Η μέριμνά μας θα πρέπει να είναι να κάνουμε τα πάντα προς δόξαν Θεού. Έτσι μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος: «Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε.»
Αν κάνουμε αυτό το πράγμα, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με μία αφύσικη
αυτοσυγκέντρωση περισσότερο από αυτό που χρειάζεται. Και ιδιαίτερα δεν
πρέπει να αυτοσυγκεντρωνόμαστε προς βλάβη της ζωής που μας χάρισε ο Θεός
και με την οποία πρέπει να Τον υπηρετούμε και να κερδίσουμε την σωτηρία
και την πνευματική μας πρόοδο. Αν λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός ότι ο
Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος , όταν ρωτήθηκε από τους στρατιώτες τί θα
έπρεπε να κάνουν για να σωθούν, δεν τους είπε να μην είναι πλέον
στρατιώτες, αλλά τί πρέπει να κάνουν ως στρατιώτες.Και
αν σκεφθούμε ότι ο ίδιος Άγιος, όταν ρωτήθηκε από τους τελώνες τί θα
έπρεπε αυτοί να κάνουν, δεν τους απάντησε να πάψουν να είναι τελώνες,
αλλά τί θα έπρεπε να κάνουν ως τελώνες: «ἦλθον δὲ καὶ τελῶναι βαπτισθῆναι, καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· διδάσκαλε, τί ποιήσομεν; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· μηδὲν πλέον παρὰ τὸ διατεταγμένον ὑμῖν πράσσετε».
Όταν έχουμε μπροστά μας μερικά πράγματα όπως αυτά, δεν πιστεύω ότι
υπάρχει λόγος πλέον να ποθούμε κάποια πράγματα τα οποία δε μας τα ζητάει
κανείς, δηλαδή να επιδιώκουμε μία αυτοσυγκέντρωση η οποία περισσότερο
θα μας ζημίωνε παρά θα μας ωφελούσε.
Θυμάμαι ότι κάποτε, παλιά, διάβασα στο βιβλίο του Rodriguez«Ο
δρόμος της χριστιανικής τελείωσης» τη συμβουλή «να κάνεις οποιοδήποτε
έργο ωσάν να είναι το τελευταίο σου έργο και το μοναδικό έργο με το
οποίο σωζόμαστε». Πιστεύω ότι δε θα μπορούσε να λεχθεί κάτι καλύτερο γι’
αυτούς που έχουν την αποστολή να εκπληρώσουν κάποια έργα στον κοινωνικό
βίο.
«Η
προσευχή μου είναι να σε φιλοξενώ και να σε ψυχαγωγώ με αγάπη», είπε
ένας γέροντας της ερήμου σε έναν αδελφό που του ζητούσε συγχώρηση, γιατί
τον καθυστέρησε από την εκπλήρωση του κανόνα της προσευχής του. Το
σημαντικό είναι να μεταστρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις (ενέργειες,
δράσεις) προς δόξαν του Θεού. Αν κάνουμε έτσι, τότε δεν υπάρχει πλέον
λόγος να αναλογιζόμαστε κάποιου είδους αυτοσυγκέντρωση πάνω από τη φύση
μας, ή να σκεφτόμαστε άλλες δράσεις από αυτές που συνήθως πράττουμε. Σε
μία καθηγήτρια μαθηματικών έλεγα κάποτε ότι πρέπει να παραδίδει τα
μαθηματικά όπως θα τα παρέδιδε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια:
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης
Εκδόσεις ΑΘΩΣhttp://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_5898.html
http://www.hristospanagia.gr/?p=20521#more-20521
