Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
3) ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Παράδεισος:ἡἀγάπη γιά τούς ἄλλους.Παράδεισος χωρίς τούς ἄλλους, χωρίς τούς ἐν Χριστῷἀδελφούς μας, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀληθινός Παράδεισος. Ὁ χριστιανός πονάει γιά τήν ψυχή τοῦ κάθε ἀδελφοῦ του, ὅπως γιά τήν δική του. Δέν ἀγαπάει τόν ἑαυτό του φίλαυτα, δηλαδή ἐγωιστικά, ἀλλά κενώνεται στόν ὁποιοδήποτε, θυσιάζεται γιά ὅλους, ἔχει ταπείνωση.
Ζητάει τόν Παράδεισο πρῶτα γιά ὅλο τόν κόσμο καί τελευταῖα γιά τόν ἑαυτό του. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού τόν κάνει νά ζεῖ τόν Παράδεισο, ἀπ’ αὐτήν ἐδῶ τή ζωή. Ἐνταγμένος στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ «Παράδεισος ἐπί γῆς», μαζί μέ ὅλους, τούς ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένους πιστούς, ζεῖὁἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τό οὐράνιο πανηγύρι ἐδῶ καί τώρα.Γινόμαστε εὐτυχισμένοι ὅταν ἀγαπήσουμε ὅλους τούς ἀνθρώπους μυστικά, τόνιζε ὁ Γέροντας. Κανείς δέν μπορεῖ νά φθάσει στόν Θεό, ἄν δέν περάσει ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἡἀγάπη πρός τόν Θεό περνάει ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό μας, διότι, ὅπως λέει ὁἍγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Ὁ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦὅν ἑώρακε, τόν Θεόν ὅν οὐχ ἐώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;»1.
Ἡἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀληθινῆς μακαριότητας.
Θά πρέπει νά ἀγαπήσουμε μυστικά ὅλους τούς ἀνθρώπους, δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, προσευχόμενοι θερμά γι’ αὐτούς.
Ἡ μυστική προσευχή, πού ἀγκαλιάζει ὅλους, εἶναι μιά ἄριστη ἀγάπη καί μιά «μυστική ἀγαπητική συνωμοσία», πού φέρνει τήν ἀληθινή μακαριότητα μέσα μας. Τότε νιώθουμε ὅτι ὅλοι μᾶς ἀγαποῦν. Τότε ὅλοι ἔρχονται κοντά μας, ἑλκυόμενοι ἀπό τήν Θεία Χάρη, πού ἀκτινοβολοῦμε λόγῳ τῆς προσευχῆς μας. Μᾶς πλησιάζουν ὅλοι, διότι νιώθουν πολύ ὄμορφα κοντά μας, καί δέν ξέρουν τό γιατί…
Ἡἀγάπη μας πρέπει νά εἶναι ἀνιδιοτελής καί ἡ ταπείνωσή μας θεομίμητη.
Ὅλους πρέπει νά τούς ἀγαπᾶμε ἀνιδιοτελῶς, παρατηροῦσε ὁ Γέροντας Πορφύριος, χωρίς νά ζητᾶμε ἀνταπόδοση. Αὐτή ἡἀνιδιοτελής, μή ἀνταποδοτική ἀγάπη εἶναι, πού χαρίζει στόν ἄνθρωπο τήν ψυχοσωματική του ἰσορροπία.
Σήμερα, ἐν πολλοῖς, οἱἄνθρωποι εἶναι «ἀνισόρροποι», ζοῦν σχιζοφρενικά, διότι ἀγαποῦν ἰδιοτελῶς, ἐγωιστικά, φίλαυτα. Κινοῦνται ἔτσι ἀντίθετα μέ τίς προδιαγραφές τοῦ Κατασκευαστῆ μας Χριστοῦ πού εἶναι: α)ἡἈγάπη καί β)ἡ Ταπείνωση.
Ὁ Κύριος μέ τή ζωή καί τόν λόγο Του μᾶς δίδαξε ὅτι ἡἀγάπη μας θά πρέπει νά εἶναι:
α)ἀνιδιοτελής· κατά μίμησιν τῆς Θείας Ἀγάπης,
β) χωρίς ὅρια· ἀγάπη πού φθάνει μέχρι τό θάνατο γιά χάριν τοῦ πλησίον καί
γ) χωρίς διακρίσεις· ἀγάπη πού ἀγκαλιάζει ὅλους (δέν πρέπει νά κάνουμε διακρίσεις μή ἀγάπης λέγοντας: αὐτός εἶναι δικός μας, αὐτός εἶναι ξένος, αὐτός μᾶς ἀγαπᾶ, αὐτός δέν μᾶς ἀγαπᾶ, κ.λ.π.).
Ἐπίσης ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε μέ τό παράδειγμά Του τήν Ταπείνωση.
Οἱἄνθρωποι σήμερα βασανίζονται, διότι, ὅπως παρατηροῦσε ὁ π. Πορφύριος, ὑπάρχει πολύς ἐγωισμός. Οἱἄνθρωποι δέν θέλουν νά ταπεινωθοῦν, ὥστε νά τούς ἐπισκεφθεῖὁ Θεός, διά τῆς Χάριτός Του.
Ἡ ταπείνωση εἶναι μίμηση Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἀρετή (μαζί μέ τήν ἀγάπη), πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά ὁμοιάζει πολύ μέ τόν Θεό καί ἐπιτυγχάνεται μέ:
α)Τό νά βάζει ὁἀνθρωπος τόν ἑαυτό του κάτω ἀπό ὅλους. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό θά πρέπει ὁ ἀγωνιστής πιστός:
- νά ζητάει πάντα τό συμφέρον τῶν ἄλλων, σύμφωνα μέ τό τοῦἀποστόλου Παύλου: «μηδείς ζητήτω τό ἑαυτοῦ, ἀλλά τό τοῦἑτέρου ἕκαστος»2 καί
- νά ἐπιγράφει, νά ἀποδίδει δηλ. στόν Θεό, τό ὅποιο «κατόρθωμά» του.
β)Τό νά ἀγαπᾶ τό σωματικό κόπο, ὁὁποῖος ταπεινώνει τό σῶμα καί συνταπεινώνει τήν ψυχή. Ἡ κατάσταση τοῦ σώματος διαμορφώνει ἀναλόγως καί τήν ψυχική μας κατάσταση.
γ)Τό νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα, διότι ἡ προσευχή ὡς «πνευματική ζητιανιά» ταπεινώνει τήν ψυχή, πού, πλανεμένα μπορεῖ νά νομίζει, ὅτι μόνη της, χωρίς τήν Θεία βοήθεια, δύναται νά κατορθώσει τήν ἀρετή.
