Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 8-3-2017 (Σύναξη στό Ἐνοριακό κέντρο Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀμπελειῶν Πέλλας). Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

http://www.hristospanagia.gr/?p=64355

Ἡ ζωή στήν Ἐκκλησία εἶναι ζωή στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.

Ἡ ζωή στήν Ἐκκλησία εἶναι ζωή στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης. Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 08-07-2015 (Σύναξη γυναικῶν στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Ρῶσο, Προκόπι Εὐβοίας)
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

http://www.hristospanagia.gr/?p=58656 

Ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία

                               

  Ι. Περί τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ

ὡς τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας

Πατερική Θεολογία, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Ὁμιλία  Ἀρχιμ.  Σάββα  Ἁγιορείτου*

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία πού μπορεῖτε νά ἀκούσετε ἐδῶ.
Εἰσαγωγικά
 Μέ τήν ἔναρξη τῶν κυριακάτικων συνάξεων γιά φέτος θεωρήσαμε ἀναγκαῖο, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐξετάσουμε κάποια θέματα, πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο καί τήν Ἐκκλησία.
Θά ἀναφερθοῦμε δηλαδή σέ βασικά ζητήματα, σχετικά μέ τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τί εἶναι ὁ νοῦς καί ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί χρειάζεται καί τί ἐξυπηρετεῖ ἡ Ἐκκλησία; Γιατί δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε χωρίς αὐτήν; Ὅλα αὐτά εἶναι θεμελιώδη κεφάλαια κατήχησης, πού πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γνωρίζουμε γιά νά μαθαίνουμε πῶς νά ζοῦμε χριστιανικά.
Τά κείμενα γιά τήν ἀνάπτυξη τῶν θεμάτων μας θά ἀντλοῦμε ἀπό ἕνα σύγχρονο, κορυφαῖο θεολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας -ἔχει κοιμηθεῖ πρόσφατα- τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ὁ ὁποῖος ἔκανε μία μεγάλη τομή, ὄχι τόσο στά θεολογικά γράμματα οὔτε στή Θεολογία, γιατί τήν τομή εκεί τήν ἔχουν κάνει οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ἁπλῶς ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπανέφερε τήν Πατερική Θεολογία στό προσκήνιο τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, ἡ ὁποία (Ἑλλάδα) εἶχε πάρει ἕνα δρόμο δυτικότροπο, προτεσταντίζοντα, θά λέγαμε, πού δυστυχῶς ὑπάρχει μέχρι σήμερα.

Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό.

 

 Γράφει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος:

   «Εκείνοι που από ανωριμότητα δεν μπορούν ακόμη να επιδοθούν τελείως στο έργο της προσευχής, αυτοί πρέπει να αναλάβουν την υπηρεσία των αδελφών με ευλάβεια και πίστη και φόβο Θεού, σαν να υπηρετούν εντολή του Θεού και πνευματική υπόθεση, και όχι σαν να περιμένουν μισθό και δόξα ή ευχαριστία από ανθρώπους. Επίσης να μη γογγύζουν διόλου, ούτε να υψηλοφρονούν ή να αμελούν και να χαλαρώνουν. Έτσι δε θα σπιλώνεται και δε θα διαφθείρεται το αγαθό αυτό έργο, αλλά μάλλον με την ευλάβεια, το φόβο και τη χαρά, θα γίνεται ευπρόσδεκτο από το Θεό»[1].Ἑπομένως:
-Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι ἀρεστή στόν Θεό;

Εὐχή χωρίς καρπούς πνευματικούς δέν εἶναι ἀληθινή εὐχή.

 

 Γράφει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος:
«Αν την προσευχή μας δεν την καταστολίζουν η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη, η απλότητα και η αγαθότητα, τότε η προσευχή μας αυτή, μάλλον το πρόσχημα αυτό της προσευχής, πολύ λίγο μπορεί να μας ωφελήσει. Και δεν το λέμε αυτό μόνο για την προσευχή, αλλά και για κάθε κόπο και μόχθο, παρθενία ή νηστεία ή αγρυπνία ή ψαλμωδία ή διακονία, ή οποιαδήποτε εργασία που κάνομε για χάρη της αρετής.
Αν δεν δούμε ότι έχομε μέσα μας τους καρπούς της αγάπης, της ειρήνης, της χαράς, της απλότητας, της ταπεινοφροσύνης, της πραότητας, της απουσίας προσποιήσεως, της ορθής πίστεως, της μακροθυμίας, της ευπροσηγορίας, δεν ωφεληθήκαμε διόλου από τους κόπους. Γιατί τους κόπους τους υπομένομε για την ωφέλεια των καρπών. Αν δεν βρίσκονται μέσα μας οι καρποί της αγάπης, είναι περιττή κάθε εργασία.

