ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ἈπολυτίκιονἮχος γ’. Αὐτόμελον.
Θείας πίστεως ὁμολογία, ἄλλον Παῦλόν σε τῇ Ἐκκλησίᾳ, ζηλωτὴν ἐν ἱερεῦσιν ἀνέδειξε· συνεκβοᾷ σοι καὶ Ἄβελ πρὸς Κύριον, καὶ Ζαχαρίου τὸ αἷμα τὸ δίκαιον. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἀστράψας ἐν γῇ, ὡς ἄστρον οὐρανόφωτον, τὴν καθολικήν, φωτίζεις Ἐκκλησίαν νῦν, ὑπὲρ ἧς καὶ ἤθλησας, τὴν ψυχήν σου Παῦλε προθέμενος, καὶ ὡς Ζαχαρίου καὶ Ἀβελ τρανῶς, βοᾷ σου τὸ αἷμα πρὸς Κύριον.
Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.
Ὡς τοῦ σκεύους ὑπάρχων τῆς ἐκλογῆς, καὶ ὁμώνυμος Πάτερ καὶ μιμητής, κινδύνους ὑπέμεινας, καὶ διωγμοὺς ὑπὲρ πίστεως, καὶ ὡς αὐτὸς τὴν Ῥώμην, κατέλαβες Ὅσιε, πανταχοῦ κηρύσσων, Τριάδος τὸ ὁμότιμον· ὅθεν καὶ τὸν δρόμον, ἐν Ἀρμενίᾳ τελέσας, ἀξίως ἀπείληφας, ἐκ Κυρίου τὸν στέφανον, καταισχύνας τὸν Ἄρειον· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Ὁ Οἶκος
Ὁμολογίας στύλος ὑπάρχεις, καὶ ὁμώνυμος Παύλου τοῦ φωστῆρος τῆς γῆς, ὁμότροπός τε καὶ σύναθλος, τὰ στίγματα τοῦ Ἰησοῦ βαστάζων ἐν τῷ σώματι, Παῦλε ἰερομύστα· καὶ ἐν αὐτοὶς ἐντρυφῶν, καὶ καυχώμενος πάντοτε, ἐνώπιον βασιλέων κακοδόξων ὤφθης ἱστάμενος, καὶ μὴ πτοούμενος, μᾶλλον δὲ δυναμούμενος. Ὅθεν τρανώτερον βοᾷ σου τὸ αἷμα πρὸς Κύριον.
Ἀφιέρωμα
στούς ὁμολογητές τῆς πίστεώς μας,
οἱ ὁποῖοι διεφύλαξαν μέ θυσία καί αὐτῆς τῆς
ζωῆς τους τόν “πολύτιμον μαργαρίτην”
τῆς Πίστεως πρός τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον
Ἰησοῦ Χριστό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Τό παρόν βιβλίον ἐνσκύπτει – Χάριτι Θεοῦ – εὐλαβικά στήν ἁγία καί
ἡρωϊκή ζωή τοῦ Ὁμολογητοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παύλου τοῦ Α΄, ὁ
ὁποῖος ἦταν σύγχρονος καί σύναθλος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας.Ἡ πάλη του μέ τή σκοτεινή καί θεομάχο αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ, τῆς ὁποῖας ἀκόλουθος ἦταν ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Κωνστάντιος, ἦταν μακροχρόνια καί ὀδυνηρή, μέ ἐπανειλημμένες ἐξορίες, κακοποιήσεις, ἐξουθενώσεις, ἀπειλές καί ἐπιβουλές. Στό τέλος ἦρθε καί ὁ μαρτυρικός του θάνατος· ὁ προσωπικός θρίαμβος τοῦ Ἱερομάρτυρος Παύλου.
