Ἡ ἐχθρική ἀντιμετώπιση τοῦ μοναχισμοῦ

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ἡ ἐχθρική ἀντιμετώπιση τοῦ μοναχισμοῦ.

 Κατά τόν 19ο αἰῶνα τό νεοσύστατο Ἑλληνικό κράτος, ὑποτασσόμενο στά δυτικά ἀλλοτριωμένα καί ἀλλοτριωτικά πρότυπα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς ἐπανάστασης, ἐπεδίωξε νά ἐξευρωπαϊστεῖ μέ σκοπό τήν δῆθεν πρόοδο καί τόν ἐκσυγχρονισμό του. Αὐτή ἡ τακτική βέβαια ἐπηρέασε καταλυτικά τήν πορεία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί εἰδικότερα τοῦ μοναχισμοῦ.
«Ὁ κρατικός ἐκδυτικισμός πού ἐπιδιώχθηκε, ὅπως ἔχει ὑπογραμμιστεῖ¹³¹, δέν θά μποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ σε καμμία περίπτωση χωρίς ἐπιβολή δυτικῶν προτύπων στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διαφοροποιοῦσε ριζικά τίς ὀρθόδοξες ἐθνότητες τῆς Ἐθναρχίας ἀπό τήν πολιτισμική Παράδοση τῆς Εὐρώπης (πρᾶγμα ποὺ δὲν ἐξυπηρετοῦσε τὸν πονηρὸ αὐτὸν σκοπό). Ἡ δέ κατά τῆς Ὀρθοδοξίας “ἐπιβουλή” –γιά νά χρησιμοποιήσω τόν δικαιωμένο ἀπό τά πράγματα ὅρο τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου– ἐπικεντρώθηκε στόν μοναχισμό, τὸν χῶρο ποὺ συνεχίζει μέ αὐθεντικότητα τήν δομή καί τόν τρόπο λειτουργίας τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας¹³².

Διδασκαλία τοῦ γέροντα Φιλαρέτου (ἡ Εὐχή – Γεροντικό)

 

 Αφού τέλειωσε τη θερμή προσευχή του αυτή, τότε, όπως μου αφηγήθηκε ό αδελφός Δανιήλ, άρχισε να κάνει διδαχή με θείες θεωρίες, με υποθήκες αρετής και με θεια επιτεύγματα.
Δηλαδή μας είπε, πώς, και με ποιο τρόπο μπορούμε να αρχίσομε τη νοερά προσευχή, με ποιο τρόπο να αποφεύγομε τις πλάνες του διαβόλου, ό οποίος με τέχνη σπέρνει τα ζιζάνια του εγωισμού και της υπερηφάνειας στο μυαλό και στην καρδιά εκείνων, πού θέλουν να αγωνιστούν και να προκόψουν στη θεία αύτη αρετή και να μπουν στον πνευματικό αγώνα, και ότι αυτοί, θα πρέπει να παλέψουν στήθος με στήθος με το διάβολο, θα συναντήσουν, μας είπε, πολλές δυσκολίες, αλλά δεν πρέπει να δειλιάσουν, παρά με ταπείνωση να επιμείνουν και να λένε όσες περισσότερες ώρες το 24ωρο μπορούνε τη θεία προσευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με», άλλα παιδιά μου, προσέξτε αυτό πού θα σας ειπώ:

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς:Στόν ἀρχειοφύλακα Μπράνισλαβ Ν., πού ρωτᾶ ἄν εἶναι καλύτερος ὁ αἰφνίδιος θάνατος

Άκουσες πως μερικοί επιθυμούν τον αιφνίδιο θάνατο. Αφού ο θάνατος είναι να έρθει τουλάχιστον ας είναι αιφνίδιος, ώστε να δώσει μία κι έξω τέλος σ’ αυτή τη ζωή. Καλύτερα έτσι παρά να βασανιζόμαστε από τις αρρώστιες και να βασανίζουμε τους άλλους. Η προσμονή του θανάτου είναι φοβερό πράγμα ενώ ο απρόσμενος θάνατος δεν είναι τίποτα. Στο χωριό μας ένα αυτοκίνητο χτύπησε μια γυναίκα και τη σκότωσε. Αυτό το γεγονός έδωσε αφορμή για διάφορες συζητήσεις. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι τέτοιου είδους θάνατος είναι καλύτερος. Κάποιος μάλιστα είπε για τον θάνατο το εξής: ας έρθει, αρκεί να μην μας δαγκώσει! Γι’ αυτό γράφεις και ζητάς μια εξήγηση.

Ἡ μοναχική καί ἡ κοσμική ἐνορία στήν ἱστορία.

Ἡ ἀπελευθέρωση. Ἡ Ἐνορία χάνει τό πρότυπό της

Δημοσιεύτηκε 29 Οκτωβρίου 2013. Συντάκτης: hristospanagia5

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

 Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ἡ ἀπελευθέρωση. Ἡ Ἐνορία χάνει τό πρότυπό της.

 Μετά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ 1821 τά ἰδεώδη τοῦ «Βυζαντίου» ὅπως ἀναλύθηκαν παραπάνω ἐκτενῶς παραμερίστηκαν ἐπίσημα καί θεσμικά ἀπό τό ἔθνος.
Τελικά ἡ ἀσκητική ζωή, ἡ ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν, ἐν πολλοῖς λησμονήθηκε ἤ καί ἀπαξιώθηκε στούς σύγχρονους ὀρθοδόξους. Αὐτό συνέβη ἐξ αἰτίας τοῦ Κοραϊσμοῦ καί τοῦ πνεύματος τοῦ Διαφωτισμοῦ πού ἐπικράτησε. Στά χρόνια τῆς ἀπελευθέρωσης, ὑπῆρχαν περίπου 600 Μοναστήρια-πνευματικοί φάροι τῆς Ρωμηοσύνης. Οἱ Βαυαροί τοῦ Ὄθωνα μέ τρεῖς νόμους πού ἐπιβάλλουν (σε συνεργασία μέ τούς νεοέλληνες «διαφωτιστές») καταστρέφουν τά 400 (κατ’ ἄλλους 550) ἀπό αὐτά!!!
Μέ τήν προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως πολιτική κατά τοῦ ἡσυχασμοῦ-Μοναχισμοῦ, ἡ Ἐνορία χάνει ἐν πολλοῖς τό πρότυπό της, τό ὀρθόδοξο Μοναστήρι καί τήν ἀρχέγονη ρίζα της, τήν πρωτοχριστιανική Ἀποστολική Ἐνορία-κοινότητα. Συνέχεια →

Δέν ὑπάρχει πιό κρύο πρᾶγμα ἀπό τόν χριστιανό πού δέν σώζει ἄλλους

Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου

Δέν ὑπάρχει πιό κρύο πρᾶγμα ἀπό τόν χριστιανό πού δέν σώζει ἄλλους.
Δέν μπορεῖς ἐδῶ νά ἐπικαλεσθεῖς τήν φτώχια, διότι θά σέ κατηγορήσει ἡ χήρα πού κατέβαλε τά δύο λεπτά…
Δέν μπορεῖς νά ἐπικαλεστεῖς τήν ταπεινή σου καταγωγή, διότι καί οἱ ἀπόστολοι ἦταν ἄσημοι καί κατάγονταν ἀπό ἀσήμους.

Ὁ Διαφωτισμός καταστρέφει τήν Ρωμηοσύνη

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ὁ Διαφωτισμός καταστρέφει τήν Ρωμηοσύνη

 Ἀπό τόν 18ο αἰῶνα ἕνα νέο πνεῦμα ἔρχεται ἀπό τά «πεφωτισμένα» ἔθνη, ἀντίθετο μέ τό ὀρθόδοξο, τό κοινοτικό, τό ρωμαίικο.
«Ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα εἰσβάλλει στήν “καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν” ἕνας νέος κόσμος, προϊόν τῶν ἰδεολογικοπολιτικῶν διαδικασιῶν καί ἐξελίξεων τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, πού ἐπιδιώκει, μέσῳ τῶν ἐδῶ φορέων τοῦ ἀλλοτριωμένου πνεύματός του, νά ἀναπροσανατολίσει καί νά ἀναμορφώσει τήν ρωμαίικη-ὀρθόδοξη κοινωνία. Εἶναι ὁ Διαφωτισμός, ἡ νέα καθολική στάση ζωῆς καί ριζοσπαστική ἀνανοηματοδότηση ὅλων τῶν ἐκφάνσεων τοῦ βίου, πού ἐμβολιάζει τήν ὀρθόδοξη συνείδηση μέ στοιχεῖα ἀναιρετικά τῆς ταυτότητάς της (θρησκευτικό ἀδιαφορισμό, ἀθεϊστικές τάσεις, ἐνδοκοσμικό μονισμό)¹²².

Περισπασμός καί προσοχή

Ἅγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν κοσμικό φρόνημα θεωροῦν τόν περισπασμό ἀθῶο, οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅμως λένε πώς εἵναι ἡ ἀρχή ὅλων τῶν κακῶν¹.

Ὅποιος ἔχει παραδοθεῖ στόν περισπασμό ὅλων τῶν πραγμάτων καί τῶν θεμάτων, ἀκόμα καί τῶν πιό σοβαρῶν, ἔχει ἀντίληψη πολύ περιορισμένη καί ἐπιφανειακή.

Ἡ ἀδιακρισία τοῦ ἀσκητοῦ

Κάποτε σε ένα κοινόβιο ένας αδελφός έπεσε σε σφάλμα. Εκεί κοντά ζούσε κάποιος ασκητής, που είχε πολλά χρόνια να βγη έξω από το κελλί του. Ο ηγούμενος του κοινοβίου επισκέφθηκε τον ασκητή και του ανέφερε την περίπτωση του αδελφού που έσφαλε. Ο ασκητής τον συμβούλεψε να τον διώξη. Έτσι κι έγινε.

Διωγμένος ο αδελφός από το κοινόβιο βρήκε μία χαράδρα, στάθηκε σ’ αυτήν και παρέμεινε εκεί κλαίγοντας. Συμπτωματικά εκείνες τις ημέρες μερικοί αδελφοί του ιδίου κοινοβίου πήγαιναν να συναντήσουν τον αββά Ποιμένα.

Περνώντας από τη χαράδρα άκουσαν κλάμα. Σπλαχνίστηκαν και κατέβηκαν κάτω, να δουν ποιος κλαίει. Βρήκαν τον αδελφό τους συντετριμμένο από τον πόνο και την θλίψη. Τον παρακάλεσαν να έρθει μαζί τους και να τον φέρουν στο γέροντα. Εκείνος όμως δεν ήθελε, αλλά κλαίγοντας  έλεγε:

Περί προσευχῆς (Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα)

« ὁ δέ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ ·
 ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου
ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου
αὔτη ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή»

Ματθ. κβ΄: 37 – 38

« δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῇ·

ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν »

Ματθ. κβ΄ : 39

1. Ο Κύριος ειναι πανταχού παρών. Ζει στις καρδιές μας. Γι᾿ αυτό και είπε ότι πρέπει να αγαπάμε εξ όλης της καρδίας ¹ και να κάνουμε καθετί ολοπρόθυμα. Όταν αναζητούμε τον Κύριο με την καρδιά μας. Εκείνος είναι παρών! Είναι ο Πατέρας μας. Οι κατά σάρκα γονείς μας επιζητούν την προσοχή μας· θέλουν να τους ανταποδώσουμε την αγάπη που μας έδωσαν. Αλλά τι συμβαίνει;

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ: Λόγος εἰς τήν ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου καί εἰς τήν αἱμορροοῦσαν (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος)

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: Η’ 41 – 56.

Τω καιρώ εκείνω, ήλθεν προς τον Ιησούν ανήρ ώ όνομα Ιάειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής υπήρχε, και πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού, ότι θυγάτηρ μονογενής ήν αυτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. Εν δέ τω υπάγειν Αυτόν, οι όχλοι συνέπνιγον Αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος απο ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου Αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής. Και είπεν ο Ιησούς: τίς ο αψάμενός μου; Αρνουμένων δέ πάντων, είπεν ο Πέτρος και οι σύν αυτώ: επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου; Ο δέ Ιησούς είπεν: ήψατό μου τις’ εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού. Ιδούσα δέ η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε, και προσπεσούσα αυτώ δι’ ήν αιτίαν ήψατο αυτού απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού, και ως ιάθη παραχρήμα.

Εὐχές γιά τό τριαντατριάρι κομποσχοίνι

Πρωί και βράδυ βγάζε το κομποσχοινάκι από το χέρι σου

και κάνε στον κάθε κόμπο μια από τις παρακάτω προσευχές.

01. Μνήσθητι Κύριε υπέρ ειρήνης του κόσμου. 02. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε την Εκκλησία μας και την Ορθοδοξία μας. 03. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Επίσκοπο μας και την συνοδεία αυτού. 04. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους απανταχού γης Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς. 05. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Πνευματικό μας Πατέρα και την συνοδεία αυτού. 06. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Ελληνικό Στρατό και τα Σώματα Προστασίας. 07. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους άρχοντες του έθνους μας. 08. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους μισούντας, αγαπώντας και προσευχομένους υπέρ ημών. 09. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους γονείς, αναδόχους και διδασκάλους μας. 10. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους κατά σάρκα και κατά πνεύμα αδελφούς και συγγενείς μας.

Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης (Ἐγκωμιαστικοὶ Λόγοι)

---

Ἅγιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος,
Ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον καὶ ἔνδοξον
μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ

Νεοφύτου πρεσβυτέρου μοναχοῦ καὶ ἐγκλείστου ἐγκωμιαστικὸς λόγος στὸν ἅγιο καὶ ἔνδοξο μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριο καθὼς καὶ σχετικὰ μὲ τὸ μαρτύριο, τὰ θαύματα καὶ τὸ σεβάσμιο ναό του.
1. Ὁ ἔνδοξος Δημήτριος καὶ συμμέτοχος στὴν οὐράνια δόξα, μᾶς χάρισε σήμερα τὴν πανήγυρή του ὡς ὑπέρτατο δῶρο. Ἐμπρὸς λοιπὸν καὶ ἐμεῖς, ποὺ ἀποτελοῦμε τὸ θίασο ἐκείνων ποὺ ἀγαποῦν τὸ μάρτυρα, ἂς τὸν τιμήσουμε μὲ θεόπνευστους ὕμνους καὶ ἐγκώμια, γιὰ νὰ μᾶς ὠφελήσει ὁ φίλος καὶ μάρτυρας ὡς μεσολαβητὴς στὸ βασιλέα Χριστό. Ἂς τονίσουμε λοιπὸν καὶ τὸ θεϊκό του ζῆλο καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὰ ἐνάρετα προτερήματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἂς γεμίσουμε μὲ θεϊκὴ χαρὰ ὅπως ἔχει γραφεῖ, γιατὶ ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν ἐγκωμιάζεται ὁ δίκαιος, γεμίζουν μὲ εὐφροσύνη οἱ λαοί. Μακάρι ὅμως νὰ μὴν γεμίσουμε μόνο μὲ ἀγαλλίαση, ἀλλὰ νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὶς ὁμιλίες καὶ τὶς τιμητικὲς ἐκδηλώσεις στὴ μνήμη τοῦ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Συνέχεια →

«27 κεφάλαια περί τηρήσεως τοῦ νοῦ »

Ἅγιος Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρήτης

1. Ἡ ὀργή εἶναι φυσική ἰδιότητα τοῦ νοῦ. Καί χωρίς ὀργή οὔτε στήν καθαρότητα φτάνει ὁ ἄνθρωπος, ἄν δέν ὀργιστεῖ ἐναντίον ὅλων τῶν πονηρῶν λογισμῶν πού σπέρνει μέσα του ὁ διάβολος. Καί ὅταν τόν βρῆκε ὁ Ἰώβ, ἔβρισε τούς ἐχθρούς του μ᾿ αὐτά τά λόγια: «Ἄτιμοι καί ἐξαχρειωμένοι, πού δέν ἔχετε κανένα καλό πάνω σας, πού δέν σᾶς θεωρῶ οὔτε σάν τούς σκύλους τῶν ποιμνίων μου. (Ἰώβ 30:4). Ἐκεῖνος πού θέλει νά φτάσει στή φυσική ὀργή δηλ. σ᾿ ἐκείνη πού στρέφεται ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῶν παθῶν), κόβει ὅλα τά θελήματά του μέχρις ὅτου φτάσει στήν κατάσταση τοῦ νοῦ του, ὅπως τή δημιούργησε ὁ Θεός.

«οὕτος ὁ πτωχός ἐκέκραξε, καί ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτοῦ
καί ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτοῦ ἔσωσεν αὐτόν»

Τά ἰσνάφια

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Τά ἰσνάφια

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τῆς χριστοκεντρικῆς ζωῆς καί χριστιανικῆς ἐπιρροῆς ἦταν ἡ ὀργάνωση καί λειτουργία τῶν ἰσναφιῶν (τῶν συντεχνιῶν-σωματείων πού εἶχαν δημιουργήσει οἱ Ρωμηοί στήν Τουρκοκρατία).

«Ὄργανα ἀποκλειστικὰ τῆς ἐργασίας, ἀλλὰ καὶ ὄργανα τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν ἄνθρωπο, (τὰ ἰσνάφια ἐπὶ Τουρκοκρατίας) φρόντιζαν νὰ ἀποφεύγονται οἱ ἀταξίες, τὰ ἀθέμιτα κέρδη, οἱ κερδοσκοπίες…

Ἀπὸ τὸ ταμεῖο τῶν συντεχνιῶν, τὸν κορβανᾶ, συντηροῦσαν γιατρούς, φαρμακεῖα, βοηθοῦσαν ἄρρωστους συντεχνῖτες, γέροντες. Εἶχαν ταμεῖο προνοίας γιὰ νὰ περιθάλπουν μὲ τὴν ἴδια στοργὴ χριστιανούς, χῆρες, ὀρφανά, Τούρκους, Ἑβραίους. Δανείζανε –μὲ τόκο μετριότατο ἢ καὶ ἄτοκα– ὅσους γίνονταν μαστόροι καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ πληρώσουν τὴν μαστοριά. Δίνανε μηνιαῖα χρηματικὰ βοηθήματα σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν εἶχαν δουλειά, φρόντιζαν ὅσους ἀτυχοῦσαν, προικοδοτοῦσαν καὶ πάντρευαν κορίτσια, μάζευαν τὰ ἔκθετα παιδιά, μεριμνοῦσαν γιὰ τὰ νόθα, κάνανε κηδεῖες, μνημόσυνα φτωχῶν συντεχνιτῶν τους.

«27 κεφάλαια περί τηρήσεως τοῦ νοῦ » Μέρος (1)

Ἅγιος Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρήτης
1. Σέ παρακαλῶ, ἐφόσον βρίσκεσαι στή ζωή, μήν ἀφήσεις ἐλεύθερη τήν καρδιά σου. Γιατί ὅπως ὁ γεωργός δέν μπορεῖ νά εἶναι σίγουρος γιά τούς καρπούς του, ἐπειδή δέ γνωρίζει τί μπορεῖ νά συμβεῖ μέχρις ὅτου τούς μαζέψει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἐπιτρέπεται νά ἀφήσει ἀφύλαχτη τήν καρδιά του ὅσο ἀναπνέει. Ὅπως δέν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ποιό πάθος θά τοῦ ἔρθει ὥς τήν τελευταία του πνοή, ἔτσι δέν πρέπει νά ἀφήσει ἐλεύθερη τήν καρδιά του μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη, ἀλλά πρέπει πάντοτε νά φωνάζει πρός τό Θεό νά τόν βοηθήσει καί νά τόν ἐλεήσει.

