«Τό Ψαλτήρι λειτουργεῖ ὡς «κόπανος» πού διώχνει τά κακούδια (δαιμόνια) ἀπό πάνω μας καί ἀπό τό περιβάλλον μας».

    Ο Κυρ-Παντελής ταξίδευε με το τρένο προς Θεσσαλονίκη και διάβαζε το Ψαλτήριο. Ένα παράξενο γεγονός όμως σημάδεψε το ταξίδι του. Καθώς διάβαζε, μία κοπέλα που καθόταν τρία-τέσσερα καθίσματα πιο μπροστά άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία και πίστεψε πώς κάποια παρεξήγηση έγινε με το διπλανό της. Όταν όμως ο κυρ-Παντελής είδε πώς ο ελεγκτής-εισπράκτορας ερχόταν προς το μέρος του απόρησε.

Ἑρμηνεία τῶν Ψαλμῶν (Εἰσαγωγή-Ψαλμός 1ος) Μέρος β΄

 

Του π. Αθανασίου Μυτηλιναίου

Εἰσαγωγή στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν
Ψαλμός 1ος

Εἶναι ποιήματα κατά τήν ἑβραϊκή φιλολογία, ὄχι ὅπως τά γνωρίζουμε. Ἡ ποίηση στήν ἑβραϊκή φιλολογία δέν ἔχει οὔτε ὁμοιοκαταληξία οὔτε ἴσως καί κάποιο ρυθμό. Ὁπωσδήποτε ὑπάρχει καί κάποιος τόνος ρυθμοῦ, ὄχι ὅμως πάρα πολύ ἔντονος. Εἶναι σάν τά σύγχρονα ποιήματα, πού δέν ἔχουν ρυθμό, ἄν τό ἔχετε προσέξει, καί αὐτό πού τά κάνει νά ξεχωρίζουν ἀπό τόν πεζό λόγο εἶναι ὅτι ἔχουμε ἐπανάληψη μιᾶς φράσεως, πού δίνει ἕναν τόνο ποιητικό. Εἶναι τό μόνο στοιχεῖο ἀπό τό ὁποῖο μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ἡ ἑβραϊκή ποίηση. Ὅμως εἶναι ποιήματα, ποιήματα - προσευχές.
Ἔτσι λοιπόν ἐπανέρχομαι στό προηγούμενο πού εἶπα, ὅτι ὁ Δαβίδ, ἤ ὁ Ψαλμωδός –θά λέμε πάντα ὁ Ψαλμωδός· δέν θά λέμε ὁ Δαβίδ, ἐκτός βέβαια ἄν ἡ ἐπιγραφή ἀπό πάνω λέει ὅτι ἀνήκει στόν Δαβίδ– ὁ Ψαλμωδός λοιπόν, πού στήν προκειμένη περίπτωση εἶναι ὁ Δαβίδ, ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο πού προφητεύει, δηλαδή τόν Ἰησοῦ Χριστό.