Γιά τόν θεῖο φόβο Α΄, Ἀββᾶ Δωρόθεου-Ἀσκητικά, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Γιά τόν θεῖο φόβο Α΄, Ἀββᾶ Δωρόθεου-Ἀσκητικά, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 19-6-2018 (ὁμιλία σέ προσκυνητές), www.HristosPanagia.gr

4. Περί Ἰσιδώρου καί Δωροθέου, Λαυσαϊκή ἱστορία- Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀρχή τῆς διήγησης τῶν Ἁγίων Πατέρων τοῦ Λαυσαϊκοῦ, 4. Περί Ἰσιδώρου καί Δωροθέου, Λαυσαϊκή ἱστορία- Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία στίς 23-3-2018 (κήρυγμα στήν ἀγρυπνία), Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης,
http://hristospanagia3.blogspot.gr

Τό κτίσιμο τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς.Ἀββᾶ Δωροθέου. ΙΔ΄Διδασκαλία (Α). Μέρος 19ο.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Τό κτίσιμο τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς.Ἀββᾶ Δωροθέου. ΙΔ΄Διδασκαλία (Α). Μέρος 19ο.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-9-2016 (Σύναξη στό Ἀρχονταρίκι στήν Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης) http://HristosPanagia3.blogspot.gr

http://www.hristospanagia.gr/?p=61284

Γιά τήν ἀναισθησία τῆς ψυχῆς καί τήν ἀντιμετώπιση τῶν δοκιμασιῶν

 …Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, αδελφέ μου, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα, της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργάστηκε για το κακό στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή.

 Ακόμα η μνήμη της μελλοντικής παραστάσεώς του στο φρικτό και αδέκαστο βήμα του Χριστού, όπου θα του ζητηθεί λόγος ενώπιον του Θεού, όλων των αγίων αγγέλων και όλης γενικά της κτίσεως, όχι μόνον για τις πράξεις , αλλά και για τα λόγια και για τους λογισμούς. Να φέρνεις στο νου σου πάντοτε την απόφαση του φοβερού και δικαίου κριτή σ’ αυτούς που θα βρεθούν στ’ αριστερά Του και θα τους πει: «Φύγετε μακρυά μου, καταραμένοι ,στην αιώνια φωτιά που είναι ετοιμασμένη για το διάβολο και τους αγγέλους του ( Ματθ.25, 41 ) .

Περί πειρασμῶν. Ἀββᾶ Δωροθέου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 
Ἔπιστολή ΙΕ´. Ἄλλη ἐπιστολή μέ τό ἴδιο θέμα
 Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:Περί πειρασμῶν. Ἀββᾶ Δωροθέου
 Συνεχίζουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τοῦ Γέροντα τό θέμα γιά τούς πειρασμούς ἀπό τόν ἀββᾶ Δωρόθεο, πού δέχεται καί στέλνει ἐπιστολές σέ ἀδελφούς πού δοκιμάζονται ἀπό κάποιο πειρασμό. Γράφει σ’ ἔναν ἀδελφό, στόν ὁποῖο ἔχει γράψει κι ἄλλες ἐπιστολές, τά ἑξῆς: «Εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ ἀγαθοῦ καί φιλάνθρωπου Θεοῦ, πού εἶπε: ‘Ζῶ ἐγώ, λέει ὁ Κύριος, καί δέν ἐπιθυμῶ τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά θέλω νά μετανοήσει καί νά ζήσει’». ‘Ζῶ ἐγώ, τάδε λέγει Κύριος, οὐ βούλομαι τόν θάνατον τοῦ ἀσεβοῦς ὡς τό ἀποστρέψαι τόν ἀσεβῆ ἀπό τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ καί ζῆν αὐτόν’. (Ἰεζ. 33,11).

«Καί πάλι: ‘Δέν ἦρθα νά καλέσω σέ μετάνοια τούς δικαίους, ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς’ (Ματθ. 9,13). Ἄν λοιπόν εἶναι ἔτσι καί ἔτσι πιστεύουμε, ἄς ἀφήσουμε στόν Κύριο κάθε μέριμνα, γιά μᾶς καί τή ζωή μας καί Αὐτός θά μᾶς διαθρέψει (Ψαλ. 54, 23), δηλαδή θά μᾶς σώσει».

