξέτεινε τον ουρανόν με την φρόνησίν Του (Ιερεμίας 10,12. 28,15. Εβραίους Κείμενον: 51,15).

Προσευχή καί μνησικακία…………Ἱερομόναχου Γρηγορίου Ἁγιορείτου

«Αν η καρδιά μας τρέφει κάποια αντιπάθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο, η προσευχή μας δεν είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Η προσευχή του ανθρώπου που δεν συγχωρεί μένει άκαρπη, χωρίς καθόλου ωφέλεια. Ένας μεγάλος εργάτης της προσευχής, ο αββάς Ισαάκ, γράφει πολύ παραστατικά: «Αυτός που προσεύχεται και μνησικακεί, μοιάζει με εκείνον που σπέρνει στην θάλασσα και περιμένει να θερίση». Η προσευχή, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «είναι καιρός συγχωρήσεως και στεναγμού, όχι οργής. Είναι καιρός δακρύων και όχι θυμού, καιρός κατανύξεως και όχι αγανάκτησης».
Μερικές φορές το αίσθημα της αντιπάθειας και της μνησικακίας γι’ αυτόν πού μάς έβλαψε είναι καλά κρυμμένο μέσα στην καρδιά μας. Νομίζουμε ότι δεν έχουμε τίποτε με τον αδελφό, απλά δεν θέλουμε νά έχουμε καμία σχέση μαζί του. Το κριτήριο με το όποιο θά εξετάσουμε τον εαυτό μας αναφέρει ο γέροντας Παίσιος:

Πῶς πρέπει νά ἐνεργοῦμε τήν προσευχή (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης)

 Σπεῖρε, λέει ὁ Σολομών, τό πρωί τόν σπόρο σου ( τῆς προσευχῆς ) καί τό βράδυ ἄς μή παύει τό χέρι σου, γιά νά μήν ὑπάρξει διακοπή στή συνέχεια τῆς προσευχῆς καί χάσεις ἴσως τήν ὥρα πού θά εἰσακουστεῖς. Γιατί δέ γνωρίζεις ποιό θά εὐδοκιμήσει, αὐτό ἤ ἐκεῖνο.
( Ἐκκλ. 11,6: «ἐν τῷ πρωί σπεῖρον τὸ σπέρμα σου, καὶ εἰς ἑσπέραν μὴἀφέτω ἡ χείρ σου, ὅτι οὐ γινώσκεις ποῖον στοιχήσει, ἢ τοῦτο ἢ τοῦτο, καὶἐὰν τὰ δύο ἐπὶ τὸ αὐτὸἀγαθά» ).

Ἡ πρώτη ἐκκλησία.Ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.

Ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι ἦταν τό πρῶτο ὀρθόδοξο Μοναστήρι στήν γῆ. Ὁ Κύριος, ὡς Ἡγούμενος-Γέρων τοῦ Ἀποστολικοῦ Κοινοβίου, καθοδηγεῖ καί τελειοποιεῖ πνευματικά τούς ὑποτακτικούς Του, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὁδηγώντας τους «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν»¹.

Ὁ Κύριος ἦλθε στήν γῆ γιά νά τήν κάνει ἕνα μεγάλο Μοναστήρι. «Τοιούτους (τέτοιους, δηλαδή ὅπως εἶναι οἱ μοναχοί) ἡμᾶς ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς εἶναι βεβούληται (μᾶς ἤθελε νά εἴμαστε ὁ Θεός τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργίας)» σημειώνει ὁ Μ. Βασίλειος γράφοντας πρός τούς ἐν κοινοβίῳ κανονικούς (μοναχούς)͵ «καὶ ἐπὶ τούτοις ἐδημιούργησεν (καί γι’ αὐτό τό σκοπό μᾶς δημιούργησε». Δηλαδή ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε γιά νά ζοῦμε παρθενικά, ἀφοσιωμένοι σ’ Αὐτόν, μετέχοντας στήν ἄπειρη μακαριότητά Του. Καί συνεχίζει ὁ Οὐρανοφάντωρ (σέ ἐλεύθερη μετάφραση): «Ὁ Θεός θέλει καί ἤθελε ἐξαρχῆς νά ζοῦμε (ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, λαϊκοί καί μοναχοί) ὅπως ζοῦν οἱ κοινοβιάτες μοναχοί. Αὐτοί ἐπανέρχονται στό ἀρχαῖον κάλλος, καλύπτοντας καί ξεπερνώντας τήν ἁμαρτία τοῦ προπάτορα καί ἀρχηγοῦ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων Ἀδάμ… Αὐτοί, δηλ. οἱ μοναχοί, εἶναι οἱ ἀκριβεῖς μιμητές τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἡ σάρκα, ἐχθρός τῆς ψυχῆς

