Διαμαρτυρία γιά τήν ὑπουργική ἀπόφαση ἀφαίρεσης τῶν ἀφισῶν κατά τῶν ἐκτρώσεων. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Διαμαρτυρία για την υπουργική απόφαση αφαίρεσης των αφισών κατά των εκτρώσεων,Αρχιμ Σάββα Αγιορειτου, 14-01-2020

Ἁγίου Ἀναστασίου Σιναΐτου: περί τῶν βιαίως ἀποθνησκόντων

TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

 Απόκρισις περί των βιαίως αποθνησκόντων*
*Ερωτήσεις και αποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων
εκ διαφόρων προσώπων, Ερώτησις ιη’, PG 89, 500Α-513Β

 Ερώτησις: Άραγε όλοι όσοι πέφτουν από ύψος ή καλύπτονται από χώματα ή πνίγονται, το παθαίνουν αυτό από θεία απειλή και παραχώρησι ή από ενέργεια του πονηρού;

Απόκρισις: Ότι είναι ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού, όπως λέει και η Γραφή[1], είναι φανερό. Παρά ταύτα όμως δεν είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι πεθαίνουν με βίαιο θάνατο το παθαίνουν αυτό εξ αιτίας των αμαρτιών τους. Διότι και οι γιοι του Ιώβ, παρ’ όλο που ήταν δίκαιοι, θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους[2]. Αλλά και ο Χριστός μας το διδάσκει αυτό λέγοντας ότι δεν ήσαν αμαρτωλότεροι απ’ όσους κατοικούσαν την Ιερουσα­λήμ εκείνοι οι δεκαοκτώ άνδρες, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ[3]· ούτε πάλι εκείνοι των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανέμιξε με τις θυσίες[4].

Από αυτά λοιπόν μαθαίνουμε ότι και οι δίκαιοι πολλές φορές πεθαίνουν με βίαιο θάνατο σύμφωνα με αφανείς και άγνωστες αποφάσεις του Θεού, οι οποίες οφείλονται σε τρεις λόγους:

Ἡ θεραπεία καί ἡ ἀντιμετώπιση τῶν φθονούντων

Φθόνος-τό σαράκι τῆς ψυχῆς (Ε΄ μέρος): Ἡ θεραπεία καί ἡ ἀντιμετώπιση τῶν φθονούντων.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΠΡΟΛΗΨΗ

  1)     Τό νά μήν θεωροῦμε σπουδαῖα καί μεγάλα τά κοσμικά πράγματα (πλοῦτος,  ἀνθρώπινη δοξα, γήινες ἀπολαύσεις ).

Γιά νά μπορέσουμε μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά θεραπευτοῦμε ἀπό τόν φθόνο θά πρέπει νά μήν θεωροῦμε σπουδαῖα καί μεγάλα τά ὑλικά καί κοσμικά ἀγαθά. Τά ἀληθινά μεγάλα καί ἀξιοπρόσεκτα καί ἄξια νά ἐπιθυμήσουμε εἶναι τά αἰώνια καί οὐράνια. Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: «Τί λοιπόν; Πῶς δέν θά πάθουμε ἐξ ἀρχῆς τήν νόσο ἤ πῶς θά ξεφύγουμε ἄν ὑποταχθήκαμε ἤδη σ’ αὐτήν;

Θά κάνουμε πρόληψη ἤ καί θεραπεία τῆς νόσου τοῦ φθόνου ἐφ’ ὅσον , πρῶτα ἀπ’ ὅλα  δέν θεωροῦμε τίποτε ἀπό τά ἀνθρώπινα ἀληθινά μεγάλο, τίποτε ὑπερφυές ∙ οὔτε τήν εὐπορία (τό νά μᾶς πηγαίνουν ὅλα τά ἀνθρώπινα καλά) μέσα στούς ἀνθρώπους∙ οὔτε τήν δόξα τήν ἀνθηρή∙ οὔτε τήν εὐεξία τοῦ σώματος. Πρέπει νά πιστεύουμε ὅτι τό ἀγαθό δέν ὑπάρχει στά παρερχόμενα ἀλλά στά αἰώνια, στήν μετουσία τῶν ὁποίων ἀληθινῶν καί αἰωνίων ἀγαθῶν εἴμαστε καλεσμένοι. Ὥστε αὐτός πού εἶναι πλούσιος δέν εἶναι σωστό νά ζηλεύεται γιά τόν πλοῦτο· οὔτε ὁ ἀξιωματοῦχος γιά τό μέγεθος τοῦ ἀξιώματος· οὔτε ὁ ἰσχυρός γιά τήν δύναμη τοῦ σώματος του, οὔτε ὁ σοφός γιά τήν περίσσεια τοῦ λόγου του. Διότι ὅλα αὐτά εἶναι ὄργανα τῆς ἀρετῆς σ’ αὐτούς πού τά χρησιμοποιοῦν καλά· δέν ἔχουν τήν μακαριότητα αὐτά καθ’ ἑαυτά. Ἐκεῖνος μέν πού τά χρησιμοποιεῖ κακῶς εἶναι ἐλεεινός. Συνέχεια →

Φθόνος (Β΄μέρος): Ὁρισμός, πηγή, αἰτίες, ὁμάδες ὑψηλοῦ κινδύνου καί χαρακτηριστικά.

