Τί σημαίνει πιστεύω στόν Θεό;

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ὁ θάνατος εἶναι εὐλογία.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Τί σημαίνει πιστεύω στόν Θεό;

Ὁ Θεός ἀπευθύνεται σ’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι Τόν πιστεύουν. Αὐτό εἶναι τό κλειδί: ἡ πίστη.

Πιστεύεις στόν Χριστό; Θά μετανοήσεις...

Τόν ἐμπι­στεύεσαι; (αὐτό σημαίνει πιστεύω).

Θά ἀλλάξεις τρόπο ζωῆς.

Ὄχι νά λές Τόν πιστεύω καί νά πιστεύεις ἁπλά μόνο ὅτι ὑπάρχει μιά ἀνώτερη δύναμη. Αὐτό καί οἱ ἄθεοι καί οἱ δαίμονες τό πιστεύουν...Δέν μετανιώνουν ὅμως, δέν ἀλλάζουν συμπεριφορά.

Τήν διαφορά τήν κάνει ἡ ζωντανή, ἡ ἔμπρακτη πίστη· ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶνε ὅλα. Πιστεύω στόν Χριστό σημαίνει ὁπωσδήποτε ὅτι πιστεύω στά λόγια Του. Ἑπομένως πιστεύω καί στόν πρῶτο λόγο Του: «Μετανοεῖτε...»

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος, Ἡ ψυχολογική ἀξιολόγηση τῶν κληρικῶν

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος, Ἡ ψυχολογική ἀξιολόγηση τῶν κληρικῶν

(……….Στίς ἐκδόσεις Ἁρμός, στήν Ἀθήνα, στή βιβλιοπαρουσίαση τοῦ τόμου «Τά θρησκευτικά στό σύγχρονο σχολεῖο», στίς 18-01-2014 ὁ Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Δημητριάδος κύριος Ἰγνάτιος, σέ παρέμβασή του μᾶς θεωρεῖ κάστα συσπειρωμένη καί καλά ὀργανωμένη, πού δέν ἀφήνουμε τούς μεταπατερικούς νά ἀλλοτριώσουν τά ὀρθόδοξα θρησκευτικά, ἀλλά ἐπιμένουμε καί ἀντιστεκόμαστε.  Τρέμω, ἔλεγε χαρακτηριστικά, μήπως ἔλθει στό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας καί μόνο αὐτή ἡ συζήτηση.  Νά ἄλλη μιά τραγική κορυφαία ἐπιχειρούμενη ψυχολογοποίηση στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν.

Δοξάζουμε τόν ἐν Τριάδι Θεό, γιατί παρά τούς πολλαχόθεν ἐπικίνδυνους πολυβολισμούς κατά τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας, κρατάει ὁ Κύριος ὄρθια, ὀρθόδοξη τήν ἁγιωτάτη Ἐκκλησία μας ἐξουδετερώνοντας καί θεραπεύοντας κάθε ἀλλότριο καρκίνωμα μέσα στό θεανθρώπινο Σῶμά Της……..)

Ἡ ψυχολογική ἀξιολόγηση τῶν κληρικῶν

Διαβάστε περισσότερα »

Ἀπό τίς προσωπικές σημειώσεις τοῦ γέροντα Γαβριήλ...Ὁκτώ αἰτίες κακαπάθειας τῶν Ἁγίων.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ.........ΟΚΤΩ ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΚΟΠΑΘΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.

            Οκτώ αιτίες κακοπάθειας των Αγίων:

 

1)         Αφήνει ο Θεός να κακοπάθουν οι ενάρετοι για να μην υπερηφανεύονται για την αγιότητα τους.

2)         Για να μην τούς θεωρούν οι άλλοι άνθρωποι θεούς και όχι ανθρώπους.

3)         Για να φαίνεται ότι η δύναμη του Θεού υπερισχύει και γίνεται ισχυρή με τούς ασθενείς.

Ὁ θάνατος εἶναι εὐλογία.

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Πῶς θά ἀγαπήσουμε αὐτούς πού μᾶς ζηλεύουν.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Ὁ θάνατος εἶναι εὐλογία.

Ἐάν ἦταν ἐδῶ πιό καλά (στή γῆ), θά ἄφηνε καί τήν Παναγία, ὁ Χριστός

-πού ἦταν καί μάνα Του- νά γίνει ἑκατόν τριάντα χρόνων! Τήν πῆρε πολύ γρήγορα, γιατί εἶναι πιό καλά ἐκεῖ (στόν Παράδεισο). Καί ἐμεῖς θέλου­με νά ζήσουμε ἑκατόν τριάντα χρόνια... Δυστυχῶς κακῶς φω­νάζουμε, κακῶς.

Βλέπετε ἄν περάσουν πολύ τά χρόνια οἱ ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι βα­ριοῦνται ἐδῶ καί λένε: «Μέ ξέχασε ὁ Θεός». Σκεφτεῖτε νά ἦταν αἰώνια ἡ ζωή μας ἐδῶ πέρα... Θά ἤτανε μεγάλο μαρτύριο. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἔδωσε τό στόπ, τόν θάνατο. Εἶναι εὐλογία ὁ θάνατος.

Φανερώνεται ἀκόμη καί στό γεγονός τοῦ θανάτου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα λένε οἱ Ἅγιοι κάτι πολύ συγκλονιστικό...Μᾶς διδάσκουν μέ τό στόμα τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου ὅτι καί στήν κό­λαση ἀκόμα οἱ κολασμένοι δέν στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καί ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ Θεός καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀγάπη ἐνεργεῖ σάν κόλαση γι’αὐτούς.

