107. Ὁ σκοπός τῆς ἐργασίας καί ὁ τρόπος τῆς συνεργασίας (Εὐεργετινός τόμ. Β΄- ὑπόθ. Δ΄-Ε΄), 22-12-2018, Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου

107. Ὁ σκοπός τῆς ἐργασίας καί ὁ τρόπος τῆς συνεργασίας (Εὐεργετινός τόμ. Β΄- ὑπόθ. Δ΄-Ε΄), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου,Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης,http://hristospanagia3.blogspot.gr

Ἡ ἐργασία πού γίνεται μέ ἡρεμία καί προσευχή ἁγιάζεται.

 

   Ἁγίου Παϊσίου

– Δεν είναι καλύτερα, Γέροντα, μια δουλειά να γίνη πιο αργά, για να έχει κανής την ηρεμία του;
– Ναι, γιατί, όταν εργάζεται κανείς με ηρεμία, διατηρεί την γαλήνη του και αγιάζει όλη την ημέρα του. Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει πως, όταν κάνουμε γρήγορα μια δουλειά, αποκτούμε μια νευρικότητα. Και η εργασία που γίνεται με νευρικότητα δεν είναι αγιασμένη. Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να φτιάξουμε πολλά και να είμαστε όλα αγωνία. Αυτό είναι δαιμονική κατάσταση.
Το εργόχειρο που γίνεται με ηρεμία και προσευχή αγιάζεται και αγιάζει και τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν και έτσι έχει νόημα, όταν η λαϊκοί ζητούν να πάρουν εργόχειρα από μοναχούς για ευλογία. Ενώ εκείνο που…… γίνεται με βιασύνη και νευρικότητα μεταδίδει αυτήν την δαιμονική κατάσταση και στους άλλους.Η βιαστική δουλειά με την αγωνία είναι στοιχείο πολύ κοσμικών ανθρώπων.

Λεπτότητα...

«Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη. Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια. Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα, επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν. Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά .

Τό ἐπάγγελμα, ἡ ἐργασία τοῦ ἐνορίτη.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

4.ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ

Τό ἐπάγγελμα, ἡ ἐργασία τοῦ ἐνορίτη.

Στό Μοναστήρι ἡ ἐργασία-δουλειά λέγεται διακόνημα καί παραπέμπει στό ἀληθινό νόημα τῆς ἐργασίας, πού εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ καθήκοντος τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Τίποτε δέν χρωστᾶμε στόν πλησίον παρά τήν ἀγάπη: «Μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε͵ εἰ μὴ τὸ ἀλλήλους ἀγαπᾶν»⁴³. Ὁ πιστός ἐργάζεται ὥστε νά μπορεῖ νά τρέφεται μή γινόμενος βάρος στούς ἄλλους. Ὁ κύριος ὅμως λόγος εἶναι ὁ ἐξαγιασμός του, ἡ προσφορά ἔργου ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης πρός τόν πλησίον.

Τό ἐπάγγελμα γιά τά μέλη τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας θά πρέπει νά βρεῖ τήν σωστή νοηματοδότησή του. Θά πρέπει δηλαδή νά ἀντιμετωπίζεται ὡς διακόνημα καί ὄχι ὡς δουλειά πού, κατά κανόνα, εἶναι «δουλεία» στά πάθη. Αὐτό τό πρότυπο ἀνήκει ὄχι στούς πιστούς ἀλλά στούς ὑποταγμένους στό κοσμικό φρόνημα ἀνθρώπους.

Ἡ ταπείνωση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

Ἡ ταπείνωση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

Τὸν καιρὸ ποὺ εἶχε τὴ διεύθυνση τῆς Σχολῆς ὁ ἅγιος Νεκτάριος, γιὰ κάποιο διάστημα ὁ ἐπιστάτης τῆς Σχολῆς ἀρρώστησε. Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο, οἱ γιατροὶ τοῦ εἶπαν νὰ ἐργαστεῖ, τουλάχιστον γιὰ τρεῖς μῆνες γιατί διαφορετικὰ θὰ βάλει σὲ κίνδυνο τὴ ζωή του. Οἱ ἐργαζόμενοι ὅμως τότε δὲν ἦταν μόνιμοι καὶ δὲν εἶχαν ἀσφάλεια, ὁπότε ὑπῆρχε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ χάσουν τὴ δουλειά τους. Αὐτὸ φοβήθηκε καὶ ὁ ἐπιστάτης τῆς Ριζαρείου.