Οἱ κοινότητες στήν Τουρκοκρατία

Ὁ κοινοτικός θεσμός στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ὁ κοινοτικός θεσμός στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.

 «Στήν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας» παρατηρεῖ ὁ Κ. Χολέβας «οἱ αὐτοδιοικούμενες κοινότητες τῶν Ρωμηῶν ἀπετέλεσαν τόν αὐτοφυῆ πολιτικό θεσμό τοῦ Γένους, καλλιέργησαν τό δημοκρατικό φρόνημα καί βοήθησαν τούς ὑποδούλους νά ἀποφύγουν τήν μεγάλη ἀνάμιξη τῶν Ὀθωμανῶν στά ἐσωτερικά τους. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔβαλε ἔντονη τήν σφραγίδα της στόν θεσμό. Στήν πράξη: ἡ κοινότητα ἀποτελεῖ συνέχεια καί προέκταση τῆς Ἐνορίας. Μετά τήν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς οἱ Χριστιανοί, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τόν Ἐπίσκοπο ἤ τόν Ἱερέα, συγκεντρώνονται στόν αὐλόγυρο τοῦ Ναοῦ καί συζητοῦν, ἀποφασίζουν, ψηφίζουν.

Οἱ κοινότητες ἐκφράζουν τήν δημοκρατική παράδοση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τοῦ Δήμου, ἀλλά καί τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο τηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἤδη, ὑπό τήν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀρχίζει ἡ ἀποκέντρωση μέ θεσμούς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως (μητροκωμία) στά χρόνια τῆς Ρωμανίας/Βυζαντίου, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τή νομοθεσία τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου. Τό πνεῦμα αὐτό βρίσκει ἐφαρμογή στῶν Ἑλλήνων τίς κοινότητες ἐπί Τουρκοκρατίας, ἀλλά καί στίς συντεχνίες πού ἄνθισαν κατά τήν περίοδο ἐκείνη. Συνέχεια →

Γιά τόν Καζαντζάκη… (π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

Νόστιμο φαγητό με λίγο … υδροκυάνιο!

 Γέροντα, ο Καζαντζάκης εκτός από τα τόσα στραβά που λέει, έχει και κάποια καλά. Γιατί τον πετάμε εξ ολο­κλήρου και δεν τον αξιολογούμε, να πούμε αυτό είναι καλό, εκείνο κακό;

- Αν κάποιος φτιάξη ένα ωραίο φαγητό με ακριβά υλικά και πολλή τέχνη και το κάνη πεντανόστιμο, αλλ’ ύστερα ρίξη καμμιά δεκαπενταριά σταγόνες υδροκυανί­ου, θα φάη κανείς αυτό το φαγητό; Σάς ερωτώ. Μα είναι νόστιμο, μα έχει καλά υλικά, μα… Ναι, αλλά έπεσε δηλη­τήριο επάνω. Ποιος θα τολμήση, έστω να δοκιμάση, ένα φαγητό, που έχει μέσα υδροκυάνιο, που όχι άνθρωπο, αλλά ελέφαντα σκοτώνει;

Αυτό έχει κάνει και ο Καζαντζάκης. Κι αν κάπου – κά­που έχη και κάποια σελίδα της προκοπής, λίγο πιο πέρα, στην άλλη, ρίχνει υδροκυάνιο μέσα. Γιατί να συστήσου­με να τον διαβάσουν οι νέοι μας;

Ἡ ἀληθινή μας πατρίς.β’μέρος

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26^ο.Ἡ ἀληθινή μας πατρίς

 6. Η προσωπική ύπαρξις μετά θάνατον

Είναι ανάγκη να υπογραμμίσωμεν, ακόμη, περισσότερον την πίστιν μας εις την προσωπικήν ύπαρξιν του ανθρώπου μετά θάνατον, διότι υπάρχουν οι αιρετικοί, οι οποίοι νοθεύουν την γραφικήν διδασκαλίαν. Μερικοί από αυτούς διακηρύττουν, ότι ο άνθρωπος εξαφανίζεται μετά θάνατον. Άλλοι, πάλιν, διδάσκουν, ότι η ψυχή του ανθρώπου χάνει μετά θάνατον την προσωπικήν της ύπαρξιν.

Καθώς είδομεν, εις την Παλαιάν Διαθήκην έχομεν σαφείς μαρτυρίας της ζωής μετά θάνατον εις την προσωπικήν της μορφήν. Αι μαρτυρίαι όμως αύται δεν είναι αι μόναι.

Όταν η Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται εις τον θάνατον του Αβραάμ (Γεν. 25,8), του Ισαάκ (Γεν. 35,29), του Ιακώβ (Γένεση 49,33), λέγει χαρακτηριστικώς ότι «προσετέθησαν» προς τον λαόν αυτών η «προς το γένος» αυτών (Παράβαλλε Και Αριθμοί 20,24. 27,13. 31,2). Ο Βασιλεύς Σαούλ ομιλε! με το πνεύμα του προφήτου Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. 28,15). Ο προφήτης Ηλίας προσεύχεται να «επιστρέψη» η ψυχή του νεκρού παιδιού της χήρας της Σαρεπτά (Γ’ Βασιλ. 17,21-22). Ο ίδιος προφήτης παρακαλεί τον Θεόν να παραλαβή την ψυχήν του (Γ’ Βασιλ. 19,4).

Εις τας Παροιμίας αναφέρεται:

Ἀπό τήν πρωτοχριστιανική Ἐνορία μέχρι τήν Τουρκοκρατία

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ἀπό τήν πρωτοχριστιανική Ἐνορία μέχρι τήν Τουρκοκρατία

Ἡ πρωτοχριστιανική Ἐνορία εἶναι καί ἡ πρώτη ἀνθρώπινη κοινότητα ὅπου τά πρόσωπα-μέλη τά εἶχαν ὅλα κοινά καί κέντρο τῆς ζωῆς τους ἦταν ἡ γνήσια φιλοθεΐα καί ἡ ἀνιδιοτελῆς φιλανθρωπία. Ἡ κοινότητα καί τό κοινοτικό πνεῦμα, γιά νά ὑπάρξουν, προϋποθέτουν ἀνθρώπους θεούμενους.

