ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ SAINT ISAAK THE SYRIAN 2: «Ἐγώ, Κύριος ὁ Θεός σου ἤμουν γιά σένα «ὁ Ἄρτος καί τό Ὕδωρ τό ζῶν».»

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

«Ἐγώ, Κύριος ὁ Θεός σου ἤμουν γιά σένα «ὁ Ἄρτος καί τό Ὕδωρ τό ζῶν».»

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι τό 1961, εἶχα ἐπισκεφθῆ στό Ἅγιον Ὄρος, τόν μακαριστό πατέρα Σεραφείμ Κάρτσωνα, πού μεταξύ τῶν ἄλλων μοῦ εἶχε διηγηθῆ καί τό ἑξῆς γιά τήν ἐποχή παράδοξο γεγονός.

Ἕνας ἀπό τούς παλαιούς ἡσυχαστές, πού ζοῦσε σέ μιά ἀπόμερη σπηλιά, ὕστερα ἀπό σκληρούς ἀσκητικούς ἀγῶνες, κατώρθωσε μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά ζῆ μόνο ΜΕ καί ΑΠΟ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἦτο ἡ τροφή καί τό νερό του!!! Τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἡ θερμότης στό δριμύ ψῦχος τοῦ χειμῶνος καί ἡ δροσιά στόν καύσωνα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Τήν προσευχή του τήν ἄρχιζε τό πρωΐ μέ τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου καί τήν τελείωνε μέ τήν δύσι ἐπαναλαμβάνοντας συνεχῶς: «Κύριε ἐλέησόν με…», «Ἰησοῦ μου ἔλεος…», «Ἰησοῦ μου, γλυκειά μου ἀγάπη, ἔλεος…», «Ὦ θεία Ἀγάπη ἐλέησόν με…».

Ὅταν διέκοπτε τήν Εὐχή, εὕρισκε στό πτωχό του εἰκονοστάσι, ὡς ἄλλος “ὅσιος Ὀνούφριος”, ἕνα μικρό ζεστό ψωμί μέ οὐράνια εὐωδία, τό ὁποῖο καί ἔτρωγε καλύπτοντας ὅλες τίς φυσικές-ὀργανικές ἀνάγκες τροφῆς.

Ὁ ὕπνος του ἦτο γιά δύο ὥρες τό βράδυ καί γιά καμμιά ὥρα τό ξημέρωμα. Μετά ἐγείρετο καί συνέχιζε τήν ἀδιάλειπτη προσευχή μέχρι ἁρπαγῆς τοῦ νοός στά ἀπόρρητα μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί στά ἄφραστα κάλλη τοῦ παραδείσου.

Κάθε Πάσχα διάλεγε μιά διαφορετική συνοδεία γιά τήν Πασχαλινή Θεία Λειτουργία. Κοινωνοῦσε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καί ἐξαφανιζόταν ἀθόρυβα.

Δέν γνωρίζουμε γιά πόσο χρονικό διάστημα εἶχε αὐτές τίς ὑπερουράνιες εὐλογίες ἤ ἀποκαλύψεις μέχρις ὅτου τόν ἀνακάλυψαν κάποιοι μοναχοί πού ἀπό περιέργεια καί μέ ἐπιμονή ζητοῦσαν νά τούς ἀποκαλύψη ποιά ἦτο ἡ κρυφή του πνευματική ἐργασία καί ποιό τό ἐργόχειρό του.

Κανένα, τούς ἀπαντοῦσε, μέ τρέφουν τά πουλιά!

Δέν τόν πίστευσαν καί τοῦ εἶπαν ὅτι δέν πρέπει νά ζητιανεύη καί θά τοῦ προσκομίσουν ἀμέσως κάποια σύνεργα καί ὑλικό γιά νά κάνη σταυρουδάκια. Ἕνας ἐκ τῶν μοναχῶν πού ἦτο ξυλογλύπτης καί εἶχε τά σύνεργά του στόν ντορβᾶ τοῦ τά ᾿ χάρισε ὅλα ὡς εὐλογία. Δύο ἄλλοι ἔφεραν κατάλληλη ξυλεία ἀπό μεγάλα κλαδιά δέντρων μέ τήν παράκλησι, σιγά-σιγά νά μάθη τήν τέχνη ἐργαζόμενος κάθε μέρα μέχρις ὅτου ἐπανέλθουν σέ δύο μῆνες γιά νά συλλέξουν τόν κόπο του.

Ἔφυγαν οἱ μοναχοί καί ὁ ἡσυχαστής ἔχασε τήν ἡρεμία τῆς ψυχῆς του. Καί ἀντί χωρίς καθυστέρησι νά γονατίση καί νά ζητήση μέ δακρύβρεκτες προσευχές ἀπό τόν Σωτῆρα Χριστό τόν θείο Του φωτισμό καί τήν διάκρισι τοῦ θελήματός Του, ἐκεῖνος γιά νά ἀναπαύση, ὅπως πίστευσε στόν λογισμό του τούς ἀδελφούς του παραδόθηκε ἀμέσως στήν ἐκμάθησι τοῦ ἐργοχείρου.

