Κυριακή ΙΔ΄ Λουκᾶ: Λόγος εἰς τήν θεραπείαν τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς (Γερμανοῦ Β. Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως)

Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: ΙΗ. 35 – 43.

Τω καιρώ εκείνω, εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δέ όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τί είη ταύτα. Απήγγειλαν δέ αυτώ, ότι Ιησούς ο Ναζωραίος παρέρχεται. Και εβόησε λέγων: «Ιησού υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με.» Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δέ πολλώ μάλλον έκραζεν: «υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με». Σταθείς δέ ο Ιησούς, εκέλευσεν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δέ αυτού, επηρώτησεν αυτόν λέγων: «τί σοι θέλεις ποιήσω;» Ο δέ είπε: «Κύριε, ίνα αναβλέψω.» Και ο Ιησούς είπεν αυτώ: «ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε.» Και παραχρήμα ανέβλεψε, και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν. Και πάς ο λαός ιδών, έδωκεν αίνον τω Θεώ.

Απόδοση:
Τις ημέρες εκείνες, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος, κι εκείνος φώναξε δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!»

Ἀγρυπνίες στήν Ἐνορία. Εὐλάβεια πρός τούς Ἁγίους, τά Ἅγια Λείψανα καί τίς Ἱερές Εἰκόνες.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ἀγρυπνίες στήν Ἐνορία. Εὐλάβεια πρός τούς Ἁγίους, τά Ἅγια Λείψανα καί τίς Ἱερές Εἰκόνες.

Ἡ ἐνοριακή κοινότητα θά πρέπει νά ἔχει κέντρο τόν Χριστό καί τούς Χριστοποιημένους ἀνθρώπους δηλαδή τούς Ἁγίους. Ἐάν ὑπάρχουν τοπικοί Ἅγιοι ἤ ἅγια Λείψανα ἤ ἅγιες θαυματουργές εἰκόνες²⁴, θά πρέπει νά ἀποτελοῦν ”κέντρα ζωῆς”. Αὐτά λειτουργώντας ὡς “ζωτικοί κρουνοί Θείας Χάρης” μποροῦν νά «ξεδιψοῦν» καί νά πλουτίζουν πνευματικά ὅλους τούς ἐνορῖτες-μέλη τῆς κοινότητας. Ἡ λειτουργική-λατρευτική Παράδοση πρέπει νά διατηρεῖται καί νά καθαίρεται ἀπό ἐπιβλαβεῖς προσμίξεις μέ τήν καθοδήγηση-παρέμβαση τοῦ προϊσταμένου τῆς Ἐνορίας.

Χαρακτηριστικά ἀντλοῦμε ἀπό τήν μαρτυρία μιᾶς Μικρασιάτισσας τά ἑξῆς:

«Οἱ Μικρασιάτες, στὶς πατρίδες τους, ζοῦσαν ἀνάμεσα σὲ λείψανα Ἁγίων καὶ νεομαρτύρων καὶ στὶς Ἐκκλησιές τους –ἀλλὰ καὶ στὰ σπίτια τους ἀκόμη– διαφύλλατταν θαυματουργὲς εἰκόνες. Τὸ πόσο ζυμωμένη ἦταν ἡ ζωή τους μὲ τὰ ἱερὰ αὐτὰ λείψανα καὶ κειμήλια φαίνεται καθαρὰ στὸ γεγονὸς ὅτι μὲ ταλαιπωρίες καὶ θαυμαστὸ τρόπο πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἔφεραν μαζί τους, ἐνῶ ἄφησαν πίσω τους ὅλα τὰ ὑπάρχοντά τους!

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου: Περί φιλαργυρίας (Καθώς καί περί ἀκτημοσύνης)

Κλίμαξ

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΚΤΟΣ

 

Περί φιλαργυρίας

(Καθώς και περί ακτημοσύνης)

 

1. Πολλοί από τους σοφούς διδασκάλους μετά από τον προηγούμενο τύραννο συνηθίζουν να τοποθετούν τον παρόντα μυριοκέφαλο δαίμονα της φιλαργυρίας. Και για να μη μεταβάλωμε την σειρά των σοφών εμείς οι άσοφοι, ακολουθήσαμε τον ίδιο κανόνα και την ίδια απόφασι. Έτσι αφού ομιλήσωμε ολίγο με την αρρώστεια, θα ομιλήσωμε έπειτα εν συντομία και για την κατάστασι της υγείας.

2. Η φιλαργυρία είναι προσκύνησις των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντις γηρατειών, υποβολεύς ανομβρίας, προμηνυτής λιμών.

3. Φιλάργυρος είναι εκείνος πού καταφρονεί τις ευαγγελικές εντολές και τις παραβαίνει ενσυνείδητα. Όποιος απέκτησε αγάπη διεσκόρπισε χρήματα. Όποιος όμως ισχυρίζεται πώς συμβιβάζει στην ζωή του και τα δύο, αυτοαπατήθηκε.

4. Όποιος πενθεί για τις αμαρτίες του, απαρνήθηκε και το σώμα του. Διότι όταν το εκάλεσε η περίστασις, ούτε αυτό το λυπήθηκε.

5. Μη ισχυρίζεσαι ότι μαζεύεις χρήματα για τους πτωχούς. Διότι δύο μόνο λεπτά αγόρασαν την ουράνιο βασιλεία. (Λουκ. κα΄ 2)

Ἐνοριακή λατρευτική ζωή.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ἐνοριακή λατρευτική ζωή.

Ἡ συνεχής καθημερινή λατρευτική ζωή τῆς μοναστικῆς Ἐνορίας θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει ὁδηγητικό πρότυπο γιά τόν ποιμένα τῆς «ἐν τῷ κόσμῳ» Ἐνορίας. Ἡ πυκνή κοινή προσευχή-προσκαρτέρηση στό «Καθολικό» ἤ στό «Κυριακό» τῆς σκήτης ἤ στά παρεκκλήσια τοῦ Mοναστηριοῦ θά μποροῦσε νά ἐφαρμοσθεῖ- στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ- προσαρμοσμένη στίς συνθῆκες ζωῆς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ χριστιανῶν καί στήν κοσμική Ἐνορία. Συνέχεια →

Κοινή πνευματική ζωή τῆς οἰκογένειας

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Κοινή πνευματική ζωή τῆς οἰκογένειας.

Ὁ ἐν τῷ κόσμῳ πιστός καί τά μέλη τῆς οἰκογένειας στήν ὁποία ἀνήκει θά πρέπει νά λειτουργοῦν ὡς μέλη μιᾶς «κατ’ οἶκον Ἐκκλησίας». Ἡ οἰκογένεια εἶναι μία μικρή Ἐκκλησία. Θά πρέπει τά μέλη της, κατά μίμηση τῆς μοναστικῆς Ἐνορίας, νά καλλιεργήσουν τήν κοινή λειτουργική ζωή, τήν νηστεία, τήν φιλανθρωπία, τήν ἁπλότητα καί ἀφελότητα, τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, τήν κοινή προσευχή μέσα στό σπίτι καθώς καί τήν πνευματική συμμελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατερικῶν συγγραφῶν.