«Κοινότητα ὑπάρχει» γράφει ὁ Διονύσης Παπαχριστοδούλου, «ὅταν ὑπάρχουν ἄνθρωποι τουλάχιστον θεραπευόμενοι καὶ ἀρκετοὶ ἤδη θεραπευμένοι, δηλαδὴ Ἅγιοι, δηλαδὴ τέτοιοι ποὺ νὰ μποροῦν νὰ ἰσχυρίζονται ἀνερυθρίαστα «δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλά ζεῖ ἐν ἐμοὶ Χριστός«. Αὐτὰ τὰ φωτεινὰ ὄντα (οἱ «δὲν ζῶ ἐγὼ …») καὶ τὰ ἄλλα, ποὺ ἔχουν ἀσκημένα τὰ αἰσθητήρια στὸ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν καὶ νὰ τοὺς τιμᾶνε καὶ νὰ τοὺς ὑπακοῦνε ὡς ζῶντες Πατέρες, ὅταν βρίσκονται πλησίον, τοπικὰ συγκροτοῦν Κοινότητα, ἄσχετα μὲ τὴ γλώσσα ποὺ μιλᾶνε καὶ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά τους»¹⁰⁸.

Ὅλοι διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

Ὅλοι διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ

Ὅλοι διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ

Χρέος μας νά ἀποτρέψωμεν τό πρόγραμμα τεχνολογικῆς ἐρεύνης εἰς ἀνθρώπινα ἔμβρυα Τήν ἀνάγκην συλλογῆς ὑπογραφῶν, γιά νά μή προχωρήση ἡ ὑλοποίησις τοῦ προγράμματος τεχνολογικῆς ἐρεύνης εἰς ἀνθρώπινα ἔμβρυα ἐπισημαίνει εἰς ἐγκύκλιόν του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«Ἀδελφοί μου Χριστιανοί. Ἔπειτα ἀπό σχετική Ἀπόφασι τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου (Ἐγκύκλιο Σημείωμα ὑπ’ ἀριθμ. πρωτ.: 3135/1517/02-09-2013) καλούμεθα μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά συμμετάσχωμε καί νά ἀνταποκριθοῦμε στό ἀκόλουθο ἐγερτήριο σάλπισμα, σέ μιά σοβαρή πνευματική κινητοποίησι. Σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ἐπηρεασμένο ἀπό τό σύστημα τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔχει ἤδη ἕτοιμη πρότασι χρηματοδοτήσεως ἑνός προγράμματος τεχνολογικῆς ἔρευνας σέ ἀνθρώπινα ἔμβρυα. Συνέχεια →

Τό λειτουργικόν ἔτος

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28^ο. Τό λειτουργικόν ἔτος

1. Η ογδόη ημέρα

«Και είδεν ο Θεός όλα όσα εδημιούργησε και είδεν ότι ήσαν καλά λίαν. Και έγινε εσπέρα και έγινε πρωί, ημέρα έκτη… Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν, διότι κατ’ αυτήν κατέπαυσε την δημιουργίαν των έργων του, τα οποία ήρχισε να δημιουργή» (Γεν. 1,31. 2,3).

Με τον τρόπον αυτόν ο άνθρωπος καλείται από τον Θεόν να αγιάση και αυτός την ημέραν την εβδόμην και να συμμετάσχη εις την χαράν δια την ωραιότητα της δημιουργίας.

Όμως, ο κόσμος αυτός έπεσεν εις την αμαρτίαν και η ωραιότης του αχρειώθηκε. Συνεπώς, δεν ημπορούσαν η εβδόμη ημέρα να παραμείνη ημέρα χαράς δια την ωραιότητα της δημιουργίας. Ο άνθρωπος και ολόκληρος ο κόσμος έζη πλέον εις τον χρόνον της λύπης και της εξορίας (Γένεση 3,16-24).

Τὀ ἀντιεκκλησιστικό πνεῦμα τῆς Δύσης

Ἡ κατάσταση στήν Δύση. Τό ἀντιεκκλησιαστικό καί ἀντιμοναχικό πνεῦμα.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».

Ἡ κατάσταση στήν Δύση. Τό ἀντιεκκλησιαστικό καί ἀντιμοναχικό πνεῦμα.

 Πρίν ἀπό τήν αἱρετική ἐκτροπή¹⁰⁵, στό Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος ἐπικρατοῦσε ἡ Ὀρθοδοξία. «Πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Παράδοση τοῦ φωτισμοῦ μέ νοερά προσευχή καί ἡ Παράδοση τῆς θεώσεως ὑπῆρχε ἰσχυρῶς ριζωμένη στήν Δυτική Ρωμῃοσύνη, ὅταν οἱ Γερμανικές φυλές τήν κατέκτησαν. Παρά ταῦτα, ἡ Παράδοση ἐξαφανίστηκε ἀπό τήν λεγομένη σχολαστική θεολογία τῶν φυλῶν αὐτῶν»¹⁰⁶.
Ἡ ἀλλοίωση τῆς θεολογίας ἐπέφερε καί τήν ἀλλοίωση τῆς ζωῆς. Στήν Δύση, μετά τήν ἀποκρυστάλλωση τῆς αἵρεσης καί τήν ἀποκοπή της ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τήν μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία, ὁ δυτικός ἄνθρωπος ἔχασε τήν Θεία Χάρη. Ὡς γνωστόν ἡ Θεία Χάρη παρέχεται μόνο στήν Ἐκκλησία στήν Ὁποία ἐντάσσονται καί παραμένουν ὅσοι πιστεύουν ἀλλά καί ζοῦν ὀρθόδοξα.
Ἡ ἀλλοίωση-ἀπώλεια τῆς δογματικῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε ὅτι «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀλήθεια». Ὁ Χριστός εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν Πρόσωπο καί Πρότυπό μας. Ἡ Δύση, μέ τήν ἀλλοίωση τοῦ δόγματος (εἰσαγωγή τοῦ filioque καί πολλῶν ἄλλων αἱρέσεων), ἔχασε τό πρότυπο τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό καί οἱ δυτικοί ἄνθρωποι ἀλλοτριώθηκαν. Ἡ Δύση ἔχασε τόν Θεάνθρωπο. Συνέχεια →

Ἡ ἀληθινή μας πατρίς.α’μέρος

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26^ο.Ἡ ἀληθινή μας πατρίς

1. Πάροικοι και παρεπίδημοι

Ο άνθρωπος ζη μετά την πτώσιν μακράν της πατρικής οικίας, εις την ξενιτειάν. Η Αγία Γραφή τον χαρακτηρίζει «πάροικον» και «παρεπίδημον» (Γεν. 23,4. Λευϊτ. 25,23. Α’ Παραλειπομένων 29,15. Ψαλμοί 38,13. Α’ Πέτρ. 1,1). Τούτο, διότι η αληθινή του πατρίς είναι η αγάπη του Τριαδικού Θεού. Από αυτήν εξέπεσε μέσω του Αδάμ και εις αυτήν επιστρέφει μέσω του Χριστού, δια να ζήση και πάλιν την πληρότητα της εις την Βασιλείαν του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Με το ιερόν βάπτισμα γινόμεθα μέλη της «Εκκλησίας των πρωτοτόκων οι οποίοι είναι γραμμένοι εις τον ουρανόν» (Εβραίους 12,23), «συμπολίται των Αγίων και οικείοι του Θεού». Τούτο διότι οικοδομούμεθα «επάνω εις το θεμέλιον των Αποστόλων και των Προφητών, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ακρογωνιαίος λίθος, επάνω εις τον οποίον συναρμολογείται η όλη οικοδομή και αυξάνει εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφ. 2,19-21).