Ἡ Ἐκκλησία πού πολέμησες ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά της καί σέ δέχθηκε…

Ομιλία εις τον Ύπατον Ευτρόπιον

 του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

«…. η Εκκλησία που πολέμησες άνοιξε την αγκαλιά της και σε δέχθηκε…»

(Επίκαιρο όσο ποτέ…)

Τον παρακάτω συγκλονιστικό λόγο εκφώνησε ο ιερός Χρυσόστομος στα 399, ένα έτος αφού είχε ανεβεί στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ευτρόπιος ήταν ένας, ευνούχος υπηρέτης των ανακτόρων ο όποιος κατάφερε να φτάσει στο αξίωμα τα υπάτου, του κορυφαίου δηλαδή κρατικού αξιώματος. Εξαιτίας όμως της σκληρότητας και της φιλαργυρίας του έγινε ιδιαίτερα αντιπαθής από το λαό και μάλιστα ο στρατός απαίτησε από τον αυτοκράτορα να τον θανατώσει. Τότε ο φοβερός αυτός διώκτης των χριστιανών κατέφυγε στην εκκλησία για να σωθεί από το φρικτό τέλος που τον περίμενε. Ο Χρυσόστομος τον δέχτηκε και αρνήθηκε να παραδώσει τον υπόδικο στους στρατιώτες που είχαν κυκλώσει το ναό. Στο μεταξύ ο λαός είχε σπεύσει να αντικρίσει τον πρώην παντοδύναμο διώκτη να τρέμει μπροστά στο Ιερό θυσιαστήριο.

Ἐκκλησία: Tό ἐργαστήριο τῆς ἀγάπης καί ἁγιότητας

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἐκκλησία: Tό ἐργαστήριο τῆς ἀγάπης καί ἁγιότητας.

 Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς μέλη Του, ἡ «καινούργια δημιουργία»¹.

Ὡς χριστιανοί, ὡς “καινή κτίσις”, ὡς ἀδελφοί “ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ”, «γεννιόμαστε ἀπό τήν ἴδια Μητέρα (τήν Ἐκκλησία) καί τρεφόμαστε ἀπό τήν ἴδια τροφή: τόν Χριστό. Ἀπό τά Μυστήρια τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀναδύεται ἡ ἀγάπη πού ἑνώνει τούς πιστούς καί δημιουργεῖται μία καινούρια ὕπαρξη: τό πανάγιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία»².

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μητέρα μας, ἡ Ὁποία ὄχι μόνο μᾶς γέννησε πνευματικά ἀλλά καί μᾶς τρέφει πνευματικά. Οἱ ἄνθρωποι ἐντασσόμενοι στήν Ἐκκλησία γινόμαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί παράλληλα σύνδουλοι ἔναντι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Ὀφείλουμε δέ, διά τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί εὐσπλαχνίας νά γίνομαστε κάθε στιγμή πλησίονὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον.

Εἴμαστε ἀδελφοί διότι (ἀνα)γεννιώμαστε ἀπό τήν ἴδια πνευματική μήτρα (ἀδελφός ἀπό τό α τό ἀθροιστικό καί τήν λέξη δελφύς=μήτρα· ὁ ἀπό τήν ἴδια κοιλία, ὁμομήτριος). Αὐτή εἶναι ἡ ἁγία Κολυμβήθρα. Συνέχεια →

Πῶς στεκόμαστε στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ;

 Πῶς στεκόμαστε στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ;

Μεγάλη εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας καὶ ἰδιαίτερα στὴν πατρίδα μας ἀποτελεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε τόσους πολλοὺς ναοὺς μεγάλους καὶ λαμπρούς, ναοὺς μικρότερους καὶ ταπεινούς, ἐξωκκλήσια στὰ δάση καὶ τὶς κορφὲς τῶν βουνῶν. Κι ἀκόμη μεγαλύτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ τὸ ὅτι μποροῦμε νὰ μετέχουμε τόσο συχνὰ στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες ποὺ γίνονται στοὺς ναούς μας καὶ μάλιστα στὴ θεία Λειτουργία.
Πῶς ὅμως θὰ πρέπει νὰ στεκόμαστε καὶ νὰ ἀναστρεφόμαστε μέσα στοὺς ναούς, μάλιστα κατὰ τὴν ὥρα κάποιας Ἀκολουθίας, ἰδιαιτέρως τῆς θείας Λειτουργίας; Τὸν σωστὸ τρόπο εἰσόδου καὶ παρουσίας μας μέσα στὸ ναὸ θὰ τὸν συνειδητοποιήσουμε πολὺ καλύτερα, ἂν θυμηθοῦμε τὸ συγκλονιστικὸ ἐκεῖνο γεγονὸς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Μωυσῆ, ὅπου τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ Θεὸς ὡς φωτιὰ σὲ μιὰ βάτο (βλ. Ἐξ. γ΄ 2-6). Τὸ φαινόμενο ἦταν ἐκπληκτικό. Ἡ βάτος βρισκόταν μέσα στὶς φλόγες, ἀλλὰ δὲν γινόταν στάχτη, ὅπως θὰ περίμενε κανείς. Παραξενεύτηκε ὁ Μωυσῆς καὶ πλησίασε νὰ ἐρευνήσει τὸ παράδοξο αὐτὸ θέαμα.