Ὁ συμπνευματισμός, ἡ φιλόθεος ἀδολεσχία καί ἡ κοινή προσευχή καλό εἶναι νά γίνονται σέ τακτά χρονικά διαστήματα καί σέ καθορισμένες ὧρες πού νά μποροῦν ὅλοι νά συμμετέχουν. Τά μικρά παιδιά ἄς συμμετέχουν γιά λιγότερο χρόνο. Ἡ νηστεία ἐπίσης προσαρμόζεται ἀπό τόν Πνευαματικό ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες καί τήν ἡλικία τοῦ καθενός.

Σήμερα ἔγινε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἡ Ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Πορφυρίου

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την σημερινή συνεδρίασή της, υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Η Αγιοκατάταξη του Γέροντος θα
τελεσθή την Κυριακή, 1
Δεκεμβρίου 2013 στο Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον
“Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος”

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί ἁγνείας

 »Κλίμαξ»

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

Περί αγνείας

(Διά την άφθαρτον αγνείαν και σωφροσύνην, την οποία κατακτούν φθαρτοί άνθρωποι διά καμάτων και ιδρώτων)

1. Ακούσαμε την μαινάδα, δηλαδή την γαστριμαργία, πού μόλις πρό ολίγου μας ανέφερε ότι ιδικός της απόγονος είναι ο σαρκικός πόλεμος. Διότι μας το διδάσκει αυτό και ο παλαιός εκείνος προπάτωρ, ο Αδάμ, ο οποίος εάν δεν είχε νικηθή από την κοιλία, δεν θα ερχόταν σε σαρκική σχέσι με την σύζυγό του. Όσοι λοιπόν τηρούν την πρώτη εντολή, δεν πέφτουν στην δεύτερη παράβασι. Και παραμένουν βεβαίως υιοί του Αδάμ, χωρίς όμως να δοκιμάσουν και να γνωρίσουν την πτώσι του Αδάμ, σε μία κατάστασι ολίγο κατωτέρα από τους Αγγέλους. Και τούτο, για να μη γίνη το κακό αθάνατο, όπως λέγει ο Άγιος που ονομάζεται Θεολόγος [1].

2. Αγνεία σημαίνει απόκτησις της ασωμάτου φύσεως. Αγνεία σημαίνει ζηλευτός οίκος του Χριστού και επίγειος ουρανός της καρδιάς. Αγνεία σημαίνει υπερφυσική απάρνησις της ανθρωπίνης φύσεως, μία αληθινά παράδοξη άμιλλα σώματος θνητού και φθαρτού προς τους ασωμάτους αγγέλους. Αγνός είναι εκείνος πού με τον ένα έρωτα απέκρουσε τον άλλο έρωτα, και έσβησε τα υλικό με το άϋλο πύρ.

Τά δάκρυα

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Τά δάκρυα

Στόν κανόνα του ὁ καλός πιστός ἐνορίτης πρέπει νά ἐμπνευσθεῖ ἀπό τόν Πνευματικό του πατέρα νά καλλιεργεῖ μαζί μέ τήν προσευχή του καί τά δάκρυα.

«Τὰ δάκρυα» δίδασκε ὁ χαρισματοῦχος π. Ἐφραίμ «εἶναι μεταξὺ ἐμπαθείας καὶ ἀπαθείας» καί συνέχιζε: «Τὰ δάκρυα καθαρίζουν. Εἶναι τὰ ἀρχαρήτικα δάκρυα, δηλαδὴ τὰ δάκρυα μετανοίας. Ἤτοι σκέπτεσαι, ἐὰν κολασθῶ; Θὰ εἶμαι μὲ τὸν Χριστὸν ἢ μὲ τὸν διάβολον; Ἐὰν θὰ εἶμαι αἰώνια εἰς τὴν κόλασιν; Τότε τί θὰ κάνω; κ.ο.κ.

Κατόπιν ἔρχονται τὰ δάκρυα τῆς χάριτος. Τὰ δάκρυα αὐτὰ εἶναι τόσον γλυκά, ὥστε ὅταν μοῦ ἤρχοντο ἔλεγα: Θεέ μου εἰς τὸν Παράδεισον τίποτε ἄλλον δὲν θέλω, παρὰ νὰ κλαίω ἔτσι. Αὐτὰ τὰ δάκρυα ἔρχονται ὕστερα.

Τὰ δάκρυα εἶναι ἡ τροφὴ τῆς ψυχῆς. Ὅπως τὸ σῶμα (ὅταν) τρέφεται μὲ καλὴν τροφὴ ζωογονεῖται, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ τρέφεται μὲ τὰ δάκρυα καὶ ζωογονεῖται. Συνέχεια →

Ὁ προσωπικός κανόνας τοῦ ἐνορίτη

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ὁ προσωπικός κανόνας τοῦ ἐνορίτη

Ὁ μοναχός ὀφείλει νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα. Ἔχει ὅμως καί κάποια ἰδιαίτερη ὥρα πού τήν ἀφιερώνει στήν ἐκπλήρωση τοῦ προσωπικοῦ του κανόνα μέσα στό «κελλί» του.

Κάθε ἐνορίτης, κατά μίμηση τοῦ μοναχοῦ, εἶναι πολύ βοηθητικό νά ἔχει τόν προσωπικό του κανόνα, πού θά τόν ἐκπληρώνει μία ὁρισμένη ὥρα, τό πρωί ἤ τό βράδυ. Ὁ κανόνας περιλαμβάνει ὁρισμένο ἀριθμό μετανοιῶν (γονυκλισιῶν) εἴτε ἐδαφιαίων εἴτε μικρῶν καθώς καί ὁρισμένο ἀριθμό κομβοσχοινιῶν ἤ ὁρισμένο χρονικό διάστημα (λ.χ. μισή ὥρα) γιά τήν καλλιέργεια τῆς μονολόγιστης ἐπίκλησης τοῦ Θείου Ὀνόματος: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με». Ὁ κανόνας ἐπίσης περιλαμβάνει περισυλλογή-αὐτοεξέταση καί πνευματική μελέτη. Ἡ ποσότητα καί τό εἶδος τῶν προσωπικῶν ἀσκήσεων θά πρέπει νά καθορίζεται ἀπό τόν Πνευματικό του ὁδηγό. Ἡ προσωπική ἄσκηση μέσῳ τοῦ κανόνος εἶναι μία μικρή καθημερινή θυσία γιά τόν Κύριο πού δίνει πολλή Θεία Χάρη στόν πιστό. «Ὅποιος δέν ἔχει διάθεση», παρατηροῦσε ὁ διακριτικώτατος Γέροντας Πορφύριος, «νά κάνει θυσίες γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἴδιος ἀποκλείει τόν ἑαυτό του ἀπ’ τήν Χάρη»¹⁹.

