ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΚΕΦ. Α΄ μέρος β΄
Μόλις
ὁ Παῦλος πῆρε στά ἀτρεμῆ χέρια του τό τιμόνι τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Κωνσταντινουπόλεως, προχώρησε σταθερά σέ ὅ,τι χρειαζόταν γιά τή στερέωση
τῆς Πίστεως καί τήν προστασία τοῦ ποιμνίου ἀπό τούς “βαρεῖς λύκους” τῶν
αἱρέσεων.
Πολλές
“συμπληγάδες” περνοῦσε καθημερινά τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ ἴδιος.
Ὅμως στηριγμένος ἐπάνω στόν Χριστό, στό Θεό τῆς θυσίας ἀλλά καί τοῦ
θριάμβου, πορευόταν νικητής. Ἡ Χάρις πού τόν στόλιζε, εἶχε τόσο
εὐεργετική ἐπίδραση σ᾿ ὅσους τόν πλησίαζαν, ὥστε πολλοί ἀπό αὐτούς πού
εἶχαν παρασυρθεῖ, ἐπέστρεφαν στήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ὁ Παῦλος ἦταν ἀπό τούς
σπάνιους ἀνθρώπους, πού δέν τούς σφραγίζει ἡ ἐποχή τους, ἀλλά τό
ἀντιστροφό, ἐκεῖνοι ἐπιρεάζουν καί σφραγίζουν τήν ἐποχή τους καί γράφουν
μέ τή ζωή τους τήν ἱστορία της.
Βεβαίως οἱ “παρασυναγωγές” τοῦ Εὐσεβίου καί τοῦ Μακεδόνιου δέν σταματοῦσαν τίς ἐπιβουλές καί τό συκοφαντικό τους ἔργο. Πολλά καί βαρύτατα διέδιδαν ἐναντίον τοῦ ἁγίου ἀνδρός, τά ὁποῖα προσπαθοῦσαν οἱ δικοί του ἄνθρωποι νά τοῦ τά ἀποκρύπτουν γιά νά μήν πικραίνεται.Ὅμως ἀρκετά ἀπό αὐτά ἔφθαναν στά αὐτιά του καί ἔθλιβαν τήν εὐαίσθητη ψυχή του. Ὄχι γιατί ἔθιγαν τόν ἴδιο, ἀλλά ἀπό λύπη γιά τήν ψυχική τους κατάσταση καί τήν “πόρωσιν τῆς καρδίας των”.
Ὁ
Παῦλος συνδύαζε τήν ψυχική εὐαισθησία μέ τήν ἀνδρεία. Ἐδῶ ἦταν καί τό
θαυμαστό: οἱ δύο ἀρετές συνυπῆρχαν στήν ψυχή του χωρίς ἡ μία νά αἵρει
τήν ἄλλη. Οὔτε ἡ ἀνδρεία του ἔφθανε στήν σκληρότητα, οὔτε ἡ εὐαισθησία
του σέ δειλία καί ἀβουλία. Εἶχε μιά θαυμαστή ἰσορροπία, ὅπως ὅλοι οἱ
θεωμένοι ἄνθρωποι.
Διέδιδαν
λοιπόν οἱ ὁπαδοί τοῦ ψεύδους πώς παρανόμως κατεῖχε τόν πατριαρχικό
θρόνο, ἐφ᾿ ὅσον δέν εἶχε ἐπικυρώσει τήν ἐκλογή ὁ αὐτοκράτορας. Ἄλλοι
διέδιδαν πώς ἀποτελοῦσε “συμφορά” γιά τήν Βασιλεύουσα ἡ ἐκλογή ἑνός
τέτοιου “ἀκραίου” ἀνθρώπου! Ταύτιζαν τήν ἀκρότητα μέ τή γνησιότητα, εἴτε
γιατί ἡ ἐσκοτισμένη διάνοιά τους δέ μποροῦσε νά κάνη τόν διαχωρισμό,
εἴτε ἐσκεμμένα, γιά νά παρασύρουν τούς ἀνίδεους καί τούς ἀπερίσκεπτους.
Ἀλλά καί γι᾿ αὐτούς πού ἀγαποῦσαν τίς ἀναπαύσεις καί τήν καλοζωΐα, εἴτε
ἀνῆκαν στίς ἀνώτερες κοινωνικές τάξεις εἴτε στίς κατώτερες, ἦταν
ἀντιπαθητικά ἀσκητικός.
Οἱ
“ἐκλεκτοί” ὅμως ἦσαν μαζί μέ τόν “ἐκλεκτό” τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν λέμε
“ἐκλεκτοί”, ἐννοοῦμε τούς γνήσιους καί εἰλικρινεῖς πιστούς τοῦ Κυρίου
ἀνεξάρτητα ἀπό κοινωνική θέση ἤ μόρφωση. Τέτοιοι ἦσαν παντοῦ: καί μέσα
στό παλάτι καί ἀνάμεσα στούς λογίους καί στούς στρατιωτικούς καί στόν
ἁπλό λαό μά καί στόν ἱερό κλῆρο. Καί τότε καί πάντα.
