Σκέφτηκα μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ
μέ τίς εὐχές τοῦ Γέροντα, νά ἀναλύσουμε ἕνα θέμα πού ἔχει σχέση μέ τά
παιδιά καὶ τούς γονεῖς καὶ μὲ αὐτά πού λέγαμε στίς συνάξεις περί ψυχῆς
καὶ θεραπείας τῆς ψυχῆς. Ἔχω τήν αἴσθηση, ὅτι ὑπάρχει ἕνα μπέρδεμα μέσα
μας, μέ αὐτό πού λέγεται «ψυχολογία» καὶ μέ τούς ὅρους πού
χρησιμοποιοῦμε μερικές φορές, σὰν νά εἶναι τεκμηριωμένες ἐπιστημονικές
γνώσεις καὶ ὅτι ἔχουν κάποια συγκεκριμένη ἔννοια.
Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα εἶναι ἄν
μποροῦμε νά ὑιοθετήσουμε τήν ψυχολογία, ὅπως εἶναι καὶ ὅπως κυκλοφορεῖ
ὡς ἐπιστήμη. Εἴχαμε πεῖ στίς συνάξεις ὅτι ἡ ψυχολογία δὲν εἶναι ἐπιστήμη
καὶ ὅτι ὁ ὅρος αὐτός πού τῆς ἀποδίδεται εἶναι παραπλανητικός.
