Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Ἀσκητική-ἡσυχαστική ζωή Δ μέρος

Β. Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ
Ἀσκητική-ἡσυχαστική ζωή

Δεῖτε ἐδῶ τό Γ μέρος

Ἡ ἀγάπη του γιά τόν συνάνθρωπο ἔκανε τόν Ὅσιο γέροντα Πορφύριο νά θυσιάζεται μέχρι θανάτου γι’ αὐτόν.

Συνάμα δέν ἄφηνε τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Μετέβαινε στό δάσος ὅπου ζοῦσε ὡς δενδρίτης[63]. Προσηύχετο καί εἶχε θεῖες ἐμπειρίες[64].

Μεταβαίνοντας στήν Ἀθήνα καί ἐγκαθιστάμενος στήν Πολυκλινική Ἀθηνῶν ὡς ἐφημέριος, διακόνησε ἐπί 33 ἔτη (1940-1973) τόν πάσχοντα ψυχικά καί σωματικά συνάνθρωπό του μέ μύριους κόπους καί πλήρη ἀφοσίωση[65].

Συνάμα ἀσκητεύει κρυφά μένοντας σέ ἄγνωστο γιά τούς πολλούς τόπο, στά Τουρκοβούνια σέ μία καλυβούλα μέ τσιμεντόλιθους. Τίς νύκτες μαζί μέ τήν ἀδελφή καί τήν ἀνεψιά του πλέκουν φανέλες καί πουλόβερ, σιωπῶντες καί προσευχόμενοι[66]. Ἐπίσης ἔφτιαχναν λιβάνι[67].

Τήν ἡμέρα διακονοῦσε κάνοντας μύριους κόπους στήν Πολυκλινική χωρίς σχεδόν καθόλου διακοπή. Κυρίως ἐξομολογοῦσε. Τίς μεσημβρινές ὧρες πήγαινε κατάκοπος νά ἡσυχάσει γιά λίγο σ’ ἕνα ἀπό τά δωμάτια τῆς κλινικῆς. Ἐκεῖ, τοποθετώντας καρέκλες στή σειρά, ξάπλωνε ἀναπαύοντας κάπως τό καταταλαιπωρημένο σῶμα του[68].

Μέσα στή νύκτα πολλές φορές περπατοῦσε γιά νά φθάσει τό πρωί νά λειτουργήσει στό Ἐκκλησάκι του, τόν Ἅγιο Γεράσιμο στήν Πολυκλινική. Μία τέτοια παγωμένη ἡμέρα γλίστρησε καί ἔσπασε τό πόδι του[69]. Στή συνέχεια ὑπέφερε πολλούς πόνους ἀπό λάθος τῶν ἰατρῶν μέχρι τήν πλήρη ἀποκατάστασή του[70].

Πολλές φορές, στίς πιό ἀκατάλληλες ὧρες τόν εὕρισκαν πάνω ἀπό τό προσκεφάλι τοῦ πάσχοντος νά παρηγορεῖ, νά προσεύχεται, νά ἀγρυπνεῖ, νά ἐξομολογεῖ, νά προσπαθεῖ ν’ ἁρπάξει ψυχές ἀπό τό στόμα τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Κάποτε, σέ περιπτώσεις ἑτοιμοθανάτων πού δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή τους, ἔβλεπε πάνω τους ἕνα μαῦρο σύννεφο καί ἔκανε προσευχή μετά δακρύων μέχρι νά καταφέρει νά ἀνανήψει ὁ ἀσθενής, νά ἐξομολογηθεῖ, καί τότε τό λευκό φῶς τοῦ Θεοῦ νά τόν καλύψει καί νά ἐξέλθει ἀναπαυμένη ἡ ψυχή, σωσμένη κυριολεκτικά «τήν τελευταία στιγμή»[71]. Θαύμαζε ὁ Ἅγιος Γέροντας τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Θαυμάζουμε καί ἐμεῖς τήν ἀσκητική του αὐταπάρνηση καί τήν ἀγάπη του γιά τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.

Γιά εἴκοσι χρόνια ἐγκαθίσταται στήν ἐρημική περιοχή τῶν Καλλισίων μαζί μέ τούς γονεῖς του, τήν ἀδελφή του καί τήν ἀνεψιά του (1955-1979). Ἐκεῖ ζεῖ πάλι τήν ἀγαπημένη του ἀσκητική ζωή, κάνοντας ἄμετρους σωματικούς κόπους[72] καί συνάμα διακονώντας τόν λαό τοῦ Θεοῦ.

Ἐργαζόταν «ὡς ἀθάνατος καί ζοῦσε ὡς ἑτοιμοθάνατος»[73].

Tά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του τά περνᾶ στό Μήλεσι (1979-1991), ὅπου πάλι ζεῖ ἀσκητικά· στήν ἀρχή σ’ ἕνα τροχόσπιτο μέ πολύ ἀντίξοες συνθῆκες καί στή συνέχεια σ’ ἕνα ἀπέριττο κελλάκι ἀπό τσιμεντόλιθους[74].

Τό 1984 μεταφέρεται σ’ ἕνα κτίσμα τῆς ὑπό ἀνέγερσιν μονῆς[75]. Πάλι συνεχίζει νά κοπιάζει, νά ἐξομολογεῖ, νά δέχεται χιλιάδες ἀνθρώπους, νά προσεύχεται, νά νουθετεῖ, μέρα καί νύκτα, διά ζώσης ἤ διά τοῦ τηλεφώνου, ἐνῶ συγχρόνως ὑπέμενε μέ ἀφάνταστη καρτερία καί δοξολογία πολλές καί ποικίλες ἐπώδυνες ἀσθένειες.