 

Γνώριζε ότι σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί θα σε πολεμούν, για να μολύνουν το σώμα μου και την ψυχή σου. Για να νικήσεις το πάθος αυτό πρέπει ν’ αποφεύγεις συστηματικά τις κοσμικές συναναστροφές. Μη ξεχνάς ότι η φύση μας έχει μέσα της την ορμή για τεκνογονία, που φουντώνει από την απρόσεκτη συμπεριφορά μας με τις γυναίκες.
Άλλη ζημιά προκαλούν στην ψυχή οι πειρασμοί που έρχονται από πράγματα που βρίσκονται μακριά μας, και άλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη, προξενούν στην ψυχή μας οι λογισμοί που μας έρχονται όταν ο πειρασμός είναι κοντά μας. Όταν η φωτιά είναι μακριά δε μας βλάπτει πολύ, όταν όμως είναι κοντά, τότε η ζημιά είναι σίγουρη. Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και οι σαρκικές επιθυμίες τρέφουν τα πάθη. Για να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό από τους σαρκικούς μολυσμούς, πρέπει να προσέχουμε πολύ τα ερεθίσματα.

Ἡ γνωριμία μας μέ τόν Θεό (Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης)

Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού.
Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερ’ από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.
Το 1892 ήρθε στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός έγινε το 1896 και μεγαλόσχημος το 1911.
Η ζωή του στον Άθωνα, διαποτισμένη από τη διαρκή μνήμη του Θεού, ξεχώριζε για τη συνέπεια και την ακρίβειά της τόσο στους πνευματικούς αγώνες όσο και στις μοναστηριακές διακονίες.
Υπομονετικός και μακρόθυμος, πράος και άκακος, ταπεινός και υπάκουος ο όσιος Σιλουανός, κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των συμμοναστών του, αλλά και δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους φθονερούς και μισόκαλους δαίμονες.
Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό, πολύ σύντομα αξιώθηκε να λάβει το δώρο της ακατάπαυστης ευχής από την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και να δει τον ζώντα Χριστό μέσα στο ναό του προφήτη Ηλία, στο μυλώνα της μονής.
Η θεοφάνεια εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Από τότε η οξεία πνευματική αίσθησή του έγινε ακόμα οξύτερη. Αισθανόταν αφόρητο πόνο για την αμαρτία. Λυπόταν και έκλαιγε για τις ψυχές που βρίσκονται μακριά από την αλήθεια. Προσευχόταν αδιάλειπτα για όλο τον κόσμο. Συνέχεια →

Σαρκοποίηση τοῦ πνεύματος ἤ πνευματικοποίηση τῆς σάρκας.

 ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Σαρκοποίηση τοῦ πνεύματος ἤ πνευματικοποίηση τῆς σάρκας.

Ὅσο τά χρόνια περνοῦν καί ἔρχεται τό γῆρας, ὁ ἄνθρωπος μεταβάλλεται· εἴτε πρός τό καλλίτερο, εἴτε πρός τό χειρότερο. Ἄν εἶναι μοναχός ἤ ἔγγαμος πού ζεῖ κατά Θεόν, προχωρεῖ πνευματικά καί ἁγιάζεται. Ἄν δέν ζεῖ κατά Θεόν καί κατά Πνεῦμα, ἐγκλωβίζεται ὅλο καί περισσότερο στά δεσμά τῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἕνα ἀπὸ τὰ δύο γίνεται στὸν ἄνθρωπο: ἢ σαρκοποιεῖται τὸ πνεῦμα ἢ πνευματικοποιεῖται ἡ σάρκα· στασιμότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. Αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη ἀλήθεια. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σταματάει νά ἀγωνίζεται πνευματικά, δέν μένει ἐκεῖ πού ἔχει φτάσει μέ τήν, μέχρι τότε, πνευματική του προσπάθεια, ἀλλά χάνει συνεχῶς ἔδαφος. Γίνεται ὅλο καί περισσότερο σαρκικός.