Στά χρόνια τῆς περιπετειώδους πατριαρχίας του (338 – 351 μ.Χ. μέ ἐνδιάμεσες διακοπές λόγῳ τῶν ἐξοριῶν) ἀνύστακτο τό μάτι τοῦ Πατριάρχου τῆς Βασιλεύουσας Παύλου ἀγρυπνοῦσε ἐπάνω ἀπό τόν Ὀρθόδοξο κόσμο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Σάν φάροςς ἀκοίμητος στό Ὀρθόδοξο Βυζάντιο φώτιζε ὅλη τήν οἰκουμένη, γιά νά μήν τσακιστῆ μέσα στή σκοτεινή νύχτα τῶν αἱρέσεων ἐπάνω στά βράχια τῆς ἀπιστίας.
Ὁ Παῦλος στό Βορρᾶ καί ὁ Ἀθανάσιος, ὁ πνευματικός φάρος τῆς Ἀλεξάνδρειας στό Νότο, “ἐξέπεμπον” τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀδιάκοπα καί ἄς ἐμαίνετο ἡ θύελλα τῶν διωγμῶν γύρω τους, καί ἄς ἔσπαζαν τά κύμματα τοῦ μίσους τῶν ἀνθρώπων τῆς πλάνης ἐπάνω τους.
Ἡ ἰσχυρή προσωπικότητα τοῦ Πατριάρχου Παύλου μέ τήν ἀρραγή Πίστη καί τήν ἀσύνορη ἀγάπη στό Σωτῆρα Χριστό ἔγινε κυμματοθραύστης μπροστά στή μανία τοῦ φανατισμοῦ τοῦ ἀρρειανόφρονος Βασιλέως Κωνσταντίου καί τῶν ὁμοϊδεατῶν του, οἱ ὁποῖοι τολμοῦσαν καί κατεβίβαζαν τόν Κτίστη τοῦ σύμπαντος, Ἰησοῦ Χριστό, εἰς θέσιν κτίσματος.
Μαζί μέ τόν ἡρωϊκό Πατριάρχη πάλαιψαν μέχρι θανάτου πολλοί. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Βυζαντίου. Χιλιάδες ὁμολογητές ἀνεδείχθησαν ἐκείνη τήν ἐποχή. Τρεῖς χιλιάδες πενῆντα Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τῆς Βασιλεύουσας ἐσφάγησαν μόνο κατά τήν διαμαρτυρία τους, ὅταν ἀνέβασε ὁ αὐτοκράτορας αὐθαίρετα τόν πνευματομάχο Μακεδόνιο στόν Πατριαρχικό θρόνο ἐξορίζοντας τόν μόνιμο Πατριάρχη Παῦλο. Καί ὅλα αὐτά γιά νά μείνουν πιστοί “ἄχρι θανάτου” στό Χριστό καί νά διαφυλάξουν τήν Πίστη ἀνόθευτη πρός χάριν τῶν γενεῶν πού θά ἀκολουθοῦσαν.
Καί στήν ἐποχή μας βάλλεται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό πολυάριθμες σκοτεινές αἱρέσεις καί κυρίως ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τοῦ ὁποίου ἑτοιμάζεται μία νέα παγκόσμια “Βαβέλ”. Μέ αὐτήν “ἐπισυνάγονται (οἱ ὑλόφρονες πάσης τῆς οἰκουμένης) ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου”.
Εἴθε διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Παύλου τοῦ Ὁμολογητοῦ νά ἐπιδείξει καί ἡ δική μας γενεά Πίστη ἀκλόνητη στό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δύναμη Ὁμολογίας. Ἀμήν.
ΚΕΦ. Α΄ μέρος α΄
“ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ”
Λαοθάλασσα κατέκλυζε ἐκείνη τήν ἡμέρα τοῦ 338 μ.Χ. τή Βασιλεύουσα. Ἡ μεγαλόπρεπη Ἐκκλησία τῆς τοῦ Θεοῦ Εἰρήνης, ἀλλά καί οἱ δρόμοι γύρω ἀπό αὐτήν καί τά Πατριαρχεῖα, μέχρι καί αὐτή ἡ πλατεία (τό forum) τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἦσαν κατάμεστα ἀπό πλήθη πιστῶν. Ὅσοι βρίσκονταν μέσα στόν Ναό μποροῦσαν νά δοῦν καί τόν ἐκλεκτό τοῦ Θεοῦ καί τοῦ λαοῦ. Τόν νέο Πατριάρχη Παῦλο τόν Α΄, πού ἔπαιρνε τή Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπό τά χέρια ἐνδημούντων στήν Κωνσταντινούπολη Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων.
Ὁ Παῦλος καταγόταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη καί ὁ ἱερός πόθος του γιά τό Χριστό τόν ἔκανε νά καταταγῆ στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Βασιλεύουσας ἀπό πολύ νέος. Ἦταν γνωστό τό ἄμεμπτο ἦθος του καί ἡ ἀφοσίωσή του στήν Ὀρθόδοξη πίστη.
Μέ τήν ἀνάρρησή του στόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως σάν ἀστέρι, πού ἀκτινοβολοῦσε τίς μαρμαρυγές τῆς Θείας Χάριτος, μεσουράνησε στό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησσίας μέσα στή δεκαετία 340 ἕως 350 συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ ἔτους 351 μ. Χ.
Χιλιάδες μάτια πιστῶν τώρα τόν “χτένιζαν” κυριολεκτικά μέ τό βλέμμα, ἐνῶ σκυφτός ἔπαιρνε τήν μεγάλη χάρι τῆς Πατριαρχίας, λές κι ἔψαχναν μέ ἀγωνία νά δοῦν – ἐάν θά ἦταν δυνατόν – καί αἰσθητά στό πρόσωπό του τά σημεῖα τῆς ποθητῆς ἁγιότητος.
Ἐκεῖνος ὠχρός ἀπό τή συγκίνηση φαινόταν συγκεντρωμένος στόν ἑαυτό του καί σέ προσευχή βαθειά καί ἔμπονη. Μόλις εἶχε φθάσει τή μέση ἡλικία, ἀλλά τό θεόσδοτο κῦρος τῆς προσωπικότητάς του καί ἡ ἀσκητική ζωή του ἔδιναν τήν αἴσθηση μιᾶς μεγαλύτερης ἡλικίας.
Ἀπό μακρυά φαινόταν πώς ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού “δούλευε” τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί, ἀντίστροφα, ἡ Χάρις “δούλευε” ἐπάνω του δίνοντάς του τό ἀντιφέγγισμα τοῦ ὑπερκοσμίου κάλλους της.
Ὅταν εἶδαν νά τρέχουν σιωπηλά τά δάκρυά του καί νά βρέχουν τό μόλις τοποθετημένο στούς ὤμους του πατριαρχικό ὠμόφορο, μόλις εἶδαν τό φῶς πού περιέλαμψε τή μορφή του, ἐκραύγασαν συγκινημένοι καί μέ ἱερό ἐνθουσιασμό εὐχές γιά τόν ἐκλεκτό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν καί ὁ ἐκλεκτός ὁ δικός τους.
Ὁ ἱερός ἄνδρας τίς μεγάλες ἐκεῖνες στιγμές ἔνοιωθε σάν Μάρτυρας πού ἑτοιμαζόταν νά εἰσπηδήση στό “Κολοσσαῖο”. Τό “Κολοσσαῖο” πού τόν περίμενε τό γνώριζε ὁ μακάριος Παῦλος. Γνώριζε καλά τί σήμαινε πατριαρχία σ᾿ ἐκείνους τούς χαλεπούς καιρούς, πού ἡ θεομάχος αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ συγκλόνιζε τήν Ἐκκλησία καί εἶχε μάλιστα ὑποστηρικτή τόν ἴδιο τόν αὐτοκράτορα, τόν Κωνστάντιο, τόν τρίτο γυιό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου.
Τά “θηρία” τά ὁποῖα θ᾿ ἀντιμετώπιζε ἀπ᾿ αὐτή τήν ἱερή θέση, τοῦ ἦσαν γνωστά. Κατ᾿ ἀρχάς ἡ ἀντιγνωμία τοῦ πείσμονα αὐτοκράτορα καί ἡ ἀφοσίωσή του στήν πλάνη τοῦ ἀρειανισμοῦ, πού τολμοῦσε νά κατεβάζη τόν Κτίστη στή θέσι τοῦ κτίσματος ἀμφισβητώντας τήν ἀπειροτέλεια Θεότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ἕνα ἄλλο “θηρίο” ἦταν τό μίσος καί ἡ ἄκρατη φιλοδοξία τοῦ ἀρειανόφρονος Εὐσεβίου, Ἐπισκόπου Νικομηδείας, ὁ ὁποῖος ἐνδιαφερόταν γιά τόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, γιά νά σκορπίση τό μίασμα τοῦ ἀρειανισμοῦ ἀπό ἰσχυρότερη θέση. Ὁ αὐτοκράτορας, πού ἦταν καί συγγενής του, ἦταν τό μεγαλύτερο θῦμα τῆς διεστραμμένης διδασκαλίας του, ἑκούσιο δυστυχῶς.
Καί τό “θηρίο” ὅμως τοῦ φθόνου ἀκόνιζε τά νύχια του ἐναντίον τοῦ Θεοπροβλήτου Παῦλου. Αὐτό ἐμφώλευε στήν ψυχή τοῦ πρεσβυτέρου Μακεδονίου, ὁ ὁποῖος παρ᾿ ὅλο πού εἶχε φθάσει στή γεροντική ἡλικία, δέν εἶχε κατορθῶσει νά νικήση τό πάθος τῆς φιλοδοξίας. Ἦταν κι ἐκεῖνος ὑποψήφιος γιά τό Πατριαρχικό ἀξίωμα, ἀλλά δέν ψηφίστηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία “διά τό ἄστατον περί τήν Πίστην καί τό φθονερόν τοῦ χαρακτῆρος του”. Φύλαξε ὁ Θεός τήν Ἐκκλησία Του.
Ἡ μετέπειτα πορεία του δικαίωσε τήν ἀπόρριψή του. Ἔγινε διώκτης ἀνηλεής ὄχι μόνο τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Παύλου, ἀλλά καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Βασιλευούσης καί τῆς βόρειας Μ. Ἀσίας, φθάνοντας μέχρι καί αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος μέ τή βοήθεια τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Κατήντησε δέ ἀρχηγός τῶν Πνευματομάχων, τῆς πλέον βλάσφημης αἱρέσεως, – ἥτις οὐκ ἀφίεται τοῖς ἀνθρώποις – ἡ ὁποία προσέβαλε αὐτό τό ἴδιο τό Πανάγιο Πνεῦμα.
Αὐτό σκεφτόταν ὁ ἱερός Παῦλος τώρα πού ἡ Ἐκκλησία τόν ἔβαζε στήν πρώτη γραμμή τῶν ὑπέρ τῆς Ἀληθείας ἀγώνων της, καί ζητοῦσε μετά δακρύων τή θεία ἐνίσχυση.
Ἡ Εκκλησία τῆς Βασιλεύουσας ἀποτελοῦσε νευραλγικό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἀνατολῆς. Ὅλες οἱ ἄλλές Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας εἶχαν ἀνέκαθεν στραμμένα τά βλέματά τους στήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί δέχονταν τόν εὐεργετικό ἐπηρεασμό της.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Παῦλος ἀντιστάθηκε σ᾿ αὐτή τήν ἐκλογή. Ὄχι γιατί δείλιαζε. Μέσα στήν πραότητά του καί τήν προσήνειά του ὑπῆρχε μία ἀκαταγώνιστη εὐψυχία. Ἀρκεῖ νά ἦταν σύγουρος πώς αὐτό, γιά τό ὁποῖο θ᾿ ἀγωνιζόταν, ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν “κοιμήθηκε” ὁ ἁγιώτατος Ἀλέξανδρος, ὁ προηγούμενος Πατριάρχης, τόν κύκλωσαν μέ ἀγωνία οἱ Ὀρθόδοξοι καί τόν πίεζαν νά ἐνδώση γιά τό Πατριαρχικό ἀξίωμα.