Περί θλίψεων καί πειρασμῶν (Ἀββᾱ Δωρόθεου, Ἀσκητικά).Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἐπιστολή ΙΒ’

Σέ ἀδελφό πού βρίσκεται σέ πειρασμό

Τό θέμα μας ἀπόψε θά εἶναι γιά τίς θλίψεις καί γιά τούς πειρασμούς. Εἶναι ἡ συνέχεια τῶν ἐπιστολῶν τοῦ ἁγίου ἀββᾶ Δωροθέου πρός ἀνθρώπους καί μάλιστα ἀδελφούς ἐν Χριστῷ, δηλαδή μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πειρασμό. Τό διευκρινίζουμε ξανά, ὅτι αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος στούς μοναχούς, ἀφορᾶ κι ἐμᾶς. Ὁτιδήποτε λένε οἱ ἅγιοι εἶναι θεραπευτικό γιά ὅλους. Εἶναι λάθος ὁ διαχωρισμός, αὐτά εἶναι γιά τούς μοναχούς καί τά ἄλλα γιά τούς κοσμικούς. Διότι τά φάρμακα ἀπευθύνονται στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί οἱ ψυχές εἶναι ἴδιες, εἴτε εἶναι κάποιος μοναχός, εἴτε λαϊκός, εἴτε εἶναι μεγάλης ἠλικίας, εἴτε εἶναι μικρῆς ἠλικίας.

Ἡ πιό εὔκολη ἁμαρτία. Ἀββᾶ Δωροθέου

 Η πιο εύκολη αμαρτία

Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον; Παραγματικά, τι μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό; Τι άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός σαν την κατάκριση; Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.   Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μια μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: «Τί σημασία έχει αν ακούσω τι λέει αυτός ο αδελφός; Τί σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τί σημασία έχει αν δω που πάει αυτός ο αδελφός ή τι πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει. ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουθένωση.

Ποιές εἶναι οἱ κατά Θεόν συναναστροφές μας;_Β΄_mp3

 

Π. Σάββας 2008-11-19_ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ_ΑΣΚΗΤΙΚΑ_ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΟΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ_2

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 19-11-2008 (Σύναξεις γυναικῶν στόν Ι.Ν. Ἁγίου Κωνσταντίνου).

http://www.hristospanagia.gr/?p=47206 

«Γιά τό ὅτι πρέπει νά φροντίζουμε νά κόβουμε γρήγορα τά πάθη πρίν ἐξοικειωθεῖ μαζί τους ἡ ψυχή»

 

 ΙΑ΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΝΑ

ΚΟΒΟΥΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΠΡΙΝ ΕΞΟΙΚΕΙΩΘΕΙ

ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ Η ΨΥΧΗ

Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

Μελετῆστε, ἀδελφοί μου, πῶς ἀκριβῶς εἶναι τά πράγματα καί προσέξτε μήν ἀμελήσετε τόν ἑαυτό σας, γιατί καί μικρή ἀκόμα ἀμέλεια μᾶς ὁδηγεῖ σέ μεγάλους κινδύνους. Ἐπισκέφθηκα κάποτε ἕναν ἀδελφό καί τόν βρῆκα νά ἔχει μόλις συνέλθει ἀπό ἀρρώστια καί στή κουβέντα πάνω, ἔμαθα ὅτι ἦταν μόνος του μέ πυρετό ἑπτά ἡμέρες καί ἐνῶ εἶχαν περάσει ἄλλες σαράντα ἡμέρες δέν εἶχε καταφέρει ἀκόμα νά συνέλθει. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, πόση ταλαιπωρία ἔχει κανείς ὅταν προσβληθεῖ, ἔστω καί ἀπό τήν παραμικρή ἀδιαθεσία. Πάντοτε σχεδόν συμβαίνει νά μή δίνει κανείς σημασία σέ μικροαδιαθεσίες καί δέν καταλαβαίνει ὅτι ἄν ταλαιπωρηθεῖ λίγο τό σῶμα του – καί μάλιστα ἄν εἶναι λίγο πιό εὐαίσθητος στήν ὑγεία του – χρειάζεται πολύ περισσότερος κόπος καί χρόνος γιά νά ὀρθοποδήσει. Ἑπτά ἡμέρες πέρασαν, καί δέν κατάφερε νά συνέλθει.Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Μιά μικρή ἁμαρτία κάνει κανείς καί χρειάζεται πολύ καιρό χύνοντας τό αἷμα του, μέχρι νά μπορέσει νά διορθωθεῖ.