Μιὰ μέρα λοιπόν, μετὰ ἀπὸ κάποια μικρὴ ἀνάρρωση πῆγε στὴ Σχολὴ καὶ εἶδε τὰ πάντα νὰ εἶναι πεντακάθαρα. Τὸν ἔκοψε κρύος ἱδρώτας. Θὰ πῆραν ἄλλον, ὑπέθεσε. Πῆγε καὶ τὴν ἄλλη μέρα στὴ Σχολὴ καὶ διαπίστωσε πάλι τὸ ἴδιο. Βέβαιος πιὰ ὅτι τὸν ἀπέλυσαν, πῆγε νὰ βρεῖ τὸ διευθυντὴ τῆς Σχολῆς. Ὁ Ἅγιος τὸν δέχθηκε μὲ πολλὴ καλοσύνη καὶ τοῦ εἶπε:

Δουλει(εί)ά ἤ ἐργασία;

Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» καί μεταγενέστερα.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».
Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» καί μεταγενέστερα.

Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» εἶχε ὡς κίνητρο τήν φιλανθρωπία, ὅπως ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. «Ἡ φιλανθρωπία στὸ ‘Βυζάντιο’ ἦταν μιὰ ἐθελοντικὴ ἐκδήλωση ἀγάπης καὶ ἀνθρώπινης φροντίδας. Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία δὲν ἦταν σοσιαλιστικὸ κράτος [μολονότι “ὁ παρεμβατισμὸς ἦταν, χωρὶς ἀμφιβολία, τὸ βυζαντινὸ ἰδεῶδες”, “οἱ ἐργάτες δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀπολυθοῦν παρὰ μὲ πολὺ μεγάλες δυσκολίες…κάθε πλεόνασμα ἀπὸ τὴν ἐργασία τῶν ἄλλων πρέπει νὰ δίνεται στοὺς ἀδύνατους καὶ ὄχι στοὺς δυνατούς”⁹⁰]. Τὸ πρόγραμμα κοινωνικῆς μέριμνας δὲν κατέστρεφε τὴν προσωπικὴ αὐτάρκεια, τὸν αὐτοσεβασμὸ ἢ τὴν πρωτοβουλία, δὲν ἔκανε τὸν φτωχὸ δουλικὸ ἢ ἐξαρτημένο, ἀδύνατο στὸν χαρακτήρα, παραιτημένο ἢ παρασιτικό…Γνωρίζουμε πὼς φιλόδοξοι καὶ ἐνεργητικοὶ πολίτες, ἂν καὶ φτωχοὶ καὶ ταπεινῆς καταγωγῆς, μποροῦσαν νὰ ἀλλάζουν τὴν θέση τους καὶ ἀκόμη νὰ γίνονται ὑψηλοὶ ἀξιωματοῦχοι, ἀκόμη καὶ Αὐτοκράτορες ἢ Πατριάρχες»⁹¹.

Τό κίνητρο τῆς ἐργασίας ἦταν ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί ὄχι ἡ «προσωπική ἐξασφάλιση», ἤ τό ὅτι «πρέπει νά δουλεύουμε γιά νά ζήσουμε», ὅπως ἔχει λανθασμένα ἐπικρατήσει σήμερα. Συνέχεια →

Ἡ ἐργασία

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ ἐργασία

Διαβάζουμε πάλι στίς Διαταγές τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διά Κλήμεντος Ρώμης στά κεφάλαιο ξ΄-ξα΄ (60-61) πού φέρει τόν τίτλο: «Ὅτι δέν εἶναι Ὅσιο νά προτιμᾶ κανείς τά βιωτικά ἀντί τά θεῖα», τά ἑξῆς: «Ἐάν κάποιος ὀλιγωρεῖ, προφασιζόμενος τά δικά του ἔργα, «προφασιζόμενος προφάσεις μέσα σέ ἁμαρτίες», ἄς γνωρίζει ὁ τοιοῦτος ὅτι οἱ τέχνες τῶν πιστῶν εἶναι ἐπέργια, δηλ. πάρεργα, ἐνῶ (τό κύριο) ἔργο εἶναι ἡ θεοσέβεια. Τίς τέχνες σας λοιπόν νά τίς κάνετε ὡς πάρεργο μέ σκοπό τήν διατροφή σας. Ὡς κύριο ἔργο δέ νά ἀσκεῖτε τήν θεοσέβεια. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ Κύριος: ‘’Μήν ἐργάζεσθε τήν τροφή πού χάνεται, ἀλλά αὐτήν πού μένει καί συντελεῖ στήν αἰώνια ζωή’’. Καί πάλι: ‘’Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, νά πιστεύσετε σ’ Αὐτόν πού ἀπέστειλε Ἐκεῖνος’’. Ἄς προσπαθεῖτε λοιπόν μέ προθυμία νά μήν ἐγκαταλείπετε ποτέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ»¹⁵.

Ἀκριβῶς ἡ ἴδια ἀντίληψη γιά τό ἐργόχειρο ἐπικρατεῖ σήμερα –ὅπως καί πάντοτε– στόν μοναχισμό.

Ἡ ἐργασία ἀποτελεῖ πάρεργο, ἐνῶ τό κύριο ἔργο τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ προσευχή.