ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Ἀρχ.Σάββα Ἁγιορείτου)
ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ, ΝΑ
ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στὴν
Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ ἀλλάξουμε, νὰ ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος, νά μετανοήσει
δηλαδὴ, νὰ θεραπευθεῖ ἐν Χριστῷ. Πρέπει νὰ ἀλλάξει ὁ νοῦς μας, νὰ
«καθαριστεῖ» ἡ καρδιά μας, νὰ ἀδειάσει ἀπὸ ὅλα καὶ νὰ γεμίσει μὲ τὸν
Χριστό Μας. Πρέπει νὰ ἀλλάξουμε.
Γι’ αὐτὸ μὴ σᾶς πειράζει, ἅμα σᾶς λένε:
«Ἄλλαξες…».
«Ναί, ἄλλαξα. Τὸ θέμα εἶναι: Πρὸς τὰ ποῦ ἄλλαξα;»…
«(Ἄλλαξες) Διότι μπῆκες στὴν Ἐκκλησία καὶ σὲ παρέσυραν οἱ παππάδες…κ.λπ. κ.λπ.»
Ναί…Τὸ θέμα εἶναι ὅτι πράγματι χρειάζεται νὰ ἀλλάξουμε.
Ἄν μᾶς ποῦνε «ἄλλαξες», μὴν τά χάνουμε, ἄς μήν φοβόμαστε νά τό ποῦμε…«Ναὶ ἄλλαξα».
Προσπαθοῦν
νά μᾶς χτυπήσουν στόν ἐγωισμό, στήν κενοδοξία, ὅταν μᾶς λένε ὅτι
«ἀλλάξαμε». Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι πού ὀφείλουμε νά κάνουμε: πρέπει νὰ
ἀλλάξουμε καὶ ἀπό ἄρρωστοι νά γίνουμε καλά. Ἄς μην παραμένουμε ἄρρωστοι,
γιά νά φαινόμαστε «σταθεροί» χαρακτῆρες, οὔτε εἶναι μειωτικό νά
παραδεχθοῦμε ὅτι μέχρι τώρα «εἴχαμε πάρει τήν ζωή μας λάθος»…
Ἀντίθετα
μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, οἱ αἱρετικοί (οἱ ὁποῖοι εἶναι καθ’ ὑπερβολήν
ὑπερήφανοι καί ἐγωιστὲς) πρεσβεύουν ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού
πρέπει νά ἀλλάξει. Γνωρίζετε, πιστεύω, ὅτι ἡ αἵρεση πηγάζει ἀπό τήν
ὑπερηφάνεια καί τόν ἐγωισμό. Ὅλοι οἱ αἱρεσιάρχες ἦταν πάρα πολὺ
ὑπερήφανοι ἄνθρωποι. Κατ’ αὐτούς, ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος πού ἀλλάζει καί
ὄχι ὁ ἄνθρωπος! Τὸ ἔχουν κάνει καὶ θεολογία αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Ἐνῶ ἡ
ἀλήθεια εἶναι τὸ ἀντίθετο: Ὁ Θεὸς εἶναι ἀναλλοίωτος· δὲν ἀλλάζει ποτέ.
Ἐπίσης, ὁ Θεὸς εἶναι ἀΐδιος -ὅπως λέμε στὴν ὀρθόδοξη θεολογία- δηλαδὴ
εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος (πρό πάντων τῶν αἰώνων πάντοτε ὁ Ἴδιος). Ὁ Θεός
εἶναι τέλειος, παντέλειος, ὑπέρ πᾶσαν τελειότητα. Γι’ αυτό καὶ δέν
χρειάζεται καμμία ἐξέλιξη, βελτίωση ἤ ἀλλαγή.
Ἀλλοίμονο,
ἐὰν ἄλλαζε ὁ Θεός. Αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι καὶ ὁ Θεὸς ἔχει πάθη! Ὄχι
βέβαια… Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπαθής. Εἶναι ἀναλλοίωτος. Κι ὅμως, στὴν θεολογία
αὐτῶν (τῶν αἱρετικῶν, Παπικῶν, Προτεσταντῶν κλπ.), ὁ Θεὸς ἀλλάζει.
