Δ. ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ
Οἱ ψυχικές ἀσθένειες
Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος δίδασκε ὅτι: «ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα»[144].
Ὅλα αὐτά τά ζητάει ὁ κάθε ἄνθρωπος. «Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ
ἀπόκτησή τους»[145] τόνιζε. Ἄν ἀγνοήσει κανείς αὐτήν «τήν ἀπαίτηση» τῆς
ψυχῆς του γιά τόν Θεῖο Ἔρωτα, τήν ἔνθεη τρέλα, αὐτός παραμένει
ἀθεράπευτος, ψυχικά ἄρρωστος, «ψυχοπαθής»[146], μέ τήν πατερική ἔννοια
τοῦ ὅρου, γεμάτος «ψυχολογικά» προβλήματα.
«Τό κύριον αἴτιον τῆς κατάθλιψης, τῆς
νωθρότητος, τῆς ἀκηδίας, τῆς τεμπελιᾶς καί γενικά τῶν λεγόμενων
«ψυχολογικῶν προβλημάτων εἶναι», σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο, «ὁ μεγάλος
ἐγωισμός»[147] καί τά διάφορα δαιμόνια τῆς λύπης, τῆς ἀκηδίας κ.λ.π. Ὁ
Ἅγιος Γέροντας, ὅλα τά λεγόμενα «ψυχολογικά», τά ἀποκαλοῦσε
«πειρασμικά»[148], δηλ. δαιμονικά. Εἶναι ἀποτελέσματα δαιμονικῶν
ἐνεργειῶν, δαιμονικῶν ἐπηρρειῶν, τίς ὁποῖες βέβαια «ἐγκολπώνεται» ὁ
ἄνθρωπος, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου του.
Οἱ «λεγόμενοι ψυχίατροι», ὅπως
ἀποκαλοῦσε ὁ Ὅσιος τούς ψυχιάτρους, γιά νά μήν χρησιμοποιοῦν «τή λέξη»
διάβολος (ὁ ὁποῖος κάνει τόν ἄνθρωπο νά φέρεται ἐγωιστικά), ἔχουν
ἐφεύρει, παρατηροῦσε ὁ Ἅγιος, ἄλλες λέξεις, ὅπως ἀνασφάλεια κ.λ.π[149].
Ὁ πνευματικά ὑγιής πιστεύει σωστά,
σύμφωνα μέ ὀρθόδοξα δόγματα. Πιστεύει σωστά στήν Ἁγία Τριάδα, στόν
Χριστό, ἀκόμη καί σέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν διάβολο καί τίς ἐνέργειές
του. «Ἄμα βγάλεις τόν διάβολο», ἔλεγε χαριτωμένα ὁ Ὅσιος, «πᾶνε ὅλα τῆς
θρησκείας μας»[150]. Ἡ ψυχιατρική ὕπουλα πολεμᾶ τήν ὀρθή πίστη, διότι δέν παραδέχεται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου. Ὁ Θεοδίδακτος Ἅγιος Γέροντας γνώριζε πάρα πολλά γύρω ἀπό αὐτά τά λεγόμενα «ψυχολογικά» καί τούς «λεγόμενους ψυχιάτρους»[151].
Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
[145] Ὅ.π. σελ. 205.
[146] Πατερική θεολογία, σελ. 22-25.
[147] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 12.
[148] Ὅ.π. σελ. 12
[149] Ὅ.π. σελ. 16.
[150] Ὅ.π. σελ. 16.
