ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ, Ο ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΩΝ ΔΕΝ ΘΡΟΕΙΤΑΙ. ΚΑΙ ΑΝ ΑΔΙΚΗΘΕΙ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΤΙ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ ΑΛΛΑ ΒΑΖΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ(ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ- ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ)

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Πῶς καί πότε πρέπει νά μιλᾶμε; Μέρος 2ο

  Του αγίου Έφραίμ 
Εκείνος πού λέει πολλά λόγια, (όταν βρίσκεται) ανάμεσα σε αδελφούς, θα προκαλέσει πολλές φιλονικίες και πολλή αντιπάθεια εναντίον του. «Αν όμως δύσκολα ανοίγει τα χείλη του, θα γίνει αγαπητός.
Αδελφέ, όταν ο αθλητής αγωνίζεται, κρατάει σφιχτό το στόμα του. Σφίγγε κι εσύ το στόμα σου, (συγκρατώντας το) από τα περιττά (λόγια), και θα έχεις (ψυχική) ανάπαυση.
Όποιος λέει πολλά λόγια, γίνεται αντιπαθητικός. «Όποιος όμως προσέχει το στόμα του, γίνεται αγαπητός.
Όποιος φυλάει το στόμα του, φυλάει Και την ψυχή του. Απεναντίας, ο αυθάδης αυτοκαταστρέφεται ή (πάντως) «εγγίζει συντριβή», όπως είναι κάπου γραμμένο (Παροιμ. 10:14).
 http://agios-dimitrios.blogspot.gr/2014/09/2_26.html Ό κήπος πού δεν έχει φράχτη, ποδοπατιέται Και ερημώνεται.
Κι αυτός πού δεν φράζει το στόμα του, χάνει τους (πνευματικούς) καρπούς του.
Άντιόχου του Πανδέκτη

Ἕνα ἀστέρι τῆς Ὀρθοδοξίας.Ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ. Κεφ.Α μέρος β’


   ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΚΕΦ. Α΄ μέρος β΄
Μόλις ὁ Παῦλος πῆρε στά ἀτρεμῆ χέρια του τό τιμόνι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, προχώρησε σταθερά σέ ὅ,τι χρειαζόταν γιά τή στερέωση τῆς Πίστεως καί τήν προστασία τοῦ ποιμνίου ἀπό τούς “βαρεῖς λύκους” τῶν αἱρέσεων.
Πολλές “συμπληγάδες” περνοῦσε καθημερινά τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ ἴδιος. Ὅμως στηριγμένος ἐπάνω στόν Χριστό, στό Θεό τῆς θυσίας ἀλλά καί τοῦ θριάμβου, πορευόταν νικητής. Ἡ Χάρις πού τόν στόλιζε, εἶχε τόσο εὐεργετική ἐπίδραση σ᾿ ὅσους τόν πλησίαζαν, ὥστε πολλοί ἀπό αὐτούς πού εἶχαν παρασυρθεῖ, ἐπέστρεφαν στήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ὁ Παῦλος ἦταν ἀπό τούς σπάνιους ἀνθρώπους, πού δέν τούς σφραγίζει ἡ ἐποχή τους, ἀλλά τό ἀντιστροφό, ἐκεῖνοι ἐπιρεάζουν καί σφραγίζουν τήν ἐποχή τους καί γράφουν μέ τή ζωή τους τήν ἱστορία της.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Πῶς καί πότε πρέπει νά μιλᾶμε; (Μέρος 1ο)

 

 Ένας γέροντας είπε:
Υπάρχει άνθρωπος πού νομίζει ότι σωπαίνει, μα ή καρδιά του κατακρίνει τους άλλους. Αυτός πάντοτε μιλάει. 
Και υπάρχει άλλος πού μιλάει άπ’ το πρωί ως το βράδυ, μα φυλάει τη σιωπή, γιατί δεν λέει τίποτα πού να μην είναι ωφέλιμο.
Ρώτησαν ένα γέροντα:
Ποια είναι ή σημασία του ρητού, «πάν ρήμα άργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, άποδώσουσι περί αυτόν λόγον» (Ματθ. 12: 36);
Και αποκρίθηκε:
Κάθε λόγος πού αναφέρεται σε υλικά πράγματα, εκτός από τα απαραίτητα, είναι αργολογίας. Μόνο ή ομιλία για σωτηρία «ψυχής δεν είναι αργολογία.

Ἕνα ἀστέρι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ,ΚΕΦ. Α΄ μέρος α΄

 
 ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Αὐτόμελον.
Θείας πίστεως ὁμολογία, ἄλλον Παῦλόν σε τῇ Ἐκκλησίᾳ, ζηλωτὴν ἐν ἱερεῦσιν ἀνέδειξε· συνεκβοᾷ σοι καὶ Ἄβελ πρὸς Κύριον, καὶ Ζαχαρίου τὸ αἷμα τὸ δίκαιον. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἀστράψας ἐν γῇ, ὡς ἄστρον οὐρανόφωτον, τὴν καθολικήν, φωτίζεις Ἐκκλησίαν νῦν, ὑπὲρ ἧς καὶ ἤθλησας, τὴν ψυχήν σου Παῦλε προθέμενος, καὶ ὡς Ζαχαρίου καὶ Ἀβελ τρανῶς, βοᾷ σου τὸ αἷμα πρὸς Κύριον.
Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Ἀγώνας Πνευματικός, πίστη, μετάνοια καί προσευχή μέχρι τέλους γιά τή σωτηρία.

 
«Εκείνος που ζητά και χτυπά την θύρα και αιτεί μέχρι τέλους (Ματθ. 7, 8), σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου», διδάσκει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Μέγας στή Φιλοκαλία, «επιτυγχάνει τα αιτήματά του. Μόνο ας έχει θάρρος να ζητά αδιάλειπτα με το νου και με το στόμα, και να επιμένει ανένδοτα στη σωματική λατρεία του Θεού, χωρίς να περιπλέκεται στα κοσμικά πράγματα, ούτε να ευχαριστείται με τα πάθη της κακίας.
Γιατί είναι αψευδής Εκείνος που είπε: «Κάθε τι που θα μου ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα το λάβετε»(Ματθ. 21, 22). Εκείνοι τώρα που λένε ότι και αν κάνει κανείς όλα τα διαταγμένα, αλλά δε λάβει τη θεία χάρη σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν ωφελήθηκε τίποτε, νομίζουν και λένε εσφαλμένα και ασύμφωνα με τις θείες Γραφές.

Περί τῆς ἔννοιας τοῦ Δόγματος καί περί τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδάμ_Πατερική Θεολογία_ Δ΄_ Μέρος_π. Ἰωάννου Ρωμανίδη_mp3

 
Π. Σάββας 2014-09-07_Περί τῆς ἔννοιας τοῦ Δόγματος καί περί τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδάμ_Πατερική Θεολογία_ Δ΄_ Μέρος_π. Ἰωάννου Ρωμανίδη_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 07-09-2014 (Σύναξη στὸ Ἀρχονταρίκι στόν Ι. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).
http://www.hristospanagia.gr/?p=31793 

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Κυριακή Α’ Λουκᾶ: Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχάν καί Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

 
(Λουκ. ε’ 1-11)
- Ο Ιησούς όταν τελειώνει το πνευματικόν έργον, φροντίζει και για τα αναγκαία στο σώμα. Τί μας διδάσκει αυτό;
- Ποιό ήταν το αποτέλεσμα της υπακοής του Πέτρου και πότε οι κόποι μας έχουν αποτέλεσμα;
- Γιατί φοβήθηκε ο Πέτρος τον Ιησού;
- Ποιοί ήσαν αυτοί που άφησαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Ιησού;

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Εἶναι κατορθωτή ἡ τελειότητα; Τί παθαίνουν ὅσοι λέγουν ὅτι δέν εἶναι.