Προσέξτε,
τώρα, πῶς αὐτὴ ἡ θεολογία ἔχει ποτίσει δυστυχῶς κι ἐμᾶς τούς
ὀρθοδόξους. Λέγει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: «Στοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, στὴν
Δύση, τοὺς παπικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντες, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀλλάζει. Τὸ
μόνο πρᾶγμα ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτοὺς εἶναι ὅτι γίνεται καλὸ
παιδί». Δηλαδή, ἀλλάζει κάποια ἐξωτερικὴ συμπεριφορά. Τὸ εἶναι του, ἡ
οὐσία του, ἡ ψυχὴ του (δηλαδὴ ὁ κατ’ οὐσίαν ἄνθρωπος) δὲν ἀλλάζει. Ἁπλῶς
γίνεται ἐξωτερικά «καλὸ παιδί». Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «κακὸ παιδί»,
ποὺ ἦταν, γίνει «καλὸ παιδί», τότε ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπάει. Διαφορετικά, τὸν
ἀποστρέφεται.
Προσέξτε
θεολογία… Τελείως λάθος! Ὁ Θεὸς δηλαδή, κατ’ αὐτοὺς, μπορεῖ νὰ μισεῖ,
νὰ ἀποστρέφεται. Ἂν παραμένει ἢ γίνεται κάποιος «κακὸ παιδί», τότε ὁ
Θεὸς δὲν τὸν ἀγαπάει. Δὲν ἔχει περάσει καί σ’ ἐμᾶς αὐτὴ ἡ ἀντίληψη;
Πέστε μου…
Γιατί;
Διότι, δυστυχῶς, ἡ κατήχησή μας εἶχε ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὰ Δυτικὰ πρότυπα.
Ἀκόμη καὶ στὰ Κατηχητικὰ, μερικὲς φορές, λέγανε τὰ ἴδια πράγματα.
Δηλαδή, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος γίνει καλὸ παιδί, τότε ἀλλάζει κι ὁ Θεὸς καὶ
γίνεται καλός! Βλέπετε ποῦ καταλήγουμε;…
Καὶ
ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τάχα δὲν ἀγαποῦσε τὸν ἄνθρωπο, τώρα τὸν ἀγαπάει. «Ὅταν ὁ
ἄνθρωπος γίνεται «κακὸ» παιδί, ὁ Θεὸς θυμώνει, κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος
γίνεται «καλὸ» παιδί, ὁ Θεὸς χαίρεται»(!)
Τέτοιες,
δυστυχῶς, ἀντιλήψεις ἐπικρατοῦν στὴν Εὐρώπη. Αὐτὴ εἶναι ἡ θεολογία τῆς
Δύσης. Οὐσιαστικά, ὅλη αὐτὴ ἡ διδασκαλία εἶναι μία ἀναίρεση τοῦ Θεοῦ,
γιατί ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἔτσι. Γι’ αυτὸ ἡ Δύση ἔφθασε στὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ
καὶ στὴν ἀθεΐα(Ἡ θεολογία τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ, μπορεῖτε νὰ δείτε
σχετικό ἄρθρο στὴν διεύθυνση:http://www.alopsis.gr/alopsis/Nellas.htm).
Ο ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ
Ὁ
Θεὸς δὲν ἀλλάζει· δὲν εἶναι ἄλλοτε καλὸς καὶ ἄλλοτε κακός· δὲν ἀλλάζει
διαθέσεις ἀνάλογα μὲ τὸ τί εἴμαστε ἐμεῖς. Ἀλλὰ τὸ κακὸ αὐτό…ὅπως εἴπαμε,
ἡ πλανεμένη αὐτή διδασκαλία δὲν κηρύσσεται μόνο στὴν Εὐρώπη… Ἡ θεολογία
αὐτὴ ὑπάρχει καὶ στὴν Ἑλλάδα. Σὲ πολλοὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ «εἶναι μέσα
στὴν Ἐκκλησία» αὐτὸ εἶναι τὸ πνεῦμα ποὺ ἐπικρατεῖ.
Ἔχει
καταντήσει γιὰ ὁρισμένους νὰ εἶναι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἕνα ἐργαλεῖο
«χρησιμοποίησης» τοῦ Θεοῦ, γιά νά «περνᾶμε ἐμεῖς καλά», μιὰ θρησκεία,
ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες, κατά τήν ὁποία ὁ Θεὸς ἀλλάζει διαθέσεις. Καὶ πρέπει,
λοιπόν, νὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ «κατευνάσουμε» τὸν Θεό, νὰ Τὸν
«μαλακώσουμε», ὥστε νὰ πάψει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!!!
Κι
ἔχουμε, λοιπόν, καὶ τὸν παππὰ (συγγνώμη ποὺ θὰ τὸ πῶ ἔτσι), σὰν τὸν
μάγο τῆς φυλῆς, ὅπου θὰ πᾶμε καὶ θὰ τοῦ ποῦμε: «Ξέρεις, κάνε μου αὐτὸ τὸ
πρᾶγμα (εὐχή, Ἁγιασμό, Εὐχέλαιο, ἄκόμη καὶ ἑφτά Εὐχέλαια!, διάβασέ μου
τήν φανουρόπιττα κ.λπ.), γιὰ νὰ τὰ βρῶ μὲ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀποκαταστήσω
τὴν σχέση μου μαζί Του, γιατί ὁ Θεὸς ἔχει θυμώσει μαζί μου». Ἔτσι
νομίζουνε. Αὐτὰ εἶναι, βέβαια, τελείως εἰδωλολατρικὰ καὶ παγανιστικά
πράγματα, σκέτη δεισιδαιμονία. Ἔχουμε ἀλλοιώσει φοβερὰ τὴν ἀλήθεια γιὰ
τὸ «Ποιὸς εἶναι ὁ Θεός», ἔχουμε ψεύτικη ἀντίληψη γι’ Αὐτὸν καὶ, κατὰ
συνέπεια, δὲν ζοῦμε σωστὰ, δὲν θεραπευόμαστε.
Η ΧΡΗΣΙΜΟΘΗΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
Ἡ
σχέση μας, ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τόν Θεό δέν εἶναι ἀγαπητική, ἀλλά
ἐμπορική, χρησιμοθηρική, εἶναι μιὰ σχέση στὴν ὁποία χρησιμοποιοῦμε τὸν
Θεό, γιά νά περνᾶμε καλά ἐμεῖς. Ἔχει γίνει ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ
παρόμοια μὲ τὴν σχέση πού ἔχουν οἱ πιστοί ἄλλων θρησκειῶν μὲ τοὺς δῆθεν
θεούς τους (δηλ. τούς δαίμονες). Ἐκεῖνοι λένε: «θὰ πάω στὸν μάγο, θὰ πάω
στὸν ἱερέα, τὸν ἰνδουιστή, γιόγκι κ.λπ….θὰ τοῦ δώσω καὶ χρήματα, φροῦτα
κλπ….θὰ κάνω τὴν θυσία μου, καὶ ἐκεῖνος θὰ διαβάσει μία εἰδικὴ
προσευχή, γιὰ νὰ μοῦ πᾶνε καλὰ τὰ πράγματα, γιὰ νὰ μὴν ἔχω ἀρρώστιες, νὰ
πάει καλὰ ἡ σοδειά μου, νὰ πάει καλὰ τὸ αὐτοκίνητό μου, τὸ
χρηματιστήριο, νὰ βρῶ ἕνα καλὸ παιδὶ νὰ παντρέψω τὴν κόρη μου κ.λπ.»…
Δυστυχῶς
ἔτσι συμπεριφερόμαστε πολλὲς φορὲς κι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι. Ἕνα
παράδειγμα πού δείχνει τόν βαθμό τῆς ἄγνοιας καί ἀλλοτρίωσής μας εἶναι
τὸ ἑξῆς: Πᾶμε καὶ λέμε: «Παππᾶ νὰ ’ρθεῖς, νὰ μοῦ κάνεις Εὐχέλαιο»,
ἔτσι…, ἢ «νὰ μοῦ κάνεις Ἁγιασμό». «Γιατί νὰ σοῦ κάμω Ἁγιασμὸ καὶ
Εὐχέλαιο;» ρωτάει ὁ παππάς. «Ε..νά, γιὰ τὸ καλό», ἀπαντάμε ἐμεῖς. Ποιὸ
«καλό»; Δὲν ξέρουμε, τί θὰ πεῖ καλό.
-Γιατί, ὅμως, κάνουμε Εὐχέλαιο;
-Τὸ
Εὐχέλαιο εἶναι εἰδικὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ποὺ γίνεται ὅταν κὰποιος
εἶναι ἄρρωστος· συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν Ἐξομολόγηση, μὲ τὴν μετάνοια. Πῶς
θὰ ‘ρθεῖ ὁ Θεὸς νὰ σὲ κάνει καλά, ὅταν ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ ἔχεις σχέσεις
μαζί Του, δὲν Τὸν ἀγαπᾶς, δὲν μετανοεῖς, δὲν ἀλλάζεις ζωή; Τί τὸ θὲς τὸ
Εὐχέλαιο; «Ἔτσι, ἁπλῶς γιά τό καλό, γιά εὐλογία…γιὰ νὰ “τὰ φτιάξω” μὲ
τὸν Θεὸ», λένε κάποιοι, ὑποβιβάζοντας καί μετατρέποντας τὸ Εὐχέλαιο σέ
μαγικὴ πράξη!
Πῶς
θὰ τὰ φτιάξεις; Ἔτσι μαγικὰ τὰ φτιάχνεις μὲ τὸν Θεό; Ἂν δὲν
μετανοήσεις, ἄν δὲν ζητήσεις συγγνώμη γι’ αὐτὰ πού ἔχεις κάνει, πῶς θὰ
ἀποκαταστήσεις τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό; Μὴπως σκέφτεσαι πῶς θὰ
«ἐξευμενίσεις» τὸν Θεό; Αὐτή εἶναι μιὰ τελείως λανθασμένη ἀντίληψη.
Διότι, προσέξτε, ὁ Θεὸς πάντα μᾶς ἀγαπάει. Κι ὅταν εἴμαστε ἁμαρτωλοί μᾶς
ἀγαπάει, κι ὅταν εἴμαστε δίκαιοι, κι ὅταν εἴμαστε στὴν κόλαση…ἀκόμα καί
ἐκεῖ, μᾶς ἀγαπάει. Ἀκόμη καί ὅταν, ἐξ αἰτίας τῶν βαριῶν μας ἁμαρτιῶν,
γίνουμε δαιμονισμένοι, ἀκόμη καί τότε, μᾶς ἀγαπάει. Μάλιστα ἀγαπάει ὄχι
μόνον ἐμᾶς ἀλλά καὶ τοὺς δαίμονες…Ὅλους τους ἀγαπάει. Ὁ Θεός, βέβαια,
δέν ἀλλάζει. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ πρέπει νά ἀλλάξουμε, νά
μετανοήσουμε καί νά ἐπιτρέψουμε στόν Θεό ὥστε νά ἔλθει νά ἐργασθεῖ μέσα
μας…
Μὲ
τίς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε, χτίζουμε τείχη γύρω μας καὶ δὲν μπορεῖ νὰ
περάσει ἡ ἀγάπη, ἡ Ἐνέργεια, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ μᾶς
κάνει καλά, νὰ μᾶς θεραπεύσει. Τότε γινόμαστε δυστυχισμένοι. Ἂν δὲν
γκρεμίσεις αὐτὸ τὸ τεῖχος μὲ τὴν μετάνοια, ὅσα «μαγικὰ» καὶ νὰ κάνεις,
δὲν μπορεῖς νὰ κοινωνήσεις μὲ τὸν Θεό. Δὲν γίνεται τίποτα.
Ἔτσι,
λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴν θεολογία τῆς Δύσης, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μὲ τὴν
διεστραμμένη δική μας, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλός, τότε ὁ Θεὸς τὸν
ἀγαπάει!…
