Θαυμαστές παρεμβάσεις Ὁσίου Δαυίδ τοῦ Γέροντος

Ευχαριστούμε πολύ την ακροάτριά μας Ε.Κ. που μας έσετιλε την προσωπική της μαρτυρία για τις θαυμαστές παρεμβάσεις του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος. Κατά την επιθυμία της διατηρήσαμε μόνο τα αρχικά του ονόματός της και αποσιωπήσαμε την περιοχή.

Πολυαγαπημένοι μου Κώστα και Λυκούργο, 

Ονομάζομαι Ε.Κ., είμαι 31 ετών, αδιόριστη φιλόλογος και μένω στ.. ………. της Αττικής. Ο σκοπός αυτής μου της επικοινωνίας είναι να μεταφέρω ένα μήνυμα ζωής και αγάπης, και να δοξάσω με όλους εσάς τους αδελφούς μου εν Χριστώ το Θεό μας εν τοις Αγίοις Αυτού.
Επομένως, εφόσον αποφασίσετε να μοιραστείτε το μήνυμά μου με το ακροατήριό σας, θα σας παρακαλούσα να διατηρηθεί η ανωνυμία μου.

Ο λόγος είναι για τον πολυαγαπημένο μου Όσιο Δαυίδ τον εν Ευβοία Γέροντα, τον οποίο «γνώρισα» το 2010 μέσω του αδερφού μου, ο οποίος, ευρισκόμενος σε διακοπές στην Εύβοια και αγνοώντας, όπως κι εγώ, την ύπαρξη του Οσίου, οδηγήθηκε από μία αλληλουχία συμπτώσεων στο μοναστηράκι του.Έφερε πίσω μαζί του ως ευλογίες μία εικόνα του και το βιβλίο με το βίο και τα θαύματά του. Κυρίως όμως, κουβαλούσε την ευλογία του Αγίου, καθώς αξιώθηκε να ζήσει θαυμαστά γεγονότα την ώρα της παραμονής του στη μονή. Από την πρώτη στιγμή που αντίκρυσα την εικόνα του, εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του και μέσα σ’ ένα δίωρο ρούφηξα κυριολεκτικά το βιβλίο του. Ένιωσα μια ξεχωριστή συμπάθεια για εκείνον, και μετά από λίγες εβδομάδες, έμαθα τυχαία πως η Κάρα του θα φιλοξενούνταν σε ναό κοντινής μου περιοχής. Έσπευσα να «γνωρίσω» αυτόν τον αγαπητό μου Παππούλη με λαχτάρα, και την ώρα που προσκυνούσα αισθάνθηκα μια ιδιαίτερη αγάπη να γεννιέται μέσα μου γι’ αυτόν, χωρίς να αντιλαμβάνομαι το λόγο.