Ἡ ἱερά παρακαταθήκη τῆς Ἐκκλησίας

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13^ο. Ἡ ἱερά παρακαταθήκη τῆς Ἐκκλησίας

  1. Οι γνήσιοι φορείς της παρακαταθήκης

Ο Απόστολος Παύλος υπενθυμίζει εις τον Τιμόθεον, ότι πρέπει να φυλάξη καλώς την «παρακαταθήκην», εκείνο το οποίον είναι εις αυτόν εμπιστευμένον και να αποφεύγη τα «βέβηλα και κούφια λόγια και τας αντιλογίας» των αιρετικών (Α’ Τιμ. 6,20).

«Φύλαξε», λέγει, «δια του Πνεύματος του Αγίου, το οποίον κατοικεί μέσα μας, το καλόν το οποίον σου έχει εμπιστευθή (καλή παρακαταθήκη)» από τον Θεόν (Β΄ Τιμόθεον 1,14). Θεωρεί ο Απόστολος το έργον αυτό τόσον βασικόν, ώστε να προσθετή ότι χωρίς την «παρακαταθήκην» αυτήν κινδυνεύει κανείς να «αστοχήση ως προς την πίστιν» (Α’ Τιμ. 6,21). Εις τα χωρία αυτά βλέπομεν ότι η σωτήριος αλήθεια του Χριστού δεν είναι ξηρόν γράμμα, το οποίον θα ήτο δυνατόν να διαφυλαχθή με την καταγραφήν του εις ένα βιβλίον. Ο θησαυρός αυτός εδόθη από τον Κύριον εις τους Αποστόλους, ώστε εκείνοι οι οποίοι θα είναι ηνωμένοι με αυτούς να έχουν την εγγύησιν ότι κατέχουν την αλήθειαν.Οι Απόστολοι ανέθεσαν το έργον αυτό εις τους επισκόπους. Είναι δε φανερόν, ότι οι Επίσκοποι εκπληρώνουν την Αποστολήν αυτήν μόνον εφ’ όσον μένουν ηνωμένοι με το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησίαν, όπου ενεργεί το Πνεύμα το άγιον (Ιωάννης 14,26. 15,26. 16,13). Όταν, δηλαδή, δεν εκφράζουν την ιδικήν των γνώμην, αλλά την γνώμην του Πνεύματος του Αγίου το οποίον ευρίσκεται εντός της Εκκλησίας (Πράξεις 15,28. Ιωάννης 16,13. Παράβαλλε Και Ψαλμοί 81,1-8).

Ἡ Ἐκκλησία, Σῶμα Χριστοῦ

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12^ο. Ἡ Ἐκκλησία, Σῶμα Χριστοῦ

 1. Ο νέος λαός του Θεού

Μερικάς φοράς, όταν ομιλούμεν δια την Εκκλησίαν, σκεπτόμεθα ότι είναι οργάνωσις εξυπηρετούσα (ορισμένους σκοπούς εις την ζωήν του ανθρώπου.

Όμως, η αντίληψις αυτή είναι εσφαλμένη. Διότι η Εκκλησία είναι αυτό το γεγονός της κοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ των και με τον Θεόν, με πρότυπον την κοινωνίαν των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Δι’ αυτόν τον λόγον, ο Απόστολος Παύλος ομιλεί δια την «οικονομίαν του μυστηρίου το οποίον ήτο κρυμμένον από αιώνων εν τω Θεώ, ο οποίος εδημιούργησε τα πάντα δια του Ιησού Χριστού, δια να γνωρισθή τώρα εις τας αρχάς και τας εξουσίας εις τα επουράνια, δια της Εκκλησίας, η πολυποίκιλος σοφία του Θεού, συμφώνως προς τον προαιώνιον σκοπόν τον οποίον επραγματοποίησε δια του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας» (Εφεσίους 3,9-11. Παράβαλλε Κολοσσαείς 1,26).