«Γιά τό ὅτι πρέπει νά βαδίζουμε τό δρόμο τοῦ Θεοῦ μέ ἄγρυπνο πνεῦμα, χωρίς νά χάνουμε τόν καιρό μας».

 

 Ι΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

 ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΑΓΡΥΠΝΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ

 ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΜΑΣ

 Ἀββᾶ Δωροθέου
Ἀδελφοί μου, ἄς μεριμνήσουμε μέ ἄγρυπνη φροντίδα γιά τίς ψυχές μας. Ποιός θά μᾶς ξαναδώσει αὐτό τό χρόνο, ἄν τόν χάσουμε; Πραγματικά θά ᾿ ρθει ὥρα πού θ᾿ ἀναζητοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες καί δέν θά τίς βρίσκουμε. Ὁ ἀββάς Ἀρσένιος ἔλεγε πάντοτε στόν ἑαυτόν του: «Ἀρσένιε, γιά ποιό λόγο ἄφησες τόν κόσμο;»1 Ἐμεῖς ὅμως ζοῦμε μέ τόση ἀμέλεια πού οὔτε ξέρουμε γιατί ἀφήσαμε τόν κόσμο, οὔτε ξέρουμε τί σημαίνει αὐτό πού θελήσαμε. Γι᾿ αὐτό, ὄχι μόνο δέν προκόβουμε, ἀλλά καί πάντοτε εἴμαστε γεμάτοι θλίψη. Καί αὐτό μᾶς συμβαίνει ἐπειδή δέν παρακολουθοῦμε ἄγρυπνα τήν καρδιά μας. Πραγματικά, ἄν θελαμε λίγο ν᾿ ἀγωνιστοῦμε δέν θά στενοχωριόμαστε καί δέν θά κουραζόμαστε γιά πολύ. Γιατί καί ἄν ἀκόμα στήν ἀρχή βιάζει κανείς τόν ἑαυτόν του, ὅμως μέ τόν ἀγώνα σιγά – σιγά προοδεύει, καί στή συνέχεια τά κάνει ὅλα ξεκούραστα, γιατί ὁ Θεός βλέπει ὅτι πιέζει τόν ἑαυτόν του καί τόν βοηθάει.

«Λόγος γιά τό ψέμα»

 

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 Θ΄

 ΓΙΑ ΤΟ ΨΕΜΑ

   Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

   Θέλω νά σᾶς θυμίσω, ἀδελφοί μου, λίγα γιά τό ψέμα. Γιατί δέν βλέπω νά πολυφροντίζετε νά κρατᾶτε τή γλώσσα σας καί γι᾿ αὐτό εὔκολα παρασυρόμαστε σέ λάθη. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά κάθε πράγμα, ὅπως πάντα σᾶς λέω, παίζει ρόλο ἡ συνήθεια καί στό καλό καί στό κακό. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μήν μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπ᾿ αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τό Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό». Καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο ἔχει γραφτεῖ ὅτι: «Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. Η΄: 44). βλέπετε λέει τό διάβολο πατέρα τοῦ ψεύδους. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός. Γιατί Αὐτός λέει: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. Δ΄: 16). καταλαβαίνετε λοιπόν ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τό διάβολο.