Παραθέτουμε μερικές πρακτικές συμβουλές γιά τήν εὐχή ἀπό τόν Γέροντα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη:

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΣΧΑΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. «Κανένας ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά λύσει αὐτό τό μυστήριο. Ἔλα, Γαβριήλ, νά σοῦ γράψω ἐγώ τ’ ὄνομά του».

Τώρα είναι οι έσχατες μέρες. Και όπως το έτοιμο φαγητό χρειάζεται λίγη μόνον ώρα για να το ζεστάνεις, έτσι κι αυτές είναι τόσο κοντά. Ο Αντίχριστος είναι σαν ένα νεογέννητο που μεγαλώνει και που μερικοί θα το προσκυνήσουν. Και τι δεν έκανα, αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να μάθω το όνομά του. Με τη βοήθεια του Θεού, μου εμφανίστηκε ο Άγγελος Κυρίου και μου ανακοίνωσε: «Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να λύσει αυτό το μυστήριο. Έλα, Γαβριήλ, να σου γράψω εγώ τ’ όνομα του».

Κι έτσι μου το αποκάλυψε. Όμως αυτό δεν σας αφορά. Για τους ανθρώπους παραμένει ακόμη κρυμμένο. Έρχεται γι’ αυτούς που τον περιμένουν. Για να πάρουν νούμερο δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν δυνάμεις. Όλα θα γίνουν θεληματικά. Και η εξομολόγηση δεν θα βοηθήσει. Προσέξτε. Έρχονται μέρες που θα τρώτε χώμα. Οι αγώνες των αγίων προφητών -του Ενώχ και του Ηλία- με τον Αντίχριστο θα μεταδίδονται από την τηλεόραση. Εξαιτίας των αμαρτιών μας θα γίνουν φοβεροί σεισμοί. Στη Γεωργία θα μπουν πρώτα τα τανκς των Ρώσων για να μας αφυπνίσουν. Θα πουληθούν και θα χαθούν περιοχές της Γεωργίας. Η Παναγία δεν θα το συγχωρήσει.

Περί νηστείας. Νηστεία καί δίαιτες.Π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου

 

Περί νηστείας

 Π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

Αναγκαίος ο θεσμός της νηστείας
Αυτοί που ενσυνείδητα παραθεωρούν το θέμα της νηστείας, χωρίς να έχουν λόγους υγείας, πολύ φοβάμαι ότι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τη σωτηρία της ψυχής τους.
Νομοθέτες!
Διηγείτο κάποτε ο γέροντας: Ήρθε κάποιο πνευματικοπαίδι μου και μου έλεγε:
-Ξέρετε, πάτερ, εγώ δεν την παραδέχομαι τη νηστεία. Τι πάει να πει νηστεία;
Του απάντησα:
-Η νηστεία είναι θεσμός της Εκκλησίας. Νομοθετήθηκε στον Παράδεισο. Νήστευσαν οι Προφήτες, ο Μωυσής, ο ίδιος ο Κύριος, οι Απόστολοι, οι Πατέρες… Εάν εξακολουθείς να μη νηστεύεις και να έχεις αυτές τις αντιλήψεις, τότε ν’ αλλάξεις Γέροντα!
Έτσι του είπα. Εάν όμως μου έλεγε: «Ξέρετε, πάτερ, δέχομαι τη νηστεία όπως την ορίζει η Εκκλησία, αλλά δεν μπορώ να νηστεύσω τόσο. Προσπαθώ όμως κάτι να καταφέρω», θα του έλεγα: «Σε δέχομαι, παιδάκι μου. Προσπάθησε όσο μπορείς να ανταποκριθείς σ’ αυτά που λέει η Εκκλησία μας». Αλλά να μου λέει: «Δεν παραδέχομαι τη νηστεία»! Ποιος είσαι εσύ; Τι είναι αυτά που λες; Ακούς εκεί! Παρόμοια απάντησε σε κάποιον, ο οποίος του ανέφερε στην εξομολόγηση ότι κατέτασσε τις νηστείες στα μικροπράγματα και για το λόγο αυτό δεν τις τηρούσε, «φροντίζοντας να είναι εντάξει στα βασικά της πίστεώς μας»:
-Δεν μου λές, ήλθες εδώ ως μετανοών αμαρτωλός για να λάβεις άφεση, ή ως νομοθέτης; Αν ισχύει το πρώτο, δεν μπορείς να κατατάσσεις τη νηστεία στα δευτερεύοντα στοιχεία της χριστιανικής ζωής. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε δεν είσαι μαθητής του Χριστού και δεν μπορώ να σου διαβάσω συγχωρητική ευχή.
Σοβαρό αμάρτημα

Ἡ καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀπό τούς ἐνορίτες. Εὐχή συνεχής

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Β) Εὐχή συνεχής.

Θά πρέπει νά κάνουν τήν εὐχή μέ ἤ χωρίς κομποσχοίνι κάθε στιγμή μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ τους ὁδηγοῦ. Ἔχει τεράστια σημασία νά ἐπιμείνει κανείς στήν ἀρχή καί νά μήν σταματάει, εἰ δυνατόν καθόλου, νά ἐπικαλεῖται τόν Κύριο, μέ τήν μονολόγιστη εὐχή προφορικά. «Καὶ μετά ἀπὸ τὴν προφορικὴ ἐπίκλησι» διδάσκει ὁ σεβαστός Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης, «ἡ εὐχὴ γίνεται ἐσωτερική. Ἀνοίγεται δρόμος μέσα στὸν νοῦ καὶ τὴν λέγει κατόπιν ὁ εὐχόμενος, χωρὶς νὰ κάνη προσπάθεια. Σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνο καὶ ἀμέσως ἀρχίζει ἡ εὐχὴ μόνη της! Πρῶτα ἀρχίζει μὲ τὴν προσπάθεια νὰ τὴν λέη προφορικά. Καὶ ἀφοῦ μὲ τὴν μπουλντόζα τῆς προφορικῆς ἐπίκλησης ἀνοίξει ὁ δρόμος, μετὰ περπατᾶ ἄνετα μὲ τὸ αὐτοκινητάκι τοῦ νοῦ. Ἡ προφορικὴ ἐπίκλησις ἀνοίγει τὸν δρόμο στὸ νοῦ καὶ ἡ εὐχὴ ἀρχίζει κατόπιν νὰ προφέρεται μὲ τὸν ἐνδιάθετο λόγο ἄνετα.

Ἡ ταπείνωση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

Ἡ ταπείνωση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

Τὸν καιρὸ ποὺ εἶχε τὴ διεύθυνση τῆς Σχολῆς ὁ ἅγιος Νεκτάριος, γιὰ κάποιο διάστημα ὁ ἐπιστάτης τῆς Σχολῆς ἀρρώστησε. Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο, οἱ γιατροὶ τοῦ εἶπαν νὰ ἐργαστεῖ, τουλάχιστον γιὰ τρεῖς μῆνες γιατί διαφορετικὰ θὰ βάλει σὲ κίνδυνο τὴ ζωή του. Οἱ ἐργαζόμενοι ὅμως τότε δὲν ἦταν μόνιμοι καὶ δὲν εἶχαν ἀσφάλεια, ὁπότε ὑπῆρχε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ χάσουν τὴ δουλειά τους. Αὐτὸ φοβήθηκε καὶ ὁ ἐπιστάτης τῆς Ριζαρείου.