ΟΡΙΣΜΟΣ

Ὁ φθόνος εἶναι μία λύπη καί μία πικρία γιά τήν ὑπεροχή, τήν προκοπή ἤ τά ἀγαθά τοῦ πλησίον. Ἀλλά καί ἀντίστροφα, φθόνος εἶναι ἐπίσης ἡ χαρά γιά τή δυστυχία τοῦ πλησίον.

ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ: Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: Πονηρός εἶναι ὁ διάβολος καί δημιουργός κάθε κακίας. Καί ὅπως ἀκριβῶς ἀκολουθεῖ στόν ἀγαθό ἡ ἀ-φθονία (ἀπουσία τοῦ φθόνου) ἔτσι καί ἀκολουθεῖ στόν διάβολο ἡ βασκανία (φθόνος-ζήλεια)… Τί ἐξαγρίωσε τόν ἀρχέκακο δαίμονα στόν πόλεμο κατά τῶν ἀνθρώπων; Ὄχι ὁ φθόνος; Ἐξ αἰτίας τοῦ φθόνου του ἀποδείχθηκε καί φανερά Θεομάχος. Ἀπό τήν μία μεριά ὑπέφερε μέ τόν Θεό πού ἔκανε αὐτήν τήν μεγάλη δωρεά στόν ἄνθρωπο. Ἀπ’ τήν ἄλλη τά  ἔβαζε μέ τόν ἄνθρωπο ἀφοῦ μέ τόν Θεό δέν μποροῦσε»[1].

ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ

Ὅλοι διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

Ὅλοι διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ

Ὅλοι διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ

Χρέος μας νά ἀποτρέψωμεν τό πρόγραμμα τεχνολογικῆς ἐρεύνης εἰς ἀνθρώπινα ἔμβρυα Τήν ἀνάγκην συλλογῆς ὑπογραφῶν, γιά νά μή προχωρήση ἡ ὑλοποίησις τοῦ προγράμματος τεχνολογικῆς ἐρεύνης εἰς ἀνθρώπινα ἔμβρυα ἐπισημαίνει εἰς ἐγκύκλιόν του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«Ἀδελφοί μου Χριστιανοί. Ἔπειτα ἀπό σχετική Ἀπόφασι τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου (Ἐγκύκλιο Σημείωμα ὑπ’ ἀριθμ. πρωτ.: 3135/1517/02-09-2013) καλούμεθα μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά συμμετάσχωμε καί νά ἀνταποκριθοῦμε στό ἀκόλουθο ἐγερτήριο σάλπισμα, σέ μιά σοβαρή πνευματική κινητοποίησι. Σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ἐπηρεασμένο ἀπό τό σύστημα τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔχει ἤδη ἕτοιμη πρότασι χρηματοδοτήσεως ἑνός προγράμματος τεχνολογικῆς ἔρευνας σέ ἀνθρώπινα ἔμβρυα. Συνέχεια →

Μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων

 

Μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων

Ἀπομαγνητοφωνημένο
ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, πού
ἔγινε στά πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων τοῦ κατάἸωάννην Εὐαγγελίου,
στό χωρίο Κεφάλαιο 10, στίχοι 17-18, στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου,
Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τήν Πέμπτη 28-02-2002.

(Ἡ
ἀπομαγνητοφώνηση ἔγινε ἀπό τόν Ἁγιορείτη Μοναχό Δαμασκηνό τόν
Καρακαλληνό καί πρωτοδημοσιεύτηκε στό περιοδικό Θεοδρομία, τεῦχος 2,
Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2003).

«….Διά
τοῦτό ὁ πατήρ με ἀγαπᾶ, ὅτι ἐγώ τίθημι τήν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω
αὐτήν» (Ἰωάν. 10, 17). «Γι’ αὐτό μ’ ἀγαπάει ὁ Πατέρας, λέει, γιατί ἐγώ
βάζω τήν ζωή μου, τήν ψυχή μου, γιά νά τήν πάρω πάλι πίσω».
Κοιτᾶξτε
αὐτό πού λέει ἐδῶ. Εἶναι ἐκεῖνο πού ἔλεγε τήν προηγούμενη φορά, «τήν
ψυχήν μου τίθημι» (Ἰωάν. 10, 15), ἀλλά διευρυμένο. Προσέξτε αὐτό τό
«διευρυμένο». Δέν λέει [τώρα] μόνο «τίθημι τήν ψυχήν μου», [ἀλλά
προσθέτει] «ἵνα λάβω αὐτήν». Ἐδῶ, σημαίνει κάτι τρομερά ἐξουσιαστικό.
Κανείς δέν μπορεῖ νά πῆ τήν φράση ὁλοκληρωμένη «ἐγώ, θά βάλω τήν ψυχήν
μου ἐδῶ, δηλαδή θά θυσιασθῶ», χωρίς νά ἔχη καί τό δεύτερο στοιχεῖο.
Ἔβαλες τήν ψυχή σου. Μετά, τί γίνεται;