 
Α) Εἶναι κατορθωτή ἡ τελειότητα;
Πολλοί λένε: «Τί, τέλειοι θά γίνουμε; Ποιός μπορεῖ νά εἶναι τέλειος;». Λέγοντας αὐτά παραιτοῦνται ἀπό κάθε προσπάθεια καί πνευματικό ἀγῶνα. Ὅμως ὁ Ἅγιος Μακάριος προσκομίζοντας ἀποδείξεις ἀπό τήν Ἁγία Γραφή μᾶς πείθει ὅτι ὄντως εἶναι κατορθωτή ἡ τελειότητα καί μάλιστα ἀπό ὅλους μας. Νά πῶς μᾶς διδάσκει:
«Σ’ εκείνους που λένε ότι είναι αδύνατο να φτάσομε την τελειότητα και να απαλλαγούμε ολότελα από τα πάθη, ή και να επιτύχομε τη μετοχή και πλήρωση του αγαθού Πνεύματος, είναι ανάγκη να φέρομε μαρτυρία από τις θείες Γραφές και να δείξομε ότι δεν ξέρουν καλά και ότι δε λένε το σωστό και την αλήθεια.
Έτσι, ο Κύριος λέει: «Να γίνεστε τέλειοι, όπως ο ουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος»(Ματθ. 5, 48), και: «Θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι κι εκείνοι μαζί μου, για να θεωρούν τη δόξα μου»(Ιω. 17, 24). Αυτά είναι λόγια Εκείνου που είπε: «Ο ουρανός και η γη θα πάψουν να υπάρχουν, οι λόγοι μου όμως ποτέ δε θα πάψουν να ισχύουν»(Ματθ. 24, 35).

Ὁ κοινωνικός σκοπός τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ καταλλαγή μέ τό Θεό_Πατερική Θεολογία_ Γ΄_ Μέρος_π. Ἰωάννου Ρωμανίδη_mp3

 
Π. Σάββας 2014-09-07_Ὁ κοινωνικός σκοπός τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ καταλλαγή μέ τό Θεό_Πατερική Θεολογία_ Γ΄_ Μέρος_π. Ἰωάννου Ρωμανίδη_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 07-09-2014 (Σύναξη στὸ Ἀρχονταρίκι στόν Ι. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).

 http://www.hristospanagia.gr/?p=31753

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Γιά νά κάνουμε τό καλό πρέπει πρῶτα νά τό ἐπιθυμήσουμε

 

  Ὁ μακαριστός Ἅγιος Γέρων Πορφύριος εἶχε μία ὀρθοδοξότατη θεώρηση γιά τόν ἄνθρωπο (ἀνθρωπολογία).  Ἐκτός ἀπό μιά ἀλάνθαστη Χριστολογία–Θεολογία εἶχε καί μιά βαθειά, ἀληθινά ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία–σωτηριολογία.  Ἡ διδασκαλία του γιά τό ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος (ὁ προπτωτικός, ὁ μεταπτωτικός, ὁ ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ), ποιές εἶναι οἱ προδιαγραφές τῆς σωστῆς του λειτουργίας, ὅσο καί γιά τό ποιός εἶναι ὁ προορισμός του, ὅλα εἶναι σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Οἱ λεπτότατες παρατηρήσεις του ἔχουν τεράστια σημασία γιά τόν σύγχρονο, ψυχικά ἄρρωστο, «χριστιανό».Ἡ ἀντίληψη του γιά τήν ἁμαρτία ἐκφράζεται μέ τή χαρακτηριστική του φράση: «Ἡ ἁμαρτία κάνει τόν ἄνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά».

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἦσαν «ἀντικοινωνικοί;»

 
«Τότε γίνεται το θέλημα του Θεού πάνω στη γη όπως στον ουρανό» παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Μέγας στή Φιλοκαλία, «όταν, όπως είπαμε, δεν υπερηφανευόμαστε ο ένας κατά του άλλου, και όταν όχι μόνο χωρίς ζηλοτυπία, αλλά και με απλότητα είμαστε ενωμένοι με αγάπη, ειρήνη και χαρά μεταξύ μας και θεωρούμε την προκοπή του πλησίον σαν δική μας, και την έλλειψή του σαν δική μας ζημία»[1].
 Διαλάμπει ἐδῶ τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί ὁ ἐκκλησιοκεντρικός, γεμάτος ἀγάπη πρός τόν πλησίον τρόπος σκέψης τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μέ τόν τρόπο καί τό φρόνημα ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων πού λανθασμένα διακρίνονται σέ ἀσκητικούς καί κοινωνικούς. Ὅλοι οἱ Πατέρες εἶναι κοινωνικοί καί ὅλοι εἶναι ἀσκητικοί.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Ποιό εἶναι τό θεμέλιο τῆς ἑνότητας στίς διαπροσωπικές σχέσεις καί στήν Ἐκκλησία.

 
 «Η απλότητα πριν από όλα και η αφέλεια, η αγάπη του ενός προς τον άλλο, η χαρά και η ταπείνωση» διδάσκει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος  «ας τεθούν με κάθε τρόπο σαν θεμέλιο στην αδελφότητα, για να μην υπερηφανευόμαστε και γογγύζομε ο ένας κατά του άλλου και έτσι κάνομε ανώφελο τον κόπο μας. Εκείνος που αδιάλειπτα επιμένει με καρτερία στις προσευχές να μην υπερηφανεύεται εις βάρος εκείνου που δεν μπορεί να κάνει το ίδιο, και εκείνος που είναι δοσμένος στη διακονία να μη γογγύζει εναντίον εκείνου που σχολάζει στην προσευχή.
Αν συμπεριφέρονται οι αδελφοί μεταξύ τους με τέτοια απλότητα και καλή διάθεση, θα πηγαίνει το περίσσευμα όσων προσεύχονται στο υστέρημα όσων διακονούν, και το περίσσευμα όσων διακονούν στο υστέρημα όσων προσεύχονται, ώστε να επέρχεται ισότητα, σύμφωνα με το ρητό: «Όποιος μάζεψε πολύ, δεν του περίσσεψε, κι όποιος μάζεψε λίγο, δεν του έλειψε»(Β΄ Κορ. 8, 14-15).

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό.


 

 Γράφει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος:

   «Εκείνοι που από ανωριμότητα δεν μπορούν ακόμη να επιδοθούν τελείως στο έργο της προσευχής, αυτοί πρέπει να αναλάβουν την υπηρεσία των αδελφών με ευλάβεια και πίστη και φόβο Θεού, σαν να υπηρετούν εντολή του Θεού και πνευματική υπόθεση, και όχι σαν να περιμένουν μισθό και δόξα ή ευχαριστία από ανθρώπους. Επίσης να μη γογγύζουν διόλου, ούτε να υψηλοφρονούν ή να αμελούν και να χαλαρώνουν. Έτσι δε θα σπιλώνεται και δε θα διαφθείρεται το αγαθό αυτό έργο, αλλά μάλλον με την ευλάβεια, το φόβο και τη χαρά, θα γίνεται ευπρόσδεκτο από το Θεό»[1].Ἑπομένως:
-Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι ἀρεστή στόν Θεό;

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Περί θανάτου καί σωτηρίας τῆς ψυχῆς_Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου_mp3

Νά ἐμφυσήσεις στήν ψυχή σου τήν θεία ἀγάπη Του Χριστοῦ. Μήν περιμένεις νά πάψουν οἱ δοκιμασίες πού αὐτός (ὁ πονηρός) μηχανεύεται εἰς βάρος σου



   
Δεν θα ζήσουμε, ψυχή μου, τον χρόνο της παρούσης ζωής μας μέσα στην οκνηρία, την απραγία και την ανοησία, σαν άπειρα νήπια, θεωρώντας ότι είναι αρκετή για την σωτηρία μας η παραμονή μας σε αυτόν τον τόπο, τον απρόσιτο στις γυναίκες και τους κοσμικούς ανθρώπους, γιατί έτσι θα μείνουμε στην πλάνη. Διότι και στα αρχαία χρόνια στους Ισραηλίτες, που με την βοήθεια του Υψίστου και με την καθοδήγηση του Μωυσή έφυγαν από την Αίγυπτο και τον Φαραώ, δεν ήταν αρκετό για την ευσέβεια τους το γεγονός ότι πέρασαν σαράντα χρόνια σε τόπο απρόσιτο, δηλαδή στην έρημο, επειδή ακριβώς δεν διατήρησαν την σοφή πίστη στον Θεό, που τους έσωσε από αναρίθμητες δυσκολίες.
Δεν αρκούν τα άθλια αυτά κουρέλια, ψυχή μου, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο των πάντων. Με ένα από αυτά, την διαμονή στην έρημο, επιτυγχάνεται η απόλυτη σιωπή και με το άλλο η απόλυτη ταπείνωση.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Τό δογματικό ὑπόβαθρο τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς καί διδασκαλίας τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή

 

  ΤΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ 
ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗ*
Καθηγητή Δημητρίου Τσελεγγίδη | Τμήμα Θεολογίας Α.Π.Θ.

