Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Αρχ. Ἀχρίδος

 Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ μνήμη μίας πολὺ μικρῆς ὁμάδας μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτὼ γλυκεῖς, εὐώδεις καὶ ἀμάραντους καρπούς. Μιὰ μικρὴ ἀλλά ἐκλεκτὴ ὁμάδα. Αὐτοὶ εἶναι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε στὴ Νίκαια τὸ 325 μ. Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἀποσαφήνιση καὶ βεβαίωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.

 Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ἐκκλησία εἶχαν ἐμφανιστεῖ «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ' 29), πού φοροῦσαν ροῦχα ὅμοια μὲ τῶν ποιμένων. Αὐτοὶ εἶχαν ἔκλυτη ζωὴ καὶ γι' αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν μέσα τους τόπο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπεσαν κι οἱ ἴδιοι, ἀλλά παρέσυραν καὶ τοὺς πιστοὺς σὲ πλάνες.

«Ἑνός ἐστι χρεία»,μέρος β΄ (τελευταῖο)

ΟΜΙΛΙΑ Δ΄

Δέν ἔχουμε τίποτα στήν ἐξουσία μας· οὔτε τόν ἑαυτό μας ἐξουσιάζουμε, οὔτε τήν γυναῖκα μας, οὔτε τά παιδιά μας, οὔτε τόν πλοῦτο, οὔτε τήν ὑγεία, τίποτα. Ὅλα εἶναι ἐπισφαλῆ, ὅλα κρέμονται σέ μιά κλωστή, διότι μποροῦμε νά τά χάσουμε ὅλα καί μετά θάνατος. Ξέρεις ποῦ θά πᾶς; Ὄχι! Ξέρεις τόν δρόμο; Ὄχι! Ἄρα, ποιός θά σέ ὁδηγήση ἐκεῖ πού θά πᾶς; Ἐφ᾿ ὅσον ὁ Θεός μόνος θά σέ ὁδηγήση, κοίταξε νά τά φτιάξης τώρα μέ τόν Θεό, γιατί ἄν δέν τά φτιάξης μαζί Του, θά σέ ὁδηγήση κάποιος ἄλλος στά τρομερά τοῦ Ἅδου, ἐκεῖ πού δέν μπορεῖ νά διορθωθῆ τίποτα.

Ἡ καρδιά του δουλεύει σάν τό ρολόϊ. Χάλασε τό ἐλατήριο τοῦ ρολογιοῦ, σταμάτησε νά λειτουργῆ. Σταμάτησαν οἱ κτύποι τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, τελείωσε ἡ ὑπόθεσις. Γι᾿ αὐτό εἶπεν ἡ Γραφή:
«Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης» (Ρωμ. Γ΄: 4). Ὄχι, γιατί λέει ψέμματα, ἀλλά γιατί εἶναι σάν ἕνα ψέμμα· ἐκεῖ πού φαίνεται μεγάλος καί τρανός, γιά μιά στιγμή σωριάζεται κάτω νεκρός.

Πόσοι περπατοῦσαν στόν δρόμο κι ἀπό ἕνα τροχαῖο ἔμειναν στό τόπο; Μέσα σέ στιγμές χρόνου, ἐκεῖ πού τραγουδοῦσε κάποιος, τόν χτύπησε ἕνας ἄλλος μέ τό αὐτοκίνητο κι ἔμεινε στόν τόπο. Μέ τό τραγούδι στό στόμα πῆγε στό δικαστήριο τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ ἄνθρωπος!

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος καί τό μετόχι τῆς Ἀνάληψης.Ἀπό τίς ἐνθυμήσεις τοῦ γέροντα Χρύσανθου Ἁγιαννανίτου.

Όταν ήμουν μικρό παιδί εις τον Πειραιά, είχαν οι άνθρωποι από τους γονείς των τον φόβο του Θεού. Δεν υπήρχαν όμως ιερομόναχοι από το Άγιο Όρος, διότι η Εκκλησία τής Ελλάδος μαζί με το κράτος κατεδίωκαν πάρα πολύ την καλογερική ζωή. Οι άνθρωποι ήσαν απελπισμένοι βλέποντες, ότι χάνεται από την ελληνική ψυχή η καλογερική ζωή.

Και ενώ ήτο χαμένη τελείως η διδαχή αυτής της ζωής και όλοι οι άνθρωποι που είχαν φόβο Θεού πήγαιναν εις τον προφήτη Ελισαίο, μίαν ωραία πρωία ηκούσθη, ότι ήλθε ένας Δεσπότης από την Ανατολή (από την Αλεξάνδρεια) και το όνομά του ήταν Νεκτάριος. Χαράς Ευαγγέλια.

Τότε δεν υπήρχαν ούτε θέατρα, ούτε κινηματογράφοι και κάθε βράδυ άλλη συζήτησιν δεν έκαμναν παρά μόνον διά την καλογερική ζωή. Όλες οι αρχοντοπούλες, πού είχαν φόβο Θεού, τον πλησίασαν και δεν χωρίζοντο από αυτόν ακούοντας τας διδαχάς της καλογερικής ζωής. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα πήγε ο Δεσπότης αυτός εις την Αίγινα με τριάντα γυναίκες, οι όποιες έγιναν όλες καλογριές.

«Ἑνός ἐστι χρεία»,μέρος α΄

ΟΜΙΛΙΑ Δ΄

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ἀπό τό Ἅγιον καί Ἱερόν Εὐαγγέλιον γνωρίζουμε ὅλοι μας διά τόν τετραήμερον Λάζαρον.

Ὁ Λάζαρος εἶχε δύο ἀδελφές τήν Μάρθα καί τήν Μαρία. Κάποτε ἐκάλεσαν τόν Κύριο, γιά νά Τόν φιλοξενήσουν. Πράγματι ὁ Κύριος ἔφθασε στό σπίτι τους γι᾿ αὐτήν τήν φιλοξενία. Ἡ Μάρθα μεριμνοῦσε πάρα πολύ, πῶς νά ἑτοιμάση τά σχετικά μέ τό τραπέζι. Ἡ Μαρία, ἡ ἄλλη ἀδελφή κάθισε παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καί ἄκουγε τήν θεία διδασκαλία. Ἡ Μάρθα ζήτησε τήν βοήθεια τῆς Μαρίας, παρακαλώντας τόν Κύριο, νά τῆς ἐπιτρέψη νά σηκωθῆ ἀπό τά πόδια Του καί ἔτσι νά ἀρχίση νά μεριμνᾶ. Τότε ὁ Χριστός μας, γιά νά συνετίση τήν Μάρθα, γιά νά ἔχη μέτρο στήν μέριμνα τῶν βιοτικῶν, τῆς εἶπε: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλά· ἑνός ἐστι χρεία. Μαρία δέ τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς» (Λουκ. Ι΄: 41).