Γιατί;

Γιά τή συκοφαντία

Του αγίου Μαξίμου

Όταν δουν οι δαίμονες ότι καταφρονούμε τα πράγματα του κόσμου, με σκοπό να αγαπήσουμε την αρετή και το Χριστό, τότε ξεσηκώνουν εναντίον μας συκοφαντίες, για να μισήσουμε τους συκοφάντες, μην υποφέροντας τη λύπη.

Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη του είτε στη διαγωγή του συκοφαντείται κάποιος. Και κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος και απαθής μπροστά στη συκοφαντία, παρά μόνο εκείνος ο οποίος στρέφει το βλέμμα του στο Θεό, όπως η Σωσάννα (Δαν. Σωσ.: 35, 60, 62).

Πῶς θά ἀγαπήσουμε αὐτούς πού μᾶς ζηλεύουν.

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο τῆς ἀγάπης

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

 Πῶς θά ἀγαπήσουμε αὐτούς πού μᾶς ζηλεύουν.

Ἐρώτηση: Ἐφόσον ...εἴπατε ὅτι ἡ ἀγάπη πρός ὅλους, ἡ ἀγάπη ζεῖ πρός ὅλους......(ερώτηση γιά τό πῶς θά ἀγαπήσουμε ὅλους).

Ἀπάντηση: Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε ἕναν ποῦ μᾶς ζηλεύει γιά παράδειγμα;

Ἡ καρδιά μας δέν θά πρέπει νά πάψει νά τόν ἀγαπάει. Ὅπως ἀγαπᾶμε ὅλο τόν κόσμο πρέπει νά ἀγαπᾶμε καί αὐτούς πού μᾶς ζηλεύουν. Τώρα τί θά κάνουμε συγκεκριμένα γιά αὐτούς, θά μᾶς τό πεῖ ὀ πνευματικός μας.

Μία γενική συμβουλή πού δίνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅταν κάποιος μᾶς ζηλεύει εἶναι νά τόν ἀποφεύγουμε. Νά μήν μᾶς βλέπει ὅσο εἶναι δυνατόν καί κυρίως νά μήν βλέπει τήν πρόοδό μας, τήν ὅποια πρόοδό μας, ἡ ὁποία πιθανότατα μπορεῖ νά τόν παρακινίσει ὥστε νά μᾶς ζηλέψει. Τό νά τόν ἀποφεύγουμε αὐτό σ’ αὐτήν τήν περίπτωση εἶναι ἀγάπη.

Τί στήνει τήν ψυχή ὄρθια ἤ περί τῆς προσευχῆς

ΤΙ ΣΤΗΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΟΡΘΙΑ Ή ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Το πρώτο και κύριο που έχουμε να πούμε για την προσευχή είναι ότι όποιος προσεύχεται συνομιλεί με τον Θεό. Τι θα πει να είσαι άνθρωπος και να μιλάς στο Θεό ποιος δε το ξέρει. Να εκφράσει όμως με λόγια αυτή την τιμή κανείς δε το μπορεί. […]

Η προσευχή σε χωρίζει από τα άλογα ζώα και σε ενώνει  με τους αγγέλους. Κι ο άνθρωπος που αφιερώνει όλη του τη ζωή με επιμέλεια στις προσευχές και στη λατρεία του Θεού γρήγορα θα μετατεθεί στην πολιτεία των αγγέλων,  στη  δική τους την τιμή , την ευγένεια, τη σοφία και την σύνεση. Τι πιο άγιο, πιο καλό, πιο ευγενικό και γεμάτο σοφία από τους συνομιλητές του Θεού; Αν αυτούς που μιλούν με τους σοφούς τους κάνει η συνεχής συναναστροφή να πάρουν γρήγορα κάτι από τη σοφία τους, τί θα μπορούσαμε να πούμε για κείνους που μιλούν  με το Θεό και προσεύχονται; Πόση σοφία , πόση αρετή και σύνεση και καλοσύνη και αγνότητα, πόση γλυκύτητα συμπεριφοράς τους γεμίζει η προσευχή και η δέηση; [ … ]

Τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο τῆς ἀγάπης

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ: Ἡ ἀγάπη καί τά ἀποτελέσματα της.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο τῆς ἀγάπης

Ἐρώτηση:...Ἡ Παναγία Παρθένος λυπήθηκε εἴπατε γιά τήν ἀναχώρηση τοῦ Κυρίου στόν οὐρανό. Ὅμως γνώριζε ὅτι πήγαινε νά βρεῖ τόν Πατέρα, ἐπίσης γνώριζε ὅτι εἶχε τήν δυνατότητα ἀνά πᾶσα στιγμή νά ἐπικοινωνεῖ μαζί Του, ὅπως ἐπικοινώνησε καί μέ τούς Ἀποστό­λους. Γιατί ἔνοιωθε αὐτήν τήν μοναξιά ἤ δέν ἦταν μοναξιά πραγμα­τι­­κά;

Ἀπάντηση:Ἤτανε ὁ ἄνθρωπινος χωρισμός. Ἤτανε καί μάνα! Σαρκική μάνα. Κράτησε μέσα στά σπλάχνα Της τόν Κύριο ἐννιά μῆνες, Τόν με­γάλωσε, Τόν ἔπλυνε, Τόν θήλασε. Ὅλες ἐσεῖς πού εἶστε μάνες ξέρετε τί σημαίνει ἀγάπη στό παιδί καί τί σημαίνει νά «φύγει» τό παιδί. Βεβαίως ἤτανε ἄνθρωπος ἡ Παναγία καί εἶναι ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό καί πόνεσε.

Τί νά ἀπαντήσουμε ὅταν κάποιος μᾶς λέει ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός

 Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!» Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο.
Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.
Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος.
Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.
Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: «Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει». Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό.
Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:

Ἡ ἀγάπη καί τά ἀποτελέσματά της.