Εισαγωγικά
Ευθύς εξαρχής θα πρέπει να υπενθυμήσουμε, ότι τα κείμενα του γέροντα Ιωσήφ απευθύνονται σε πιστούς, που είναι συνειδητά ενταγμένοι στην Εκκλησία, και επομένως είναι δεδομένη μυστηριακή ζωή τους.
Από τη μελέτη των κειμένων του γέροντα Ιωσήφ προκύπτει σαφώς, ότι η ασκητική ζωή και διδασκαλία του Αθωνίτη Ησυχαστή είναι θεμελιωμένη στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Κύρια χαρακτηριστικά της διδασκαλίας του είναι, ότι αυτή εναρμονίζεται απόλυτα με το Ορθόδοξο δόγμα και ότι αναδύεται μέσα από την προσωπική βιωματική εμπειρία του. Ο ίδιος εμφανίζεται ως άριστος διδάσκαλος και καθοδηγητής της εν Χριστώ ασκητικής ζωής ως «εν πείρα και πράξει διδάκτορας»1, ο οποίος έμαθε εμπειρικώς και βιωματικώς, αφού «έπαθε» θεοπρεπώς τα θεία, οπότε και αναδείχθηκε αληθινά θεοδίδακτος2. Ο λόγος του έχει αποδεικτικό χαρακτήρα3 και ταυτίζεται με το φρόνημα των διαχρονικώς «φερομένων υπό του Αγίου Πνεύματος»4. Επ’ αυτού είναι διαφωτιστική και η μαρτυρία του ίδιου, ότι τα κείμενά του γράφονταν μετά από πολύωρη νοερά προσευχή5.

Εὐχή χωρίς καρπούς πνευματικούς δέν εἶναι ἀληθινή εὐχή.

 
 Γράφει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος:
«Αν την προσευχή μας δεν την καταστολίζουν η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη, η απλότητα και η αγαθότητα, τότε η προσευχή μας αυτή, μάλλον το πρόσχημα αυτό της προσευχής, πολύ λίγο μπορεί να μας ωφελήσει. Και δεν το λέμε αυτό μόνο για την προσευχή, αλλά και για κάθε κόπο και μόχθο, παρθενία ή νηστεία ή αγρυπνία ή ψαλμωδία ή διακονία, ή οποιαδήποτε εργασία που κάνομε για χάρη της αρετής.
Αν δεν δούμε ότι έχομε μέσα μας τους καρπούς της αγάπης, της ειρήνης, της χαράς, της απλότητας, της ταπεινοφροσύνης, της πραότητας, της απουσίας προσποιήσεως, της ορθής πίστεως, της μακροθυμίας, της ευπροσηγορίας, δεν ωφεληθήκαμε διόλου από τους κόπους. Γιατί τους κόπους τους υπομένομε για την ωφέλεια των καρπών. Αν δεν βρίσκονται μέσα μας οι καρποί της αγάπης, είναι περιττή κάθε εργασία.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Γιά τό ὅτι πρέπει νά μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας, β’μέρος

 
 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡEΠΕΙ ΝΑ ΜΕΜΦΟΜΑΣΤΕ
 ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
……..
Κάποτε μέ πλησίασαν δυό ἀδελφοί, πού στενοχωροῦσε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί ἔλεγε ὁ μεγαλύτερος γιά τό μικρότερο: «Τοῦ λέω νά κάνει κάτι καί στενοχωριέται καί στενοχωριέμαι κι ἐγώ, γιατί σκέπτομαι ὅτι ἄν μέ ἀγαποῦσε καί μ᾿ ἐμπιστευόταν, θά τόν πληροφοροῦσε ὁ Θεός νά τά δεχτεῖ»1. Καί ὁ μικρότερος ἔλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι δέν μοῦ μιλάει μέ φόβο Θεοῦ, ἀλλά σάν νά θέλει νά μέ διατάζει. Καί νομίζω ὅτι γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύεται ἡ καρδιά μου, ὅπως λένε οἱ Πατέρες»2. Προσέξτε, πῶς ὁ ἕνας ἔριξε τό βάρος στόν ἄλλο, καί κανείς τους δέν κατηγόρησε τόν ἑαυτόν του. Ἄλλοι δυό πού στενοχώρησαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἔβαλαν μέν ὁ ἕνας στόν ἄλλο μετάνοια, παρέμειναν ὅμως ἀνειρήνευτοι. Καί ὁ μέν ἕνας ἔλεγε:
« Δέν μοῦ ἔβαλε μέ τήν καρδιά του μετάνοια καί γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύτηκα. Γιατί ἔτσι ἔχουν πεῖ οἱ Πατέρες». Ὁ δέ ἄλλος ἔλεγε: «Ἐπειδή δέν εἶχε προδιατεθεῖ μέ ἀγάπη πρός τό πρόσωπό μου, πρίν ἐγώ τοῦ δείξω τή μετάνοιά μου, γι᾿ αὐτό κι ἐγώ δέν ἀναπαύτηκα».

Περί τῶν ὀκτώ λογισμῶν τῆς κακίας.Περί τῆς ὀργῆς

 ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
 τόμος Α’
ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ
  περί των οκτώ λογισμών της κακίας

4. Περί της οργής
     Τέταρτος αγώνας είναι εμπρός μας εναντίον του πνεύματος της οργής• και είναι ανάγκη, με τη βοήθεια του Θεού, το θανατηφόρο δηλητήριο της οργής να το κόψομε από το βάθος της καρδιάς μας. Γιατί όσο το πονηρό τούτο πνεύμα κάθεται στην καρδιά μας και τυφλώνει με τις σκοτεινές αναταραχές τα μάτια της καρδιάς μας, ούτε το συμφέρον της ψυχής μας μπορούμε να διακρίνομε, ούτε να φτάσομε ποτέ την πνευματική γνώση, ούτε την τελειότητα αγαθής σκέψεως να πάρομε στην κατοχή μας, ούτε να γίνομε μέτοχοι της αληθινής πνευματικής ζωής, ούτε το θείο και αληθινό φως μπορεί να δεχτεί ο νους μας• γιατί λέει η Γραφή: «Ταράχθηκαν τα μάτια μου από το θυμό». Ούτε θα γίνομε μέτοχοι της θείας σοφίας, και αν ακόμη οι άλλοι μας νομίζουν για πολύ σοφούς, γιατί είναι γραμμένο: «Στον κόρφο των ανοήτων αναπαύεται ο θυμός».Αλλά ούτε και τις σωτήριες σκέψεις της διακρίσεως μπορούμε να αποκτήσομε και αν ακόμη οι άνθρωποι μας νομίζουν για φρόνιμους, γιατί είναι γραμμένο: «Η οργή καταστρέφει και τους φρόνιμους».

