ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ, Ο ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΩΝ ΔΕΝ ΘΡΟΕΙΤΑΙ. ΚΑΙ ΑΝ ΑΔΙΚΗΘΕΙ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΤΙ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ ΑΛΛΑ ΒΑΖΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ(ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ- ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ)

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

Ἐκκλησία καί ἡ ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

ΜΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ 

Μία βασική ἐντολή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι τό «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι». Ὁ Κύριος διά τῆς παραβολῆς τῆς χήρας καί τοῦ ἀδίκου κριτοῦ[1] μᾶς δίδαξε ὅτι «δεῖν πάντοτε καὶ μὴ ἐκκακεῖν»[2]. 
Τά φιλοκαλικά κείμενα κατ’ ἐξοχήν τονίζουν τήν ἀνάγκη τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς μέ σκοπό τήν ἐνοίκηση τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο. 
«Αὐτή λοιπόν ἡ θεία προσευχή», διδάσκει ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, «ἡ ἐπίκληση τοῦ Σωτήρα μας, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», εἶναι καί προσευχή καί εὐχή καί ὁμολογία τῆς πίστεως· παρέχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι χορηγός θείων δωρεῶν, κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ἐκδίωξη τῶν δαιμόνων, κατοίκηση μέσα μας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πηγή πνευματικῶν ἐννοιῶν καί θείων λογισμῶν, ἀπολύτρωση ἀπό τίς ἁμαρτίες, θεραπεία τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, χορηγός του θείου φωτισμοῦ, βρύση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, δωρητής θείων ἀποκαλύψεων καί μυήσεων στόν ταπεινό, καί τό μόνο σωτήριο, γιατί ἔχει τό σωτήριο ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας, πού εἶναι τό μόνο ὄνομα πού μᾶς δόθηκε, τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί δέν εἶναι δυνατό νά σωθοῦμε μέ κανένα ἄλλο ὄνομα, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος»[3]. 
Σύμφωνα μέ τόν ἡσυχαστή ἅγιο Ἐπίσκοπο, σκοπός-στόχος τῆς ἀδιάλειπτης εὐχῆς εἶναι ἡ ἕνωση μέ τόν Κύριο. Τό ἴδιο διδάσκουν καί οἱ ἅγιοι ἡσυχαστές Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι, παραθέτοντας χωρίο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Κράτησε λοιπόν ἀδιάλειπτα τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά καταπιεῖ ἡ καρδιά τόν Κύριο καί ὁ Κύριος τήν καρδιά καί νά γίνουν τά δύο ἕνα. Τό ἔργο ὅμως αὐτό δέν εἶναι ζήτημα μιᾶς ἡμέρας ἤ δύο, ἀλλά πολλοῦ χρόνου καί καιροῦ. Γιατί χρειάζεται πολύς ἀγώνας καί χρόνος γιά νά ἐξοριστεῖ ὁ ἐχθρός καί νά κατοικήσει μέσα ὁ Χριστός»[4]. 
Ἑπομένως ὁ σκοπός τῆς μνήμης τοῦ θείου ὀνόματος εἶναι Χριστολογικός καί ἄρα ἐκκλησιολογικός. 
Ἡ ἐνοίκηση τοῦ Χριστοῦ ἐπιτυγχάνεται διά τῆς κατατροπώσεως τοῦ πονηροῦ μέ τήν ἀδιάλειπτο μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή γίνεται γιά νά «στεγαστεῖ» ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ θείου ὀνόματος καθιστᾶ τόν πιστό ναό τοῦ Θεοῦ. 
«Ἡ προσευχή καί ἡ δέηση», παρατηροῦν οἱ ὅσιοι Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος, προσκομίζοντας κείμενο τοῦ χρυσοῦ στόματος τῆς Ἐκκλησίας, «κάνουν τούς ἀνθρώπους ναούς Θεοῦ. Ὅπως ὁ χρυσός, οἱ πολύτιμοι λίθοι καί τά μάρμαρα κάνουν τά παλάτια τῶν βασιλέων, ἔτσι καί ἡ προσευχή κάνει τούς ἀνθρώπους ναούς τοῦ Χριστοῦ. Τί λοιπόν μεγαλύτερο ἐγκώμιο μπορεῖ νά γίνει γιά τήν προσευχή, ἀπό τό ὅτι κάνει τούς ἀνθρώπους ναούς τοῦ Θεοῦ; Ἐκεῖνος πού δέν τόν χωροῦν οἱ οὐρανοί, Αὐτός εἰσέρχεται στήν ψυχή πού ζεῖ μέ προσευχές»[5].

Σάββατο 6 Ιουνίου 2020

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...