Ἱερομόναχος Εὐμένιος Σαριδάκης (1931 – 23/05/1999) – 3ο Μέρος

* Ήταν το όνομα που έλαβε ως μοναχός.΄Αγιον Όρος 15-10-1973
…Αφού χάριτι Θεού εκλέξαμε την στενήν και τεθλιμένην οδόν πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι εις το να υπομένομε πειρασμούς εκ του διαβόλου και εκ των οργάνων του. Γι’ αυτό είναι καλά να μην αμελούμε ουτε να αδιαφορούμε διά να μην μας καταβροχθήση ο οριώμενος λεών Διάβολος. Αλλά και αν ως άνθρωποι παρεκλίνουμε λίγο έχουμε φιλάνθρωπο Δεσπότη, που θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, και αμέσως μας δίνει χείρα βοηθείας. Ότι ώρα τον φωνάξουμε αμέσως έρχεται εις βοήθεια μας. Εμείς όμως πρέπει να επιδιώξομε όσα μας είναι δυνατόν, την αγίαν ταπείνωσιν, διότι η ταπείνωσις είναι η πύλη του ουρανού. Τον αληθινά ταπεινόν δεν τον αφήνει ποτέ ο Θεός να πέση. Ο αληθινά ταπεινός στην πραγματικότητα βλέπει όλους τους ανθρώπους αγίους εις τον ουρανόν κύκλο του θρόνου του Θεού και μόνον τον εαυτόν του έχει κάτω από όλα τα κτίσματα της γης αμαρτωλότερον και τελευταίον.

27 ΜΑΙΟΥ ΗΧΗΤΙΚΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

Ηχητικό Αγιολόγιο 27 Μαίου

Ακούστε το βίο των Αγίων της Ορθοδοξίας που εορτάζουν σήμερα 15 Μαΐου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Ἀπό τό θάνατο στήν ἀθανασία (2ο μέρος)

 Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)
Όπου γίνονται πράξεις αμαρτωλές, εκεί υπάρχει και θάνατος. Άρα, η αγάπη και η έντονη επιθυμία του ανθρώπου προς τον Θεό φαίνονται από τη διάθεσή του να αμαρτάνει. Όσο ευκολότερα αμαρτάνει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο είναι θνητός. Όταν ο άνθρωπος πολιορκείται από παράλογες ορμές και νεκρωμένα αισθήματα, βρίσκεται βυθισμένος στην έμπρακτη αμαρτία· και το φως της αναστάσεως δεν τον οδηγεί στους νόμους της δικαιοσύνης. Χριστιανισμός δεν είναι άλλο παρά κλήση στον διά βίου αγώνα εναντίον του διαβόλου και του θανάτου μέχρι τελικής νίκης. Κάθε αμαρτία αποτελεί προδοσία, κάθε πάθος υποχώρηση και κάθε κακία ήττα.

Περί κατακρίσεως, μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωσήφ Ἡσυχαστοῦ

  -Παιδί μου, ο σαρκικός πόλεμος δεν ανάπτει τόσο από το φαγητό, το ποτό, το κρασί και τον ύπνο, όσο από την κατάκριση.
…….-Γιατί, Γέροντα;
…….-Για να μάθουμε ότι και εμείς είμεθα της αυτής φύσεως, ο αυτός διάβολος μας πολεμάει, και είμεθα όλοι στο αυτό μέτρο της κατακρίσεως. Θέλεις ακόμα ένα μέτρο να το δεις;
…….-Ποιό, Γέροντα;

Ἀπό τό θάνατο στήν ἀθανασία (1ο μέρος)

 Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

«Όταν δε αυτό το φθαρτό μεταμορφωθεί σε άφθαρτο και αυτό το θνητό μεταμορφωθεί σε αθάνατο, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος της Γραφής: ο θάνατος αφανίσθηκε· ἡ νίκη είναι πλήρης! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;»(Α  Κορ. 15, 54-55.) Οι άνθρωποι καταδίκασαν σε θάνατο τον Θεάνθρωπο, υπακούοντας στα προστάγματα  του  διαβόλου. Ο Θεάνθρωπος, όμως, με την ανάστασή Του ανταπέδωσε σε αυτούς την αθανασία. Με το σταυρικό του θάνατο ο Κύριός μας κατεδίκασε και κατέστρεψε τον θάνατο. Η  ανάστασή του ανέβλυσε την αθανασία και τώρα και στην αιωνιότητα, πλημμυρίζοντας τον άνθρωπο και όλο τον κόσμο. Το  πιο μεγάλο θαύμα της θείας οικονομίας είναι η ανάσταση του Χριστού. Με αυτήν, η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε οριστικά και τελεσίδικα στην αθανασία, ώστε να προκαλεί φόβο και σε αυτόν τον θάνατο.

Με την ανάσταση του Χριστού, όλα άλλαξαν. Όποιος  πλέον ζει με την πίστη στον αναστημένο Χριστό υπερβαίνει τον θάνατο. Δεν  πεθαίνει, αλλά απλά βγάζει το ένδυμα του σώματός του, για να το ξαναφορέσει πάλι άφθαρτο την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.

Λεπτότητα...

«Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη. Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια. Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα, επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν. Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά .

Ὁ Θεός θέλει προσευχή - προσοχή καί ταπείνωση.

Διδαχές της αείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, Ηγουμένης της Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς.

Τόπε η γερόντισσα; Να 'ναι ευλογημένο. Όταν δεν δίνετε σημασία, παθαίνετε ζημιές. Βουλοκέρι στο στόμα για να μπορέσουμε να λέμε την «ευχή» μέσα μας, γιατί τότε ούτε θα θυμώνουμε, ούτε θα κατακρίνουμε. Γι' αυτό Προσοχή - Προσοχή - Προσοχή! Ό Θεός τότε θα μας ελεήσει, θα μας ενισχύσει, θα μας βοηθήσει πολύ. Άμα προσέξουμε θα μας στεφανώσει ο Χριστός.
Πώς λέμε, τι προσεκτικός άνθρωπος!
Λίγα λογάκια λέει, δεν προτρέχει. Να προσέχουμε την αργολογία. Να δαγκώνουμε λίγο τη γλώσσα μας για να λέμε και καμιά ευχή. Για να μπορέσουμε να προσευχηθούμε και λίγο τη νύχτα, να θυμηθούμε και τους ανθρώπους πού έχουν ανάγκη....

