Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:‘’Τό ἀλλοιωμένο δυτικό πνεῦμα καί ἡ Ὀρθοδοξία’’
Ἀρχίσαμε, μέ τή
Χάρη τοῦ Θεοῦ, μιά καινούρια ἑνότητα μαθημάτων, κατηχήσεων πιό σωστά,
γιατί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μιλᾶμε γιά κατήχηση καί ὄχι ἁπλῶς γιά μία
διάλεξη, ἡ ὁποία δέν ἔχει μόνο ἕναν γνωσιολογικό χαρακτήρα, ἀλλά ἕνα
χαρακτήρα μυσταγωγικό. Δηλαδή ἕναν χαρακτήρα πού μᾶς βοηθάει στό νά
ζήσουμε τό Μυστήριο τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν τόν σκοπό ἔχουν καί τά
μαθήματα πού κάνουμε, νά ὁδηγήσουν τίς ψυχές μας στό νά ζήσουμε τόν
Χριστό καί ὄχι μόνο νά μάθουμε κάποια πράγματα. Τότε γνωρίζουμε
πραγματικά τόν Θεό, ὅταν ζοῦμε τήν ζωή τοῦ Θεοῦ.
Βέβαια θά ποῦμε
πράγματα πού ἴσως φαίνονται λίγο παράξενα καί δέν τά ἔχετε ἀκούσει ἄλλη
φορά, ἀλλά εἶναι αὐτά τά ὁποῖα πραγματικά μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες
καί εἶναι ἀντίθετα μέ ἐκεῖνα πού ἐπικρατοῦν σήμερα στόν κόσμο καί θά
τολμοῦσα νά πῶ καί στούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Κάποια πράγματα δηλαδή
πού ἔχουν ἐπικρατήσει ὡς ἀντιλήψεις στούς σημερινούς Ὀρθοδόξους
χριστιανούς εἶναι ἀντίθετα μέ αὐτά πού λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Δέν θά πῶ
περισσότερα γιατί θά εἶναι θεωρητικά, ἀλλά θά διαπιστώσουμε στήν πορεία
πῶς ἐπαληθεύεται αὐτός ὁ λόγος.Συνεχίζουμε λοιπόν νά μελετοῦμε καί νά
σχολιάζουμε κατά δύναμην κάποια πράγματα ἀπό τήν Πατερική Θεολογία, τό
βιβλίο ἑνός πολύ μεγάλου, ἴσως τοῦ σπουδαιότερου θεολόγου τοῦ εἰκοστοῦ
αἰῶνος, τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη. Ἕνας ἄλλος
σπουδαῖος, σύγχονος θεολόγος ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός λέει ὅτι ἡ ἐποχή
μας χωρίζεται σέ ἐποχή πρό τοῦ Ρωμανίδη καί μετά τοῦ Ρωμανίδη. Ἔκανε μία
τομή στήν Θεολογία, ἡ ὁποία δέν ἦταν τομή ἁπλῶς στίς γνώσεις, ἀλλά μία
τομή, θά ἔλεγα, πνευματική πού ἔκανε τήν ψυχή τῶν Ὀρθοδόξων νά
προσανατολιστεῖ σωστά -ὅποιων θέλουν βέβαια! Ἔκανε δηλαδή μία στροφή καί
μία ἐπαναφορά στίς ὀρθές ἀντιλήψεις πού πρέπει νά ἔχουμε ὡς Ὀρθόδοξοι.
Δυστυχῶς μετά τήν
ἀπελευθέρωστη τό 1821 μπῆκε στήν Ὀρθοδοξία τό δυτικό πνεῦμα μέ τόν
ἐρχομό ἐδῶ τῶν Βαυαρῶν καί πολλῶν «ἱεραποστόλων» ἀπό τήν Δύση, οἱ ὁποῖοι
εἰσέβαλλαν στήν Ἑλλάδα, τό ὁποῖο πνεῦμα, νά τό ποῦμε μέ μία λέξη, εἶναι
ἀντι-μοναχικό καί ἀντι-ἡσυχαστικό. Ὁ μοναχισμός εἶναι ὁ φορέας τοῦ
ἡσυχασμοῦ καί ὅταν λέμε ἡσυχασμός ἐννοοῦμε τήν θεραπευτική μέθοδο τῆς
Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δία τῆς ἡσυχίας καθαρίζει τόν ἄνθρωπο. Βοηθάει τόν
ἄνθρωπο νά καθαριστεῖ, νά φωτιστεῖ καί νά θεωθεῖ, νά πετύχει τό καθ’
ὁμοίωση, πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας.
Ἔτσι σήμερα θά
ποῦμε γιά τήν ἀπόκλιση τῆς Δυτικῆς χριστιανοσύνης ἀπό τό Ὀρθόδοξο ἦθος.
Ὅταν λέμε Δύση δέν ἐννοοῦμε γεωγραφικά τήν Εὐρώπη, ἀλλά ὡς μία ἀντίληψη
συνολική τοῦ Θεοῦ καί τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει τό λεγόμενο Δυτικό πνεῦμα, τό
ὁποῖο εἶναι -θά ἔλεγα- ἀντίθετο ἀπό τό Ὀρθόδοξο πνεῦμα. Καί εἶναι
ἀκριβῶς ἀντίθετο γιατί εἶναι αἱρετικό. Ἡ Δύση ἔχει πέσει στήν αἵρεση καί
ἀπό τό 1054 καί μετά αὐτή ἡ αἵρεση ἔχει ἀποκρυσταλλωθεῖ ὡς δόγμα καί
ἔχει μπεῖ καί μέσα στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό λεγόμενο Filioque
(Φιλιόκβε) καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί πολλά ἄλλα δόγματα ἔχουν
προσθέσει στήν αἱρετική Δύση. Θά δεῖτε ὅμως πῶς κάποιες δικές τους
ἀντιλήψεις ἔχουν ποτίσει κι ἐμᾶς, τίς κυκλοφοροῦμε μεταξύ μας καί τίς
ἔχουμε μέσα στόν νοῦ μας καί πολλές φορές καθορίζουν τήν πνευματική μας
ζωή.
Εἴπαμε
λοιπόν τήν προηγούμενη φορά -γιά νά τά συνδέσουμε λίγο καί νά
συνεχίσουμε- ὅτι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι τό κύριο συστατικό τῆς
ψυχῆς του, στόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δέν ἔχει θεραπευτεῖ πνευματικά, δέν
λειτουργεῖ σωστά. Ὑπάρχει μιά δυσλειτουργία, μιά κακή λειτουργία τοῦ νοῦ
μας, δηλαδή τῆς ψυχῆς μας. Ἡ σωστή λειτουργία τοῦ νοῦ εἶναι: νά εἶναι ὁ
νοῦς στήν καρδία καί νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα στόν Θεό. Αὐτός εἶναι ὁ
σκοπός τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας νά μᾶς κάνει νά
περάσουμε καλά σ’ αὐτή τή ζωή ἤ νά μᾶς κάνει νά περάσουμε καλά στήν ἄλλη
ζωή, ἀλλά νά θεραπεύσει τήν ψυχή μας καί μάλιστα τόν νοῦ μας.
Ὑπάρχουν τά τρία
στάδια τῆς θεραπείας: ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση. Αὐτά μᾶς λένε
οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Κορυφαῖο ρόλο σ’ αὐτήν ὅλη τήν διαδικασία παίζει ἡ
ἀδιάλειπτη, καρδιακή, νοερά προσευχή. Εἶναι τό ἐργαλεῖο, τό μέσο, ἀλλά
-θά λέγαμε- καί τό κριτήριο τό ὁποῖο μᾶς πείθει ὅτι πράγματι εἴμαστε
στήν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ. Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου λειτουργεῖ σωστά,
τότε δέν ἔχει κανέναν ἄλλο λογισμό, οὔτε καλό, οὔτε κακό. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος
δέν λειτουργεῖ σωστά, εἶναι γεμάτος λογισμούς.
Σήμερα τό πρόβλημα
τῶν ἀνθρώπων εἶναι πρόβλημα λογισμῶν. Οἱ λογισμοί εἶναι ἡ ἀφετηρία ὅλων
τῶν κακῶν. Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εἰρηνεύσει, νά ἠρεμήσει ὁ λογισμός
του καί μή ξέροντας τί νά κάνει ἤ πηγαίνει ταξίδια ἤ παίρνει ψυχοφάρμακα
ἤ πάει στούς ψυχολόγους ἤ τό ρίχνει στό φαγητό… Μέ διάφορους τέτοιους
τρόπους δηλαδή προσπαθεῖ νά βρεῖ μιά ἐσωτερική εἰρήνη καί μιά ἠρεμία,
ἀλλά δέν μπορεῖ, γιατί τό κλειδί εἶναι ἡ θεραπευτική τῶν Πατέρων, ἡ
θεραπευτική τοῦ Χριστοῦ.
Γι’ αὐτό καί ὁ
Χριστός μας στά Πατερικά Κείμενα καί στίς Προσευχές τῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας ἀναφέρεται ὡς Ἰατρός. «Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν»
καί εἶναι πράγματι Ἰατρός καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα θεραπευτήριο, πού
θεραπεύει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Δέν εἶναι ἕνας ὀργανισμός πού δίνει
μία καλή κουλτούρα. Ἔχουμε ὡραίους χορούς, ὡραῖα τραγούδια, ὡραῖα
ψάλματα καί ὅταν πᾶς στήν Ἐκκλησία περνᾶς καλά. Ὄχι δέν εἶναι αὐτό, ἀλλά
δυστυχῶς αὐτό πάει νά ἐπικρατήσει στίς μέρες μας. Εἶναι ἡ λεγόμενη
ἐκκοσμίκευση καί ἀντί ἡ Ἐκκλησία νά προσφέρει αὐτήν τήν μέθοδο γιά νά
θεραπευθεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή γιά νά ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό
τούς λογισμούς καί νά λειτουργήσει σωστά ὁ νοῦς του, ἡ νοερά ἐνέγεια,
ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τοῦ προσφέρει γλέντια καί χορούς καί διάφορα
ἄλλα τέτοια ὑποκατάστατα ἤ καί ἕνα πιάτο φαγητό στά συσσίτια. Ἀλλά
αὐτός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας; Κάθε ἄλλο! Δευτερευόντως θά λέγαμε
εἶναι καί ἡ φιλανθρωπία. Ἡ φιλανθρωπία, ὄχι ἡ ἐκκοσμίκευση.