Ἀντιθέτως, ὁ σαρκικός ἄνθρωπος, ὅταν μετανοήσει, ἀρχίζει νά γίνεται πνευματικός ἄνθρωπος.

Ἡ ἁγιότητα τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καὶ ἡ ἐπικοινωνία του μὲ τὴν ἄλλη ζωή

Κ. Ι.: Τὸ νὰ βρίσκεσαι γιὰ δεκαπέντε ὁλόκληρα χρόνια «παρὰ τοὺς πόδας», γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴν παραστατικότατη αὐτὴ εἰκόνα, ἑνὸς Γέροντα, γιὰ τὸν ὁποῖο χαρακτηριστικὰ ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κάθε διακόσια χρόνια παρουσιάζει τέτοιο, εἶναι μία πολὺ μεγάλη δωρεὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Μεγάλη καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἡ εὐλογία νὰ πληροφορηθοῦμε μερικὰ ἔστω πράγματα ἀπὸ τὰ πάμπολλα, ποὺ συνέλεξε τὰ δεκαπέντε αὐτὰ χρόνια ὁ κ. Χ.Μ.Π., πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καὶ τακτικὸς συνομιλητής του.
 Ἡ χρήση τῶν ἀρχικῶν μόνο τοῦ ὀνόματός του ὀφείλεται στὴν ἐπιθυμία του νὰ παραμείνει ἀνώνυμος γιὰ δικούς τους πνευματικοὺς λόγους. Σεβόμαστε τὴν ἐπιθυμία του καὶ τὸν εὐχαριστοῦμε θερμὰ γιὰ ὅσα εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μᾶς πεῖ, μέρος τῶν ὁποίων παραθέτουμε στὸν παρόντα τόμο.
Χ.Μ.Π.: Ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν μικρόσωμος, εἶχε γαλανὰ μάτια, ἕνα πολὺ ὡραῖο χαμόγελο κι ἦταν ὅλος χαρά. Χαιρόσουν νὰ μιλᾶς μαζί του. Ἦταν δὲ τόσο ἄνετος, πού σοῦ ἔδινε τὸ θάρρος νὰ τὸν ρωτήσεις ὁτιδήποτε ἤθελες.

Ἡ ἀντίδραση στίς μοναχικές κλήσεις.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Ἡ ἀντίδραση στίς μοναχικές κλήσεις.

 Ἀληθινός νυμφίος τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε Χριστιανοῦ ἐγγάμου καί ἀγάμου εἶναι ὁ Κύριος καί ὄχι ὁ/ἡ σύζυγός του/της.
Ὁ ἁγιασμένος πολυχαρισματοῦχος Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι γιά κάθε ἄνθρωπο εἶναι: «Νυμφίος ὁ Χριστός, νύμφη ἡ καθε μία ψυχή»¹⁴².
Δέν εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία στούς ἐγγάμους. Εἶναι ὅμως ἀληθινά πολύ πιό δύσκολο νά σωθεῖ κανείς ἔτσι, ἔχοντας δηλ. γυναῖκα καί ζώντας στόν κόσμο. Διότι ἔχει πολύ περισσότερες θλίψεις. Αὐτό λέγει ὁ Ἅγιος Παῦλος¹⁴³ καθώς καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς¹⁴⁴.
Ἀπό ὅλα αὐτά συνάγεται πόσο ἄτοπη εἶναι ἡ ἀντίδραση πολλῶν «χριστιανῶν», καί μάλιστα «χριστιανῶν» γονέων, στό νά γίνουν τά παιδιά τους μοναχοί. Δυσκολεύουν τήν ζωή καί τήν σωτηρία τῶν παιδιῶν τους, πιέζοντάς τα νά ὑπανδρευθοῦν (τά κορίτσια) ἤ νά νυμφευθοῦν (τά ἀγόρια).