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

«Γιά τό ὅτι πρέπει νά μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας» μέρος α΄

 
Ζ΄ Διδασκαλία
 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡEΠΕΙ ΝΑ ΜΕΜΦΟΜΑΣΤΕ
 ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
Ἄς ἐρευνήσουμε, ἀδελφοί μου, νά βροῦμε ποιός εἶναι ὁ λόγος πού μερικές φορές ἀκούει κανείς ἕνα προσβλητικό λόγο καί τόν ξεπερνάει χωρίς νά ταραχθεῖ, σάν νά μήν ἄκουσε σχεδόν τίποτα, ἐνῶ ἄλλοτε μέ τόν ἴδιο λόγο, ἀμέσως ταράζεται. Ποιά εἶναι ἡ αἰτία μιᾶς τέτοιας διαφορᾶς; Ἐγώ βλέπω ὅτι ἔχει μέν πολλές αἰτίες, μιά ὅμως εἶναι ἡ μητέρα, θά λέγαμε, πού γεννάει ὅλες τίς ἄλλες. Καί ἐξηγῶ πῶς ἀκριβῶς. Πρῶτα – πρῶτα συμβαίνει πολλές φορές νά προσεύχεται κανείς λέγοντας τήν εὐχή ἤ νά κάνει νοερή πνευματική μελέτη καί βρίσκεται, θά λέγαμε, σέ εἰρηνική ψυχική κατάσταση καί σηκώνει τόν ἀδελφό καί ξεπερνάει τά λόγια του χωρίς ταραχή. Ἄλλοτε δέ συμβαίνει νά ἔχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σέ κάποιον ἄλλο καί γι᾿ αὐτό σηκώνει ὅλες τίς δυσκολίες πού τοῦ προξενεῖ χωρίς νά θλίβεται.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Γέροντας Ἰωσήφ Βατοπαιδινός: Τί εἶναι οἱ ἡδονές; Ποιές εἶναι ἀθῶες καί ποιές ἔνοχες;

Ηδονές είναι όσα «ηδύνουν» και γλυκαίνουν τη ζωή μας και είναι διπλές καθώς και η φύση μας είναι διπλή. Όπως είμαστε σώμα και ψυχή και καθένας έχει τις αισθήσεις και τα μέλη του, έτσι και οι ηδονές ανήκουν και στα δύο μέρη. Είναι οι σωματικές ηδονές, που γίνονται αισθητές μέσω των μελών του σώματος. Είναι και οι πνευματικές, που ανήκουν στον ψυχικό και πνευματικό μας κόσμο. Οι ηδονές προκύπτουν, ως επί το πλείστον, από τη δραστηριότητά μας και παρηγορούν ή απογοητεύουν ανάλογα με την ορθή ή τη λανθασμένη ενέργειά μας. Αν το πρόγραμμα και ο σκοπός των κινήσεών μας είναι «κατά Θεόν» και σύμφωνα με το θέλημά του, τα συναισθήματα και οι ηδονές, που προκύπτουν, είναι ευχάριστες και γλυκαίνουν.

Εἴμεθα παιδιά τοῦ Θεοῦ καί δέν γνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ Θεός μας

 
»Είμεθα παιδιά του Θεού και δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο Θεός μας. Έχουμε Ουράνιον Πατέρα και δεν τον γνωρίζουμε στην πραγματικότητα. Τον πιστεύουμε ότι είναι Πατέρας μας , αλλά η καρδιά δεν το ομολογεί , δεν το έχει γευθή , τα ψυχικά μάτια δεν τον έχουν ιδή αυτόν τον Πατέρα. Αν βλέπαμε ποιον Πατέρα έχουμε , σαν τρελλοί θα φωνάζαμε , από μια απέραντη ευτυχία για ένα εύρημα μεγίστης αξίας. Είμεθα παιδιά ενός φοβερού Πατέρα , υπό την έννοια ότι αυτός ο Πατέρας είναι φοβερός στον πλούτο και στα χαρίσματα. Όσο κανείς επιχειρεί να μιλήσει γι`αυτόν τον Πατέρα , χάνει τα λόγια του.

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΕΡΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Ο ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΑΣ ΕΛΕΓΕ: «Μεγάλο πράγμα εἶναι ἡ εὐχή. Κάθε φορά πού λέμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…» εἶναι σάν νά λέμε «μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλεία σου»».

Ο γερό-Χαράλαμπος ό Κομποσχοινάς διηγήθηκε: «Ήταν μία γριούλα στην Μικρά Ασία με μία θαυματουργή εικόνα. Θεράπευε Τούρκους και Χριστιανούς. Στον πόλεμο του ’22 αυτή πήρε την εικόνα- ενώ, λοιπόν, σκότωναν οι Τούρκοι, αυτήν δεν την έβλεπαν και ήρθε στην Αθήνα. Με το μύρο πού έβγαζε ή εικόνα θεράπευσε άρρωστο».
Διηγήθηκε άλλη φορά: «Κατά τον χειμώνα του 1943 στην Αθήνα, όπου διέμενα ως λαϊκός, υπήρχε μεγάλη στέρηση των αναγκαίων και σε συνδυασμό με τον βαρύ χειμώνα πολύς κόσμος πέθαινε. Εκείνη την εποχή συνήθιζα να επισκέπτομαι αυτήν την πολύ ευλαβή καλογριά, ή όποια είχε στο σπίτι της την παλιά εικόνα της Παναγίας από την Μικρά Ασία.
 Ή εικόνα αυτή έφερε επάνω της πολλά παλαιά τάματα, μερικά εκ των όποιων ήσαν πολύτιμα. Καθώς λοιπόν στενοχωρούμεθα από την έλλειψη τροφών, μία ημέρα της λέω:

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Πῶς βίωνε τήν πίστη του στό Χριστό ὁ ἅγιος Νεκτάριος

 

 ΠΩΣ ΒΙΩΝΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Η εικόνα αυτού που πιστεύει στον Χριστό
Πόσο ωραία είναι η εικόνα του πιστού! Πόσο θαυμαστή η χάρη της! Το  κάλλος της σε γοητεύει, το δε ύφος της εκφράζει την εμπιστοσύνη του πιστού προς τον Θεό. Η γαλήνη που είναι απλωμένη στη μορφή της εκφράζει την ειρήνη της ψυχής, η δε ηρεμία της την αταραξία της καρδιάς 
Η χαραγμένη στο πρόσωπο του πιστού καλοσύνη, μαρτυρά την ήσυχη συνείδησή του. Ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος που έχει απαλλαγεί από την τυραννία των ασταμάτητων μερίμνων της ζωής, οι οποίες καταπονούν συνεχώς το πνεύμα και, επίσης, σαν άνθρωπος του οποίου η πεποίθησή του προς τον Θεό ζωγραφίζεται με ζωηρά χρώματα πάνω στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Αληθινά, ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος μακάριος και είναι μακάριος διότι κατέχει ήδη την πληροφορία για τη θεϊκή προέλευση της πίστης του και έχει πεισθεί για την αλήθεια της. Ο Θεός μίλησε μυστικά στην καρδιά του. Η θεία φωνή γέμισε την καρδιά του και η θεία ευφροσύνη την πλημμύρισε. Η καρδιά του και η διάνοιά του είναι αφοσιωμένες στον Θεό. 

Γιατί ἡ πίστη στά ἔσχατα χρόνια δέν θά ἐνεργεῖ τά ἴδια θαύματα ὅπως παλιά;

 

Ερώτηση  3:  Γιατί  η  πίστη  στα  έσχατα  χρόνια  δεν  θα  ενεργεί  τα  ίδια θαύματα όπως παλιά;
Απάντηση  3:  Γιατί  συνεχώς  θα  αυξάνει  ο  εγωισμός,  ενώ  η  αγάπη  θα ψύχεται.  Ο  Ίδιος  ο  Κύριος,  προβλέποντας  ότι  θα  εξασθενήσει  η  πίστη  των ανθρώπων,  είπε:  «Ο  Υιός  του  ανθρώπου  ελθών  άρα  ευρήσει  την  πίστιν  επί  της γης;» (Λουκ. 18,8) Ανθρωπίνως μιλώντας θα λέγαμε ότι στα Ευαγγέλια, όπως στα τελευταία  κεφάλαια  του  κατά  Ματθαίον,  διαφαίνεται  μια  απαισιοδοξία  για  το θέμα  αυτό.  Εντούτοις,  αφού  περιγράφονται  όλα  τα  γεγονότα  που  πρόκειται  να συντελεσθούν  στα  έσχατα  χρόνια,  τότε  ο  Κύριος  προσθέτει:  «Επάρατε  τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λουκ. 21,28). Επομένως οι δύο ακόλουθες  καταστάσεις  συμβαδίζουν:  απελπιζόμαστε  μεν  για  την  παρούσα κατάσταση  μας,  αλλά  ο  νους  μας  και  η  καρδιά  μας  προσβλέπουν  σε  Εκείνον,  ο Οποίος  ήλθε  και  πάλιν  έρχεται.  Κατά  συνέπεια  η  σύγκρουση  με  τον  εχθρό εντείνεται,  για  τον  ίδιο  λόγο  όμως  αυξάνεται  και  η  πρόκληση  να διαπράττουμε το αγαθό.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