Μιὰ μέρα λοιπόν, μετὰ ἀπὸ κάποια μικρὴ ἀνάρρωση πῆγε στὴ Σχολὴ καὶ εἶδε τὰ πάντα νὰ εἶναι πεντακάθαρα. Τὸν ἔκοψε κρύος ἱδρώτας. Θὰ πῆραν ἄλλον, ὑπέθεσε. Πῆγε καὶ τὴν ἄλλη μέρα στὴ Σχολὴ καὶ διαπίστωσε πάλι τὸ ἴδιο. Βέβαιος πιὰ ὅτι τὸν ἀπέλυσαν, πῆγε νὰ βρεῖ τὸ διευθυντὴ τῆς Σχολῆς. Ὁ Ἅγιος τὸν δέχθηκε μὲ πολλὴ καλοσύνη καὶ τοῦ εἶπε:

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί γαστριμαργίας

  

«Κλίμαξ» 

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

 Περί γαστριμαργίας

(Διά την ονομαστήν δέσποιναν, την πονηράν κοιλίαν)

1. Προκειμένου τώρα να ομιλήσωμε περί κοιλίας, απεφασίσαμε πάλι, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα, να στρέψωμε την φιλοσοφία μας εναντίον μας. Διότι είναι αξιοθαύμαστο εάν απηλλάγη κανείς από αυτήν, πρίν κατοικήση τον τάφο.
2. Γαστριμαργία είναι η υποκριτική συμπεριφορά της κοιλίας, η οποία, ενώ είναι χορτασμένη, φωνάζει πώς είναι ενδεής και ενώ είναι παραφορτωμένη μέχρι διαρρήξεως, ανακράζει ότι πεινά. Γαστριμαργία είναι η δημιουργός των καρυκευμάτων, η πηγή των τέρψεων του λάρυγγος. Εσύ έκλεισες την φλέβα (των ηδονικών απαιτήσεών της), αλλά αυτή ξεπρόβαλε από άλλος μέρος. Την έφραξες και τούτη, αλλά καινούργια ανοίχθηκε. Γαστριμαργία είναι μια απάτη των οφθαλμών. Καθ΄ ήν στιγμήν κάποιος τρώγει το μέτριο σε ποσότητα φαγητό του, η γαστριμαργία τον κάνει να σκέπτεται, πώς να ήταν δυνατό να καταβροχθίση διά μιας τα σύμπαντα.
3. Ο χορτασμός από φαγητά είναι πατήρ της πορνείας η θλίψις δε της κοιλίας είναι πρόξενος της αγνότητος. Εκείνος πού εκολάκευσε τον λέοντα, πολλές φορές τον ημέρωσε. Εκείνος όμως πού περιποιήθηκε την σάρκα, περισσότερο την εξαγρίωσε.

Γέροντας Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής

Γεννήθηκε τὸ ἔτος 1898 εἰς τὸ χωρίον Λεῦκες τῆς Πάρου. Ἡ Πάρος εἶναι ἕνα μικρὸ καὶ ἤρεμο νησὶ τῶν Κυκλάδων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πτωχοὶ καὶ ἀναγκάζονταν νὰ ἐργάζωνται πολὺ διὰ νὰ συντηρήσουν τὴν οἰκογένειά τους. Ὁ πατέρας του ὠνομάζετο Γεώργιος καὶ ἀπέθανε πολὺ ἐνωρίς. Ἡ μητέρα του Μαρία ἀνέλαβε τὴν προστασία ὅλης τῆς οἰκογενείας. Ἡ μητέρα του ἦταν εὐλογημένη ψυχὴ καὶ εἶχε ἁπλότητα καὶ ἀκεραιότητα χαρακτῆρος καὶ ἐπήγαμε πολὺ συχνὰ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ νὰ λειτουργηθῆ, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ περιποιηθῆ τὸν Ἱερὸν ναόν.

Ὅταν ὁ μικρὸς Φραγκίσκος -αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικὸν ὄνομα τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ- ἔφυγε διὰ νὰ γίνη μοναχὸς ἡ μητέρα του εἶπε εἰς τοὺς συγγενεῖς της: «Τὸ ἐγνώριζα πὼς θὰ γίνη μοναχὸς ἀπὸ τὴν γέννησίν του.

Ἡ καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀπό τούς ἐνορίτες. Εὐχή ταπεινή

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ἐπί μέρους πρακτικά σημεῖα πού πρέπει νά προσέξουν οἱ ποιμένες ἀλλά καί τό ποίμνιο σχετικά μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή:

Α) Εὐχή ταπεινή:

Θά πρέπει νά τονισθεῖ ἀπό τόν Πνευματικό προϊστάμενο ὅτι ἡ ἁπλῆ μονολόγιστη ἀδιάλειπτη εὐχή εἶναι γιά ὅλους, ἀκόμη καί γιά τά μικρά παιδιά· ἀλλά θά πρέπει νά λέγεται ταπεινά, ἀκενόδοξα, μέ συντριβή, μέ μετάνοια καί ὄχι μέ τήν ἰδέα ὅτι «θά κάνω ἀνώτερη προσευχή, θά ἔχω οὐράνιες ἐμπειρίες κ.λ.π». Ὁ ἐγωισμός καί ἡ ἰδιοτέλεια πρέπει νά ἐκλείψουν.

«Ἡ συστηματικὴ ἐνασχόληση μὲ τὴ νοερὰ προσευχὴ προϋποθέτει, κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, πρῶτον, ἔμπειρον Γέροντα ποὺ θὰ παρακολουθεῖ τὸν ἀσκούμενο καὶ δεύτερον, ψυχὴ καθαρὴ ἀπὸ ἐγωισμό, μνησικακία, ἀντιπάθειες, θέλημα, κενοδοξία καὶ τὰ παρόμοια…Μερικούς, ποὺ ἔβλεπε ὁ Γέροντας ὅτι ἀπὸ ἐγωισμό ἤθελαν νὰ “μάθουν” νὰ λένε τὴν εὐχή, γιὰ νὰ καυχῶνται φανερὰ ἢ μυστικὰ ὅτι κάνουν ἀνώτερη προσευχή, τοὺς συμβούλευε νὰ μὴν ἀσχοληθοῦν μὲ τὴ νοερὰ προσευχή. Καὶ εἶχε διηγηθεῖ παραδείγματα ἀνθρώπων ποὺ ἔπαθαν ἐπειδὴ καταπιάστηκαν μὲ τὴν εὐχὴ μὲ “πρόγραμμα”, μὲ “σκοπό”, μὲ “μέθοδο”, ἀντὶ νὰ παρακαλοῦν ταπεινὰ νὰ τοὺς ἐλεήσει ὁ Θεός.

