Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
3) ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Παράδεισος: ἡ βίωση τῆς ἐν Χριστῷἑνότητος.Ἡἐν Θεῷἑνότητα, τό νά ἀγαπήσουμε «ἐν Χριστῷ» (ἀνιδιοτελῶς) ὅλους, γινόμενοι «ἕνα» μέ ὅλους, αὐτή εἶναι ἡἘκκλησία, θεολογοῦσε ὁ π. Πορφύριος· αὐτός εἶναι ὁ Παράδεισος, αὐτή εἶναι ἡὈρθοδοξία.
Ἀναφερόμενος στό ρητό τοῦἈποστόλου Παύλου: «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, ὑμεῖς δέ ἐστέ μέλη Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους»1, δίδασκε ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι κομμάτι τοῦἑαυτοῦ μας. Ὅταν νιώσουμε τόν ἄλλον, ὅταν τόν σπλαχνισθοῦμε, ὅταν ποθήσουμε διακαῶς τή σωτηρία του, ὅταν εἴμαστε ἕτοιμοι ἀκόμη καί νά πεθάνουμε γιά χάρη ὅλων, ὅσο μακριά καί ἄν βρίσκονται, τότε μπήκαμε στό νόημα τοῦ τί εἶναι ἡἘκκλησία.Εἴμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία ὅταν θέλουμε νά εἴμαστε ὅλοι μαζί καί ἐδῶἀλλά καί στόν οὐρανό, στόν Παράδεισο, στόν Χριστό.
Δέν ὑπάρχει ὡραιότερο πράγμα, ἀπό τό νά ζεῖὁἕνας μέσα στόν ἄλλον, ὁἕνας γιά τόν Ἄλλο (δηλ. γιά τόν Θεό) καί γιά τόν ἄλλο (τόν συνάνθρωπο). Αὐτή ἡἑνότητα, εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐν Χριστῷἀγάπης, πού ὀφείλει νά καλλιεργεῖ τό κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, γιά κάθε ἄλλο μέλος Της.
Δίδασκε ὁ Γέροντας ὅτι, νιώθοντας «ἕνα» μέ ὅλους, τότε μποροῦμε νά λέμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», καί νά εἴμαστε ταυτισμένοι μέ ὅλους. Τότε εἶναι, πού κάνουμε τά προβλήματά τους δικά μας καί πετυχαίνουμε ἔτσι νά τούς ἀγαπήσουμε ἀληθινά.
Αὐτό βέβαια, δέν σημαίνει ὅτι ἀπαγορεύεται νά προσευχηθοῦμε, ἀναφέροντας καί τό ὄνομα τοῦἄλλου, λέγοντας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησε ἤ φώτισε τόν δοῦλο σου τάδε…». Ὁ π. Πορφύριος δίδασκε καί αὐτόν τόν τρόπο προσευχῆς.
Ὅταν, ἔλεγε, συνεχῶς προσευχόμαστε γιά τόν πλησίον, τότε ὁ Θεός ἀρχίζει νά στέλνει καλούς λογισμούς σέ κεῖνο τό πρόσωπο, γιά τό ὁποῖο προσευχόμαστε.
Ἡ «ἐν ἀγάπῃ» προσευχή μας γιά τόν ἄλλον, ἡ «ἐν Χριστῷ» ταύτισή μας μαζί του, εἶναι μια ἀνακούφιση, ἕνα πνευματικό χάδι, πού ἀγκαλιάζει, ζωογονεῖ καί ἕλκει τόν συνάνθρωπό μας πρός τόν Χριστό καί πρός ἐμᾶς.
Τότε εἶναι, πού φανερώνεται ὁ Χριστός. Τότε ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα μεταξύ μας καί μαζί Του. Τότε καί οἱἄλλοι, οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας, πληροφοροῦνται ὅτι εἴμαστε γνήσιοι μαθητές Του…
Τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας: Ἡ μυριοϋπόστατος ἑνάς.Ὁ π. Πορφύριος συμπλέκοντας ἄριστα τριαδολογία καί ἐκκλησιολογία, ἀνθρωπολογία καί σωτηριολογία, δόγμα καί ἦθος, δίδασκε ὅτι ἡἐν Χριστῷἑνότητά μας, εἶναι τό μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὅλοι οἱἄνθρωποι πρέπει νά γίνουμε ΕΝΑΣ ἄνθρωπος μυριοϋπόστατος, ὅπως τά Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ΕΝΑΣ Θεός τρισυπόστατος. Ὅπως τά Τρία Πρόσωπα ἔχουν:
α)κοινή (γιά τήν ἀκρίβεια ταυτή, δηλαδή τήν ἴδια) οὐσία,
β)κοινή (ταυτή ἐνέργεια) καί
γ)κοινή (ταυτή) θέληση, ἔτσι καί ἐμεῖς.
Καλούμαστε, ὅλοι οἱἄνθρωποι, πού ἐκ φύσεως ἔχουμε:
α)τήν ἴδια κοινή οὐσία –φύση (τήν ἀνθρώπινη), νά ἔχουμε καί
β)τήν ἴδια (ταυτή) θέληση καί
γ)τήν ἴδια ἐνέργεια, ἤἀλλιῶς τό ἴδιο πνεῦμα. Αὐτό τό κοινό πνεῦμα (πού θά ἐμπνέεται καί θά κατευθύνεται ἀπό τίς ἐπιταγές τοῦἉγίου Πνεύματος), εἶναι ὁἑνοποιός παράγων, πού θά μᾶς κάνει ὅλους «ἕνα».
Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως, παρά μόνον ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐπιτευχθεῖ αὐτή ἡ ταυτότητα τῶν ποικίλων ἐνεργειῶν, ἐπιθυμιῶν καί θελημάτων τῶν ἀνθρώπων. Μόνον ζώντας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκτοῦμε ὅλοι τό ἴδιο θέλημα-πνεῦμα, πού εἶναι τό θέλημα-πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό συμβαίνει διότι κάθε στιγμή, ζώντας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαρνούμαστε τό δικό μας καί κάνουμε ὑπακοή στό Ἅγιο δικό Του θέλημα.
Σέ καμμιά θρησκεία, ἔλεγε ὁ Γέροντας, δέν βρίσκουμε τέτοια διδασκαλία. Μόνον στήν ὀρθοδοξία ζητιέται μιά τέτοια τέλεια ἑνότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Αὐτήν τήν ἑνότητα, τίποτε δέν μπορεῖ νά τήν διασπάσει: οὔτε ὁ διάβολος, οὔτε ὁ φόβος, οὔτε ἡ κόλαση, οὔτε ὁ θάνατος. Ἡἐν Χριστῷἕνωση καί ἀγάπη «οὐδέποτε ἐκπίπτει»2, ὅπως λέγει ὁἅγιος ἀπόστολος Παῦλος.