«Ἀγάπη· ὁ ὕμνος τοῦ Παραδείσου»

  ΟΜΙΛΙΑ ΛΓ΄
 Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
   Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη.
«Ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» βροντοφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής (Α΄ Ἰωαν. Δ΄: 17).
Ἀγάπη:
Τό πιό ὄμορφο λουλούδι στόν κήπο τῶν ἀρετῶν, πού συνθέτουν τήν διάκρισι.
Τό πιό ἔντονο χρῶμα στό οὐράνιο τόξο τοῦ Εὐαγγελικοῦ Οὐρανοῦ.
Τό πιό ἀκριβό μαργαριτάρι στό στέμμα τῆς πίσεως.
Τό κλειδί, πού ἀνοίγει ὅλες τίς πόρτες τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς.
Τό φάρμακο, πού γιατρεύει ὅλες τίς ἀρρώστειες τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.
Ὁ ὕμνος ὁ εὐαγγελικός τοῦ Παραδείσου.
Ἕνας ἅγιος ἔλεγε: «Κύριε, κάνε με νά βοηθήσω κι ὄχι νά μέ βοηθήσουν. Κάνε με νά ἀγαπήσω, κι ὄχι νά μέ ἀγαπήσουν.
Κάνε με νά κατανοήσω, κι ὄχι νά μέ κατανοήσουν».

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

«… καί ἄφες ἡμῖν…»

 
 ΟΜΙΛΙΑ Κ΄
Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν παραβολή τῶν ταλάντων ἐκθέτει, παρουσιάζει παραστατικά κι ἀνάγλυφα τίς συνέπειες τῆς μή συγχωρήσεως ὅλων ἐκείνων τῶν σφαλμάτων πού οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι μᾶς ἔκαναν· δηλαδή τί συμβαίνει, ὅταν δέν συγχωροῦμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά ἐκείνους πού μᾶς ἔκαναν ὁποιοδήποτε κακό.
Ἡ παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου λέει, ὅτι ἕνας βασιλιᾶς θέλησε νά λογαριαστῆ μέ τούς δούλους του, ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Μεταξύ τῶν ἄλλων παρουσιάστηκε κι ἕνας δοῦλος πού χρεωστοῦσε στόν κύριό του, τόν βασιλέα, μύρια τάλαντα – ἕνα ἀμύθητο ποσό. Ὁ δοῦλος φυσικά δέν εἶχε νά ἐξοφλήση αὐτό τό τεράστιο ποσό. Τότε ὁ κύριος του, τό ἀφεντικό του, διέταξε νά πουληθῆ ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε, ἀκόμα καί ἡ γυναίκα του καί τά παιδιά του, γιά νά ἐξοφληθῆ τό χρέος. Ὁ δοῦλος βλέποντας ὅτι καταστρέφεται πλέον διά παντός, χωρίς καμμιά ἐλπίδα ἐξοφλήσεως τοῦ χρέους, ἔπεσε στά πόδια τοῦ κυρίου του. Τόν παρακαλοῦσε νά μακροθυμήση, νά τόν συγχωρήση, καί ὑποσχόταν ὅτι θά προσπαθήση νά ἀποδώση τό ὀφειλόμενο ποσό. Ἔτσι κάνουμε ὅλοι, ὅταν χρεωστοῦμε καί δέν ἔχουμε νά τά δώσουμε.

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά κρίνουμε τόν πλησίον μας, μέρος β΄ (τελευταῖο)

 
 ΣΤ΄ Διδασκαλία
 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ
 ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ
 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
 Πραγματικά, συμβαίνει νά κάνει κάποιος ἀδελφός μερικά πράγματα μέ ἁπλότητα2. Αὐτή ὅμως ἡ ἁπλότητα εὐαρεστεῖ στό Θεό περισσότερο ἀπό ὁλόκληρη τή δική σου ζωή. Καί σύ κάθεσαι καί τόν κατακρίνεις καί κολάζεις τήν ψυχή σου; Καί ἄν κάποτε ὑποκύψει στήν ἁμαρτία, πῶς μπορεῖς νά ξέρεις πόσο ἀγωνίστηκε καί πόσο αἷμα ἔσταξε, πρίν κάνει τό κακό, ὥστε νά φτάνει νά μοιάζει ἡ ἁμαρτία του σχεδόν σάν ἀρετή στά μάτια τοῦ Θεοῦ3; Γιατί ὁ Θεός βλέπει τόν κόπο του καί τή θλίψη πού δοκίμασε, ὅπως εἶπα, πρίν νά κάνει τό κακό, καί τόν ἐλεεῖ καί τόν συγχωρεῖ. Καί ὁ μέν Θεός τόν ἐλεεῖ, ἐσύ δέ τόν κατακρίνεις, καί χάνεις τήν ψυχή σου; Ποῦ ξέρεις ἀκόμα καί πόσα δάκρυα ἔχυσε γι᾿ αὐτό, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Καί σύ μέν ἔμαθες τήν ἁμαρτία, δέν ξέρεις ὅμως καί τήν μετάνοια. Μερικές φορές μάλιστα δέν κατακρίνουμε μόνο, ἀλλά καί ἐξουδενώνουμε. Γιατί ἄλλο εἶναι, ὅπως εἶπα, ἡ κατάκριση καί ἄλλο ἡ ἐξουδένωση.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

«Συνομιλία ψυχῆς καί νοῦ»

 
 Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ψυχή: Θλίψη ἀνυπόφορη αἰσθάνομαι. Πουθενά δέν βρίσκω χαρά καί παρηγοριά, οὔτε μέσα μου οὔτε γύρω μου. Δέν μπορῶ νά βλέπω συνέχεια στόν κόσμο τήν πλάνη, τήν ἀπάτη, τήν ψυχοκτονία. Τό ἀφηρημένο κοίταγμα τοῦ κόσμου, οἱ λίγες ἀπρόσεκτες ματιές στούς πειρασμούς του καί ἡ παιδιάστικη, ἀπό ἔλλειψη πείρας, ἐμπιστοσύνη μου σ᾿ αὐτόν τράβηξαν ἐπάνω μου τά φαρμακερά του βέλη, πού μέ γέμισαν θανάσιμες πληγές.
Γιατί νά κοιτάζω τόν κόσμο; Γιατί νά τόν περιεργάζομαι, γιατί νά μαθαίνω κάθε λεπτομέρειά του, γιατί νά ἀφοσιώνομαι σ᾿ αὐτόν, ἀφοῦ εἶμαι μιά φευγαλέα σελίδα στό πελώριο βιβλίο του; Ὁπωσδήποτε θά τόν ἀφήσω κάποτε, μόνο πού δέν γνωρίζω τό πότε. Κάθε μέρα καί κάθε ὥρα πρέπει νά εἶμαι ἕτοιμη γιά τή μετάβασή μου στήν αἰωνιότητα. Ὅσο κι ἄν παραταθεῖ ἡ περιπλάνησή μου στήν ἔρημο τοῦ κόσμου τούτου, αὐτή δέν εἶναι τίποτα μπροστά στήν ἀτέλειωτη αἰωνιότητα, ὅπου δέν ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στίς ὧρες, τίς μέρες, τά χρόνια καί τίς ἑκατονταετίες. Ὁ ἴδιος ὁ κόσμος μέ ὅλα τά τεράστια κατασκευάσματά του θά πάψει νά ὑπάρχει: « Ἡ γῆ, ὅπως καί ὅλα ὅσα θά ἔχουν γίνει πάνω σ᾿ αὐτήν, θά κατακαοῦν»1. Θά κατακαοῦν, γιατί εἶναι καρποί τῆς πτώσεως καί τῆς ἀποδοκιμασίας τῶν ἀνθρώπων.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά κρίνουμε τόν πλησίον μας, μέρος α΄

