Ὅσο κρατάει ἕνα κερί

ΟΣΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΕΝΑ ΚΕΡΙ

  Συνάντηση–Συνομιλία–Προσευχὴ

μὲ τὸν ἁγιορείτη γέροντα Παΐσιο

 Ἀναστασιάδη Ν. Σάββα

 Αἰσθάνομαι ἔντονα τὴν ἀνάγκη νὰ ἀφιερώσω τὴ μαρτυρία μου αὐτή, ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς, στὴ μνήμη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἀπόφασή μου νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν φύγει ἀπὸ τὴ ζωή, εἶναι οἱ ἀγαπημένοι μου γονεῖς Νικόλαος καὶ Δέσποινα Ἀναστασιάδου ποὺ μὲ τὴν παρότρυνσή τους ὀργανώθηκε αὐτὸ τὸ ὁδοιπορικὸ καὶ ὁ ἀδελφὸς τῆς μητέρας μου Κυριάκος Τσιλίδης ποὺ μὲ τὴν ἀκούραστη καθοδήγησή του πραγματοποιήθηκε ἄψογα.

Κίνητρό μας γιὰ τὴν ἐπίσκεψη στὸ Ὄρος δὲν ἦταν ἡ ἐπίλυση τοῦ προβλήματος ποὺ ἀντιμετώπιζα μὲ τὴν ὑγεία μου, οὔτε ἀσφαλῶς ἡ ὁποιαδήποτε ταξιδιωτική μας περιέργεια. Στὸ Ἅγιον Ὅρος πηγαίναμε μὲ πίστη, εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Κύριο. Πηγαίναμε νὰ γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὸ προπύργιο τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Νὰ προσκυνήσουμε ταπεινὰ τὰ ἅγια κειμήλια καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Νὰ ἀκούσουμε τὰ ζωηφόρα λόγια τῶν ἀξιοσέβαστων πατέρων καὶ νὰ πάρουμε τὴν εὐλογία τους. Νὰ δώσουμε τὴν εὐκαιρία στὶς ψυχές μας, νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ φυσικὰ γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε. Συνέχεια →