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ λύπη τῆς Θεοτόκου

 Ἡ ἀγάπη καί τά ἀποτελέσματά της.

Τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης τῆς Θεομήτορος εἶναι ἄφθαστο γιά μᾶς. Δέν μποροῦμε νά φτάσουμε τήν ἀγάπη πού εἶχε ἡ Παναγία γιά τόν Κύριο.

Ἀναγνωρίζουμε ὅτι:

«Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη τόσο μεγα­λύτερη εἶναι καί ἡ ὀδύνη τῆς ψυχῆς.

Ὅσο πληρέστερη ἡ ἀγάπη τόση πληρέστερη καί ἡ γνώση»¹.

Ὅσο περισσότερο ἀγαπήσουμε τόν Θεό τόσο πιό βαθειά θά Τόν γνωρίσουμε.

«Ὅσο πιό φλογερή ἀγάπη τόσο πιό πύρινη ἡ προσευχή. Ὅσο τε­λε­ιότερη ἀγάπη τόσο ἁγιότερος ὁ βίος. Κανένας ἀπό μᾶς δέν φτά­νει στήν τελειότητα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου καί ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἀδαμιαία μετάνοια. Μερικῶς ὅμως, ὅπως μᾶς διδάσκει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Ἐκκλησία, κατανοοῦμε κι ἐμεῖς αὐτή τήν ἀγάπη»².

Δέν φτάνουμε τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας, ἀλλά ἕνα κομ­μάτι, ἕνα μέρος τῆς ἀγάπης τό κατανοοῦμε καί ἐμεῖς γιατί μᾶς τό φανερώνει τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ὁ Θεός καθρεπτίζεται στήν καθαρή καρδιά

Δόκιμος ακόμα, μια καλοκαιριάτικη νύχτα περπατούσα ανάμεσα στους κήπους της Σκήτης. Μόνος με τον Θεό.

Πλησιάζοντας την μεγάλη λίμνη βλέπω τον μεγαλόσχημο π. Γεννάδιο. Από τότε που πέρασε το κατώφλι της Σκήτης είχαν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε καθόλου από την Σκήτη. Είχε λησμονήσει εντελώς τον κόσμο. Στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο νερό.

Με τρόπο διακριτικό, για να μην τον τρομάξω, έκαμα αισθητή την παρουσία μου. Τον πλησίασα, και τον ερώτησα:- Τί κάνεις εδώ, πάτερ; - Κοιτάζω το νερό.
- Και τί βλέπεις;
- Εσύ, δεν βλέπεις τίποτα;
- Απολύτως, τίποτα.
- Μέσα από το νερό βλέπω την σοφία του Θεού. Γνωρίζεις πολύ καλά, πώς είμαι άνθρωπος ολιγογράμματος. Το μόνο πού κατάφερα και έμαθα στην ζωή μου είναι να διαβάζω το Ψαλτήρι.

Ἡ λύπη τῆς Θεοτόκου

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Γιά νά εἴμαστε μέ τόν Θεό θά πρέπει νά Τοῦ ὁμοιάζουμε

Ἡ λύπη τῆς Θεοτόκου

«Νά τί συλλογιέται ἡ ψυχή μου:Ἄν ἐγώ ἀγαπῶ τόσο λίγο τόν Θεό καί ἡ ψυχή μου νοσταλγεῖ μέ τόσο πόθο τόν Κύριο, τότε πόσο μεγάλη ἦταν ἡ λύπη τῆς Θεομήτορος, ὅταν ἔμεινε στήν γῆ μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου;»¹. Πόση λύπη πράγματι θά εἶχε ἡ Παναγία Μας ὅταν ἔμεινε μόνη Της. Πόσο θά Τῆς κόστισε πού ἔφυγε ὁ Κύριος στόν οὐρανό καί Τήν ἄφησε, Τήν παρέδωσε στόν Ἅγιο Ἰωάννη!

«Δέν διετύπωσε γραπτῶς τό πένθος της ψυχῆς Της καί ξέρουμε λίγα γιά τόν ἐπίγειο βίο Της. Πρέπει ὅμως νά σκεφτώμαστε πώς δέν εἴμαστε σέ θέση νά ἐννοήσωμε τήν πληρότητα τῆς ἀγάπης Της γιά τόν Υἱό καί Θεό Της»².

Ἡ ἀγάπη τῆς Θεοτόκου γιά ὅλον τόν κόσμο.

Τήν μέγιστη ἀγάπη στόν Θεό τήν εἶχε ἡ Παναγία καί τήν ἔχει περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί πόνεσε τόσο πολύ ὅταν ὁ Χριστός ἔφυγε.

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω: Περί τῆς φοβερᾶς Κρίσεως (Ἅγ. Λουκᾶς, Ἀρχιεπ. Κριμαίας)

Τρεις μήνες συνεχίζεται τώρα στη Νυρεμβέργη η φοβερά δίκη στην οποία δικάζονται οι εγκληματίες που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος, δίκη φοβερά γι’ αυτούς, διότι ξέρουν ότι τους περιμένει η καταδίκη σε θάνατο. Την έσχατη ποινή γι’ αυτούς απαιτεί η συνείδηση όλων των λαών, όλης της ανθρωπότητος, διότι ο κόσμος έχει συνταραχθεί από τα αποτρόπαια εγκλήματά τους! Ποτέ πριν δεν ήταν τόσο συνταραγμένος από αυτά τα εγκλήματα, που δεν μπορεί να περιγράψει ο ανθρώπινος λόγος. Έχουν αφανιστεί δεκάδες εκατομμύρια αμάχου πληθυσμού – δεν αναφέρω αυτούς που σκοτώθηκαν στο μέτωπο – . Μόνο στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Οσβέντσιμ έχουν σκοτωθεί 5.121.000 άνθρωποι. Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος αγανάκτηση και περιμένει την ώρα όταν το δικαστήριο θα βγάλει την απόφασή του γι’ αυτούς τους εγκληματίες…. Η συνείδηση των ανθρώπων απαιτεί γι’ αυτούς καταδίκη σε θάνατο, η συνείδηση των ανθρώπων απαιτεί αυτά τα φοβερά εγκλήματα να μην μείνουν ατιμώρητα.

