“ Γιατί χάνουμε τή χαρά μας”. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

  

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-01-2015

(Στόν Ἱ. Ν. Ἁγίων Πέτρου καί Παύλου, Γιαννιτσῶν)

 Ἀκοῦστε ἐδῶ τήν ὁμιλία:Γιατί χάνουμε τή χαρά μας. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Καλησπέρα σας.

Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τοῦ Σεβασμιοτάτου, θά προσπαθήσουμε νά ποῦμε γιατί χάνουμε τή χαρά μας. Ἐπιτρέψτε μου ν’ ἀρχίσω μέ κάποια γραπτά κείμενα τοῦ π. Παϊσίου, τοῦ ἀειμνήστου καί μακαριστοῦ ὁσίου Γέροντος, τά ὁποῖα δέν τά ἔγραψε ὁ ἴδιος, ἀλλά τά κατέγραψαν, ὅπως αὐτός τά δίδαξε.

- Γιατί χάνουμε τή χαρά μας;

Ὁ ἅγιος π. Παΐσιος ἔλεγε ὅτι μία αἰτία πού ὁ ἄνθρωπος σήμερα δέν ἔχει χαρά εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν θυσιάζεται. Δέν ἔχει ἀποφασίσει νά βγεῖ ἀπό τόν ἑαυτό του καί ἀπό τή φιλαυτία του. Στήν ἐποχή μας σπανίζει ἡ θυσία.

«’Ζαλούρα εἶναι τά παιδιά’ μοῦ εἶπε μιά γυναίκα, πού τά εἶχε ὅλα, ἀλλά χαρά δέν εἶχε. Βαριέται νά ἔχει παιδιά. Ὅταν μιά μάνα σκέφτεται ἔτσι εἶναι ἕνα ἄχρηστο πράγμα, λέει ὁ π. Παΐσιος. Γιατί οἱ μανάδες κανονικά ἔχουν ἀγάπη καί ἡ ἀγάπη ἔχει μέσα της καί τή χαρά».

Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό.

 

 Γράφει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος:

   «Εκείνοι που από ανωριμότητα δεν μπορούν ακόμη να επιδοθούν τελείως στο έργο της προσευχής, αυτοί πρέπει να αναλάβουν την υπηρεσία των αδελφών με ευλάβεια και πίστη και φόβο Θεού, σαν να υπηρετούν εντολή του Θεού και πνευματική υπόθεση, και όχι σαν να περιμένουν μισθό και δόξα ή ευχαριστία από ανθρώπους. Επίσης να μη γογγύζουν διόλου, ούτε να υψηλοφρονούν ή να αμελούν και να χαλαρώνουν. Έτσι δε θα σπιλώνεται και δε θα διαφθείρεται το αγαθό αυτό έργο, αλλά μάλλον με την ευλάβεια, το φόβο και τη χαρά, θα γίνεται ευπρόσδεκτο από το Θεό»[1].Ἑπομένως:
-Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι ἀρεστή στόν Θεό;

Ἀπό τήν κατάθλιψη στή χαρά! Πῶς;

 

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ, ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ 

ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ  ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ

          »Σήμερα συμβαίνει πολλές φορές ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένεια του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές για να πάρει φάρμακα. Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια». Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα.

          Ο πόνος είναι μία ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. Αντ’ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτο του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.

          Υπάρχει ένα μυστικό να μεταβάλετε τη σατανική ενέργεια σε καλή. Είναι δύσκολο και χρειάζεται και κάποια προετοιμασία.

Πατερικαί Διδαχαί. Λόγοι περί Χαρᾶς

 

Πατερικαί Διδαχαί. Λόγοι περί Χαράς
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης μιλώντας γιὰ τὴν χαρὰ θὰ ἀναφέρη «Ὁ ἄνθρωπος λαχταρᾶ μία μόνιμη, ἀληθινὴ χαρά, ἀλλὰ δὲν τὴν βρίσκει. Οἱ χαρὲς ποὺ τοῦ προσφέρει ὁ κόσμος εἶναι ψευδεῖς, μάταιες καὶ συντόμου διαρκείας. Ἂν ὅμως περπατῆ κανεὶς ἀξίως τῆς χριστιανικῆς κλήσεως, θὰ βρῆ τὴ χαρὰ ποὺ ποθεῖ ἡ ψυχή του, τὴν χαρὰ γιὰ τὴν ὁποία πλάστηκε»¹.
Ὁ γέροντας Παΐσιος ἀπαντώντας σὲ ἐρώτηση σχετικὰ μὲ τὴν χαρὰ ἔλεγε «Γιὰ νὰ χαίρεται κανεὶς ἀληθινὰ, πνευματικά, πρέπει νὰ ἀγαπάη, καὶ γιὰ νὰ ἀγαπάη, πρέπει νὰ πιστεύη. Δὲν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν ἀγαποῦν, δὲν θυσιάζονται καὶ δὲν χαίρονται. Ἂν πίστευαν, θὰ ἀγαποῦσαν, θὰ θυσιάζονταν καὶ θὰ χαίρονταν. Ἀπὸ τὴν θυσία βγαίνει ἡ μεγαλύτερη χαρά.