Λίγους μήνες μετά, τέλη Οκτωβρίου, μία πολύ κοντινή μου φίλη μου εκμυστηρεύτηκε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο σύζυγός της, ζήτημα ζωής και θανάτου. Την ημέρα της χάρης του, πρώτη Νοεμβρίου, πήγα στη Θεία Λειτουργία και προσευχήθηκα με θέρμη για το πρόβλημά της. Την ώρα της Θείας Μετάληψης, άκουσα τον πνευματικό μου πατέρα που λειτουργούσε να λέει τα εξής: «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Δαυίδ», κι είδα ένα παιδάκι περίπου έξι μηνών στα χέρια της μητέρας του, παιδάκι ταμένο στη χάρη του Οσίου. Αναλύθηκα σε λυγμούς, πάλι χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Πρέπει εδώ να σας πω, πως από 12 ετών υπέφερα πάρα πολύ από εκτεταμένες τενοντίτιδες και επικονδυλίτιδες και στα δυο μου χέρια, με αποτέλεσμα να έχω άνω άκρα πολύ πονεμένα, μελανιασμένα και εντελώς αδύναμα για μακρά χρονικά διαστήματα. Εκείνες τις ημέρες η κατάστασή μου ήταν χειρότερη από ποτέ, ο πόνος δεν αντεχόταν, κι αφού είχα στο παρελθόν κάνει πολλές εγχύσεις κορτιζόνης και παυσίπονων στα χέρια, ο γιατρός είχε αποφασίσει να με χειρουργήσει, παρά το νεαρό της ηλικίας μου για το είδος της πάθησης. Την επόμενη μέρα, στις 2 Νοεμβρίου, θα μιλούσα μαζί του για να μου ανακοινώσει την τελική απόφαση περί του πότε θα προχωρούσαμε στην επέμβαση. Βρισκόμουν σε πλήρη αδυναμία να αυτοεξυπηρετηθώ, μέχρι που την επομένη, 2 Νοεμβρίου το πρωί, ξύπνησα και ασυναίσθητα άρχισα να χρησιμοποιώ τα χέρια μου κανονικά, χωρίς να πονώ και χωρίς να μου πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια. Μετά από λίγο, κατάλαβα πως τα χέρια μου ήταν εντελώς καλά. Εκείνη την ημέρα, έκανα πράγματα που δεν είχα μπορέσει ποτέ πριν να καταφέρω στη ζωή μου με τα χέρια μου, δουλειές, γράψιμο, σήκωμα βάρους. Αισθανόμουν ότι τα κέντρα του πόνου ήταν νεκρωμένα, σαν απονευρωμένα. Τηλεφώνησα στο γιατρό μου, θεοφοβούμενο άνθρωπο, του αφηγήθηκα το τι συνέβαινε και το τι αισθανόμουν, κι άκουσα με κατάπληξη να μου απαντά το εξής: «αμ εσένα ο Άγιος σε χειρούργησε. Όταν κάνουμε την επέμβαση που επρόκειτο εσύ να υποστείς, αναζητούμε αυτήν ακριβώς την αίσθηση της «απονεύρωσης» για να καταλάβουμε πως η εγχείριση ήταν πετυχημένη. Ο Άγιος σε χειρούργησε, και μάλιστα με 100% επιτυχία. Έμεινα εμβρόντητη, γιατί είχα συμβιβαστεί με το θέμα αυτό της υγείας μου κι είχα πάψει να το προσεύχομαι, αντ’ αυτού είχα ζητήσει βοήθεια για τη φίλη μου. Αμέσως της τηλεφώνησα και της είπα πως αν ο Άγιος βοηθούσε κι εκείνη όπως και οι δύο πιστεύαμε, θα πηγαίναμε αμέσως στο μοναστήρι να ευχαριστήσουμε. Έτσι κι έγινε, κι αμέσως εκπληρώσαμε την επιθυμία μας να βρεθούμε κοντά του. 

