Οἱ ἔπαινοι τρέφουν τήν οἴησι

 

Δεῖτε ἐδῶ:Οἱ ἔπαινοι μᾶς παραπλανοῦν

Ὅποιος ἀποδέχεται τούς ἐπαίνους καί τίς τιμές προσπαθεῖ νά θρέψῃ τήν ὕπαρξί του μέ μία ψεύτικη τροφή.
Φουσκώνει μέ ἀέρα. «Οἱ μὲν ἔπαινοι», μᾶς διδάσκει πάλι ὁ Ἅγιος Ἱωάννης, «ἐξυψώνουν καὶ δημιουργοῦν φυσίωσι· ὅταν δὲ ἐξυψωθῆ ἡ ψυχή, τὴν παραλαμβάνει τότε ἡ ὑπερηφάνεια καὶ «ἀναφέρει αὐτὴν ἕως τῶν οὐρανῶν καὶ καταφέρει ἕως τῶν ἀβύσσων» (πρβλ. Ψαλμ. ρς´ 26)»¹².
Ὁ διάβολος «φυσᾶ», φουσκώνει τόν ἄνθρωπο μέ τούς ἐπαίνους. Τότε ὁ ἄνθρωπος γίνεται «πεφυσιωμένος», μέ ὑψηλό φρόνημα καί μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του.Αὐξάνει ἔτσι μέσα στήν καρδιά του ἡ φοβερότερη ἀσθένεια, πού λέγεται οἴησις. Ἡ λέξις προέρχεται ἀπό τό ρῆμα οἴομαι=νομίζω, ἔχω τήν ἰδέα.

Λόγοι περὶ τῆς ψυχοκτόνου οἰήσεως. Πατερικές διδαχές

Λόγοι περὶ τῆς ψυχοκτόνου οἰήσεως

 Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικὰ μὲ τὴν οἴηση καὶ τὸν οἰηματία γράφει: «Ἡ οἴηση εἶναι φρόνημα ὑψηλὸ ἀνθρώπου ταπεινοῦ, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του μεγάλο. Ὁ οἰηματίας ἔχει μεγάλη ὑπόληψη γιὰ τὸν ἑαυτό του, φρονεῖ ὑψηλὰ καὶ ἀγνοώντας τὰ πάντα νομίζει ὅτι εἶναι σοφός.
Ἐπιδεικνύει τὸν ἑαυτό του γιὰ συνετό, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀνόητος. Νομίζει ὅτι εἶναι κάτι, ἐνῶ δὲν εἶναι τίποτε. Ξεγελάει τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ ἔργα του εἶναι ἀνόητα. Ὄντας κακὸς νομίζει τὸν ἑαυτὸ του ἀγαθό, δὲν μετράει τὶς πράξεις του μὲ τὸ κοινὸ μέτρο τῆς ἐκτιμήσεως, ἀλλὰ μὲ τὸ μέτρο τῆς οἰήσεώς του.
Τὴν οἴηση ὀνόμασαν οἱ ἀρχαῖοι πάθος φύσει ἀκάθαρτο καὶ τὴν ὁρίζουν σὰν σταμάτημα τῆς προκοπῆς. Γιατί ὅποιος τὴν ἔχει δὲν βελτιώνεται. Ὁ οἰηματίας ὅ,τι θέλει, αὐτὸ νομίζει ὅτι εἶναι. Ὁ οἰηματίας περιφρονεῖ τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς δικούς του συγγενεῖς. Εἶναι ἀνόητος καὶ “τὰ μυαλὰ του ἔχουν πάρει ἀέρα”. Συνέχεια →