Ἡ προσευχὴ δὲν μετριέται, ξεπηδάει!

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί ἀκηδίας

«Κλίμαξ»

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

Περί ακηδίας

1. Πολλές φορές ένας από τους κλάδους της πολυλογίας, όπως το είπαμε καί προηγουμένως, είναι καί ο παρών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί καί το πρώτο τέκνο της. Εννοώ την ακηδία. Γι΄αυτό καί της εδώσαμε την θέσι πού της αρμόζει μέσα στην αθλία αλυσίδα των παθών.

Ακηδία σημαίνει παράλυσις της ψυχής καί έκλυσις του νου, οκνηρία και αδιαφορία πρός την άσκησι, μίσος πρός τις μοναστικές υποσχέσεις. (Η ακηδία είναι ακόμη) αυτή που μακαρίζει τούς κοσμικούς, πού κατηγορεί τον Θεόν ότι δεν είναι ευσπλαγχνικός και φιλάνθρωπος, πού φέρνει ατονία την ώρα της ψαλμωδίας καί αδυναμία την ώρα της προσευχής. Αυτή πού μας κάνει σιδερένιους στα διακονήματα, αόκνους στο εργόχειρο, σπουδαίους στην πρακτική ζωή της υπακοής (εν αντιθέσει πρός την θεωρητική ζωή της ησυχίας).

Ἡ ζωή τοῦ σώματος. Τά ὄργανα καί οἱ ἀνάγκες τοῦ σώματος. Ἡ φροντίδα γιά τό σῶμα.

ΠΟΣΑ ερωτήματα σου προκάλεσαν τα δυο προηγούμενα γράμματά μου! Αποδεικνύεται έτσι πως είσαι μια μαθήτρια εύστροφη, επιμελής και δεκτική, πράγμα που εγγυάται την επιτυχία σου.

Από δω κι εμπρός θα σου γράφω με μεγαλύτερη προθυμία. Δεν θα σου απαντήσω , όμως, σε όλα από τώρα. Αυτή τη φορά θ’ ασχοληθώ με το ζήτημα που σε απασχολεί περισσότερο. Γράφεις: “Όσα λέτε για τις πλευρές ,τις δυνάμεις και τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσεως, , με οδηγούν στο εσωτερικό του εαυτού μου. Κοιτάω, λοιπόν, μέσα μου. Κάτι βλέπω, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού μου κόσμου είναι άλλοτε συγκεχυμένο και δυσδιάκριτο, άλλοτε εντελώς αόρατο και απρόσιτο. Θα ‘θελα πολύ να μάθω για την πνευματική , τη διανοητική και τη σωματική πλευρά του ανθρώπου, τις ανάγκες καθεμιάς και τον τρόπο με τον οποίο ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες. Θέλω πολύ να κρατήσω τον εαυτό μου στο επίπεδο της ανθρώπινης αξίας, έτσι όπως  την καθόρισε ο Δημιουργός”.

Ἡ καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀπό τούς ἐνορίτες.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ἡ καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀπό τούς ἐνορίτες.

Ἀπό τήν στιγμή τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ὁ χριστιανός εἶναι δυνάμει ναός τοῦ Θεοῦ.

«Οὐκ οἴδατε ὅτι ναός τοῦ Θεοῦ ἐστε καί τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;»¹⁰, μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος.

Ὁ ὅλος ἄνθρωπος πρέπει νά γίνει ἐνεργείᾳ «ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος». Αὐτό γίνεται μέ τόν συνεχῆ πνευματικό ἀγῶνα. Καίριο ρόλο παίζει ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή τῆς καρδίας.

Στό ἄνθρωπο-ναό, ὅπως μᾶς διδάσκει στήν Μυσταγωγία ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ἱερό βῆμα εἶναι ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί θυσιαστήριο ὁ νοῦς του.«Ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ» διδάσκει ὁ Ἅγιος Μάξιμος «εἶναι ὁ ἂνθρωπος· σὰν ψυχὴ ἔχει τὸ ἱερὸ βῆμα, νοῦ της τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, σῶμα τὸ ναό.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί ψεύδους

 »Κλίμαξ»

ΛΟΓΟΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

Περί ψεύδους

1. Από τον σίδηρο και την πέτρα (διά της προσκρούσεως) γεννάται η φωτιά, και από την πολυλογία και τα ευτράπελα το ψεύδος. Το ψεύδος είναι εξαφάνισις της αγάπης∙ και η επιορκία άρνησις του Θεού.

2. Κανείς συνετός άνθρωπος άς μη θεωρή μικρό το αμάρτημα του ψεύδους, διότι το Πανάγιον Πνεύμα εξέδωσε εναντίον του την πιο φοβερή απόφασι: «Απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος» (Ψαλμ. ε΄ 7), όπως λέγει ο Δαβίδ προς τον Θεόν. Και εάν συμβή αυτό, τι πρόκειται να πάθουν εκείνοι πού συρράπτουν επί πλέον το ψεύδος με τους όρκους;

3. Εγνώρισα μερικούς που εκαυχώντο για τα ψεύδη τους. Αυτοί κατώρθωναν και έκαναν τους άλλους να γελούν με τις αστειότητες και τις αργολογίες τους, και έτσι εξαφάνιζαν ελεεινά το πένθος των μοναχών πού τους ακροάζονταν.

Ἀσκητική ζωή στήν Ἐνορία

 

 ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ἀσκητική ζωή στήν Ἐνορία.

Ἡ Ἀποστολική ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν πού συνεχίστηκε ὡς μοναστική ζωή εἶναι κατ’ ἐξοχήν ζωή ἄσκησης, νηστείας, ἀγρυπνίας, προσευχῆς. Τέτοια πρέπει νά εἶναι καί ἡ ζωή τῶν μελῶν τῶν κοσμικῶν Ἐνοριῶν. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού ἔζησε γιά ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς του ὡς «λαϊκός ἡσυχαστής»³.

Κάποιοι ἀναρωτιοῦνται κατά πόσο αὐτό εἶναι ἐφικτό μέσα στίς σύγχρονες κοσμικές κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές συνθῆκες. Ὁ πολυχαρισματοῦχος Γέροντας Πορφύριος δίδασκε ὅτι ἡ προσευχή καί γενικότερα ὁ ἀσκητισμός δέν εἶναι μόνο γιά τά Μοναστήρια, ἀλλά καί γιά τόν κόσμο⁴. «Κάποτε» διηγεῖται πνευματικό του παιδί «μοῦ εἶπε ὁ π. Πορφύριος: ‘’Ὁ ὀρθόδοξος ἀσκητισμός δέν εἶναι μόνο γιά τά Μοναστήρια, ἀλλά καί γιά τόν κόσμο. Εἶναι μεγάλη εὐλογία ἡ προσευχή μέσα στό ναό, οἱ μακρές ἀκολουθίες καί ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ ἐν πνεύματι ἀγάπης’’»⁵.