Εἶναι οἰκονομία Θεοῦ, Παῦλε, τοῦ ἔλεγαν μέ ἀγωνία, τό ὅτι λείπει ὁ αὐτοκράτορας. Ἄν ἦταν ἐδῶ, θά μᾶς ἔβαζε ἀρειανό Πατριάρχη. Πρέπει νά ἐνεργήσουμε γρήγορα καί συνετά. Ὅλα θά γίνουν σύμφωνα μέ τούς θείους κανόνες. Πές τό “ναί”, Παῦλε, ἡ Ἐκκλησία κινδυνεύει!…
Οὔκ εἰμι ἄξιος, οὔκ εἰμι…, ἀπαντοῦσε συντετριμμένος ἐκεῖνος.
Μά σέ ὑπέδειξε ὁ ἁγιώτατος Ἀλέξανδρος καί προέβλεψε τήν πατριαρχεία σου καί ὁ μακαριστός Πατριάρχης Μητροφάνης. Πρέπει νά ὑπακούσης, τοῦ ἔλεγαν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ καθώς καί ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀφοσιωμένοι στήν Ὀρθόδοξη Πίστη.
Ὁ Θεός εἶχε παντοῦ τούς δικούς Του.
Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὁ Παῦλος ἀκόμη δίσταζε.
Ἴσως χαρακτηριστῶ φιλόδοξος ἀντεῖπε. Εἶναι καί ἡ ἡλικία μου κάπως νέα…
Τότε ἐπενέβη ἀποφασιστικά ἕνας γέρονας Ἐπίσκοπος τῆς Μ. Ἀσίας, πού ἔτυχε ἐκεῖνες τίς ἡμέρες νά εἶναι στή Βασιλεύουσα καί ὁ ὁποῖος γνώριζε τόν Παῦλο ἀπό τότε πού ἦταν Νοτάριος.
Προσφιλέστατε Παῦλε, εἶπε κάπως αὐστηρά, ἐπιτρέψατέ μου νά εἴπω κι ἐγώ τήν γνώμη μου, ἡ ὁποία σχηματίστηκε κατόπιν προσευχῆς καί πηγάζει ἀπό τήν πολυετῆ ἐμπειρία μου. Ὑπάκουσον εἰς τήν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας, ἀδελφέ. Ἐάν σέ εἴπουν φιλόδοξον ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ὑπόμεινον καί μακροθύμησον. Τό ν᾿ ἀδικηθῶμεν ἡμεῖς ὡς πρόσωπα, οὐδεμίαν ἠθικήν ζημίαν ἐπιφέρει, ἐάν μέ ὑπομονή καί ἀνεξικακία φέρομεν τήν ἀδικίαν. Ἔτσι Θεός ὁ ἐκδικῶν… Ἄν ἀδικηθῆ ὅμως ἡ Ἐκκλησία, βλαπτόμεθα ἅπαντες. Μήν παραδώσης, φιλόθεε, τήν Ἐκκλησίαν εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν της μέ τήν ἄρνησή σου…
Ὁ Παῦλος κάμφθηκε σ᾿ αὐτούς τούς λόγους καί τελικά ὑπετάγη στό θεῖο θέλημα. Καί ὁ Ἐπίσκοπος κατέληξε:
Δέ σοῦ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία, Παῦλε, ἀξιώματα μέ αὐτήν τήν ἐκλογή· σοῦ προσφέρει Σταυρόν καί ἀκάνθινον στέφανον! Θἄχεις νά παλέψης μέ τόν Βασιλέα, τούς αἱρετικούς, τούς φθονερούς, τούς ἀπερίσκεπτους καί ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλους μέ τόν ἀρχέκακον ὄφιν. Ὁ Κύριος ὅμως θά εἶναι πλησίον σου καί ἐμεῖς κοντά σου, συμπαραστάτες σου, μαζί μέ τόν εὐσεβῆ λαό πού σέ ἱκετεύει τώρα γιά προστασία καί σωστή καθοδήγηση. Ὁ ἀγώνας σου θά εἶναι καί ἡ δόξα σου, Παῦλε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Μέ βαθειά συναίσθηση καί συγκίνηση συγκατατέθηκε ὁ θεῖος Παῦλος καί τώρα αὐτά σκεπτόταν καί γι᾿ αὐτά προσευχόταν τίς μεγάλες καί ἱερές στιγμές τῆς χειροτονίας του.
