«Ἡ μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ»

Ἅγιος Σεραφείμ τῆς Βίριτσα 

Μιά μέρα ἐπισκέπτηκε τόν Γέροντα μία γυναίκα:

• Ὁ γιός μου πίνει, ἔχει ζωή ἁμαρτωλή καί ἐμένα μέ χτυπάει. Ὅλη τήν ἡμέρα κλαίω. Σᾶς παρακαλῶ παππούλη κάντε προσευχή γι᾿ αὐτόν.

• Νά εὐχαριστεῖς τόν Κύριο γι᾿ αὐτά πού σοῦ γίνονται.

• Γιατί παππούλη;

• Ἄν αὐτός ὁ γιός σου δέν ἔπινε, δέν θά πήγαινες στήν ἐκκλησία καί σέ μένα δέν θά ἐρχόσουν. Πήγαινε, νά προσεύχεσαι γιά τόν γιό σου – οὔτε ἕνα δάκρυ τῆς μητέρας δέν θά χαθεῖ. Ἡ προσευχή τῆς μητέρας ἔχει πολλή δύναμη. Ὁ γιός σου θά πεθάνει χριστιανός.

Ὅλα ἔγιναν ὅπως τό εἶπε ὁ Γέροντας. Ὁ γιός της ἀρρώστησε ἀπό καρκίνο καί πέθανε μέσα σέ λίγους μῆνες. Ἀλλά τί μετάνοια ἔδειξε! Δέν μποροῦσε κανείς νά τόν βλέπει χωρίς δάκρυα. Ἀπ᾿ ὅλους ζητοῦσε συγγνώμη καί ἔλεγε:

«Τό προορατικό καί διορατικό του χάρισμα» μέρος β΄ τελευταῖο

 

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

“Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης”

 Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

 Ἐνεργοῦσε μόνο μετά ἀπό πληροφορία ὁ Γέροντας, ποτέ δέν ἐπιχειροῦσε κάτι χωρίς προηγουμένως νά κάνῃ προσευχή. Καί γι᾿ αὐτό μποροῦσε νά πῇ: «Ἐγώ πᾶν ὅ,τι πράττω, ἐν γνώσει καί μέ φόβο Θεοῦ τό ποιῶ».
Καμιά φορά τόν ρωτούσαμε γιά κάτι, πού εἴχαμε τήν πρόθεσι νά κάνουμε στό μέλλον, κι᾿ ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε ὅτι θά μᾶς ἔλεγε τήν ἑπομένη, γιά νά μπορέσῃ νά προσευχηθῇ πρῶτα.
Κάποτε μᾶς εἶπε ἀποβραδύς:
Παιδιά, ἑτοιμασθῆτε καί τό πρωΐ, χαράματα, πάρτε τούς ντορβάδες σας καί πᾶτε στό τάδε μέρος νά φορτώσετε ξύλα. Τό πρωΐ, ἐνῶ εἴχαμε ἑτοιμασθῆ, μᾶς εἶπε:
Δέν θά πᾶτε.
Μά, Γέροντα, δέν εἴπατε ὅτι θά πᾶμε;
Δέν ἔχω πληροφορία.
Διότι τό βράδυ ἔκανε προσευχή γι᾿ αὐτήν τήν ὑπόθεσι, ἄν πρέπει νά πᾶμε ἤ ὄχι.
Ὅ,τι ἔκανε, τό ἔκανε κατόπιν πληροφορίας ἀπό τόν Θεό καί γι᾿ αὐτό ὁ Γέροντας δέν ἔκανε κάτι καί ὕστερα νά μεταμεληθῇ. Γιά μᾶς ἦταν πηδάλιο. Μᾶς ἔλεγε ὅτι: