Ἡ ἀπορρόφησή μας ἀπό τόν Χριστό

 Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

 (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ

  Ἡ ἀπορρόφησή μας ἀπό τόν Χριστό.

Αὐτή ἡ ἀπορρόφηση ἀπό τόν Χριστό εἶναι πολύ πιό ὑψηλό πρᾶγμα (σέ σχέση μέ τήν ἀπορρόφηση ἀπό τήν ἐπιστήμη). Ὄντως ὑπάρχουν ἐπαγγέλματα τά ὁποῖα ἀπορροφοῦν τόν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι λ.χ. τά καλλιτεχνικά ἐπαγγέ­λματα. Ὁ ἄνθρωπος μάλιστα αὐτός, ἔχει καί μιά σχετική καθαρότητα στόν νοῦ του. Αὐτό συμβαίνει διότι ἀκριβῶς ὁ νοῦς του συγκεντρώνεται στό συγκεκριμένο ἀντικείμενο, γιά παράδειγμα στήν ζωγραφική μέ τήν ὁποία ἀσχολεῖται. Ἀλλά δέν εἶναι αὐτό ἀρκετό γιά νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στόν Θεό. Δέν πραγματώνεται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ σκοπός τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐκεῖνο πού πραγματώνει τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής μας, δηλαδή τό «καθ’ ὁμοίωσιν»(τό νά ὁμοιάσουμε στόν Θεό), εἶναι τό νά συγκεντρώσουμε τόν νοῦ μας στόν Θεό καί νά Τόν ἀγαπήσουμε.Θά πρέπει νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Τότε φανερώνουμε ὅτι Τόν ἀγαπᾶμε ὅταν τηροῦμε ὅλες τίς ἐντολές. Ὅταν ἀγαπᾶμε τόν Θεόν τότε τηροῦμε κατ’ ἐξοχήν τήν πρώτη ἐντολή («ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου¹»), πού ἀπαιτεῖ τήν συγκέντρωση τοῦ νοῦ μας σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί τό δόσιμο τῆς καρδιᾶς μας πάλι σ’ Αὐτόν.

 Πολ­λές φορές παραπονιόμαστε ἐπειδή δέν μποροῦμε νά συγκεντρωθοῦμε στήν προσευχή. Ἡ αἰτία εἶναι, τό ὅτι δέν ἔχουμε ἀγαπήσει ἀρκετά τόν Θεό. Ὅταν ἀγαπᾶς κάποιον καί τοῦ μιλᾶς, τό θεωρεῖς αὐτονόητο τό νά τόν προσέχεις: Νά προσέχεις κατ’ ἀρχήν αὐτά πού ἐσύ τοῦ λές καί νά προσέχεις ἐπίσης τό τί θά σοῦ πεῖ αὐτός. Ἔτσι θά πρέπει νά συμβαίνει καί κατά τήν συνομιλία μας μέ τόν Θεό.

 Ἡ θεϊκή φλόγα τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό.

«Ὅταν ἀνάψει ἡ πνευματική ἀγάπη», παρατηρεῖ ὁ Γέρων Παΐσιος, «φλογίζεται ὅλο τό στῆθος. Ὅλο τό στῆθος γίνεται μιά φλόγα. Καίγεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν μεγάλη γλυκιά φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Πετάει, ἀγαπάει μέ ἀγάπη πραγματική, μητρική»².
Ἀγαπάει δηλαδή σάν μιά μητέρα. Ἡ ἀγάπη τῆς μητέρας, ὅπως ξέρουμε χρησιμοποιεῖται ὡς πρότυπο ἀγάπης, διότι χαρακτηρίζεται ἀπό τήν αὐτοθυσία, τήν ὑπομονή, τήν ἀρχοντιά, τήν μεγαλωσύνη.
Ἐν τούτοις καί αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι φυσική. Ἡ μητρική ἀγάπη εἶναι μία χαρακτηριστικά μεγάλη, φυσική ἀγάπη, πού μπορεῖ νά φθάσει μέχρι αὐτοθυσίας. Δέν εἶναι ὅμως αὐτή ἡ τέλεια ἀγάπη. Ἡ τέλεια ἀγάπη εἶναι ἡ ὑπέρ φύσιν, αὐτή ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτή στήν ὁποία εὐαρεστεῖται ἀπόλυτα ὁ Θεός.

Γι’ αὐτό λέει ὁ Γέρο­ντας ἐδῶ, ὅτι τοὐλάχιστον μιά τέτοια ἀγάπη, τήν ὁποία ἔχει ἡ μάνα στό παιδί, πρέ­πει νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς πρός τόν Θεό. Αὐτή ἄν ἀγωνιστοῦμε θά μᾶς ὁδηγήσει στήν τέλεια ἀγάπη, πού εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν αὐτή ἀνάψει στόν ἄνθρω­πο, ἀγγίζει ὄχι μόνο τήν ψυχή ἀλλά καί τό σῶμα. Φλογίζεται τό στῆθος, ὅπως λέει ἐδῶ ὁ Γέροντας καί ἀνάβει μιά φωτιά μέσα στόν ὅλο ἄνθρωπο.

 συνεχίζεται…

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr

  1.Μρ. 12, 30: «καὶ ἀγαπήσῃς Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή». Πρβλ. καί Ματθ. 22, 37.

2.Πάθη καί ἀρετές σελ. 204-5.

 http://www.hristospanagia.gr/?p=22598#more-22598