Ἔλεγε ὁ
μακαριστός Ἅγιος Πορφύριος: «Ποτέ δέν πρέπει νά ἐπαινοῦμε τούς
συνανθρώπους μας καί νά τούς κολακεύομε, ἀλλά νά τούς ὁδηγοῦμε στήν
ταπείνωση καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»1.
Ἐκεῖνο πού κάνει εὐτυχισμένο καί μακάριο ἀληθινά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ
Θεός, ἡ Θεία Χάρι, τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ: Καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
εἶναι ἡ «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…».
Οἱ
προϋποθέσεις γιά τήν λῆψι τῆς Θείας Χάρης εἶναι ἡ ταπείνωσι καί ἡ ἀγάπη
πρός τόν Χριστό. Ἡ ὑπερηφάνεια καί ὁ ἐγωισμός πού προξενοῦνται καί
τρέφονται μέ τούς ἐπαίνους ἐμποδίζουν τή Θεία Χάρι διότι «ὁ Θεός
ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται». Ἔτσι οἱ γονεῖς μέ τούς ἐπαίνους κάνουν
δυστυχισμένα τά παιδιά τους ἀφοῦ τούς στεροῦν τίς προϋποθέσεις γιά τήν
λῆψι τῆς Θείας Χάριτος καλλιεργώντας τους τόν ἐγωισμό.Μερικοί
κολακεύουν καί ἐπαινοῦν μέ σκοπό νά κερδίσουν τήν ἀγάπη καί τήν
ἐκτίμησι τῶν ἄλλων. Οὔτε αὐτό εἶναι σωστό. Δίδασκε ὁ θεόσοφος
Γέροντας:
«οὔτε νά ἐπιζητοῦμε ἐμεῖς νά μᾶς ἀγαπᾶνε, λέγοντας ἐπαίνους
στούς ἄλλους. Νά μαθαίνομε ν’ ἀγαπᾶμε κι ὄχι νά ζητοῦμε νά μᾶς ἀγαπᾶνε.
Ν’ ἀγαπᾶμε ὅλους καί νά κάνομε θυσίες, ὅσο μποροῦμε μεγάλες, γιά ὅλους
τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ἀνιδιοτελῶς, χωρίς νά περιμένομε ἐπαίνους κι
ἀγάπη ἀπ’ αὐτούς. Αὐτοί θά κάνουνε γιά μᾶς ὅ,τι ὁ Θεός τούς λέει. Ἄν
εἶναι κι ἐκεῖνοι χριστιανοί, θά δώσουνε δόξα στό Θεό, πού βρεθήκαμε καί
τούς βοηθήσαμε ἤ τούς εἴπαμε ἕναν καλό λόγο»2.
Ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι ἐν Χριστῷ, δηλαδή ἀνιδιοτελής καί θά πρέπει νά
ὁδηγεῖ τόν ἄλλο στήν ἀληθινή εὐτυχία, μακαριότητα καί σωτηρία πού εἶναι ὁ
ταπεινός Χριστός. Ὅταν ἡ «ἀγάπη» τρέφει στόν ἄλλο τόν ἐγωισμό καί τήν
ὑπερηφάνεια δέν εἶναι ἐν Χριστῷ, ἀλλά ἀνθρώπινη, ἐμπαθής, ἀνταποδοτική
καί ἰδιοτελής. Διά τοῦτο καί δέν βοηθεῖ ἀλλά καταστρέφει καί αὐτόν πού
τήν δέχεται καί αὐτόν πού τήν προσφέρει.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
