Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ
(ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)
Δεῖτε ἐδῶ:Ὅποιος προσεύχεται ἀρχίζει νά αἰσθάνεται πόσο τόν ἀγαπάει ὁ Θεός. Οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ
Σύμφωνα
μέ τίς ἀντιλήψεις τῶν αἱρετικῶν (μή ὀρθοδόξων Χριστιανῶν), ὁ Θεός- κατ’
αὐτούς- φαίνεται σάν νά μήν ἐνεργεῖ πλέον μέσα στό σύμπαν, σάν νά εἶναι
κάπου μακριά. Τά πιστεύουν αὐτά καί ζοῦν ἀναλόγως, διότι ἀκριβῶς οἱ
ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουνε ἀλλοιώσει τά βασικά δόγματα τῆς Πίστεως, ἔχουν
πέσει στήν αἵρεση, στήν πλάνη. Δέν πιστεύουν σωστά γιά τόν Θεό, δέν
ἔχουν τήν ὀρθή δόξα γι’ Αὐτόν, ὁπότε καί δέν αἰσθάνονται τήν παρουσία
Του: οὔτε οἱ Παπικοί οὔτε οἱ Προτεστάντες.
Παρόλο
πού λένε ὅτι πιστεύουν στόν ἴδιο Θεό μέ μᾶς, στόν Χριστό, στήν
πραγματικότητα Τόν ἔχουνε ἀπωθήσει πολύ μακριά τους, Τόν ἔχουνε διώξει
ἀπό τήν ζωή τους. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά χάσουν τήν ἐμπειρία τοῦ
Θεοῦ καί τήν κοινωνία μαζί Του διότι στεροῦνται τῆς Θείας Χάριτος. Οἱ τρεῖς κρουνοί-παροχεῖς τῆς Θείας Χάρης.
Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ὀρθόδοξοι αἰσθανόμαστε τήν παρουσία Του στό μέτρο, πού ἀφήνουμε τόν Θεό νά ἐνεργήσει μέσα μας. Ἐπιτρέπουμε δέ στόν Θεό νά ἐνεργήσει μέσα μας ὅταν:
α)μετέχουμε
στήν θεία λατρεία, στήν Θεία Λειτουργία, ζοῦμε τήν Θεία Εὐχαριστία καί
κοινωνοῦμε ταχτικά μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ μας Πατρός,
β)προσευχόμαστε καί μετανοοῦμε (νοερά προσευχή, τήρηση τῶν ἐντολῶν καί συχνή Ἱερά Ἐξομολόγηση) καίγ)μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή καί τούς λόγους τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Αὐτά τά τρία, εἶναι οἱ τρεῖς παροχεῖς τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Εἶναι οἱ τρεῖς κρουνοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς ξεδιψοῦν καί μᾶς κάνουν νά αἰσθανόμαστε-βιώνουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ὅσο
κανείς πίνει ἀπό τό νερό τῶν τριῶν αὐτῶν κρουνῶν, τόσο μεθάει μέ τήν
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αἰσθάνεται πόσο τόν ἀγαπάει ὁ Θεός καί κατόπιν
παρακινεῖται καί αὐτος νά Τόν ἀγαπήσει περισσότερο.
Ὅσο ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας στόν Θεό, τόσο Τόν ἀγαποῦμε.
Στά
ἀνθρώπινα πράγματα τί συμβαίνει; Ὅταν ἔχεις κάποιον δίπλα σου, ὁ ὁποῖος
συνεχῶς σέ εὐεργετεῖ καί τό αἰσθάνεσαι καί τό βλέπεις κάθε στιγμή, τότε
παρακινεῖσαι καί ἐσύ νά τόν ἀγαπήσεις. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν
Θεό: ὅσο κανείς ἀφήνεται καί παραδίδεται στά χέρια τοῦ Θεοῦ- μέ τόν
τρόπο πού εἴπαμε- τόσο αἰσθάνεται ὅτι ὁ Θεός τόν ἀγαπάει καί τότε θέλει
καί αὐτός νά ἀνταποκριθεῖ σ’ αὐτήν τήν ἄπειρη ἀγάπη.«Ὁ νοῦς του βρίσκεται μόνιμα πλέον στόν Θεό καί δέν τόν συγκινεῖ τίποτε τό γήινο καί τό μάταιο. Στήν καρδιά του φουντώνει ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό, γεμίζει καί δέν θέλει πιά νά σκέφτεται τίποτε ἄλλο, ἐκτός ἀπό τόν Θεό. Ἀδιαφορεῖ γιά ὅλα τά τοῦ κόσμου καί σκέφτεται συνέχεια τόν Οὐράνιο Πατέρα. Βλέπεις ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ ἐφευρέσεις ἀπορροφοῦνται ἀπό τήν ἐπιστήμη. Ποῦ εἶναι ὅμως ἡ δική μας ἀπορρόφηση ἀπό τόν Χριστό;»1.
συνεχίζεται…
Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης
1.Πάθη καί ἀρετές σελ. 202.