Ὁ
θεῖος Παῦλος προβλέποντας τίς πνευματικές μάχες πού θά δίνονταν μέσα
στήν καρδιά τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ἦρθε σέ συνεννόηση καί
στενότερη ἀδελφική ἐπαφή μέ ἄλλους Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς γιά τήν
συγκρότηση ἑνιαίου μετώπου καί τήν ὀργάνωση τῆς ἱερῆς ἄμυνας ἔναντι τῆς
θρασείας διεισδύσεως τῶν ἀρειανῶν. Ἐπίσης φρόντισε μέσα στήν Βασιλεύουσα
νά τοποθετηθοῦν γνήσιοι Ὀρθόδοξοι κληρικοί, πού νά πιστεύουν ἀλλά καί
νά ζοῦν σωστά. Ἔτσι ὀχύρωσε τή Βασιλεύουσα ἔναντι τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων
ὄχι μέ τείχη πέτρινα ἀλλά μέ ζωντανά τείχη φιλοχρίστων καί ἁγίων
ἀνδρῶν.
Μέ
ἐντολή του ὑπῆρχε τήν ἐποχή ἐκείνη ἕνας ὀργασμός διδασκαλίας σχετικά μέ
τά θέματα πίστεως. Ἐκλεκτοί κληρικοί ἐδίδασκαν τό λαό, τόν ἐνημέρωναν,
τόν στερέωναν στά δόγματα τῆς Πίστεως καί τόν ἑτοίμαζαν γιά τή μεγάλη
δοκιμασία, πού σύντομα θά ἐρχόταν.
Ἡ
ἄγνοια εἶναι τό καλίτερο δῶρο στόν σατανᾶ καί στά ὄργανά του. Ὁ Παῦλος
εἶχε ἐξακριβώσει ἀπό τήν περιοδεία, πού εἶχε κάνει ὡς νοτάριος, τήν
ἀνάγκη ἀλλά καί τά ἀγαθά ἀποτελέσματα μιᾶς τέτοιας διδασκαλίας καί
ἐνημερώσεως. Ἡ Βασιλεύουσα, ἡ ὁποία σέ λίγο θά γινόταν τό κέντρο τῶν
μεγάλων πνευματικῶν μαχῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τοῦ Ἀρειανισμοῦ, δέν
ἔπρεπε νά ὑστερήση σέ πνευματική προετοιμασία.
Τόν
ἱερό Παῦλο πλαισίωναν καί δύο πολύτιμοι συνεργάτες καί βοηθοί, πιστοί
στό Χριστό ἕως θανάτου. Δύο ἀδάμαντες νοητοί, οἱ ὁποῖοι ἀστραποβολοῦσαν
τίς μαρμαρυγές τῆς θείας Χάριτος μέ τήν ἐνάρετη ζωή τους. Αὐτοί ἦσαν οἱ
νοτάριοι καί γραμματεῖς του Μαρκιανός καί Μαρτύριος.
Οἱ
ἱεροί αὐτοί ἄνδρες παράστεκαν τόν Παῦλο σάν ἐπίγειοι ἄγγελοι.
Ὀσφραινόμενοι τήν εὐωδία Χριστοῦ, πού ἀπέπνεε ἡ ὁσιακή ζωή του, ἦσαν
τόσο ἑνωμένοι μαζί του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὅσο τόν πρῶτο χριστιανικό αἰῶνα
ὁ Τιμόθεος μέ τόν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν, Παῦλο. Ἔμειναν κοντά του σέ ὅλες
τίς δύσκολες περιστάσεις καί ἀγωνίστηκαν στό πλευρό του γενναῖα μέχρι
τέλους. Ὑπέρμαχοι ἀληθινοί τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑψηλά ἀναστήματα πνευματικῆς
ζωῆς καί ὁμολογίας.
Στό
μεταξύ ὁ μηχανορράφος ἐπίσκοπος τῆς Νικομήδειας Εὐσέβιος δέν ἔχασε
καθόλου χρόνο. Ὁ ἴδιος καί οἱ περί αὐτόν, ἄρχισαν νά κατηγοροῦν τόν
Παῦλο καί νά ἐρεθίζουν τά ἀνάκτορα ἐναντίον του ὅτι δῆθεν περιφρονεῖ τόν
αὐτοκράτορα καί ἐνεργεῖ αὐθαίρετα.
Ἤδη
“τά νέα” ὁ Εὐσέβιος καί οἱ περί αὐτόν τά εἶχαν προφθάσει στόν
Κωνστάντιο, πού ἦσαν στρατοπεδευμένος στήν Ἀντιόχεια. Κι ἐκεῖνος,
ἐρεθισμένος τόσο ἀπό τόν ἐγωϊσμό του, ὅσο καί ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ ἱεροῦ
Παύλου, ἀπεφάσισε νά ἐγκαταλείψη τόν πόλεμο κατά τῶν Περσῶν καί νά
στραφῆ κατά τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Βασιλεύουσας καί τοῦ ἁγιωτάτου Παύλου!
Ἡ μεγάλη σύγκρουση πλησίαζε….
συνεχίζεται….
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος,αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”
Διατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν
Παναγίας Βαρνάκοβας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος
Εὐπάλιον – Δωρίδος
