Δ. ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ
Ἡ ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα, τό κόμπλεξ καί ἡ ἀληθινή ταπείνωση.
Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος ἔκανε πολύ ἐπιτυχημένα τήν διάκριση μεταξύ ἀληθινῆς ταπείνωσης καί συμπλέγματος κατωτερότητας.
«Κάποια βραδιά», διηγεῖται πνευματικό
του παιδί, «εἴχαμε συγκεντρωθεῖ μία ὁμάδα μαζί μέ ἕναν Ἁγιορείτη.
Νύχτωσε. Ὁ καιρός ἦταν ἀνταριασμένος καί ἀπειλητικός.
Ὅμως, κοντά στό Γέροντα Πορφύριο καί γιά ὅσους ἀκόμη δέν ἦταν μαθημένοι στή σκοτεινή νύχτα τῆς φύσης, δέν ταραζότανε ἡ γαλήνη.
Ὁ ταπεινός, ἔλεγε,
δέν εἶναι μία προσωπικότητα διαλυμένη. Ἔχει συνείδηση τῆς κατάστασής
του, ἀλλά δέν ἔχει χάσει τό κέντρο τῆς προσωπικότητάς του. Ξέρει τήν
ἁμαρτωλότητά του, τήν μικρότητά του καί δέχεται τίς παρατηρήσεις τοῦ
πνευματικοῦ του, τῶν ἀδελφῶν του. Λυπᾶται, ἀλλά δέν ἀπελπίζεται.
Θλίβεται, ἀλλά δέν ἐξουθενώνεται καί δέν ὀργίζεται.
Ὁ κυριευμένος ἀπό τό πλέγμα τῆς κατωτερότητας, ἐξωτερικά καί στήν ἀρχή, μοιάζει μέ τόν ταπεινό.
Ἄν ὅμως, λίγο τόν θίξεις ἤ καί τόν συμβουλεύσεις, τότε τό ἀρρωστημένο
«ἐγώ» ἐξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αὐτή τήν λίγη εἰρήνη πού ἔχει. Τό
ἴδιο, ἔλεγε, συμβαίνει καί μέ τόν παθολογικά μελαγχολικό σέ σχέση μέ τό
μετανοοῦντα ἁμαρτωλό. «Ὁ μελαγχολικός περιστρέφεται κι
ἀσχολεῖται μέ τόν ἑαυτό του καί μόνο. Ὁ ἁμαρτωλός, πού μετανοεῖ κι
ἐξομολογεῖται, βγαίνει ἀπό τόν ἑαυτό του»[162].
http://www.hristospanagia.gr/?p=42139#more-42139
Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
[162] http://1myblog.pblogs.gr/2008/08/h-melagholia-h-tapeinwsh-kai-o-exomologos-pathr-porfyrios.htmlhttp://www.hristospanagia.gr/?p=42139#more-42139