Λόγος εἰς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου (Ἁγ.Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)

 Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

«Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου»

 (σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση Π. Χρήστου,

ἐκδ. Ε.Π.Ε. 11 [Ὁμιλία ΝΒ´], σελ. 238-257)

.       Ἐὰν τὸ δένδρο ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν καρπό, καὶ τὸ καλὸ δένδρο παράγει ἐπίσης καλὸν καρπὸ (Ματθ. ζ´ 16., Λουκ. Ϛ´  44), ἡ μητέρα τῆς αὐτοαγαθότητος, ἡ γεννήτρια τῆς ἀΐδιας καλλονῆς, πῶς δὲν θὰ ὑπερεῖχε ἀσυγκρίτως κατὰ τὴν καλοκαγαθία ἀπὸ κάθε ἀγαθὸ ἐγκόσμιο καὶ ὑπερκόσμιο; Διότι ἡ δύναμις ποὺ ἐκαλλιέργησε τὰ πάντα, ἡ συναΐδια καὶ ἀπαράλλακτη εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος, ὁ προαιώνιος καὶ ὑπερούσιος καὶ ὑπεράγαθος Λόγος, ἀπὸ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία κι᾽ εὐσπλαγχνία γιὰ χάρι μας ἠθέλησε νὰ περιβληθῇ τὴν ἰδική μας εἰκόνα, γιὰ νὰ ἀνακαλέσῃ τὴν φύσι ποὺ εἶχε συρθῇ κάτω στοὺς μυχοὺς τοῦ ἅδη καὶ νὰ τὴν ἀνακαινίσῃ, διότι εἶχε παλαιωθῆ, καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσῃ πρὸς τὸ ὑπερουράνιο ὕψος τῆς βασιλείας καὶ θεότητός του.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί πολυλογίας καί σιωπῆς

 

«Κλίμαξ»

ΛΟΓΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

Περί πολυλογίας και σιωπής

1. Έχομε αναφέρει με συντομία στα προηγούμενα ότι είναι πολύ επικίνδυνο, και γι΄ αυτούς ακόμη πού θεωρούνται πνευματικοί, να κρίνουν τους άλλους, πράγμα πού υπεισέρχεται ανεπαίσθητα. Και είναι το να κρίνη κανείς τους άλλους σαν να κρίνη τον εαυτόν του και να τιμωρήται από την γλώσσα του. Τώρα λοιπόν η σειρά των λόγων απαιτεί να ομιλήσωμε για την αιτία και την θύρα από όπου εισέρχεται και εξέρχεται το πάθος της πολυλογίας.
2. Η πολυλογία είναι η καθέδρα της κενοδοξίας. Καθισμένη επάνω της η κενοδοξία προβάλλει και διαφημίζει τον εαυτόν της. Η πολυλογία είναι σημάδι αγνωσίας, θύρα της καταλαλιάς, οδηγός στα ευτράπελα, πρόξενος της ψευδολογίας, σκορπισμός της κατανύξεως. Είναι αυτή που δημιουργεί και πού προκαλεί την ακηδία. Είναι πρόδρομος του ύπνου, διασκορπισμός της «συννοίας», αφανισμός της φυλακής του νοός, απόψυξις της πνευματικής θερμότητος, αμαύρωσις της προσευχής.

Ἡ κόλαση καί ὁ παράδεισος

Η ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ:

ΤΟΠΟΣ Ή ΤΡΟΠΟΣ ;

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Οι άγιοι Πατέρες για τον Παράδεισο και την Κόλαση

Είναι πολύ σημαντικό να δούμε την διδασκαλία των αγίων Πατέρων για τον Παράδεισο και την Κόλαση, γιατί αυτοί είναι οι απλανείς διδάσκαλοι της Εκκλησίας, οι φορείς της αμιάντου Παραδόσεως, και γι’ αυτό η Αγία Γραφή δεν μπορεί να ερμηνευθεί έξω από την Θεόπνευστη διδασκαλία τους. Άλλωστε, η Εκκλησία, που είναι το θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, γράφει την Αγία Γραφή και την ερμηνεύει. Η γενική διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας είναι ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν υπάρχουν εξ επόψεως του Θεού, αλλά εξ επόψεως του ανθρώπου. Βεβαίως, υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση σαν δύο τρόποι ζωής, αλλά δεν είναι ο Θεός που τους δημιούργησε. Στην πατερική παράδοση φαίνεται καθαρά ότι δεν υπάρχουν δύο τόποι, αλλά ο ίδιος ο Θεός είναι Παράδεισος για τους αγίους και ο ίδιος ο Θεός είναι Κόλαση για τους αμαρτωλούς.Αυτό συνδέεται αναπόσπαστα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων για την καταλλαγή και την συμφιλίωση, όπως και για την εχθρότητα του ανθρώπου με τον Θεό. Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν φαίνεται ότι Θεός καταλλάσσεται με τους ανθρώπους, αλλά ότι ο Χριστός καταλλάσσει τον άνθρωπο με τον Θεό.

Προτάσεις στούς ἐκκλησιαστικούς ποιμένες καί το ποίμνιο.Ὁ σκοπός τῶν προτάσεων

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Δ΄. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Ὁ σκοπός τῶν προτάσεων

Ἡ ζωή τῶν πιστῶν μέσα στόν κόσμο ἀναμφισβήτητα εἶναι ὁδός «στενή καί τεθλιμμένη»¹. Τό ἴδιο βέβαια συμβαίνει καί στόν Μοναχισμό. Διαφέρουν ὅμως ἐδῶ οἱ πειρασμοί κατά τό εἶδος. Ἐπίσης ἡ δυσκολία εἶναι κάπως μικρότερη στίς μοναστικές Ἐνορίες λόγῳ τῆς ἀμεριμνίας καί τῆς ἀπουσίας τῶν πολλῶν ἐξωτερικῶν πειρασμῶν, πού προσβάλλουν τόν ἄνθρωπο μέσῳ τῶν αἰσθήσεων.

Οἱ πολλοί κοσμικοί πειρασμοί βέβαια μποροῦν νά λειτουργήσουν καί ὡς πλεονέκτημα. «Οἱ δυσκολίες ποὺ ὑπάρχουν σήμερα στὸν κόσμο» παρατηρεῖ ὁ σεβαστός καί ἁγιασμένος π. Παΐσιος «ἀναγκάζουν ὅσους θέλουν νὰ ζήσουν λίγο πνευματικὰ νὰ βρίσκονται σὲ ἐγρήγορση.  Ὅπως, Θεὸς φυλάξοι, ὅταν γίνεται πόλεμος, οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται σὲ ἐγρήγορση, τὸ ἴδιο βλέπω νὰ γίνεται καὶ τώρα μὲ ὅσους προσπαθοῦν νὰ ζοῦν πνευματικά.