«Ἡ χριστιανική ἀγάπη»

«Ἡ χριστιανική ἀγάπη»

Ἀπό τό βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ»

Ὀμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγώ ἀνάμεσά τους» (Ματθ. 18, 20).

Ὥστε, λοιπόν, δέν βρίσκονται δύο-τρεῖς ἑνωμένοι στό ὄνομά Του; Βρίσκονται, ἀλλά σπάνια. Ἄλλωστε δέν μιλάει γιά μιάν ἁπλή τοπική σύναξη καί ἕνωση ἀνθρώπων. Δέν ζητάει μόνο αὐτό. Θέλει, μαζί μέ τήν ἕνωση, νά ὑπάρχουν στούς συναγμένους καί οἱ ἄλλες ἀρετές. Μ’ αὐτά τά λόγια, δηλαδή, θέλει νά πεῖ: «Ἄν κάποιος θά ἔχει Ἐμένα σάν βάση καί προϋπόθεση τῆς ἀγάπης του στόν πλησίον, καί μαζί μ’ αὐτήν τήν ἀγάπη ἔχει καί τίς ἄλλες ἀρετές, τότε θά εἶμαι μαζί του».

Τώρα, ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἄλλα κίνητρα. Δέν βασίζουν στόν Χριστό τήν ἀγάπη τους. Ὁ ἕνας ἀγαπάει κάποιον, γιατί κι ἐκεῖνος τοῦ δείχνει ἀγάπη· ὁ ἄλλος ἀγαπάει ἐκεῖνον πού τόν τίμησε· καί ὁ ἄλλος ἀγαπάει ἐκεῖνον πού τοῦ φάνηκε χρήσιμος σέ μιάν ὑπόθεσή του. Εἶναι δύσκολο νά βρεῖς κάποιον πού ν’ ἀγαπάει τόν πλησίον μόνο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί σύνδεσμος τῶν ἀνθρώπων εἶναι συνήθως τά ὑλικά συμφέροντα. Μιά ἀγάπη, ὅμως, μέ τέτοια ἐλατήρια, εἶναι χλιαρή καί πρόσκαιρη. Μέ τό παραμικρό πρόβλημα -ὑβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ἤ κάτι ἄλλο παρόμοιο- ἡ ἀγάπη αὐτή, πού δέν ἔχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται.

Περί ταπείνωσης. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ-ΠΕΡΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ 2 

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

 

Ὑπάρχουν χριστιανοί σήμερα ; (Ἕνα ἰδιότυπο σχόλιο ἐξ΄ἀφορμῆς τῶν ἐκλογῶν)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΗΜΕΡΑ;

(´Ενα ιδιότυπο σχόλιο εξ΄αφορμής των εκλογών)

 

Το ερώτημα δεν τίθεται ρητορικά. Ήδη έχει τεθεί προ πολλών χρόνων από μεγάλους μελετητές του χριστιανισμού, στην προσπάθειά τους να ψαύσουν τις βάσεις της χριστιανικής πίστεως. Κι ο λόγος είναι απλός: το να είναι κανείς χριστιανός σημαίνει ότι αντιστρέφει τα κριτήρια του κόσμου και της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως, απαρνείται ό,τι ο κόσμος θεωρεί δεδομένο, επιλέγει πάντοτε τη ζωή Εκείνου, ο Οποίος ήλθε στον κόσμο για να τον αλλάξει και να τον φέρει κυριολεκτικά άνω-κάτω, λόγω της αλλοιώσεως αυτού του κόσμου από την αμαρτία, συνεπώς να τον επαναφέρει στην ορθή του κατεύθυνση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι τελικώς έτσι ορίζεται ο χριστιανός από τους αγίους μας: ως «μίμημα Χριστού κατά το δυνατόν ανθρώπω» (άγ. Ιωάννης της Κλίμακος).

Στην πραγματικότητα το ερώτημα τέθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. «Άραγε, όταν έλθει ο υιός του ανθρώπου και πάλι επί της γης, θα εύρει την πίστη στους ανθρώπους;» (πρβλ. Λουκ. 18,8). Και το ερώτημα αυτό, η αμφισβήτηση της βεβαιότητας για την ύπαρξη χριστιανών, ετίθετο στη συνέχεια και από τους μαθητές του Χριστού, τους αγίους αποστόλους. Όταν ο απόστολος Παύλος, για παράδειγμα, καλούσε τους Κορινθίους να μιμηθούν τη ζωή του – «μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ. 4, 16) – διότι προφανώς έβλεπε ότι μολονότι είχαν κληθεί στην πίστη, εκείνοι ζούσαν όχι όπως έπρεπε, τι άλλο εννοούσε παρά ότι εκείνοι δεν ήταν στην πραγματικότητα χριστιανοί;

Λόγος τῆς Γερόντισσας Μακρίνας 1971

Διδαχές της αείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, Ηγουμένης της Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς.

Λόγος της Γερόντισσας Μακρίνας 1971
Όταν ο μοναχός δεν έχει ακρίβεια στη ζωή του, στην υπακοή του, στα καθήκοντα του, δεν έχει προκοπή. Γι' αυτό, λοιπόν, πολλές φορές σας λέω, παιδιά κάντε τα καθήκοντα σας, γιατί κι εγώ έκανα φυσικά πολλά αδιάκριτα πράγματα κι έβλαψα τον εαυτό μου στο θέμα της υγείας μου, γιατί έκανα ανευλόγητα ήταν ο πολύς ό ζήλος τότε, δεν ήμασταν και σε κοινόβιο κι όσο θέλαμε τρώγαμε είτε κάναμε ξηροφαγία και δεν το λέγαμε στον πνευματικό. Εμείς ότι ακούγαμε απ’ τις αναγνώσεις θέλαμε να τα εφαρμόσουμε και δεν λάβαινε γνώση ο πνευματικός μας. Ύστερα, λοιπόν, αρρωστήσαμε από αδενοπάθεια κλπ. γιατί ήταν αδιάκριτα. Γι' αυτό, λοιπόν, εμείς εδώ, επειδή είμαστε στην υπακοή, μέσα στο κοινόβιο, δε θα πρέπει να συμβαίνει αυτό το πράγμα.