Πολύ πρόσφατα μοῦ
φέρανε ἕνα χαρτί ἀπό μιά Μητρόπολη, ἑνός Ἱεροῦ Ναοῦ ‘’Πρόγραμμα ὑποδοχῆς
λειψάνων Ἁγίου Ἰωακείμ καί Ἄννης’’ καί ἔχει κάθε βράδυ τραγούδια καί
χορούς. Σάββατο: Ἑσπερινό καί τό βράδυ: Λαϊκή Ἑλληνική βραδιά. Τήν ἄλλη
μέρα τό πρωί ἔχει Θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ἔχουν προετοιμαστεῖ κατάλληλα τό
βράδυ μέ τό γλέντι… καί τό βράδυ ἔχει πάλι χορωδία καί χορευτικές
ἐκδηλώσεις! Τήν Δευτέρα πάλι Θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ὑπάρχει ἀνάλογη
προετοιμασία… καί τό βράδυ ἔχει πάλι χορευτικές ἐκδηλώσεις ἀπό ὅλους
τούς Συλλόγους τῆς περιοχῆς. Τό πρωί πάλι Θεία Λειτουργία καί τό βράδυ
ἔχει λαϊκή βραδιά μέ ἑλληνικά τραγούδια ἀπό πολυμελή ὀρχήστρα καί
ποντιακό γλέντι! Εἶναι αὐτός θεραπευτικός ὀργανισμός;
– Ἔτσι θά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή τῶν ἀνθρώπων;
Ἤ ἁπλῶς τούς
δίνουμε μία διέξοδο καί ἀντί νά πᾶνε στά κοσμικά κέντρα διασκέδασης πᾶνε
στήν Ἐνορία; Καί σιγά-σιγά θά βάζουμε καί εἰσητήριο ὅπως κάνουν στήν
Γερμανία: ἑλληνικά τραγούδια – εἴσοδος 5 εὐρώ.
Αὐτό εἶναι
κατάπτωση. Δηλαδή ἡ Ἐκκλησία ἔχει χάσει τόν προσανατολισμό της. Ἐννοοῦμε
βέβαια τήν Ἐκκλησία ὡς σύνολο πιστῶν, ὡς τοπική Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ὡς
σῶμα Χριστοῦ εἶναι ἄμωμη καί καθαρή καί πεντακάθαρη, γιατί ἔχει κεφαλή
τόν Χριστό. Ἀλλά οἱ κατά τόπους Ἐκκλησίες, ἄν δέν προσέξουν, ἐκτρέπονται
καί ἔχουμε πάρα πολλές Ἐκκλησίες σήμερα πού εἶναι μόνο κατ’ ὄνομα καί
δέν ἔχουν ποίμνιο.
– Τί ἔγινε τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου ἤ τῆς Λαοδίκειας;
Ἄν πᾶτε σήμερα στήν
Λαοδίκεια εἶναι γεμάτη μουσουλμάνους. Τό ἴδιο καί στήν Ἔφεσο. Γιατί;
Χάσαμε τούς χριστιανούς μας. Γιατί τούς χάσαμε; Γιατί δέν λειτουργοῦσε
σωστά ἐκείνη ἡ Ἐκκλησία, ἡ τοπική θεραπευτική κοινότητα. Τό ἴδιο μπορεῖ
νά συμβεῖ καί μέ μᾶς καί νά πηγαίνουμε νά βροῦμε τήν Ὀρθοδοξία στήν
Ἀμερική, ἄν δέν προσέξουμε.
Πρέπει λοιπόν νά
καταλάβουμε ὅτι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς καί
μάλιστα τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτή ἡ βαθιά ἐκκοσμίκευση πού ἔχει
εἰσβάλλει στήν Ἐκκλησία πρέπει νά μᾶς βρεῖ ἀντιμέτωπους. Πρέπει νά
ἀντισταθοῦμε. Ἐμεῖς θά ἀντισταθοῦμε, γιατί ὅλοι εἴμαστε ὑπεύθυνοι. Ἔλεγε
ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς, ἕνας σπουδαῖος, σύγχρονος ἅγιος, Ρῶσος
στήν καταγωγή, πού ἐτελειώθη στήν Ἀμερική, ὅτι στούς ἐσχάτους χρόνους,
ὅπως εἶναι τώρα, κάθε χριστιανός θά εἶναι ὑπεύθυνος γιά ὅλη τήν
Ἐκκλησία. Μήν περιμένουμε νά τά διορθώσουν ὅλα δηλαδή οἱ παπάδες καί οἱ
Δεσποτάδες, γιατί κι αὐτοί ἐν πολλοῖς εἶναι ἐκκοσμικευμένοι.
Ἡ προηγούμενη ἀνακοίνωση πού σᾶς διάβασα εἶναι φυσικά μέ τήν ἔγκριση τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, δέν βγαίνει ἔτσι…
Ἡ κάθαρση λοιπόν
ἀπό τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου
ἀπό τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ θέωση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος
τοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ τρεῖς πνευματικές καταστάσεις, τίς ὁποῖες πρέπει
νά περάσει ὁ πιστός καί στίς ὁποῖες ἀναφέρεται ὅλη ἡ ἀσκητική παράδοση,
ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλες οἱ Ἀκολουθίες. Λέμε στήν
Ἐκκλησία: «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν» ἤ «Χριστέ, τό φῶς τό ἀληθινόν» ἤ
«Βασιλεῦ οὐράνιε, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς». Αὐτά
δέν εἶναι σχήματα λόγου. Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν. Τό εἴδαμε τό φῶς τό
ἀληθινό; Ἔχει φῶς ἡ ψυχή σου ἤ ἔχει μαυρίλα καί σκοτάδι καί κατάθλιψη
καί ταραχή; Ἅμα ἔχει αὐτά, σημαίνει ὅτι δέν τό εἶδες τό φῶς. Μά λέει
‘’ἐγώ κοινώνησα’’. Μπορεῖ καί νά κοινώνησες, ἀλλά δέν κοινώνησες, δέν
ἔχεις κοινωνία μέ τό φῶς δηλαδή.
Γενικά λοιπόν σ’
αὐτό θά ἀναφερθοῦμε, πῶς δηλαδή πρέπει νά λειτουργήσουμε, πῶς θά γίνει
αὐτή ἡ ἐργασία μέσα μας καί πῶς πρέπει νά τοποθετούμαστε ἀπέναντι σ’
αὐτά πού ζοῦμε, σωστά ἤ ὄχι, τά ὁποῖα μᾶς τά σερβίρουνε καί πολλές φορές
τά καταπίνουμε ἀμάσητα, δηλαδή χωρίς νά τά ἐπεξεργαζόμαστε.
Λέει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: «οἱ
σημερινοί Ὀρθόδοξοι σήμερα ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ τόσο πολύ ἀπό αὐτήν τήν
παράδοση, πού δέν σκέπτονται πλέον τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική ἀγωγή μέσα
στά πλαίσια τῆς νόσου καί τῆς θεραπείας». Γιατί λέει ὁ π. Ἰωάννης
ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γεννιόμαστε ἄρρωστοι καί αὐτό εἶναι ἀλήθεια.
Γεννιόμαστε μέ τόν σκοτισμό τοῦ νοῦ, σκοτισμένοι ἀπό τά πάθη καί πρέπει
νά μποῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Ἅγιο Χρίσμα καί
ἐκεῖ μέσα νά θεραπευτοῦμε, νά φωτισθοῦμε καί νά θεωθοῦμε.
Αὐτό τό πράγμα καί
σάν ἔννοια καί σάν σκέψη πολλοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τό ἀγνοοῦν καί
πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία γιατί εἶναι καλό πράγμα. Ὄχι δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα
καλό πράγμα ἡ Ἐκκλησία γιατί ὑπάρχουν καί ἄλλα καλά πράγματα καί λένε
κοντά στά ὑπόλοιπα καλά πράγματα νά πηγαίνεις καί στήν Ἐκκλησία. Ὄχι. Ἡ
Ἐκκλησία εἶναι τό πᾶν, γιατί εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν.
Ἄν δέν τό καταλάβει αὐτό ὁ χριστιανός, τότε δέν εἶναι ἄνθρωπος τῆς
Ἐκκλησίας. Ἁπλῶς ἔχει καί τήν Ἐκκλησία ὅπως ἔχει καί τά ἄλλα καλά
πράγματα, ὅπως ἐνδεχομένως θά κάνει ἀθλητισμό, θά πάει μία ἐκδρομή, θά
πάει καί νά ἐκκλησιαστεῖ. Δέν ἀγκαλιάζει δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τόν ὅλο του
ἑαυτό, ὅλο του τό εἶναι, ὅλη του τήν ὕπαρξη καί ὅλη του τήν ζωή.
Ἑπομένως δέν θεραπεύεται.
«- Ὁ Χριστός
ποιός εἶναι γιά τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς; Δέν ἀποκαλεῖται
ἐπανειλημμένως μέσα στίς εὐχές καί στά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ
«ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν»; Πράγματι. Σέ ποιά ὅμως; Στά Ὀρθόδοξα.
«Ἄν ψάξετε στήν Παπική ἤ στήν Προτεσταντική παράδοση», στήν Δύση δηλαδή, «αὐτή ἡ ἐπωνυμία γιά τόν Χριστό, ὡς ἰατρό, δέν ὑπάρχει πουθενά!». Γιατί ἄραγε; Ἐνῶ κι αὐτοί ξεκίνησαν ὡς Ὀρθόδοξοι.Πρέπει νά τό ξέρουμε αὐτό ἡ Εὐρώπη ὅλη ἦταν Ὀρθόδοξη μέχρι τόν 7ο – 8ο αἰῶνα πού ἔχουμε τίς εἰσβολές τῶν βαρβάρων, τῶν Φράγκων. Ἦταν Ὀρθόδοξοι καί κράτησαν μέχρι τό 1054.
– Γιατί ὅμως μετά χάθηκε αὐτή ἡ ἐπωνυμία γιά τόν Χριστό;
«Ὁ Χριστός μόνο
στήν Ὀρθόδοξη παράδοση ἀποκαλεῖται ἰατρός. – Γιατί ὅμως αὐτή ἡ παράδοσις
ἔσβησε ἀπό τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες καί, ὅταν τούς μιλᾶμε
γιά θεραπευτική ἀγωγή, ξαφνιάζονται; Διότι ἡ ἀνάγκη τῆς καθάρσεως καί
τοῦ φωτισμοῦ, ἡ ἀνάγκη τῆς ἐσωτερικῆς ἀλλαγῆς ἔφυγε ἀπό τούς ἀνθρώπους
αὐτούς στήν δική τους Θεολογία. Γι’ αὐτούς ἐκεῖνος πού ἀλλάζει δέν εἶναι
ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός!». Προσέξτε τί λένε στή Δύση! Δέν καλεῖσαι νά ἀλλάξεις ἐσύ. Ὁ Θεός ἀλλάζει. «Ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτούς δέν ἀλλάζει. Τό μόνο πράγμα πού κάνει ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτούς εἶναι ὅτι γίνεται καλό παιδί»,
κάνει καλές πράξεις. Προσέξτε γιατί αὐτό τό πνεῦμα ἔχει μπεῖ καί σ’
ἐμᾶς, νά κάνεις καλές πράξεις, ὅπως λένε στούς προσκόπους κάθε μέρα νά
κάνεις μιά καλή πράξη ἤ μερικές καλές πράξεις. Ὅσο πιό πολλές κάνεις,
τόσο καλύτερα.
«Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπό κακό παιδί πού ἦταν γίνει καλό παιδί, τότε ὁ Θεός τόν ἀγαπᾶ». Ὅπως
λέει κι ἕνα τραγούδι πού λέγανε στίς Ὀργανώσεις «καί ὅλα τά καλά παιδιά
τά ἀγαπᾶ ἡ Παναγία» καί τούς ρωτοῦσα ‘Τά κακά παιδιά δέν τά ἀγαπάει ἡ
Παναγία, μόνο τά καλά ἀγαπάει;’ Ὁ Θεός τά καλά παιδιά τά ἀγαπάει. Τά
κακά δέν τά ἀγαπάει; Δέν εἶναι ὁ Θεός ἀγάπη δηλαδή; Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη
καί εἶναι καί μή ἀγάπη; Ἀλλάζει ὁ Θεός; Προσέξτε τί ἀνοησίες λέμε! Καί
τίς περνούσαμε καί στά παιδιά ἀπό τά Κατηχητικά καί ἔχουν ποτίσει κι
ἐμᾶς.
Ἡ Δύση αὐτό
ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Θεός ἀλλάζει γιατί ἔχουν μία δικαιϊκή ἀντίληψη γιά τόν
Θεό. Ἔφτασαν μάλιστα στό σημεῖο νά λένε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὀργισμένος καί
χρειάζεται αἷμα, χρειάζεται ἱκανοποίηση τῆς Θείας δικαιοσύνης καί
ἐπειδή δέν ὑπῆρχε ἄνθρωπος πού νά ἱκανοποιήσει τόν Θεό, ἀναγκάστηκε νά
γίνει ὁ Θεός-Υἱός ἄνθρωπος, νά θυσιαστεῖ γιά νά ἱκανοποιηθεῖ ὁ αἱμοβόρος
Θεός-Πατέρας καί ἡ δικαιοσύνη του. Αὐτές τίς ἀνοησίες λένε στή Δύση
δυστυχῶς. Εἶναι αὐτό τό δικαιϊκό πνεῦμα, τό ὁποῖο ἀπειλεῖ καί τήν
Ὀρθοδοξία.
«Ὅταν ὁ ἄνθρωπος
ἀπό κακό παιδί πού ἦταν γίνει καλό παιδί, τότε ὁ Θεός τόν ἀγαπᾶ.
Διαφορετικά, τόν ἀποστρέφεται! Ἄν παραμένει ἤ γίνεται κακό παιδί, τότε ὁ
Θεός δέν τόν ἀγαπᾶ! Δηλαδή, ἄν ὁ ἄνθρωπος γίνει καλό παιδί, τότε
ἀλλάζει καί ὁ Θεός καί γίνεται καλός. Καί ἀπό ἐκεῖ πού δεν τόν ἀγαποῦσε,
τώρα τόν ἀγαπᾶ! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται κακό παιδί, ὁ Θεός θυμώνει καί,
ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται καλό παιδί, ὁ Θεός χαίρεται! Αὐτό δυστυχῶς
γίνεται στήν Εὐρώπη».
Αὐτό λένε στήν
Εὐρώπη μέχρι σήμερα. Θέλετε νά σᾶς πῶ κι ἕνα ζωντανό παράδειγμα; Τώρα
πού τούς χρωστᾶμε καί ἔρχονται μέ τήν Τρόικα καί μᾶς τά ζητᾶνε συνέχεια
καί πιεστικά, ἐμεῖς ἐπειδή κρατᾶμε ἀκόμα λίγο ἀπό τό Ὀρθόδοξο πνεῦμα,
δέν ἔχουμε τό δικαιϊκό πνεῦμα, τούς ζητούσαμε παράταση, νά ἔκαναν λίγη
ὑπομονή καί θά τούς τά δίναμε. Αὐτό εἶναι ὀρθόδοξο. Γι’ αὐτούς εἶναι
ἀκατανόητο. Λένε ‘’τά πήρατε νόμιμα, θά μᾶς τά δώσετε’’. Αὐτό τό
δικαιϊκό πνεῦμα, δέν ἔχει ἔλεος. Οὔτε παράταση, οὔτε τίποτα. Αὐτό εἶναι
τό πνεῦμα τῆς Δύσης, ἀνελέητοι καί αὐτός εἶναι καί ὁ Θεός τους
ἀνελέητος. Ἀλλά αὐτός δέν εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός!
«Τό κακό εἶναι ὅτι αὐτό δέν γίνεται μόνο στήν Εὐρώπη, ἀλλά γίνεται καί στήν Ἑλλάδα καί σέ πολλούς μέσα στήν Ἐκκλησία αὐτό τό πνεῦμα ἐπικρατεῖ». Ἔρχονται
καί κάποιοι ἔντρομοι στήν ἐξομολόγηση καί λένε ‘’ἐμένα ὁ Θεός θά μέ
κάψει, εἶναι τόσο θυμωμένος μαζί μου…’’. Δέν εἶναι ἔτσι ὁ Θεός! Ὁ Θεός
πάρα πολύ χαίρεται μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα μέ τούς
ἁμαρτωλούς πού μετανοοῦν καί ἀγαπάει τούς πάντες, ἀγαπάει κι αὐτούς πού
εἶναι στήν ἁμαρτία, ἀκόμα καί τόν διάβολο ἀγαπάει καί θέλει ὅλοι νά
σωθοῦνε.
«Ἔχει καταντήσει νά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μία θρησκεία, πού ὁ Θεός ἀλλάζει διαθέσεις! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλός, ὁ Θεός τόν ἀγαπάει. Καί ὅταν εἶναι κακός, ὁ Θεός δέν τόν ἀγαπάει». Ἔτσι πιστεύουν κάποιοι. «Ὁ Θεός δηλαδή τιμωρεῖ καί βραβεύει! Ὁπότε ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα» στήν Ἑλλάδα, προσέξτε τή λέξη «εἶναι μία ἠθικολογία», ἔτσι τήν καταντήσαμε τήν Ὀρθοδοξία μιά ἠθικολογία, ἕνα ‘πρέπει’ καί ἕνα ‘δέν πρέπει’.
Γι’ αὐτό καί τά νέα
παιδιά ἀντιδροῦν: ‘’Γιατί δέν πρέπει νά κάνω αὐτό ἤ γιατί πρέπει νά πάω
Ἐκκλησία; Τί θά πεῖ πρέπει;’’. Ἔχουν δίκαιο γιατί δέν τούς λέμε τήν
οὐσία πού εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ νοῦ, ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἡ ἀπομάκρυνση
ὅλων τῶν λογισμῶν, ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού θά φέρει τόν καρπό
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού εἶναι ἡ χαρά, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη (Γαλ. 5,22),
ὅλα αὐτά πού ψάχνουμε καί ἔχουμε καταντήσει τήν πίστη μας ἕναν κώδικα,
ἕνα σύνολο δηλαδή ἀπό κανόνες. Πρέπει, πρέπει, πρέπει… κι ἄν τά τηρήσεις
αὐτά, θά πᾶς στόν Παράδεισο. Ὄχι δέν εἶναι αὐτό, ἕνα σύνολο κανόνων,
ἀλλά εἶναι ἕνα βίωμα καί μιά ἐμπειρία τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς
θέωσης.
«Αὐτά δέν διδάσκανε τά Κατηχητικά στά παιδιά καί οἱ παραεκκλησιαστικές
Ὀργανώσεις, πού ἔχουν Δυτικά πρότυπα καί διέβρωσαν τό Ὀρθόδοξο πνεῦμα;». Αὐτά πού εἴπαμε προηγουμένως ὅτι ἅμα εἶσαι καλό παιδί, θά σέ ἀγαπάει ὁ Θεός, ἄν εἶσαι κακό, θά σέ τιμωρήσει.
Ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ.
Μόνος του ὁ ἄνθρωπος αὐτοβασανίζεται καί αὐτοτοποθετεῖται στήν κόλαση
ἀπό τή στιγμή πού ἐπιλέγει νά μήν εἶναι μέ τόν Θεό. «Τά ὀψώνια τῆς
ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6,23), μᾶς τό εἶπε ξεκάθαρα. Γιατί; Γιατί ζωή
εἶναι ὁ Θεός. Ὅταν ἐσύ ἐπιλέγεις νά μήν εἶσαι μέ τόν Θεό, φεύγεις ἀπ’ τή
ζωή. Ἄρα ποῦ πᾶς; Στόν θάνατο. Φεύγεις ἀπό τό φῶς, ἄρα ποῦ πᾶς; Στό
σκοτάδι. Πολύ ἁπλά. Δέν σέ τιμωρεῖ ὁ Θεός. Τό φῶς δέν τιμωρεῖ. Ἡ ἀπουσία
τοῦ φωτός, στήν ὁποία ἐσύ καταδικάζεις τόν ἑαυτό σου, αὐτή εἶναι καί ἠ
τιμωρία σου.
«Λοιπόν, ἄν κάποιος μετά ἀπό αὐτά θελήσει νά μάθει γιατί», γιατί
φτάσαμε σ’ αὐτό τό σημεῖο; Γιατί μᾶς πότισαν μ’ αὐτές τίς ἀντιλήψεις οἱ
κατηχητές μας καί οἱ παπάδες μας ἐνδεχομένως καί οἱ Δεσποτάδες μας;
Διαβάζοντας κανείς τήν Ἱστορία – ἡ ὁποία εἶναι κλειδί καί πρέπει νά τή
διαβάζουμε, γιατί ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται καί ὅποιος δέν ξέρει ἱστορία
κάνει τά ἴδια λάθη πού ἔκαναν καί οἱ πρίν ἀπό αὐτόν – θά δοῦμε ὅτι «κατήντησε ἡ Ὀρθοδοξία σ΄ αὐτά τά χάλια» ἐξ αἰτίας τῆς εἰσβολῆς τοῦ πνεύματος τῆς Δύσης, τό ὁποῖο μπῆκε μέσω τῶν Νεοελλήνων Διαφωτιστῶν καί μάλιστα τοῦ Ἀδαμάντιου Κοραῆ, πού τόν ἔχουμε περί πολλοῦ.
«Αὐτός
εἰδικά μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ ’21 ἐγκαινίασε αὐτήν τήν γραμμή στήν
Ἑλλάδα, τήν προτεσταντική θεολογία. Ἐγκαινίασε τόν διωγμό ἐναντίον τοῦ
ἡσυχασμοῦ, ἐναντίον τοῦ παραδοσιακοῦ Μοναχισμοῦ, ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου
καί μόνης σωστῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου».
