Από Ομιλία του +Μητρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη
τοῦ μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου. Ἐγινε στην Αθήνα στις15.1.1989
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ,
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΖΗΤΩ! ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ! ΠΑΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ
ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΤΙΠΟΤΕ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΒΡΙΣΚΩ…
(ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ)
Θέλω νὰ διαβάσετε μιὰ ὁμιλία τοῦ
Ηλία Μηνιάτη, τὴν πρώτην (Α) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Πώωω, τί λέγει ἐκεῖ
πέρα! Κι αὐτὸς λυπημένος πολὺ γιὰ τὴν ἀθλίαν κατάστασιν τῆς ᾿Εκκλησίας
τοῦ γένους μας, παίρνει καὶ κόσκινο καὶ κοσκινίζει.
Θὰ μιμηθῶ, λέει, τὸν Διογένη! ῞Οπως ὁ Διογένης, μέσ᾿ στὸ μεσημέρι πῆρε φανάρι καὶ γύριζε στοὺς δρόμους τῆς ᾿Αθήνας καὶ ἔψαχνε·
—Τί ζητᾷς; Τί ἔχασες; Τί θέλεις μὲ τὸ φανάρι; τὸν ρωτοῦσαν, ὁ ἥλιος φωτίζει τὴ γῆ…
—῎Ανθρωπον ζητῶ!… ῎Ω, πόσο ὡραῖος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος εἶναι…
—Μέσ᾿ στὴν κοινωνία, τὴ
διεφθαρμένη κοινωνία, λέει ὁ Μηνιάτης, ἐγω ὡς ὁ Διογένης δὲ᾿ θὰ κρατήσω
φανάρι… ῎Εχω ἄλλο φανάρι· καὶ τὸ φανάρι μου εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο. Παίρνω
λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κατεβαίνω μέσ᾿ στὴν κοινωνία… Καὶ πηγαίνω στὰ
σπίτια, καὶ δὲ᾿ βλέπω καὶ ἴχνος εὐσεβείας.
Πηγαίνω στὰ σχολεῖα, καὶ δὲ᾿ βλέπω ἐκεῖ φλογεροὺς διδασκάλους.
Πηγαίνω εἰς τὰ δικαστήρια, καὶ βλέπω ἐκεῖ ψευδομάρτυρας —ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου—. Πηγαίνω εἰς τὴν ἀγορά καὶ βλέπω, ὅτι κλέβει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Καὶ πηγαίνω παντοῦ…
Πηγαίνω και στὰ σπίτια τὰ μεγάλα, τὰ πλούσια, καὶ ἴχνος εὐσεβείας δὲν ὑπάρχει· Πάω στὶς καλύβες, κ᾿ ἐκεῖ δὲ᾿ βλέπω τίποτα… ῎Ω, ποῦ νὰ βρῶ Χριστιανό; Χριστιανὸ ζητῶ!… Χριστιανὸ ζητῶ!…
Πηγαίνω στὰ σχολεῖα, καὶ δὲ᾿ βλέπω ἐκεῖ φλογεροὺς διδασκάλους.
Πηγαίνω εἰς τὰ δικαστήρια, καὶ βλέπω ἐκεῖ ψευδομάρτυρας —ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου—. Πηγαίνω εἰς τὴν ἀγορά καὶ βλέπω, ὅτι κλέβει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Καὶ πηγαίνω παντοῦ…
Πηγαίνω και στὰ σπίτια τὰ μεγάλα, τὰ πλούσια, καὶ ἴχνος εὐσεβείας δὲν ὑπάρχει· Πάω στὶς καλύβες, κ᾿ ἐκεῖ δὲ᾿ βλέπω τίποτα… ῎Ω, ποῦ νὰ βρῶ Χριστιανό; Χριστιανὸ ζητῶ!… Χριστιανὸ ζητῶ!…
Τέλος, λέει, θὰ πάω κάπου, ποὺ
θέλω νὰ ἐλπίζω, ὅτι θὰ βρῶ Χριστιανούς… Καὶ τολμάει, λοιπόν, ὁ Μηνιάτης
καὶ προχωράει… Καὶ προχωράει καὶ προχωράει… γιὰ νὰ πάει στὴν ἐκκλησία.
῍Ας πάω, λέει στὸ κήρυγμά του, στὴν ἐκκλησία…για νὰ βρῶ ἕναν ἅγιο.
Μπαίνω μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ
ψάχνω μεταξὺ τῶν ἱερέων καὶ ἀρχιερέων νὰ βρῶ ἕναν ἅγιο, ἕναν
θαυματουργό, ἕναν πατέρα τῆς ᾿Εκκλησίας… Τίποτε ἀπ᾿ αὐτά δὲν
ὑπάρχει…Ἀκούστε τί λέγει· – Εὐτυχῶς δὲ᾿ ζεῖ σήμερα· θὰ τὸν καθαιροῦσαν
οι ἁγιοι ἀρχιερεῖς!… Προσπαθῶ νὰ βρῶ ἕναν ἅγιον, ἕναν ἀσκητήν, ἕναν
διδάσκαλο, ἕναν φωστῆρα τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ δὲν βρίσκω! Ἀντιθέτως βλέπω
στὴν ἐκκλησία ἔπαρσιν ἑωσφόρου, ὑπερηφάνειαν ἑωσφόρου. Βλέπω στὴν
φυλαργυρία, ᾿Ιοῦδες καὶ Ἰουδαίους… Βλέπω εἰς τὴν ἀμάθειαν, «ζῷα»… Βλέπω
εἰς τὴν πονηρίαν δαίμονες… Καυστικωτάτη γλῶσσα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἡλ.
Μηνιάτης…
Θυμοῦμαι, μιὰ μέρα εἶχα
δημοσιεύσει στοὺς «Τρεῖς ῾Ιεράρχες» αὐτὸ τὸν λόγο. Καὶ ἕνας ἀρχιφύλακας
μὲ συνάντησε στὸ δρόμο καὶ μὲ εἶπε: Μὲ σκανδάλισες στὴν ἀρχή, Νὰ γράφῃς
τέτοια λόγια, γιὰ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἱερεῖς. ᾿Αλλὰ μετά ποὺ διάβασα
τὸν Μηνιάτη ἄλλαξα γνώμη.
Αὐτὸς εἶνε ὁ ἔλεγχος ποὺ κάνω…
᾿Απέθανε νεαρός, σὲ ἡλικία 45 ἐτῶν ὁ Ἡλίας Μηνιάτης, τὸ φωτεινὸ αὐτὸ
ἄστρο, ἡ δόξα τῆς Κεφαλονιᾶς καὶ τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ἐπίσκοπος Αἰγιαλείας.
᾿Απέθανε τὸ 1714.
—Σᾶς παρακαλῶ πολύ… Μνήμη ἔχετε…
Θυμᾶστε τὸ ἔτος αὐτὸ – τί σημασία ἔχει γιὰ ᾿μᾶς; ῍Αν δὲν τὸ πῆτε, θὰ
κατεβῶ ἀπ᾿ τὸν ἄμβωνα καὶ θὰ σταματήσω τὸ κήρυγμα. ῍Αν μοῦ τὸ πῆτε, θὰ
συνεχίσω. Μπρὸς μπρός… Κουράγιο κουράγιο!…
— Γεννηθηκε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός! —Μπράβο μπράβο μπράβο… Εὐτυχῶς, μοῦ τὸ εἴπατε…
Βλέπεις λοιπόν, τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ; Τὴν ὥρα ποὺ ἔσβηνε τὸ ἕνα ἄστρο, νέο ἄστρο ἀνέτειλε στὸν κόσμο.
Μὴ ἀπελπίζεσθε!… Σβήνουν τὰ ἄστρα… Νέα ἄστρα θ᾿ ἀνατείλουν!… Πίστις μας εἶνε αὐτή, ἀκράδαντος στὸ Θεό…
῾Ο Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔκανε ἔρευνα καὶ τί εἶπε; Πὼωω πώ… Σκληρότερα λόγια ἀπὸ τὸν ᾿Ηλία τὸ Μηνιάτη. Τί εἶπε;
Ἦτανε κάποτε ἐποχή, ποὺ οἱ ἱερεῖς
τοῦ ῾Υψίστου φαινότανε σὰν ἄγγελοι… «῎Αγγελοι Κυρίου Παντοκράτορος…».
᾿Αλλὰ δυστυχῶς διεφθάρησαν ἀπὸ τὴ φιλοδοξία, ἀπὸ τὴ φιλαργυρία, ἀπὸ τὴ
φιληδονία, ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα πάθη, -λέγει προφητεία, προφητεύει.
– Κάποτε, λέει, οἱ ἱερεῖς ζούσανε
ὡς ἄγγελοι, κ᾿ οἱ ἄνθρωποι ζούσανε ὡς ἄνθρωποι. ῞Οταν αὐτοὶ παύσουν νὰ
ζοῦν ὡς ἄγγελοι, καὶ νὰ ζοῦνε ὡς ἄνθρωποι, τότε οἱ λαϊκοὶ θὰ ζοῦν ὡς
κτήνη!… Αὐτὰ εἶπε… ῎Επαυσαν τὰ αἰώνια πρότυπα τῆς ἀρετῆς.
Νά ᾿ρθουμε στὰ χρόνια μας; Θὰ
ἤτανε πολὺ σκληρό. ῎Επρεπε νὰ εἶνε στὴ θέσι μου ἕνας ᾿Ηλίας Μηνιάτης, ἢ
ἕνας Κοσμᾶς Αἰτωλός, ἢ μιὰ μεγάλη προσωπικότητα νὰ κάνῃ τὸν ἔλεγχο τῆς
σημερινῆς κοινωνίας, που εἶναι χειρότερη. Τί νὰ εἴπωμεν; ῞Ο,τι καὶ νὰ
εἴπωμε, εἶνε κατώτερο τῆς πραγματικότητος….
………………………………………..
Ἀποσπασμα ὁμιλίας μὲ θέμα:
ΟΙ ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/
http://agiopneymatika.blogspot.gr/2016/08/blog-post_12.html