Τί ἔγραφε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 Τί ἔγραφε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ;

Ό δε Ιησούς κάτω κύφας τω δακτύλω έγραφεν εις την γήν. (Ίωαν. η  6)

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κάποτε ό πανάγαθος Κύριος καθόταν μπροστά στο ναό της Ιερουσαλήμ. Μιλούσε σε κάποιους ανθρώπους και ή γλυκιά διδασκαλία Του έτρεφε τις πεινασμένες καρδιές. Γύρω Του σιγά σιγά μαζεύτηκε ένα μεγάλο πλήθος (βλ. Ίωάν. η’ 2). Μιλούσε στους ανθρώπους ό Κύριος για την αιώνια μακαριότητα, για την ατελεύτητη χαρά πού περιμένει τούς δίκαιους στην αιώνια κατοικία, στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χαίρονταν με τη διδασκαλία Του, με τα θεϊκά Του λόγια.
Ή πίκρα πολλών απογοητευμένων ψυχών κι ή έχθρα πολλών ανθρώπων πού τούς είχαν προσβάλει, έσβηναν όπως το χιόνι μόλις τ’ αγγίξουν οι θερμές ακτίνες του ήλιου. Ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε ή υπέροχη αύτη σκηνή ειρήνης κι αγάπης πού έσμιγε τη γη με τον ουρανό, αν δεν την είχε διακόψει κάτι αναπάντεχο.

Ὁ θρίαμβος τοῦ ἡσυχασμοῦ.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».

• Ὁ θρίαμβος τοῦ ἡσυχασμοῦ.
   Ὁ ἡσυχασμός στήν ὀρθοδοξη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἀνθεῖ, θριαμβεύει. Δέν ἀποτελεῖ κάτι καινούργιο στήν Ὀρθοδοξία (ὅπως ἴσως κάποιοι πίστεψαν στήν Δύση), ἀλλά εἶναι ἡ αὐθεντική ἐπαναδιατύπωση τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Παράδοσης, τοῦ ὀρθόδοξου πατερικοῦ θεραπευτικοῦ ἤθους, ὅπως φανερώθηκε σέ μιάν ἀδιάσπαστη συνέχεια ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Κυρίου μέχρι σήμερα.
  
  
  Κατά τόν 14ο αἰῶνα ἔλαβε χώρα ἡ πρώτη σέ βάθος ἀντιπαράθεση Ἀνατολῆς καί Δύσεως στόν χῶρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως. Ἤδη ἀπό τόν 9ο ὡς τόν 11ο αἰῶνα ἀνατολικοί καί δυτικοί θεολόγοι συγκρούονταν μέ θέμα τό «Filioque», ἐπισημαίνοντας τήν ὑποκρυπτόμενη μεταξύ τῶν δύο θεολογιῶν ἀντίθεση.
  

Ἡ ἀνεξικακία τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου (Μέρος δεύτερο)

  H ανεξικακία του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

(Μέρος δεύτερο)

Κάποιος που είχε πικράνει πάρα πολύ τον Γέροντα επέστρεψε μετά από χρόνια κοντά του απογοητευμένος από τη μετέπειτα ζωή του. Εξ αφορμής αυτού έλεγε ο π. Επιφάνιος: -Όσο κι αν μας πικράνει κάποιος, ας μην του ανταποδίδουμε την πικρία την οποία μας προξένησε, για να μένει ο δρόμος ανοιχτός να επιστρέψει, όταν βρεθεί σε ανάγκη.
Υπήρχε κάποιος κληρικός, ο οποίος, για κάποιους λόγους, δεν χαιρετούσε τον Γέροντα όταν τον συναντούσε, καίτοι γνωρίζονταν. Και ενώ ο π. Επιφάνιος πάντοτε τον χαιρετούσε, εκείνος άλλοτε άλλαζε δρόμο και άλλοτε έστρεφε το κεφάλι του αλλού. Κάποια φορά συναντήθηκαν πάνω σε μια μικρή γέφυρα. Ο π. Επιφάνιος και πάλι τον χαιρέτησε. Τότε εκείνος ξέσπασε σε φωνές:
-Υποκριτή! Φαρισαίε! Με χαιρετάς κι από πάνω!
Ο π. Επιφάνιος συνέχισε ήρεμα: -Ευλογείτε. Την ευχή σας, και προχώρησε στο δρόμο του.

Τό «Βυζαντινόν» κοινόν.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».

Τό «Βυζαντινόν» κοινόν.

 «Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ πολιτεία στὸ «Βυζάντιο» δὲν ἀποτελοῦν κυνικὲς καὶ μακιαβελικὲς δυνάμεις, συμμαχῶντας/πολεμῶντας ἡ μία μὲ τὴν ἄλλη, ἀλλὰ ψηφίδες τῆς μίας Εἰκόνας τοῦ Κοινοῦ, τὸ ὁποῖο καὶ κυβερνᾶ. Ὁ Ἅγιος καί Μέγας Φώτιος διδάσκει τὸν ἡγεμόνα τῶν Βουλγάρων Μιχαήλ, ὅτι “ὅσο κάποιος προέχει στὴν ἐξουσία, ἄλλο τόσο χρωστάει νὰ πρωτεύει στὴν ἀρετή”⁹⁶. Δὲν λέει κάτι πρωτότυπο, ἀλλὰ μόνον προσπαθεῖ νὰ μεταδώσει στοὺς Βούλγαρους τὴν οὐσία τῆς βυζαντινῆς πολιτείας»⁹⁷. Ἡ οὐσία της εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ προσπάθεια βίωσης τοῦ Εὐαγγελίου κατά τά πρότυπα τῶν πρώτων χριστιανῶν καί τῶν μοναχῶν πού διέσωσαν τόν τρόπο ζωῆς τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐνορίας. «Μόνον ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ πῶς συνέβη (συγκροτήθηκε καί πραγματώθηκε) στὸ ‘Βυζάντιο’, κοινωνία ἑνωμένη, ζωντανὴ πίστη καὶ γνήσια εὐσέβεια, δικαιοσύνη καὶ φιλανθρωπία, ἀγάπη γιὰ τὰ γράμματα»⁹⁸.

Ἡ ἔρημος τῆς Ἰουδαίας καί τό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Σάββα….

Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ……

Δουλει(εί)ά ἤ ἐργασία;

Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» καί μεταγενέστερα.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».
Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» καί μεταγενέστερα.

Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» εἶχε ὡς κίνητρο τήν φιλανθρωπία, ὅπως ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. «Ἡ φιλανθρωπία στὸ ‘Βυζάντιο’ ἦταν μιὰ ἐθελοντικὴ ἐκδήλωση ἀγάπης καὶ ἀνθρώπινης φροντίδας. Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία δὲν ἦταν σοσιαλιστικὸ κράτος [μολονότι “ὁ παρεμβατισμὸς ἦταν, χωρὶς ἀμφιβολία, τὸ βυζαντινὸ ἰδεῶδες”, “οἱ ἐργάτες δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀπολυθοῦν παρὰ μὲ πολὺ μεγάλες δυσκολίες…κάθε πλεόνασμα ἀπὸ τὴν ἐργασία τῶν ἄλλων πρέπει νὰ δίνεται στοὺς ἀδύνατους καὶ ὄχι στοὺς δυνατούς”⁹⁰]. Τὸ πρόγραμμα κοινωνικῆς μέριμνας δὲν κατέστρεφε τὴν προσωπικὴ αὐτάρκεια, τὸν αὐτοσεβασμὸ ἢ τὴν πρωτοβουλία, δὲν ἔκανε τὸν φτωχὸ δουλικὸ ἢ ἐξαρτημένο, ἀδύνατο στὸν χαρακτήρα, παραιτημένο ἢ παρασιτικό…Γνωρίζουμε πὼς φιλόδοξοι καὶ ἐνεργητικοὶ πολίτες, ἂν καὶ φτωχοὶ καὶ ταπεινῆς καταγωγῆς, μποροῦσαν νὰ ἀλλάζουν τὴν θέση τους καὶ ἀκόμη νὰ γίνονται ὑψηλοὶ ἀξιωματοῦχοι, ἀκόμη καὶ Αὐτοκράτορες ἢ Πατριάρχες»⁹¹.

Τό κίνητρο τῆς ἐργασίας ἦταν ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί ὄχι ἡ «προσωπική ἐξασφάλιση», ἤ τό ὅτι «πρέπει νά δουλεύουμε γιά νά ζήσουμε», ὅπως ἔχει λανθασμένα ἐπικρατήσει σήμερα. Συνέχεια →

Ἡ μεταμόρφωσις τοῦ κόσμου

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25^ο. Ἡ μεταμόρφωσις τοῦ κόσμου

1. Ο κόσμος των παθών και της αμαρτίας

Η Αγία Γραφή κάμνει πολλάς φοράς λόγον δια τον κόσμον και αναφέρεται εις την κατάστασιν η οποία διεμορφώθη μετά από την πτώσιν του ανθρώπου και την καταστροφή της αρμονίας του κόσμου.

«Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», ολόκληρος, δηλαδή, ο κόσμος ευρίσκεται υπό την εξουσίαν του πονηρού (Α’ Ιωάννης 5,19. Παράβαλλε Ιωάννης 12,31. 14,30. 16,11). Ακόμη και εις την προσωπικήν ζωήν του κάθε πιστού παρουσιάζεται η αντίθεσις μεταξύ του κόσμου της «σαρκός» και του κόσμου του «πνεύματος» (Ρωμαίους 8,1-13).

«Βλέπω άλλον νόμον εις τα μέλη μου», λέγει ο Απόστολος Παύλος, «ο οποίος αντιστρατεύεται εις τον νόμον του λογικού μου και με αιχμαλωτίζει δια του νόμου της αμαρτίας η οποία υπάρχει εις τα μέλη μου. Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Ποιος θα με ελευθέρωση από το σώμα τούτο του θανάτου; ευχαριστώ τον Θεόν, δια του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας» (Ρωμαίους 7,23-25).

Ἡ φιλοξενία στό «Βυζάντιο»

Ἡ φιλοξενία ὡς ἱερή ὑπόθεση.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».
Ἡ φιλοξενία ὡς ἱερή ὑπόθεση.

Σύμφωνα μέ τό πνεῡμα τοῦ Εὐαγγελίου γινόταν καί ἡ φιλοξενία: στό πρόσωπο τοῦ ξένου οἱ κάτοικοι τῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας ἔβλεπαν τόν Χριστό. Ἡ «συναίσθηση… τῆς ἱερότητας τῆς φιλοξενίας ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε ἀκόμη κι ὁ πιὸ μεγάλος ἐχθρὸς ἦταν ἀσφαλὴς ὅταν ἐρχόταν στὴν πρωτεύουσα ὡς ἐπισκέπτης. Γιὰ παράδειγμα, ὅταν τὸ 1421 ὁ Μωάμεθ Α΄, πηγαίνοντας νὰ ἐπιθεωρήσει τὶς κατακτημένες περιοχὲς στὴ Μ. Ἀσία, πέρασε μέσα ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, συμβούλευαν τὸν Αὐτοκράτορα Μανουὴλ Β΄ Παλαιολόγο νὰ τὸν συλλάβει. Συνέχεια →

Πάτερ Μάρκελλε, σᾶς εἶπαν κάποιοι ἁγιορεῖτες πατέρες ὅτι ἔχουν βιωματική ἐμπειρία ἀγγέλων καί δαιμόνων;

ΜAΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ .: Σάς είπαν δηλαδή κάποιοι Άγιορείται πατέρες, ότι έχουν βιωματική εμπειρία αγγέλων και δαιμόνων;

Γ.ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ .: Βεβαίως και πάλεψαν προς τούς δαίμονας! Μα και ό Γέρων Παίσιος τα λέει αυτά.

Ένας άλλος Γέροντας μου διηγήθηκε ότι βρέθηκε σε έκσταση. Καθώς διάβαζε ένα πατερικό βιβλίο κουράστηκε, μούδιασε το σώμα του κι έγειρε λίγο να ξεκουραστεί, βάζοντας το βιβλίο πού διάβαζε σαν μαξιλάρι. Ο νους του τότε αρπάγη και βρέθηκε στον ουρανό! Εκεί τον πλησίασαν δύο άγγελοι, όπως τους εικονίζει η Εκκλησία μας, με πρόσωπο όμορφο και χαρωπό. Ό Γέροντας έμεινε κατάπληκτος από το κάλλος των Αγγέλων και τούς λέει με θαυμασμό:

Ὁ Τίμιος Σταυρός

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24^ο. Ὁ Τίμιος Σταυρός

 1. Η προτύπωσις του Σταυρού εις την Παλαιάν Διαθήκην

Η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά, καθώς γνωρίζομεν, ιδιαιτέρως τον τίμιον σταυρόν, τον οποίον ανακαλύπτει και εις αυτήν ακόμη την Παλαιάν Διαθήκην.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν σταματούν εις την προεικόνισιν του Χριστού με τον Αδάμ και της Παρθένου Μαρίας με την Εύα. Φέρουν το ξύλον του παραδείσου, το οποίον έγινε το σύμβολον της καταστροφής, εις συσχέτισιν με το ξύλον του ζωοποιού σταυρού, το οποίον είναι το σύμβολον της νίκης κατά του όφεως.

