Ἁγ.Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ: Σέ τίποτε ἄλλο δέν ἀπατᾶται ὁ ἄνθρωπος περισσότερο, ὅσο στό θέμα τῆς ἀγάπης!

Τα σημάδια της αληθινής αγάπης είναι τα εξής:

Α΄. Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: «Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιω. 14, 21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά τον Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει. Γι΄αυτό εκτελεί τις άγιες εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς τον Θεό όσοι χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται και οι κακοποιοί, όσοι βλάπτουν τους άλλους με ποικίλους τρόπους, οι άσωτοι, οι μοιχοί, οι αισχροί, οι κλέφτες, οι άρπαγες, οι ληστές, οι άδικοι… Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται οι πονηροί, οι δόλιοι, οι γόητες, οι απατεώνες και οι υποκριτές. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται ακόμα οι μάγοι κι εκείνοι που τους φωνάζουν στα σπίτια τους και γενικά όλοι οι παράνομοι. Αυτοί, όπως δεν αγαπούν τον νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν κι Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους, και όχι τον Θεό και τον άγιο νόμο Του. 

«Εὐλάβεια πρός τόν Θεό»

   

Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ

 “Τό Θεό νά Τόν τιμάς ὄχι μέ ὑλικά πράγματα καί ἐπιφανειακές ἐκδηλώσεις, ἀλλά μέ τήν καθαρή συνείδηση, μέ τό φόβο, τήν ἀγάπη, τήν ὑπακοή, τήν εὐγνωμοσύνη, τήν προσευχή, τήν πίστη. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἄυλο Πνεῦμα, καί γι᾿ αὐτό τό λόγο μέ κανέναν ἄλλο τρόπο δέν τιμᾶται, παρά μόνο “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ”. Νά προφέρεις τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μέ κάθε τιμή, φόβο καί σεβασμό. Καί αὐτό, μόνο ὅταν καί ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη. Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγιο, καί γι᾿ αὐτό, ὅσοι τό προφέρουν χωρίς σεβασμό, ἁμαρτάνουν σοβαρά. Νά τιμᾶς λοιπόν καί νά σέβεσαι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὅπως σέβεσαι Αὐτόν τόν ἴδιο. Ἄν χρησιμοποιεῖς μέ σεβασμό τό ὄνομα τοῦ ἐπίγειου βασιλιά – κι ἔτσι πρέπει – μέ πόσο βαθύτερο σεβασμό καί εὐλάβεια πρέπει νά προφέρεις τό ἀγαπημένο καί γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τοῦ βασιλιά τῶν οὐρανῶν, πού ὑμνεῖται ἀπό τούς ἀγγέλους καί τίς ψυχές τῶν ἁγίων;

Ὁ θάνατος

 

Ἅγ. Τύχων, ἀρχιεπ. Βορονέζ καί Ζαντόνσκ

 Ἡ σκέψη τοῦ θανάτου εἶναι ἱκανή νά παρακινήσει τόν ἁμαρτωλό σέ μετάνοια. Μᾶς εἶναι καί γνωστός καί ἄγνωστος ὁ θάνατος. Γνωστός, γιατί ξέρουμε ὅτι ὅλοι θά πεθάνουμε. Ἄγνωστος, γιατί δέν ξέρουμε πότε, ποῦ καί πῶς θά πεθάνουμε.

Ὅσο περισσότερο ζοῦμε, τόσο περισσότερο μικραίνει ἡ ζωή μας, τόσο λιγοστεύουν οἱ μέρες μας και πλησιάζουμε στό θάνατο. Εἴμαστε πιό κοντά του σήμερα ἀπ᾿ ὅ,τι χθές, αὐτή τήν ὥρα ἀπ᾿ ὅ,τι τήν προηγούμενη.

Ὁ θάνατος βαδίζει ἀόρατος πίσω ἀπ᾿ τόν καθένα καί τόν ἁρπάζει τότε πού δέν τόν ὑποπτεύεται. Ἐντούτοις, σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι – καί μάλιστα οἱ ὑγιεῖς καί οἱ δυνατοί – κάνουν τίς ἀκόλουθες σκέψεις γιά τόν ἑυατό τους:- Ἐγώ θά ζήσω ἀκόμη ἀρκετά. Εἶναι πολύ μακριά τό τέλος μου. Θά μαζέψω πλούτη καί θά εὐφραίνομαι.