Ἀββᾶ Δωροθέου Η‘ Διδασκαλία ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ

 

 Η΄Διδασκαλία

  ΓΙΑ ΤΗ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ

  ἈββᾶΔωροθέουἔργαἀσκητικά

Ἕνας ἀπό τούς Πατέρες, ὁ Εὐάγριος, εἶπε ὅτι οἱ μοναχοί δέν πρέπει νά ὀργίζονται ἤ νά στενοχωροῦν κανέναν. Καί πάλι εἶπε: Ἄν κάποιος χαλιναγωγήσει τό θυμό, χαλιναγωγεῖ τούς δαίμονες. Ἄν ὅμως ἔχει νικηθεῖ ἀπ’ αὐτό τό πάθος, εἶναι τελείως ξένος ἀπό τή μοναχική ζωή[1] καί ἄλλα σχετικά.Τί λοιπόν πρέπει νά ποῦμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτό μας, πού δέν σταματᾶμε μόνο στό θυμό καί στήν ὀργή, ἀλλά πολλές φορές φτάνουμε καί μέχρι τή μνησικακία; Τί ἄλλο, παρά τό νά πενθήσουμε γι’ αὐτή τήν ἐλεεινή καί ἀπάνθρωπη κατάστασή μας. Ἄς κρατήσουμε λοιπόν ἄγρυπνα τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἀδελφοί μου, καί ἄς βοηθήσουμε¸‘μετά Θεόν’ τούς ἑαυτούς μας, γιά νά γλυτώσουμε ἀπό τήν πίκρα αὐτοῦ τοῦ καταστρεπτικοῦ πάθους.Γιατί συμβαίνει πολλές φορές νά βάζει κανείς μετάνοια στόν ἀδελφό του -ὅταν φυσικά ψυχρανθοῦν ἤ στενοχωρηθοῦν μεταξύ τους- καί νά παραμένει καί μετά τή μετάνοια λυπημένος καί ἔχοντας λογισμούς ἐναντίον του. Δέν πρέπει αὐτός πού πολεμιέται ἀπό τούς λογισμούς ν’ ἀδιαφορήσει γιά τό θέμα, ἀλλά ἀμέσως νά τούς σταματήσει. Γιατί αὐτό εἶναι μνησικακία. Καί εἶναι ἀνάγκη νά προσέξει μέ ἄγρυπνη φροντίδα, νά μετανοήσει, ν’ ἀγωνιστεῖ, ὅπως εἶπα, γιά νά μήν μείνει πολύ καιρό μ’ αὐτούς τούς λογισμούς καί κινδυνεύσει.

Γιά τό ὅτι πρέπει νά μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας, β’μέρος

 

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡEΠΕΙ ΝΑ ΜΕΜΦΟΜΑΣΤΕ

 ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

……..
Κάποτε μέ πλησίασαν δυό ἀδελφοί, πού στενοχωροῦσε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί ἔλεγε ὁ μεγαλύτερος γιά τό μικρότερο: «Τοῦ λέω νά κάνει κάτι καί στενοχωριέται καί στενοχωριέμαι κι ἐγώ, γιατί σκέπτομαι ὅτι ἄν μέ ἀγαποῦσε καί μ᾿ ἐμπιστευόταν, θά τόν πληροφοροῦσε ὁ Θεός νά τά δεχτεῖ»1. Καί ὁ μικρότερος ἔλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι δέν μοῦ μιλάει μέ φόβο Θεοῦ, ἀλλά σάν νά θέλει νά μέ διατάζει. Καί νομίζω ὅτι γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύεται ἡ καρδιά μου, ὅπως λένε οἱ Πατέρες»2. Προσέξτε, πῶς ὁ ἕνας ἔριξε τό βάρος στόν ἄλλο, καί κανείς τους δέν κατηγόρησε τόν ἑαυτόν του. Ἄλλοι δυό πού στενοχώρησαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἔβαλαν μέν ὁ ἕνας στόν ἄλλο μετάνοια, παρέμειναν ὅμως ἀνειρήνευτοι. Καί ὁ μέν ἕνας ἔλεγε:
« Δέν μοῦ ἔβαλε μέ τήν καρδιά του μετάνοια καί γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύτηκα. Γιατί ἔτσι ἔχουν πεῖ οἱ Πατέρες». Ὁ δέ ἄλλος ἔλεγε: «Ἐπειδή δέν εἶχε προδιατεθεῖ μέ ἀγάπη πρός τό πρόσωπό μου, πρίν ἐγώ τοῦ δείξω τή μετάνοιά μου, γι᾿ αὐτό κι ἐγώ δέν ἀναπαύτηκα».

