Δουλει(εί)ά ἤ ἐργασία;

Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» καί μεταγενέστερα.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ- ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».
Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» καί μεταγενέστερα.

Ἡ ἐργασία στό «Βυζάντιο» εἶχε ὡς κίνητρο τήν φιλανθρωπία, ὅπως ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. «Ἡ φιλανθρωπία στὸ ‘Βυζάντιο’ ἦταν μιὰ ἐθελοντικὴ ἐκδήλωση ἀγάπης καὶ ἀνθρώπινης φροντίδας. Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία δὲν ἦταν σοσιαλιστικὸ κράτος [μολονότι “ὁ παρεμβατισμὸς ἦταν, χωρὶς ἀμφιβολία, τὸ βυζαντινὸ ἰδεῶδες”, “οἱ ἐργάτες δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀπολυθοῦν παρὰ μὲ πολὺ μεγάλες δυσκολίες…κάθε πλεόνασμα ἀπὸ τὴν ἐργασία τῶν ἄλλων πρέπει νὰ δίνεται στοὺς ἀδύνατους καὶ ὄχι στοὺς δυνατούς”⁹⁰]. Τὸ πρόγραμμα κοινωνικῆς μέριμνας δὲν κατέστρεφε τὴν προσωπικὴ αὐτάρκεια, τὸν αὐτοσεβασμὸ ἢ τὴν πρωτοβουλία, δὲν ἔκανε τὸν φτωχὸ δουλικὸ ἢ ἐξαρτημένο, ἀδύνατο στὸν χαρακτήρα, παραιτημένο ἢ παρασιτικό…Γνωρίζουμε πὼς φιλόδοξοι καὶ ἐνεργητικοὶ πολίτες, ἂν καὶ φτωχοὶ καὶ ταπεινῆς καταγωγῆς, μποροῦσαν νὰ ἀλλάζουν τὴν θέση τους καὶ ἀκόμη νὰ γίνονται ὑψηλοὶ ἀξιωματοῦχοι, ἀκόμη καὶ Αὐτοκράτορες ἢ Πατριάρχες»⁹¹.

Τό κίνητρο τῆς ἐργασίας ἦταν ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί ὄχι ἡ «προσωπική ἐξασφάλιση», ἤ τό ὅτι «πρέπει νά δουλεύουμε γιά νά ζήσουμε», ὅπως ἔχει λανθασμένα ἐπικρατήσει σήμερα. Συνέχεια →