Οἱ πατέρες οἱ Γυμνοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΟΙ «ΓΥΜΝΟΙ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

Προ καιρού έλαβα γράμμα σου και μου γράφεις δια τους «Γυμνούς» του Άγιου Όρους, όπου ζώσιν από την Αγία Άννα μέχρι τα Κρύα Νερά. Αυτοί οι Πατέρες, οι «Γυμνοί», είναι διαδοχικώς από τον άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη. Και όπως ό άγιος Πέτρος έκαμε τελεία υπακοή εις την Παναγία, αφού τον ελευθέρωσε από την φυλακή του Σαμαρά, έτσι και αυτοί έχουν φυλάξει τελεία υπακοή εις τους πνευματικούς των πατέρας. Και η Κυρία Θεοτόκος γνωρίζοντας τον πόθο των και ότι είναι όντως δοχεία της ταπεινοφροσύνης, τους ενώνει με τους αγίους Αγγέλους και αφήνουν το κατάλυμά των και εξέρχονται εις το πέλαγος της άμεριμνίας, η οποία τους ανυψοί στον θείο έρωτα.
Μου γράφεις δε ακόμη, ότι δεν δύνασαι να λησμονήσεις τα λόγια του παπά Μακαρίου, πού σας είπε την ημέρα του αγίου Αρτεμίου εις το τραπέζι όπου τρώγατε, προσθέτοντας και τούτο:« Αχ, Γέροντά μου, εις τι ύψη θεωρίας και θείου έρωτος έχουν αξιωθεί αυτοί οι χιλιομακάριοι Πατέρες ημών».

Κυριακή Α’ Λουκᾶ: Ἡ μεγάλη ψαριά (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Λουκ. ε’ 1-11)

Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013) «Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 29). Η σάρκα είναι όπως το χορτάρι, που περιμένει να ολοκληρωθούν οι μέρες του κι έπειτα να ξεραθεί, να γίνει στάχτη. Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του. Είθε η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου να λειτουργήσει σαν μια προειδοποίηση πως τέτοιες μάταιες σκέψεις δεν πρέπει ποτέ να γεννηθούν μέσα μας. Το σημερινό ευαγγέλιο μας διδάσκει πως οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν.

Τό παράδειγμα τοῦ Ἰώβ.Ἡ ἀποκάλυψις εἰς τόν Μωυσή.Ἡ δεκτικότης τοῦ ἀνθρώπου

Εφόδιον Ορθοδοξίας

 Βασική Δογματική Διδασκαλία 

 Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^ο. Η σωτήριος Αλήθεια

 2. Το παράδειγμα του Ιώβ

Γνωρίζομεν όλοι την ιστορίαν του Ιώβ. Προσεπάθει με την συζήτησιν και με το λογικόν να εισδύση εις τα μυστήρια του Θεού χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αλλ’ όταν ο ίδιος ο Θεός του απεκαλύφθη, εννόησεν ότι ήτο αδύνατον να επιτύχη μόνος του εκείνο το οποίον επόθει και ησθάνθη βαθυτάτην συντριβήν. «Μέχρι στιγμής ήκουον περί σου μόνον με τα αυτιά μου», λέγει εις τον Θεόν. «Τώρα, όμως, σε είδα με τα μάτια μου. Δια τούτο ελεεινολόγησα τον εαυτόν μου, έλειωσα από συντριβήν, αισθάνομαι, πράγματι, χώμα και στάκτη» (Ιώβ 42,5-6).