«Γιά τό ὅτι πρέπει νά μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας» μέρος α΄

 

Ζ΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡEΠΕΙ ΝΑ ΜΕΜΦΟΜΑΣΤΕ

 ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
Ἄς ἐρευνήσουμε, ἀδελφοί μου, νά βροῦμε ποιός εἶναι ὁ λόγος πού μερικές φορές ἀκούει κανείς ἕνα προσβλητικό λόγο καί τόν ξεπερνάει χωρίς νά ταραχθεῖ, σάν νά μήν ἄκουσε σχεδόν τίποτα, ἐνῶ ἄλλοτε μέ τόν ἴδιο λόγο, ἀμέσως ταράζεται. Ποιά εἶναι ἡ αἰτία μιᾶς τέτοιας διαφορᾶς; Ἐγώ βλέπω ὅτι ἔχει μέν πολλές αἰτίες, μιά ὅμως εἶναι ἡ μητέρα, θά λέγαμε, πού γεννάει ὅλες τίς ἄλλες. Καί ἐξηγῶ πῶς ἀκριβῶς. Πρῶτα – πρῶτα συμβαίνει πολλές φορές νά προσεύχεται κανείς λέγοντας τήν εὐχή ἤ νά κάνει νοερή πνευματική μελέτη καί βρίσκεται, θά λέγαμε, σέ εἰρηνική ψυχική κατάσταση καί σηκώνει τόν ἀδελφό καί ξεπερνάει τά λόγια του χωρίς ταραχή. Ἄλλοτε δέ συμβαίνει νά ἔχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σέ κάποιον ἄλλο καί γι᾿ αὐτό σηκώνει ὅλες τίς δυσκολίες πού τοῦ προξενεῖ χωρίς νά θλίβεται.

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά κρίνουμε τόν πλησίον μας, μέρος β΄ (τελευταῖο)

 

 ΣΤ΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ

 ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ

 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

 Πραγματικά, συμβαίνει νά κάνει κάποιος ἀδελφός μερικά πράγματα μέ ἁπλότητα2. Αὐτή ὅμως ἡ ἁπλότητα εὐαρεστεῖ στό Θεό περισσότερο ἀπό ὁλόκληρη τή δική σου ζωή. Καί σύ κάθεσαι καί τόν κατακρίνεις καί κολάζεις τήν ψυχή σου; Καί ἄν κάποτε ὑποκύψει στήν ἁμαρτία, πῶς μπορεῖς νά ξέρεις πόσο ἀγωνίστηκε καί πόσο αἷμα ἔσταξε, πρίν κάνει τό κακό, ὥστε νά φτάνει νά μοιάζει ἡ ἁμαρτία του σχεδόν σάν ἀρετή στά μάτια τοῦ Θεοῦ3; Γιατί ὁ Θεός βλέπει τόν κόπο του καί τή θλίψη πού δοκίμασε, ὅπως εἶπα, πρίν νά κάνει τό κακό, καί τόν ἐλεεῖ καί τόν συγχωρεῖ. Καί ὁ μέν Θεός τόν ἐλεεῖ, ἐσύ δέ τόν κατακρίνεις, καί χάνεις τήν ψυχή σου; Ποῦ ξέρεις ἀκόμα καί πόσα δάκρυα ἔχυσε γι᾿ αὐτό, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Καί σύ μέν ἔμαθες τήν ἁμαρτία, δέν ξέρεις ὅμως καί τήν μετάνοια. Μερικές φορές μάλιστα δέν κατακρίνουμε μόνο, ἀλλά καί ἐξουδενώνουμε. Γιατί ἄλλο εἶναι, ὅπως εἶπα, ἡ κατάκριση καί ἄλλο ἡ ἐξουδένωση.

