Ὁ Ἅγιος Γέρων Πορφύριος, ἀκολουθώντας
τό παράδειγμα ὅλων τῶν Ἁγίων, δέν ἐπεζήτησε τήν Ἱερωσύνη οὔτε, πολύ
περισσότερο, τήν Πνευματική Πατρότητα. Τελικά, ἀπό ὑπακοή στόν Ἐπίσκοπο,
χειροτονήθηκε ἱερέας τό ἔτος 1926 σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν.
«Δέν τό ἤθελα νά γίνω παπάς»,
ὁμολογεῖ, «ἀλλά δέν γινόταν»[84]. Ἦταν ἤδη μεγαλόσχημος μοναχός.
«Ἤξερα», παρατηρεῖ, «ὅτι τό σωστό εἶναι νά θέλεις νά γίνεις μοναχός,
ἀλλ’ ὄχι νά κυνηγᾶς νά γίνεις παπάς καί δεσπότης. Πρέπει νά σοῦ λένε καί
νά φεύγεις»[85].
Ἡ ὀρθοδοξότατη ἐκκλησιολογική του
συνείδηση τόν κάνει τελικά νά ὑποκύψει. «Ὁ δεσπότης ἐπέμεινε πολύ, κι ὁ
δεσπότης εἶναι εἰς τύπον Χριστοῦ. Δέν μπορεῖς νά ἀρνεῖσαι στόν ἐπίσκοπο
μ’ ἐπιμονή. Δέν μπορεῖς νά χαλάσεις τίς σχέσεις σου μέ τόν ἐπίσκοπο,
γιατί ἡ προσευχή σου δέν ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, μένει ἄκαρπη»[86]
δίδασκε.
Διαλάμπει ἐδῶ ἡ ταπείνωση τοῦ Ἁγίου,
πού δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά ζητήσει τήν Ἱερωσύνη ἤ τήν Πνευματική
Πατρότητα. Θαυμάζουμε ὅμως καί τήν ὑπακοή του στόν Ἐπίσκοπο καθώς καί
τήν σύνδεσή της μέ τήν θεάρεστη προσευχή, τήν ὁποία ὁ Ἴδιος ἐπισημαίνει.
Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
[84] Ὅ. π.,σελ. 106.
[85] Ὅ. π., σελ. 106.
[86] Ὅ. π.,σελ. 106.
http://www.hristospanagia.gr/?p=40371#more-40371