Ὅταν ἦρθαν
στήν Ἑλλάδα αὐτοί χρησιμοποιώντας καί τόν Ὄθωνα καί τούς Βαυαρούς μέ
τρεῖς νόμους κλείσανε πάνω ἀπό 400 μοναστήρια. Αὐτό πού δέν ἔκαναν οἱ
Τοῦρκοι 400 καί 500 χρόνια τό ἔκαναν οἱ Νεοέλληνες Διαφωτιστές
ἐπηρεασμένοι ἀπό τούς Προτεστάντες. Γιατί; Τί τούς πειράζανε τά
μοναστήρια; Ἤξεραν πολύ καλά τί ἔκαναν. Τά μοναστήρια ἦταν οἱ πνεύμονες
τοῦ Ἔθνους. Πήγαινε ὁ λαός καί ξεκουραζόταν καί ἔπαιρνε δυνάμεις. Αὐτό
δέν τό θέλανε, γιατί αὐτοί θέλανε ἀνδρείκελα, θέλανε δούλους, θέλανε
ὑποταγμένα ἀνθρωπάρια. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν φτιάχνει τέτοια ὄντα, φτιάχνει
ἐλεύθερους ἀνθρώπους, φτιάχνει ἀνθρώπους μέ ὁλοκληρωμένη καί ὑγιῆ
προσωπικότητα καί δέν τό ἤθελαν αὐτό. Θέλανε δούλους, ὅπως καί ἡ Νέα
Τάξη Πραγμάτων σήμερα.
– Γιατί χτυπάει τήν Ὀρθοδοξία;
Γιατί εἶναι ἡ μόνη
ἐπιστήμη -ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐπιστήμη- ἰατρική ἐπιστήμη εἶναι, ἡ ὁποία
παράγει ὑγιεῖς προσωπικότητες, ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Σήμερα στήν Εὐρώπη
τά ἄτακτα παιδιά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Γιατί εἴμαστε ἄτακτα; Γιατί
εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, δέν ὑποτασσόμαστε στό πνεῦμα τους, πού εἶναι αὐτό τό
πνεῦμα πού εἴπαμε τό δικαιϊκό, τό ἀνελέητο. Ἄν διαβάσετε λοιπόν στήν
ἱστορία, θά διαπιστώσετε πώς ὁ διωγμός αὐτός ἐγκαινιάστηκε ἀπό τόν Κοραή
καί ἀπό ἄλλους μετά βεβαίως καί προσπάθησαν ἔτσι νά ἐξαλείψουν, καί ἐν
μέρει τό πέτυχαν, αὐτή τήν παράδοση, ἡ ὁποία ὑπῆρχε στό Ἔθνος, τήν
θεραπευτική παράδοση.
«Ἄς ὑποθέσωμε ὅτι
ἕνας ἐρευνητής ἐπιστήμονας, πού δέν ἔχει σχέση μέ θρησκεῖες, ἕνας
ἄθεος, ἄν θέλετε, κάνει ἔρευνα πάνω στίς θρησκευτικές παραδόσεις καί
φθάνοντας στήν Ὀρθόδοξη παράδοση σκαλίζει, ἀνακαλύπτει καί περιγράφει
αὐτά τά πράγματα. Ὁπότε λέγει: Γιά κοιτᾶτε ἐδῶ! Αὐτή ἡ παράδοση μιλάει
γιά ψυχή, γιά νοερᾶ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς καί γιά συγκεκριμένη θεραπευτική
ἀγωγή». Δηλαδή δέν μιλάει στόν ἀέρα, νά πεῖ κάποιες ἠθικές
συμβουλές: ‘αὐτό εἶναι καλό, πρέπει αὐτό, πρέπει τό ἄλλο..’. Ὄχι, μιλάει
γιά συγκεκριμένα πράγματα. Μιλάει γιά πράγματα, ὄχι γιά ἰδέες, γιά
ἀφηρημένα ὄντα.
«Μετά αὐτός ὁ
ἄνθρωπος ἐρευνώντας φθάνει νά ἀναγνωρίσει ὅτι, ἄν αὐτή ἡ θεραπευτική
ἀγωγή ἐφαρμοσθεῖ στίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, θά ἔχει πολύ ὠφέλιμα
ἀποτελέσματα γιά τήν ἀτομική καί κοινωνική ὑγεία».
– Γιατί νομίζετε ὁ Μέγας Κωνσταντίνος ἀγκάλιασε τήν Ὀρθοδοξία, ἐνῶ ἦταν εἰδωλολάτρης;
Διότι κατάλαβε ὅτι ἡ
Ὀρθοδοξία παράγει σωστούς πολίτες. Ἔβλεπε πόσο διέφερεν οἱ χριστιανοί
ἀπό τούς εἰδωλολάτρες -πολίτες τοῦ κράτους του ἦταν- καί ἀποφάσισε νά
δώσει αὐτή τήν ἀγωγή στούς πολίτες του μέ ἀποτέλεσμα νά ἀγκαλιάσει τήν
Ὀρθοδοξία, γιατί κατάλαβε ὅτι ἐκεῖ βρίσκεται ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς τοῦ
ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό καί ἔκανε αὐτή τήν πολύ μεγάλη τομή καί δημιουργήθηκε
ὁ πολύ σπουδαῖος πολιτισμός, ὁ Ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός καί ὅλη αὐτή ἡ
παράδοση, ἡ Πατερική, ἡ Ὀρθόδοξη θεραπευτική παράδοση.
«Μετά,
συνεχίζοντας τό ψάξιμο, ἀρχίζει νά ἐξακριβώνει ἀπό πότε ἐμφανίσθηκε αὐτή
ἡ παράδοση, ποιές εἶναι οἱ πηγές της, πόσους αἰῶνες ἐπιτυχῶς
ἐφαρμόσθηκε στήν πράξη, ποῦ ἐφαρμόσθηκε καί συνεχίζοντας βρίσκει γιατί
δέν ὑπάρχει σήμερα στούς Ὀρθοδόξους, στήν πλειοψηφία τους, αὐτή ἡ
παράδοση, καί γιατί ἡ Ὀρθοδοξία ὑπέστη ἀλλοίωση. Καί ὁ ἐρευνητής αὐτός
συνεχίζει καί βρίσκει ὅτι αὐτό συνέβη, διότι ἐδιώχθη ὁ Ἡσυχασμός καί ὁ
παραδοσιακός Μοναχισμός, πού εἶναι ὁ φορέας τῆς παραδόσεως αὐτῆς».
Αὐτό γίνεται μέχρι
σήμερα. Βλέπετε ἀνθρώπους –θρησκευόμενους κατά τά ἄλλα- τῆς Ἐκκλησίας
πού, ὅταν τό παιδί τους πάει νά γίνει μοναχός, κάνουν ἐπανάσταση. Γιατί;
Γιατί ὑπάρχει μέσα στήν ψυχή τους αὐτό τό ἀντιμοναχικό πνεῦμα, τό ὁποῖο
ἔχει καλλιεργηθεῖ ἀπό αὐτά τά χρόνια, μετά τήν Ἀπελευθέρωση. Αὐτός ὁ
διωγμός καί αὐτή ἡ ἀπαξίωση τοῦ Μοναχισμοῦ εἶναι σκόπιμη. Δέν εἶναι
φυσιολογική, οὔτε τυχαῖα. Ἔγινε σκόπιμα ἀπό τήν Δύση καί πέρασε μέσα στό
ὑποσυνείδητο, θά λέγαμε, τοῦ λαοῦ μας, ὥστε εἶναι σχεδόν ἀδύνατο γιά
γονεῖς ν’ ἀκούσουν χωρίς ταραχή καί φωνές ὅτι τό παιδί τους θέλει νά
γίνει μοναχός. Θεωρεῖται πολύ λάθος καί μεγάλη ἀπαξίωση καί μεγάλη
ἀτιμία ἐνδεχομένως γιά τήν οἰκογένειά του κ.λ.π. ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς
δυτικῆς ἀντιλήψεως.
– Γιατί διώχθηκε ὅμως ὁ Μοναχισμός καί ὁ Ἡσυχασμός;
«Διότι οἱ χῶροι στούς ὁποίους ἤκμαζε» Ἑλλάδα, Ρωσία, «ἄρχισαν νά δυτικοποιοῦνται πολιτιστικά», νά παίρνουν τά δυτικά πρότυπα «ὅπως συνέβη στήν Ρωσία μετά τήν μεταρρύθμιση τοῦ «Μεγάλου» Πέτρου, καί στήν Ἑλλάδα μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821». Ὁ
Πέτρος, ὁ ‘’Μέγας Πέτρος’’ -καθόλου μεγάλος δέν ἦταν-ἔκανε αὐτό τό
ἄνοιγμα στή Δύση καί ἔβαλε δυτικά πρότυπα στή Ρωσία. Γι’ αὐτό, ἄν πᾶτε
στή Ρωσία, θά δεῖτε τεράστιους ναούς, πολυτελεῖς, θά ἀκούσετε τετράφωνες
χορωδίες καί θά δεῖτε ἁγιογραφίες πού νά μοιάζουν μέ τίς δυτικές καί
ὄχι μέ τίς βυζαντινές. Ὅλα αὐτά ξεκίνησαν ἀπό τόν Μέγα Πέτρο. Εἶναι τό
δυτικό πνεῦμα, τό ὁποῖο εἰσέβαλλε στή Ρωσία καί τό ὁποῖο ἀλλοίωσε τό
ὀρθόδοξο πνεῦμα καί καταδίωξε τόν μοναχισμό στή Ρωσία. Γιατί καί στή
Ρωσία εἴχαμε ἀκμάζοντα Μοναχισμό καί Ἡσυχασμό. Τό ἴδιο συνέβη καί στήν
Ἑλλάδα.
Τό πνεῦμα τό
ὀρθόδοξο εἶναι ταπεινό. Τά ταπεινά ἐκκλησάκια πού δημιουργοῦν κατάνυξη.
Πᾶτε στό Μυστρᾶ νά δεῖτε πῶς ἦταν οἱ Βυζαντινές Ἐκκλησίες. Ἡ ταπεινή
μουσική ἡ μονοφωνική ἐκφράζει τήν Ὀρθοδοξία καί ὄχι ἡ πολυφωνική. Ἡ
πολυφωνία ἐκφράζει τήν αἵρεση καί τόν Οἰκουμενισμό. Ὁ Οἰκουμενισμός αὐτό
λέει ‘κρατῆστε ὁ καθένας τήν πίστη σας καί νά εἴμαστε ὅλοι μαζί’,
πολυφωνία. Δέν εἶναι σωστό. Ὁ Χριστός μᾶς κάλεσε σέ ἕνα πνεῦμα, ὄχι σέ
πολλά πνεύματα. Ὁ σκοπός καί τοῦ Μοναχισμοῦ καί τοῦ Γάμου καί τῆς
Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἴδιος: νά γίνουμε ἕνα πνεῦμα ἐν Χριστῶ. Καί οἱ σύζυγοι
καί τά παιδιά στόν γάμο καί οἱ μοναχοί στό Μοναστήρι καί ὅλη ἡ Ἐνορία
καί ἡ τοπική Ἐκκλησία στίς κατά τόπους Ἐκκλησίες «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»
(Ἰω. 17,21). Αὐτό εἶναι τό ὀρθόδοξο πνεῦμα, αὐτός εἶναι ὁ πόθος τοῦ
Χριστοῦ. Καί ὄχι ἡ πολυφωνία. Γι’ αὐτό ἡ ἐκκλησιαστική φωνή εἶναι
μονοφωνική, ἐκφράζει αὐτό τό ἕν πνεῦμα, τό «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ
καρδίᾳ δοξάζειν καί ἀνυμνεῖν τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά σου»,
ὅπως λέμε στήν Ἐκκλησία.
Μπῆκε λοιπόν στήν
Ρωσία, μπῆκε καί στήν Ἑλλάδα αὐτό τό δυτικό πνεῦμα καί σήμερα
συνεχίζεται αὐτός ὁ ἐκδυτικισμός καί μᾶς ἔχει κυριέψει τό ἀμερικάνικο
πνεῦμα καί τά φάστ-φουντ, τά μπλού-τζήν καί ὅλα αὐτά, ὅλος αὐτός ὁ
πολιτισμός, πού δέν εἶναι πολιτισμός τελικά, εἶναι μιά ἐπαναφορά στήν
ἀγριότητα καί αὐτό φαίνεται ξεκάθαρα στή μουσική.
Αὐτή λοιπόν ἡ
δυτικοποίηση ἔφερε καί τόν διωγμό τοῦ Μοναχισμοῦ καί τοῦ Ἡσυχασμοῦ.
Γιατί ἀκριβῶς ὁ Μοναχισμός καί ὁ Ἡσυχασμός εἶναι ἀντίθετος σ’ αὐτό τό
πνεῦμα τό δυτικό, τό ὁποῖο προσέξτε εἶναι πνεῦμα τῆς ἄνεσης, τῆς
καλοπέρασης, εἶναι πνεῦμα ἀντι-σταυρικό. Εἶναι τό πνεῦμα τοῦ
Ἀντιχρίστου. Ὁ Ἀντίχριστος ἔχει ἕνα σύμβολο.
– Ποιό εἶναι τό σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου;
Τό 666. Ἔχει καί ὁ Χριστός σύμβολο.
– Ποιό εἶναι τό σύμβολο τοῦ Χριστοῦ;
Ὁ Σταυρός. Στήν
Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ ἐπειδή εἶναι τόσο σημαντική γιορτή ἡ Ἐκκλησία
γιορτάζει ἀπό πρίν, τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως καί τήν ἑπόμενη Κυριακή
μετά τήν Ὕψωση, δηλαδή κρατάει ἡ γιορτή καί μετά τήν κυριώνυμη ἡμέρα
γιατί θέλει νά μᾶς δείξει ὅτι ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι σταυρική καί τό
πνεῦμα μας πρέπει νά εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Σταυροῦ, δηλαδή τῆς θυσίας. Ὁ
Χριστός -χωρίς νά ἐκβιάζει κανέναν- εἶπε «ὅστις θέλει ὀπίσω μου
ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καἰ ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί
ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Δέν εἶπε ἐλᾶτε καί θά καλοπεράσετε, θά
σᾶς δώσω ἕνα σπίτι μέ ὅλα τά κομφόρ καί αὐτοκίνητο καί καλοπέραση καί τά
πάντα…
Εἶπε θά σᾶς δώσω
Σταυρό. Ἔρχεται ὁ διάβολος τώρα καί τό ἀντίχριστο πνεῦμα καί λέει ‘’δέν
χρειάζεται Σταυρός’’. Ὅ,τι εἶπε στήν Εὔα: ‘’ἄσε τίς ὑπακοές, θά φᾶς τό
φροῦτο, τόν καρπό καί θά γίνεις θεός’’. Γρήγορα, χωρίς νά κουραστεῖς.
Ἔτσι ἔρχεται καί μᾶς κοροϊδεύει ὁ διάβολος, μᾶς λέει ψέματα: ‘’ἐλᾶτε σέ
μένα καί θά σᾶς δώσω τά πάντα’’. Καί τελικά μᾶς δίνει τόν θάνατο, τά
ναρκωτικά, τό AIDS καί ὅλοι αὐτοί πού
ἐπιλέγουν τόν σατανικό αὐτόν δρόμο ἐκεῖ καταλήγουνε. Τό πνεῦμα λοιπόν
τῆς Δύσης εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί τό σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου
εἶναι τό 666.
– Πῶς γράφεται στά ἑλληνικά τό 666;
Χ΄ξ΄στ΄. Τί
σημαίνει αὐτό; Χριστιανός ξένος Σταυροῦ. Χριστιανός ἀποξενωμένος δηλαδή
ἀπό τόν Σταυρό. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτό εἶναι τό
πνεῦμα πού δυστυχῶς μπαίνει καί στήν Ἐκκλησία τήν Ὀρθόδοξη καί στούς
χριστιανούς. Λένε: ‘Γιατί εἶπε ὁ Χριστός νά κακοπαπερνᾶμε; Ὄχι. Νά
καλοπερνᾶμε. Καί ἐδῶ καλά καί ἐκεῖ καλά’. Καί στό τέλος, ὅπως λέει ὁ
Γέροντας Παΐσιος, θέλουμε καί τίς ἁμαρτίες μας νά τίς εὐλογήσει ὁ Θεός.
Ἐμεῖς νά ἁμαρτάνουμε κι Ἐκεῖνος νά εὐλογεῖ καί τίς ἁμαρτίες.
Ἕνας μεγάλος ἱστορικός στή Δύση, τό ὄνομά του εἶναι Τoynbee, ἴσως τόν ἔχετε ἀκούσει, λέει: «ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος πολιτισμός», ἔτσι τόν ὀνομάζει αὐτός, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι πολιτισμός, «ἀφομοιώνεται σιγά-σιγά ἀπό τόν Δυτικό πολιτισμό». Βέβαια
εἶναι ἀλήθεια αὐτό. Ἡ ἐκκοσμίκευση μπαίνει ὅλο καί βαθύτερα καί στίς
ἐνορίες καί στίς Μητροπόλεις καί στούς παπάδες καί στούς Δεσποτάδες καί
σέ ὅλους τούς χριστιανούς.
«Ἔχει γράψει
ὁλόκληρο βιβλίο, στό ὁποῖο διακρίνει τούς ὑπάρχοντες σήμερα πολιτισμούς
σέ πέντε μόνον, ἀπό τούς εἴκοσι μέ εἰκοσι πέντε πού ὑπῆρχαν στό
παρελθόν. Αὐτοί οἱ πέντε πολιτισμοί εἶναι ὁ Ἰνδικός πολιτισμός, ὁ
πολιτισμός τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς (Κίνα, Ἰαπωνία), ὁ Εὐρωπαϊκός πολιτισμός, ὁ
Ὀρθόδοξος πολιτισμός καί ὁ πρωτόγονος πολιτισμός πού ὑπάρχει σήμερα
ἀκόμη σέ περιοχές τῆς Αὐστραλίας καί τῆς Ἀφρικῆς. Καί ἔχει ὁ Toynbee τήν
θεωρία ὅτι ὅλοι οἱ πολιτισμοί σήμερα δυτικοποιοῦνται». Πράγματι συμβαίνει αὐτό.
«Στό παρελθόν αὐτή ἡ δυτικοποίηση κατεβλήθη προσπάθεια νά γίνει μέσω τῆς Ἱεραποστολῆς τῶν Δυτικῶν ἱεραποστόλων», τῶν
Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι πήγαιναν τάχατες γιά νά
μιλήσουν γιά τόν Χριστό, ἐνῶ στήν πραγματικότητα πήγαιναν μέ σκοπό νά
καταλάβουν τίς χῶρες αὐτές καί νά ἐκμεταλλευτοῦν τόν πλοῦτο τους. Γι’
αὐτό καί δέν θέλουν νά τούς δοῦνε σήμερα οὔτε στήν Ἀφρική, οὔτε στή Μέση
Ἀνατολή. Ἀντίθετα ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους μᾶς θέλουν, γιατί δέν τούς
κάναμε αὐτά πού τούς κάνανε οἱ «ἱεραπόστολοι» καί οἱ μισιονάριοι τῆς
Δύσης. Οὐσιαστικά αὐτοί πῆγαν ἐκεῖ γιά νά ἐπιβληθοῦν, νά ἐπιβάλλουν τόν
πολιτισμό τους καί νά ἐκμεταλλευτοῦν τόν πλοῦτο τῶν ντόπιων.
«Οἱ Εὐρωπαῖοι
στό παρελθόν ἀλλά καί σήμερα ἀκόμη ἐξαποστείλανε καί ἐξαποστέλλουν
στρατούς ἱεραποστόλων γιά νά κάνουν ὄχι μόνο τά ἄλλα ἔθνη Χριστιανούς,
ἀλλά καί νά τούς δυτικοποιήσουν. Καί γι’ αὐτό ὑπάρχουν καί στήν Ἑλλάδα
ὅλοι αὐτοί οἱ αἱρετικοί καί δροῦν ἀκόμη. Ἡ ἱεραποστολή αὐτή ὅμως, λέγει ὁ
Toynbee, ἀπέτυχε στά εἰδωλολατρικά ἔθνη τῆς Ἀφρικῆς καί ὅπου ἀλλοῦ,
διότι οἱ ἱεραπόστολοι χώριζαν μεταξύ τους τούς ἀνθρώπους. Π.χ. σέ μία
οἰκογένεια εἰδωλολατρῶν συνέβαινε ὁ ἕνας νά γίνει Λουθηρανός, ὁ ἄλλος
ἀδελφός νά γίνει Ἀγγλικανός, ὁ ἄλλος Βαπτιστής, ὁ ἐξάδελφος Μεθοδιστής, ὁ
ἄλλος Πεντηκοστιανός, ὁ ἄλλος Εὐαγγελικός κλπ., ὁπότε ὄχι μόνο
διέσπασαν τό ἔθνος τους σέ μικρά κομμάτια ἀπό πλευρᾶς θρησκευτικῆς, ἀλλά
καί τίς ἴδιες τίς οἰκογένειες».
Αὐτή τή
διάσπαση πού ἔχουν στή Δύση -μόνο οἱ Προτεστάντες εἶναι κάπου 23000
αἱρέσεις- τήν μετέφεραν καί στίς χῶρες πού ὑποτίθεται ἔκαναν
ἱεραποστολή. «Διεπιστώθη λοιπόν ὅτι ἡ ἱεραποστολή αὐτοῦ τοῦ εἴδους εἶχε μεγάλη ἀποτυχία στήν δυτικοποίηση τῶν ἀνθρώπων τοῦ τρίτου κόσμου».
«Ὁ Τoynbee
λοιπόν πρότεινε τό 1948 μία νέα λύση. Ἡ δυτικοποίησις αὐτή νά γίνει μέσω
τῆς τεχνολογίας, καθώς καί μέσω τῆς οἰκονομίας».
– Βλέπετε λοιπόν ἀπό ποῦ ξεκινάει ἡ Παγκοσμιοποίηση;
Δέν εἶναι τυχαῖα
ὅλα αὐτά. Ἡ Παγκοσμιοποίηση σ’ αὐτό στοχεύει στό νά γίνει ὅλος ὁ κόσμος
ἕνα, μέσω τῆς οἰκονομίας καί ὁ Οἰκουμενισμός μέσω τῆς θρησκείας. Νά
φτιάξουν μιά παγκόσμια θρησκεία, τήν πανθρησκεία καί νά ἑνώσουν
ὑποτίθεται ἔτσι τόν κόσμο.
Οὐσιαστικά ὅμως
θέλουν νά ἐπιβάλλουν μιά παγκόσμια δικτατορία καί ὅλα αὐτά ξεκινᾶνε ἀπό
τούς κεφαλαιοκράτες, τούς μεγαλοτραπεζίτες κ.λ.π. οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς
ἀπώτερο σκοπό νά ἐλέγξουν τόν κάθε ἄνθρωπο βάζοντάς του ἕνα τσίπ. Τό
λένε ἀπροκάλυπτα. Ὑπάρχει ἕνας διάλογος στό διαδίκτυο τοῦ Ἀαρών Ροῦσο
καί τοῦ Ροκφέλερ, αὐτοῦ τοῦ πάμπλουτου Ἀμερικάνου, ὅπου ὁ Ροκφέλερ λέει
ἀπροκάλυπτα ὅτι ὁ τελικός σκοπός μας εἶναι νά βάλουμε σέ κάθε ἄνθρωπο
ἔνα τσίπ πάνω του, ὄχι σέ κάρτα. Πάνω στό σῶμα του καί ὅποιος δέν μᾶς
κάνει… πολύ ἁπλά θά τόν σβήνουμε. Θά σβήνουμε τό τσίπ καί θά εἶναι
ἀνύπαρκτος πλέον γιά τό σύστημα. Αὐτός εἶναι ὁ τελικός στόχος καί
βλέπουμε πῶς αὐτή ἡ παγκοσμιοποίηση προχωράει, π.χ. μέσω τῆς
τεχνολογίας, ὅπου μέ τό ἴντερνετ ὅλος ὁ πλανήτης εἶναι καλωδιωμένος,
ἀκόμη καί στήν ἔρημο ἄν πᾶς, θά βρεῖς ἴντερνετ καί δορυφορική τηλεόραση.
Οἱ Βεδουίνοι σχεδόν δέν ἔχουν νά φᾶνε καί ἔχουν δορυφορικές
τηλεοράσεις.
– Τί εἶναι ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία;
Εἴπαμε γιά τό ἀλλοιωμένο πνεῦμα τῆς Δύσης καί πῶς ἔχει ἐπηρεάσει κι ἐμᾶς.
«Μέσα ὄμως σ’ αὐτήν τήν ἐξέλιξη ὑπάρχει καί ἡ ἀντεπίθεσις τῶν
Ὀρθοδόξων, τοῦ Ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ. Τί εἶναι ὅμως Ὀρθόδοξος πολιτισμός;
Εἶναι πολιτισμός μέ τήν ἔννοια τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ; Ὄχι». Εἶναι κουλτούρα, εἶναι μιά τέχνη, μιά τεχνική; Ὄχι.
«Δέν εἶναι
πολιτισμός ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἄς τήν ὀνομάζει ὁ Toynbee Ὀρθόδοξο
πολιτισμό. Γιατί; Διότι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐπιστήμη καί μάλιστα ἰατρική
ἐπιστήμη σύμφωνα μέ τά σημερινά κριτήρια». Ὅταν μιλᾶμε γιά ἐπιστήμη
ἐννοοῦμε: παρατήρηση – πείραμα – ἐπαλήθευση. Δηλαδή εἶναι κάτι τό ὁποῖο
μπορεῖς καί ἐσύ νά τό δοκιμάσεις καί νά τό ἐπαληθεύσεις ἄν ἰσχύει. Δέν
εἶναι μιά ἁπλή θεωρία. Εἶχε μιά ἰδέα κάποιος, τό στοχάστηκε καί μᾶς τό
εἶπε. Ὄχι. εἶναι μία ἰατρική. Ὅπως στήν ἰατρική τοῦ σώματος γνωρίζεις
ὄτι ὑπάρχουν οἱ τάδε νόσοι, ὑπάρχουν αὐτά τά φάρμακα καί εἶναι σίγουρο
ὅταν τά πάρεις -ἄν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο πού ἐνδεχομένως δέν τό ἔχεις
βρεῖ- ὅτι θά λειτουργήσουν καί θά θεραπευτεῖς.
Ἔτσι ἀκριβῶς
γίνεται καί μέ τήν ἰατρική τῆς ψυχῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τά φάρμακα, ἔχει
καί τήν θεραπευτική μέθοδο καί ἔγκειται τώρα στόν καθένα ἀπό μᾶς, ἐάν
θέλει, νά μπεῖ σ’ αὐτή τήν θεραπευτική διαδικασία, νά πάρει τά φάρμακα
καί νά δεῖ ὅτι τό σχῆμα λειτουργεῖ. Ἄν βέβαια δέν θέλει, θά μείνει
ἀθεράπευτος. Γι’ αὐτό λέει ὁ π. Ἰωάννης λοιπόν, ὅτι εἶναι ἰατρική καί
τήν κατατάσσει μέ τίς θετικές ἐπιστῆμες. Κακῶς τήν ἔχουμε στίς
θεωρητικές ἐπιστῆμες καί στίς Παναελλήνιες. Ὄχι ἡ Θεολογία εἶναι θετική
ἐπιστήμη. Ὅταν εἶναι θεολογία πραγματική καί ὄχι ὅταν εἶναι φιλοσοφία,
ὅπως δυστυχῶς ἔχει καταντήσει σήμερα γιά κάποιους.
«Ὄχι πολιτισμός. Δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία πολιτικό ἤ κοινωνικό σύστημα», ὅπως πάλι κάποιοι θέλουν νά τήν παρουσιάσουν. Γιατί; «Διότι ἀναφέρεται στήν προσωπική σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του» καί ὄχι σέ μιά ἀλλαγή στίς κοινωνικές τομές.
Γιατί, ὅσο καί ἐάν ἀλλάξει κανείς τό κοινωνικό σύστημα, δέν θά ὑπάρχει
ἀποτέλεσμα, ἄν δέν ἀλλάξει ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἄν ὁ ἄνθρωπος παραμείνει
ἐμπαθής θά βρεῖ τρόπο καί θά ὑπερβεῖ τό σύστημα. Θά τό ὑποσκάψει τό
σύστημα, ὅσο τέλειο κι ἄν εἶναι. Ἡ πραγματική ἀλλαγή τῆς κοινωνίας
γίνεται ὅταν ἀλλάξει ὁ κάθε ἄνθρωπος. Αὐτός εἶναι καί ὁ στόχος τῆς
Ἐκκλησίας, ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί αὐτό δέν εἶναι
κοινωνικό σύστημα, οὔτε πολιτικό.
Αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό: «Ἡ Ὀρθοδοξία βασίζεται σ’ αὐτά τά δύο: Στο «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο (Ἰωάν. 1,14)», στό ὅτι τό δεύτερο πρόσωπο ἔγινε σάρκα – ἄνθρωπος, στήν ἐνανθρώπηση δηλαδή τοῦ Θεοῦ «καί στό «ἐν τῷ Ἅδη οὐκ ἔστι μετάνοια», στό γεγονός ὅτι μετά θάνατον, στόν Ἅδη δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά διορθώσει τόν νοῦ του. Νά θεραπευτεῖ, νά σωθεῖ μετά θάνατον, δέν μπορεῖ. Ὅ,τι κάνει, πρέπει νά τό κάνει πρίν πεθάνει.
«Βέβαια μέσα στήν Ὀρθοδοξία ὑπάρχουν προϋποθέσεις γιά νά δημιουργήσει πολιτισμό. Ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι πολιτισμός». Νά
ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ προϋπόθεση τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ, νομίζω μποροῦμε
νά τό ποῦμε αὐτό, ὅτι ὄντως παράγει ἕναν τέλειο πολιτισμό, ὅταν ὁ
ἄνθρωπος εἶναι πραγματικά θεραπευμένος.
«Ἀλλά ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι οὔτε θρησκεία». Προσέξτε κι αὐτό. Τήν λένε θρησκεία, ἀλλά δέν εἶναι ὄπως οἱ ἄλλες θρησκεῖες. «Ἡ
Ὀρθοδοξία ξεχωρίζει ἀπό ἕνα μοναδικό φαινόμενο, πού δέν ὑπάρχει στίς
ἄλλες θρησκεῖες. Αὐτό εἶναι ἀνθρωπολογικό καί θεραπευτικό». Δηλαδή
ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες οὔτε γνωρίζουν ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος, οὔτε ποιά
εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε πῶς θεραπεύεται. Ἡ Ὀρθοδοξία τά
γνωρίζει καί μπορεῖ νά μᾶς θεραπεύσει καί σ’ αὐτό διαφέρει ἀπό τίς ἄλλες
θρησκεῖες.
Οἱ ἄλλες θρησκεῖες
εἶναι δεισιδαιμονίες. Δεισιδαιμονίες σημαίνει προϊόντα φόβου τοῦ Θεοῦ.
Φοβοῦνται οἱ ἄνθρωποι τόν Θεό καί πλάθουν θρησκεῖες. Καί λέει ὁ
εἰδωλολάτρης στήν Ἀφρική: -Γιά νά ἐξευμενίσω τόν ὀργισμένο θεό, θά τοῦ
πάω μερικά φροῦτα. Καί κάνει μιά θυσία μέ φροῦτα καί τοῦ λέει ὁ μάγος
-Ἐντάξει φέτος θά πάει καλά ἡ σοδειά σου. Αὐτός εἶναι θρησκευόμενος
ἄνθρωπος. Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Δέν εἶναι δηλαδή τό νά
περάσουμε καλά σ’ αὐτή τήν ζωή χρησιμοποιώντας τόν Θεό. Αὐτό εἶναι
θρησκεία, ἀλλά δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία.
Ἡ θρησκεία
οὐσιαστικά εἶναι ἀρρώστια, ἡ ὀποία ὑπηρετεῖ τήν φιλαυτία μας. Θέλει
δηλαδή ὁ ἄνθρωπος νά περάσει καλά καί ἐπειδή συνειδητοποιεῖ ὅτι κάποια
πράγματα τόν ὑπερβαίνουν π.χ. δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν κεραυνό ἤ
γενικά μέ τίς ἄστατες καιρικές συνθῆκες κ.λ.π., ὁπότε ἔχοντας ἀνάγκη τόν
Θεό, πάει στόν μάγο. Ὄχι γιατί ἀγαπάει τόν Θεό καί ἀναζητάει τόν Θεό,
ἀλλά γιατί θέλει νά περάσει καλά, νά τοῦ πάει καλά ἡ σοδειά. Δυστυχῶς
αὐτό τό κάνουν μερικές φορές καί οἱ Ὀρθόδοξοι. Γιά νά μᾶς πᾶνε καλά τά
πράγματα, μετατρέπουμε καί τήν Ὀρθοδοξία σέ θρησκεία, σέ ἕνα μέσο νά
ἱκανοποιήσουμε τή φιλαυτία μας, νά περάσουμε καλά. Λένε λ.χ. ‘νά κάνεις
ἑφτά εὐχέλαια’. Ἕνα δέν φτάνει! Πρέπει νά κάνεις ἑφτά γιά νά σοῦ πᾶνε
καλά τά πράγματα ἤ θά πάρεις μιά λαμπάδα ἴσα μέ τό μπόι σου, ἅμα εἶναι
λίγο πιό κάτω, εἶναι ἐπικίνδυνα τά πράγματα!
Ἔτσι λοιπόν
ἱκανοποιοῦμε τήν φιλαυτία μας μέσω τοῦ Θεοῦ ἤ χρησιμοποιοῦμε τόν Θεό γιά
νά περάσουμε καλά εἴτε σ’ αὐτή τή ζωή εἴτε καί στήν ἄλλη ζωή. Μερικοί
λένε ‘νά κάνω καί καμιά καλή πράξη γιά νά περάσω καλά καί στήν ἄλλη ζωή,
μήν πᾶμε καί στήν κόλαση’. Αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία; Ὄχι, αὐτό εἶναι
θρησκεία. Τεράστια διαφορά μέ τήν Ὀρθοδοξία. «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία θεραπευτική ἀγωγή πού θεραπεύει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα» ἐδῶ καί τώρα, ὄχι μετά θάνατον.
«Ὁ σωστός
γιατρός μεριμνᾶ γιά τήν θεραπεία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀσθενῶν χωρίς
διακρίσεις. Δέν ξεχωρίζει μερικούς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, γιά νά τούς
θεραπεύσει. Δέν τόν ἐνδιαφέρει ἡ κοινωνική τους τάξις ἤ τό μορφωτικό
τους ἐπίπεδο ἤ ἡ οἰκονομική τους κατάστασις ἤ ἡ θρησκεία τους ἤ ἡ ἠθική
τους συμπεριφορά». Σκεφτεῖτε ἕνας γιατρός νά θεραπεύει μόνο τούς Ἀριστερούς, ὄχι τούς Δεξιούς ἤ μόνο τούς πλούσιους ἤ μόνο τούς μορφωμένους!
«Ὁ σωστός
γιατρός βλέπει μόνο ἄν ἔνας ἄνθρωπος, πού τόν πλησιάζει, εἶναι ἄρρωστος ἤ
ὄχι. Καί, ἄν εἶναι ἄρρωστος, ἐνδιαφέρεται καί προσπαθεῖ νά τόν
θεραπεύσει. Νά θεραπεύσει τήν πάθηση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὑποχρεωμένος νά
τόν θεραπεύσει. Στήν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἔχουμε κάτι παραπάνω ἀπό αὐτό.
Καί σ’ αὐτό ἀκριβῶς συνίσταται ἡ ‘ἀντεπίθεσή’ μας». Ὁ ἄνθρωπος
θεραπεύεται ψυχοσωματικά καί αὐτό δέν τό ἔχει καμία ἄλλη θρησκεία,
κανένας ἄλλος δέν τό ἔχει αὐτό. Μόνο ἡ Ὀρθοδοξία τό ἔχει. Ἔχει τήν
ἐπιστήμη νά θεραπεύει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα. Γι’ αὐτό καί μᾶς
μισοῦνε οἱ δαίμονες καί χρησιμοποιοῦν τά ὄργανά τους γιά νά μᾶς
καταστρέψουν καί τελικός στόχος ὅλων αὐτῶν πού γίνονται, τῶν πολέμων,
τῶν διωγμῶν, ὅλων, νά ξέρετε, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία.
«Ὁ Θεός ἀγαπάει ὄχι μόνο τούς ἁγίους, ἀλλά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως. Ὅλους τούς ἁμαρτωλούς, ὅλους τούς κολασμένους» καί στήν κόλαση εἶναι ὁ Θεός. Ἀλλά θά πεῖτε τότε γιατί αὐτοί βασανίζονται; Γιατί αὐτοί δέν θέλουν τόν Θεό, δέν ἀγαποῦν τόν Θεό.
«Ἀγαπάει ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν διάβολο. Καί θέλει νά σώσει, νά θεραπεύσει τούς πάντας». Γι’ αὐτό εἶναι Ἰατρός, ὁ κατεξοχήν Ἰατρός, ὅπως ὁ σωστός ἰατρός πού λέγαμε προηγουμένως. «Θέλει, ἀλλά δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει τούς πάντας». Θά πεῖ κανείς γιατί;Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι Παντοδύναμος.
– Γιατί δέν μπορεῖ νά μᾶς θεραπεύσει ὅλους;
Γιατί δέν θέλουν
ὅλοι νά θεραπευτοῦν. Ἐδῶ εἶναι τώρα τό τραγικό προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου, ἡ
ἐλευθερία. Ὁ Θεός θέλει νά μᾶς θεραπεύσει, ἀλλά δέν θέλουμε ἐμεῖς. Στά
λόγια ἴσως λέμε ὅτι θέλουμε, στήν πράξη ὅμως ἀποδεικνύουμε ὅτι δέν
θέλουμε. Πῶς; Μέ τό νά μήν παίρνουμε τά φάρμακα.
Ὅταν πᾶς στό
νοσοκομεῖο καί ζητήσεις ἀπό τόν γιατρό νά σέ κάνει καλά, θά σέ βάλει στό
κρεβάτι νά σέ ἐξετάσει, θά σοῦ γράψει τήν συνταγή καί θά σοῦ δώσει τά
φάρμακα. Στήν περίπτωση πού ἐσύ κάθεσαι στό κρεβάτι καί τά φάρμακα τά
πετᾶς ἀπό τό παράθυρο, φταίει ὁ γιατρός; Ἐσύ φταῖς πού δέν παίρνεις τά
φάρμακα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στήν Ἐκκλησία. Πᾶς στόν Πνευματικό, σοῦ
δίνει τά φάρμακα, ἄν ἐσύ δέν ἀκολουθήσεις τήν ὁδηγία τοῦ Πνευματικοῦ,
δέν φταίει ἡ Ἐκκλησία πού δέν ἔγινες καλά. Φταῖς ἐσύ πού δέν ἀκολούθησες
τήν θεραπευτική συνταγή, τίς θεραπευτικές ὁδηγίες. Ἔτσι λοιπόν καί ὁ
Χριστός ἀδυνατεῖ νά θεραπεύσει τούς πάντας, ὄχι γιατί δέν θέλει, ἀλλά
γιατί δέν θέλουν οἱ πάντες. Κάποιοι θέλουν καί αὐτοί θεραπεύονται.
«Αὐτό, τό ὅτι ὁ
Θεός εἶναι ἀγάπη καί θέλει νά θεραπεύσει τούς πάντας καί ὅτι ἀγαπᾶ τούς
πάντας ἐξ ἴσου, διαπιστώθηκε καί διαπιστώνεται ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν
θεουμένων, ὅσων δηλαδή ἔφθασαν σέ θέωση, δηλαδή σέ θεοπτία καί εἶδαν τόν
Θεόν». Αὐτοί πού εἶδαν τόν Θεό λένε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Ἄπειρη
ἀγάπη, ἄπειρη καλοσύνη, ἄπειρη εὐσπλαχνία, σπλάχνα οἰκτιρμῶν. Ὅπως λέει ὁ
Δαβίδ: «οἰκτίρμων καί ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καί πολυέλεος»
(Ψαλμ. 102,8). Ἡ θέωση ὑπάρχει καί στήν Παλαιά Διαθήκη καί αὐτή ἡ
παράδοση κάθαρση – φωτισμός – θέωση εἶναι ἡ ἴδια παράδοση ἀπό τήν Παλαιά
Διαθήκη. Οἱ ἅγιοι λένε τά ἴδια πράγματα καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή
Διαθήκη. Αὐτοί λοιπόν πού εἶχαν τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως εἶδαν τόν Θεό
-γιατί θέωση σημαίνει θεοπτία- καί μᾶς εἶπαν ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη
ἀγάπη καί θέλει ὅλοι νά σωθοῦν.
«Δέν μπορεῖ ὅμως ὁ Θεός νά θεραπεύσει τούς πάντας, διότι δέν ἐκβιάζει τήν θέληση τοῦ ἀνθρώπου», δέν ἀναγκάζει κανέναν.
«Σέβεται ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀγαπᾶ. Δέν μπορεῖ ὅμως νά
θεραπεύσει κάποιον μέ τό ζόρι. Θεραπεύει μόνο ὅσους θέλουν νά
θεραπευθοῦν καί τοῦ ζητοῦν νά τούς θεραπεύσει». Πρέπει νά τό
ζητήσεις. Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός «ζητεῖτε τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»
(Ματθ. 6,33). «Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται, ζητεῖτε, καί εὑρήσετε, κρούετε,
καί ἀνοιγήσεται» (Ματθ. 7,7). Χτυπῆστε καί θά σᾶς ἀνοίξει. Μήν
περιμένετε νά σᾶς ἀνοίξει, χωρίς νά χτυπήσετε. Πρέπει νά ζητήσουμε τήν
Βασιλεία. Γι’ αὐτό χρειάζεται ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή. Τό χτύπημα τῆς
πόρτας εἶναι ἡ προσευχή.
«Φυσιολογικά
κάποιος, πού ἔχει σωματική ἀρρώστεια ἤ καί ψυχική, πηγαίνει μέ τήν
θέλησή του καί ὄχι μέ τό ζόρι στόν γιατρό, γιά νά γίνει καλά, ἄν ἀκόμη
ἔχει τά λογικά του», ἐκτός ἄν δέν εἶναι στά καλά του, τότε τόν πᾶνε, ἄν μπορέσουν. «Ἔτσι
καί στήν Ὀρθόδοξη θεραπευτική ἀγωγή. Πρέπει κάποιος ἀπό μόνος του,
χωρίς καταναγκασμό, χωρίς καταπίεση, ἐλεύθερα νά προσέλθει στήν
Ἐκκλησία, στούς κατάλληλους ἀνθρώπους, πού ἔχουν τήν φώτιση καί τήν
ἐμπειρία καί κατέχουν τήν θεραπευτική μέθοδο τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως,
καί σ’ ἐκείνους νά κάνει ὑπακοή, γιά νά βρεῖ θεραπεία». Κι αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία: σέ ποιόν γιατρό θά πᾶς.
Δέν σημαίνει ὅτι
ὅποιος φοράει ἄσπρη μπλούζα εἶναι καί καλός γιατρός. Τό ξέρουμε πολύ
καλά. Ψάχνεις λοιπόν νά βρεῖς τόν καλό γιατρό καί ρωτᾶς καί μαθαίνεις,
βλέπεις τούς ἀσθενεῖς του ἄν θεραπεύονται ἤ ὄχι, ἀπό τή στιγμή πού τόν
ἐμπιστεύεσαι, βλέπεις κι ἐσύ ἄν θεραπεύεσαι, γιατί ἄν εἶναι καλός
γιατρός θά φανεῖ αὐτό ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Μόλις ἀρχίσεις νά παίρνεις
τά φάρμακα, θά νιώσεις καλύτερα, θά ἀρχίσει νά πέφτει ὁ πυρετός κ.λ.π.
Προηγουμένως βέβαια
πρέπει νά ἔχεις προσευχηθεῖ πολύ στόν Θεό γιά νά σοῦ τόν φανερώσει.
Αὐτό εἶναι τό πιό ἀσφαλές μέσο γιά νά βρεῖς τόν σωστό γιατρό, ὁ ὁποῖος
δηλαδή ἔχει ἐμπειρία τῆς φώτισης. Ἔχει ἐμπειρία αὐτῆς τῆς θεραπευτικῆς
ἀγωγῆς καί ἐπιστήμης γιατί δυστυχῶς καί σήμερα ὑπάρχει μεγάλη ἀλλοτρίωση
μέσα στούς θεραπευτές, σ’ αὐτούς πού ἐπαγγέλονται ὅτι εἶναι θεραπευτές,
στούς Πνευματικούς καί ἀκοῦμε πράγματα πού λένε καί φρίττουμε. Τελείως
ἀντιευαγγελικά καί ἀντίθετα μέ τούς κανόνες καί τήν θεραπευτική τῆς
Ἐκκλησίας. Καί ἀντί νά θεραπεύσουν, καταστρέφουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.
Ἑπομένως πρέπει νά προσέξουμε στήν ἐπιλογή τοῦ Πνευματικοῦ καί ἐφόσον
βροῦμε τόν σωστό γιατρό, ἔχει τεράστια σημασία στή συνέχεια νά τοῦ
κάνουμε ὑπακοή.
Ὅλος ὁ ἄξονας τῆς
διδασκαλίας μας καί ὁ στόχος τῶν κηρυγμάτων εἶναι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή
μας. Ὁ π. Ἰωάννης μᾶς τά ἀναλύει πολύ καλά καί τοῦ χρωστᾶμε μεγάλη
εὐγνωμοσύνη πού μᾶς τά ἀποκάλυψε. Ἀλλιῶς κι ἐμεῖς θά ἤμασταν ὑπόδουλοι
σ’ αὐτό τό πνεῦμα τῆς Δύσης, στό ὁποῖο εἶναι πολλοί χριστιανοί
ὑποδουλωμένοι σήμερα καί γι’ αὐτό ἔχουν χάσει καί τά παιδιά τους ἀπό τήν
Ἐκκλησία γιατί παραμένοντας οἱ ἴδιοι ἀθεράπευτοι, δέν μποροῦν βέβαια νά
θεραπεύσουν τό παιδί τους. Ἐνῶ, ὅπως θά δοῦμε, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ
ἄνθρωπος πού θεραπεύεται, γίνεται γιατρός καί γιά τούς ἄλλους. Ἀκόμα κι
ἄν δέν φοράει ράσα κι ἄν εἶναι λαϊκός, δέν ἔχει σημασία, γίνεται
πνευματικός γιατρός. Ἔχουμε πολλούς Γεροντάδες καί Γερόντισσες λαϊκούς,
φωτισμένους ἀνθρώπους ἀπό τούς ὁποίους θεραπεύονται ὅσοι τούς πλησιάζουν
καί μέ ἁπλά λόγια -ἀνάλογα μέ τήν μόρφωσή τους- κηρύσσουν τήν
πραγματική ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός καί σέ ἀναπαύουν, σέ ξεκουράζουν
καί σέ φωτίζουν.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
– Ἐρ.: Ἔχουμε
τά τελευταῖα χρόνια ζωντανά παραδείγματα ἄνθησης τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἴδαμε
στή Ρωσία τόν Κομμουνισμό νά ἔχει ἀποτύχει μέ ὅλα αὐτά τά δυτικά
πρότυπα. Βλέπουμε ἕνα ἁπλό Γεροντάκι νά ἔχει μάθει στούς ἀνθρώπους τῆς
Ἀμερικῆς τήν Ὀρθοδοξία βασικά μέ τό κομποσκοίνι του. Ὅπως πολύ
χαρακτηριστικά ἔχουν πεῖ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς πού ἦταν καί εἶναι
κάποιοι ἀκόμα στήν Ἀμερική, πρίν πάει ὁ Γέροντας ἐκεῖ, πῶς προσπαθοῦσαν
μ’ αὐτούς τούς τρόπους, τά τραγούδια, τίς συνεστιάσεις, τούς χορούς καί
τά συμπόσια νά φέρουν τόν λαό στήν Ἐκκλησία καί δέν τά κατάφεραν καί
λένε ἦρθε ἕνα ἁπλό Γεροντάκι ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος μέ τό κομποσκοινάκι του
καί ἄλλαξε ὅλη τήν Ἀμερική. Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, πού ἔχουμε
παρατήσει τήν Ὀρθοδοξία καί τό λέω γιατί σήμερα γιά παράδειγμα ἔψαχνα
ἀπό τίς 7 τό πρωί Ἐκκλησία στήν Θεσσαλονίκη νά ἐκκλησιαστῶ καί δέν
ἔβρισκα.. Ἀναρωτιέμαι λοιπόν ποῦ πᾶμε..
– Ἀπ.: Γι’
αὐτό ἐδῶ θά μιλᾶμε γιά μᾶς. Γιά τό πῶς μποροῦμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά
θεραπευτοῦμε. Μήν τό θεωροῦμε μικρό αὐτό. Ὁ Ἅγιος Ἰωἀννης ὁ Χρυσόστομος
λέει ἕνας ἄνθρωπος εἶναι ἱκανός νά ἀλλάξει ὁλόκληρη πόλη. Ἕνας ἄνθρωπος
φωτισμένος. Ἔτσι εἶναι, γιατί ἔχει τόν Θεό καί ὁ Θεός εἶναι
Παντοδύναμος, ὅταν εἶναι ἐνεργός μέσα μας. Ὁπότε δέν φοβᾶται οὔτε ἡ
Ὀρθοδοξία, οὔτε ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλά ἐμεῖς ὡς τοπικές Ἐκκλησίες πρέπει νά
φοβόμαστε, γιατί ἀκριβῶς ἔχει μπεῖ αὐτό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου μέσα στήν
Ἐκκλησία καί δέν γίνεται θεραπεία τῶν ψυχῶν.
Ἔτσι μέ τό δίκιο
τους τά νέα παιδιά φεύγουν. Γιατί νά πᾶνε νά γλεντήσουν στό παραδοσιακό
ποντιακό γλέντι στήν ἐνορία καί νά μήν πᾶνε στό Χέβι Μέταλ καί στά
ναρκωτικά;
Ἡ ‘ἀντεπίθεση’ πού
λέει πολύ ὡραῖα ὁ π. Ἰωάννης τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τό ἀτού μας αὐτό καί
πρέπει νά τό προβάλλουμε στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν θεραπευτική μέθοδο:
κάθαρση – φωτισμός – θέωση. Ἄν ἡ Ἐκκλησία δέν δώσει στόν λαό αὐτό, ὅλα
τά ἄλλα μποροῦν νά τά βροῦν ἀλλοῦ (γλέντια, φαγητά, κ.λ.π.) καί καλύτερα
ἀκόμα. Κι ἄν κάποιος δέν τά βρεῖ, θά τοῦ δώσουμε ἕνα πιάτο φαΐ. Ἀλλά
δέν εἶναι αὐτό πού ζητάει ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος ζητάει τήν θεραπεία
του.
Βλέπετε σήμερα πᾶνε
νά ἀντικαταστήσουν τόν Πνευματικό μέ τόν ψυχολόγο. Τό ἀμερικάνικο
πνεῦμα εἶναι αὐτό. Τό πνεῦμα τῆς Δύσης. Στή Δύση μέ τίς χοῦφτες παίρνουν
τά ψυχοφάρμακα. Οἱ πολιτισμένοι Ἀμερικάνοι εἶναι πρῶτοι στήν κατανάλωση
ψυχοφαρμάκων. Πρόσφατα μοῦ λέγανε ὅτι τά παιδιά ἀπό τό Δημοτικό σχολεῖο
παίρνουν ψυχοφάρμακα ὑποχρεωτικά! Γιά νά εἶναι ἥσυχα! Γιά νά μήν κάνουν
φασαρία τούς δίνουν ψυχοφάρμακα. Εἶναι πολιτισμός αὐτός; Ὅλος αὐτός ὁ
κόσμος, ἄν καταλάβει ὅτι κάπου ὑπάρχει θεραπεία, πραγματική θεραπεία
χωρίς φάρμακα -γιατί τά φάρμακα ἁπλῶς σέ κοιμίζουν καί σέ παχαίνουν, δέν
σέ θεραπεύουν- γιατί νά μήν πάει νά θεραπευτεῖ; Ὅλοι μπορεῖ νά μήν
πᾶνε, ἀλλά κάποιοι θά πᾶνε.
Αὐτό εἶναι τό δικό
μας χρέος νά προβάλλουμε αὐτή τήν θεραπευτική ὄχι μέ τά λόγια, ἀλλά
κυρίως μέ τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη. Ἄν ἐμεῖς θεραπευτοῦμε, αὐτό ἀποτελεῖ
τό πιό κραυγαλέο κήρυγμα. Ἡ πρώτη Ἐκκλησία μέ αὐτόν τόν τρόπο ἔκανε
ἱεραποστολή. Μέ τό νά εἶναι θεραπευμένοι, φωτισμένοι, θεωμένοι, ἔλαμπαν.
Ἦταν ἕνα ζωντανό κήρυγμα ἡ παρουσία τους. Ἱεραποστολή κάνουν ὅλοι οἱ
χριστιανοί, δέν κάνουν μόνο οἱ ἱεραπόστολοι. Αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τόν
καθένα μας χωριστά πόσο θά τό πάρουμε ἀπόφαση νά μποῦμε σ’ αὐτήν τήν
θεραπευτική.
Ὁπότε εἶναι σκόπιμο
νά ἀναρωτιόμαστε ποῦ πάω ἐγώ καί ὄχι ποῦ πᾶνε οἱ ἄλλοι. Ποῦ εἶναι ὁ
νοῦς μου τώρα; Εἶναι στόν Θεό; Λειτουργεῖ ὁ νοῦς μου σωστά; Εἶναι στήν
καρδιά μου καί μιλάει στόν Θεό ἤ εἶναι σκόρπιος;
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