Εκείνο, λοιπόν, το οποίον έχει σημασίαν δεν είναι ο λόγος περί του Θεού, αλλά η ταπείνωσις και η καθαρότης της καρδιάς εις την αναζήτησιν του Θεού. «Είναι μεγάλο πράγμα να ομιλή κανείς περί του Θεού», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, αλλά, προσθέτει, «είναι ακόμη μεγαλύτερον, εάν καθαρίζη κανείς τον εαυτόν του δια τον Θεόν». 3. Η αποκάλυψις εις τον Μωυσή

Είπομεν ότι δεν δύναται ο άνθρωπος να εύρη μόνος του τον Θεόν και ότι είναι ανάγκη ο ίδιος ο Θεός να αποκαλυφθή εις την καρδιάν του ανθρώπου.

Ἡ ἁπλότητα τοῦ π. Παϊσίου ἦταν σάν μικροῦ παιδιοῦ

Με χαρά επικοινωνούμε, στο ασκητήριό του, με έναν Αγιορείτη Γέροντα, ο οποίος μας εδέσμευσε με την τήρηση της ανωνυμίας. Εγνώρισεν όσον ολίγοι τον Γέροντα Παΐσιον και πρόθυμα απαντά στις πολυποίκιλες ερωτήσεις μας.

-Μ.Μ.: Την Ιεροσύνη, Γέροντα, προφανώς ο π. Παΐσιος δεν τη δέχθηκε από γνήσια ταπείνωση…

-Γέρων Αν.: Ναι, έτσι νομίζω· έν’ αυτό και, δεύτερον, επειδή αγαπούσε πολύ την ησυχία, την απόλυτη αφοσίωση στον Κύριο, την ανεπηρέαστη προσευχή. Σκεπτόταν ότι ως ιερεύς θα δεσμευόταν, γιατι σου λέει; Ως μοναχός, και να μην ανοίξω την πόρτα, δεν έγινε τίποτα· ενώ ο ιερεύς, ο Πνευματικός, οφείλει ανά πάσαν στιγμήν να έχει την πόρτα του ανοικτή… Μάλιστα· αυτοί είναι οι δύο λόγου. Επειδή αγαπούσε πολύ την ησυχία και από ταπείνωση!…

-Μ.Μ.: Γέροντα, μετά το Σινά όπου έμεινε δύο χρόνια, πού οδηγήθηκε;

-Γέρων Αν.: Ήλθε στο Όρος και πήγε στη Σκήτη των Ιβήρων κι έμεινε. Κατοίκησε στην Καλύβη των Αρχαγγέλων. Προχθές μάλιστα πήγα να την επισκεφθώ, για να ξαναδώ εκείνα τα μέρη… Δυστυχώς έχει γκρεμισθεί αρκετά. Βέβαια, τότε ο π. Παΐσιος, επειδή δεν αναπαυόταν σε ολόκληρη… καλύβη να μένει, είχε χτίσει ένα μικρό καλυβάκι, ίσα ίσα που χωρούσε! Είναι πολύ όμορφα εκεί. Μία παράγκα είναι, αλλά αν και την έκανε το 1964-65 είναι κατάγερη!

-Μ.Μ.: Μόνος του την έφτιαξε;

Ὁ Χριστός τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν μοναχῶν καί τῶν ἐγγάμων.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Ὁ Χριστός τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν μοναχῶν καί τῶν ἐγγάμων.

 Ὁ Χριστὸς μέ τήν Θεία Χάρη Του καί ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του εἶναι τά μοναδικά φάρμακα γιὰ τὴν θεραπεία καὶ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν γιά τόν καθένα μας, ὅπως δίδασκε ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος: «Αὐτός εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Παντοδύναμος, ὁ Παντογνώστης, ὁ Πανταχοῦ Παρών καί τά πάντα Πληρῶν, ὁ Στηριγμός μας, ὁ Φίλος μας, ὁ Ἀδελφός μας. Ὁ στῦλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, ἡ βάσις, τό πᾶν. Χωρίς Χριστό, Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει»¹⁴⁰.

Ἡ πνευματική μας ζωή, ὁ ὅλος πνευματικός μας ἀγώνας, ἔχει κέντρο τὸν Χριστό.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφερόμενος στό μυστήριο τοῦ γάμου λέγει ὅτι τό Μυστήριο αὐτό εἶναι μέγα «ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν»¹⁴¹.