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει νά κρίνουμε τόν πλησίον μας, μέρος α΄

 

ΣΤ΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ

 ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ

 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

 Ἄν θυμόμασταν, ἀδελφοί μου, τά λόγια τῶν ἁγίων Γερόντων, ἄν τά μελετούσαμε, δύσκολα θά πέφταμε στήν ἁμαρτία, δύσκολα θά παραμελούσαμε τούς ἑαυτούς μας. Γιατί ἄν, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς συμβούλευσαν ἐκεῖνοι, δέν καταφρονούσαμε τά μικρά καί ὅσα θεωροῦμε ἀσήμαντα, δέν θά φτάναμε νά πέσουμε στά μεγάλα καί βαριά. Πάντοτε σᾶς λέω, ὅτι ἀπό αὐτά τά μικρά, δηλαδή ἀπό τό νά λέμε: «τί σημασία ἔχει αὐτό, τί σημασία ἔχει ἐκεῖνο;», κακοσυνηθίζει ἡ ψυχή καί ἀρχίζει νά μήν δίνει σημασία καί στά μεγάλα. Ξέρεις πόσο μεγάλη ἁμαρτία εἶναι νά κρίνεις τόν πλησίον; Πραγματικά, τί μπορεῖ νά εἶναι βαρύτερο ἀπ᾿ αὐτό; Τί ἄλλο μισεῖ τόσο πολύ καί ἀποστρέφεται ὁ Θεός σάν τήν κατάκριση;

Γιά τό ὅτι δέν πρέπει κανείς νά ἐμπιστεύεται στή φρόνησή του

Ε΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ

 ΣΤΗ ΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ

 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

 Στήν Παλαιά Διαθήκη, στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν, διδάσκεται ὅτι: «Οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν ἰσχυρή καί συνετή διακυβέρνηση πέφτουν σάν τά μαραμένα φύλλα. Ἡ δέ σωτηρία ἐξασφαλίζεται μετά ἀπό φρόνιμη καί θεόπνευστη καθοδήγηση», (Παροιμ. ΙΑ΄: 14). Καταλαβαίνετε τή δύναμη πού κρύβουν αὐτά τά λόγια, ἀδελφοί μου, βλέπετε τί μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγ. Γραφή. Μᾶς κάνει προσεκτικούς νά μήν ἐμπιστευόμαστε τούς ἑαυτούς μας, νά μήν τούς θεωροῦμε συνετούς, νά μήν πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε νά κυβερνοῦμε τόν ἑαυτό μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό βοήθεια, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἀνθρώπους πού, μετά ἀπό τό Θεό, θά μᾶς κυβερνοῦν. Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ἄθλιο καί πιό εὐκολοθήρευτο γιά τόν ἐχθρό ἀπό ἐκείνους πού δέν ἔχουν κάποιο καθοδηγητή στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γιατί λέει, «ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν κάποιον νά τούς κατευθύνει, πέφτουν σάν τά μαραμένα φύλλα»; Τό φύλλο ὅταν πρωτοβγαίνει εἶναι πάντα χλωρό, τρυφερό, ὄμορφο. Μετά σιγά-σιγά ξεραίνεται καί πέφτει καί τελικά περιφρονεῖται σάν κάτι ἄχρηστο καί ποδοπατιέται.

Γιά τόν Θεῖο φόβο

 

 Δ΄ Διδασκαλία

ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ

Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

Ἀκούσαμε λοιπόν ποιός εἶναι ὁ τέλειος φόβος τῶν ἁγίων καί ποιός εἶναι ὁ ἀρχικός φόβος τῆς δικῆς μας καταστάσεως καί ἀπό ποῦ ξεκινάει κανείς καί ποῦ φτάνει μέ τό φόβο τοῦ Θεοῦ. Τώρα λοιπόν μᾶς ἀπομένει νά μάθουμε τό πῶς ἔρχεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί νά ποῦμε ποιά εἶναι αὐτά πού μᾶς ἀποξενώνουν ἀπ᾿ αὐτόν.
Εἶπαν οἱ Πατέρες ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποκτάει τό φόβο τοῦ Θεοῦ: Μέ τή διαρκή «μνήμη τοῦ θανάτου»1 καί τῶν τιμωριῶν. Μέ τό νά ἐρευνᾶ τόν ἑαυτό του, κάθε βράδυ, πῶς πέρασε τήν ἡμέρα, καί κάθε πρωί πάλι, πῶς πέρασε τή νύκτα. Μέ τό νά μήν ἔχει παρρησία. Μέ τό νά ζήσει μέ κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο πού πραγματικά φοβᾶται τό Θεό.

«Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου»

Δ΄ Διδασκαλία

 ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ
Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά
«Ἡ ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110 : 10). Καί πάλι λέει: «Ἀρχή καί τέλος εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ» (Παροιμ. 1, 7 : 9, 10 : 22, 4). Ἀρχή ἐννοεῖ τόν ἀρχικό φόβο πού τόν διαδέχεται ὁ τέλειος, ὁ φόβος τῶν ἁγίων. Ὁ ἀρχικός λοιπόν φόβος ταιριάζει στό δικό μας πνευματικό ἐπίπεδο. Αὐτός προφυλάσσει τήν ψυχή ἀπό κάθε κακία, ὅπως τό γάνωμα προφυλάσσει τό χάλκωμα. Γιατί λέει: «Μέ τό φόβο τοῦ Κυρίου ξεφεύγει καθένας ἀπό κάθε κακό» (Παροιμ. 15, 27). Ἐάν λοιπόν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό κακό, μέ τό φόβο τῆς τιμωρίας, σάν τό δοῦλο πού φοβᾶται τό ἀφεντικό του, φτάνει σιγά-σιγά νά κάνει τό καλό, καί κάνοντας τό καλό ἀρχίζει λίγο -λίγο νά ἐλπίζει καί σέ κάποια ἀμοιβή τῆς ἐργασίας, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ μισθωτός.

«Ὑπάρχει δέ καί κοσμική ὑπερηφάνεια καί καλογερική»

     

Β΄ Διδασκαλία

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

 Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

 «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες, ὅτι Θεοῦ μαθηταί ἐσμέν,
οὐχ ὅτι τά δαιμόνια ἡμῖν ὑπακούουσιν,
ἀλλ᾿ ὅτι τά ὀνόματα ἡμῶν γέγραπται ἐν τῷ οὐρανῷ τῆς ταπεινώσεως»
Ἰωάν. Κλίμ. P.G. 88, 1000A
Ὑπάρχει δέ καί κοσμική ὑπερηφάνεια καί καλογερική. Κοσμική ὑπερηφάνεια ἔχει κανείς ὅταν ὑπερηφανεύεται εἰς βάρος τοῦ ἀδελφοῦ του ὅτι εἶναι πιό πλούσιος ἤ πιό ὄμορφος ἤ πιό καλοντυμένος ἤ πιό γενναῖος ἀπ᾿ αὐτόν. Ὅταν λοιπόν βλέπουμε ὅτι κενοδοξοῦμε μ᾿ αὐτά ἤ ὅτι τό μοναστήρι μας εἶναι πιό μεγάλο ἤ πιό πλούσιο ἤ ὅτι ἔχουμε πολλούς ἀδελφούς, πρέπει νά ξέρουμε ὅτι βρισκόμαστε ἀκόμα στό στάδιο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας. Συμβαίνει ὅμως πολλές φορές νά κενοδοξεῖ κανείς καί γιά μερικά φυσικά χαρίσματα. Νά τί ἐννοῶ. Κενοδοξεῖ ὅτι ἔχει καλή φωνή καί ψάλλει ὡραῖα, ἤ ὅτι εἶναι ἐπιτήδειος καί ἐργάζεται μέ ἐπιμέλεια καί ἀκρίβεια καί ὑπηρετεῖ ἄδολα. Αὐτά εἶναι πιό ἐξευγενισμένα ἀπό τά πρῶτα, ὅμως καί αὐτά ἀνήκουν στό χῶρο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας.