Οἱ ψυχικές ἀσθένειες, β’μέρος, τελευταῖο

Δ. ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

«Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες», δίδασκε ὁ Ὅσιος γέροντας Πορφύριος, «εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν. Ἂν ὅλα τὰ συναισθήματά σου τὰ στρέψεις πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἁγιάζονται. Μὲ τὴν ἴδια δύναμη ὁ ἅγιος θεραπεύει κι ὁ κακὸς σκοτώνει. Νά! (Ἁπλώνει τὰ χέρια ὁ Γέροντας καὶ σφίγγει τοὺς μῦς). Ὁ ἕνας γυμνάζει τὸ σῶμα του καὶ εἶναι δυνατός. Μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἀδύνατο, ἂν εἶναι καλός. Κι ἂν εἶναι κακὸς μπορεῖ νὰ τὸν σκοτώσει. Κατάλαβες; Γι’ αὐτὰ μιλᾶνε κι αὐτοὶ οἱ γιόγκι. Λένε: «Ἅμα θέλεις, τὸ κάνεις. Δυνάμωσε τὴν θέλησή σου». Μιλᾶνε ἀνθρώπινα ὅμως. Στηρίζονται στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Δυναμώνουν τὴν θέληση, φορτσάρονται, καὶ κάποια στιγμὴ σπάζουν καὶ ἀνισορροποῦν.
Ἐνῶ ἐδῶ ὁ τρόπος ποὺ διδάσκει ἡ πίστη μας νὰ ἐξαγιάζεσαι εἶναι ὁ φυσικός.  Ἔτσι ὅπως ταιριάζει στὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὴν φύση του. Εἶναι ὅλα γραμμένα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ καταλαβαίνουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες θεραπεύονται μὲ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα. Οἱ περισσότεροι σοῦ λένε: «Κανεὶς δὲν μὲ θέλει, εἶμαι ἄχρηστος, δὲν μὲ καταλαβαίνουν, δὲν μὲ ἀγαπᾶνε». Εἶναι ἀπὸ τὸν ἐγωισμό.  Ὅταν στραφεῖς πρὸς τὸν Θεὸ δὲν ζητᾶς τίποτα, δὲν εἶσαι ἀνικανοποίητος ἄνθρωπος. Εἶσαι μὲ ὅλα εὐχαριστημένος καὶ μὲ ὅλους. Ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους, εἶσαι εὐχάριστος»[152].

Γιὰ τοὺς ψυχιάτρους ἔλεγε: «Κάτι ἐξιχνιάζουν οἱ ψυχίατροι· νομίζουν. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἐξηγοῦν, ἐκεῖ μπερδεύονται. Μοῦ ἔλεγε ἕνας γιατρός πὼς εἶναι ἄπιστος καὶ τοῦ εἶπα: Ἐσὺ εἶσαι πολὺ πιστός.  Ὅταν σὲ πιάνουν τὰ μπερδέματά σου, ἀρχίζεις καὶ ὀρθολογίζεις. Καὶ μοῦ εἶπε πὼς ἔχω δίκιο, δὲν τὸ εἶχε σκεφθεῖ. Κι ἔτσι εἶναι. Δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ τὸ διατυπώσω, ἀλλὰ νά, ἔχεις τὴν ἄλφα ἀντίδραση, ποὺ προβλέπει ὁ ψυχίατρος. Πέφτει ὅμως λίγη ἀδρεναλίνη περισσότερη, ἐνεργεῖς ἀλλιῶς.

— Δὲν μπορεῖτε νὰ μοῦ μάθετε καμία τέχνη νὰ τῆς ξεφεύγω τῆς ἀδρεναλίνης ἢ ὅποιας ἄλλης ὁρμόνης ἢ οὐσίας;

 —  Ἔ, αὐτὸ θέλει ἁγιότητα. Μὲ τὴν ἁγιότητα τῆς ξεφεύγεις.  Ὅταν ἔχεις ἁγιότητα μπορεῖ νὰ σοῦ πεῖ κάποιος τὰ χειρότερα λόγια. Μένεις ἀπαθής. Ὄχι ὅμως ἀπάθεια μ’ ἀνθρώπινη θέληση ἢ περιφρόνηση, δηλαδὴ νὰ θυμώνεις μέσα σου καὶ νὰ σφίγγεσαι. Ἀπάθεια, ἀγαπώντας τὸν ἄλλο. Τότε πέφτει ὁ θυμός του καὶ ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπη σου. Εἶναι δύναμη. Μπορεῖ νὰ φέρει ἀντίδραση ὁ ἄλλος καὶ στὸν ἅγιο. Ἀλλὰ γιὰ λίγο. Μετὰ ἀφοπλίζεται»[153].

 Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/  

[152] Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἄννας Κωστάκου “Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο“ http://www.porphyrios.net/%cf%88%cf%85%cf%87%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b2%cf%82-%e1%bc%80%cf%83%ce%b8%ce%ad%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b5%cf%82/

[153] Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἄννας Κωστάκου “Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο“ http://www.porphyrios.net/%cf%88%cf%85%cf%87%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b2%cf%82-%e1%bc%80%cf%83%ce%b8%ce%ad%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b5%cf%82/

http://www.hristospanagia.gr/?p=41842#more-41842