Τό μυστήριο τοῦ γάμου, ἡ ζωή στήν οἰκογένεια ἀφορᾶ στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος – Mελέτημα 16

 

1. Ὁ μακάριος Μωϋσῆς μὲ τὴ δόξα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἔλαμπε στὸ πρόσωπό του, τὴν ὁποία κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μποροῦσε ν’ ἀτενίσει, προτύπωσε πῶς θὰ δοξασθοῦν στὴν ἀνάσταση τῶν δικαίων τὰ σώματα τῶν Ἁγίων. Ὁ Μωϋσῆς ἔμεινε στὸ ὄρος 40 μέρες καὶ 40 νύχτες καὶ δὲν ἔφαγε οὔτε ἤπιε. Ἄρα δεχότανε κάποια τροφή πνευματική! Αὐτὴν τὴν τροφή γεύονται ἀπὸ τώρα οἱ ἅγιες ψυχὲς ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα!
2. Ὅταν ἔπλασε ὁ Θεός τὸν Ἀδάμ, δὲν τοῦ ἔβαλε στὸ σῶμα φτερά, ὅπως στὰ πουλιά, ἀφοῦ ἔμελλε νὰ τοῦ δώσει στὴν ἀνάσταση τὰ φτερά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Γιὰ νὰ ὑψώνεται μ’ αὐτὰ καὶ ν’ ἁρπάζεται, ὅπου θέλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτὰ τὰ φτερὰ ἔχουν δοθεῖ ἀπὸ τώρα στὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων καὶ τὶς σηκώνουν ψηλὰ πρὸς τὸ Οὐράνιο φρόνημα. Μ’ αὐτὴ τὴ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ τοὺς βάλει στὰ δεξιά Του, γιατί Τοῦ μοιάζουν καὶ εἶναι παιδιά Του καὶ θὰ εἶναι παντοτινὰ μαζί Του!3. Θέλημα τῆς ψυχῆς εἶναι νὰ διατηρεῖ τὰ μέλη τοῦ σώματος ἀμόλυντα.

Ἡ εὐκολία γιά τή σωτηρία τῶν λαϊκῶν καί τῶν μοναχῶν.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Ἡ εὐκολία γιά τή σωτηρία τῶν λαϊκῶν καί τῶν μοναχῶν.

 Οἱ ἐντολές, οἱ θεραπευτικές πρακτικές τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, οἱ ὁδηγίες τοῦ ὀρθοῦ βίου, πού μᾶς δόθηκαν ἀπό τόν Κύριο, εἶναι κοινές γιά ὅλους (καί γιά τούς μοναχούς καί γιά τούς λαϊκούς). Ἐάν ὑπάρξει βούληση, ἐπιθυμία καί μετάνοια, μποροῦν ὅλοι νά καθαρθοῦν, νά φωτιστοῦν καί νά θεωθοῦν διά τῆς Θείας Χάριτος. Ὅλοι μποροῦν νά ἐπιτύχουν τήν θεραπεία· οἱ «ἐν τῷ κόσμῳ» λίγο δυσκολώτερα σέ σχέση μέ τούς μοναχούς λόγῳ τῶν περισσότερων πειρασμῶν.

Ἰδιαίτερα οἱ ἔγγαμοι θά ἔχουν μεγαλύτερη δυσκολία ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «θά ἔχουν θλίψεις στήν σάρκα»¹³³. Γιά τό λόγο αὐτό,ἐπειδή λυπᾶται¹³⁴ τούς ἀνθρώπους μᾶς συνιστᾶ τήν παρθενία-ἀγαμία¹³⁵, χωρίς ὅμως νά τήν ἐπιβάλλει. Μέ τήν σύστασή του ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος δέν ὑπονοεῖ ὅτι δέν θά σωθοῦν οἱ ἔγγαμοι.