Ἀνάκληση εἰς Mετάνοια ( Γ.Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ)

Μεταπτωτικά ο άνθρωπος ευρίσκεται υπό την επιρροή όχι μόνο του νόμου της αμαρτίας του «εν τοις μέλεσι διεσπαρμένου», αλλά ακόμα και υπό την επίδρασι των αλλοιώσεων και των ποικίλων τροπών, πού υπάρχουν και αυτές σαν κακοί γείτονες. Όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι εκείνοι πού συνεχώς μας ωθούν, μας αποπλανούν, μας παρασύρουν στο να μην ημπορούμε να φυλάξωμε αυτό πού θέλομε.
Και εξ αίτιας αυτών λοιπόν, ευρισκόμεθα εις συνεχή μετάνοια.
Όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες, έστω και ων είναι μια μόνο ημερα η ζωή του ανθρώπου, δεν τίθεται θέμα αναμαρτησίας. Αυτό το νόημα της μετανοίας, είναι εκείνο πού βασικά μας απασχολεί. Κατά τους Πατέρες, ο Θεός δεν λυπάται τόσο αν ο άνθρωπος, τρόπον τινά, δεν τα κατάφερε και αμάρτησε. Δεν τον κρίνει γι’ αυτό. Εκείνο πού λυπεί την Χάρι, είναι όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να μετανοήση. Αυτό είναι ένα είδος απογνώσεως, ένα είδος βλασφημίας προς αυτό το Πανάγιο Πνεύμα.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί καταλαλιᾶς

 »Κλίμαξ»

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

Περί καταλαλιάς

1. Κανείς από όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχη, νομίζω, αντίρρησι ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι΄αυτό και την ετοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της. Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά∙ παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκρισις αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνισις της αγνότητος.

2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωσι δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.

Τί σημαίνει ὁ ὅρος Ἐνορία;Ἡ Ἐνορία ἔχει κέντρο τόν ναό.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΕΝΟΡΙΑ ΩΣ ΚΥΤΤΑΡΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τί σημαίνει ὁ ὅρος Ἐνορία;

«Ὁ ὃρος Ἐνορία παραγόμενος ἐκ τοῦ ἐπιθέτου ἐνόριος, σημαίνει ἱστορικά τόν ἐντός ὁρίων χῶρο, μία καθωρισμένη περιοχή ἢ τοπική περιφέρεια (territorium)⁶¹.

Σήμερα, ὡς Ἐνορία χαρακτηρίζεται κυρίως ἡ ἐκκλησιαστική περιφέρεια ἑνός ναοῦ (ἐνοριακοῦ), ἀπό τόν ὁποῖον ἀντλεῖ καί αὐτή τό ὂνομά της, ὃπως καί τό σύνολο τῶν ὀρθόδοξων πιστῶν πού κατοικοῦν στήν ἲδια περιφέρεια καί συνέρχονται γιά τίς ἐκκλησιαστικές συνάξεις. Ὁ σημερινός τύπος τῶν Ἐνοριῶν εἶναι πολύ νεώτερος καί διαμορφώθηκε μεταξύ τοῦ ιε΄ καί τοῦ ιζ΄ αἰῶνος.

Στήν ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἡ βασική μονάδα ὀργανώσεως, ὁ πυρῆνας τῆς ποιμαντικῆς καί διοικητικῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς «σώματος Χριστοῦ» καί ἐν Χριστῷ κοινωνίας, εἶναι ἡ Ἐνορία. Συνέχεια →

Στούς ἀδελφούς Ράντοσλαβ καί Μίλοσλαβ, πού ρωτοῦν γιά τούς λίθους πού θά φωνάξουν.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ὅταν ὁ Κύριος ἔμπαινε γιά τελευταία φορά στά Ἱεροσόλυμα ὁ λαός βγῆκε νά Τόν προϋπαντήσει. Ἀμέτρητα μάτια ἔκθαμβα Τόν ἔβλεπαν καί ἀμέτρητα στόματα χαρούμενα Τοῦ φώναζαν: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Μάρκ. 11:9). Ἀκούγοντας αὐτό οἱ Φαρισαῖοι, κινούμενοι ἀπό ζηλοφθονία Τοῦ ζήτησαν νά μήν ἐπιτρέπει στόν λαό νά φωνάζει. Τούς ἀπαντᾶ ὁ ταπεινός Κύριος: «Ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19: 40). Τώρα μετά ἀπό εἴκοσι αἰῶνες ρωτᾶτε τί εἴδους λίθοι εἶναι αὐτοί καί ἄν μποροῦν οἱ λίθοι νά φωνάξουν;
 Δέν ἔχετε διαβάσει πώς οἱ Ἑβραῖοι μετά ἀπό πέντε ἡμέρες σιώπησαν καί πώς οἱ πέτρες φώναξαν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ;

Ἡ ἐνορία ὡς κύτταρο τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΕΝΟΡΙΑ ΩΣ ΚΥΤΤΑΡΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τό κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Μίας, Ἁγίας, Ὀρθόδοξης καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐνορία.

«Ἡ Ἐνορία», εἶναι «ἡ συγκεκριμένη ἐν χρόνῳ καί τόπῳ πραγματικότητα», ἡ ὁποία «καθιστᾶ στόν κάθε χριστιανό ἁπτό καί παρόν τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Ἐνορία του ὁ Χριστιανός λαμβάνει πεῖρα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι τό γενικό, ἀόριστο κι ἀφηρημένο, ἀλλά ἡ συγκεκριμένη εὐχαριστιακή σύναξη, ἡ ὁποία ποιμαίνεται ἀπό συγκεκριμένους ποιμένες καί ἑνώνεται μέ τήν καθολική Ἐκκλησία»⁵⁹.

Ἡ Ἐνορία, μοναστική ἤ κοσμική, εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἀποκαθίσταται στήν κατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας ἡ νοσοῦσα ἀνθρώπινη ὑπόσταση καί δημιουργεῖται ἡ ἀληθής κοινωνικότητα διά τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἑνώσεως τῶν μελῶν της.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί μνησικακίας

 »Κλίμαξ»

ΛΟΓΟΣ ΕΝΑΤΟΣ

Περί μνησικακίας

1. Ομοιάζουν, οι μέν ευλογημένες και όσιες αρετές με την κλίμακα του Ιακώβ, οι δε ανόσιες κακίες με την αλυσίδα πού έπεσε από τα χέρια του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου (πρβλ. Πράξ. ιβ΄ 7) . Διότι οι μέν πρώτες, καθώς η μία οδηγεί στην άλλη, ανεβάζουν στον ουρανό εκείνον πού το επιθυμεί. Ενώ οι άλλες, οι κακίες, έχουν τη συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να συσφίγγωνται μεταξύ τους. Διά τούτο και μόλις προηγουμένως ακούσαμε τον ασύνετο θυμό να ονομάζη ιδικό του τέκνο την μνησικακία. Τώρα λοιπόν πού το καλεί ο καιρός, ας ομιλήσωμε και γι΄αυτήν.

2. Μνησικακία σημαίνει κατάληξις του θυμού, φύλαξ των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, εντροπή της προσευχής [1], εκκοπή της δεήσεως, αποξένωσις της αγάπης, καρφί εμπηγμένο στην ψυχή, αίσθησις δυσάρεστη πού αγαπάται μέσα στην γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία. Και τούτο το σκοτεινό και δύσμορφο πάθος, η μνησικακία δηλαδή, ανήκει στα πάθη πού γεννώνται από άλλα πάθη και όχι σε αυτά πού γεννούν. Γι΄αυτό δεν σκοπεύομε να ομιλήσωμε πολύ περί αυτής.

Τό πάθος τῆς ἀπληστίας (Σεβ. Ἰ. Φραγκάκος)

Σεβ. Ιωήλ Φραγκάκος (Μητροπολίτης Πέλλης, Εδέσσης και Αλμωπίας)

«Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;»

Ὁ Κύριος ἐξαιτίας μιᾶς ἐρωτήσεως κάποιου γιὰ κληρονομικὲς ὑποθέσεις μὲ τὸν ἀδελφό του εἶπε «ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ» (Λουκ. 12,15), δηλ. κι ἂν ἔχει κάποιος ἀφθονία, τὰ πλούτη του δὲν τοῦ δίνουν ζωή. Ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲ συμπαρεκτείνεται μὲ τὰ ἀνθρώπινα πλούτη. Στὴ συνέχεια γιὰ νὰ στηρίξει τὴ διαπίστωσή Του αὐτὴ ὁ Κύριος εἶπε τὴν παραβολὴ τοῦ ἄφρονος καὶ ἄπληστου πλουσίου. Ἂς δοῦμε τὰ σημεῖα τῆς ἀπληστίας του.

Τὰ σημεῖα τῆς ἀπληστίας τοῦ πλουσίου.

Πρῶτα πρῶτα στὴν παραβολὴ φαίνεται ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Δὲν εὐφόρησε κάποιο χωράφι τοῦ πλουσίου, ἀλλὰ «ἡ χώρα» (ὅπ. π. στίχ. 16). Ὅλα τὰ κτήματά του τὴ χρονιὰ ἐκείνη ἦταν καρποφόρα. Μπροστὰ στὰ ἀναμενόμενα ἀγαθὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ λάβει ὁ ἄπληστος ἐκεῖνος ἄνθρωπος, συμπεριφέρθηκε ἀνόητα. Καταλήφθηκε ἀπὸ ἄπληστους λογισμούς. Θέλοντας νὰ μαζέψει ὅλους τοὺς καρποὺς του ἐξαιτίας τῆς πλεονεξίας του καὶ μὴν μπορώντας, ἐπειδὴ ὁ ὄγκος τῶν ἀγαθῶν ἦταν μεγάλος, «ἑξαπορεῖται καὶ στεναχωρεῖται, ὡς ἄγαν πένης, ὁ ἄγαν πλούσιος», δηλ. στενοχωριέται σὰν εἶναι πάρα πολὺ φτωχός, ἐκεῖνος ποὺ ἦταν πολὺ πλούσιος, τονίζει ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνός.

Ἡ ἡσυχία εἶναι νομοθετημένη ἀπό τόν Κύριο

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

 Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

 Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ ἡσυχία εἶναι νομοθετημένη ἀπό τόν Κύριο.

«Ὁ Ἡλίας» διδάσκει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «μέ εὐχαρίστηση φιλοσοφοῦσε στό Καρμήλιο καί ὁ Ἰωάννης στήν ἔρημο, καί αὐτός ὁ Ἰησοῦς τίς μέν πράξεις στούς ὄχλους, τίς εὐχές δέ στήν ἡσυχία (σχόλη) καί στίς ἐρήμους, κυρίως, πραγματοποιοῦσε. Τί νομοθετώντας; Ὅπως νομίζω, τό ὅτι πρέπει νά ἡσυχάζει ὁ ἄνθρωπος, ὥστε ἀθόλωτα νά προσομιλεῖ στόν Θεό καί νά ἐπαναφέρει τόν νοῦ του ἀπό τούς πλανώμενους (τούς ἀνθρώπους πού περιπλανιῶνται). Διότι ὁ Ἴδιος δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό ἀναχώρηση (διότι δέν ἔπρεπε κάπου νά συσταλεῖ, να περιοριστεῖ, ἀφοῦ εἶναι Θεός καί πληρεῖ τά πάντα), ἀλλά γιά νά μάθουμε ἐμεῖς καί τόν καιρό τῆς πράξεως καί τόν καιρό τῆς ὑψηλότερης ἀσχολίας (πού εἶναι ἡ ἡσυχία)»⁵⁵.
Τονίζοντας τήν μεγάλη ἀξία τῆς ἡσυχίας, ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος λέγει: «Ἡ ἡσυχία καί ἡ προσευχή εἶναι μέγιστα ὅπλα γιά τήν ἀρετή. Αὐτές ἐπειδή καθαρίζουν τό νοῦ τόν καθιστοῦν διορατικό»⁵⁶.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί ἀοργησίας

«Κλίμαξ» 

ΛΟΓΟΣ ΟΓΔΟΟΣ

Περί αοργησίας

1. Όπως το νερό, πού χύνεται λίγο-λίγο στην φωτιά, την σβήνει τελείως, έτσι και το δάκρυ του αληθινού πένθους σβήνει όλη την φλόγα του θυμού και της εξημμένης οργής.

Γι΄αυτό και τα ετοποθετήσαμε, στην σειρά του λόγου, το ένα πρίν και το άλλο μετά.

2. Αοργησία σημαίνει ακόρεστη επιθυμία για ατιμία, όμοια με την απέραντη επιθυμία των κενοδόξων για έπαινο. Αοργησία σημαίνει νίκη κατά της ανθρώπινης φύσεως, πού φαίνεται με την αναισθησία απέναντι στις ύβρεις και πού αποκτάται με αγώνας και ιδρώτας.

3. Πραότης σημαίνει να παραμένη ακίνητη και ατάραχη η ψυχή, τόσο στις ατιμίες όσο και στους επαίνους.

4. Η αρχή της αοργησίας είναι να σιωπούν τα χείλη, ενώ η καρδιά ευρίσκεται σε ταραχή. Το μέσον είναι να σιωπούν οι λογισμοί, ενώ η ψυχή ευρίσκεται σε ολίγη ταραχή. Και το τέλος, να επικρατή στην θάλασσα της ψυχής μόνιμη και σταθερά γαλήνη, όσο και αν φυσούν οι ακάθαρτοι άνεμοι.

5. Οργή σημαίνει να διατηρής συνεχώς μέσα σου κάποιο μίσος, να ενθυμήσαι δηλαδή το κακό πού σου έγινε. Οργή σημαίνει να επιθυμής να εκδικηθής αυτόν που σε παρώξυνε.