Γιά νά εἴμαστε μέ τόν Θεό θά πρέπει νά Τοῦ ὁμοιάζουμε

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Θά συγχωρεθοῦμε ἀπό τόν Θεό ἄνσυγχωροῦμε τούς ἀδελφούς μας
  Γιά νά εἴμαστε μέ τόν Θεό θά πρέπει νά Τοῦ ὁμοιάζουμε.

«Ἀπό τά νεανικά μου χρόνια μοῦ ἄρεσε νά σκέφτωμαι: Ὁ Κύριος ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς καί μᾶς προσμένει. Γιά νά εἴμαστε ὅμως μαζί μέ τόν Κύριο πρέπει νά εἴμαστε ὅμοιοι μ’ Ἐκεῖ­νον ἤ ὅμοιοι μέ τά παιδιά, ταπεινοί καί πρᾶοι καί νά Τόν ὑπηρε­τοῦμε. Τότε ὅπως λέγει ὁ Κύριος: «Ὅπου εἰμι ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἔσται», θά εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν»¹.

Σκεφτόντανε ἀπό μικρό παιδάκι πώς ὁ Κύριος πού ἔφυγε στόν οὐρανό ἀναλήφθηκε καί μᾶς περιμένει. «Ἀλλά», λέει, «γιά νά ‘μαστε κοντά Του, γιά νά πᾶμε κοντά Του, πρέπει νά ‘μαστε σάν κι Αὐτόν ἤ τουλάχιστον νά γίνουμε σάν τά παιδάκια, ταπεινοί καί πρᾶοι».

Ὁ μυστηριώδης ἔγκλειστος Ἡρωδίων. Ἀπό τήν ἀσκητική καί ἡσυχαστική ἁγιορείτικη παράδοση

Ο μυστηριώδης έγκλειστος Ηρωδίων.

Ο γερω-Ηρωδίων ο Καψαλιώτης, κατά κόσμον Ιωάννης Μαντούφ από το Ορντασέστ της Ρουμανίας, γεννήθηκε το έτος 1904. Οι γονείς του ωνομάζοντο Πέτρος και Ελένη. Ήρθε στο Άγιον Όρος και έγινε μοναχός στο Διονυσιάτικο Κελί των Εισοδίων.
Ύστερα έζησε σε διάφορα Κελιά, κυρίως στην Καψάλα. Στις 28-10-1964 πήρε την Καλύβη του Αγίου Δημητρίου Καψάλας. Ζούσε τα τελευταία χρόνια βίον έγκλειστον, τραχύ, απαράκλητον, τελείως μόνος του. Είχε μία στέρνα στο Κελί του και από κει έπαιρνε νερό.
Όταν κάποτε έπεσε μέσα ένα ποντίκι, ο ίδιος πάλι δεν έβγαινε να πάρει νερό από αλλού, αλλά του έφερνε ο γερω-Μακάριος ο γείτονάς του. Ούτε προμήθεια έκανε ούτε εψώνιζε ούτε εργοχειρούσε ούτε κήπους καλλιεργούσε, και ο Θεός που τρέφει τους κόρακες έτρεφε και το γερω-Ηρωδίωνα.
 Όταν κάποιος τον επισκεπτόταν, άνοιγε την πόρτα, έβγαζε λίγο το κεφάλι και άρχιζε να μιλάει.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗ "Εἶχε ἔρθει μιά μέρα γιά νά ἐξομολογηθεῖ ἕνας μετανοημένος ἄνθρωπος. Καί τόν ρώτησα ἐάν βλασφημεῖ καί μέ ἀπάντησε: Κάποτε βλασφημοῦσα, τώρα ὅμως ὄχι."

Είχε έρθει μια μέρα για να εξομολογηθεί ένας μετανοημένος άνθρωπος. Και τον ρώτησα εάν βλασφημεί και με απάντησε: Κάποτε βλασφημούσα, τώρα όμως όχι. Και ξέρετε πάτερ, πώς σταμάτησα αυτό το μεγάλο αμάρτημα;

 Βλασφημούσα πάρα πολύ και ιδιαίτερα την Παναγία. Και μία μέρα ενώ κοιμόμουν, νιώθω ξαφνικά ότι κάποιος με σκουντά και ανοίγω τα μάτια. Και βλέπω μπροστά μου, μια μαυροφορεμένη, ολόλευκη και πανέμορφη γυναίκα και μου λέει: «Παιδί μου (δεν τον είπε ασεβή), γιατί με βλασφημάς;

 Τί κακό σέ έκανα στη ζωή σου»;

Θά συγχωρεθοῦμε ἀπό τόν Θεό ἄν συγχωροῦμε τούς ἀδελφούς μας

Θά συγχωρεθοῦμε ἀπό τόν Θεό ἄν συγχωροῦμε τούς ἀδελφούς μας

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ μεγάλη χαρά: Ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ πάντα.

  Θά συγχωρεθοῦμε ἀπό τόν Θεό ἄν συγχωροῦμε τούς ἀδελφούς μας.