Με αυτήν την έννοιαν Εκκλησία υπήρχε ήδη μέσα εις τον παράδεισον (Γένεση 3,8) και η πτώσις του ανθρώπου από την πρωταρχικήν αυτήν κοινωνίαν είχεν ως αποτέλεσμα την μετάθεσιν της Εκκλησίας από τον Παράδεισον εις την γην.

” Θά δεχόταν ὁ Χριστός τόση λάμψη στίς ἐκκλησίες; ”

Απάντηση σε μια επιστολή

  Στο προηγούμενο γράμμα μου απαντάτε πάλι με ερώτηση: «Θα ανεχόταν ο Χριστός τόση λάμψη στην Εκκλησία;». Οπωσδήποτε. Το ανεχόταν και τότε, θα το ανεχόταν και τώρα. Τότε υπήρχε στα Ιεροσόλυμα ο ναός του Σολομώντα, ένα από τα σπάνια θαύματα της αρχιτεκτονικής και πολυτέλειας στον κόσμο. Τούτος ο ναός είχε περισσότερο χρυσό και πολύτιμες πέτρες εσωτερικά απ’ ό,τι έχουν σήμερα όλοι οι χριστιανικοί ναοί στα Βαλκάνια. «Και όλον τον οίκον περιέσχε χρυσίω έως συντέλειας παντός του οίκου» (Γ’ Βασ. 6,22). Σ’ αυτό το ναό έμπαινε ο Χριστός πολλές φορές, όμως ποτέ δεν εξέφρασε τη δική σας σκέψη, ότι θα έπρεπε όλα αυτά να μεταμορφωθούν σε ψωμί και να φαγωθούν.

 

Αυτός προέβλεψε την κατάρρευση αυτού του ναού και ο ναός καταστράφηκε, αλλά όχι εξαιτίας του χρυσού στον ναό, αλλά εξαιτίας της λάσπης στις ανθρώπινες ψυχές.

Ὡς ἐνταφιαστές καί μυροφόρες τοῦ Χριστοῦ στή Θεία Λειτουργία

 

Το σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί χριστιανοί, μας μεταφέρει στα γεγονότα της Μεγάλης Παρασκευής. Πέθανε ο Χριστός καρφωμένος πάνω στο σταυρό… Πέστε μου, παρακαλώ, ποιος θα τον κηδεύσει; Ποιος έχει την τόλμη να παρουσιαστεί στον Πιλάτο και να ζητήσει την άδεια να προσφέρει νεκρική τιμή σ’ Εκείνον που αυτός καταδίκασε σε θάνατο; Περνάει η ώρα και κανείς δεν εμφανίζεται… Που είναι εκείνοι, οι τόσοι ακροατές που άκουσαν την ωραία διδασκαλία του Χριστού; Που είναι εκείνοι που θεραπεύτηκαν από τον Χριστό; Που είναι οι μαθητές Του, που είναι ο Πέτρος, που έλεγε να πεθάνει μαζί Του; «Πέπαυται τόλμα μαθητών»!Αλλά να! Έρχεται ένας επίσημος, βουλευτής στο αξίωμα, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο οποίος παρουσιάζεται στον Πιλάτο και ζητά την άδεια να κηδεύσει τον Ιησού.

Ἐλεημοσύνη…Δίνεις λίγα καί δέχεσαι πολλά

Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κατά την ελεημοσύνη, ώστε, δίνοντας λίγα, να αξιωθούμε να λάβουμε πολλά. Διότι, πες μου, πού υπάρχει ισότητα, όταν δίνεις ένα νόμισμα και δέχεσαι την συγχώρεση των αμαρτημάτων;
Όταν τρέφεις εκείνον, που πεινάει και αξιώνεσαι παρρησία την φοβερή εκείνη ημέρα και ακούς τους λόγους εκείνους που σε κάνουν άξιο της βασιλείας· «Πείνασα και μου δώσατε να φάω»; (Ματθ. 25,35).
Μήπως δεν μπορούσε αυτός, που σου έδωσε την τόση αφθονία του πλούτου, να θεραπεύσει και τη φτώχεια εκείνου; Αλλά γι’ αυτό αφήνει εκείνον να υποφέρει από την φτώχεια, ώστε και εκείνος να πάρει μεγάλο μισθό για την υπομονή και συ να έχεις για τον εαυτό σου την παρρησία από την ελεημοσύνη …