Ὅτι δεῖ τήν ἡσυχίαν πάση σπουδή μεταδιώκειν

ΟΤΙ ΔΕΙ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑΝ ΠΑΣΗ ΣΠΟΥΔΗ ΜΕΤΑΔΙΩΚΕΙΝ

(ΕΚ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ)

11.  Έφθασε κάποτε ο αββάς Αρσένιος σε ένα τόπο, όπου υπήρχαν καλαμιές.  Κάποια στιγμή κινήθηκαν οι καλαμιές απ’ τον αέρα.  Και ρώτησε ο Γέροντας τους αδελφούς:  «Τι είναι το θρόϊσμα αυτό;»  Του λένε:  «Οι καλαμιές είναι».  Και τότε τους είπε ο Γέροντας:  «Είναι αλήθεια πως αν κάποιος μένει σε ήσυχο τόπο και ακούσει τη φωνή από ένα σπουργιτάκι, η καρδιά του παύει να έχει την ίδια ησυχία.  Πόσο περισσότερο εσείς βέβαια που έχετε το θρόϊσμα των καλαμιών αυτών».

12.  Όταν κάποτε έμενε ο ίδιος ο αββάς Αρσένιος στον Κάνωπο, πήγε εκεί από τη Ρώμη κάποια κόρη από οικογένεια συγκλητικών, πολύ πλούσια και ευλαβής, για να τον δει.

Ὁ Χριστός θέλει ὅλη τήν ἀγάπη μας νά τήν δώσουμε σ' Ἐκεῖνον καί ὕστερα Αὐτός τά οἰκονομάει ὅλα....

Διδαχές της αείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, Ηγουμένης της Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς.

Κυριακή της Σαμαρείτιδος '85. Όταν θα ‘χουμε γρήγορον νουν, που λέει «γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν» να παίρνει γρήγορα ο νους, να μην αμελεί, να τρέχει στον Θεό να έχει πολλή αγάπη, να έχει λατρεία στο Θεό πολλή. Γιατί ο Χριστός θέλει να Τον αγαπούμε πάρα πολύ, να τον λατρεύουμε ολοκληρωμένα, ούτε στα παιδιά μας, ούτε στην οικογένεια μας να 'ναι ο νους μας, ούτε σε διάφορα που μας ενοχλούν κ.λ.π. Θέλει δηλ. να έχουμε την μέριμνα όλη στο Θεό, πώς θα Τον λατρέψουμε, πώς θα τον ευεργετήσουμε, πώς να κάνουμε τάς εντολάς Του, να είμαστε ειλικρινείς, να μην είμαστε χλιαροί, να έχουμε δυνατότητα ν' αγαπούμε τον Θεό. Η Σαμαρείτης είχε προαίρεση καλή γι' αυτό την αξίωσε ό Θεός να δει τον Χριστό, είχε προαίρεση, αλλά δεν έβρισκε φως, δεν έβρισκε άνθρωπο να τη φωτίσει. Τα χαρίσματα αυτά τα είχε μέσα στην ψυχή της και μετά, αφού είχε την προαίρεση την καλή, βρήκε τον Χριστό, την περίμενε εκεί πέρα και ζήτησε το ύδωρ το ζών κ.λ.π. Η προσευχή μας να μην είναι χλιαρή, να μην είναι αδρανής.

«Τόν νυμφῶνά Σου βλέπω»

«Τόν νυμφῶνά Σου βλέπω Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα καί σῶσόν με», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας.

Ἡ ψυχή τοῦ χριστιανοῦ, ἡ μετανοημένη ψυχή, αὐτή πού ἔχει συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητος καί τῆς εὐθύνης, στρέφει τά μάτια της πρός τόν Νυμφίον τῆς Ἐκκλησίας καί γοερῶς ἀναφωνεῖ: «Σωτήρα μου, Εὐεργέτα μου, Σύ πού σταυρώθηκες γιά μένα τήν ἁμαρτωλή ψυχή· δέν ἔχω χιτῶνα καθαρό, χιτῶνα λελαμπρυσμένο ἀπό τά δάκρυα καί τήν μετάνοια· ἔνδυμα δέν ἔχω ἁγνό. Πῶς θά παρουσιασθῶ ἐνώπιόν Σου, Οὐράνιε Νυμφίε κάθε μετανοημένης καί καθαρᾶς ψυχῆς! Ὁ νυμφώνας Σου εἶναι κεκοσμημένος, εἶναι θαυμάσια στολισμένος καί ὄμορφος. Ἐγώ ὅμως δέν ἔχω ἔνδυμα, ἵνα εἰσέλθω καί κατοικήσω αἰωνίως ἐν αὐτῷ. Σέ παρακαλῶ, Σέ ἱκετεύω, Οὐράνιε Νυμφίε τῆς ψυχῆς μου, λάμπρυνόν με· καθάρισε τό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μου, δῶσε μου τά ἀπαιτούμενα μέσα καθάρσεως γιά νά λαμπρυνθῆ τό ἔνδυμα αὐτό καί νά ἀξιωθῶ νά γίνω μέτοχος, νά γίνω ἄξιος νά κατοικήσω μέσα σ᾿ αὐτόν τόν οὐράνιο καί αἰώνιο νυμφῶνά Σου».

Ἡ μονολόγιστη εὐχή

«Παράλληλα με την εξάρτηση από τον Γέροντα, θα λέτε την ευχούλα, “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή είναι το πρώτο καθήκον κάθε μοναχού. Ας προσέξουν ιδιαίτερα οι νέοι, οι αρχάριοι και αυτοί που μένουν μόνοι τους και είναι αιχμάλωτοι του θελήματός τους. Υπακοή στον Γέροντα και ευχή. Με τρεις ευχές χάνεται ο διάβολος. Στην αρχή, η ευχή σε κάνει να τους βλέπεις όλους καλούς. Σου μιλά όλη η κτίση και χαίρεσαι πολύ.
Όσο πιο πολύ την λες, είναι σαν να φυτεύεις μία ρίζα μέσα σου και σιγά σιγά θα βλαστήσει και θα γίνει δένδρο. Όταν θα βγαίνεις από το κελλί σου να βάλλεις ένα όρο, ένα σημάδι. Θα λες: Από εδώ μέχρι εκεί θα λέω κάθε μέρα την ευχούλα. Από τα σκαλοπάτια μέχρι την Εκκλησία θα λέω: “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με”, και έτσι θα γίνει και θα μείνει καλή συνήθεια.