«Ὤ μέ πόση πραότητα καί μακροθυμία ὀφείλουμε καί μεῖς νά διορθώνωμε τόν ἀδελφό μας, ὥστε νά γιορτάζει ἡ ψυχή τήν ἐπιστροφή του»¹.

Ὅπως φέρεται σ’ ἐμᾶς ὁ Θεός, ἔτσι πρέπει νά φερόμαστε καί ἐμεῖς στούς ἀδελφούς μας. Δέν πρέπει νά ἐπιπλήττουμε, νά μαλώνουμε καί νά παρατηροῦμε, ὡς νά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄμεμπτοι καί οἱ ἅγιοι. Ἀντίθετα θά πρέπει νά δεχόμαστε ὅλους καί νά τούς συγχωροῦμε πάντα. Ἡ συγχώρηση δέ καί ἡ ἀγάπη μας πρός αὐτούς, πού μᾶς βλάπτουν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, θά πρέπει νά ἔχει δοθεῖ ἀπό ἐμᾶς, πρίν ἀκόμα μᾶς ζητή­σουν ἐκεῖνοι συγγνώμη.

«Τό Ἅγιο Πνεῦμα διδάσκει ἀρρήτως τήν ψυχή νά ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους»².

Ἄς ἀποκτήσουμε ἀδελφοί μου τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μετά Ἐκεῖνο θά μᾶς διδάξει τά πάντα. Θά μᾶς διδάξει καί πῶς νά φερόμεθα στούς ἀδελφούς μας.

Διαβάστε περισσότερα »

Νά θυμᾶσαι καί νά φοβᾶσαι δύο λογισμούς - Ὁ ἕνας λέει: «Εἶσαι ἅγιος» καί ὁ ἄλλος: «Δέν θά σωθεῖς»

Κι οἱ δύο αὐτοὶ λογισμοὶ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἐχθρό, καὶ δὲν ἔχουν ἀλήθεια μέσα τους. Ἐσύ, ὅμως, νὰ σκέφτεσαι: «Ἐγὼ εἶμαι μεγάλος ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ὁ Ἐλεήμων Κύριος ἀγαπᾶ πολύ τούς ἀνθρώπους καὶ θὰ συγχωρέσει καὶ σ΄ ἐμένα τὶς ἁμαρτίες μου».

Πίστευε ἔτσι, καὶ θὰ γίνει σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σου: Θὰ σὲ συγχωρήσει ὁ Κύριος. Μὴ βασίζεσαι, ὅμως, στοὺς προσωπικούς σου ἀγῶνες, ἔστω καὶ ἂν εἶσαι μεγάλος ἀσκητής. Ἕνας ἀσκητής μου ἔλεγε: «Βεβαίως θὰ ἐλεηθῶ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τὴν ἡμέρα». Ὅταν, ὅμως, ἦρθε ὁ θάνατος, «διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του».

Ὄχι, λοιπόν, γιὰ τὶς ἀσκήσεις μας, ἀλλὰ δωρεάν, κατὰ τὴ χάρη Του ἐλεεῖ ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος θέλει τὴν ψυχὴ νὰ εἶναι ταπεινή, ἄκακη, καὶ νὰ συγχωρεῖ τοὺς πάντες μὲ ἀγάπη· τότε καὶ ὁ Κύριος συγχωρεῖ μὲ χαρά. Ὁ Κύριος τούς ἀγαπᾶ ὅλους, καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ Τὸν μιμούμαστε καὶ νὰ ἀγαποῦμε τοὺς πάντες, καὶ ἂν δὲν μποροῦμε, τότε πρέπει νὰ Τὸν παρακαλοῦμε, καὶ ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀρνηθεῖ, ἀλλὰ θὰ βοηθήσει μὲ τὴ χάρη Του.

Ἡ μεγάλη χαρά: Ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ πάντα.

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ὑπάρχει στήν ψυχή πού δέν γνώρισε τόν Κύριο 

 

Ἡ μεγάλη χαρά: Ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ πάντα.

«Ὁ Κύριος δέν εἶναι ὅπως ἐμεῖς» διακηρύσσει ὁ Ἅγιος Σιλουανός καί συνεχίζει:«Εἶναι ἀπείρως πρᾶος καί σπλαχνικός καί ἀγαθός. Καί ὅταν Τόν γνωρίσει ἡ ψυχή καταλαμβάνεται ἀπό ἔκπληξη καί λέγει: Ἄχ, ποιόν Κύριο ἔχομε! (Τί ἀγαθό Θεό ἔχουμε!) Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔδωσε στήν Ἐκκλησία μας νά γνωρίσει πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ»¹.

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη μας χαρά: τό ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ παρ’ ὅλη τήν ἁμαρτωλότητά μας. Δέν εἶναι ἡ χαρά, ἡ ἐγωϊστική ὅτι εἴμαστε ἀναμάρτητοι.

-Ποιός εἶναι ἀναμάρτητος;

-Κανένας παρά μόνον ὁ Θεός. Ἡ μεγάλη μας χαρά εἶναι ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, εἶναι εὔσπλαχνος καί γίνεται ἵλεως στίς ἁμαρτίες μας. Χαιρόμαστε διότι ὁ Θεός μᾶς συγχωράει ἀφοῦ εἶναι Πατέρας μας Φιλάνθρωπος καί μᾶς δέχεται ὅπως τόν ἄσωτο υἱό. Δέν μᾶς ἐπιπλήττει· ὅπως ὁ Πατέρας (στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ) δέν ἐπέπληξε τόν ἄσωτο υἱό του.

Ἀπό τίς προσωπικές σημειώσεις τοῦ γέροντα Γαβριήλ....

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ.........

Ό Θεός θέλει να στηριζόμαστε σ' Αυτόν και όχι σέ ανθρώπινες δυνάμεις.