 
ΣΤ΄ Διδασκαλία
 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ
 ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ
 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
 Ἄν θυμόμασταν, ἀδελφοί μου, τά λόγια τῶν ἁγίων Γερόντων, ἄν τά μελετούσαμε, δύσκολα θά πέφταμε στήν ἁμαρτία, δύσκολα θά παραμελούσαμε τούς ἑαυτούς μας. Γιατί ἄν, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς συμβούλευσαν ἐκεῖνοι, δέν καταφρονούσαμε τά μικρά καί ὅσα θεωροῦμε ἀσήμαντα, δέν θά φτάναμε νά πέσουμε στά μεγάλα καί βαριά. Πάντοτε σᾶς λέω, ὅτι ἀπό αὐτά τά μικρά, δηλαδή ἀπό τό νά λέμε: «τί σημασία ἔχει αὐτό, τί σημασία ἔχει ἐκεῖνο;», κακοσυνηθίζει ἡ ψυχή καί ἀρχίζει νά μήν δίνει σημασία καί στά μεγάλα. Ξέρεις πόσο μεγάλη ἁμαρτία εἶναι νά κρίνεις τόν πλησίον; Πραγματικά, τί μπορεῖ νά εἶναι βαρύτερο ἀπ᾿ αὐτό; Τί ἄλλο μισεῖ τόσο πολύ καί ἀποστρέφεται ὁ Θεός σάν τήν κατάκριση;

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει κανείς νά ἐμπιστεύεται στή φρόνησή του

Ε΄ Διδασκαλία
 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ
 ΣΤΗ ΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ
 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
 Στήν Παλαιά Διαθήκη, στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν, διδάσκεται ὅτι: «Οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν ἰσχυρή καί συνετή διακυβέρνηση πέφτουν σάν τά μαραμένα φύλλα. Ἡ δέ σωτηρία ἐξασφαλίζεται μετά ἀπό φρόνιμη καί θεόπνευστη καθοδήγηση», (Παροιμ. ΙΑ΄: 14). Καταλαβαίνετε τή δύναμη πού κρύβουν αὐτά τά λόγια, ἀδελφοί μου, βλέπετε τί μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγ. Γραφή. Μᾶς κάνει προσεκτικούς νά μήν ἐμπιστευόμαστε τούς ἑαυτούς μας, νά μήν τούς θεωροῦμε συνετούς, νά μήν πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε νά κυβερνοῦμε τόν ἑαυτό μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό βοήθεια, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἀνθρώπους πού, μετά ἀπό τό Θεό, θά μᾶς κυβερνοῦν. Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ἄθλιο καί πιό εὐκολοθήρευτο γιά τόν ἐχθρό ἀπό ἐκείνους πού δέν ἔχουν κάποιο καθοδηγητή στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γιατί λέει, «ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν κάποιον νά τούς κατευθύνει, πέφτουν σάν τά μαραμένα φύλλα»; Τό φύλλο ὅταν πρωτοβγαίνει εἶναι πάντα χλωρό, τρυφερό, ὄμορφο. Μετά σιγά-σιγά ξεραίνεται καί πέφτει καί τελικά περιφρονεῖται σάν κάτι ἄχρηστο καί ποδοπατιέται.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Γιατί θυμιάζουν οἱ μοναχοί στίς ἀκολουθίες;

katzio2

 Στην ακολουθία του Όρθρου ψάλεται ο Πολυέλαιος «Δούλοι Κύριον» έρρυθμα για να  ταιριάζει η ψαλμωδία με την κίνηση του κατζίου, του θυμιατού με το οποίο θυμιάζουν οι μοναχοί που έχουν το διακόνημα του εκκλησιαστικού.

Το κατζίο είναι φορητό και χρησιμοποιείται στις λατρευτικές συνάξεις εντός του ναού όταν ψάλλονται ύμνοι από την Παλαιά Διαθήκη ή αναγινώσκονται οι Μεγάλες Ώρες.  Είναι μεταλλικό με μακριά χειρολαβή και κουδούνια, τα οποία συμβολίζουν τα βήματα του Θεού στον Παράδεισο και προτρέπουν τους μοναχούς σε εγρήγορση :”’Και άκουσαν τη φωνή του Κυρίου του Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό” (Παλαιά Διαθήκη Γένεση Κεφ. 3, Στίχος 8..

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Τρόποι νήψεως πού καθαρίζουν τόν νοῦ ἀπό ἐμπαθεῖς λογισμούς

   

Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος: Προς τον Θεόδουλο, λόγος περί νήψεως και αρετής χωρισμένος σε 203 κεφάλαια (τα λεγόμενα Αντιρρητικά και Ευκτικά) 
 13. Τώρα, πόσοι τρόπο νήψεως υπάρχουν κατ’ εμέ, που μπορούν να καθαρίζουν τον νου από εμπαθείς λογισμούς, δε θα βαρεθώ να σου τους φανερώσω με γλώσσα απλή και χωρίς στολίδια. Επειδή δεν το έκρινα καλό, σε καιρό πολέμου πνευματικού, να κρύψω σ’ αυτό το λόγο την ωφέλεια μέσω των κομψών λόγων, και μάλιστα μιλώντας σε απλουστέρους. «Και συ, παιδί μου Τιμόθεε – λέει – πρόσεχε αυτά που διαβάζεις»(6). 

14. Ένας τρόπος νήψεως είναι να εξετάζεις συχνά και προσεκτικά την φαντασία (παράσταση) του πονηρού λογισμού, δηλ. την «προσβολή», γιατί ο σατανάς δεν μπορεί χωρίς φαντασία να δημιουργεί λογισμούς και να τους παρουσιάζει στο νου για να τον εξαπατήσει. 

Γιά τόν Θεῖο φόβο

 
 Δ΄ Διδασκαλία
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ
Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
Ἀκούσαμε λοιπόν ποιός εἶναι ὁ τέλειος φόβος τῶν ἁγίων καί ποιός εἶναι ὁ ἀρχικός φόβος τῆς δικῆς μας καταστάσεως καί ἀπό ποῦ ξεκινάει κανείς καί ποῦ φτάνει μέ τό φόβο τοῦ Θεοῦ. Τώρα λοιπόν μᾶς ἀπομένει νά μάθουμε τό πῶς ἔρχεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί νά ποῦμε ποιά εἶναι αὐτά πού μᾶς ἀποξενώνουν ἀπ᾿ αὐτόν.
Εἶπαν οἱ Πατέρες ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποκτάει τό φόβο τοῦ Θεοῦ: Μέ τή διαρκή «μνήμη τοῦ θανάτου»1 καί τῶν τιμωριῶν. Μέ τό νά ἐρευνᾶ τόν ἑαυτό του, κάθε βράδυ, πῶς πέρασε τήν ἡμέρα, καί κάθε πρωί πάλι, πῶς πέρασε τή νύκτα. Μέ τό νά μήν ἔχει παρρησία. Μέ τό νά ζήσει μέ κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο πού πραγματικά φοβᾶται τό Θεό.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Γ.Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης -Περί Πνευματικοῦ Ζήλου‏

  Ὁ σκύλος ὅταν ἀντιληφθῆ, ὅτι κάτι ἔρχεται νὰ κάνη κακὸ στὰ πρόβατα, φωνάζει, γαυγίζει ἔντονα, ἀπειλητικά, νιώθοντας ὅτι ἔχει κάποια εὐθύνη πάνω στὰ πρόβατα, στὸ ἀφεντικὸ ποὺ τὸν ἔχει, ποὺ τὸν ταΐζει. Εἶναι φυσικό του νὰ τὸ κάνει αὐτό. Καὶ ὅσο γαυγίζει καὶ φωνάζει, ὁ κλέφτης, ὁ λύκος, τὸ ἀγρίμι, δὲν πλησιάζει τὸ κοπάδι. Ἐὰν στὸ σκυλὶ αὐτὸ ἔρθει ὁ λογισμός, ὅτι δὲν ὑπάρχει φόβος, δὲν ὑπάρχει λύκος, δὲν κρύβεται κάποιος κλέφτης καὶ ἀρχίζει νὰ σπάζει ἡ προσοχή του, τὸ ἄγρυπνο γιὰ τὸ κοπάδι, τὸν πλησιάζει ὁ νυσταγμός, κάθεται καὶ τὸν παίρνει ὁ ὕπνος. Καὶ ἔτσι ἡσυχάζει ὁ τόπος, τὸ κοπάδι ἀπὸ τὰ γαυγίσματα, αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὸν κλέφτη, ἀπὸ τὸν λύκο, ποὺ παραμονεύουν. Ὅταν, λοιπόν, σταματήσει ὁ λύκος νὰ ἀγρυπνεῖ καὶ νὰ φωνάζει. Ὅταν δοῦνε τὴν περίπτωση αὐτή, σιγὰ-σιγὰ προχωροῦν, πλησιάζουν, προσβάλλουν τὸ κοπάδι καὶ ἀρχίζουν ἕνα – ἕνα νὰ ρημάζουν τὰ πρόβατα.