«Τί λοιπόν» ἐρωτᾶ ὁ ἱερός Χρυσόστομος «οἱ ἔγγαμοι θά ἀπωλεσθοῦν ὅλοι; Δέν λέγω αὐτό, ἀλλά ὅτι θά χρειασθεῖ νά καταβάλουν μεγαλύτερους κόπους, ἐάν θέλουν νά σωθοῦν, λόγῳ τῆς παρούσας ἀνάγκης»¹³⁶. Συνέχεια →

Ἀνοίγεις τά χέρια σου στό Χριστό

  

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Ανοίγεις τα χέρια σου στο Χριστό

(Ένας τρόπος πνευματικής ζωής)

Συντομογραφίες:
Γ.Π.: Γέροντας Πορφύριος
Ε. : Επισκέπτης
Υ. : Υποτακτικός

- Γ.Π.: Η ζωή η πνευματική διέπεται από τρόπους. Καλά τα λέω; Ε, τάδε;
- Υ.: Όχι ακριβώς, αλλά θέλει τρόπους.
- Γ.Π.: Δηλαδή χρειάζονται τρόποι. Δηλαδή να! Σου έρχεται αυτό, ας πούμε (δηλ. ένας πειρασμός), τι πρέπει να κάνεις; Θα καθίσεις να σε βουτήξει, να σε σφίξει;
Χρειάζεται ένας τρόπος. Αλλά αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να τον έχω και εγώ και εσύ κι’ ο άλλος, κι’ ο άλλος. Είναι πάρα πολλοί τρόποι και κάθε ένας ευχαριστείται η κατορθώνει να κάνει ένα τρόπο, για να διώχνει το αντίθετο, τας ενοχλήσεις του αντιθέτου πνεύματος.
Μέσα σε όλους τους τρόπους είναι και ένας τρόπος που λέγεται περιφρόνησις. Δηλαδή βλέπεις ότι έρχεται κάποιος, δηλαδή ο εχθρός, ο αντίθετος, το αντίθετο πνεύμα, έρχεται να σε βουτήξει κι εσύ κάνεις έτσι… Δεν το κοιτάζεις, δεν τρομοκρατείσαι, δεν σφίγγεσαι, δεν κάνεις έτσι να το βγάνεις από μέσα σου, αλλά κάνεις… ανοίγεις. Κάνεις έτσι… δηλαδή, πώς να πούμε; ενώ έρχεται το αντίθετο, εσύ ανοίγεις τας αγκάλας σου, ανοίγεις τα χέρια σου στο Χριστό. Ε! πως, ας πούμε, το παιδάκι, που βλέπει κάποιο θηρίο, κάποιο σκύλο, κάποιο άγριο να έρχεται: ουά μπαμπά! και τρέχει και αγκαλιάζει το μπαμπά του, και όταν τον πλησιάζει δεν φοβείται. Ε! λοιπόν αυτό είναι ένας τρόπος.

Ὁ πνευματικός ἀγώνας τῶν ἐγγάμων καί τῶν μοναχῶν.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Ὁ πνευματικός ἀγώνας τῶν ἐγγάμων καί τῶν μοναχῶν.

Ἀπό τόν Χριστιανό πού ἐπέλεξε τόν ἔγγαμο βίο ἀπαιτοῦνται –ἀντίθετα μέ τήν ἐπικρατοῦσα σέ πολλούς ἀντίληψη– μεγαλύτεροι πνευματικοί ἀγῶνες σέ σχέση μέ τόν Μοναχό. Αὐτό εἶναι ἀληθές· διότι μέσα στόν κόσμο ὑπάρχουν μεγαλύτεροι πειρασμοί καί κίνδυνοι ἀπ’ ὅ,τι στήν ἔρημο, ὅπου ζοῦν οἱ μοναχοί.