Ὅταν πλέον τελείωσε ἡ ἱερή ἀκολουθία, λουσμένος μέ τή χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπηύθυνε στό λαό τῆς Βασιλεύουσας τίς πρῶτες πατριαρχικές παραινέσεις. Ὁ ἱερός ἄνδρας εἶχε παρά Θεοῦ τό χάρισμα τῆς ρητορίας. Ὁ λογος ἔρρεε μέστος χάριτος καί σοφίας ἀπό τό στόμα του δοσμένος μέ τρόπο σεμνό ἀλλά μέ θεῖο κῦρος. Ὅσοι ἦσαν μέσα στόν ναό καί ἄκουγαν μέ τρόπο συγκινητικό ἐφιλοτιμοῦντο νά μεταδίδουν τά λεγόμενα σ᾿ αὐτούς πού βρίσκονταν ἔξω.
Φωτεινός καί πάνδροσος ἀπό τήν ἐπισκίαση τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἔμοιαζε μέ ἄγγελο, πού μόλις ἐκείνη τή στιγμή κατέβηκε ἀπ᾿ τόν οὐρανό φέρνοντας τά θεῖα μηνύματα καί ἀντιφέγγισμα ἀπό τό ἄκτιστο φῶς. Μέσα ἀπό τά μάτια του, πού μόλις εἶχαν ἀναδυθεῖ ἀπό τή θάλασσα τῶν δακρύων, λές κι ἔβλεπαν τό Χριστό νά τούς χαμογελᾶ! Μ᾿ αὐτό τό βλέμμα τύλιξε ὁ ἱερός Παῦλος τό ποίμνιό του καί μ᾿ ἕναν λιτό ἀλλά πολύ δυνατό λόγο τούς μετάγγισε κάτι ἀπό τή θεία ἀγάπη ποὔκαιγε στή θεωμένη ψυχή του.
Ὁ κόσμος, ἄλλος ἔκλαιγε κι ἄλλος εὐχόταν δυνατά νά τούς τόν χαρίζη ὁ Θεός. Οἱ ἐντυπώσεις τῶν πιό κοντινῶν περνοῦσαν ἀπό στόμα σέ στόμα μέχρι αὐτούς, πού ἦσαν ἑκατοντάδες μέτρα ἔξω ἀπό τόν ναό.
Λάμπει ὁλόκληρος! ἔλεγε ὁ ἕνας.
Ζητάει τίς προσευχές μας, μετέδιδε ὁ ἄλλος.
Λέει νά μείνουμε πιστοί στό Χριστό μέχρι θανάτου, συμπλήρωνε ὁ τρίτος.
Νά προσέξουμε τίς αἱρέσεις. Νά, τώρα χτυπᾶ τόν ἀρειανισμό. Λέει πώς, ὅποιος δέν τιμᾶ τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί τό ὁμοούσιον μετά τοῦ Πατρός, δέν δικαιοῦται οὔτε αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστιανοῦ.
Ἡ ἁγία χαρά τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ δέν εἶχε ὅρια. Ἐκείνη ἡ εὐλογημένη ὥρα ἦταν ἡ ὥρα τοῦ Φωτός. Ὅλα ριγοῦσαν εὐτυχισμένα ἀπό τό ζωογόνο καί ἀγαπητικό ἄγγιγμα τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀλήθειας, τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἄψυχα καί ἔμψυχα. Ἡ Βασιλεύουσα εἰσέπνεε τό οὐράνιο ὀξυγόνο τῆς χάριτος καί εὐφραινόταν ἐν Κυρίῳ. Οἱ αἱρετικοί καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ ψεύδους καί τοῦ σκότους εἶχαν λουφάξει πρός τό παρόν, ἐνῶ τό μίσος τους γινόταν ὅλο καί πιό βαθύ.