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Μνήμη Γέροντος Ζωσιμᾶ

 (†10 Αυγούστου 2010)

  Δεν θα επεκταθώ στο ποιος ήταν ο Γέροντας Ζωσιμάς αφού υποθέτω πολλοί θα το πράξουν  σε μεγαλύτερη έκταση.
Με λίγα και απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι ο Ζωσιμάς Μοναχός, ήταν ένας χαρισματούχος μοναχός, τέκνο πίστης και υπακοής.
Έζησε πολλά χρόνια ως μοναχός στην Μονή Αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης και βοήθησε τα μέγιστα στην οικοδόμησή της αφού ως κοσμικός ήταν οικοδόμος. Ήταν υποτακτικός του μακαριστού γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη ενώ έγραψε συνολικά 5 βιβλία για την ζωή και το έργο του, ομολογώντας την αγιότητα του Γέροντά του και ταυτόχρονα, οικοδόμησε την πνευματική ζωή πολλών συνανθρώπων μας που τα μελέτησαν..
Ακολουθώντας τον γέροντα Σίμωνα, ο οποίος λόγω προβλημάτων υγείας αποχώρησε από την μονή του Αγίου Παντελεήμονα και έμενε στον κόσμο, ο π. Ζωσιμάς βρέθηκε (μετά τον θάνατο του γέροντα του) να ζει για 20 και πλέον χρόνια σε ένα μικρό σπιτάκι στο Χαλάνδρι της Αθήνας.

Δοξολογία Θεοῦ

αφφ05

 Λέει ο Γέροντας στον υποτακτικό: Έξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν Σοι, αγαθέ, και των αγγέλων τον ύμνον βοώμέν Σοι, δυνατέ· άγιος, άγιος» κτλ. «Κουά, κουά, κουά, κουά» τα βατράχια, κοάζουν, πως λέγεται, ξεχάσαμε και τα ελληνικά τώρα.
— Βρε παιδί μου, λέει, πήγαινε στα βατράχια και πές τα: Α, να σας πώ, ο Γέροντας λέει, σταματήστε τώρα γιατί θέλουμε να διαβάσουμε εμείς την ακολουθία.
— Να ‘ναι ευλογημένο, Γέροντα.
Αυτός ήταν υποτακτικός! Βλέπεις; Δεν είπε, «ε, Γέροντα, τα βατράχια θα πάω να πω εγώ;» Όχι, υπακοή.
— Ακουστέ εδώ, βατράχια, είπε ο Γέροντας να σταματήσετε τώρα, γιατί θέλουμε να διαβάσουμε εμείς την ακολουθία.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

«Λόγος γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό» μέρος γ΄

 
 Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς διδάσκει, ἀφενός, ὅτι «ὁ φόβος τοῦ Κυρίου εἶναι ἁγνός, κι ἔτσι παραμένει αἰώνιος»1, καί, ἀφετέρου, ὅτι «ὅποιος ἀγαπᾶ, δέν φοβᾶται· ἡ τέλεια ἀγάπη διώχνει τόν φόβο· γιατί ὁ φόβος σχετίζεται μέ τήν τιμωρία, κι ὅποιος φοβᾶται τήν τιμωρία δείχνει πώς δέν ἔχει φτάσει στήν τέλεια ἀγάπη»2.
Τά δύο αὐτά χωρία φαίνεται νά ἀντιφάσκουν. Δέν συμβαίνει, ὅμως, αὐτό στήν πραγματικότητα. Τήν ἐξήγηση μᾶς τή δίνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες:
«Ὑπάρχουν δύο εἴδη φόβων, ἕνας ἀρχικός καί ἕνας τέλειος.
Ὁ πρῶτος εἶναι χαρακτηριστικός τῶν ἀρχαρίων, θά λέγαμε, στήν πνευματική ζωή, ἐνῶ ὁ δεύτερος εἶναι χαρακτηριστικός τῶν ἁγίων, αὐτῶν πού ἔχουν πιά τελειωθεῖ πνευματικά κι ἔχουν φτάσει στό μέτρο τῆς ἁγίας ἀγάπης.
Ὅποιος, δηλαδή, κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν φόβο τῆς τιμωρίας, αὐτός, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἀκόμη ἀρχάριος.

Οἱ Ἀόρατοι ἀσκητές τῆς Κρήτης

 

 Το «Άγιον Όρος» της Κρήτης

 Όταν αναπτύχθηκε και στην Κρήτη ο αναχωρητισμός- ερημητισμός, επέλεξε να απλωθεί στην ευρύτερη περιοχή των Καλών Λιμένων (περιοχή στην οποία προσάραξε και παρέμεινε ο Απόστολος Παύλος, μεταφερόμενος στην Ρώμη), κι από εκεί σε όλα τα κεντρικά και νότια Αστερούσια όρη με τελικό επίκεντρο το Αγιοφάραγγο. Δικαίως ονομάστηκαν τα Αστερούσια «Άγιον Όρος της Κρήτης». Ο ερημητισμός αυτός έφθασε σε πολύ μεγάλη ακμή όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε ποιότητα. Απόδειξη το γεγονός ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης διδάχθηκε εκεί την νοερά προσευχή από τον ασκητή Αρσένιο, την οποία δίδαξε και ο ίδιος στην συνέχεια στο Άγιον Όρος.

Ορατές μαρτυρίες του ερημητισμού των Αστερουσίων είναι τα μέχρι σήμερα σωζόμενα ασκητήρια, τα οποία είναι παντού εγκατεσπαρμένα.

Οι ερημίτες υπήρχαν ως τα μέσα του 20ου αιώνα και μάλιστα σε απόλυτη απομόνωση. Μέχρι σήμερα ακούγονται παραδόσεις για αόρατους ασκητές, ασκητές δηλαδή που με την χάρη του Θεού έχουν φτάσει σε πολύ μεγάλα μέτρα αγιότητας και έχουν το χάρισμα να γίνονται αόρατοι από τους ανθρώπους. Και αυτό όχι γιατί τους φοβούνται, αλλά κυρίως για να μην αποσπώνται από τον σκοπό που πήγαν εκεί, να ενωθούν με τον Θεό.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

«Λόγος γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό» μέρος β΄

 
 Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά πλησιάσει τόν Θεό γιά νά Τόν ὑπηρετήσει, πρέπει νά χειραγωγηθεῖ ἀπό τόν φόβο Του. Τό αἴσθημα τοῦ ἱεροῦ φόβου, τό αἴσθημα τῆς βαθύτατης εὐλάβειας πρός τόν Θεό, γεννιέται μέσα μας, ἀφενός, ἀπό τήν ἐπίγνωση τοῦ ἀσύλληπτου μεγαλείου τοῦ θείου Ὄντος καί, ἀφετέρου, ἀπό τή συναίσθηση τῆς δικῆς μας μικρότητας, ἀδυναμίας καί ἁμαρτωλότητας.
Τόν θεῖο φόβο μᾶς τόν διδάσκει καί ἡ ἁγία Γραφή. Κατ᾿ ἀρχήν, ἡ Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία ὑποκατέστησε μερικῶς τή φωνή τῆς συνειδήσεώς μας καί τόν φυσικό νόμο, ὅταν αὐτά, λόγω τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, σκοτίστηκαν καί ἄρχισαν νά μᾶς δίνουν πληροφορίες ἀσαφεῖς καί σέ πολύ μεγάλο βαθμό ψευδεῖς. Ἔπειτα τό Εὐαγγέλιο καί ὁλόκληρη ἡ Καινή Διαθήκη, πού ἀντικατέστησε πλήρως τή φωνή τῆς συνειδήσεως καί τόν φυσικό νόμο.

Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: Πού ἀκούσθηκε ποτέ ὅτι ὁ δαίμων εἶπε πώς ὁ Θεός εἶναι αἴτιος τῆς δικής του ἀπωλείας;

hands-and-bible
 Λόγος προτρεπτικός για τη μετάνοια και στο ρητό του αποστόλου «αυτούς που προγνώρισε, τούτους και προόρισε». Ακολουθεί απόσπασμα.
«…Άνθρωποι, γιατί δεν σκέπτεσθε αυτά που σας σώζουν αλλά εκείνα που σας καταστρέφουν, και εκλέγοντας τα δυσνόητα χωρία της Θεόπνευστης Γραφής τα παρερμηνεύετε και τα διαστρεβλώνετε και τα αντιλαμβάνεσθε πρός απώλεια σας; [...]
Πράγματι, κι ακόμη κάποιος είναι τελώνης, ή πόρνος, ή μοιχός, ή φονεύς, ή οτιδήποτε άλλο, δεν τον αποστρέφεται ο Δεσπότης, αλλά σηκώνει το φορτίο των αμαρτημάτων του, και τον αποδεικνύει εκείνον πάλι ελεύθερο. Και πώς σηκώνει το φορτίο του; Όπως εσήκωσε κάποτε και του παραλυτικού, λέγοντας του·  «τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (ΜΘ. 9.2), κι αμέσως ανακουφίσθηκε από το βάρος και απέκτησε την θεραπεία του σώματος του. [...]

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Μοναχισμός-Ταπείνωση

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης 
(Προηγούμενος Ἱ. Μ. Φιλοθέου)
 
Ὁ μοναχισμὸς εἶναι τὸ ἄμισθον ἰατρεῖον• εἶναι ἡ κλινική τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνει καλά. Τὸν καλεῖ ὁ Θεὸς μὲ κλῆσιν ἁγίαν καὶ τὸν φέρνει μὲ τὴν ἀγάπην του σ’ αὐτὸ τὸ ἄμισθον ἰατρεῖον.
Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ τὴν θεραπεία του καὶ φωνάζει: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.
— Ναί, θὰ σὲ ἐλεήσω, ἀπαντᾶ ὁ Θεός. Καὶ ἀρχίζει ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τὴν θεραπείαν.
Μᾶς στέλλει διάφορες θλίψεις, ἐπιτρέπει πειρασμούς. Καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι τὰ φάρμακα, τὰ πικρὰ φάρμακα ποὺ θεραπεύεται ἡ ψυχὴ τοῦ ἄνθρωπου.
Βέβαια, κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι στὸν καιρὸ τῆς ἐγχειρήσεως ἤ τῆς ἰατρικῆς ἐπεμβάσεως δὲν πονεῖ, δὲν ἀγωνίζεται νὰ ξεπεράσει τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη• ὡστόσο ὅμως στὸ τέλος τῆς θεραπείας γίνεται ψυχικῶς καλά.

«Λόγος γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό» μέρος α΄

 
 Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
«Ὅπως δέν εἶναι δυνατό νά περάσει κανείς
τήν πλατιά θάλασσα χωρίς πλοῖο ἤ καράβι, ἔτσι
δέν μπορεῖ νά φτάσει στήν ἀγάπη χωρίς τόν φόβο»
Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
 Ἡ διακονία τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο ἔχει νομοθετηθεῖ ἀπό τόν Κύριο ἁπλά καί ξεκάθαρα. Ἐμεῖς, ὅμως, ἔχουμε γίνει τόσο πολύπλοκοι καί πονηροί στόν λογισμό, ἔχουμε ἀποξενωθεῖ τόσο ἀπό τήν πνευματική σκέψη, πού, γιά νά διακονήσουμε τόν Θεό σωστά καί ἀρεστά σ᾿ Ἐκεῖνον, χρειαζόμαστε ἐπιμελημένη νουθετησή καί χειραγώγηση. Πολύ συχνά ἀναλαμβάνουμε τή διακονία τοῦ Θεοῦ μέ τρόπο ἐνάντιο στούς ὁρισμούς Του, κι ἔτσι ὄχι μόνο δέν ὠφελοῦμε ἀλλά καί βλάπτουμε τίς ψυχές μας.
Ἔτσι, λοιπόν, μερικοί, διαβάζοντας στήν Ἁγία Γραφή πώς ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἀρετή1, διαβάζοντας πώς ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη2, προσπαθοῦν ἀμέσως νά ἀναπτύξουν στήν καρδιά τους τό αἴσθημα αὐτό καί νά τό βάλουν στίς προσευχές τους, στούς εὐλαβικούς λογισμούς τους, σ᾿ ὅλες τίς πράξεις τους.
Ὁ Θεός δέν δέχεται αὐτή τήν ἀκάθαρτη θυσία. Ζητάει ἀπό τόν ἄνθρωπο ἀγάπη, ἀλλά ἀγάπη ἀληθινή, πνευματική, ἁγία, ὄχι ἀγάπη ψεύτικη, σαρκική, μολυσμένη ἀπό τόν ἐγωισμό καί τήν ἡδυπάθεια.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

«Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου»

Δ΄ Διδασκαλία
 ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ
Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
«Ἡ ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110 : 10). Καί πάλι λέει: «Ἀρχή καί τέλος εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ» (Παροιμ. 1, 7 : 9, 10 : 22, 4). Ἀρχή ἐννοεῖ τόν ἀρχικό φόβο πού τόν διαδέχεται ὁ τέλειος, ὁ φόβος τῶν ἁγίων. Ὁ ἀρχικός λοιπόν φόβος ταιριάζει στό δικό μας πνευματικό ἐπίπεδο. Αὐτός προφυλάσσει τήν ψυχή ἀπό κάθε κακία, ὅπως τό γάνωμα προφυλάσσει τό χάλκωμα. Γιατί λέει: «Μέ τό φόβο τοῦ Κυρίου ξεφεύγει καθένας ἀπό κάθε κακό» (Παροιμ. 15, 27). Ἐάν λοιπόν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό κακό, μέ τό φόβο τῆς τιμωρίας, σάν τό δοῦλο πού φοβᾶται τό ἀφεντικό του, φτάνει σιγά-σιγά νά κάνει τό καλό, καί κάνοντας τό καλό ἀρχίζει λίγο -λίγο νά ἐλπίζει καί σέ κάποια ἀμοιβή τῆς ἐργασίας, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ μισθωτός.

Περί τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ ὡς τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας_1ο Μέρος_Πατερική Θεολογία_π. Ἰωάννου Ρωμανίδη_mp3

 
Π. Σάββας 2014-08-31_Περί τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ ὡς τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας_1ο Μέρος_Πατερική Θεολογία_π. Ἰωάννου Ρωμανίδη_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 31-08-2014 (Σύναξη στὸ Ἀρχονταρίκι στόν Ι. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).

http://www.hristospanagia.gr/?p=30743 

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ποιά ἐμπόδια προσπαθεῖ νά βάλει ὁ διάβολος σέ ὅσους θέλουν νά ἐξομολογηθοῦν

 

Η άγνοια, ο εγωισμός και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται. Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος.
Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από την εξομολόγηση. Γιατί; Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε’ 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. 
Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.
Κάποια μέρα πήγε στη Μονή ένας νέος. Μόλις μπήκε στον ναό της Παναγίας, μια δαιμονισμένη την οποία ουδέποτε είχεσυναντήσει του είπε:

«Πολλή ἁμαρτία, γι’ αὐτό πρέπει νά γίνει πόλεμος».

 

Αποκαλύπτει ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
σχόλιο Γ.Θ : Άλλος ένας Άγιος που από την Αιωνιότητα προειδοποιεί για τα επερχόμενα δεινά του πολέμου.

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο…
πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» – εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :
«- Νομίζουν πώς κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Τους πάντας βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...