Ὅταν βράδυασε κατάκοπος ἀπό τίς σωματικές προσπάθειες καί χωρίς τήν συνηθισμένη ἀναφορά του στόν γλυκύτατο Ἰησοῦ, πῆγε στό πτωχό του εἰκονοστάσι γιά νά βρῆ τόν “οὐράνιο Ἄρτο”… δέν βρῆκε ὅμως τίποτα παρά μόνο μυρμήγκια νά πηγαινοέρχωνται!!! Γεμᾶτος ἀπορία ἀναγκάσθηκε νά κοιμηθῆ νηστικός καί διψασμένος. Τό πρωΐ ἄργησε νά ἐγερθῆ καί ἀντί γιά προσευχή συνέχισε τήν μαθητεία του στό ἐργόχειρο.

Τό βράδυ πάλι, νηστικός καί ἐξαντλημένος, ἀνεζήτησε τήν οὐράνια τροφή μέ τήν ὁποία ἐτρέφετο ὑπερφυῶς τόσους καιρούς καί δύστυχῶς πάλι δέν τήν βρῆκε… καί τότε ξέσπασε σέ λιγμούς.

«ὁ Θεός ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ…»

Ὅλη τήν νύκτα παρακαλοῦσε τόν Χριστό καί Σωτῆρα του νά τοῦ ἀποκαλύψη τήν μεγάλη του πτῶσι καί ἁμαρτία, πού τοῦ στέρησε τήν εἰδική καί ὑπέρλογη φροντίδα γιά τήν συντήρησί του. Καί τότε ἀκούσθηκε φωνή ἐξ οὐρανοῦ πού τοῦ εἶπε:

«Ὅσο καιρό εἶχες ἀφήσει πᾶσα βιωτική μέριμνα καί ὅλες τίς ὑλικές σου ἀνάγκες καί μέ καλοῦσες μέ τήν ἀδιάλειπτη ταπεινή σου προσευχή στό Ὄνομά Μου μέ δάκρυα μετανοίας, δοξολογίας καί εὐχαριστίας, Ἐγώ, Κύριος ὁ Θεός σου ἤμουν γιά σένα «ὁ Ἄρτος καί τό Ὕδωρ τό ζῶν». Τώρα πού ἀσχολήθηκες μέ τό ἐργόχειρό εἶναι δίκαιο καί πρέπον νά σέ τρέφη αὐτό».

Ὁ θρῆνος του ὑπῆρξε ἀπό τότε “ἀδαμιαῖος” καί οἱ κραυγές τῆς μετανοίας του ἠκούγοντο σ᾿ ὅλα τά γύρω βράχια, χαράδρες καί βουνά.

Ἔτσι πέρασαν μέρες πολλές… καί κατέληξε νά ἐργάζεται 6 ὥρες τήν ἡμέρα, νά ξεκουράζεται μέ τρίωρο ὕπνο καί γιά 10 μέ 12 ὥρες νά προσεύχεται, ὅλη τήν νύκτα, μέ κομποσχοίνι στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κλαίγοντας καί λέγοντας πότε ἐκφώνως καί πότε νοερῶς «Χριστέ μου συγχώρεσέ με, ἁμάρτησα» ἤ «ὁ Θεός ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» ἤ «ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανό καί ἐνώπιόν Σου» ἤ «Ἰησοῦ μου, ἔλεος» ἤ «Κύριε, ἐλέησόν με».

Ἀνάπαυσι καί εἰρήνη βρῆκε, οὐράνιο ὅμως Ἄρτο Ζωῆς ποτέ!!!… ἐκτός ἀπ᾿ Αὐτόν πού ἐλάμβανε μέ τήν πιό συχνή Θεία Κοινωνία.

Ἔτσι κύλησαν τά χρόνια μέχρις ὅτου τόν κάλεσε ὁ Κύριος κοντά Του.

Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς. Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του.

Τά πρῶτα χρόνια, πιστεύω, πώς ἡ προσευχή του ἦτο καθαρῶς πρακτική. Μέ τά ἀσκητικά του ὅμως παλαίσματα καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ πέτυχε τήν κάθαρσι, ἤρθη στό Φωτισμό καί τέλος κατέστη θεωρητικός μέ τήν Εὐχή νά γίνεται χαρισματική νοερά θεία Λατρεία.

Ἀκολούθησε ὅμως ἄρσις τῆς θείας Χάριτος. Τό γιατί, εὑρίσκεται στήν ἄβυσσο τῶν κριμμάτων τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Ἔτσι ἐπανῆλθε στήν προτέρα φυσική ζωή τῶν ἡσυχαστῶν, μέ σωστή τήν πρᾶξι τῶν ἀσκητικῶν του ἀγώνων καί ἐν μέρει τό βίωμα τῆς θεωρίας, κι ᾿ αὐτό κατ᾿ «ἀκραν οἰκονομίαν» τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, «ἰδόντος τήν πίστιν καί τήν μετάνοιαν αὐτοῦ».

Στόν Θεό πρέπει κάθε δόξα στούς αἰῶνες Ἀμήν!