Ὁ λαός ὅμως, “οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ”, ἔνοιωθαν τή νηφάλια μέθη τῆς Θεϊκῆς χαρᾶς. Ἐκείνη ἡ ὥρα ἦταν μιά γλυκειά ἀλησμόνητη Θαβώρεια ὥρα. Ὁ Παῦλος τό γνώριζε πώς ὁ Κύριος τή δίνει πάντα σάν ἐφόδιο πίστεως καί ὑπομονῆς γιά τή μετέπειτα Γεσθημανῆ, πού ὁπωσδήποτε ἀκολουθεῖ στήν πορεία τῆς σωτηρίας. Εἴτε γιά ἕναν ἄνθρωπο, εἴτε γιά ἕνα λαό.
Ὅταν βγῆκε ὁ ἱερός ἄνδρας νά πάη ἀπό τήν Ἐκκλησία στήν Ἐπισκοπική κατοικία, οἱ σκηνές ἦσαν συγκινητικές. Ὁ λαός “ἐξεθαμβήθη”! Ὅπως πλησιάζουν οἱ μέλισσες ἕνα εὐωδιαστό λουλούδι γεμάτο νέκταρ, ἔτρεχαν κοντά του προσπαθώντας νά πάρουν τήν εὐλογία του, ἄλλοι φιλώντας τό χέρι του καί, ὅσοι δέν μποροῦσαν, τόν πατριαρχικό του μανδύα. Ἐκεῖνος παρέμενε νηφάλιος, ἀλλά τά δάκρυα δέν μποροῦσε νά τά συγκρατήση. Εἶχε θεῖο φωτισμό ἀλλά καί φυσική ὀξύνοια – θεόσδοτη κι ἐκείνη – καί προέβλεπε πώς στόν Σταυρό τῶν δοκιμασιῶν θ᾿ ἀνέβαινε μαζί μέ τόν εὐσεβῆ λαό, τό ἀγαπημένο, πιστό ποίμνιο τοῦ Κυρίου του.
Ἀνάμεσα στό πλῆθος τῶν πιστῶν ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἦσαν καί ἀρκετοί Μοναχοί ἀπό τά περίχωρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρίζοντας τό Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ νέου Πατριάρχου ἦσαν ταγμένοι στό πλευρό του. Καί παρ᾿ ὅτι μέ πολλή δυσκολία ἔβγαιναν ἀπό τά Μοναστήρια τους, γιά νά τόν τιμήσουν καί νά τόν ἐνισχύσουν, προσῆλθαν στόν μεγάλο Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Εἰρήνης, γιά νά συμπροσευχηθοῦν μέ τούς ἄλλους πιστούς. Ἐνθουσιασμένοι, εἰδικά οἱ νεώτεροι, ἀπό ὅσα ἔβλεπαν καί ἔνοιωθαν τίς ἱερές ἐκεῖνες στιγμές, εἶπαν δακρυσμένοι στόν Γεροντότερο ἀπ᾿ αὐτούς:
Δόξα γιά τήν Ἐκκλησία, Γέροντα, θά εἶναι ὁ νέος Πατριάρχης.
Κι ἐκεῖνος μέ τό θεόσδοτο προορατικό του χάρισμα ἐπιβεβαίωσε συγκρατώντας μέ δυσκολία τή συγκίνησή του:
Ναί, παιδιά μου. Ὁ Πατριάρχης Παῦλος θά εἶναι δόξα γιά τήν Ἐκκλησία· ἀλλά μαρτυρική δόξα! Πορφυρόχρωο ἀστέρι στό ἀθάνατο στέμμα της!
συνεχίζεται….
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”
Διατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν
Παναγίας Βαρνάκοβας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος
Εὐπάλιον – Δωρίδος
http://www.hristospanagia.gr/?p=31865#more-31865