Μικρή ἐπιστολιμαῖα πραγματεία περί νοερᾶς προσευχῆς

Επιστολή
Αγαπητόν τέκνον εν Χριστώ Ν.,
χαίρετε εν Κυρίω.
Έλαβα την επιστολή σου και χάρηκα ιδιαιτέρως για τις ερωτήσεις σου και το ενδιαφέρον σου περί νοεράς προσευχής.
Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω, εκ πείρας μου απ’ όσα εγεύτηκα ο ίδιος, όσα χρόνια αξιώθηκα στην υπακοήν και καθοδήγησιν του αγίου μου Γέροντα Ιωσήφ και όσα άλλα χρόνια ασκήτευα μόνος μου, αλλά και με συνοδεία κατόπιν μοναχών.
α) Ρωτάς αν η νερά προσευχή είναι για όλους τους χριστιανούς ή μόνο για τους μοναχούς.
Απ’ ό, τι γράφουν οι άγιοι πατέρες , αλλά και από την πείρα ως πνευματικός, λέγομεν ότι η νοερά προσευχή είναι για όλους τους χριστιανούς. Όχι όμως εννοώ και για τους αιρετικούς. Ακόμα πιο χειρότερα για τους αλλόθρησκους. Να εξηγήσω και το γιατί. Ο άνθρωπος πριν βαπτιστεί, με την παράβασιν του Αδάμ έδιωξεν από μέσα του την χάριν. Η χάρις ξανάρχεται μέσα μας με το άγιο βάπτισμα. Αλλά πώς είναι δυνατόν χωρίς Την χάριν του βαπτίσματος να βρης μέσα σου τον Θεόν;

Ἀνέκδοτη Ἀκολουθία καί Παρακλητικός Κανόνας τοῦ Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Δημοσιεύουμε για πρώτη φορά την ανέκδοτη Ακολουθία και τον Παρακλητικό Κανόνα του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ποίημα του Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμπωπίας κ.κ. ΙΩΗΛ.

Τα σχετικά αρχεία για ανάγνωση και εκτύπωση βρίσκονται στον παρακάτω σύνδεσμο στον δικτυακό τόπο της Ιεράς Μητροπόλεως.

 

 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/05/4734.html

http://www.hristospanagia.gr/?p=27139 

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος: Ὁμιλία περί προορισμοῦ (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχάν καί Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

 

- Εάν ο Θεός σε εκείνους που θέλει δίνει το έλεός του (όπως στην Σαμαρείτιδα) και ετοιμάζει αυτούς για την αιώνιον ζωήν και αυτούς που θέλει τους καθιστά άξιους απωλείας, τί νόημα έχει να αντισταθεί κανείς σε αυτό το θέλημά Του;
- Εάν ο Θεός δίδει την αγαθήν θέλησιν και τα καλά έργα, γιατί μετά ρωτάει αν θέλει ο άνθρωπος; Πώς αυτά συμφωνούν;
- Μα αν η σωτηρία μου ή η απώλειά μου είναι προορισμένη από τον Θεόν, τότε γιατί να μεριμνώ για την σωτηρία της ψυχής μου;

«Φώτισόν Μου Τό Σκότος! Φωτισόν Μου Τό Σκότος!»

 

   «Φωτισόν Μου Το Σκότος! Φωτισόν Μου Το Σκότος!»   

             Ήταν Άνοιξη του 1317, όταν έφτασε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον ποθούμενο σε αυτόν Άθωνα. Υποτάσσεται στον διάσημο ησυχαστή Νικόδημο, ο οποίος ζούσε τότε έξω από την Λαύρα του Βατοπεδίου. Ο Νικόδημος, ήταν γενναίος και θαυμαστός Μοναχός κατά την πράξη και θεωρία· γνωστός σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος για την αρετή του όταν ακόμη ασκούνταν ανατολικά της Χρυσούπολης, στο όρος το λεγόμενο «τοῦ Αὐξεντίου».

      Ο θείος Γρηγόριος, κείρεται Μοναχός. Μετά την μοναχική του ομολογία, παραδίδεται ολοκληρωτικά στην άσκηση και τις πνευματικές θεωρίες, στην νήψη του νου και στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή. Ο Πατριάρχης Φιλόθεος αφηγείται, ότι, άμεση προστάτιδά του είχε την Θεομήτορα. Πάντοτε σε Αυτήν απέβλεπε. Αυτήν, είχε προ των οφθαλμών του. Την δική Της βοήθεια επιζητούσε. Αυτήν, εξ αρχής, πρόφερε στους λόγους και τις προσευχές του. Και κάτω από την δική Της σκέπη και χειραγωγία, εμπιστεύθηκε ψυχή τε και σώματι τον εαυτό του.

     Είχαν περάσει δύο χρόνια· χρόνια, δακρύων και πνευματικών στεναγμών. Μυστικά, στις προσευχές του, φώναζε από βαθέων:

     –«Φώτισόν μου τὸ σκότος! Φώτισόν μου τὸ σκότος!».

Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας . Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας .

 ΟΜΙΛΙΑ Α΄

 «Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον»

 Εὐλογημένα μου παιδιά,
Σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ὁμιλία μας, θά ἤθελα νά πῶ λίγα λόγια ἀναστάσιμα, λίγα λόγια γιά τήν χαρά τοῦ Πάσχα.
Ἐδῶ κάτω στή γῆ, κατ᾿ αὐτήν τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πάσχα, ὁ κάθε χριστιανός νοιώθει μιά ἰδιαίτερη χαρά μέσα στήν ψυχή του, πού βέβαια, ἐν συγκρίσει πρός τήν χαρά ἐκείνη τοῦ ἄλλου κόσμου, εἶναι ἀσήμαντη. Ὡστόσο ὅμως εἶναι κάτι πού παρηγορεῖ τήν ψυχή μας, τήν κάνει νά νοιώθη χαρούμενη, χαριτωμένη, γιατί πλησιάζει κατά κάποιον τρόπον τόν Χριστό μ᾿ αὐτήν τήν ἑορτή περισσότερο.
Ἄς ἔλθουμε τώρα εἰς τήν περικοπήν τοῦ Εὐαγγελίου, πού ἀναγινώσκεται τό Μέγα Σάββατο καί τήν Ἀνάστασι. Λέγει ἐκεῖ ὁ Εὐαγγελιστής, ὅτι ἡ Παναγία μας καί ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἦλθαν πολύ πρωΐ στόν Τάφο τοῦ Κυρίου, γιά νά δοῦν ἐκεῖ τό Πανάγιον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί νά κάνουν, ὅ,τι τούς ὑπαγόρευε ἡ μεγάλη τους ἀγάπη. Τότε ἔγινε ἕνας πολύ μεγάλος σεισμός καί ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατέβηκε καί παραμέρισε τόν λίθον ἀπό τήν θύρα τοῦ μνημείου καί κάθισε ἐπάνω σ᾿ αὐτόν. Στρέφεται ὁ ἄγγελος πρός τίς δύο γυναῖκες καί τίς λέγει:

Τά πλεονεκτήματα τῆς εὐχῆς. Ἀρχ. Ἀρσένιος Κατερέλος

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ

Κατ᾽ ἀρχάς, νά εὐχηθῶ σέ ὅλους σας, ἔστω καί λίγο καθυστερημένα, Καλή καί Ἁγία Τεσσαρακοστή μέ πλουσία τήν πνευματική σας καρποφορία. Μέ νηστεία, καί σέ ποιότητα, καί σέ ποσότητα, γιατί ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀρχή κάθε καλοῦ. Εἶναι τό Α τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Εἶναι τό πρῶτο βῆμα, ἰσχυροποιεῖ τήν θέλησι, σταυρώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὠφελεῖται ὁ ὀργανισμός, διότι γίνεται μιά κάποια σχετική ἀποτοξίνωσις, καί, πάνω καί πέρα ἀπ᾽ ὅλα, κάνομε ὑπακοή εἰς τήν ἁγία μας Ἐκκλησία κι ἔτσι θάβομε τόν ἐγωκεντρισμό μας. Ἐπειδή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπαιτεῖται ταπείνωσις ἀπό τόν ἄνθρωπο γιά νά νηστέψη. Γιά νά νηστέψη δηλαδή, ὄχι ὅποτε θέλει ὁ ἴδιος, ἤ γιά ἄλλους λόγους, ἀλλ᾽ ὅποτε καί ὅπως ὁρίζη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτό εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

Πρίν ὅμως προχωρήσωμε στήν συνέχεια τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, νά συμπληρώσωμε τήν ἀπάντησί μας σέ κάποια ἀπορία, ἡ ὁποία μεταξύ τῶν ἄλλων μᾶς ἐρωτοῦσε, ἄν εἶναι ἐμφανεῖς οἱ καρποί τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ.

Μέ τήν πύρινη φλόγα

 

   Ένας αδελφός ,εκστατικός από την ακριβή απάντησιν που του έδωσε  στο πρόβλημά του , τον ερωτά:

-      Μα πώς Γέροντα, λαμβάνεις την πληροφορία με τόσην ακρίβεια;

-      Αυτό δεν είναι για τον καθένα. Είναι δυσδιάκριτο να καταλάβης αν η απάντησις είναι από τον Θεόν. Όμως με την πύρινη φλόγα της προσευχής μπορεί ο μοναχός να σταθή όπως ο Μωυσής και να διαλεχθή με τον Δημιουργόν του. Γι’ αυτό φροντίστε όσο μπορείτε να αποκτήσετε αυτή την φλόγα.

Άλλο αδελφός του ανέφερε:

-      Γέροντα, όταν προσεύχομαι για κάποιο ζήτημα, ζητώ από τον Κύριον και λαμβάνω πληροφορία μέσα μου.

Παρ’ όλον ότι ο αδελφός εκείνος ήταν πράγματι  αγωνιστής, εντούτοις ο Γέροντας του έδωσε την εξής απάντησιν:

-      Έχεις ακόμα πάθη;

Τί πρέπει νά ξέρουμε γιά τούς λογισμούς. Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Ἁγιορείτης

 

  Ὅποιος θέλει νὰ προσεύχεται μὲ καθαρὸ νοῦ, πρέπει νὰ μὴ μαθαίνει τὰ νέα τῶν ἐφημερίδων, νὰ μὴ διαβάζει βιβλία ἄσχετα πρὸς τὴν πνευματική μας ζωή, καὶ κυρίως ὅσα διεγείρουν τὰ πάθη, καὶ νὰ μὴ μαθαίνει ἀπὸ περιέργεια ὅσα σχετίζονται μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων. Ὅλα αὐτὰ φέρνουν στὸ νοῦ ἀλλότριες σκέψεις, καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ τὶς διευκρινίσει, αὐτὲς ἀκόμη περισσότερο συγχύζουν καὶ ἐπιβαρύνουν τὴν ψυχή.

Ὅταν ἡ ψυχὴ διδαχθεῖ τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸν Κύριο, τότε θλίβεται γιὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη, γιὰ ὅλη τὴν κτίση τοῦ Θεοῦ καὶ προσεύχεται, ὥστε ὅλοι νὰ μετανοήσουν καὶ δεχθοῦν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄν, ὅμως, ἡ ψυχὴ χάσει τὴ χάρη, φεύγει ἡ ἀγάπη ἀπὸ αὐτὴν, γιατί χωρὶς χάρη Θεοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀγαπᾶ κάποιος τοὺς ἐχθρούς, καὶ τότε βγαίνουν ἀπὸ τὴν καρδιὰ διαλογισμοὶ πονηροί, ὅπως λέει ὁ Κύριος (Ματθ. ιε΄19, Μάρκ. ζ΄ 21-22).

Ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς καί ἡ Σοφία τοῦ θεοῦ_mp3

Ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς καί ἡ Σοφία τοῦ θεοῦ_mp3

Π. Σάββας 2012-05-10_Ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς καί ἡ Σοφία τοῦ θεοῦ_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-05-12 (Συνάξεις Κυκλαρχισσῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ).

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

Πνευματικός ἄνθρωπος δέν εἶναι ὁ ἡθικός, ἀλλά ὁ ἀγαπών.

Πολλές φορές ακούτε από το στόμα των ιερέων να ομιλούν για πνευματική προκοπή, ή να λένε: «Να προσπαθήσουμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι..». Όμως τι σημαίνει τελικά πνευματική προκοπή, τι σημαίνει πνευματικότητα; Μήπως τα έχουμε παρεξηγήσει μέσα στο μυαλό μας;
Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σίγουρα και ηθικός όμως ο ηθικός δεν συνεπάγεται και το πνευματικός…Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Π.χ. όσο καθαρός κι αν είσαι, όσο εγκρατείς κι αν είσαι, όση αμόλυντη ζωή κι αν έχεις, εάν ζει εν παρθενία, όσο δίκαιος κι αν είσαι, με λίγα λόγια όλοι σε θεωρούν έναν ηθικό άνθρωπο, εάν δεν έχεις ταπείνωση τίποτα δεν κατάφερες..διότι «ο Κύριος ταπεινοίς δίδωσι χάριν». Για να επανέλθουμε όμως.

Μήν ἀπογοητεύεσθε καί μή νιώθετε στενοχώρια...

Μήν ἀπογοητεύεσθε καί μή νιώθετε στενοχώρια...

Όχι στην απελπισία, η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς. Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα. Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.