Η ευλογία του Οσίου, όμως, δεν εξαντλήθηκε εκεί. Στις 24 Αυγούστου του 2012, ευρισκόμενη σε δημόσιο χώρο και ακουμπώντας απλά σ’ ένα ψηλό σκαμπώ, λιποθύμησα όρθια, με αποτέλεσμα να πέσω αναίσθητη στο πάτωμα, κάνοντας ουσιαστικά βουτιά στο έδαφος. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, κατάλαβα πως το κεφάλι μου ήταν κομμένο, αδυνατούσα να σηκωθώ από το έδαφος και ο πόνος ήταν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω. Διαμετακομίστηκα σε γνωστό θεραπευτήριο, όπου και από κακή εκτίμηση του γιατρού που με παρέλαβε, υποβλήθηκα στο βασανιστήριο να ανασηκωθώ καθιστή και να μου κουνούν το κομμένο μου κεφάλι δεξιά και αριστερά, οπότε και άρχισα πλέον να αδυνατώ να υποφέρω τον πόνο. Από την πρώτη στιγμή της δυσκολίας αυτής, επικαλούμουν τη βοήθεια του Οσίου Δαυίδ, και παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες και την πολύωρη αναμονή μου στο έδαφος πριν με παραλάβει το ασθενοφόρο και τα όσα αφηγήθηκα για την αρχική εξέταση, αισθανόμουν μιαν απόλυτη γαλήνη στην ψυχή. Ήμουν ήρεμη, δεν φώναζα, δεν έκλαιγα, δεν παραπονούμουν, παρά το αβάσταχτο του πόνου, ΟΧΙ από δική μου δύναμη. Αφού ο γιατρός μου έκανε έντονη παρατήρηση που δεν συνεργάζομαι και δεν σηκώνομαι να με εξετάσει, με στέλνουν για αξονική, όπου διαπιστώνεται κάταγμα στον δεύτερο αυχενικό σπόνδυλο. Ακολούθησε μαγνητική, αλλά οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν. Με το υστέρημα της ψυχικής μου δύναμης, ακατάπαυστα επικαλούμουν τον Όσιο. Κατά τη διάρκεια της μαγνητικής, επειδή πλέον ένιωθα σχεδόν απτά την παρουσία του δίπλα μου, θυμάμαι τον εαυτό μου να του λέει: «τώρα επειδή θα κάνει θόρυβο ο τομογράφος και δεν θα σ’ αισθάνομαι, θα έχω στο νού μου την εικόνα σου και θα ηρεμώ». Αυτό και έκανα, κι άρχισα να αισθάνομαι την ψυχή μου να φεύγει από το σώμα, και να γίνεται μια πάλη για να παραμείνω ζωντανή. Περίπου πέντε ώρες μετά το ατύχημα, βρέθηκα πια στο θάλαμο, με πόνους που ξεπερνούν κάθε περιγραφή, μέχρι την ώρα που άρχισαν να μου χορηγούν μορφίνη ακατάπαυστα μέχρι την ώρα της εξόδου μου. Παρά ταύτα, ο οργανισμός μου αντιδρούσε πάρα πολύ καλά στη νέα δεινή κατάστασή μου, και μετά από 36 ώρες είχα ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι για πρώτη φορά. Ο από παλιά θεράπων γιατρός μου ήρθε ως επισκέπτης στο νοσοκομείο πανικόβλητος όταν τον ενημέρωσα για το γεγονός, ο οποίος μου είπε πως μόνο οι απαγχονισμένοι και τα θύματα τροχαίων υφίστανται κάταγμα στον δεύτερο σπόνδυλο, το οποίο και είναι μοιραίο, κι ότι ζω από θαύμα. Αυτό το άκουσα πολλές φορές κι από πολλούς γιατρούς κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο, καθώς το κομμάτι του σπονδύλου που είχε σπάσει, αντί να μετακινηθεί και να τρυπήσει το νεύρο, είχε μείνει στη θέση του, απλά δημιουργώντας ένα χάσμα. Μία φίλη, που γνώριζε την αγάπη μου για τον Όσιο Δαυίδ, κρατώντας το ημερολόγιο στο χέρι, μου είπε: «ξέρω ποια μέρα θα βγεις από το νοσοκομείο. Θα βγεις την ημέρα της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, που ήταν προστάτης του Οσίου Δαυίδ, γιατί κι εσένα το κεφάλι σου είναι κομμένο!»

Ετσι κι έγινε. Επιστρέφοντας στο σπίτι, κάθε βράδυ αφαιρούσα τον κηδεμόνα που μου είχαν πει πως θα φοράω για τέσσερεις τουλάχιστον μήνες, και σταύρωνα τον αυχένα μου με το λαδάκι του Οσίου Δαυίδ, αισθανόμενη ακόμα την παρουσία του. Το τρίτο βράδυ ξέχασα να το πάρω πριν ξαπλώσω, κι ασυναίσθητα σηκώθηκα από την ύπτια θέση και ανακάθισα, πράγμα που ήταν αδύνατο να κάνω όσο το κάταγμα υπήρχε. Με βεβαιότητα γι’ αυτό που είχε συμβεί, έβγαλα το κολάρο για λίγα δευτερόλεπτα, και κατάλαβα ότι ο αυχένας μου είχε «δέσει», ότι δεν ήταν πια σπασμένος. Σταυρώθηκα ξανά με το λαδάκι και αποκοιμήθηκα με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια. Την επόμενη μέρα τηλεφώνησα στο γιατρό μου, ο οποίος μου φώναξε πολύ, λέγοντάς μου πως δεν καταλαβαίνω πως έπρεπε να ήμουν νεκρή, νεκρή νεκρή και να μη διανοηθώ να βγάλω το κολάρο. Η πρώτη ακτινογραφία μετά από μία βδομάδα επιβεβαίωσε την επούλωση, και το κολάρο αφαιρέθηκε 40 μόλις μέρες από το ατύχημα. 

Όμως, ενώ το κάταγμα είχε αποκατασταθεί, το μυικό και κινητικό πρόβλημα παρέμενε και χρειάστηκαν πάρα πολλές φυσικοθεραπείες για να αποκτήσει ο αυχένας στοιχειώδη κίνηση. Πριν ένα περίπου μήνα, κάποια λάθος κίνηση προκάλεσε μια πάρα πολύ άσχημη υποτροπή, που επέφερε ανεκδιήγητο πόνο και αδυναμία να καθίσω ή να σταθώ. Έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη για να μπορώ να αντέχω τον πόνο που έφτανε μέχρι παράνοιας. Ο γιατρός μου ανήσυχος παρήγγειλε νέα μαγνητική και μου έδωσε κοκτέηλ ισχυρότατων παυσίπονων φαρμάκων μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα της εξέτασης. Με αποθάρρυνση διαπίστωσα πως τα ισχυρότατα φάρμακα που έπαιρνα δεν μου προσέφεραν τίποτε άλλο ει μη μόνον περίπου ένα δίωρο ελάχιστης ελάφρυνσης και πάρα πολλή κατατονία. Όμως, πάλι η κάρα του Οσίου μου Δαυίδ, βρέθηκε σε ιερό ναό της Αθήνας, για δύο μόνο μέρες. Με τεράστια δυσκολία οδήγησα ως εκεί. Γονάτισα και ακουμπώντας το κεφάλι μου το τόσο πονεμένο στην Αγία Κάρα του, αισθάνθηκα ένα υπέροχο ρεύμα δροσιάς, ανανέωσης, ζωής να διαπερνά όλο μου το κεφάλι. Βγαίνοντας από την εκκλησία, ο πόνος επιδεινώθηκε τόσο που δεν έχω καν ανάμνηση της διαδρομής επιστροφής στο σπίτι μου. Έπεσα αμέσως στο κρεβάτι κι έπεσα σε λήθαργο από τον πόνο και την κούραση. Το βράδυ, ξυπνούσα κάπου κάπου γιατί άκουγα το κεφάλι μου να τρίζει, όπως συνέβαινε στις φυσικοθεραπείες. Το επόμενο πρωί, ξύπνησα εντελώς απαλλαγμένη για πρώτη φορά από τις 24/8/2012 από τον πόνο, όπως και είμαι έκτοτε. Η μαγνητική μου, που έγινε δύο μέρες μετά το προσκύνημά μου στην Κάρα του Οσίου Δαυίδ, βγήκε πεντακάθαρη, την ώρα που ο γιατρός πιθανολογούσε ακόμα και για μετατραυματική επιληψία. Έκτοτε, κατ’ εντολή του πνευματικού μου, διέκοψα οριστικά τις φυσικοθεραπείες, τα φάρμακα και τις εξετάσεις, και έλαβα την εντολή «ν’ αφήσω τον Άγιο να κάνει τη δουλειά του»…

Ξέρω ότι σας κούρασα και να με συγχωρείτε, όμως ο Όσιος Δαυίδ, η αγάπη της καρδιάς μου, κι όλοι μας οι Άγιοι, και κυρίως ο Θεός μας, είναι ζωντανοί, είναι εδώ, κι εργάζονται ακατάπαυστα για τη σωτηρία μας, ο Θεός αποκαλύπτεται συνεχώς, όσο ανάξιοι και αν είμαστε, όσο κι αν εμείς παρακούμε το θέλημά Του. Ήθελα να μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας προς τιμή και δόξα του Οσίου Δαυίδ, μιας και γνωρίζω πολύ καλά πως ΔΕΝ είμαι αντάξια της ευλογίας κι εύχομαι κάθε μέρα της ζωής μου να εξακολουθήσω να θυμάμαι τις ευεργεσίες του Θεού μας.

Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας για τις αμέτρητες ώρες συντροφιάς στο κρεβάτι του πόνου μα και σε όλο μου το 24ωρο. Ο Θεός να ευλογεί και με τα δυο Του χέρια το έργο σας. Σας έχουμε ανάγκη.

Με πολλή εν Χριστώ αγάπη,

Ε. Κ.

Πηγή
http://paraklisi.blogspot.gr/2016/06/blog-post_829.html#more

http://www.hristospanagia.gr/?p=56107#more-56107