*          Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας• Ή αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στον Θεό, Αυτός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.

*          Ή απαισιοδοξία υπερνικάτε διά της πίστεως στον Θεό Προνοητή, Κυβερνήτη και Ρυθμιστή των πάντων, και διά της υπακοής στο θέλημα του Θεού.

*          Γνωρίζει ό πονηρός ότι ή πίστη είναι ή μεγαλύτερη παρηγοριά για τη στενοχωρημένη και άρρωστη ψυχή μας, πού έχει πληγωθεί από την αμαρτία. Γι' αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαβάλει την Αλήθεια, σπέρνοντας μέσα μας αμφιβολίες, διαστρεβλώνοντας την πίστη, σκοτίζοντας το νου και ψυχραίνοντας την καρδιά όταν διαβάζουμε ή ακούμε τούς θείους λόγους.

*          Φαίνεται πώς μόνο ή ζωντανή πίστη και ή ελπίδα στο Θεό μας κάνουν να είμαστε σταθεροί και γενναίοι, όπως το βλέπουμε στους αγίους Ιεράρχες, τούς Μάρτυρες, τούς Όσιους και τούς Δικαίους του Θεού.

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ὑπάρχει στήν ψυχή πού δέν γνώρισε τόν Κύριο

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ διαφορά τῆς Θεϊκῆς ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἀγάπες.

  Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ὑπάρχει στήν ψυχή πού δέν γνώρισε τόν Κύριο .

«Ἡ ἁμαρτωλή ψυχή, πού δέν γνωρίζει τόν Κύριο, φοβᾶται τόν θάνατο. Καί νομίζει πώς ὁ Κύριος δέν θά τῆς συγχωρέσει τίς ἁμαρτίες της»¹.

Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Παρουσιάζει τόν Θεό σάν ἕναν φοβερό, ἐκδικητικό, θεό- ἀστυνομικό ὁ ὁποῖος εἶναι ἔτοιμος νά μᾶς κόψει τό κεφάλι μέ τήν ρομφαία του. Ὅμως δέν εἶναι ἔτσι. Ὁ Θεός εἶναι ὅλος ἀγάπη καί συγχωρεῖ ὅλες τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, πού μετανοεῖ. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρω­πος εἶναι ἀμετανόητος, δέν τό καταλαβαίνει αὐτό, ἐνῶ ἀντίθετα ἀποδέχεται τίς ὑποβολές τοῦ πονηροῦ (ὅτι ὁ Θεός εἶναι κάτι σάν ἀστυνόμος πού ἐκδικεῖται).

«Γίνεται αὐτό», παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Σιλουανός, «ἐπειδή ἡ ψυχή δέν γνωρίζει τόν Κύριο καί πόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾶ. Ἄν ὅμως τό γνώριζε αὐτό ὁ κόσμος κανένας δέν θά ἀπελπιζόταν. Γιατί ὁ Κύριος ὄχι μόνον συγχωρεῖ ἀλλά καί χαί­ρε­ται πολύ γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἁμαρτωλοῦ.

Π. Εὐσέβιος Βίττης: Ἡ Φαντασία

π. Ευσέβιος Βίττη

Στη διαδικασία ηδονής-οδύνης σπουδαίο ρόλο παίζει και η φαντασία, για την οποία μιλούν ιδιαίτερα οι Πατέρες. Επιβάλλεται να εξετασθεί και αυτή μέσα στα πλαίσια αυτής εδώ της εργασίας.

I. Τι είναι η φαντασία;

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά η φαντασία είναι «νοῦ καί αἰσθήσεως μεθόριον». Η φαντασία είναι ψυχική λειτουργία που βρίσκεται ανάμεσα στο νου και στην αίσθηση. Οι αισθήσεις δημιουργούν στον άνθρωπο «μορφώσεις», εντυπώσεις, μέσα του. Οι εντυπώσεις αυτές οφείλονται μεν σε υλικά πράγματα και σώματα, με τα οποία έρχονται σε επαφή οι αισθήσεις, αλλά δεν είναι σώματα οι ίδιες (οι εντυπώσεις), αν και είναι σωματικές.

Οι εντυπώσεις προέρχονται ουσιαστικά όχι από τα σώματα απλώς, αλλά από τη μορφή (το «είδος» ) που έχουν τα σώματα. Οι εντυπώσεις όμως αυτές των αισθήσεων στην ψυχή δεν είναι οι μορφές των σωμάτων καθ’ εαυτές, αλλά «ἐκτυπώματα αὐτῶν» και «ἐκμαγεῖα». Είναι, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, μορφές μορφών ή εικόνες μορφών, «οἰόν τινες εἰκόνες ἀχωρίστως χωριζόμεναι τῶν κατά τά σώματα εἰδῶν».

Περί θλίψεων καί πειρασμῶν (Ἀββᾶ Δωρόθεου)_mp3

Π. Σάββας 2009-01-21_ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ_ΑΣΚΗΤΙΚΑ_ΠΕΡΙ ΘΛΙΨΕΩΝ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 21-01-2009 (Σύναξη Μητέρων).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ(δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

Ἡ ἀνθρώπινη καί ἡ Θεϊκή ἀγάπη

Ἡ διαφορά τῆς Θεϊκῆς ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἀγάπες.

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Τί σημαίνει ἀγαπῶ τόν Θεό καί τόν πλησίον.

 Ἡ διαφορά τῆς Θεϊκῆς ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἀγάπες.

«Θά δεῖτε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί θά γνωρίσετε τόν οὐράνιο δημιουργό. Καί ἡ ψυχή σας δέν θά γνωρίσει κορεσμό στήν ἀγάπη».