Διαβάστε περισσότερα »

Ἡ Κοίμησις τοῦ παραλυτικοῦ τοῦ Σερβούλου. ΠΕΡΙ ΕΞΟΔΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

  Η Κοίμησις του παραλυτικού του Σερβούλου

        

   Πρέπει ακόμα να γνωρίζουμε, πώς  συχνά, όταν εξέρχονται οι ψυχές των εκλεκτών, συνηθίζουν να ηχούν γλυκές ωδές ουρανίου αίνου, ούτως ώστε, ακούγοντας τες αυτοί με ευφροσύνη, να μην αφήνονται να αισθανθούν την ρήξη του δεσμού ανάμεσα στη σάρκα και την ψυχή•

            Σχετικά με αυτό θυμάμαι πώς και στις Ομιλίες στο Ευαγγέλιο  διηγήθηκα, πώς στην στοά, πού οδηγεί τούς προσερχόμενους στην εκκλησία τού μακαρίου Κλήμεντος  υπήρξε κάποιος, ονόματι Σέρβουλος τον όποιο δεν αμφιβάλλω πώς κι εσύ θυμάσαι. Ήταν βέβαια φτωχός στην περιουσία, αλλά πλούσιος στην αξία, και μια μακροχρόνια αρρώστια τον είχε καταεξαντλήσει: Από τότε δηλαδή πού μπορούσαμε να τον ξέρουμε μέχρι το τέλος της ζωής του ξάπλωνε εκεί παράλυτος. Τί να πω πώς δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, αφού ούτε ποτέ να ανασηκωθεί στο κρεβάτι ή να ανακαθίσει δεν είχε την δύναμη, ποτέ δεν μπόρεσε να φέρει το χέρι στο στόμα του, ποτέ να γυρίσει στην άλλη πλευρά.

Τὸ πένθος στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ τὸ πένθος στὸν κόσμο

…Ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ παραβρέθηκα σὲ ἁγιορείτικη κηδεία καὶ μάλιστα γνωστοῦ καὶ σεβαστοῦ μου προσώπου, παραξενεύτηκα γιὰ τὸ ὅτι, καθ’ ὅλη τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία καὶ τὴν πρὸς τὸ κοιμητήρι λιτάνευσι καὶ τὴν τῆς ταφῆς κανεὶς δὲν ἔδειχνε ὅτι πενθῆ καὶ κανένα δὲν εἶδα νὰ κλαίη, νὰ δακρύζη, νὰ δείχνη λυπημέος.

Σὲ κάποιες στιγμές, ἀπὸ ἐγκόσμια συνήθεια ὡς φαίνεται, μοῦ ἦρθε αὐθόρμητα κόμπιασμα στὸ λαιμὸ καὶ λίγο ἀκόμα θὰ ξέσπαγα σὲ λυγμοὺς καὶ θὰ καταντοῦσα στὰ ἐπακόλουθά των. Γρήγορα ὅμως κατάλαβα πὼς ὅλοι οἱ κύκλω μου θὰ ἄφηναν τὸν νεκρὸ καὶ θὰ ἔστρεφαν τὰ βλέμματα πρὸς ἐμένα. «Ἔπνιξα» λοιπὸν κι ἐγὼ τὰ πάντα μέσα μου καὶ παρίστανα τὸν ψύχραιμο καὶ λιθοκάρδιο.

Ἀντιμετώπιση τῆς δοκιμασίας

Η Εκκλησία επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά, να είναι υγιείς και να μακροημερεύουν. Αυτή δεν ενθαρρύνει τη δοκιμασία, αλλά μας διδάσκει να την υπομένουμε, να αποδεχόμαστε  το δικό μας κομμάτι της δοκιμασίας και να το δεχόμαστε για το καλό μας. Να μην επιθυμούμε τη δοκιμασία, αλλά να την αποδεχόμαστε ,όταν έρχεται. Μερικοί απαλλάσσονται ,άλλοι μπορούν να την αποδεχτούν εύκολα, ενώ για άλλους είναι αληθινό βασανιστήριο.

Λέγοντας αυτά, αναλογιζόμαστε τη φυσική, εκ γενετής δοκιμασία. Γνωρίζω κάποια πρόσωπα που υπομένουν μία μεγάλη δοκιμασία , που δεν μπορούν μετακινηθούν από το κρεβάτι της αρρώστιας  και τα οποία , παρά ταύτα, ακτινοβολούν από χαρά. Μία χαρά την οποία οι άλλοι, παρότι υγιείς εκ φύσεως, δεν την έχουν . Μερικοί επαναστατούν μπροστά στην δοκιμασία, ενώ άλλοι την αγνοούν.

Ἡ προετοιμασία γιά τόν θάνατο (Ἀρχ. Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ)

Είναι φυσικό, επειδή όλοι σας γερνάτε και προσβάλλεσθε από ασθένειες, να ετοιμάζεσθε επίσης για το αναπόφευκτο. Να ετοιμάζεσθε όμως εορταστικά, σαν να ετοιμαζόμαστε για τη μεγαλύτερη στιγμή της επίγειας υπάρξεώς μας και όχι με αίσθημα απογνώσεως και αχαριστίας.
Οφείλουμε να ζούμε το κάθε πάθημα όχι μόνο ως προσωπικό μας, αλλά ως συμμέτοχοι των παθημάτων όλης της ανθρωπότητος. Με την πείρα των δικών μας παθημάτων γνωρίζουμε τη ζωή του κόσμου, ζούμε την τραγωδία ολόκληρης της ανθρωπότητος, διευρύνουμε τη συνείδησή μας ως τα πέρατα του κόσμου αυτού, ως την υπέρβαση των περάτων αυτών, ως την κατάκτηση του Απείρου. Τα παθήματα μπορούν να αποβούν νέα γέννηση, ανώτερη από την πρώτη, αν τα ζούμε όχι ως ατομικά μας, αλλά ως Αποκάλυψη γι’ αυτά που συμβαίνουν μέσα στον κόσμο.

