Όταν ρωτούσαμε την
Γερόντισσα, με ποιο τρόπο μπορεί ό άνθρωπος να αποφύγει τον πειρασμό της
ακηδίας στο θέμα της προσευχής, μας έλεγε: «Ή τέχνη είναι να πιέσης
τον εαυτόν σου, να τον βιάσης να κάνη έστω ένα κομποσκοίνι και μετά δεν
θα αντέξεις για να μην κάνης και δεύτερο και τρίτο. Γλυκαίνεσαι! Δεν σε
αφήνει ο Χριστός. Ή προσευχή διδάσκει από μόνη της με ποιο τρόπο πρέπει
να προσευχόμαστε και δεν χρειάζεται δάσκαλος, όταν υπάρχει Αγάπη έναντι
τού Θεού. Να παρακαλείτε τον Θεό με ταπείνωση: Κύριε, Ιησού Χριστέ,
βοήθησόν με να σωθώ. Δίδαξαν με, να προσευχηθώ, να σταθώ καθαρός ενώπιων
σου, Θεέ μου. Κύριε ό Θεός ημών, ειρήνην δός ημίν. Κτήσαι ή μάς Κύριε .
Κάνε μας δικούς σου, Θεέ μου. Την σήν ειρήνην δός ημίν.
Έτσι,
όταν ζητούμε τού Θεού να μάς κάνη δικούς Του, να μάς κατακτήσει, τού
προσφέρουμε την καρδία μας ανοιχτεί, για να κατοικήσει μέσα, διότι ό
Θεός, χωρίς να Τού το ζητήσουμε, δεν έρχεται μέσα μας, διότι σέβεται την
ανθρώπινη ελευθερία.
Ή ειρήνη της ψυχής είναι καρπός
της χάριτος τού Θεού και κατοικεί σε ταπεινές και καθαρές καρδιές.
Σήμερα, δυστυχώς, οι ψυχές των ανθρώπων είναι ταραγμένες και έχουν
μεγάλη ανάγκη από αυτή την ειρήνη του Θεού στην καρδιά τους. Και φυσικά ή
ειρήνη της ψυχής είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε πνευματική
εργασία.
Εμείς μπροστά στον Θεό να
προσευχόμαστε με ειρήνη και χωρίς βιασύνη. Έτσι μαθαίνει ό άνθρωπος σιγά
σιγά να προσεύχεται. Όμως χρειάζεται επιμονή επειδή ή προσευχή δεν
περιορίζεται μόνο την ώρα τού κανόνος αλλά πρέπει να είναι αδιάλειπτος.
Μήπως τόσες ώρες στην εκκλησία δεν προσευχόμαστε; Με τά βιβλία στα
χέρια, με το κομποσκοίνι στην ζώνη, ακούομεν και διαβάζομαι τά
κατορθώματα και τούς κόπους των Αγίων, πού υπηρέτησαν τον Θεό εν πείνει
εν πείνει εν ψύχει και γυμνότητι, με κακοπάθεια και μαρτύρια. Άν
νομίζουμε πώς κάναμε τον ορισμένο κανόνα μας και υστέρα είμαστε
ελεύθερες να μεριμνώμεν και τυρβαζώμεθα περί πολλά, πόρρω απέχουμε της
καλογερικής. Ή προσευχή θέλει βία, θέλει αγώνα όμως είναι και κάτι
εντελώς προσωπικό και ό καθένας μπορεί να προσευχηθεί στον Θεό όπως
θέλει, όπως αναπαύεται. Και τότε, όταν συναντήσει την πραγματική
προσευχή και επικοινωνία με τον Θεό, δεν μπορεί ή καρδία του να πάψη να
Τον επικαλείται κάθε λεπτό».
Όταν της λέγαμε ότι δεν έχουμε κατάνυξη στην προσευχή μας, απαντούσε:
«Έ, και καλά αδελφή, όταν
σκεφτείς, όταν αναλογιστής, έστω και ένα λεπτό, το πάθος τού Χριστού,
δεν συγκινείσαι; Δεν είναι λίγο πράγμα ένας Θεός να ανεβή στον Σταυρό!
Σε κάθε θεία Λειτουργία βλέπω τον ίδιο τον Χριστό να κοινωνή τούς Αγίους
Αποστόλους και μεταφέρομαι στον χώρο των Αγίων Του Παθημάτων και
αναλογίζομαι την άμετρο ευσπλαχνία και ταπείνωση πού δείχνει στο πλάσμα
Του και κλαίω. Μπορεί ή ανθρώπινη καρδιά να μην λυγίσει, να μην
γονατίσει, να μη κλάψει από Αγάπη και συγκίνηση μπροστά σε τέτοιο Θεό;
Έτσι να σκέφτεστε και θα δείτε τα δάκρυα να γίνονται ποτάμι στην
προσευχή σας. Εμείς να προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε έτσι, και αν ο Θεός
θέληση και ευδοκήσει, θα έχουμε και δάκρυ και κατάνυξη στην προσευχή
μας.
Όμως ποτέ να μην απελπιζόμαστε.
Ο Θεός είναι μεγάλος, γεμάτος Αγάπη και να μην ξεχνούμε ότι ήλθε στον
κόσμο και ντύθηκε την σάρκα μας, για να σωθεί ό κόσμος δι’ Αυτού».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑ.ΚΥΠΡΟΣ.
http://www.hristospanagia.gr/?p=47978#more-47978