Οἱ ἀνθρώπινες ἀγάπες καί οἱ ἔρωτες ἔχουνε κορεσμό. Κάποια στιγμή ὅσοι εἶχαν πιαστεῖ στά δίχτυα των ὁμολογοῦνε: «βαρέθηκα». Ἐπίσης φοβοῦνται κάπως οἱ ἄνθρωποι καί λένε: «Θά παντρευτῶ καί θά περάσω τόσα χρόνια συνέχεια μέ τόν ἴδιο ἄνθρωπο;(!) Δέν θά βαρεθῶ;».

Ὡς ἐπακόλουθο αὐτοῦ λένε: «Νά παντρευτοῦμε πιό μεγάλοι (σέ πιό προχωρημένη ἡλικία) γιά νά μήν βαρεθοῦμε» καί…κάτι τέτοιες θεωρίες. Ἀλλά αὐτά εἶναι, θά λέγαμε, γελοῖα, ἀνόητα πράγματα.

-Γιατί;

-Διότι οἱ ἄνθρωποι πού τά λένε αὐτά δέν γνωρίζουν τόν σκοπό τοῦ γάμου. Δέν ἔχουν καταλάβει ὅτι αὐτή ἡ ἀρχική σαρκική ἀγά­πη, ἤ ἀκόμη καί ἡ ψυχική ἀγάπη, πού τούς ἕνωσε, (αὐτό, πού λέμε ἔρωτας), πρέπει μέσα στό γάμο νά μετα­στραφεῖ, νά ὑπερβαθεῖ καί νά γίνει πνευματική ἀγάπη. Ὁπότε μετά ἡ ἕνωση εἶναι αἰώνια, εἶναι ἀδιάσπαστη, διότι εἶναι Ἁγιοπνευματική ἕνωση-ἀγάπη. Συνέχεια →

Ἀββᾶ Δωροθέου, Νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς!

Αν έχει κάποιος ένα φίλο και έχει την πεποίθηση ότι αυτός τον αγαπά, ακόμα κι αν πάθει απ’ αυτόν κάτι δυσάρεστο,γνωρίζει ότι εκείνος αγαπώντας τον το έκανε και ποτέ δεν πιστεύει ότι ο φίλος του θέλει να τον βλάψει· πόσο μάλλον πρέπει εμείς να νιώθουμε έτσι για τον Θεό, ο οποίος μάλιστα μάς έπλασε και από την ανυπαρξία μάς έφερε στην ύπαρξη και για μάς έγινε άνθρωπος και για χάρη μας πέθανε, ότι δηλαδή όλα όσα κάνει γίνονται από αγαθότητα για μάς κι από αγάπη; 

Και για τον μεν φίλο είναι δυνατό νε συλλογιστεί κανείς ότι: «αυτό το κάνει αγαπώντας με κι επειδή με λυπάται, αλλά όμως δεν έχει και τόση πολλή σύνεση ώστε να τακτοποιήσει σωστά τα όσα με αφορούν και γι αυτό όπως είναι φυσικό, χωρίς να το θέλει με βλάπτει». Όμως για τον Θεό δεν μπορούμε αυτό να το πούμε.  Διότι Αυτός είναι η πηγή της σοφίας και γνωρίζει όλα όσα μάς συμφέρουν και με αυτό το σκοπό ρυθμίζει τα θέματά μας, ακόμη και τα πιό ασήμαντα. 

Ὁ Φαρισαῖος

«Κύριε, ὁδήγησόν με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου

ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου,

κατεύθυνον ἐνώπιόν σου τήν ὁδόν μου.»

 Ψαλμ. 5 : 7

 Ἄς παρατηρήσουμε, ἀδελφοί, στό Εὐαγγέλιο τή ζωή τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θά δοῦμε ἐκεῖ ὅτι ὁ Κύριος ποτέ δέν σκανδαλίζεται μέ τούς ἁμαρτωλούς, ὅσο βαριές κι ἄν εἶναι οἱ ἁμαρτίες τους. Ἐπίσης, σ᾿ ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιο δέν βρίσκουμε οὔτε μιά περίπτωση σκανδαλισμοῦ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἀπεναντίας, οἱ Φαρισαῖοι σκανδαλίζονται συνέχεια μέ τόν καθένα, σκανδαλίζονται ἀκόμα καί μέ τόν ὑπερτέλειο σαρκωμένο Θεό. Καί σκανδαλίζονται τόσο, πού Τόν καταδικάζουν σάν ἐγκληματία, Τόν παραδίνουν σέ ἀτιμωτικό θάνατο καί Τόν σταυρώνουν –Ποιόν; τόν Σωτήρα!– ἀνάμεσα σέ δυό ληστές.
Ἀπ᾿ αὐτό καί μόνο καταλήγουμε στό συμπέρασμα πώς ἡ τάση μας νά σκανδαλιζόμαστε εἶναι βαριά ἀρρώστια τῆς ψυχῆς· εἶναι χαρακτηριστικό τῶν Φαρισαίων. Γι᾿ αὐτό πρέπει μέ προσοχή νά παρακολουθοῦμε τήν καρδιά μας καί μέ πνευματικό λογισμό, πού θά τόν ἀντλοῦμε ἀπό τό Εὐαγγάλιο, νά νεκρώνουμε σ᾿ αὐτήν κάθε αἴσθημα σκανδαλισμοῦ.

Τί σημαίνει ἀγαπῶ τόν Θεό καί τόν πλησίον.

   

   Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)
Δεῖτε ἐδῶ:Ὁ Θεός ἔρχεται ἀθόρυβα.
Τί σημαίνει ἀγαπῶ τόν Θεό καί τόν πλησίον.

«Πάντα προσεύχομαι στόν Κύριο νά μοῦ χαρίσει μέ τό ἔλεός Του νά ἀγαπῶ τούς ἐχθρούς. Καί ἐγώ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ δοκίμασα ΤΙ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ πλησίον. Καί ζητῶ νύχτα καί ἡμέρα τήν ἀγάπη ἀπό τόν Κύριο. Καί Αὐτός μου χαρίζει δάκρυα καί κλαίω γιά ὅλο τόν κόσμο»¹.

 -Βλέπετε τί σημαίνει ἀγαπῶ τόν Θεό; Λέμε πολύ εὔκολα ἀγαπάω· ἀγαπάω τόν Θεό, ἀγαπάω τούς ἀνθρώπους… Τί σημαίνει ἀγαπάω;

 -Εἶναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο, εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἕνα κλάμα γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἄν ὅμως κατακρίνω ἤ βλέπω κάποιον χωρίς συμπάθεια τότε τά δάκρυα σταματοῦν.

 -Γιατί;-Διότι ἡ κατάκριση εἶναι ἐγωισμός, εἶναι ὑπερηφάνεια, εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Ὁπότε φεύγει ἡ χάρις, φεύγει καί τό κατανυκτικό δάκρυ, τό ἀποτέλεσμα τῆς Χάρης. Καί τότε ἡ ψυχή ἀθυμεῖ, πέφτει σέ θλίψη, σέ μελαγχολία.

 «Ἀρχίζω ὅμως πάλι νά ζητῶ ἄφεσιν ἀπό τόν Κύριο καί ὁ Ἐλεήμων Κύριος συγχωρεῖ ἐμένα τόν ἁμαρτωλό»².

   Ποτέ ἀπελπισία

Περί τοῦ ὅτι εἶναι δύσκολη ἡ γνῶσις τοῦ Θείου θελήματος καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἐννοήσει τό Θεῖο θέλημα ἥ νά προοδεύσει, ἄν δέν ἀρνηθεῖ ὅλα τά θελήματά του καί δέν ὑπακούσει στούς πνευματικούς πατέρες του

 

   ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΓΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΝΝΟΗΣΗ ΤΟ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ Η ΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΣΗ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ

    Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς

 «ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε,

 ὅτι πρός σέ κατέφυγον.

 δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου,

 ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός μου·

 τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ.»

 Ψαλμ. 142 : 10

 Καθώς γνωρίζετε, ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ ἄνρωπος ἀλλάξη τρόπο ζωῆς καί ἀκολουθήση ἄλλο περισσότερο πνευματικό καί θεάρεστο, τότε ἀλλάζει καί τό ὄνομά του. Ἔτσι ὅταν οἱ ἅγιο Πατέρες μας προώδευσαν πνευματικά, τότε ἄλλαξαν καί τά ὀνόματά τους. Ἔλαβαν νέα ὀνόματα γραμμένα στίς πλάκες τοῦ οὐρανοῦ. Ὅταν προώδευσε ἡ Σάρα, ἀκουσε τήν φωνή: «Δέν θά ὀνομάζεσαι πλέον Σάρα, ἀλλά Σάρρα» (πρβλ. Γεν. Ιζ΄: 15). Ὁ Ἄβραμ ὠνομάσθηκε Ἀβραάμ, ὁ Ἰσάκ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ Ἰσραήλ, ὁ Σαούλ Παῦλος, ὁ Σίμων Κηφᾶς, διότι ἄλλαξε ἡ ζωή τους καί προώδευσαν ἀπό τήν κατάστασι πού ἦσαν. Γι᾿ αὐτό καί σεῖς, ἐπειδή αὐξηθήκατε στήν πνευματική ἡλικία, εἶναι ἀνάγκη νά ἀλλάξετε τό ὄνομά σας μέ νέο, σύμφωνα μέ τήν πνευματική σας πρόοδο.

Ὁ Θεός ἔρχεται ἀθόρυβα.

 

   Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

  ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

   (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)
Δεῖτε ἐδῶ:Ὁ ἀκόρεστος Θεῖος ἔρως

 Ὁ Θεός ἔρχεται ἀθόρυβα.

 Εἶναι ἀκατάληπτος καί ὁ τρόπος, τό πῶς ἔρχεται ἡ Χάρις…

 Μυστικά, χωρίς θορύβο, ἀψοφητί- ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες- χωρίς ψόφο, χωρίς κανένα ἐντυπωσιασμό. Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός… ἀθόρυβος, γλυκός σάν μιά λεπτή αὔρα. Δέν ξέρουμε πῶς καί πότε θά ἔλθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ…

 Ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι… Ἡ ἑτοιμότητα ἔγκειται σ’ αὐτήν τήν προσευχή: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέ με…Ἡ ἑτοιμότητα ἔγκειται στήν ἀδιάλειπτη ἀναμονή τοῦ Θεοῦ, στήν προσμονή καί ἀναζήτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Τό μεγάλο πανηγύρι: Ἡ ἔλευσις τῆς Χάριτος.

 Ὅταν ἔρθει αὐτή ἡ Χάρις καί ἀνάψει αὐτή ἡ φωτιά στήν καρδία μας, τότε πράγματι συγκροτεῖται τό μεγάλο πανηγύρι.Εἶσαι ἀγαθός Κύριε. Εὐχαριστῶ τό ἐλεός Σου. Μοῦ ἔστειλες πλούσιο τό Ἅγιο Πνεῦμα Σου καί ἔδωσες νά γευθῶ ἐγώ ὁ ἁμαρτω­λός τήν ἀγάπη Σου. Καί ἡ ψυχή ἑλκύεται πρός Ἐσένα τό Φῶς τό ἀπρόσιτο¹.