Ὁπτασία τοῦ μοναχοῦ Ἰωάσαφ Γέροντος τῶν Ἰωσαφαίων ἐν Καρυαῖς Ἁγίου Ὄρους

Κατά το έτος 1854 ο μοναχός Ιωάσαφ, ευρισκόμενος αρκετά χρόνια στο Άγιο Όρος, μετέβη στο κονάκιο της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος στις Καρυές για την αγρυπνία του Αγίου Γεωργίου. Καθισμένος στα ψαλτήρια του όρθρου στο στασίδι του, συλλογιζόταν την φιλανθρωπία του Θεού προκειμένου με την ενανθρώπηση, την σταύρωση και την ανάστασή Του να ανεβάση τον άνθρωπο στον ουρανό. Του ήλθε κατάνυξις και θείος πόθος να λέγει την νοερά προσευχή ακατάπαυστα. Τότε ενόμισε ότι βγήκε έξω από την εκκλησία και βρέθηκε η ψυχή του, χωρισμένη από το σώμα του, σε μια όμορφη και απέραντη πεδιάδα. Στο βάθος αυτής είδε ένα άπειρο πλήθος λαμπροστολισμένων νέων, που έλαμπαν σαν τον ήλιο και εβάδιζαν ρυθμικά, αργά και σεμνά. Απορούσε ποιοι άνθρωποι είναι αυτοί και σε ποιόν ανήκει αυτό το πανέμορφο περιβόλι.

Ὁράματα τῶν μελλοθανάτων

ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΩΝ.

Η ψυχή του Πρόβου επίσκοπου της πολιτείας Ρεάτε.

Πάνω στο ίδιο θέμα να μην αποσιωπήσω αυτό, πού συνήθιζε να μού διηγείται ο δούλος του Παντοδυνάμου Θεού Πρόβος , ο οποίος τώρα βρίσκεται στην πόλη μας στο μοναστήρι που καλείται του Ρενάτου , για τον Πρόβο  τον θείο του, επίσκοπο της πολιτείας Ρεάτε : Έλεγε πώς, όταν πλησίαζε το τέλος της ζωής του, επλήγη από πολύ βαριά ασθένεια. Ο πατέρας του, ονόματι Μάξιμος, αποστέλλοντας υπηρέτες στα περίχωρα έσπευσε να συγκεντρώσει γιατρούς, μήπως τυχόν μπορέσει να δώσει θεραπεία στην αρρώστια του. Αλλά σαν μαζεύτηκαν από παντού από τούς γειτονικούς τόπους οι γιατροί, μόλις έπιασαν τον σφυγμό του εξανήγγειλαν πώς σύντομα επρόκειτο να γίνει η έξοδός του.

Όταν κόντευε πια η ώρα της τράπεζας και η ώρα ήταν

μάλλον περασμένη, ο αξιοσέβαστος επίσκοπος, μεριμνώντας περισσότερο για εκείνων την υγεία παρά για την δικιά του  παρότρυνε όσους παρευρίσκονταν να ανέβουν μαζί με τον γέροντα πατέρα του στον πάνω όροφο του επισκοπείου και εκεί να φάγουν για να αναλάβουν δυνάμεις μετά την δουλειά τους Όλοι λοιπόν ανέβηκαν στο οίκημα. Μοναχά ένα μικρό παιδάκι απέμεινε, για το οποίο ο Πρόβος, πού προαναφέραμε, διαβεβαιώνει πώς ζει ακόμα σήμερα.

Τά τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ καί ἡ ἀντιμετώπισή τους

Η ΧΑΡΗ του Θεού να ‘ναι μαζί σου!
«Είμαι λυπημένη», γράφεις. «Δεν μπορώ να βρω ειρήνη πουθενά. Κάτι με καταθλίβει. Την καρδιά μου την πλάκωσε ένα βάρος και την τύλιξε ένα σκοτάδι».
Η δύναμη του Σταυρού είναι μαζί μας! Πάρε θάρρος και στάσου ακλόνητη. Ο εχθρός αντιλήφθηκε ότι θέλεις να εγκαταλείψεις τον κόσμο, όπου άνετα αποκομίζει κέρδη, κι έτσι σε… αποχαιρετά μ’ αυτές τις δυσκολίες, τη μελαγχολία, την ατονία, τη χαύνωση. Δεν είσαι η μόνη∙ όλοι όσοι θέλουν ν’ αφιερωθούν ολοκληρωτικά στον Θεό, δέχονται  τέτοιες επιθέσεις, ο καθένας όμως με διαφορετικό τρόπο. Εσύ βασανίζεσαι από το πλάκωμα της καρδιάς και το σκοτάδι∙ άλλος παραλύει από το φόβο∙ κάποιος τρίτος πνίγεται μέσα σ’ ένα πέλαγος άτοπων λογισμών∙   κι ένας τέταρτος ταλαιπωρείται από αλλεπάλληλους πειρασμούς.  Ο πονηρός, για να πετύχει τους ανόμους σκοπούς του, χρησιμοποιεί σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε περίπτωση και τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους, σκοτίζοντας το νου και αναστατώνοντας την καρδιά.Συνήθως αυτό συμβαίνει ξαφνικά, σαν ξέσπασμα καταιγίδας.

«Μακαρία ἡ ὁδός…»

 

     Ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα

  Χαριτωμένος ἦταν ὁ στάρετς ὅταν ἔκανε παρατηρήσεις στήν ζωή του. «Ἐγώ», ἔλεγε, «μέσα στήν πολυκοσμία γεννήθηκα καί μέσα στήν πολυκοσμία ζῶ». Καί πρόσθετε προφητικά: «Ἔτσι καί μέσα στήν πολυκοσμία θά κοιμηθῶ». Πράγματι! Τίς τελευταῖες του ὧρες ἦταν περιστοιχισμένος ἀπό πλῆθος κόσμου. Ἄλλοι μέσα στό κελλί του, ἄλλοι – οἱ περισσότεροι – ἔξω ἀπό τήν πόρτα, ἄλλοι στόν Ναό ὅπου προσεύχονταν γιά τήν ἀνάρρωσί του, ἄλλοι ἐρχόμενοι ἀπό τήν Ὄπτινα καί ἄλλοι ἀπό διάφορες ἀποστάσεις πολλῶν βερστίων.

 Στά ξημερώματα τῆς 10ης Ὀκτωβρίου, ἡμέρας Πέμπτης, ὁ στάρετς φαινόταν ἐντελῶς ἐξασθενημένος. Τώρα πιά οὔτε τά μάτια μποροῦσαν ν᾿ ἀτενίζουν ψηλά οὔτε τά χείλη νά ψιθυρίζουν προσευχές, ἐνῶ ὁ σφυγμός του γινόταν ὅλο καί περισσότερο ἀσθενικός. «Ποῦ πηγαίνεις, πάτερ Ἰωσήφ»; ἀκούσθηκαν σέ μιά στιγμή μερικές ἀνησυχητικές ἐρωτήσεις. Ὁ ἐπιστήθιος μαθητής τοῦ π. Ἀμβροσίου ἀναχωροῦσε βιαστικά γιά τήν Σκήτη.