«Μήν λοιπόν ἀναπέσεις (ξαπλώσεις, ἐφησυχάσεις)», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀπευθυνόμενος στούς ἐγγάμους, «ἐσύ πού διάλεξες νά ἔχεις κοινωνία μέ γυναῖκα, (καί νομίσεις) ὅτι τάχα μπορεῖς (ἔχεις τήν ἐξουσία, σοῦ ἐπιτρέπεται) νά ντυθεῖς τόν κόσμο (δηλ. νά ζήσεις κοσμικά). Ἀντιθέτως, σοῦ χρειάζονται περισσότεροι κόποι καί προσοχή γιά νά ἐπιτύχεις τήν σωτηρία σου. Καί τοῦτο διότι διάλεξες νά κατοικήσεις μέσα στίς παγίδες καί τό κράτος τῶν ἀποστατικῶν δυνάμεων· καί διότι ἔχεις μπροστά στά μάτια σου τούς ἐρεθισμούς, πού σέ ὠθοῦν στήν ἁμαρτία καθώς καί τό ὅτι νύχτα καί μέρα παρακινεῖσαι μέσῳ τῶν αἰσθήσεων στήν ἐπιθυμία τῆς ἁμαρτίας.

Τό πνεῦμα τό ὀρθόδοξον εἶναι τό ἀληθές.Δεύτερη συνομιλία

 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ
Το Πνεύμα το Ορθόδοξον είναι το αληθές

• Δεύτερη συνομιλία

Μετά από μερικές ημέρες ακολούθησε δεύτερη συνομιλία τον Γέροντος Πορφυρίου με έναν της ίδιας συντροφιάς. Στη συνομιλία αυτή ηχογραφήθηκαν, εκτός των άλλων, που δεν έχουν γενικό ενδιαφέρον, και τα εξής:
- Γέρ.: Τι να σε κάνω κι’ εγώ; Τα βάστηξα, τα βάστηξα, να, τώρα ήρθε η ώρα και σας το λέω. Δεν τα λέω με καλό τρόπο αλλά πως να το πω; Πόσο γλυκά να τα πω;
- Συν.: Ευχαριστώ, Γέροντά μου, ευχαριστώ.
- Γέρ.: Σου λέω ότι… εγώ σας αγαπάω ιδιαιτέρως, ούτε η αγάπη μου εμειώθη από όλα αυτά. Μπορεί βέβαια να έχω παράπονο και να λέω γιατί να βρίσκονται τόσο καλά παιδιά εις την πλάνη και να μην είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Ε… λυπάμαι. Αλλά προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η θρησκεία μας με άλλες θρησκείες, η Ορθοδοξία.
Τώρα όμως όλος ο κόσμος, διάφορες νοοτροπίες, διάφοροι άνθρωποι και μεγάλοι, που ούτε καν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουν τη γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές θρησκείες, διότι διχάζουν τους ανθρώπους και τους φέρνουνε σε έχθρα. Και όλοι φροντίζουν, μικροί, μεγάλοι και κράτη και ολόκληρες αυτές… να γίνει μία θρησκεία.

Και θα γίνει με ένα τρόπο τέτοιο.

Οἱ προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας.

  ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Οἱ προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας.

 Ὅταν ὁ Κύριος ἀπέστελλε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους γιά νά ὁδηγήσουν τούς ἀνθρώπους στή σωτηρία, τούς εἶπε: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη͵ βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος͵ διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»¹¹⁴.

Τούς ἔδωσε τίς δύο ἐντολές, πού ἀποτελοῦν καί τούς ὅρους τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων: α) νά βαπτίζουν τούς ἀνθρώπους στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί β) νά τούς διδάσκουν νά τηροῦν ΟΛΕΣ τίς ἐντολές. Ἡ πίστη στόν Χριστό, γιά νά εἶναι ὀρθή καί ζῶσα, πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Αὐτές γίνονται ἀποδεκτές ἀπό τόν πιστό ὡς ὁδηγίες καί προδιαγραφές ζωῆς.

Ὅλοι ὅσοι βαπτίσθηκαν στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μποροῦν, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὀφείλουν, νά ἐκτελοῦν ΟΛΕΣ τίς ἐντολές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί εἶναι πού σώζονται, εἴτε εἶναι ἔγγαμοι εἴτε ἄγαμοι. Δεν ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις ἤ ἀποκλεισμοί στήν πορεία πρός τήν θέωση, στήν μετάβαση ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» στό «καθ’ ὁμοίωσιν».