Η ζωοποιός δύναμις του Σταυρού παρουσιάζεται, ακόμη, με την ράβδον του Μωυσέως, η οποία μεταβάλλει το πικρόν ύδωρ εις γλυκύ (Έξοδ. 15,25). Η Αγία Γραφή σημειώνει, ακόμη, Ότι «το πικρόν ύδωρ έγινε γλυκύ με ένα ξύλον δια να φανή τοιουτοτρόπως η δύναμις του» (Σοφ. Σειρ. 38,5).

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».

Ἡ φιλανθρωπία ὡς κέντρο τῆς ζωῆς.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».
Ἡ φιλανθρωπία ὡς κέντρο τῆς ζωῆς.

«Μαζί μέ τήν φιλοθεΐα» οἱ Βυζαντινοί «ἀσκοῦσαν ἔντονα καί τήν φιλανθρωπία. Καί αὐτό εἶναι φυσικό· γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ πραγματικά τόν Θεό, τότε δέν μπορεῖ νά μήν ἀγαπᾶ καί ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός. Ὁλόκληρη ἡ Ὀρθόδοξη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἦταν Αὐτοκρατορία φιλανθρωπίας. Διασώζονται μάλιστα καί πληροφορίες πού τήν χαρακτηρίζουν κατ’ αὐτόν τόν τρόπο. Ἕνας πρεσβευτής πού πῆγε νά συζητήσει μέ τούς Ἀβάρους, μεταξύ ἄλλων τούς εἶπε καί τά ἑξῆς: “Οἱ Βυζαντινοί (Ρωμαῖοι) ἐν ὀνόματι τῆς εἰρήνης ρίχνουν στήν λήθη τίς προηγούμενες συμφορές καί ἔχουν ἤδη ξεχάσει τίς ἀδικίες πού τούς κάνατε. Καί, ἐπειδή αὐτοί εἶναι ἀνώτεροι στήν φιλανθρωπία ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κράτη, δέν εἶναι πρόθυμοι νά καταφεύγουν στά ὅπλα”.

Ὁ Αὐτοκράτορας Τιβέριος ὁ Β΄ (578-582) συμβούλευσε τόν γαμπρό του, τόν Αὐτοκράτορα Μαυρίκιο, ὡς ἑξῆς: “ἄς προηγεῖται ἡ φιλανθρωπία ἀπό τήν ὀργή”.

Ἡ Χριστιανική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἦταν δοξασμένο Κράτος, λόγῳ τῆς φιλανθρωπίας του. Πρώτη φορά ἔβλεπε ὁ κόσμος γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, νοσοκομεῖα κ.λπ. ἄριστα ὀργανωμένα. Καί τά περισσότερα κτίζονταν γύρω ἀπό τά Μοναστήρια. Συνέχεια →

Ἡ ἄσκηση στό «Βυζάντιο».

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

• Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».

  Ἡ ἄσκηση στό «Βυζάντιο».
  
  Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἄσκηση γινόταν (καί μάλιστα μέ πολύ μεγάλη ἔνταση) ὄχι μόνο στά Μοναστήρια ἀλλά καί στίς κοσμικές Ἐνορίες, ἀπό τούς χριστιανούς πού ζοῦσαν στόν κόσμο.
  
  Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος (σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, 4^ος αἰῶνας) μᾶς πληροφορεῖ πὼς ἡ ἄσκηση «δὲν ἔγινε μόνο στὶς ἐρήμους καὶ τὰ ὄρη, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο στὶς πόλεις, στὰ χωριά, στὰ νησιὰ καὶ τὶς Ἐκκλησίες. Τὰ πλήθη τῶν σωζομένων ἐξέλαμψαν, καθένας, ὅπως τοῦ ὅρισε ὁ Θεὸς, φύλαξε τὶς ἐντολές Του ἀξιοθαύμαστα· Ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἀξιώματα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ βασιλεῖς, ἄρχοντες, ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες»⁸¹.
  
  
  
  Ἡ ἀσκητική καί νηπτική γραμματεία ἦταν τό πλέον διαδεδομένο εἶδος γραπτοῦ λόγου πού μελετοῦσαν ὅλοι. Ἡ Κλῖμαξ τοῦ ἅγιου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη, «ἦταν τὸ προσφιλέστερο ἀνάγνωσμα τῶν ΄΄Βυζαντινῶν΄΄ μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν λαϊκῶν. Λίγα βιβλία διαβάστηκαν περισσότερο ἀπὸ αὐτό. Πλῆθος εἶναι τὰ χειρόγραφα ποὺ μᾶς σώζονται.
  

Αἱ Ἅγιαι Εἰκόνες

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23^ο. Αἱ Ἅγιαι Εἰκόνες

 1. Η απαγόρευσις της Παλαιάς Διαθήκης

Είναι γνωστόν, ότι εις την Παλαιάν Διαθήκην απαγορεύεται απολύτως η κατασκευή και η λατρεία ειδώλων:

«Δεν θα κατασκευάσης ποτέ δια τον εαυτόν σου είδωλον ούτε εικόνα από όσα υπάρχουν εις τον ουρανόν άνω, όσα εις την γην και όσα εις τα ύδατα κάτω από την γην. Δεν θα προσκύνησης αυτά, ούτε θα τα λατρεύσης· διότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλότυπος» (Έξοδος 20,4-5). Δεν θα ακολουθήσετε και δεν θα κατασκευάσετε θεούς χυτούς* εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας (Λευϊτ. 19,4). «Δεν θα κατασκευάσετε δια τον εαυτό σας χειροποίητα είδωλα, ούτε γλυπτά, ούτε θα στήσετε ειδωλολατρικήν στήλην, ούτε θα θέσετε εις την χώραν σας περίοπτον λίθον, ώστε να προσκυνήσετε αυτόν εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας» (Λευϊτ. 26,1).

Πώς πρέπει να ερμηνεύσωμεν τα χωρία αυτά;

Μερικοί αιρετικοί διαχωρίζουν το πρώτον μέρος των χωρίων από το δεύτερον και το παρερμηνεύουν.

Είναι, όμως, φανερόν, ότι το κύριον βάρος της σημασίας πίπτει ακριβώς εις την φράσιν: